Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
19-05-2017
19 mei Rode wijn
Om de zoveel tijd krijg ik weer eens zin om eens buiten
de lijntjes te kleuren met mijn fotografie, om eens iets anders te doen, te
experimenteren, kortom om gewoon te doen wat in me opkomt. Dat gevoel wordt
meestal getriggerd door simpele alledaagse dingen trouwens.
Zo zag ik vanavond terwijl ik voor de PC zat, met een glas rode wijn binnen
handbereik, dat de led-bureaulamp naast me een mooi kleurspel schilderde op het
bureaublad doorheen de wijn.
Alles wat ik nog hoefde te doen was mijn onderwerp wat beter positioneren om
een, voor mijn doen noodzakelijk, symmetrisch effect te verkrijgen, de Eos ter
hand te nemen en een opname te maken. Wat mij betreft weer eentje voor de map Apart.
We zijn weer even blijven hangen in Balance Health
Center nadat we Julieke naar de dansles gebracht hadden. Bij een koffie (!!!)
keuvelend met Tim, de zaakvoerder en ultra atleet die we al twee keer als
fotograaf mochten volgen op zijn fietstocht dwars door America, merkten we dat
ie een nieuwe tattoo had laten zetten op de binnenkant van zijn arm. Ik
herkende het meteen: het hoogteprofiel van de Race Across America. Van links
naar rechts de start aan de Stille oceaan, de Glass Elevator als eerste piek
dan de woestijn en de Rockie Mountains met Wolf Creek ( meer dan 3300 m. ) en
de Cuchara Pass als hoogste punten, dan een geleidelijke afdaling doorheen
Kansas, Missouri, Illinois en Indiana naar de Apalachen en tenslotte verborgen
onder zijn T-shirt de aankomst in Anapolis aan de Atlantische Oceaan. Als
tattoo vond ik het alleszins best origineel.
Als je twee keer zulke tocht binnen de toegelaten tijd van 12 dagen hebt
gefietst mag je dat op je lichaam vereeuwigen vind ik en een foto in deze blog
is ook gepast.
Hoogzomer vandaag, een beetje te heet eigenlijk om de
plannen die we voor deze namiddag hadden waar te maken. Ik was naar Lommel gereden,
eerst gingen we nog een rondje fietsen in Gelderhorsten zoals afgesproken maar
toen het tijd werd om de geplande fotoshoot met de paarden te doen in de Sahara
vonden we dat we dat die dieren niet konden aandoen, de fotograaf en de ruiters
ook niet trouwens. Uitstel is geen afstel natuurlijk, dat komt er binnenkort
toch wel eens van als de omstandigheden minder extreem zijn.
Iets vroeger dan verwacht ben ik dan maar terug naar huis gereden en toen ik
daar aankwam zag ik dat het vrouwke ondanks de tropische temperaturen toch de
druivelaars aan het bijwerken was. Zij heeft blijkbaar minder last van de hitte
dan paarden, fotografen en ruiters.
Het dient gezegd dat de goede zorg die het vrouwke besteedt aan onze
druivelaars ieder jaar weer garant staat voor een rijkelijke oogst en dat de
boerenjongens die we daar telkenjare van maken hoog op de appreciatielijst
staan van deze bourgondier, maar vandaag dacht ik toch meer aan rode wijn en barbecue
en daar kon ik haar zonder al te veel moeite toe overhalen.
Ik kreeg een tijdje geleden via de berichtenservice van
Geocaching.com een mailtje van een collega-hobbyist die een teambuildingdag
organiseerde voor het personeel van Arcadis, een studiebureau. Hij wilde graag
mijn multi De Smallebroekencache in het dag-programma opnemen en of ik het
erg vond dat hij op 16 mei, vandaag dus, met een 20-tal medewerkers de zoektocht
zou aanvatten. Erg? Helemaal niet, integendeel, ik voelde me zeer vereerd en na
enig over en weer gemail vond ik het wel fijn om als zwijgende observator met ze
mee te wandelen.
