Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
16-04-2017
16 april Aprilklokjes
Meiklokjes, muguetjes, lelietjes van dalen die
bloemekes hebben vele namen, maar gezien de datum heb ik veel zin om deze exemplaren
alvast aprilklokjes te noemen.
Het is ondertussen een bijna obligaat weerkerend item geworden op deze blog. Eén
keer per jaar wil ik de wereld attenderen op de bloei van deze kleine geurende schoonheden.
Ik had tijdens onze dagelijkse wandeling doorheen de Smallebroeken al enkele
dagen gezien dat de vroegste en de dapperste exemplaren hun best deden om de knopjes
tot echte bloemekes om te vormen en vandaag was het zover. Voor de ongelovige
Thomassen: op N51°14.073 en E004°56.256 bloeien ze.
Wanneer is het eigenlijk goed weer? Ondanks de veel
frissere temperaturen dan de voorbije dagen en de bewolking vond ik dat niets
een fikse wandeling in de weg stond deze namiddag. Er is een goede kans dat
het in Uw regio droog blijft... hadden Sabine en Frank immers gezegd.
Vorige week liep ik tijdens de ochtendwandeling met Phaido iemand tegen het
lijf die duidelijk aan het geocachen was. Het traject dat wij dagelijks
afleggen heb ik in de vorm van een multicache ter beschikking gesteld van de
collega-hobbyisten en als ik daar iemand zie die met een GPS loopt te zwaaien
weet ik het wel. Ik stelde me voor als de legger van de cache en uit het
gesprek bleek dat hij in Geel-Bel ook een gelijkaardige tocht had
uitgestippeld. Vandaag wilde ik dus graag een tegenbezoek brengen en ik liet me
niet afschrikken door een iets minder riante weersvoorspelling. Mijn viervoetig
cachemaatje Phaido ging mee natuurlijk.
Voor de ( steeds zeldzamer wordende ) niet geocachende vrienden moet ik
misschien toch even uitleggen wat een multicache is. In tegenstelling met een
gewone traditional cache waarbij je coördinaten krijgt waar je iets moet gaan
zoeken is een multi cache eigenlijk een wandeling waarbij je door de GPS langs de
coördinaten van diverse waypoints geleid wordt en daar moet je dan telkens
gegevens zoeken. Door die gegevens bij het einde van de tocht in te voeren in
een door de legger gegeven formule kun je de eind-coördinaten berekenen. Het
tikt niet zo lekker aan qua aantal gescoorde cachen maar ik vind het oneindig
veel leuker.
De wandeling die wij dus vandaag aanvatten zou volgens de legger 9 km zijn maar
als ik mijn stappenteller mag geloven was dat een schromelijke onderschatting.
We hebben er alleszins van genoten en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt
om mijn vriendje nog eens enkele keren te laten poseren. Deze stronk van een
net gesneuvelde boom leek mij een prima pied de stalle om hem even op te
zetten.
Het is de hele wandeling droog gebleven trouwens en de voldoening toen ik mijn
naam in het logboekje kon schrijven was net iets groter dan indien dat in een lukraak
weggesmeten potteke achter een kapelleke zou geweest zijn .
Ik ben al een hele tijd alles wat met appels te maken
heeft aan het fotofraferen. Ik heb namelijk appelplannen voor mijn bijdrage aan
de AV-reeksen voor het fotosalon van onze club in november. Je kunt er niet
vroeg genoeg aan beginnen
Het is bloesemtijd en dat is natuurlijk een bijzonder vruchtbare periode om
beelden te verzamelen. Groothoek, details, kleurtjes, ik ving er vandaag weer
veel. Al spelend met de opnames doe je dan weer inspiratie op over de
uiteindelijke selectie en vormgeving. Ik wil alleszins ruim voldoende keuzemogelijkheden
hebben om alle mogelijke kanten op te kunnen als ik uiteindelijk ga monteren.
