Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-05-2017
06 mei Tafelgoochelaar
Het was weer plezant.
Eindelijk met pensioen, het feestje voor Leentje kabbelde gezellig verder toen
een van de gasten zich ontpopte als een begenadigd tafelgoochelaar. Hij had ons
al verbaasd met enkele trucjes met geldstukken en speelkaarten en zo, trucjes
die in het begin niet meteen wereldschokkend waren maar die geleidelijk aan de
aandacht aanscherpten voor het betere werk dat volgde. Hij had de mouwen
opgestroopt om te laten zien dat er niks in zat en toen plooide hij een
uitgeknipte advertentie uit een reclamefolder, van de Aldi meen ik, tot een zo
klein mogelijk formaat en toen hij het weer openplooide was het een biljet van tien
euro een volgende advertentie, van de Colruyt denk ik, onderging hetzelfde lot
en dat werd twintig euro hoe hij het deed zullen we nooit weten en of
advertenties van de Carrefour of Delhaise vijftig of honderd euro opleverden
ook niet.
Toen ik hem vroeg of hij zich thuis niet eens een namiddag doorheen een stapel
reclamefolders wilde werken bleek hij ook geen vrije datum in zijn agenda te
vinden egoist !
Kabouters bestaan echt. Ik was er eigenlijk van
overtuigd dat wij in Groot Kasterlee de enigen waren in ons melkwegstelsel die
zich mochten verheugen over een aanwezige kabouterpopulatie. Het Kabouterpad en
zeker de Kabouterberg zijn wereldberoemd, universumberoemd zelfs toch? Vandaag
merkte ik evenwel dat er nog plekken zijn waar ze een leefgemeenschap gesticht
hebben. Toen wij in Tessenderlo tussen Vinnies 5 en Kapelletje Klokkeveld
fietsten zag ik namelijk deze kabouter pater familias met een deel van zijn
kroost en familie langs de weg staan bij hun woonst. Ik vermoed dat ze wel
wisten dat wij uit kabouterland Lichtaart-Kasterlee kwamen, dientengevolge op
de hoogte waren van het bestaan van kabouters en dat ze zich daarom niet
verstopt hadden want normaliter zijn ze zo snel en zo ingenieus in het bedenken
van camouflagetechnieken dat je ze nooit te zien krijgt.
Deze foto is alleszins het bewijs dat wij vandaag het geluk hadden ze te
spotten. Ik zal zeker deze observatie doorgeven aan het kaboutermeldpunt en ik
hoop dat ik bij deze weer enkele kaboutertwijfelaars over de streep getrokken
heb om voortaan ook wat beter de ogen open te houden bij potentiele
kaboutervriendelijke locaties.
We hadden tijdens onze dagelijkse wandeling al enkele
dagen blauwe pijltjes gezien, opgehangen en vastgemaakt aan bomen, paaltjes en
alles waar pijltjes aan vastgemaakt kunnen worden, het soort pijltjes dat
gebruikt wordt om wandelaars en mountain bikers de goede richting uit te sturen
als ze zich in onze Lichtaartse bossen begeven. Deze keer stond er OKRA op en
het kon niet anders dan dat we een dezer dagen zouden gekonfronteerd worden met
een massa krasse ouderlingen met wandel-aspiraties. Vandaag was het zo ver.
Toen we vertrokken door de Reffenakkers liepen we al samen met enkele verdaalde
individuen en waar de blauwe pijltjes richting Dressenstraat wezen zijn wij
maar rechtdoor gelopen, recht de Smallebroeken in, de wandeling in omgekeerde
richting. Niet dat we iets tegen OKRA of krasse ouderlingen hebben, verre van,
maar Phaido vind het toch fijner als hij niet konstant tot de orde geroepen
wordt en braaf zit! moet doen om passanten niet onnodig bang te maken.
Toen we langs diezelfde Dressenstraat terugkeerden na ons rondje kwamen we weer
een groep fluo hesjes tegen en deze keer had ik de camera in aanslag. Met de
300 mm er op kon ik van op afstand een kompakt beeld vastleggen van de
tegemoetkomenden en ik vermoed dat ze het niet eens gemerkt hebben.
