Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
27-04-2013
27 april Montfoucon
Met de fotoclub hadden we een weekend naar Verdun gepland. Op zondag zouden wij portret- en straatfotos gaan maken van het Venetiaans carnaval, het fotograferen van gemaskerde en carnavalesk verklede figuranten die een totaal andere invulling geven aan het begrip carnaval als wat daar in onze lage landen meestal onder verstaan wordt. Vandaag, zaterdag was het voor de hand liggend dat we, omdat we nu eenmaal toch in de regio waren, eens een kijkje zouden gaan nemen op de slagvelden van wereldoorlog 1 en het mag gezegd, we waren allemaal behoorlijk onder de indruk. Slagvelden hebben we gezien en monumenten en herinneringen aan de verschrikkelijke strijd die hier gestreden is. Cijfers omtrent de dodentol lopen sterk uiteen en varieren tussen de 700.00 en de 2.000.000 daar word je wel even stil van. Het dorpje Montfoucon telde voor de oorlog bijna 900 inwoners bijvoorbeeld en in 1918 was het helemaal met de grond gelijk gemaakt. In de streek zijn er tientallen van dergelijke villages détruits. Het Memorial van Montfoucon, opgericht om de Amerikaanse slachtoffers te gedenken die de strijd in het voordeel van de geallieerden hielpen kantelen, troont hoog boven het toenmalige strijdtoneel. We hebben alle 234 trappen beklommen met onze oude knoken en het uitzicht van daarboven is overweldigend, maar misschien nog meer onder de indruk waren we door de bewaard gebleven ruine van de platgeschoten en -gebombardeerde dorpskerk. Montfoucon is ondertussen een eind verderop weer heropgebouwd, maar deze plek wordt bewaard als herinnering aan de gruwel die oorlog heet.
Al loopt de kever nog zo snel, Pol met de camera, die vangt hem wel. Dit beest rende in een rotvaart dwars over de vloer van de pergola richting hof. Wat ie daar ging doen weet ik niet, twee meter verder op regende het Ik heb m gestopt door mijn hand vlak voor zijn neus te planten, toen ie van richting veranderde nog eens, daarna nog eens en toen bleef ie stil zitten. Ik had tijd zat om de macrolens op de camera te zetten, scherp te stellen en deze opname te maken. Daarna gaf ik hem een zetje en zette ie het weer op een lopen, terug naar waar ie vandaan kwam. Ik heb achteraf nog een beetje aan de foto geprutst in Photoshop, ik neem aan dat het niet te erg opvalt J
Josee wilde graag mee gaan genieten van het mooie weer. In een van de vele gratis aan huis bezorgde boekskes had ze een artikel gezien waarin verschillende mooie wandelingen in onze streek werden voorgesteld. Wij kozen dus vandaag niet voor de fiets maar voor de wandelschoenen om er op uit te trekken. Met de wagen ben je in 10 minuutjes in Vorselaar en daar parkeerden we m achter de kerk. De route die we hadden gekozen was inderdaad de moeite waard. Niet toevallig piepte mijn GPS enkele malen om mij er op te attenderen dat er nog een andere hobby was waaraan terloops ook even aandacht hoorde te worden besteed en het fototoestel heb ik ook enkele malen uit de rugzak moeten halen. Het kasteel de Borrekens, een van de meest indrukwekkende waterburchten van Vlaanderen was een van de onderwerpen waar ik mijn zinnen had op gezet. Jammer genoeg heb je er nergens een helemaal onbelemmerd zicht op, dus moest ik het maar doen met dit doorkijkje. In volle zomer, als het lover veel dichter is zal dit standpunt ook wel minder geschikt zijn maar vandaag vond ik het percentage kasteel dat door het groen komt piepen nog ruim voldoende.
De biotoop waar in me vaak in beweeg is het Kempische fietsknooppuntennetwerk ( hoge woordwaarde in scrabble he J ). Geef me een zadel onder mijn achterste en een fietspad onder de wielen en dan hoor je me de rest van de dag niet meer klagen. Dat er dan regelmatig ook fiets-gerelateerde fotos voorbij komen mag geen verwondering baren. Vandaag was ik al vroeg op weg want ik wilde een grote ronde rijden in wijzerzin van Lichtaart rond Postel en terug. Voor onderweg had ik enkele interessante punten ingegeven in de GPS en ik heb ze ook allemaal aangedaan. Om een mauw te passen aan het probleem van gisteren geen ruimte in de fietstas voor extra lenzen had ik deze keer de meest bruikbaar ingeschatte spullen in een foto-rugzak gestopt en achteraf gezien was dat ook niet zon goed idee. Fietsen met zon zware last op de rug vond ik alleszins minder prettig en als je stopt voor een foto heb je ook veel sneller je toestel uit de fietstas gehaald dan dat je eerst dat ding van je rug moet halen, een plaatsje er voor zoeken, dan openen, toestel er uit wringen Grotere fietstassen kopen is iets waar ik aan moet gaan denken lijkt me. Deze foto is gemaakt tussen knooppunten 77 en 72, op de terugweg ergens tussen Postel en Dessel, in de buurt van geocache GC2QQC3. Ik weet dat er enkele collega cachers zijn die deze blog volgen, dus wil ik er nog bijvoegen dat ik m gevonden heb, zij het na lang zoeken. Ik vind m met een 2 op een schaal van 5 qua moeilijkheidsgraad schromelijk ondergewaardeerd trouwens. Het kan ook zijn dat ik een tijdelijke aanval van acute cacheblindheid had natuurlijk Voor alle duidelijkheid wil ik ook nog even vertellen dat het fietspad de netjes geasfalteerde linker strook is.
