Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-03-2013
02 maart De snoepverzamelaars
Nichtje Jill was gisteren een van de mede-wandelaars tijdens de nachtelijke dropping en zo kwamen we te weten dat zij vandaag met haar carnavalsvereniging zou deelnemen aan de stoet in Winkelomhei bij Geel. Nu is een carnavalsstoet gaan bekijken het allerlaatste waar ik aan zou denken als ik eens op een zaterdagmiddag niks te doen had, maar het feit dat Winkelomhei in de buurt is en het enthousiasme waarmee het ons was aangepraat waren voldoende om ons toch maar eens naar ginder te lokken. Ik heb nog al wat confetti en andere troep gezien maar het moet gezegd, bij de vele groepen waren er best enkele bijzonder geslaagde ludieke toespelingen op actuele gebeurtenissen. Ik beleefde evenwel net zo veel plezier aan het in de gaten houden van de toeschouwers. Deze oudjes zaten langs de weg te wachten tot de stoet voorbij zou komen. Ze hadden allemaal een mandje om snoep en lekkernijen in te verzamelen. Naast het storten van tonnen papiersnippers is het rondstrooien van snoep en kleine versnaperingen ook een verplicht nummer bij dit soort evenementen namelijk. Ik vraag me dan meteen af hoe die in hemelsnaam gaan rondkruipen om die snoep ook daadwerkelijk te verzamelen, maar wachten om met eigen ogen het antwoord op die vraag te zien wilde ik nu ook weer niet. Ik vond dit beeld trouwens ook al interessant genoeg om de Canon op te richten.
Met een beetje vertraging wilde ik bij deze verslag uitbrengen van onze activiteiten van gisteren avond, of beter gezegd, deze nacht. De schoonfamilie had ons uitgenodigd om deel te nemen aan een nacht-dropping, een wandeltocht met opdrachten waarbij je wordt afgezet op een onbekende plek en dan maar moet zien op de ook onbekende bestemming te geraken aan de hand van een laten we het maar voorzichtig uitdrukken verwarrende routebeschrijving. Bijgaande foto toont enkele aspecten van het gebeuren. De multimedia worden ingeschakeld om externe hulp te vragen terwijl de formulieren met de opdrachten worden geanaliseerd en wat belangrijk is: er is hier duidelijk sprake van consumptie van meegebrachte opkikkertjes. Enkele lotgenoten uit ons groepje hadden er aan gedacht jenever ( in diverse smaken ), pils en nog wat alcohol bevattende spullen mee te sjouwen. Het eindpunt van onze tocht bleek dan ook nog eens een stemmige kroeg te zijn die weinig last had van een verplicht sluitingsuur. Om een lang verhaal kort te maken Toen het vrouwtje mij eindelijk thuis in het veilige nestje had afgezet kon ik het knopje niet meer vinden om de computer op te starten. Deze morgen bleek dat evenwel toch nog steeds op dezelfde plaats te zitten raar.
Dit is mijn lief. Van alle lieven in deze categorie is zij mijn tweede liefste. Aan mijn oude Strat kan niks of niemand tippen natuurlijk, maar toch is deze misschien wel degene waar ik het liefste mee speel. Ik heb haar de laatste tijd schromelijk verwaarloosd, het is waar. Sedert wij officieel de gitaren en de microfoons aan de wilgen hebben gehangen wij genieten ondertussen van een welverdiend pensioen had ik niet meer naar haar omgekeken. Ik besteed nu wat meer tijd aan mijn lief van vlees en bloed en dan heb ik er ook nog enkele lieven uit andere sectoren bijgenomen, de meeste met als achternaam Canon. Maar nu de kogel door de kerk is en wij nog een aller-aller-allerlaatste afscheids-optreden gaan doen met het bandje waarmee we 46 jaar geleden Lommel en omstreken onveilig maakten heb ik de relatie met deze schoonheid weer nieuw leven ingeblazen. Als ik nu weer eens goesting krijg ga ik er even enthousiast mee spelen alsof ik nog 21 was. Op 8 juni mag iedereen naar enkele van mijn lieven komen kijken en luisteren in zaal Heide-Heuvel in Lommel. Ik zal er ook bijstaan, maar naast die schoonheden verbleekt mijn persoontje natuurlijk.