Ik mag aannemen dat het ondertussen wel duidelijk is
dat ik een gedreven geocacher ben. Ik zou voor één keer deze blog dan ook eens
willen gebruiken als hulpmiddel bij mijn hobby. De Smallebroekencache is een fotozoektocht die
grosso modo langs het parcours loopt dat wij zo ongeveer dagelijks afleggen met
Phaido. Op het einde moeten de cachers dan aan de hand van gevonden cijfers coordinaten
berekenen om de verstopplaats te vinden. Voordien moeten ze evenwel ook ergens
de code ontdekken om het hangslot, dat de cache beveiligt, te openen. En daar
loopt het wel eens fout merk ik aan de logs.
Ik ga op de pagina van de cache bij geocaching.com een hint toevoegen waarin ik
verwijs naar deze datum van deze blog.
Dat dit geen gewone tak aan een boom is zie je toch mag ik hopen. Je kunt m er
uit halen en aan het uiteinde zit een filmroldoosje met daarin de gegevens. Het
is een verstopmethode die wel meer voorkomt en voor geroutineerde
deelnemers stelt dit geen enkel probleem. De hint die al op de site staat is Ramses
Shaffy hoog Sammy, kijk omhoog Sammy
snapt U hem? Met deze extra hint inclusief fotos moet het zelfs voor het
kleinste kind duidelijk zijn. Medehobbyisten laten genieten van een mooie
wandeling is het doel en niet zozeer iets onvindbaars verstoppen. J
Voor dreuzels of muggles ( geocachetaal voor oningewijden ) die eventueel
interesse hebben staat hier onder de link naar de pagina van de Smallebroekencache. https://www.geocaching.com/geocache/GC5920Y_de-smallebroekencache
Geen dagverse fotos vandaag
Na een natte ochtendwandeling had ik niet meer zo veel zin om nog eens naar
buiten te trekken en ik heb mezelf dan maar achter de PC geparkeerd om
me door de massa gemaakte fotos van de laatste tijd te worstelen. Balance, het
fotoclub weekend en communiefotos van Lander er moet niet veel bijkomen om een
burn-out te krijgen. Terwijl het buiten maar bleef miezeren stortte ik me op de
erg zonnige fotos van onze Luxemburgse uitstap. Het kontrast met wat ik zag op
het scherm en de nattigheid aan de andere kant van het venster kon niet groter zijn. Je zou er
een chagrijnig gevoel door kweken. Gelukkig was er de stralende glimlach van
het vrouwke die met Phaido langs de Sûre wandelde om dat gevoel in de kiem te
smoren.
Deze middag zijn we weer eens naar Lommel gereden. Ik
had namelijk het genoegen communiefotos te mogen maken van Lander. We hebben er
een uitgebreide shoot van gemaakt, mogelijkheden zat in de buurt het
skatepark, de speeltuin, de Soeverein en natuurlijk de Sahara als prachtig
natuurgebied. Broertje Juul was ook van de partij en ze zijn allebei dol op
Phaido. Het gevoel is trouwens wederkerig, Phaido vind het geweldig als hij met
de jongens kan stoeien. Telkens we verhuisden van de ene fotolocatie naar een
andere trokken ze met zn drieën samen op en uiteraard nam ik dat ook regelmatig
in beeld.
We hadden het clubweekend met de fotoclub in Clervaux niet
beter kunnen plannen. De weergoden waren ons extreem gunstig gezind en ook over
de andere ingredienten om er een geslaagde trip van te maken waren de meningen
unaniem positief. De thuisblijvers hadden dus weer eens ongelijk.
Om het weekend af te sluiten hadden we nog een bezoek gepland bij clublid Guy die
in het Luxemburgse Dillingen in een prachtige omgeving zijn vrije tijd doorbrengt.
Vrijdag was hij er wél om met ons Clervaux te verkennen maar daarna had hij
andere verplichtingen. We waren nieusgierig genoeg om, nu we toch zo dicht bij
waren, een tegenbezoek te brengen. Phaido, het vrouwke en ikzelf waren als
eersten ter plaatse, ruim voor het afgesproken uur zelfs en dus hebben we van
de gelegenheid gebruik gemaakt om een wandeling langs de Sûre te maken.
