Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-04-2013
06 april Boomklimmen.
Josee verklaarde mij stapelgek, maar dat is niks nieuws, dat doet ze wel vaker, zeer onterecht trouwens. De kleinkinderen die ook mee op uitstap waren stonden doodsangsten uit, bang als ze waren hun opa voor altijd te verliezen. Maar ik voelde me weer 14 toen ik achter deze geocache aanging en merkte dat ze hem hoog in een boom hadden verstopt. Hoogtevrees heb ik nooit gekend en de GC3DB59 moest en zou ik uit zijn schuilplaats halen. Uit een fijne onbezorgde jeugd in Peer, waar we een grote tuin hadden herinner ik mij nog zeer goed hoe ik tot in de top van elke fruitboom klom om de laatste appel, peer, pruim of kers er af te halen. In die tijd was laagstamteelt nog niet zo algemeen en de klimtechniek die ik toen ontwikkeld heb zou me vandaag ook wel tot de gewenste hoogte brengen . dacht ik De kombinatie van een oplopend aantal levensjaren met een uit de hand lopend overgewicht bleek voor meer problemen te zorgen dan ik verwacht had. Uiteindelijk heb ik m toch te pakken gekregen terwijl Josee veilig op de grond bleef om fotos te maken. ( Altijd handig als je recente opnames bij de hand hebt in een overlijdensbericht J ) Ik ben zelfs een tweede maal naar boven gemoeten omdat ik de eerste keer vergeten had een pen mee te nemen om mijn naam op het logrolletje te schrijven, en toen dat dan, op de onderste tak, gebeurd was, moest ik het doosje ook nog op dezelfde plaats gaan terugsteken, zoals het een plichtsbewuste geocacher betaamt.
We hebben in de woonkamer een soort zitkuil en als de kids komen logeren is dat vaak het centrum van activiteit. Ze kunnen er TV kijken, ravotten en de grootst mogelijke wanorde creëren zonder de gang van zaken voor de overige bewoners al te ingrijpend te bemoeilijken. De twee jongsten zijn naar een spannende film aan het kijken terwijl een halve verdieping hoger de twee oudste meiden naar muziek aan het luisteren en het dansen zijn. Daar beneden hebben ze slechts één hoofdtelefoonaansluiting Pieter wil wel meeluisteren met zijn kleine zus die eerst was om dat ding op haar hoofd te zetten, maar hij wil tezelfdertijd toch ook niks missen van wat er op het scherm gebeurt. Zij heeft inmiddels wel in de gaten dat ik de camera weer eens op hen richt.
De verzameling fotos die geschikt zijn om in het jaarlijkse kleinkinderen-album te komen groeit snel aan tijdens elke vakantieperiode. We proberen zo veel mogelijk dingen samen te doen met de kids telkens ze enkele dagen komen logeren en natuurlijk is de camera nooit ver weg dan. Vandaag was het de beurt aan de twee oudste meiden om te poseren en dat doen ze ondertussen met de routine die je normaal gesproken alleen maar van volleerde fotomodellen verwacht. Bij elke fotogenieke plaats die we aandeden hadden ze zelf de meest onverwachte voorstellen omtrent hoe ze hier op de foto wilden Thuisgekomen wilden ze ook graag het bewerken in Photoshop meemaken en bekommentariëren en uiteindelijk hebben ze uit de vele mogelijkheden ook zelf voor deze opname gekozen.
