Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
03-06-2017
03 juni De Hersteldienst
Gisteren avond laat hield mijn PC er plots mee op. Na een psychedelisch kleurenspel, een onverklaarbare lightshow en een zachte fade-out in Photoshop was er ook na diverse pogingen en afkoelperiodes geen leven meer in het ding te krijgen. Aan de manier waarop het gebeurde te oordelen zou het kunnen dat het de grafische kaart is die de geest heeft gegeven en eigenlijk mag ik dat hopen want dan ben ik de dingen waar ik mee bezig was niet kwijt als ik 'm weer opnieuw opgestart krijg. Ik maak weliswaar zo ongeveer iedere maand wel eens een back-up maar als het onheil over je afkomt net op het moment dat je dat eigenlijk al enkele dagen gedaan zou moeten hebben realiseer je je toch hoe kwetsbaar je bent. De laptop waarmee ik nu even verder moet is trouwens ook niet meer in optima conditio en het wordt misschien wel tijd om de IT afdeling van huize Pol en Josee eens te toetsen aan de mogelijkheden van het tweede decennium van de 21ste eeuw.
Ik heb alleszins meteen de hersteldienst gebeld en die hebben een ploeg vaklui gestuurd. Ik heb ze een tijdje hun gang laten gaan maar hoe langer ze bezig waren hoe meer het ging lijken op slopen in plaats van herstellen. Ik heb ze dan uiteindelijk ook maar onverrichterzake terug naar huis gestuurd en hulp gevraagd aan een echte expert.
O ja, bijgaande foto kun je maar beter even groot bekijken, vaste volgers weten wel dat je er gewoon op moet klikken...
Vrijdag is wandeldag in zorgtehuis Hoevezavel. Met dit warme weer had het personeel het opportuun gevonden met de bewoners een ijsje te gaan eten in Het Cremehuys aan de Molse Kiezel. Wij waren als vrijwilligers uiteraard ook niet afkerig van dat plan. 27 rolstoelen, 27 bewoners, 27 vrijwilligers en nog enkele personeelsleden... het werd een ware overrompeling in en aan de zaak. Een plekje in de schaduw vinden voor iedereen was niet zo eenvoudig maar uiteindelijk lukte dat toch en toen iedereen voorzien was van zijn of haar portie ijs moesten de vrijwilligers vaak opnieuw aan de slag in een andere functie. Het zelfstandig uitlepelen van de koude lekkernij bleek niet evident voor vele bewoners en daar was hulp voor nodig. Dat was dan weer een buitenkansje voor deze ook fotograferende vrijwilliger. Dit teder moment, gekozen uit de foto-oogst vond ik het delen waard.
Onze omzwervingen in Geocacheland brachten ons vandaag
in Weert. De St. Annamolen was een van de bestemmingen. Wat we zochten was vrij
snel gevonden maar het onverwacht leuke aspect van ons bezoek was dat de
gelegenheids-hobby-molenaar thuis was en daar hebben we een erg leuk gesprek mee
gehad. Meer zelfs, hij heeft ons een rondleiding gegeven en van de gedreven,
enthousiaste uitleg hebben we weer een en ander opgestoken.
Van buiten de omheining kun je dit standpunt niet innemen maar dank zij die
vriendelijke man mochten we zo ongeveer tegen een wiek gaan staan om eens een
alternatief beeld richting zon te schieten.
De Reffenakkers, het kleine straatje langs het Blokske
- in de grote landelijke frituur enquete van het Niewsblad genoemd als beste
frituur van Groot Kasterlee - is meestal het vertrek en het eindpunt van onze
wandelingen met Phaido. Vanavond was dat niet anders. Toen we terugkwamen rond
een uur of negen draaide er net een beauty van een oldie de parking op, een
prachtig gerestaureerde en flink gepimpte Chevy.