Ik heb al wel een vrij goed idee van hoe het er allemaal moet uitzien, maar ik
gun mezelf toch nog altijd de vrijheid om wat creatief te brainstormen rond
andere benaderingen.
Zo kwam ik vandaag op het idee dat een collage misschien ook wel leuk zou zijn.
Dit is alvast een probeersel. Op het grote scherm zal het niet met 4 maar
waarschijnlijk met 24 beelden zijn en er moet een flitsende beweging inzitten
Qua kleurenrijkdom valt me dit alvast mee. Hier borduur ik op verder.
In deze tijd van het jaar zijn er een aantal bloemen
die we meteen linken aan de lente. Eerst heb je de krokussen natuurlijk en eind
april komen ook de meiklokjes oftewel de lelietjes van dalen de aandacht opeisen.
Maar daar tussenin is er nog een minder gekende maar toch meer en meer
prominent aanwezige bloemsoort die overal opduikt: de paasbloem.
Ik kreeg er vandaag een heleboel voor de lens. Meestal staan ze in grote
groepen en dan stel je scherp op één bloem en met een groot diafragma wordt dat
de rest van het beeld, achterin, wel voldoende onscherp, en daar zoek je ook
naar als amateur-fotograaf. Maar door de gele kleur bleef die achtergrond, zelfs
onscherp, nog iets te prominent aanwezig in deze foto vond ik en dan gaat deze
jongen natuurlijk experimenteren. De bloemen die scherp zijn selecteren is
makkelijk natuurlijk. Na diverse variaties uitgeprobeerd te hebben vond ik deze
rigoureuze omzetting naar zwart wit van de ganse achtergrond het dichtst aanleunen
bij het resultaat dat ik zocht.
Het vrouwke heeft een tijdje geleden enkele rare objecten
gekocht, een soort mini-paneeltjes die je bvb voor het raam kunt zetten of
decoratief ergens in een of anderen kunstzinnige meubelschikking kunt
verwerken. Ze doen me een beetje denken aan de doorkijkjes in de biechtstoel
waar de priester achter zat om mijn zonden te vergeven in de tijd dat ik daar
nog in geloofde. Knalwit evenwel Dat vonden we beiden niet meteen de meest
geschikte kleur en dus is ze aan de slag gegaan met penselen, krijtverf,
boenwas, sponzen en nog wel enkele creatieve werktuigen om er een antiek tintje
op aan te brengen. Het is niet meteen mijn smaak maar als het vrouwke da leuk
vindt is het voor mij ook okee. Ik laat ze haar gang gaan en ik heb er geen
idee van of ik dit nu verven of schilderen moet noemen. Als ik de maat van de penselen
zie waarmee ze aan de slag is zou ik eerder voor het tweede kiezen.
Hooguit loop ik regelmatig eens langs om te zeggen hoe mooi ik het vind, hoe
bijzonder en hoe leuk dat in ons interieur zal staan en uiteraard ook om wat
met de camera rond te zwaaien
Ik heb van het familieweekend in Oostvoorne onder
andere ook gebruik gemaakt om fotos te maken voor de plechtige communie van
Jefke, de een na jongste van het kleinkinderenheir. We zijn op zaterdag naar
het strand bij de Maasvlakte getrokken en, o wonder daar was geen kat te
bekennen, wat een verademing als je dat vergelijkt met de Oostendes, de
Blankenberges en de Knokkes van onze Belgische kust. Ik heb meer dan
tweehonderd opnames gemaakt, vaak meerdere shots van dezelfde houding
natuurlijk want met zulk hard licht is het niet vanzelfsprekend om je ogen open
te houden als model en ook de schaduwen moet je als fotograaf onder controle
houden. Naast de traditionele poses heb ik ook geprobeerd de spanning er af te
halen door hem dingen te laten doen waar hij goed in is en die hij echt leuk
vindt, voetballen en hardlopen bijvoorbeeld, dat is helemaal zijn ding.