Tja, das wel balen natuurlijk. Dan ben je rustig aan het fietsen en dan zie je, net te laat, dat er naast je een reiger in de gracht zit. Zelfs al trek je de rem nog zo snel dicht je bent er voorbij helaas. Maar, hij blijft zitten!!! Je bent wel aan de verkeerde kant nu want je kijkt recht in de zon. Dus beslis je om rechtsomkeer te maken, hem opnieuw voorbij te rijden en maar hopen dat ie ook nu blijft zitten. Dat doet ie ook. Pas dan denk je er aan dat je de 17 70 op de camera hebt zitten en niet de 300 die heb je ook niet bij, geen plaats genoeg in de fietstas. Maar goed, je stelt vlug enkele parameters in: sluitertijdvoorkeuze 1/500 zal wel kort genoeg zijn zeker, of neen 1/800 lijkt me toch veiliger, burst-mode, spotmeting, AI servo en je sluipt voorzichtig richting onderwerp. Op het moment dat je bijna op een afstand gekomen bent waarop je met de 70 mm wijd open, een redelijke kans hebt op een goed shot, vindt ie het welletjes en hij vliegt op. Hij maakt een volledige 360° korte vlucht en landt 100 meter verder weer tegen de zon in. Het spelletje herhaalt zich, ikke weer bijna er bij, hij opvliegen, komt weer voorlangs op zon 15 meter, maar deze keer heb ik hem in het vizier en kan ik de meetrektechniek uit mijn fietsescapades toepassen terwijl de Eos in een machinegeweertempo beelden schiet. Ik ben niet ontevreden met de enkele aanvaardbare opnames die ik uit de serie kon selecteren, maar ik vraag me toch af hoe mooi het zou geweest zijn met die 300 er op.
Josee is het ganse weekend in de weer geweest achter het podium bij de dans-show van Balance Health Center. Gisteravond was ze vrij van dienst en zijn we samen naar de slotvoorstelling gaan zien. Daar wilde ik vandaag graag alsnog een foto van tonen. Ik heb het geheugenkaartje pas deze middag in de computer geladen namelijk en er waren enkele shots bij die ik zeker de moeite waard vond. Dansen is niet echt mijn ding, maar achteraf bekeken was ik toch behoorlijk onder de indruk van wat de dansers presteerden, een erg hoog niveau voor deze pure amateurs. Uiteraard had ik de camera mee de zaal in genomen. Flitsen was verboden zodat ik het met de podiumverlichting moest doen en dat bezorgde me eerlijk gezegd meer problemen dan me lief was. Gelukkig heb ik alles in raw gefotografeerd zodat ik vandaag in de raw convertor van Photoshop de belichting en de kleuren terug in min of meer aanvaardbare banen kon leiden. Onder andere deze scene sprak me erg aan. De manier waarop de dansers hier naar het licht reiken maakte de keuze van de titel voor de foto erg gemakkelijk: Into the light licht, daar doet de fotograaf het voor toch?
Ik vrees dat ik binnenkort zal moeten afscheid nemen van mijn wandelschoenen. Jaaaaren geleden kocht ik ze in Schlanders in Süd Tirol, ons favoriete bergwandelgebied. Onverslijtbaar werd mij verteld, en dat bleek ook. Als die konden spreken Echte globetrotters zijn het, en ik moest altijd maar mee. Ze brachten me in Afrikaanse oerwouden, Californische woestijnen, over Alpenpassen, Rocky Mountains, vulkanische eilanden, alle mogelijke en onmogelijke al dan niet bewegwijzerde korte- en lange afstand-wandelpaden en het aantal kilometers dat ze op de teller hebben kan ik bij benadering niet inschatten. Wat ik wel weet is dat ik voor de rest van mijn leven op luxevakantie zou kunnen indien ik voor elke stap die ik er mee gedaan heb één eurocent zou krijgen. En nu zijn ze versleten, ze zitten nog altijd goed weliswaar, maar het profiel onder de zolen is zo erg afgesleten dat er niet voldoende grip meer is op steile bergpaden en grindwegen. De volgende keer dat we in Süd Tirol zijn zal ik eens in dezelfde winkel gaan kijken of ze dat zelfde merk nog hebben. Tenslotte wil ik toch ook nog even vertellen dat het maar goed is dat dit geen geur-fotografie is J
