Het was al vrij laat dindagavond, anderhalve dag voor we naar
Duitsland zouden vertrekken voor een lang weekend. Het vrouwke vertelde me
terloops: O ja er brandde een rood lampke in de auto
Onder het uiten van enkele niet voor publikatie geschikte vloeken ging ik naar
buiten om even poolshoogte te nemen de laadstroomindicator klein drama. Dan
heb je nog één dag om voor vervoer te zorgen voor de reis. Een iets grondigere
kontrole woensdagmorgen leerde me dat het inderdaad, zoals gevreesd, de
alternator was die het begeven had. In de Honda garage vertelden ze me dat ik
al snel met 5 à 600 kosten moest rekenen en samen met het vervangen van de
koppeling die al een tijdje leek te slippen en nog enkele andere kleine
akefietjes die dan in één keer best zouden hersteld worden mocht ik een
aderlating van 1500 of meer verwachten.
Ondanks het feit dat dit misschien wel de beste wagen was die we ooit hadden
wist ik dat we in dat geval nu maar beter afscheid namen. Gelukkig was er mijn
zus die haar eigen Renault Capture niet nodig had tijdens het weekend en ons zo
uit de nood redde. Via haar waren we ooit als kerstman in kontakt gekomen met
de mensen van de Pashuysen Groep, een grote Renault dealer en een van de
hoofdsponsors van het huis van de kerstman in Aarschot. Ze hadden me toen
beloofd dat indien ik ooit een andere wagen zou nodig hebben, ze speciale
condities zouden maken voor me. Tijd om dat eens aan de werkelijkheid te
toetsen.
Om een lang verhaal kort te maken het was dringend, lang wachten was geen
optie en dus moest ik iets uit de toonzaal kiezen als ik snel weer wilde
rijden. Gelukkig was de keuze toch nog groot genoeg. En hier staat ie dus.
Vanaf volgende week verplaatsen wij ons met deze zilvergrijze metaalkleurige
Renault Megane Grandtour full option.
Vroeg in de morgen bij het biker-hotel in Rengshausen.
Na een prachtig lang weekend in het Knüllwald staan de paardjes weer te
trappelen om richting thuishaven te vertrekken. Zelf waren we met de wagen en
achteraf hebben we ons dat niet beklaagd. We hebben onderweg, toen het onweer
losbarstte en de hemelsluizen wagenwijd open gingen, enkele keren moeten denken
aan de collegas die de elementen op twee wielen aan het trotseren waren.
Iedereen is gelukkig zonder averij thuis geraakt en vanavond zijn we als afsluiter
nog eens samen gaan eten. Er kwamen weer de nodige heroische verhalen voorbij
We zijn met de motorclub op lang weekend in het
Knüllwald. Ik mag aannemen dat nauwelijks iemand uit onze kennissenkring ooit
van deze regio in Duitsland gehoord heeft. Dat is helemaal ten onrechte, het is
hier mooi, wondermooi... en rustig!!!
Ik ben weliswaar nog steeds lid van de club, en ik zal dat zonder twijfel ook
altijd wel blijven, maar rijdend lid ben ik niet meer nu ik mijn nummerplaat
heb terug gestuurd. Wij maken dus gebruik van dit soort weekends om de tijd op
een alternatieve wijze in te vullen en te gaan wandelen - lees geocachen - en
met dit schitterend vroeg-zomerweer mochten we vandaag weer enkele uren achter
onze GPS gaan lopen in deze prachtige natuur. Het vrouwke en Phaido zitten hier
te genieten van het landschap en uiteraard ben ik er achter geslopen om het
tafereeltje vast te leggen.
Meer met dat niet zijn... Deze morgen een pittige
geocache wandeling, dan in de loop van de namiddag een bezoek aan het stadje
Homberg waar we heerlijk gegeten hebben( en gezien het feit dat er meerdere Hombergs blijken te zijn, de
verduidelijking dat we het hier hebben over Homburg Efze ), en tenslotte deze
avond weer een super gezellig feest in het hotel-restaurant.
