Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
01-06-2013
01 juni The Village People
Zaterdag is de enige dag in de week waarover we beslist
hebben dat we niet zouden repeteren voor ons concert. De familie heeft ook haar
rechten. We zijn op onze vrije dag dan ook naar het schoolfeest van de
Wuustwezelse verzameling kleinkinderen geweest. Ik had mezelf een plekje
uitgezocht helemaal achteraan, en minder goede herinneringen uit vorige jaren
indachtig had ik een trapladdertje meegenomen en met het statief in de allerhoogste
stand kon ik met de 70-300 op de camera over alle toeschouwers heen ongehinderd
zoveel fotos schieten als ik wilde.
De kids hebben alle vier hun allerbeste beentje voor gezet, en ik zou echt niet
weten welke groep, welk kleinkind ik er uit moet lichten. Het had evengoed
Hannelore, Marie Leen of Nicolas kunnen zijn maar min of meer toevallig houden
we het vandaag bij Pieter en zijn klasgenoten. De act waarin ze de Village
People opnieuw tot leven brachten vond ik bijzonder geslaagd. Ze zijn er alle
vijf, de typetjes.
U kijkt naar ruim meer dan een halve ton aan puur talent. The
Lonely Boys. De naam klinkt even sixties als de lading die hij dekt. Bijna 50
jaar geleden waren wij wereldberoemd in Lommel en omstreken, de oerband van
alle rockbandjes in de regio, de schrik van alle moeders met jonge mooie
dochters om het met een cliché te zeggen: wij waren jong en mooi, nu, ongeveer
een halve eeuw later, zijn we nog alleen maar ( vul zelf in )
Voor de vijfde keer al doen we binnenkort een reunie-concert dat we zelf
bestempelen als het laatste. Deze keer zou dat wel eens de waarheid kunnen
zijn, tenzij we ooit in hetzelfde rusthuis belanden en dan nog eens samen Zilverdraden
tussen goud of Ik heb eerbied voor jouw grijze haren zouden spelen. Voorlopig
is het nog altijd niet zo ver gelukkig en willen we op 8 juni in de
parochiezaal van den Heuvel in Lommel nog één keer rocken zoals vroeger. Tussen
de repetities door zag ik de kans schoon om even de camera op statief te zetten,
alle bandleden bereid te vinden de stramme lijven in een zitpositie te wringen
tegen de achtermuur van de cantine bij de studio en nog eens een groepsfoto te
maken. V.l.n.r. Jean, toetsenist en drijvende kracht achter studio Del-fy in
Lommel, Theo, de enige lichtgewicht ( vergeleken met de anderen toch ) en
bijzonder getalenteerd sologitarist, Jack, bassist, voor de gelegenheid
overgevlogen uit Omaha Nebraska, Eddy, drummer die in het gewone leven een
horecazaak uitbaat in Gambia, en tenslotte deze jongen die gitaar speelt en de
meeste zangpartijen voor zijn rekening neemt. We zijn er bijna klaar voor. Nog één
week repeteren.
Ik meen niet dat ik het leven wat zwartgallig inzie de
laatste tijd, de voorbereidingen voor het afscheidsconcert lopen prima in ieder
geval, misschien is het wel gewoon een artistieke bevlieging, maar feit is dat
ik vandaag voor de tweede dag op rij gekozen heb voor een zwart-wit opname.
Na de repetitie kon ik het weer niet laten even een ommetje te doen om onderweg
een geocache te gaan zoeken. Ik parkeerde de wagen dus ergens tussen Mol en
Geel aan een spoorwegovergang en wandelde een eind het zandweggetje op dat het
groen in liep en dat me door de GPS werd aangewezen als zijnde de te volgen weg
om bij mijn doel te raken. Onderweg viel me dit bouwsel op en ik heb dan ook
niet geaarzeld om het aan mijn verzameling toe te voegen. Een beetje
experimenteren met enkele filters in photoshop leverde dit behoorlijk aangedikt
dramatisch beeld op. Met dank aan Silver Efex Pro 2 van de firma Nik.