Ik kon het niet laten, dit moest ik fotograferen, nostalgie met hoofdletters
NOSTALGIE dus J Als ik zon juweeltje zie moet ik meteen denken aan de Verenigde Staten
in de sixties, aan country music, aan meisjes met petty coats die Peggy Sue, Norma
Jean of Marie Lou heten, aan de Everly Brothers, Scott McKenzy, The Byrds of
Conny Francis
Ik vind het een beetje jammer dat de, in deze contekst, lelijke moderne wagen in de achtergrond de
foto een beetje onrecht aandoet maar ik vind hem alleszins toch nog meer dan de
moeite waard om hem hier te delen.
Er zitten enkele spechten in de buurt. Je hoort ze regelmatig
en een groen exemplaar zit regelmatig in het gazon achter ons huis. Ik heb
onlangs ook twee bonte spechten gezien maar dat was zeer vluchtig en toen had
ik sowieso geen geschikt fototoestel bij. Ik had wel een vermoeden dat ze daar
in de buurt zouden nestelen, er zijn daar mogelijkheden zat. Vandaag ben ik dus
vol verwachting met de 300 mm plus 1,4 X extender op mijn toestel het bos in
getrokken op vogeljacht. De boomklever die ieder jaar in het zelfde holletje woont
was een alternatief als jachtobject, ik zou dus zeker niet zonder trofee
thuiskomen.
Toch wel niks te vogelen vandaag, geen enkele bonte of groene specht liet zich
spotten en de boomklever was ook in geen velden of wegen te bespeuren, in de
lucht of in zijn vertrouwde holletje ook niet trouwens. Ik heb de aandacht dan
maar verlegd naar het kleine, bloemekes, insecten of zoals in dit geval een
combinatie van de twee. Je hoeft daarvoor niet per definitie een macro lens op
je toestel te hebben. Met 420 mm kun je die van op afstand ook wel te pakken
krijgen. Deze opname is gemaakt van op ongeveer 3 m afstand. Ik heb
verschillende keren moeten aanleggen uit de losse hand maar uiteindelijk
bleken er toch één of twee scherpe bij te zitten. Ik heb de opname ook nog een tikkeltje
gecropt om het onderwerp een beetje meer beeldvullend te maken. Door het
samendrukeffect van de telelens kreeg ik de mooie onscherpe achtergrond er
gratis bij.
Dat de bloem een distel is weet ik wel. Het vliegend vlinderachtig beest dat er
op zit is mij zeer onbekend iemand die vlinderoloog is bij de lezers?
Het was al vrij laat dindagavond, anderhalve dag voor we naar
Duitsland zouden vertrekken voor een lang weekend. Het vrouwke vertelde me
terloops: O ja er brandde een rood lampke in de auto
Onder het uiten van enkele niet voor publikatie geschikte vloeken ging ik naar
buiten om even poolshoogte te nemen de laadstroomindicator klein drama. Dan
heb je nog één dag om voor vervoer te zorgen voor de reis. Een iets grondigere
kontrole woensdagmorgen leerde me dat het inderdaad, zoals gevreesd, de
alternator was die het begeven had. In de Honda garage vertelden ze me dat ik
al snel met 5 à 600 kosten moest rekenen en samen met het vervangen van de
koppeling die al een tijdje leek te slippen en nog enkele andere kleine
akefietjes die dan in één keer best zouden hersteld worden mocht ik een
aderlating van 1500 of meer verwachten.
Ondanks het feit dat dit misschien wel de beste wagen was die we ooit hadden
wist ik dat we in dat geval nu maar beter afscheid namen. Gelukkig was er mijn
zus die haar eigen Renault Capture niet nodig had tijdens het weekend en ons zo
uit de nood redde. Via haar waren we ooit als kerstman in kontakt gekomen met
de mensen van de Pashuysen Groep, een grote Renault dealer en een van de
hoofdsponsors van het huis van de kerstman in Aarschot. Ze hadden me toen
beloofd dat indien ik ooit een andere wagen zou nodig hebben, ze speciale
condities zouden maken voor me. Tijd om dat eens aan de werkelijkheid te
toetsen.