Zelfs zonder de kanos vond ik dit al een mooi beeld. Al wie ooit over de oude
brug over de Sûre gereden heeft tussen Duitsland en Luxemburg in Dillingen
begrijpt waarom ik dit een plaats wil gunnen op deze blog. De kanos zijn een
welgekomen toetje
We hadden voor deze namiddag een gemeenschappelijk bezoek aan de fototentoonstelling "The family of man" op het programma staan maar om de tijd vooraf goed te besteden wilden we eerst de wandeling naar de abdij ondernemen. Het geleide bezoek dat wij na wat opzoekwerk op de site meenden te doen kon helaas niet doorgaan want er was iets onduidelijks met de activiteiten van de paters...
Dan hebben we daarboven maar een wandeling gedaan en hoewel ongepland, vielen we van de ene fotomogelijkheid in de andere. Koolzaadvelden in bloei zijn vandaag het onderwerp dat ik uit meerdere andere mogelijkheden selecteerde.
Toen we deze avond in hotel Koener zaten te eten, met z'n achten rond een grote ronde tafel onder een imposante kroonluchter hadden we er al grapjes over gemaakt: wat als... hij naar beneden valt?
Hij is blijven hangen gelukkig en meteen na het eten ben ik even naar de kamer gelopen om de camera te gaan halen. Ik vond dat wel een interessant onderwerp namelijk. Ik heb de camera op zijn rug op de tafel gelegd precies onder het centrum. Voor ik hem precies in het midden had heb ik wel enkele keren moeten proberen maar uiteindelijk is dit, zij het niet voor de volle honderd procent perfect, toch wel erg dicht bij helemaal goed.
Het lijkt er op dat dit ook een jaarlijks weerkerend
item wordt in deze blog. In het Hallerbos hebben ze de paars-blauwe
boshyacinten en wij hebben in Lichtaart ook een bos vol bloemekes, witte
weliswaar en ondertussen weet ik ook dat het geen bos anemoontjes zijn maar wel
klaver zuring, dit door toedoen van medeclublid Ludo die blijkbaar alles afweet
van de west Europese flora.
Ik moet toegeven dat ze er dit jaar niet zo overweldigend bijstaan als andere
jaren. Het was de eerste keer dat ik er kwam dit jaar en misschien was ik te
laat op het seizoen of juist te vroeg Als ik even terugkijk plaatste ik er vorig
jaar een foto van op 15 april met Phaido op een indrukwekkend bloemekestapijt.
Na de koude aprilmaand zou het wel eens kunnen dat ze volgende week alsnog
uitbundig aan het bloeien gaan toch nog maar eens langslopen. Als het niet zo
is dan heb ik tenminste de mooie wandeling weer gehad.
Koud? Bah nee wie zei daar ook weer dat er geen slecht
weer bestaat, alleen maar slechte kleding?
Ach ja, het mag dan misschien wel een tikkeltje frisser zijn dan het langjarig
gemiddelde en iets minder lenterig dan we zouden wensen maar al bij al werd het
alweer een dag waarin de zon zich regelmatig liet zien, prima wandelweer zou ik
zeggen. De voorspelde regendag liet het afweten en dat vonden wij niet eens zo
erg.
Zoals ongeveer iedere morgen zijn zijn we ook vandaag weer de Smallebroeken
ingetrokken met Phaido en de zon was toch wel vaak van de partij. Met het
fototoestel bij de hand om die mooie wolkenluchten te fotograferen hebben we er
genoten van ons dagelijks rondje. Phaido blij, baasje blij, vrouwke blij
iedereen blij. Vroeg of laat gaan die temperaturen vanzelf omhoog maar
voorlopig hoor je ons toch niet klagen.