Typisch Duits, zo zou ik het stadje Homberg willen typeren, Alom zie je er oude
Fachwerkhuizen en het zeker centrum is vrij intact bewaard. Nog voor we bij het
plein bij de kerk waren, het echte centrum, had ik al enkele leuke shots. Dit
is er één van.
Het Knüllwald... we hadden er nog nooit van gehoord,
laat staan dat we er al ooit geweest waren tot Thierry hier voor ons
motorclubje een hotel boekte. De eerste dag was alvast een voltreffer. De rit
naar hier toe konden we mits enkele goed gekozen tussenstops opvullen met leuke
geocachevondsten en de streek waar we in terecht gekomen zijn zowel als de
accommodatie vallen boven gemiddeld mee. Het eten was helemaal okee, de kamers
bieden alles wat we wensen en... we konden van een arrangement genieten waarbij
we voor 50 drie dagen lang alles kunnen drinken wat we wensen, zoveel we
willen... daar gaan ze zeker geen winst op maken :)
Na het avondeten en voor we weer de gezelligheid indoken wilden we toch eerst
nog even een korte avondwandeling doen. Het vrouwke en Phaido zijn zoals zo
vaak weer de modellen die in de voorgrond fungeren.
Na de inspanning hoort ontspanning, vooral dat tweede,
daar ben ik erg goed in. Een van de plezierkes die ik me dagelijks gun is het
oplossen van Sudokus. s Morgens moeten die uit de krant er als eerste aan
geloven en dan heb ik altijd nog wel een boekske liggen waarin ik aan mijn
trekken kan komen. Toevallig was het er deze keer een vol varianten. Op deze paginas
bijvoorbeeld, Sudoku X, moeten de diagonalen ook van de waardes 1 tot 9
voorzien worden. Deze avond heb ik me op pagina 55 gestort en het heeft erg
lang geduurd voor ik ook maar een cijfertje kon plaatsen En toch is dit maar
een 4 qua moeilijkheid man, man, man Ik beweer stellig dat het niet komt doordat
ik een Cristalleke had ingeschonken maar eerder dat dit bewijst dat werken
niet goed is voor mijn grijze massa.
Het is een jaarlijks weerkerend fenomeen: in het
voorjaar groeit het gras razend snel, dit tot zeer groot ongenoegen van
ondergetekende.Ik heb een broertje dood aan grasmaaien. Ooit kochten we een
electrische machine en het enige criterium om de keus te maken was dat ie
doorheen gras van een halve meter hoog moest kunnen. Jammer genoeg had de
verkoper zelfs dat in de winkel en voorzien van een superkrachtige motor bleek het
nog goed te functioneren ook.