Bij een lekker weertje, 25 graden of daaromtrent, kon de introductie in het
geocachen niet beter verlopen. Het gebruik van de GPS had na enkele waypoints
voor de meesten geen geheimen meer en ondanks hun gebrek aan ervaring werd de
ganse tocht helemaal, zoals je dat van een geroutineerde geocacher verwacht,
tot een goed einde gebracht, inclusief het vinden van de code voor het hangslot
en uiteindelijk ook de eindlocatie van de cachecontainer.
Na de vondst wilde ik graag nog een groepsfoto maken van het gezelschap. Ik ben
er van overtuigd dat ik weer enkele zieltjes gewonnen heb voor onze hobby.
Schuin tegenover huize Pol en Josee, aan de overkant
van de straat dus, zon 40 meter richting Kasterlee is er een braakliggend
terrein dat verkaveld wordt en waarop binnenkort zal gebouwd worden neem ik
aan. Voorlopig gaat de natuur er zijn gang en op het ogenblik is het helemaal
vol gegroeid met brem. In deze tijd van het jaar is dat prachtig natuurlijk.
Ik liep al een tijdje rond met het idee daar eens met mijn fototoestel te gaan
spelen. Van uit de hoogte fotograferen leek me wel leuk, maar ik heb helaas
geen drone en hoewel ik ooit een vliegbrevet heb gehad, is zon drone de lucht
in sturen onderworpen aan vele regels en voorlopig is dat niet voor mij
weggelegd. Een ladder heb ik wél gelukkig en het meest gewillige model van de
wereld ook. Ik heb Phaido tussen de geel-groene pracht geplaatst en van uit een
vogelperspectief heb ik m enkele keren in beeld genomen. Dit is één van de
shots.
40 mm-Iso 320-F 5,6-1/400
Ook tijdens deze derde dag van ons Ardennenweekend
bleven de weergoden halsstarrig weigeren de slechte weersvoorspellingen waar te
maken. We genoten ook vandaag weer van een erg mooie wandeldag. De weinige
regendruppels die naar beneden kwamen deden dat precies op het moment dat wij
na een prachtige wandeling alweer terug in ons huurhuisje waren.
Net ten noorden van La Roche en Ardenne hadden we een leuke geocachetocht uit
gestippeld en onze verwachtingen werden helemaal ingelost. Het was soms wel een
beetje pittig, maar de Ardennen zijn nu eenmaal niet helemaal plat daarom komen
we ook naar hier om tewandelen. De
tocht slingerde zich in een langgerekte lus rond een hoogte en onderweg hadden
we op de wandel-GPS gezien dat we een fikse afkorting konden doen door dwars
door enkele weiden naar een hoger gelegen gedeelte van het pad te lopen.
De boer hebben we niet ontmoet en we hebben dus ook niet de gelegenheid gehad
hem te vragen of hij het erg vond. Wij zijn er dus maar van uit gegaan dat het
mocht. Het gaf mij alleszins de gelegenheid enkele van de groepsleden te
fotograferen die zich in een mooi Ardeens landschap naar boven zwoegden.
Het is een panoramafoto geworden, in Photoshop samengesteld uit acht staande
fotos. Oorspronkelijk is ie meer dan 50 Mb groot en het is een beetje jammer
dat, door de beperking op het toegelaten formaat hier, je er niet doorheen kunt
scrollen om alle details te zien, maar zelfs in dit formaat geeft ie prima de
pracht van het decor weer waarin wij ons de hele dag mochten amuseren.
Voor we aan de eerste wandeling van de dag begonnen
vond ik het nodig de ganse groep samen in een foto te zetten. Een decor hadden
we snel gevonden. Eerst wilden enkel haantje-de-voorsten hun hoofd wel eens
door de gaten in het achtergrondpaneel bij Petite Suisse steken maar daarna
poseerden we allemaal samen. Ik had geen statief bij maar ik vond gelukkig een
plaatsje waar ik de camera stabiel kon leggen om met de timer op 10 seconden
enkele opnames te maken. Zo kon ik er zelf ook bij gaan staan. Dat ons
geocachecollectief Het Blauw Kanneke een leuke bende is moge blijken uit dit
beeld.