Weer een jaar er bij. Happy birthday to me maar het
leven gaat gewoon verder natuurlijk. Het gros van de feestelijkheden hadden we
vooruit geschoven naar het weekend en daar ben ik ondertussen alweer min of
meer van hersteld. Vandaag kwamen de felicitaties via messenger, whatsapp, sms,
telefoon en andere facebooken en er kwamen toch ook nog enkele echte, niet
virtuele personen langs met als consequentie dat er weer een en ander uit de
koelkast en van het wijnrek werd gehaald maar alles bleef binnen de perken.
Tussendoor was het business as usual: ik heb een flink stuk van de namiddag en
de avond voor de PC doorgebracht om de opnames van de dansvoorstelling van
Balance te selecteren, te fatsoeneren en uit te snijden. Bij deze groep viel
het me op dat er door de puntverlichting van de spotjes voor op het podium toch
wel erg bijzondere schaduwen op het doek vielen achteraan. Een uitsnijding van
een uitsnijding bracht dat wat meer prominent in beeld en de veel aandacht
vragende kleurtjes kon ik aan banden leggen door er een zwart wit omzetting
tegenaan te gooien. Aan Balance zal ik uiteraard de volledige kleurenversie aanleveren
tussen enkele honderde andere maar voor deze blog vond ik dit leuker.
We zijn vandaag nog eens richting Borgloon getrokken.
De bloesemtijd was duidelijk over zijn hoogtepunt merkten we. Toch kon ik nog
wel enkele bruikbare fotos scoren. Qua geocachen kwamen we bijzonder goed
aan onze trekken gezien de vele nieuwe cachen die er voor het event van het
voorbije weekend verstopt waren. En tijdens het fietsen van een van de
uitgestippelde rondjes kwamen we in Kerniel, een deelgemeente van Borgloon, in
de buurt van de abdij Marienhof, voorbij dit houten bouwwerk, een ringvormig platform
dat een mooi uitzicht biedt over het dal, de boomgaarden en de abdij. Dat is
gefundenes Fressen voor deze jongen. Dit is het soort fotografie waar ik
helemaal in kan duiken. Lijnen en bogen en strakke constructies Dat dit in
zwart wit moest vond ik vanzelfsprekend.
Het duurde best een tijdje voor ik echt wakker was deze
morgen. Het was een geslaagd feestje gisteren avond moet ik zeggen en dat
vertaalt zich vaak in een ochtend ( of langer ) zombie-gedrag. 0ver het menu
dat het vrouwke had klaargetoverd alle lof: aperitieven met diverse amuses o.a.
een heerlijke schuim van appel, mascarpone en avocado, ouderwetse garnaalcocktail
( met grijze garnalen he ), courgette-soep met pesto en amandelschilfers,
blinde vinken met rodewijnsaus, groenten en knoflook-puree, een alternatieve
tiramisu met speculaas en griekse yoghurt, en dan nog koffie met gebakjes en
koeken Onze gasten waren vol lof. Dat zoveel lekkernijen moeten doorgespoeld
worden met evenveel of nog meer vloeibaar lekkers is vanzelfsprekend en hoewel
we niet meer zo zwaar over de grens gaan als vroeger was de oogst aan lege
flessen toch ook indrukwekkend deze morgen.
Toen ik al min of meer tot het rijk der levenden was teruggekeerd was het
vrouwke al begonnen met enige orde te scheppen in de chaos. Deze beelden vond
ik het bewaren waard en ik heb er dus mijn fototoestel op gericht. Na enkele
mislukte pogingen realiseerde ik me dat je dit met zoveel tegenlicht van buiten
moeilijk in één opname kunt vatten en ik heb er dan maar een HDR van drie
opnames van geschoten. Deze avond, toen ik weer helemaal fief en monter was heb
ik daar in de PC dit resultaat van gebrouwen.
Vanavond hadden we dus, zoals al eerder verteld, mijn
verjaardagsfeestje. Deze namiddag was ik wel eerst nog naar het Schaliken in
Herentals getogen om de voorstelling van het jaarlijkse dansgebeuren van Balance
te fotograferen. Ik ben thuisgekomen met een geheugenkaartje van 32 Giga
helemaal vol ( echt waar ) en nog voor we aan het eten gingen en aan de drank,
had ik gelukkig al enkele shots geselecteerd die eventueel in aanmerking zouden
kunnen komen voor de dagelijkse blog. Dat het opnames waren waarin kleindochter
Julie op de voorgrond staat vind ik niet meer dan normaal. Bij de fotos die ik
zal aanleveren aan Balance zal ik die vooringenomenheid laten varen
afgesproken.