Vandaag ben ik bezig geweest met de eerste groffe selectie en het bewerken van
mijn eerste opties. Of deze foto uiteindelijk ook zal gekozen worden weet ik
niet, daar moeten papa en mama maar over beslissen, maar als proevertje vind
ikzelf dit alvast een hele leuke.
Een biljart-vlak landschap, een windmolen op de
achtergrond, een typische mooie lage-landen-lucht en hele rijen tulpen in bonte
kleuren veel Nederlandser kan een foto nauwelijks zijn.
We zijn terug thuis na een lang weekend Qality-time met de ganse familie in
Oostvoorne. Voor de terugreis kozen we er voor de snelweg langs Rotterdam te
mijden en liever over Goeree-Overflakkee richting Lichtaart te rijden. Dit
eiland wordt vaak beschouwd als het meest noordelijke van de Zeeuwse eilanden
maar eigenlijk behoort het tot Zuid Holland en dat merk je onder andere ook aan
de vele kleurige tulpenvelden die we her en der langs de weg zagen. Na vele
verleidingen kon ik het uiteindelijk niet meer houden. Het was in Nieuwe Tonge
dat ik een tussenstop inlaste om mijn rechterwijsvinger wat beweging te gunnnen.
Het geheugenkaartje van de Eos was er mij dankbaar voor en de overige fotos die
ik eerder op de dag schoot werden meteen gedegradeerd tot kansloze concurenten.
Tijdens de voormiddagwandeling in de wondermooie natuur van Oostvoorne liepen we doorheen een domein waar ons op een infobord bij de ingang werd verteld dat we de loslopende dieren, Schotse runderen, half-wilde paarden en dies meer niet te dicht moesten benaderen. Vijfentwintig meter zou een veilige afstand zijn... Deze vier paarden die aan de rand van een vennetje stonden te poseren voor de voorbijkomende wandelaars leken ons alleszins geen grote bedreiging voor lijf en leden maar om ze goed op de foto te krijgen hoefde ik ook niet dichterbij...
We hadden een welgevulde dag. Ochtendwandeling met Phaido, voormiddagwandeling met de ganse groep, na de lunch een tijdje bijpraten en relaxen, dan naar het strand langs de Maasvlakte om communiefotos te maken voor Jefke en tenslotte had het vrouwke weer gezorgd voor een heerlijk avondmaal. Dat dit begoten werd met de nodige lekkere vloeistoffen mag als vanzelfsprekend worden beschouwd en dat het nadien weer laat werd wegens gezellig ook.
Uiteraard was de foto-oogst weer enorm en uit het aanbod kozen we een plaatje uit de voormiddagwandeling. Het vrouwke, onze dochter, mijn zus en de schoondochter hadden plaatsgenomen op een hek voor een foto en toen ze er af sprongen had ik de camera nog steeds in aanslag. Vier straffe madammen...
Het wordt een traditie. Binnen een aanvaardbare niet al te lange autotrip afstand huren we met de familie - en dan bedoel ik onze kinderen en kleinkinderen, wijzelf en ook mijn zus met haar ventje - ergens een weekend-huis om wat samen te cocoonen, bij te praten, actief in de natuur rond te lopen, kortom een soort familie teambuilding uitstap.
Dit jaar was het de beurt aan dochterlief Ilse om te kiezen en het werd dit historisch pand in Oostvoorne, onder de rook van de haven van Rotterdam, op enkele kilometers van het opgespoten nieuwe haven- en industriegebied De Maasvlakte, maar wel enorm mooi en groen. Het is een prachtig huis, oud, gebouwd in 1920 maar redelijk goed onderhouden, de grandeur van vroeger proef je er nog en de faciliteiten volstaan ruimschoots om aan al onze wensen te voldoen. Het allerleukste is misschien wel dat we hier een tuin hebben van 5 hectare, we hebben deze eerste dag al reeën gezien trouwens en volgens de eigenaar is dat niet eens zo uitzonderlijk. Vandaag plaats ik een foto van het huis, onze verblijfplaats voor het weekend, morgen zien we wel weer wat we voor de lens krijgen...