Onze goede vriendin Annemarie wordt 65 en gaat met
pensioen, een dubbele reden om iets speciaals te organiseren. Cachemaatje
Jackie had voor zijn vrouwke een leuke viering in petto. Hij had zogezegd ergens
in de Ardennen een huisje gehuurd voor het weekend om er met zn tweetjes een
romantisch weekend door te brengen. Dat huisje was evenwel net iets groter dan hij
aan Annemarie verteld had en acht geocache vrienden zaten in het huis verstopt te
wachten tot het koppel ook arriveerde. De verrassing was volkomen geslaagd. Na
de emoties, de kussen en gelukwensen en de eerste drankjes werd het tijd om de
practische invulling van het weekend te regelen en omdat Jackie niet wilde dat
Annemarie die beslommeringen op zich nam zou hij zelf een en ander doen. Dat
ging niet zonder slag of stoot. Uit het gevecht met het bedlinnen bijvoorbeeld
heb ik een aantal fotos overgehouden die onze held laten zien in diverse fases
van de strijd. Hoewel je het bij het zien van dit beeld niet meteen zou zeggen
kan ik getuigen dat Jackie uiteindelijk als overwinnaar het bedmeubel perfect
opgetuigd had om er de geplande romantiek in te beleven.
De Wannes is een beeld dat op het kerkplein in
Lichtaart staat. Samen met zijn hond staat hij daar symbool voor het harde
leven dat de Kempenaren hadden in vroegere tijden.
De opdracht van de fotoclub was deze keer: fotografeer eender wat in de buurt
van de Wannes, doe het niet in groep zodat niemand over iemands schouder
meekijkt en de resultaten zo gevarieerd mogelijk zijn.
We hebben weer mooi werk gezien tijdens de wekelijkse vergadering vanavond,
diverse standpunten, onverwachte onderwerpen, details, humor, nachtfotografie,
het aanbod was alleszins erg gevarieerd en dat was ook de bedoeling.
Naast enkele spiegelingen en wat actualiteit had ik in eerste instantie een
soort fotorijm in gedachten. Ik wilde samen met Phaido, ongeveer hetzelfde
gekleed als de Wannes tegenover hem en zijn hond gaan staan in ongeveer dezelfde
houding. Toen de foto gemaakt was vond ik dat het eigenlijk nog beter kon. Ik ben altijd wel te vinden voor een fotograpje... Ik
heb daarom de Wannes dan maar van zijn voetstuk gehaald en hem samen met zijn woef op de
grond gezet om te kijken naar Phaido en mezelf die op het voetstuk gekropen
waren.
Ik heb dat natuurlijk niet echt gedaan he manneuuuhhh maar Photoshop is bij
dergelijke klussen een onvolprezen helper.
Een fietstocht in Overbroek, een deelgemeente van
Brecht, dat was de planning voor vandaag. Al van bij de start was de zon van de
partij en we hebben er een rustige fijne rit van gemaakt langs landelijke wegen
en lieflijke hoekjes, die driftig gefotografeerd werden natuurlijk. We zagen
landbouwactiviteiten ten alle kanten fotos, hoeve- en andere dieren fotos,
het groot schietveld waar rode vlaggen hingen en verbodsplaten om er ons buiten
te houden fotos en na afloop zijn we
nog een welverdiende verfrissing gaan nuttigen in café De Witte nog meer
fotos. Het leukste plaatje evenwel was er een van deze fiere meneer die we
mochten fotograferen voor zijn woning, weliswaar doorheen de omheining.
