Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
04-05-2013
04 mei Born wild
Ik heb deze middag heerlijk op mijn terras gezeten in het
gezelschap van het meest bekende product van de firma Moortgat. Tussendoor
kwamen de twee ondertussen bijna huispoezen geworden verwilderde zwerfkatten
regelmatig poseren binnen schootsafstand van mijn 300 mm en tussen het nuttigen
van het hemelse vocht en de hoestbuien door kon ik dus zonder al te veel moeite
het geheugenkaartje van de Eos vullen met close ups en andere shots van de nog
steeds niet aanhaalbare schoonheden. Deze opname vind ik zelf bijzonder
geslaagd. Mijn grote dank gaat weer naar de firmas Adobe en Nik voor
respectievelijk het programma Photoshop en de collectie filters, en uiteraard
naar de Duvel voor de inspiratie.
De werken aan de noord-zuid verbinding rond Kasterlee zijn
nog in volle gang maar vandaag werd de nieuwe fietstunnel onder de kruising met
de Lichtaartse weg alvast opengesteld. Ondanks de verkoudheid wilde ik dat toch
met eigen ogen gaan bekijken en we zijn dan ook tot daar gefietst om bij de
eersten te zijn die gebruik konden maken van de nieuwe veilige oversteek of
moeten we hier zeggen ondersteek? J
Uiteraard kon ik het niet laten even af te stappen om het vrouwtje te fotograferen
toen ze er op de terugweg uitgereden kwam. Snel weer naar huis daarna want de
slijmen en het gehoest en gerochel begonnen in steeds hogere mate de fun te
bederven. Doodmoe en kletsnat van het zweet ben ik dan maar weer terug in de
zetel gaan liggen, wachtend op beterschap.
Elke fotograaf weet dat, als je een onderwerp fotografeert
uit een niet voor de hand liggende of afwijkende positie, er vaak opvallende en
interessante beelden te voorschijn komen. Naar originele standpunten zijn we
dan ook konstant op zoek. Vogelperspectief, kikkerperspectief er zijn al wat
namen bedacht voor enkele typische voorbeelden. Ik ben er zelf ook niet vies
van, als ik het nodig vind, even plat op de buik te gaan om iets van uit een
laag standpunt te fotograferen, maar vandaag was dat niet eens nodig. Ik hoefde
niet naar beneden, mijn onderwerp was naar boven gekomen. De tulpen die het
kerkplein sieren vóór het OC op het kerkplein in onze gemeente staan in een
meterhoge bloembak en een simpele knieval volstond om een prachtige lucht op de
achtergrond te zetten.
Het is met het fotograferen van andermans werken een beetje
hetzelfde als met het coveren van muziek. Als je het doet, doe het dan op een
creatieve manier en anders laat je de eer aan de oorspronkelijke artiest. With
a little help from my friends werd een heel ander nummer toen Joe Cocker er
zijn tanden in zette, dit zonder te willen suggereren dat de oorspronkelijke
versie van the Beatles minderwaardig was. Met beeldhouwwerken en schilderijen
heb ik ook zo iets, daar blijf je van af tenzij
In dit geval zit de vork net iets anders aan de steel. In oktober van vorig
jaar plaatste ik een herfstfoto op mijn toenmalige blog en Gust, een medelid
van onze fotoclub, niet alleen fotograaf maar ook een begenadigde
landschapsschilder, had daar zijn oog op laten vallen en had laten verstaan dat
hij daar wel een aquarelleke van wilde maken. Natuurlijk vond ik dat dik in
orde, ik voelde me zelfs een beetje vereerd. Nu kwam ik vandaag, niet helemaal
toevallig, op een tentoonstelling ter gelegenheid van de week van de
amateurkunsten ik wist dat Gust daar exposeerde en zag tot mijn grote
verrassing dat het bewuste werk daar hing. Na een praatje was het mijn beurt om
te vragen of hij het erg vond dat ik daar dan weer een foto van maakte. Dit is
dus de foto van een schilderij van een foto, kunst in de derde generatie bij
wijze van spreken. Of dat met een grote kaa dan wel met een kleine is laat ik
in het midden.