Om een lang verhaal kort te maken het was dringend, lang wachten was geen
optie en dus moest ik iets uit de toonzaal kiezen als ik snel weer wilde
rijden. Gelukkig was de keuze toch nog groot genoeg. En hier staat ie dus.
Vanaf volgende week verplaatsen wij ons met deze zilvergrijze metaalkleurige
Renault Megane Grandtour full option.
Vroeg in de morgen bij het biker-hotel in Rengshausen.
Na een prachtig lang weekend in het Knüllwald staan de paardjes weer te
trappelen om richting thuishaven te vertrekken. Zelf waren we met de wagen en
achteraf hebben we ons dat niet beklaagd. We hebben onderweg, toen het onweer
losbarstte en de hemelsluizen wagenwijd open gingen, enkele keren moeten denken
aan de collegas die de elementen op twee wielen aan het trotseren waren.
Iedereen is gelukkig zonder averij thuis geraakt en vanavond zijn we als afsluiter
nog eens samen gaan eten. Er kwamen weer de nodige heroische verhalen voorbij
We zijn met de motorclub op lang weekend in het
Knüllwald. Ik mag aannemen dat nauwelijks iemand uit onze kennissenkring ooit
van deze regio in Duitsland gehoord heeft. Dat is helemaal ten onrechte, het is
hier mooi, wondermooi... en rustig!!!
Ik ben weliswaar nog steeds lid van de club, en ik zal dat zonder twijfel ook
altijd wel blijven, maar rijdend lid ben ik niet meer nu ik mijn nummerplaat
heb terug gestuurd. Wij maken dus gebruik van dit soort weekends om de tijd op
een alternatieve wijze in te vullen en te gaan wandelen - lees geocachen - en
met dit schitterend vroeg-zomerweer mochten we vandaag weer enkele uren achter
onze GPS gaan lopen in deze prachtige natuur. Het vrouwke en Phaido zitten hier
te genieten van het landschap en uiteraard ben ik er achter geslopen om het
tafereeltje vast te leggen.
Meer met dat niet zijn... Deze morgen een pittige
geocache wandeling, dan in de loop van de namiddag een bezoek aan het stadje
Homberg waar we heerlijk gegeten hebben( en gezien het feit dat er meerdere Hombergs blijken te zijn, de
verduidelijking dat we het hier hebben over Homburg Efze ), en tenslotte deze
avond weer een super gezellig feest in het hotel-restaurant.
Typisch Duits, zo zou ik het stadje Homberg willen typeren, Alom zie je er oude
Fachwerkhuizen en het zeker centrum is vrij intact bewaard. Nog voor we bij het
plein bij de kerk waren, het echte centrum, had ik al enkele leuke shots. Dit
is er één van.
Het Knüllwald... we hadden er nog nooit van gehoord,
laat staan dat we er al ooit geweest waren tot Thierry hier voor ons
motorclubje een hotel boekte. De eerste dag was alvast een voltreffer. De rit
naar hier toe konden we mits enkele goed gekozen tussenstops opvullen met leuke
geocachevondsten en de streek waar we in terecht gekomen zijn zowel als de
accommodatie vallen boven gemiddeld mee. Het eten was helemaal okee, de kamers
bieden alles wat we wensen en... we konden van een arrangement genieten waarbij
we voor 50 drie dagen lang alles kunnen drinken wat we wensen, zoveel we
willen... daar gaan ze zeker geen winst op maken :)
Na het avondeten en voor we weer de gezelligheid indoken wilden we toch eerst
nog even een korte avondwandeling doen. Het vrouwke en Phaido zijn zoals zo
vaak weer de modellen die in de voorgrond fungeren.