We zijn vandaag naar Lommel gereden om de communiefotos
van Lander te gaan brengen. Ik had dat natuurlijk ook via We Transfer of
Dropbox kunnen doen maar persoonlijk kontakt is toch altijd leuker en dan was
er nog die nieuwe multicache in de Lommelse Sahara die ik wilde gaan zoeken
Met zulk mooi weer in zulke mooie omgeving is de camera altijd schietensklaar
en dat was nodig vandaag want ik kreeg weer allerlei visioenen. Om de zoveel
meter zag ik een vrouwke met een Phaido en omdat ik toch even aan het twijfelen
ging omtrent het waarheidsgehalte van wat mijn brein doorkreeg van mijn ogen
was ik toch wel erg opgelucht toen ik thuis op de PC zag dat ik deze keer geen
hallucinaties had gehad of dubbel- of trippelzicht door de alcohol
Het zou er op kunnen lijken dat er in ons dorp qua
wandelmogelijkeid alleen maar de Smallebroeken bestaat. Dat is inderdaad bijna
altijd het décor van onze dagelijkse ochtendwandeling met Phaido en daar heb ik
het dan ook vaak over maar geloof me, er is hier nog veel meer wandelplezier te
plukken. Van thuis naar Balance Health Center en/of omgekeerd is ook zon
traject dat ik graag loop, niet langs de grote weg naar Herentals natuurlijk
maar binnendoor, via de Bekenbaan, de paadjes van de heuvelrug, het Barbara pad
en zo verder.
Als ik dan vertrek van uit de taverne bij Balance is de kortste weg naar de
Bekenbaan dwars over de camping en in deze tijd van het jaar is daar nauwelijks
volk te bekennen op een gewone maandagnamiddag, maar kippen lopen er wél, ook in de zomer trouwens. Vandaag vond
ik dat het qua vogelfotografie niet
altijd de obligate ijsvogels, roerdompen, botvinken, reigers of andere bonte
spechten moeten zijn maar dat een kip ook een mooie, zeer fotografeerbare vogel
is. Ik had er meteen drie voor de lens. Hoewel ik denk dat het hanen zijn, bij
twee van de drie ben ik quasi zeker, nummer drie ( rechts ) is een
twijfelgeval, ik ben geen kippoloog. Sta me toe ze veiligheidshalve in de titel
van dit stuk maar hoenders te noemen, dat dekt de lading in beide gevallen.
Het is niet de eerste keer dat we dit gebied uitkiezen
om te gaan wandelen. De Cartierheide willen wij bij deze aan iedere
wandelliefhebber aanbevelen. Diverse uitgezette routes zijn een leidraad om het
gebied te verkennen of indien je zoals wij een geocache-adept bent kom je op
geocaching dot com ook aan je trekken. Met de goedkeuring van natuurbekeer werd
hier onlangs weer een reeks cachen verstopt en dat was de reden waarom we vanmiddag
de wagen op de aangeduide parkeerplaats zetten. We hebben alweer genoten van de
tocht, van de omgeving, van het gezelschap, van de zoekopdrachten en natuurlijk
ook van het napraten bij een Duvelke in de taverne bij de camping Ter Spegelt.
Alles helemaal Zen en dik oke zou je zeggen, toch hebben we hier een ietwat
bittere bemerking bij. Ik hou echt van de natuur en de bescherming ervan ligt
me nauw aan het hart maar De groene medemens die dit in beheer heeft trekt
zich duidelijk geen zier aan van zijn eigen ecologische voetafdruk In onze
natuurgebieden, ook hier, ligt verdomme half Borneo aan tropisch hardhout dit
kan toch ook worden in elkaar geknutseld met kunststof, met inlands hout of
desnoods in beton of is dat niet groen genoeg?
Het was weer plezant.
Eindelijk met pensioen, het feestje voor Leentje kabbelde gezellig verder toen
een van de gasten zich ontpopte als een begenadigd tafelgoochelaar. Hij had ons
al verbaasd met enkele trucjes met geldstukken en speelkaarten en zo, trucjes
die in het begin niet meteen wereldschokkend waren maar die geleidelijk aan de
aandacht aanscherpten voor het betere werk dat volgde. Hij had de mouwen
opgestroopt om te laten zien dat er niks in zat en toen plooide hij een
uitgeknipte advertentie uit een reclamefolder, van de Aldi meen ik, tot een zo
klein mogelijk formaat en toen hij het weer openplooide was het een biljet van tien
euro een volgende advertentie, van de Colruyt denk ik, onderging hetzelfde lot
en dat werd twintig euro hoe hij het deed zullen we nooit weten en of
advertenties van de Carrefour of Delhaise vijftig of honderd euro opleverden
ook niet.