De kleinkinderen zijn waarschijnlijk het meest
gefotografeerde onderwerp door hobby-fotografen die zoals wij de leeftijd
bereikt hebben waarop de eigen kinderen ook voor nakomelingen gezorgd hebben. Helemaal
onbevooroodeeld kan je moeilijk zijn in het beoordelen van fotos die je er van
maakt. Je gaat onwillekeurig toch een beetje met je hart kijken
Deze opname is eigenlijk een beetje een toevalstreffer. Ik had net de
lichtsterke 50 mm op het toestel gezet om wat te experimenteren en toen ik
Jefke daar zag zitten met die ondeugende blik waarmee hij me in de gaten hield
drukte ik zonder verder na te denken af. De Eos stond ingesteld op Iso 400 en f
1,4 en dat bleek precies goed om zonder flitsen en met een niet al te lange
sluitertijd voldoende licht te hebben. Toen ik het resultaat zag op de PC wist
ik ook meteen dat ik hier een zwart wit van wilde maken.
Ik vind m zelf prachtig en, zoals ik eerder aangaf, of dat in alle
objectiviteit is vind ik niet eens belangrijk.
We hadden net een break en zaten, met een frisse pint, gezellig te keuvelen bij de
vijver, ondertussen onze vaste stek tijdens de pauzes, toen we plots een enorme
knal hoorden. Er is iets gebeurd vóór op straat wisten we meteen en we zijn dan
ook zo snel als onze niet meer zo jeugdige benen het toelieten naar de plaats
des onheils gespurt. Ik had sowieso mijn camera bij de hand dat gebeurt wel
vaker als we bij de vijver zijn en ik was er dus als de kippen bij om de
situatie ter plekke vast te leggen. Rijp voor de sloop, deze mooie Audi als je
het mij vraagt
Uit verhalen van automobilisten die achter de ongelukswagen reden bleek dat er
helemaal geen tweede auto bij betrokken was. De bestuurder is waarschijnlijk
onwel geworden of in slaap gesukkeld en is zonder vaart te minderen recht op
een boom geknald. Die ging niet opzij en dan krijg je dit soort blikschade. De
weerbarstige boom is trouwens ook niet helemaal onbeschadigd uit de confrontatie
gekomen. De ambulance heeft de bestuurder naar het ziekenhuis gevoerd, maar die
hebben we toch nog zelf zien instappen. We nemen aan dat ie het wel zal
overleven. Zijn wagen evenwel
Het kan dan toch nog: een beetje zon en een mooie lentedag
in mei. En precies dan zitten wij in die kelder te repeteren. Gelukkig lassen
we regelmatig een pauze in we worden allemaal een dagje ouder en dan kunnen
we uitblazen en van de rust genieten aan de vijver in de tuin naast de studio.
Met dit weer is daar ook een en ander gaande natuurlijk. Het water klatert, de
vogeltjes vliegen af en aan en de insectjes groot en klein wriemelen, kruipen,
fladderen en zoemen dat het een lieve lust is. Ik mocht zowaar al enkele
libellen observeren en die doen ook hun best om van het mooie weer te
profiteren om aan voortplanting te doen. Bij de libellen gaat dat blijkbaar
gewoon tijdens de andere dagelijkse bezigheden. Ze vliegen met elkaar verbonden,
bezoeken bloemekes, gaan op waterplanten zitten en som, zeer soms, duurt dat
net lang genoeg om de jagende fotograaf de gelegenheid te geven voldoende
scherp te stellen.
Zondag: vrije dag, zondag, ontspandag, dag om er op uit te
trekken, een flinke wandeling te maken, een fietstocht, een ritje met de
motorfiets, de wagen of wat dan ook qua vervoermiddel. Muzikanten die
binnenkort een reunieconcert gaan geven moeten natuurlijk repeteren maar dat
neemt niet weg dat wij vooraf, tussendoor en nadien ook wel even kunnen
bekijken wat er in de wijde wereld gebeurt. Zo werden wij vandaag
gekonfronteerd met twee lieden en een viervoeter die ritje en vervoermiddel
op deze manier kombineerden. Ik vond het alleszins een foto waard. De passagier
lijkt het allemaal wel leuk te vinden. De stuurman, rijder, menner of hoe je
die man ook mag noemen kijkt net iets grimmiger zondag, ontspandag J