Voor de meeste grootouders is woensdagnamiddag traditiegetrouw kleinkinderen-opvangdag. Bij ons is dat niet anders. Met papa en mama beiden aan het werk en een vrije school-namiddag zijn wij de voor de hand liggende hulp in nood. En ja, ook in onze familie heeft de digitalisering van het speelgoed hard toegeslagen. Die dingen zijn tegenwoordig klein, licht en mobiel, dus de nintendo en de i-pad maken de reis mee van Herentals naar Lichtaart. Wij vragen ons wel eens af of de kids ook nog wel voldoende gewoon buiten gaan spelen zoals wij vroeger. Wij proberen wel voor enige beperking te zorgen in het computeren en gamen door strikte quota in te stellen voor het gebruik van dat soort apparaten, maar die dingen hebben zon grote aantrekking dat wij daar al onze overtuigingskracht voor nodig hebben J Als het weer lente wordt en wie weet, daarna ook weer zomer, zullen de weersomstandigheden waarschijnlijk ook wel wat meer willen meewerken om alternatieven te bieden voor de electronica. De 21ste eeuwse jeugd groeit anders op dan wij, en heeft andere interesses, zoveel is duidelijk. Voordelen heeft dat ook wel, als opa nu eens een probleempje heeft met zijn smartphone is er nog altijd kleinzoon om deskundige hulp te bieden.
De geschiedenis herhaalt zich. Precies zoals vorig jaar, - toen was het op zes maart - gingen we ook vandaag weer met vier leden van fotoclub Visueel naar het Santa Maria Instituut in Kasterlee om de leerlingen die gekozen hadden voor fotografie tijdens hun Doe-dag de nodige info te geven en even onder te dompelen in de praktijk. Elk woord dat ik toen in de dagelijkse blog schreef zou ik vandaag ook kunnen herhalen. Zelfde gang van zaken dus, behalve misschien bij het gegeven dat het toen Guy Franck was die een foto van mij nam toen ik bezig was enkele begrippen te verklaren deze keer had ik zelf de camera in aanslag toen hij enkele mogelijkheden en routines van Photoshop had uitgelegd en de aspirant-fotografen ook eens hun vaardigheden mochten testen.
Ik neem aan dat de boodschap duidelijk genoeg is. Ik ben het beu nu heeft de winter echt lang genoeg geduurd. Alweer een trieste grijze dag kregen we cadeau van de weermaker vandaag, een dag met niet voldoende sneeuw om van mooie winterlandschappen te kunnen spreken, maar wel voldoende sneeuw en gemiezer om alle leuke buitenactiviteiten al op voorhand tot mislukken te doemen. Mijn camera en ik, we hebben dan ook beslist om nu te stoppen met winterfotos en onze eigen zomercocoon in elkaar te knutselen. Het idee was niet van mezelf, daar moet ik Marieke voor bedanken, maar dit stilleven is met zijn warmte en zijn kleurtjes het beste tegengif dat ik kon bedenken voor het stiekeme depressieve gevoel dat zich van ons allemaal dreigt meester te maken nu die winter maar niet wil ophouden. Ik zocht eerst een geschikte achtergrond, daarna heb ik de voor de gelegenheid in huis gehaalde lekkernijen in een zomerse kompositie geschikt, dan heb ik enkele keren op de ontspanknop van de Canon gedrukt, vervolgens heb ik ook alles opgegeten en tenslotte heb ik in Photoshop gezocht naar de knop MAAK HIER EEN WARME ZOMERSE FOTO VAN. Ik heb m gevonden ook . J
En wij maar denken dat de winter nu wel zo ongeveer voorbij zou zijn Als we heel eerlijk zijn dan moeten we toegeven dat het meer een kwestie van hoop dan van geloof was toen we eerder deze week al enkele tekenen meenden te ontwaren die op de lente leken te wijzen. Deze morgen bleek dat die hoop ijdel en vooral voorbarig was. De funcie van de twee ligstoelen die we op het gras achter ons huis gezet hebben beperkt zich in dit seizoen tot het er ons aan herinneren dat we ze ooit wel zullen kunnen gebruiken om in het zonnetje te liggen maar voorlopig dienen ze als schuilplaats voor de zwerkkatten die komen loeren naar de meesjes, die zich te goed doen aan de bollen diewe daar opgehangen hebben.