Toen ik hem vroeg of hij zich thuis niet eens een namiddag doorheen een stapel
reclamefolders wilde werken bleek hij ook geen vrije datum in zijn agenda te
vinden egoist !
Kabouters bestaan echt. Ik was er eigenlijk van
overtuigd dat wij in Groot Kasterlee de enigen waren in ons melkwegstelsel die
zich mochten verheugen over een aanwezige kabouterpopulatie. Het Kabouterpad en
zeker de Kabouterberg zijn wereldberoemd, universumberoemd zelfs toch? Vandaag
merkte ik evenwel dat er nog plekken zijn waar ze een leefgemeenschap gesticht
hebben. Toen wij in Tessenderlo tussen Vinnies 5 en Kapelletje Klokkeveld
fietsten zag ik namelijk deze kabouter pater familias met een deel van zijn
kroost en familie langs de weg staan bij hun woonst. Ik vermoed dat ze wel
wisten dat wij uit kabouterland Lichtaart-Kasterlee kwamen, dientengevolge op
de hoogte waren van het bestaan van kabouters en dat ze zich daarom niet
verstopt hadden want normaliter zijn ze zo snel en zo ingenieus in het bedenken
van camouflagetechnieken dat je ze nooit te zien krijgt.
Deze foto is alleszins het bewijs dat wij vandaag het geluk hadden ze te
spotten. Ik zal zeker deze observatie doorgeven aan het kaboutermeldpunt en ik
hoop dat ik bij deze weer enkele kaboutertwijfelaars over de streep getrokken
heb om voortaan ook wat beter de ogen open te houden bij potentiele
kaboutervriendelijke locaties.
We hadden tijdens onze dagelijkse wandeling al enkele
dagen blauwe pijltjes gezien, opgehangen en vastgemaakt aan bomen, paaltjes en
alles waar pijltjes aan vastgemaakt kunnen worden, het soort pijltjes dat
gebruikt wordt om wandelaars en mountain bikers de goede richting uit te sturen
als ze zich in onze Lichtaartse bossen begeven. Deze keer stond er OKRA op en
het kon niet anders dan dat we een dezer dagen zouden gekonfronteerd worden met
een massa krasse ouderlingen met wandel-aspiraties. Vandaag was het zo ver.
Toen we vertrokken door de Reffenakkers liepen we al samen met enkele verdaalde
individuen en waar de blauwe pijltjes richting Dressenstraat wezen zijn wij
maar rechtdoor gelopen, recht de Smallebroeken in, de wandeling in omgekeerde
richting. Niet dat we iets tegen OKRA of krasse ouderlingen hebben, verre van,
maar Phaido vind het toch fijner als hij niet konstant tot de orde geroepen
wordt en braaf zit! moet doen om passanten niet onnodig bang te maken.
Toen we langs diezelfde Dressenstraat terugkeerden na ons rondje kwamen we weer
een groep fluo hesjes tegen en deze keer had ik de camera in aanslag. Met de
300 mm er op kon ik van op afstand een kompakt beeld vastleggen van de
tegemoetkomenden en ik vermoed dat ze het niet eens gemerkt hebben.
Ik mag aannemen dat het ondertussen wel duidelijk is
dat ik een gedreven geocacher ben. Ik zou voor één keer deze blog dan ook eens
willen gebruiken als hulpmiddel bij mijn hobby. De Smallebroekencache is een fotozoektocht die
grosso modo langs het parcours loopt dat wij zo ongeveer dagelijks afleggen met
Phaido. Op het einde moeten de cachers dan aan de hand van gevonden cijfers coordinaten
berekenen om de verstopplaats te vinden. Voordien moeten ze evenwel ook ergens
de code ontdekken om het hangslot, dat de cache beveiligt, te openen. En daar
loopt het wel eens fout merk ik aan de logs.