Al even jaarlijks weerkerend is het feit dat het vrouwke er plezier in schept
om met mijn fototoestel enkele opnames te maken van mijn strijd met het
ballorige gras en hoewel ik in de loop van de voormiddag al wat aan
macrofotografie had gedaan tijdens de wandeling stond zij er op dat ik zoals ieder
jaar de door haar gemaakte foto zou kiezen als dagelijkse upload. Omdat ik nu
eenmaal niks kan weigeren aan het vrouwke doe ik dat dan ook maar bij deze. Ik
pleit overigens al sedert jaren voor het leggen van asfalt overal rond het
huis, of klinkers met als argument dat zo iets toch wel fijn zou zijn voor de
kleinkinderen met hun fietsjes maar zij heeft daar geen oor naar, de kids zijn er
trouwens ondertussen ook al te groot voor. Ik vrees dat het gras zal blijven
groeien en dat de grasmachine nog lang enkele keren per jaar uit de garage zal
moeten komen ( een halve meter is de norm he J )
Om 10 uur vanmorgen stond ik al in Lommel om mijn
geocachemaatje Jackie en zijn Annemarie op te pikken. Met dit schitterende weer
hadden we een uitgebreide tocht voorzien in de regio Genk-Zutendaal. En
welgevuld werd de dag inderdaad. Ik kwam nauwelijks aan fotograferen toe. Toen
we ergens bij de cantine van een vissersclub stopten om iets te nuttigen heb ik
wel enkele shots gemaakt van Jackie die aan de waterkant meteen ging
verbroederen met de vissers maar wereldschokkend materiaal kon ik niet scoren
Dan val ik liever terug op de Bobbejaan-barbeque van gisteren. Daar schoot ik
een heel geheugenkaartje vol bij wijze van spreken en pas vanavond had ik de
tijd om die wat beter te bekijken. Bijgevoegd een foto van mijn schatje in de
Bobbejaanmobiel, de van buffalohorns voorziene slee met revolvers als
deurklinken en binnen bekleed met fijn leder en silver dollars. Bobbejaan reed
daar in de zeventiger en tachtiger jaren regelmatig mee rond in het park en
soms ook er buiten. Gisteren mocht het vrouwke er even in plaats nemen. Dat ze
twee indiaanse medepassagiers had leek haar niet te deren.
We waren vandaag present op de jaarlijkse Bobbejaandag.
Al enkele jaren wordt er rond deze datum een barbecue georganiseerd voor
kennissen, sympathisanten en fans. Wij zijn ooit door Bobbejaan in Lichtaart
beland in 1973 hebben we in Bobbejaanland een heel jaar lang elke dag
opgetreden en we zijn hier ook blijven plakken. We vinden het dan ook gepast
om aan dit soort eerbetoon, fandag après la lettre, deel te nemen.
We hebben veel oude kennissen ontmoet en zowel de dranken als de lekkernijen van
de grill konden we meer dan gemiddeld apprecieren. Er kwamen de nodige woud-be
artiesten voorbij waar we niet warm of koud van werden maar toen was er
Sandrine. Ik spitste meteen de oren jawel, deze dame kan zingen !!! Ik heb dan ook zo snel mogelijk mijn fototoestel uit de
tas gehaald om te proberen dit goed vast te leggen. Bij dit beeld was er een lamp zo vriendelijk precies achter haar
hoofd te gaan staan en zo voor strijklicht te zorgen langs profiel en haren. De
spieren in haar nek tonen de inspanning van de zang en de intensiteit van haar
inleving lijkt me erg duidelijk. Daarenboven is de manier waarop de bassist,
in de onscherpe achtergrond, meeleeft ook nog net voldoende in beeld. Hier doe
ik het voor, een foto waar ik erg blij mee ben.
De jongste en de oudste van de kleinkinderen, Hannelore
en Marie Leen, zijn actief bij de Wuustwezelse Turnclub. Het turnfeest willen
wij dan ook nooit missen, ondanks het feit dat we ondertussen weten dat de
plaatselijke sporthal zowel wat plaatsen met fotomogelijkheden als wat
belichting betreft het niet meteen een cadeau is. We gaan er uiteraard niet alleen naartoe
om te fotograferen en wat de Wuustwezelse jeugd ons bood was alleszins weer de
moeite waard.
Ik had er deze keer voor gekozen op een bank tegen de zijkant te gaan zitten
dan kon ik tenminste recht op de bank gaan staan om over de constant opverende
en her en der lopende kids, familieleden en bestuursleden te fotograferen. De
prijs die je er voor betaalt is dat het licht er nog minder goed valt en dat je
nog net iets verder af zit. Flink inzoomen dan maar en de Isowaarde drastisch
omhoog.
De foto die ik bij deze toon hoeft dan ook geen technische beoordeling, hij is
niet echt scherp, ik weet het wel, het gaat om de inhoud. Bij het onderdeel
acro doen onze oogappels hun kunstjes helemaal vooraan. Ik kon Hannelore te
pakken krijgen precies op het moment dat ze de lucht in gegooid word door haar
oudere zus ( rechts ) en de juf.