Vakantietijd is synoniem van kindervreugdetijd in huize Pol en Josee. De kleinkids komen enkele dagen logeren. De vier uit Wuustwezel kwamen deze middag al en vanavond kwamen daar de twee uit Herentals ook nog eens bij dolle pret !!! Het is weliswaar nog altijd geen lekker lenteweer maar dat verhinderde ons toch niet om naar het park van Turnhout te trekken om samen van de buitenlucht te genieten. De kids zijn al even verslingerd op GPS-gerelateerde zoektochten als pake Pol en ze hebben zich helemaal kunnen uitleven. Een mooie kind-vriendelijke multi-cache heeft ons toch wel anderhalf uur bezig gehouden en toen de twee jongens daarna een wedstrijdje verspringen begonnen en er, als spektakelverhogende locatie, een gracht voor uitkozen, kroop ik natuurlijk achter mijn camera. Ik geef het eerlijk toe, ik heb zelfs even stiekem gehoopt dat ze er eens in zouden vallen, maar dat pleziertje hebben ze me niet gegund
Ik heb heel bewust behoorlijk overdreven in het bewerken van deze foto van het fietspad langs het Prinsenpark. De naam Prinsenpark laat waarschijnlijk ergens wel een belletje rinkelen. De meesten zullen zich de bospoeper wel herinneren J ( Voor mogelijke Nederlandse lezers: poepen betekent in Belgie niet hetzelfde als in Nederland. ) Ik vind dit zonder meer een erg mooi, bochtig traject doorheen een prachtig stukje Kempen, en dit is dan ook een route die ik vaak rijd. Vandaag hadden we best wel voldoende zon, maar die koude gure oostenwind maakte het er toch geen pleziertochtje van. Normaal gezien verwacht je dat alles hier al in fris lentegroen getooid is begin april, maar dat was hier duidelijk nog niet zo. Precies dat gevoel heb ik met deze pittige bewerking proberen weer te geven: harde schaduwen door de zeer aanwezige lage zon, gekombineerd met een onverwacht nog redelijk kale begroeing en ik hoop dat het schrale, kouwelijke gevoel dat de fietser ervaart als de wind je pal in het gezicht blaast er ook in herkend wordt.
Op 9 mei doet Jefke zijn eerste communie. Dus werd het hoogtijd dat we eens aan fotos gingen denken. Vandaag kon hij zich eindelijk even vrijmaken uit zijn drukke bezigheden om bij pake Pol op fotoshoot te komen. Dat ik iets uit die sessie zou gebruiken voor de dagelijkse blog vond ik op voorhand al vanzelfsprekend, maar tezelfdertijd was ik wel vatbaar voor het argument dat je de communiefotos pas op de dag zelf mag tonen. Gelukkig was grote zus Julie ook bij het gebeuren aanwezig en toen ik er van overtuigd was dat we zeker wel voldoende goede takes hadden van de feesteling alleen, wilden broer en zus graag nog wel even samen op de foto, dus gingen we nog even verder met onze bezigheid. Liever dan hier een van de afgevallen, dus per definitie mindere opnames van de communicant te tonen, kies ik er eentje uit die laatste serie. Omdat het tenslotte over kinderen gaat vond ik dat het voor een keer ook paste er een kleurig kadertje omheen te plaatsen.
Deze ochtend heb ik voor de eerste keer spijt gehad van het feit dat ik afgesproken had om een ritje te gaan doen met de motor. Temperaturen rond het vriespunt verwacht je nu eenmaal niet meer op de laatste dag van maart maar driewerf helaas Om het in motorrijderstaal te zeggen: Het was kleinpietjesweer J Een Paasrit om ergens paaseitjes te gaan rapen met de leden van de motorclub is evenwel een traditie geworden en alles was geregeld, dus tegen beter weten in vertrokken we toch maar voor een gure rit. Dat hebben we geweten! We hebben het weliswaar overleefd maar ik ben heel eerlijk als ik stel dat ik er deze keer echt geen lol aan beleefd heb! Ik vermoed dat mijn lotgenoten er ook zo over denken ( hoewel die dat misschien niet zullen toegeven ). Rond de middag hadden we een stop gepland in Begijnendijk in het eethuis uitgebaat door de zoon van een van onze ex-clubleden. Begijnendijk is in vogelvlucht nauwelijks 25 km, en langs de weg ongeveer 30 km van Lichtaart verwijderd, maar voor motorrijders is de kortste afstand tussen twee punten nu eenmaal geen rechte lijn, dus op dat ogenblik hadden wij er al 110 diepvrieskilometers opzitten. Onze dames waren daar ook naartoe gekomen met de wagen, voor één keer was ik daar jaloers op en toen we na een lekkere portie friet met bijlagen aanstalten maakten om weer de kou in te duiken heeft Josee deze opname gemaakt. Toen alles volbracht was, na meer dan 200 km afzien was de verkleuming wat mij betreft zo erg dat we de al even traditionele zondagsavond-pint maar geschrapt hebben voor een keer.