Na de inspanning hoort ontspanning, vooral dat tweede,
daar ben ik erg goed in. Een van de plezierkes die ik me dagelijks gun is het
oplossen van Sudokus. s Morgens moeten die uit de krant er als eerste aan
geloven en dan heb ik altijd nog wel een boekske liggen waarin ik aan mijn
trekken kan komen. Toevallig was het er deze keer een vol varianten. Op deze paginas
bijvoorbeeld, Sudoku X, moeten de diagonalen ook van de waardes 1 tot 9
voorzien worden. Deze avond heb ik me op pagina 55 gestort en het heeft erg
lang geduurd voor ik ook maar een cijfertje kon plaatsen En toch is dit maar
een 4 qua moeilijkheid man, man, man Ik beweer stellig dat het niet komt doordat
ik een Cristalleke had ingeschonken maar eerder dat dit bewijst dat werken
niet goed is voor mijn grijze massa.
Het is een jaarlijks weerkerend fenomeen: in het
voorjaar groeit het gras razend snel, dit tot zeer groot ongenoegen van
ondergetekende.Ik heb een broertje dood aan grasmaaien. Ooit kochten we een
electrische machine en het enige criterium om de keus te maken was dat ie
doorheen gras van een halve meter hoog moest kunnen. Jammer genoeg had de
verkoper zelfs dat in de winkel en voorzien van een superkrachtige motor bleek het
nog goed te functioneren ook.
Al even jaarlijks weerkerend is het feit dat het vrouwke er plezier in schept
om met mijn fototoestel enkele opnames te maken van mijn strijd met het
ballorige gras en hoewel ik in de loop van de voormiddag al wat aan
macrofotografie had gedaan tijdens de wandeling stond zij er op dat ik zoals ieder
jaar de door haar gemaakte foto zou kiezen als dagelijkse upload. Omdat ik nu
eenmaal niks kan weigeren aan het vrouwke doe ik dat dan ook maar bij deze. Ik
pleit overigens al sedert jaren voor het leggen van asfalt overal rond het
huis, of klinkers met als argument dat zo iets toch wel fijn zou zijn voor de
kleinkinderen met hun fietsjes maar zij heeft daar geen oor naar, de kids zijn er
trouwens ondertussen ook al te groot voor. Ik vrees dat het gras zal blijven
groeien en dat de grasmachine nog lang enkele keren per jaar uit de garage zal
moeten komen ( een halve meter is de norm he J )
Om 10 uur vanmorgen stond ik al in Lommel om mijn
geocachemaatje Jackie en zijn Annemarie op te pikken. Met dit schitterende weer
hadden we een uitgebreide tocht voorzien in de regio Genk-Zutendaal. En
welgevuld werd de dag inderdaad. Ik kwam nauwelijks aan fotograferen toe. Toen
we ergens bij de cantine van een vissersclub stopten om iets te nuttigen heb ik
wel enkele shots gemaakt van Jackie die aan de waterkant meteen ging
verbroederen met de vissers maar wereldschokkend materiaal kon ik niet scoren
Dan val ik liever terug op de Bobbejaan-barbeque van gisteren. Daar schoot ik
een heel geheugenkaartje vol bij wijze van spreken en pas vanavond had ik de
tijd om die wat beter te bekijken. Bijgevoegd een foto van mijn schatje in de
Bobbejaanmobiel, de van buffalohorns voorziene slee met revolvers als
deurklinken en binnen bekleed met fijn leder en silver dollars. Bobbejaan reed
daar in de zeventiger en tachtiger jaren regelmatig mee rond in het park en
soms ook er buiten. Gisteren mocht het vrouwke er even in plaats nemen. Dat ze
twee indiaanse medepassagiers had leek haar niet te deren.
We waren vandaag present op de jaarlijkse Bobbejaandag.
Al enkele jaren wordt er rond deze datum een barbecue georganiseerd voor
kennissen, sympathisanten en fans. Wij zijn ooit door Bobbejaan in Lichtaart
beland in 1973 hebben we in Bobbejaanland een heel jaar lang elke dag
opgetreden en we zijn hier ook blijven plakken. We vinden het dan ook gepast
om aan dit soort eerbetoon, fandag après la lettre, deel te nemen.