ISO 6400-1/160-F 5
Om de zoveel tijd krijg ik weer eens zin om eens buiten
de lijntjes te kleuren met mijn fotografie, om eens iets anders te doen, te
experimenteren, kortom om gewoon te doen wat in me opkomt. Dat gevoel wordt
meestal getriggerd door simpele alledaagse dingen trouwens.
Zo zag ik vanavond terwijl ik voor de PC zat, met een glas rode wijn binnen
handbereik, dat de led-bureaulamp naast me een mooi kleurspel schilderde op het
bureaublad doorheen de wijn.
Alles wat ik nog hoefde te doen was mijn onderwerp wat beter positioneren om
een, voor mijn doen noodzakelijk, symmetrisch effect te verkrijgen, de Eos ter
hand te nemen en een opname te maken. Wat mij betreft weer eentje voor de map Apart.
We zijn weer even blijven hangen in Balance Health
Center nadat we Julieke naar de dansles gebracht hadden. Bij een koffie (!!!)
keuvelend met Tim, de zaakvoerder en ultra atleet die we al twee keer als
fotograaf mochten volgen op zijn fietstocht dwars door America, merkten we dat
ie een nieuwe tattoo had laten zetten op de binnenkant van zijn arm. Ik
herkende het meteen: het hoogteprofiel van de Race Across America. Van links
naar rechts de start aan de Stille oceaan, de Glass Elevator als eerste piek
dan de woestijn en de Rockie Mountains met Wolf Creek ( meer dan 3300 m. ) en
de Cuchara Pass als hoogste punten, dan een geleidelijke afdaling doorheen
Kansas, Missouri, Illinois en Indiana naar de Apalachen en tenslotte verborgen
onder zijn T-shirt de aankomst in Anapolis aan de Atlantische Oceaan. Als
tattoo vond ik het alleszins best origineel.
Als je twee keer zulke tocht binnen de toegelaten tijd van 12 dagen hebt
gefietst mag je dat op je lichaam vereeuwigen vind ik en een foto in deze blog
is ook gepast.
Hoogzomer vandaag, een beetje te heet eigenlijk om de
plannen die we voor deze namiddag hadden waar te maken. Ik was naar Lommel gereden,
eerst gingen we nog een rondje fietsen in Gelderhorsten zoals afgesproken maar
toen het tijd werd om de geplande fotoshoot met de paarden te doen in de Sahara
vonden we dat we dat die dieren niet konden aandoen, de fotograaf en de ruiters
ook niet trouwens. Uitstel is geen afstel natuurlijk, dat komt er binnenkort
toch wel eens van als de omstandigheden minder extreem zijn.
Iets vroeger dan verwacht ben ik dan maar terug naar huis gereden en toen ik
daar aankwam zag ik dat het vrouwke ondanks de tropische temperaturen toch de
druivelaars aan het bijwerken was. Zij heeft blijkbaar minder last van de hitte
dan paarden, fotografen en ruiters.
Het dient gezegd dat de goede zorg die het vrouwke besteedt aan onze
druivelaars ieder jaar weer garant staat voor een rijkelijke oogst en dat de
boerenjongens die we daar telkenjare van maken hoog op de appreciatielijst
staan van deze bourgondier, maar vandaag dacht ik toch meer aan rode wijn en barbecue
en daar kon ik haar zonder al te veel moeite toe overhalen.
Ik kreeg een tijdje geleden via de berichtenservice van
Geocaching.com een mailtje van een collega-hobbyist die een teambuildingdag
organiseerde voor het personeel van Arcadis, een studiebureau. Hij wilde graag
mijn multi De Smallebroekencache in het dag-programma opnemen en of ik het
erg vond dat hij op 16 mei, vandaag dus, met een 20-tal medewerkers de zoektocht
zou aanvatten. Erg? Helemaal niet, integendeel, ik voelde me zeer vereerd en na
enig over en weer gemail vond ik het wel fijn om als zwijgende observator met ze
mee te wandelen.
