Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-02-2013
02 februari De Kasseman
Dit is de Kasseman, ook bekend als de Dekshoevevijver of de Gemeentelijke Visvijvers van Geel. Ik kom er vaak en graag en omdat het vandaag best een aangename namiddag leek te worden had ik me voorgenomen daar op fotojacht te gaan. Een beetje fris hadden ze voorspeld, maar daar kan je je tegen kleden belangrijker vond ik dat er zulke mooie luchten waren en de kombinatie wolken, bomen, water en lage lichtinval leek mij veelbelovend. Toen ik eenmaal ter plekke was liep het toch enigszins anders dan ik had gedacht, de mooie luchten werden al snel zo dreigend dat er uiteindelijk geselende korrelsneeuw-buien uit vielen. Dat is niet goed voor man en apparatuur natuurlijk en dus ben ik maar weer terug naar huis gereden, niet zonder dat ik eerst toch de snelle verandering van de weersomstandigheden had vastgelegd. Dit was ergens midden in de evolutie: het laatste mooie lage late winterlicht in een stuk van de kompositie, terwijl, erg duidelijk, de lucht al vertelt wat er zo meteen gaat gebeuren.
Om interessante fotos te maken hoef je niet altijd de deur uit gelukkig. Door de laatste stuiptrekkingen van de griep toch min of meer aan huis gekluisterd, had ik de camera op statief gezet in een van de kinderkamers aan de achterkant van het huis, de 300 met de 1,4 converter er op, en door het raam - gelukkig is Josee een kei in het ramenlappen - heb ik deze namiddag de vogeltjes in de gaten gehouden. Dat het zowat de hele dag regende kon die fladderaars niet deren in hun zoektocht naar eten. Vroeger hadden we de mezenbollen en allerhande andere winter goodies in de bomen achter het grasveld hangen, maar dan maakten we het te vaak mee dat kraaien en eksters, eventueel na duikaanvallen en het verjagen van de eigenlijke doelgroep, met de buit aan de haal gingen. Dit jaar hebben we een dik touw gespannen tussen veranda en garage, een beetje dichter bij het huis en daar hebben die rovers niet van terug. Het wemelt dan ook van de koolmezen en, in mindere mate, pimpelmezen. Occasioneel zie ik ook wel eens een roodborstje op de grond zich aan de verspilde versnaperingen van de andere gulzigaards te goed doen, maar denkend aan de vele zwerfkatten hier vind ik dat dan weer minder geruststellend. Omdat de pimpelmezen veruit in de minderheid zijn en zich ook vaak laten overbluffen door de koolmezen heb ik vandaag voor deze opname gekozen. Partij kiezen voor de underdog noemen ze dat.
In mijn overmoed meende ik deze middag even dat ik de griep nu wel overwonnen had en ik ben naar Turnhout getogen om er enkele coördinaten te gaan controleren op eventueel aanwezige cachen. Na het eerste succesje had ik al begrepen dat ik me maar beter terug thuis aan de bemoedering van mijn schatje zou onderwerpen. Een opname voor de dagelijkse blog had ik ook nog niet gemaakt en dan zoek je eerst snel nog een fotogeniek onderwerp in de buurt. Deze kapel leek me wel wat. Het valt me nu trouwens op hoe vaak ik getroffen word door deze uiting van devotie in het vlaamse landschap. Dit is al de derde kapel dit jaar, das één op tien, vorig jaar waren het er in totaal acht heb ik snel geteld ik ben dus ondertussen nóg godsvruchtiger geworden (?) Op het net vond ik dat dit de kapel is van OLV van altijd durende bijstand, uit de eerste helft van de twintigste eeuw en toen ik door het deurraampje naar binnen piepte en het aantal dankbriefjes gericht aan Maria zag, kon ik niet anders dan concluderen dat hier nog al wat mirakels en bovennatuurlijke genezingen moeten hebben plaatsgevonden Bij mij heeft het alvast niet geholpen want ik ben thuis maar weer op de canapé gaan liggen.