We hebben veel oude kennissen ontmoet en zowel de dranken als de lekkernijen van
de grill konden we meer dan gemiddeld apprecieren. Er kwamen de nodige woud-be
artiesten voorbij waar we niet warm of koud van werden maar toen was er
Sandrine. Ik spitste meteen de oren jawel, deze dame kan zingen !!! Ik heb dan ook zo snel mogelijk mijn fototoestel uit de
tas gehaald om te proberen dit goed vast te leggen. Bij dit beeld was er een lamp zo vriendelijk precies achter haar
hoofd te gaan staan en zo voor strijklicht te zorgen langs profiel en haren. De
spieren in haar nek tonen de inspanning van de zang en de intensiteit van haar
inleving lijkt me erg duidelijk. Daarenboven is de manier waarop de bassist,
in de onscherpe achtergrond, meeleeft ook nog net voldoende in beeld. Hier doe
ik het voor, een foto waar ik erg blij mee ben.
De jongste en de oudste van de kleinkinderen, Hannelore
en Marie Leen, zijn actief bij de Wuustwezelse Turnclub. Het turnfeest willen
wij dan ook nooit missen, ondanks het feit dat we ondertussen weten dat de
plaatselijke sporthal zowel wat plaatsen met fotomogelijkheden als wat
belichting betreft het niet meteen een cadeau is. We gaan er uiteraard niet alleen naartoe
om te fotograferen en wat de Wuustwezelse jeugd ons bood was alleszins weer de
moeite waard.
Ik had er deze keer voor gekozen op een bank tegen de zijkant te gaan zitten
dan kon ik tenminste recht op de bank gaan staan om over de constant opverende
en her en der lopende kids, familieleden en bestuursleden te fotograferen. De
prijs die je er voor betaalt is dat het licht er nog minder goed valt en dat je
nog net iets verder af zit. Flink inzoomen dan maar en de Isowaarde drastisch
omhoog.
De foto die ik bij deze toon hoeft dan ook geen technische beoordeling, hij is
niet echt scherp, ik weet het wel, het gaat om de inhoud. Bij het onderdeel
acro doen onze oogappels hun kunstjes helemaal vooraan. Ik kon Hannelore te
pakken krijgen precies op het moment dat ze de lucht in gegooid word door haar
oudere zus ( rechts ) en de juf.
ISO 6400-1/160-F 5
Om de zoveel tijd krijg ik weer eens zin om eens buiten
de lijntjes te kleuren met mijn fotografie, om eens iets anders te doen, te
experimenteren, kortom om gewoon te doen wat in me opkomt. Dat gevoel wordt
meestal getriggerd door simpele alledaagse dingen trouwens.
Zo zag ik vanavond terwijl ik voor de PC zat, met een glas rode wijn binnen
handbereik, dat de led-bureaulamp naast me een mooi kleurspel schilderde op het
bureaublad doorheen de wijn.
Alles wat ik nog hoefde te doen was mijn onderwerp wat beter positioneren om
een, voor mijn doen noodzakelijk, symmetrisch effect te verkrijgen, de Eos ter
hand te nemen en een opname te maken. Wat mij betreft weer eentje voor de map Apart.
We zijn weer even blijven hangen in Balance Health
Center nadat we Julieke naar de dansles gebracht hadden. Bij een koffie (!!!)
keuvelend met Tim, de zaakvoerder en ultra atleet die we al twee keer als
fotograaf mochten volgen op zijn fietstocht dwars door America, merkten we dat
ie een nieuwe tattoo had laten zetten op de binnenkant van zijn arm. Ik
herkende het meteen: het hoogteprofiel van de Race Across America. Van links
naar rechts de start aan de Stille oceaan, de Glass Elevator als eerste piek
dan de woestijn en de Rockie Mountains met Wolf Creek ( meer dan 3300 m. ) en
de Cuchara Pass als hoogste punten, dan een geleidelijke afdaling doorheen
Kansas, Missouri, Illinois en Indiana naar de Apalachen en tenslotte verborgen
onder zijn T-shirt de aankomst in Anapolis aan de Atlantische Oceaan. Als
tattoo vond ik het alleszins best origineel.