De voorbije dagen had ik enkele keren een bonte specht
gezien in de Smallebroeken maar toen had ik niet de goede lens op mijn toestel
zitten. Vandaag had ik de teletoeter er op gezet en dan laat da beest zich niet
zien natuurlijk. Resultaat: zero fotos verder niet meer de deur uit geweest,
dus moest ik weer terugvallen op oud materiaal. Nu ja, zo oud ook weer niet, in
de map niet gekozen opnames van de shoots bij Balance stootte ik op dit plaatje
met potentie, zo vond ik in tweede instantie tenminste. Want eerst had ik m
opzij geschoven als mislukte foto en eigenlijk was ie dat ook. Tijdens de dansrepetities
had ik behoorlijk wat afgeschoten en op een gegeven moment hield de flash er
mee op, warmgelopen, dus even wachten, de opname met flash met fel verminderd
vermogen die ik toen nog maakte zag ik nu met andere ogen. Het is wel geweten
dat ik niet vies ben van een experimentje als het over fotobewerking gaat en
het mooie tegenlicht met de spiegelende schaduwen intrigeerde me genoeg om te
proberen er iets meer uit te halen. Na de nodige filters, bewerkingen en de
hele Photoshop trukkendoos ziet ie er plots heel anders uit. Volgens het
zonesysteem van Ansel Adams is het alvast een voltreffer want alle 10 de zones
zijn hier overduidelijk in te vinden.
Toevallig hadden we deze avond in de fotoclub nog een gesprek over mislukte
fotos en weggooien en zo. Ik ben alvast blij dat ik het met deze niet gedaan
heb. Dat gesprek is trouwens niet de reden waarom ik vandaag voor deze opname
kies, die bewerking en het eerste deel van dit tekstje was al voor de
vergadering klaar. Ik plaats m gewoon omdat ik m leuk vind en voorlopig is
dat het enige criterium waar ik me aan houd.
Een jaarlijks weerkerende titel. De Scheldeprijs kwam weer door Lichtaart en zoals ieder
jaar stond ik ook nu weer langs het parcours om te zien of ik geen leuke
plaatjes kon schieten. Door het feit dat de wedstrijd deze keer in Mol startte,
in het kader van het huldebetoon aan Tom Boonen, was de route aangepast en
kwamen ze deze keer niet van Tielen maar langs Bobbejaanland om via de rotonde
richting Poederlee weer op het oude traject te komen. Ik stond dus op een
andere plaats vandaag. Niet toevallig had ik een stek uitgekozen tegenover café
De Heide, bij Marie. Enige drank verlicht het wachten tot de renners in de
buurt komen. Uiteraard ging ook mijn aandacht in de eerste plaats naar Tommeke
Tommeke en warempel hij bleek met enkele ploegmaats in de kop van het peleton
te rijden vóór enkele Lottos en wat Treks makkelijk fotograferen zo.
Lente en Haspengouw, dan denk je natuurlijk aan bloesem,
aan wandelen of fietsen doorheen een golvend landschap tussen weelderig met
bloemekes getooide fruitbomen. Ieder jaar zakken we wel enkele keren naar hier
af in deze tijd van het jaar. Voor de appelaars waren we nog iets te vroeg vandaag, ik
zal dus nog eens moeten terug komen, mijn project rond appels voor de fotoclub
indachtig, de perelaars stonden evenwel al in volle pracht te pronken alom. Mijn
cachemaatje Jackie had een uitgebreide geocachetocht uitgestippeld die o.a. ook
het gekende doorkijkkerkje in Borgloon aandeed. Het is niet de eerste keer dat
ik hier fotos maak en waarschijnlijk ook niet de laatste, maar zo had ik m nog
niet. De torenspits van de kerk van Borgloon past precies in de
doorkijkspits van het kerkje.
