Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
16-03-2013
16 maart Chiromeiden.
Ding dong ik zat achter de computer te photoshoppen en nog voor ik de muis losgelaten had stond Josee al bij de voordeur. Drie meiden van de Chiro waren op pad gestuurd om enkele opdrachten uit te voeren. Ze hadden van op straat het speeltuig gezien dat wij in de hof neergepoot hebben voor de kleinkids. Of ze even op de schuifaf mochten en of we dan een foto wilden maken met hun GSM GSM? Daar had Josee toch enige problemen mee, lang genoeg om mij de gelegenheid te geven de 300 mm met de extender op de Eos te zetten en vanuit de keuken kon ik op mijn beurt het gebeuren in beeld nemen. Na enkele pogingen en een hoop gegiechel was er blijkbaar toch een geschikte opname in het toestelletje geraakt en toen ze gezamenlijk het resultaat aan het bekijken waren kon ook ik mijn foto van de dag schieten.
Josee is nog steeds druk bezig met het fatsoeneren, herstellen en op maat brengen van de tutukes voor de kleine ballerinas, en ikzelf ben nog steeds aan het experimenteren met zwart wit fotografie. Deze morgen kwamen die twee gegevens elkaar tegen. Ze zat aan het raam, ongeschminkt, in haar makkelijkste thuiswerkkleding, ijverig te naaien toen ik de living binnenkwam en ik zag meteen het mooie licht. Ze was zo druk bezig dat ze me niet eens opgemerkt had. Toen ik het fototoestel genomen had en wilde afdrukken kreeg ze me toch in de gaten. Vrouwen worden niet graag gefotografeerd als ze denken dat ze er niet op hun voordeligst uit zien en Josee is daar geen uitzondering op. De verwonderde, beetje verontwaardigde en afwijzende blik beloofde niet veel goeds maar ik heb toch afgedrukt. J Het kostte me daarna niet eens zoveel moeite om de bewerking die ik in gedachten had - low key, een poging tot clair obscur - voor elkaar te krijgen in Photoshop, en ik ben tamelijk tevreden met het resultaat, benieuwd of de onbevooroordeelde kijker m niet te donker vindt. Tot een echtelijke ruzie is het gelukkig niet gekomen hoewel mijn schatje blijft volhouden dat ze er niet goed op staat. Ik vrees dat ik straks toch iets moet goed maken.
Habemus Germania. ( Voor de Duitslandofielen: met onze oosterburen heeft dit niks te maken ) Op deze post-paus-electorale dag valt elke witte rookpluim natuurlijk dubbel op, in dit geval zelfs letterlijk, want ik zag er twee toen ik door St. Jozef-Olen reed met in de achtergrond de schoorstenen van Umicore. Normaal gezien vind ik zoiets een dissonant in het landschap maar samen met het beetje sneeuw dat er ook vandaag weer gevallen was leverde dat best wel een interessant plaatje op, goed genoeg voor een fotostop. Dan gaat een mens natuurlijk aan het fantaseren en verbanden leggen: ze willen op de fabriek natuurlijk een boodschap de wereld insturen! Ik heb even mijn huiswerk gemaakt en in de wikipedia gevonden dat ze daar o.a. Germanium maken, een soort halfgeleider ( atoomgetal 32 - symbool GE ) en die naam klonk me latijns genoeg om te gebruiken als vervangwoord in het ondertussen welbekende habemus papam. Voor zover ik me herinner uit de lessen latijn is papam hier een enkelvoudige accusatiefvorm en omdat bij woorden op um de accusatief onveranderd ook um is zou mijn observatie dus Habemus Germanium kunnen heten. Maar ik zie twee schoorstenen en twee rookpluimen, dus vraag ik me af of ik niet de meervoudsvorm moet gebruiken: Habemus Germania. Wat een uitleg toch, alleen maar om te verklaren dat ik zin had om dit te fotograferen en om er dan die titel boven te plakken. J