Als je twee keer zulke tocht binnen de toegelaten tijd van 12 dagen hebt
gefietst mag je dat op je lichaam vereeuwigen vind ik en een foto in deze blog
is ook gepast.
Hoogzomer vandaag, een beetje te heet eigenlijk om de
plannen die we voor deze namiddag hadden waar te maken. Ik was naar Lommel gereden,
eerst gingen we nog een rondje fietsen in Gelderhorsten zoals afgesproken maar
toen het tijd werd om de geplande fotoshoot met de paarden te doen in de Sahara
vonden we dat we dat die dieren niet konden aandoen, de fotograaf en de ruiters
ook niet trouwens. Uitstel is geen afstel natuurlijk, dat komt er binnenkort
toch wel eens van als de omstandigheden minder extreem zijn.
Iets vroeger dan verwacht ben ik dan maar terug naar huis gereden en toen ik
daar aankwam zag ik dat het vrouwke ondanks de tropische temperaturen toch de
druivelaars aan het bijwerken was. Zij heeft blijkbaar minder last van de hitte
dan paarden, fotografen en ruiters.
Het dient gezegd dat de goede zorg die het vrouwke besteedt aan onze
druivelaars ieder jaar weer garant staat voor een rijkelijke oogst en dat de
boerenjongens die we daar telkenjare van maken hoog op de appreciatielijst
staan van deze bourgondier, maar vandaag dacht ik toch meer aan rode wijn en barbecue
en daar kon ik haar zonder al te veel moeite toe overhalen.
Ik kreeg een tijdje geleden via de berichtenservice van
Geocaching.com een mailtje van een collega-hobbyist die een teambuildingdag
organiseerde voor het personeel van Arcadis, een studiebureau. Hij wilde graag
mijn multi De Smallebroekencache in het dag-programma opnemen en of ik het
erg vond dat hij op 16 mei, vandaag dus, met een 20-tal medewerkers de zoektocht
zou aanvatten. Erg? Helemaal niet, integendeel, ik voelde me zeer vereerd en na
enig over en weer gemail vond ik het wel fijn om als zwijgende observator met ze
mee te wandelen.
Bij een lekker weertje, 25 graden of daaromtrent, kon de introductie in het
geocachen niet beter verlopen. Het gebruik van de GPS had na enkele waypoints
voor de meesten geen geheimen meer en ondanks hun gebrek aan ervaring werd de
ganse tocht helemaal, zoals je dat van een geroutineerde geocacher verwacht,
tot een goed einde gebracht, inclusief het vinden van de code voor het hangslot
en uiteindelijk ook de eindlocatie van de cachecontainer.
Na de vondst wilde ik graag nog een groepsfoto maken van het gezelschap. Ik ben
er van overtuigd dat ik weer enkele zieltjes gewonnen heb voor onze hobby.
Schuin tegenover huize Pol en Josee, aan de overkant
van de straat dus, zon 40 meter richting Kasterlee is er een braakliggend
terrein dat verkaveld wordt en waarop binnenkort zal gebouwd worden neem ik
aan. Voorlopig gaat de natuur er zijn gang en op het ogenblik is het helemaal
vol gegroeid met brem. In deze tijd van het jaar is dat prachtig natuurlijk.
Ik liep al een tijdje rond met het idee daar eens met mijn fototoestel te gaan
spelen. Van uit de hoogte fotograferen leek me wel leuk, maar ik heb helaas
geen drone en hoewel ik ooit een vliegbrevet heb gehad, is zon drone de lucht
in sturen onderworpen aan vele regels en voorlopig is dat niet voor mij
weggelegd. Een ladder heb ik wél gelukkig en het meest gewillige model van de
wereld ook. Ik heb Phaido tussen de geel-groene pracht geplaatst en van uit een
vogelperspectief heb ik m enkele keren in beeld genomen. Dit is één van de
shots.
40 mm-Iso 320-F 5,6-1/400