Na het feest zit ik de tekst bij de gekozen foto in te tikken en ik doe mijn
best om de juiste toetsen te raken. Gelukkig bestaat er zoiets als
spellingscontrole. O ja Julie is de linkse voorin.
Ik ben in de loop van volgende week jarig en morgen al is er
het vooruitgeschoven verjaardagsfeestje voor de vriendenkring. In de loop van
de week hebben het vrouwke en ik al enkele keren gebrainstormd over het menu
dat we de gasten gaan aanbieden en we zijn ook al de inkopen gaan doen.
Tistezeggen het vrouwke is de inkopen gaan doen en ik mocht/ moest soms mee.
Sedert deze morgen is het vrouwke druk in de weer met potten en pannen en als
ik voorzichtig opper dat ik ook wel een en ander kan voorsnijden bijvoorbeeld
countert ze dat meteen met de mededeling dat ze toch liever alles zelf onder
controle houdt. Ze weet dat ik meestal meer verknal dan dat ik bijdraag tot de
goede gang van zaken in de keuken. Ik mag wel regelmatig komen proeven van
sausjes, soep, dressings en andere lekkernijen, een rol die me op het lijf
geschreven is.
Schoenmaker blijf bij Uw leest zegt het spreekwoord en die wijsheid indachtig
heb ik dan maar enkele keren de camera boven gehaald om mijn keukenprinses en
haar activiteiten vast te leggen.
We hadden afgesproken dat we vandaag zouden gaan
geocachen in Lummen en het is een prachtige dag geworden, zowel het weer als de
omgeving, het gezelschap en de fietstocht en dan zou ik de grote oogst aan
gevonden cachen nog vergeten. We hadden het zo druk dat daardoor de oogst aan
gemaakte fotos eigenlijk maar zeer minimaal was. Ik vind het dan ook misschien
zelfs een klein beetje een verplicht nummer om toch een foto van de dag te
kiezen.
Toen we rond de middag ergens op een bank in het bos onze bokes aan het eten
waren deden wij dat onder de goedkeurende blik van een prachtige, monumentale,
uit de kluiten gewassen den. Met het oog op landschapsfotografie had ik de
16-35 groothoek op mijn toestel staan en ik heb enkele keren naar boven
gefotografeerd. Verder heb ik nog een paar bosdreven op het geheugenkaartje en
toen ik vanavond thuis nog een kort wandelingetje maakte met Phaido heb ik die
ook nog eens laten poseren. Niks wereldschokkends allemaal
Ik wil bij deze aan die boom de eer gunnen deze paginas op te vrolijken met
zijn aanwezigheid. Hij komt trouwens met 16 mm gefotografeerd net iets minder
imposant over als wij hem zagen van op onze lunchpauzebank.
Komend weekend ga ik zoals ieder jaar weer de
dansvoorstellingen van Balance fotograferen. Vandaag was het algemene repetitie
en ik vond het nodig om al eens poolshoogte te gaan nemen om een indruk te
krijgen van het licht, van de mogelijke standpunten en dies meer.
Er wordt aan de bezoekers gevraagd niet te flitsen en als huisfotograaf mag ik
dat dan ook niet natuurlijk. Dat wil wel zeggen dat het weer een verdomd
moeilijke klus wordt met vaak weinig licht gecombineerd met overbelichte delen
en diverse kleurtemperaturen in één beeld, met snel wisselende lichtmengtafel-instellingen
en snel daarop inspelen van de fotograaf, met hoge iso-waardes en relatief
lange sluitertijden. De uitdaging is er en we zien wel wat het wordt.
Uit de testopnames van vandaag leerde ik alvast dat ik een heel subtiele balans
zal moeten zoeken tussen diafragma, ISO en sluitertijd om tot aanvaardbare
beelden te komen. Bij deze test-opname bijvoorbeeld had ik f3,5 1/250 en ISO
6400 ingesteld en dan was dit een situatie met vrij egaal wit licht in front.