Snipverkouden geen zin om het huis uit te gaan, de hele dag zo ongeveer niks gedaan. Maar minimaal één foto maken dat moest toch kunnen. Ik heb even beroep gedaan op al mijn puf om lekker ingeduffeld tot in de tuin te lopen. Nu hebben wij geen tuin in de klassieke zin van het woord, maar eerder een verwilderde achteruit waar de natuur wat mij betreft zijn gang mag gaan. Van groene vingers of enig tuinierplezier hoef je mij dus niet te verdenken. Het voordeel van zon wildernis achter je huis is dat er altijd wel een bloemetje, plantje, vlindertje, vogeltje of een insectje te verschalken is als je er even met de macrolens op uit trekt. Deze kleine schoonheid keek mij zo uitdagend aan dat ik niet anders kon dan toch maar even plat op de buik te gaan liggen. Met een flinke laurierhaag op zo'n 20 meter kreeg ik een redelijk aanvaardbare achtergrond en bij deze herhaal ik nog maar eens de stelling dat het niet altijd groots en spectaculair moet zijn. De naam van mijn onderwerp is mij voorlopig nog onbekend, maar misschien is er wel iemand die mij hieromtrent iets kan influisteren?... Voorlopig noem ik het maar bloemeke. Later toegevoegd: Mijn oproep had succes blijkbaar. Chris broos hielp mij uit mijn onwetendheid. Dit is dus een paarse dovenetel. Merci Chris.
Dan ben je een heel weekend van huis geweest en als je op maandag morgen enig teken van leven laat zien in huis zijn ze er weer, onze zwerfkatten. Meteen zitten ze met zn tweeën door het raam naar binnen te loeren, met een verontwaardigde blik dit zegt: Waar waren jullie? Wij hebben honger he Dan gaan we weer eens in de koelkast en Josee vindt altijd wel iets dat al dan niet bewust net iets te lang gelegen heeft en dan worden er weer twee poezenmagen gevuld. Het is geen goed idee verwilderde katten te voederen, wij weten het wel, maar eerlijk gezegd doe ik ook weinig moeite om Josee tegen te houden. Dit is een close up van die andere , de mooiste lieten we eerder als eens zien, deze poes heeft als kitten waarschijnlijk ooit een klauw in zijn oog gehad, want zolang hij hier rondloopt heeft ie al dat rare rode oog. Maar dat belet m niet altijd haantje de voorste te zijn of moeten we hier zeggen kater de voorste?
Na een leuke avond en een korte nacht in Verdun, stond dan vandaag datgene op het programma waarvoor we eigenlijk naar hier gekomen waren. We fotografeerden de gemaskeerde figuren die in het kader van het Venitiaans carnaval in de stad rondliepen. Het begrip carnaval moet hier totaal anders geïnterpreteerd te worden dan wat er in onze contreien meestal wordt onder verstaan. Met het samba-gebeuren in Rio heeft het ook absoluut niets te maken. Hier praten we over stijlvol geklede, discreet optredende, waardige artiesten die zich maar al te graag lieten fotograferen door iedereen die achter een camera liep, en zo waren er nog al wat We hadden geluk, puur toevallig hadden we de wagen geparkeerd in de buurt van de verkleedruimte voor de gekostumeerden, en een Franse collega-fotograaf gaf ons de nodige tips omtrent wat en waar alles te gebeuren stond, zo waren wij bij de eersten die zonder al te veel onnodige extra kijkers noem het achtergrondrommel onze plekjes konden uitkiezen en de onderwerpen waren nog vol goede wil om aan al onze wensen en aanwijzingen gevolg te geven. Deze jonge dame ( hoewel je natuurlijk nooit weet wie er achter dat masker zit ) vond het helemaal niet erg om alle gevraagde poses voor ons in te nemen.