Bij een lekker weertje, 25 graden of daaromtrent, kon de introductie in het
geocachen niet beter verlopen. Het gebruik van de GPS had na enkele waypoints
voor de meesten geen geheimen meer en ondanks hun gebrek aan ervaring werd de
ganse tocht helemaal, zoals je dat van een geroutineerde geocacher verwacht,
tot een goed einde gebracht, inclusief het vinden van de code voor het hangslot
en uiteindelijk ook de eindlocatie van de cachecontainer.
Na de vondst wilde ik graag nog een groepsfoto maken van het gezelschap. Ik ben
er van overtuigd dat ik weer enkele zieltjes gewonnen heb voor onze hobby.
Schuin tegenover huize Pol en Josee, aan de overkant
van de straat dus, zon 40 meter richting Kasterlee is er een braakliggend
terrein dat verkaveld wordt en waarop binnenkort zal gebouwd worden neem ik
aan. Voorlopig gaat de natuur er zijn gang en op het ogenblik is het helemaal
vol gegroeid met brem. In deze tijd van het jaar is dat prachtig natuurlijk.
Ik liep al een tijdje rond met het idee daar eens met mijn fototoestel te gaan
spelen. Van uit de hoogte fotograferen leek me wel leuk, maar ik heb helaas
geen drone en hoewel ik ooit een vliegbrevet heb gehad, is zon drone de lucht
in sturen onderworpen aan vele regels en voorlopig is dat niet voor mij
weggelegd. Een ladder heb ik wél gelukkig en het meest gewillige model van de
wereld ook. Ik heb Phaido tussen de geel-groene pracht geplaatst en van uit een
vogelperspectief heb ik m enkele keren in beeld genomen. Dit is één van de
shots.
40 mm-Iso 320-F 5,6-1/400
Ook tijdens deze derde dag van ons Ardennenweekend
bleven de weergoden halsstarrig weigeren de slechte weersvoorspellingen waar te
maken. We genoten ook vandaag weer van een erg mooie wandeldag. De weinige
regendruppels die naar beneden kwamen deden dat precies op het moment dat wij
na een prachtige wandeling alweer terug in ons huurhuisje waren.
Net ten noorden van La Roche en Ardenne hadden we een leuke geocachetocht uit
gestippeld en onze verwachtingen werden helemaal ingelost. Het was soms wel een
beetje pittig, maar de Ardennen zijn nu eenmaal niet helemaal plat daarom komen
we ook naar hier om tewandelen. De
tocht slingerde zich in een langgerekte lus rond een hoogte en onderweg hadden
we op de wandel-GPS gezien dat we een fikse afkorting konden doen door dwars
door enkele weiden naar een hoger gelegen gedeelte van het pad te lopen.
De boer hebben we niet ontmoet en we hebben dus ook niet de gelegenheid gehad
hem te vragen of hij het erg vond. Wij zijn er dus maar van uit gegaan dat het
mocht. Het gaf mij alleszins de gelegenheid enkele van de groepsleden te
fotograferen die zich in een mooi Ardeens landschap naar boven zwoegden.
Het is een panoramafoto geworden, in Photoshop samengesteld uit acht staande
fotos. Oorspronkelijk is ie meer dan 50 Mb groot en het is een beetje jammer
dat, door de beperking op het toegelaten formaat hier, je er niet doorheen kunt
scrollen om alle details te zien, maar zelfs in dit formaat geeft ie prima de
pracht van het decor weer waarin wij ons de hele dag mochten amuseren.