Er zullen moeilijkere omstandigheden voorbijkomen, ik ben gewaarschuwd.
Over de foto nog dit kleindochter Julie danst in deze groep en het vrouwke zat
op de eerste rij vlak voor me. Ik zat op de derde rij omdat ik op die plek vrij
horizontaal naar de voorstelling kijk. Daar wil ik ook zitten tijdens een van
de voorstellingen. Qua lenskeuze leerde ik dat op die plek de 16-35 me precies de
totale breedte van het podium biedt met de mogelijkheid om een beetje in te
zoomen. Een andere voorstelling wil ik fotograferen van net naast de mengtafel,
relatief achteraan in de zaal en dan wil ik de 70-300 er op zetten. Met een
minimum diafragma van 4 tot 5,6 stelt zich dan een nog iets pittiger
belichtings-probleem Dat zien we dan wel weer.
Lang leve de social media Via een
Facebook-fotovriendin had ik vernomen dat er in het fotomuseum Rotterdam een
tentoonstelling was van Henri Cartier Bresson. Een kort berichtje leerde me dat
ze zin had om er op dinsdag naar toe te gaan, vandaag dus. Even kortsluiten met
mede-fotoclublid Alex duurde ook maar enkele klicks en zo kwam het dat we deze
middag met drie gelijkgezinde fotografen plus het pas met pensioen zijnde
vrouwke van Alex konden genieten van de wonderbare fotos van een van de monumenten
uit de fotogeschiedenis.
Uiteraard beperkt een Rotterdambezoek zich niet tot enkele uren fotos kijken.
We hebben heel wat afgepraat, lekker gegeten en we hadden ook allemaal ons
fototoestel bij natuurlijk.
Wie Rotterdam zegt, zegt in één adem ook architectuurfotografie en we hebben er
behoorlijk op los geklikt. De gekende Erasmusbrug was niet veraf die is diverse
keren in beeld genomen maar om het cliché gevoel te tackelen wil ik een ander
plaatje tonen. We waren via de voetgangersbrug naar Katendrecht gewandeld om
daar iets te gaan nuttigen en het zicht van daar uit naar de stad was meer dan
de moeite waard. Ik had al enkele opnames gemaakt vanaf de waterkant met alleen
maar Rotterdam en zijn bouwwerken als onderwerp maar toen besloot ik een aantal
stappen achteruit te gaan om wat voorgrond in de fotos te brengen en dat ik
daardoor ook nog eens de beide dames uit het gezelschap mee in het plaatje kon meenemen
was een leuke bonus.
Als vrijwilliger in zorgtehuis Hoevezavel gaan we ieder
jaar met de bewoners naar zaal De Moffel in Lommel Werplaatsen en ook de wekelijkse
wandelingen voeren ons wel eens naar de grot bij de kerk nauwelijks 100 m.
verderop. Het Mariapark achter de kerk is ons dus zeker niet onbekend. Ik had
de locatie al een tijdje op mijn to-do lijst gezet want of je het nu kitsch
noemt, vakwerk of uitingen van vrome verering, ik had er al de nodige fotografeerbare
onderwerpen gespot. Ik noem maar wat: een uit de kluiten gewassen openlucht
kruisweg, een krans kapellen ter ere van elk van de zeven weeën van Maria, enkele
monumentale poorten en standbeelden, kortom als amateurfotograaf kom je daar
wel aan je trekken.
Vandaag had ik een multicache in de buurt op het programma staan, de opgegeven
parking was eigenlijk vlak aan de ingang van het Mariapark, en dus zag ik mijn
kans schoon om na afloop wat tijd uit te trekken om er eens uitgebreid te gaan
rondneuzen. Voor ik het gedeelte met de kruisweg in ging was het al raak. Deze
poorten zijn wat mij betreft dichter bij grootheidswaanzin dan bij een integere
godsdienstbeleving, maar als onderwerp voor een leuke foto kon ik er niet naast
kijken.