Ik ga op de pagina van de cache bij geocaching.com een hint toevoegen waarin ik
verwijs naar deze datum van deze blog.
Dat dit geen gewone tak aan een boom is zie je toch mag ik hopen. Je kunt m er
uit halen en aan het uiteinde zit een filmroldoosje met daarin de gegevens. Het
is een verstopmethode die wel meer voorkomt en voor geroutineerde
deelnemers stelt dit geen enkel probleem. De hint die al op de site staat is Ramses
Shaffy hoog Sammy, kijk omhoog Sammy
snapt U hem? Met deze extra hint inclusief fotos moet het zelfs voor het
kleinste kind duidelijk zijn. Medehobbyisten laten genieten van een mooie
wandeling is het doel en niet zozeer iets onvindbaars verstoppen. J
Voor dreuzels of muggles ( geocachetaal voor oningewijden ) die eventueel
interesse hebben staat hier onder de link naar de pagina van de Smallebroekencache. https://www.geocaching.com/geocache/GC5920Y_de-smallebroekencache
Geen dagverse fotos vandaag
Na een natte ochtendwandeling had ik niet meer zo veel zin om nog eens naar
buiten te trekken en ik heb mezelf dan maar achter de PC geparkeerd om
me door de massa gemaakte fotos van de laatste tijd te worstelen. Balance, het
fotoclub weekend en communiefotos van Lander er moet niet veel bijkomen om een
burn-out te krijgen. Terwijl het buiten maar bleef miezeren stortte ik me op de
erg zonnige fotos van onze Luxemburgse uitstap. Het kontrast met wat ik zag op
het scherm en de nattigheid aan de andere kant van het venster kon niet groter zijn. Je zou er
een chagrijnig gevoel door kweken. Gelukkig was er de stralende glimlach van
het vrouwke die met Phaido langs de Sûre wandelde om dat gevoel in de kiem te
smoren.
Deze middag zijn we weer eens naar Lommel gereden. Ik
had namelijk het genoegen communiefotos te mogen maken van Lander. We hebben er
een uitgebreide shoot van gemaakt, mogelijkheden zat in de buurt het
skatepark, de speeltuin, de Soeverein en natuurlijk de Sahara als prachtig
natuurgebied. Broertje Juul was ook van de partij en ze zijn allebei dol op
Phaido. Het gevoel is trouwens wederkerig, Phaido vind het geweldig als hij met
de jongens kan stoeien. Telkens we verhuisden van de ene fotolocatie naar een
andere trokken ze met zn drieën samen op en uiteraard nam ik dat ook regelmatig
in beeld.
We hadden het clubweekend met de fotoclub in Clervaux niet
beter kunnen plannen. De weergoden waren ons extreem gunstig gezind en ook over
de andere ingredienten om er een geslaagde trip van te maken waren de meningen
unaniem positief. De thuisblijvers hadden dus weer eens ongelijk.
Om het weekend af te sluiten hadden we nog een bezoek gepland bij clublid Guy die
in het Luxemburgse Dillingen in een prachtige omgeving zijn vrije tijd doorbrengt.
Vrijdag was hij er wél om met ons Clervaux te verkennen maar daarna had hij
andere verplichtingen. We waren nieusgierig genoeg om, nu we toch zo dicht bij
waren, een tegenbezoek te brengen. Phaido, het vrouwke en ikzelf waren als
eersten ter plaatse, ruim voor het afgesproken uur zelfs en dus hebben we van
de gelegenheid gebruik gemaakt om een wandeling langs de Sûre te maken.
Zelfs zonder de kanos vond ik dit al een mooi beeld. Al wie ooit over de oude
brug over de Sûre gereden heeft tussen Duitsland en Luxemburg in Dillingen
begrijpt waarom ik dit een plaats wil gunnen op deze blog. De kanos zijn een
welgekomen toetje