Voor we aan de eerste wandeling van de dag begonnen
vond ik het nodig de ganse groep samen in een foto te zetten. Een decor hadden
we snel gevonden. Eerst wilden enkel haantje-de-voorsten hun hoofd wel eens
door de gaten in het achtergrondpaneel bij Petite Suisse steken maar daarna
poseerden we allemaal samen. Ik had geen statief bij maar ik vond gelukkig een
plaatsje waar ik de camera stabiel kon leggen om met de timer op 10 seconden
enkele opnames te maken. Zo kon ik er zelf ook bij gaan staan. Dat ons
geocachecollectief Het Blauw Kanneke een leuke bende is moge blijken uit dit
beeld.
Onze goede vriendin Annemarie wordt 65 en gaat met
pensioen, een dubbele reden om iets speciaals te organiseren. Cachemaatje
Jackie had voor zijn vrouwke een leuke viering in petto. Hij had zogezegd ergens
in de Ardennen een huisje gehuurd voor het weekend om er met zn tweetjes een
romantisch weekend door te brengen. Dat huisje was evenwel net iets groter dan hij
aan Annemarie verteld had en acht geocache vrienden zaten in het huis verstopt te
wachten tot het koppel ook arriveerde. De verrassing was volkomen geslaagd. Na
de emoties, de kussen en gelukwensen en de eerste drankjes werd het tijd om de
practische invulling van het weekend te regelen en omdat Jackie niet wilde dat
Annemarie die beslommeringen op zich nam zou hij zelf een en ander doen. Dat
ging niet zonder slag of stoot. Uit het gevecht met het bedlinnen bijvoorbeeld
heb ik een aantal fotos overgehouden die onze held laten zien in diverse fases
van de strijd. Hoewel je het bij het zien van dit beeld niet meteen zou zeggen
kan ik getuigen dat Jackie uiteindelijk als overwinnaar het bedmeubel perfect
opgetuigd had om er de geplande romantiek in te beleven.
De Wannes is een beeld dat op het kerkplein in
Lichtaart staat. Samen met zijn hond staat hij daar symbool voor het harde
leven dat de Kempenaren hadden in vroegere tijden.
De opdracht van de fotoclub was deze keer: fotografeer eender wat in de buurt
van de Wannes, doe het niet in groep zodat niemand over iemands schouder
meekijkt en de resultaten zo gevarieerd mogelijk zijn.
We hebben weer mooi werk gezien tijdens de wekelijkse vergadering vanavond,
diverse standpunten, onverwachte onderwerpen, details, humor, nachtfotografie,
het aanbod was alleszins erg gevarieerd en dat was ook de bedoeling.
Naast enkele spiegelingen en wat actualiteit had ik in eerste instantie een
soort fotorijm in gedachten. Ik wilde samen met Phaido, ongeveer hetzelfde
gekleed als de Wannes tegenover hem en zijn hond gaan staan in ongeveer dezelfde
houding. Toen de foto gemaakt was vond ik dat het eigenlijk nog beter kon. Ik ben altijd wel te vinden voor een fotograpje... Ik
heb daarom de Wannes dan maar van zijn voetstuk gehaald en hem samen met zijn woef op de
grond gezet om te kijken naar Phaido en mezelf die op het voetstuk gekropen
waren.
Ik heb dat natuurlijk niet echt gedaan he manneuuuhhh maar Photoshop is bij
dergelijke klussen een onvolprezen helper.
Een fietstocht in Overbroek, een deelgemeente van
Brecht, dat was de planning voor vandaag. Al van bij de start was de zon van de
partij en we hebben er een rustige fijne rit van gemaakt langs landelijke wegen
en lieflijke hoekjes, die driftig gefotografeerd werden natuurlijk. We zagen
landbouwactiviteiten ten alle kanten fotos, hoeve- en andere dieren fotos,
het groot schietveld waar rode vlaggen hingen en verbodsplaten om er ons buiten
te houden fotos en na afloop zijn we
nog een welverdiende verfrissing gaan nuttigen in café De Witte nog meer
fotos. Het leukste plaatje evenwel was er een van deze fiere meneer die we
mochten fotograferen voor zijn woning, weliswaar doorheen de omheining.