De stuw op de Nete bij de watermolen en de vistrap in
Kasterlee. Het was een van de drie mogelijkheden die ik had voorgesteld als
locatie om alle clubleden naar toe te sturen om vrij te fotograferen. Het lot
besliste toen dat het een van beide andere mogelijkheden zou worden en stiekem
vind ik dat nog steeds jammer. Ik had het beter bij deze ene gehouden want dit vond
ik zelf eigenlijk de leukste. Ik ben hier al vaker komen wandelen, geocachen,
fotograferen kortom genieten. Op deze paginas kwamen trouwens al fotos voorbij
die hier geschoten zijn en onlangs merkte ik dat de plek nu ook door andere
clubleden geëxploreerd wordt. Ik ben deze keer ook eens aan de andere kant gaan
staan om op het knopje te drukken en de Nete, de stuw en de prille lente vast
te leggen.
O ja de hier verborgen geocache kon ik ook deze keer niet te pakken krijgen,
goede reden om snel weer eens terug te komen met mijn fototoestel natuurlijk.
Het was een hele tijd geleden, maar vandaag was ik nog
eens in Peer, mijn geboortedorp. Eigenlijk moet ik stad zeggen, want Peer kreeg
stadsrechten in 1367 en hoewel ik er al eind zestiger jaren vertrok om elders
een nieuwe heimat te vinden voel ik toch nog altijd enige verbondenheid met de
geboortegrond en de plagerige confrontatie van een stadsbewoner met gewone dorpelingen
zoals de inwoners van Lommel bijvoorbeeld durf ik ook wel eens aanwakkeren.
Na een mooi rondje geocachen in het gehucht Bomen kon ik het niet laten de
kerktoren even te vereeuwigen. Was het de wetenschap dat het de hoogste toren
van de regio is, ooit benoemd als La Cathédrale de la Campine, was het de mooie
wolkenlucht, was het de wonderbare prachtige lentedag die ook stiekem in de
opname is geslopen? Ik vind dit alleszins een plaatje om te koesteren.
Ik hou van spiegelingen en ik zal ook niet nalaten mijn
fototoestel te gebruiken als ik ergens een mooie zie. Vanavond zaten we
gezellig met een bevriend stelletje te tafelen in de Korte Heide, de taverne
bij de gelijknamige camping. Het wateropppervlak van de vijver was werkelijk
spiegelglad en na een druilerige dag begon het duidelijk op te klaren, er kwam
warempel nog een streepje avondrood piepen in het westen. Ik weet niet hoe laat
het precies was, moet tussen acht en half negen geweest zijn vermoed ik en de
omstandigheden leken mij gunstig om even naar buiten te glippen om enkele plaatjes
te schieten. Dit is er een van.
Het wandelseizoen is weer begonnen in zorgtehuis
Hoevezavel. Ze waren er zo ongeveer allemaal, de vrijwilligers die we sedert
jaar en dag onze vrienden en collegas mogen noemen. Ook enkele nieuwelingen en
toevallige bezoekers waren bereid om het eens te proberen. Fijn hoe meer
zielen hoe meer vreugd en vooral hoe meer bewoners we kunnen verblijden met een
welgekomen uitstapje tijdens een supermooie vroeg-lentedag als vandaag. Een rolstoel een tijdje duwen is heus niet zo moeilijk en je hebt er geen idee van wat het betekent voor de passagiers.
Afhankelijk van welke richting de tocht uitgaat zijn er doorheen de jaren enkele
vaste stop- en rustplaatsen in de wandeltrajecten geslopen en de kleine parking
in de buurt van de kerk van Heeserbergen is er zo een. Ik heb hier al vaker
fotos gemaakt van groepen die op één lijn stonden te poseren maar vandaag was
de groep te groot en daarom ben ik maar eens aan de andere kant op een bank
gaan staan om een totaaloverzicht te
schieten. Dat Phaido, zoals altijd, zeer geconcentreerd in de gaten houdt waar het
baasje nu weer mee bezig is vond ik lekker meegenomen in het plaatje.