Ook vandaag kan ik niet anders dan een foto van enkele dagen oud te plaatsen. Voelde ik me gisteren nog gewoon een beetje slappekes, dan heeft de griep nu in alle hevigheid toegeslagen, zodat mijn tijdsgebruik zich de voorbije uren hoofdzakelijk beperkt heeft tot platliggen en wc-pot zitten. Gelukkig had ik tijdens mijn tocht van eergisteren naast de zwanen en de artefacten van het klankenbos nog een heleboel andere onderwerpen vastgelegd. Dat we hier in een café zijn zie je meteen aan de foto. Dat het een oergezellig bruin café is blijkt al even duidelijk uit allerhande details. Je ziet een bruine stoel, het niet bijhorende krukje er achter en het al even zonevreemde tafeltje, de totaal voorbijgestreefde wet ter beteugeling van de dronkenschap uit 1939, die nog steeds in elk café aanwezig hoort te zijn en die ze hier ergens onderin tegen de wand hebben weggemoffeld, en de poes natuurlijk! Waar maak je het anders mee dat de huispoes - of noemen we ze cafépoes - zo onbezorgd op een stoel tussen de klanten haar middagdutje doet. Dit is een biotoop waarin ik graag vertoef! Poes mag wel van geluk spreken dat ik mijn omvangrijke derrière op de stoel naast haar liet neerploffen, want ik kreeg ze pas in de gaten toen ik al zat. Stel je voor mijn achterwerk zou misschien ook niet helemaal onbeschadigd uit de confrontatie gekomen zijn!
De foto die ik gebruikt heb om deze bewerking te maken is niet van vandaag, sta me toe het maar meteen te zeggen. Met dit rotweer ben ik de hele dag binnen gebleven, op een kort bezoek aan een plots in het ziekenhuis opgenomen goede vriendin na. Ik heb dus veel achter de PC gezeten en heb me o.a. geamuseerd met het ophalen van enkele photoshop-bewerkingen. Soms moest ik toch weer even in de handleidingen duiken, maar bij deze werkwijze bvb. kende ik het nog helemaal zonder hulp. Dit geintje heet Little Planet, het moge duidelijk zijn waarom. De uitleg er omtrent vind je door op YouTube als zoektermen Little planet en tutorial in te geven. Ik vond dat de zwanen die zo gracieus over de plassen van de Lommelse Sahara bewegen best een eigen planeetje verdienen. De flares links boven en rechts onder heb ik er achteraf nog bij gevoegd om toch een beetje warmte in deze dag te brengen
Ik heb vandaag met verwondering rondgelopen in het klankenbos in Neerpelt. Mijn geocache verslaving heeft me al op veel mij tot dan toe onbekende plekjes gebracht maar dit was toch wel een uitzonderlijke belevenis. Nadat ik mijn ding gedaan had en de GPS opgeborgen, ben ik uitgebreid van het opzet van het project gaan genieten. Ik heb een grote, rustige wandeling gemaakt door het bos en tussendoor allerlei klanksensaties en experimenten mogen ervaren. Het is niet de bedoeling in deze blog alle wetenswaardigheden van het klankenbos van naaldje tot draadje te gaan uiteenzetten, daar zou ik Google weer voor willen adviseren, of beter nog, ga er zelf eens kijken en luisteren. Wel wil ik even toch nog een keer de kruisbestuiving tussen mijn verschillende hobbies vermelden. Het fototoestel maakt mijn ontdekkings- en zoektochten ook altijd mee en de foto die ik vandaag wilde tonen is gemaakt van uit een enorme pijp. Als je er door de ronde deur in stapt en de wind blaast door het gat bovenin, zoals op een gigantische fluit, dan is het net of er een trein op drie millimeter van je oren voorbij dendert. Dit is een plek om deze zomer terug te bezoeken samen met de kleinkinderen.
Volgers van deze blog zullen zich zonder twijfel herinneren dat een jaar geleden rond deze tijd er een, volgens mij, vertederende foto voorbijkwam van een moeder en pasgeboren kind. Juul werd het ventje gedoopt en hij organiseerde vandaag zijn eerste verjaardagsparty. Uiteraard kreeg hij daarbij enige hulp, op die leeftijd hoef je nog geen allesomvattend eigen initiatief te verwachten. De voltallige familie was aanwezig en zeker het meest jeugdige deel daarvan maakte van het gebeuren een speels, jolig, enthousiast feestje. Toen de onvermijdelijke taart voorbij kwam wist Juultje in eerste instantie niet meteen wat ie met dat brandende kaarsje moest aanvangen, maar na dat ie hulp gekregen had van enkele net iets oudere feestvierdertjes was ie wel de eerste die met volle overgave in de taart dook.