Papa en mama moeten vroeg weg voor het werk en dus blijven de kleinkinderen maar bij oma en opa overnachten. Die zorgen dan wel dat ze tijdig op school geraken s morgens, en die zien er ook op toe dat de hygiëne en de lichaamsverzorging niet verwaarloosd worden. Ik merkte dat de electronica waar de kids mee rondzeulen toch ook meerdere positieve kanten heeft. Zo hebben ze een app gedownload die ze begeleidt bij het tandjes poetsen. De I-Pad wordt tussen de twee wasbakken gelegd en onder deskundige digitale begeleiding gaan ze aan de slag. Niemand die ze er nog aan moet herinneren of dwingen, ze vinden het gewoon plezant. Ik wilde bij deze foto absoluut niet flitsen. Met al die spiegels en blinkende of weerkaatsende dingen in de badkamer had ik daar geen goed oog in. De sluitertijd dan maar wat langer, het diafragma wat groter, en de ISO naar boven ( ik vind 500 al hoog ) en de opname was dan ook niet zo gestoken scherp als ik wel gewild had. Na de nodige bewerkingen en enig gestoei met Nik Software, kan ik toch leven met dit eindresultaat. De bengels hebben me trouwens vandaag geleerd dat App de afkorting is van Applicatie en niet van apparaat, appel of applaus wist ik veel?
Er is geen slecht weer, alleen maar slechte kleding. Het moet zowat het meest door mij gebruikte cliché zijn als ik tegen beter weten in weer eens op pad wil gaan in barre omstandigheden. Ook vandaag heb ik dus een heerlijke lange wandeling gemaakt, samen met het vrouwtje trouwens, en de late winterprik heeft ons niet binnen kunnen houden. Verborgen schatten gaan zoeken in de sneeuw leek ons een beetje moeilijk, maar ook zonder Geocaching zijn er voldoende redenen om er op uit te trekken toch? De tocht voerde ons langs weggetjes en paadjes die we zo vaak nemen, en toen we door de Pastoor Dergentstraat liepen, richting Hukkelbergen, langs het kerkhof, kregen we puur toevallig de ingeving daar eens binnen te lopen. Misschien had de sneeuw wel voor fotografeerbare taferelen gezorgd We zijn het graf van Bobbejaan Schoepen gaan groeten, hebben nog wat rondgekeken, maar de stuifsneeuw en de kille wind waren niet van dien aard om ons lang op die locatie te houden. Net toen we onze wandeling wilden verder zetten zag ik het perceel waar onze Lichtaartse oud-strijders worden begraven. Temidden van het kleurloze wit en grijs dat overheerst op een plaats als deze in de winter, vielen de kleurtjes van de Belgische vlag toch wel heel erg op. Ik vond het een foto waard.
Tijdens mijn omzwerving doorheen de Lommelse bossen en natuurgebieden stond ik vandaag plots oog in oog met deze hinde. Voor alle duidelijkheid, er was een twee meter hoge afsluiting tussen ons in en daardoor voelde de schoonheid zich waarschijnlijk veilig en zette ze het niet op een lopen. Ik heb snel de camera tegen de draad gedrukt en enkele fotos gemaakt. Thuisgekomen bleek deze opname voldoende scherp om een uitsnijding te kunnen maken die precies paste tussen de mazen van de draad en zo lijkt het alsof ze in de vrije natuur rondloopt.
Zondagavond. Soms ontbreken er enkelen en dan zie je weer enige leden die er al een hele tijd niet bij waren, maar in principe is het zo dat we binnen het vriendenclubje in onze motorclub een vaste afspraak hebben dat we op zondagavond samen ergens iets gaan drinken of nuttigen. Vandaag hadden we afgesproken dat het restaurant Koningsbos onze plek van genieten zou worden. Met zn achten waren we present om van de cullinaire beloftes van het etablissement te genieten. Als fanatieke hobby-fotograaf onderbreek je dan even je smikkel-smikkel genot om de overige zeven collegas in het heetst van de strijd vast te leggen.