De meest dringende klus(sen) had ik gisteren afgewerkt
en deze morgen het ik de riem er helemaal afgegooid. Ik ben de ganse dag gaan
fietsen. Omdat de tocht die ik had uitgestippeld, inclusief de nodige geocache
zoekmomenten natuurlijk, nogal ambitieus was had ik me door het vrouwke samen
met mijn stalen ros een eind van huis laten afzetten. Dik 50 km en veel gelogde
cachen later kwam ik rond 7 uur vanavond redelijk moe maar voldaan weer thuis,
net op tijd om te eten, te douchen en naar de donderdag-vergadering van de
fotoclub te gaan.
Na afloop heb ik snel de fotooogst doorgenomen en een close up van een
allochtone inwoner van Mol Millegem vond ik het best geschikt om vandaag weer
eens voor iets anders te zorgen op deze pagina.
Nog één keer moet ik noodgewongen terugvallen op een
opname van vorige zondag, de laatste dag van de fotoshoots voor de
dansvoorstelling van Balance. Er was gevraagd de fotos klaar te hebben tegen
donderdag en gezien het feit dat ik een echte deadline opzoeker ben heb ik vandaag
weer een flink stuk van de dag voor de PC doorgebracht om de laatste opnames te
bewerken. Echt erg vond ik dat niet trouwens, na zulke mooie lentedagen vol met
wandel- en fietsplezier kregen we een iets mindere dag en morgen barst de lente
weer in alle uitbundigheid los voorspellen ze. Tijd nuttig besteed dus
Deze opname was eigenlijk de moeilijkste van allemaal, niet dat de dames slecht
meewerkten of zo, integendeel, maar de omstandigheden zaten behoorlijk tegen en
qua nabewerking kwam er nogal wat kunst en vliegwerk bij kijken. De zwarte
achtergrond was eigenlijk te klein voor zon grote groep en langs beide kanten
moest er behoorlijk wat bijgetoverd worden. Selecteren, klonen, een hele klus.
Daar komt bij dat de opstelling in de dansstudio zo was dat op het uur van deze
opname de zon binnenscheen langsheen de achtergrond en dat zorgde voor enkele
levensgrote flares, die ik uiteraard ook allemaal weggewerkt heb. Ik moest ook
wat meer afstand nemen en om de boel goed belicht te krijgen moest ik dus de
power van de flitser en de reikwijdte een beetje pimpen, een van de
mogelijkheden om dat te doen is een hogere ISO-waarde en dus moest ik toch ook enige
ruisreductie toepassen. Er kwamen nog wel enkele filters en routineuze handigheidjes
voorbij en aan het einde van het verhaal was er deze plaat. Daar ben ik toch
wel een uurtje zoet mee geweest.
Hoezo parkeerproblemen?
We parkeerden de wagen deze morgen op de grote parking die de gemeente Brecht
aangelegd heeft om het natuurgebied De Merel te ontsluiten. Nadat we de fietsen
er af gehaald hadden en we eens rond gekeken hadden viel ons op dat de parking
leeg was, en ik bedoel he-le-maal LEEG. Naar wij vernamen door de info te lezen
die we vonden op de geocaching site zou
de gemeente Brecht plannen gehad hebben om hier een Sport-recreatie-toeristisch
giga project te ontwikkelen toen ze dit domein aankochten eind vorige eeuw.
Voorlopig is het dus bij deze super de luxe giga-parking gebleven. Moeilijk
bereikbaar is ie ook nog eens, want de laatste twee kilometers moesten we over
een onverharde hobbelweg tot op de bestemming rijden. Ons niet gelaten we
wilden dit stukje Noorderkempen komen ontdoen van nog niet door ons gevonden
geocachen en daar zijn we ook in geslaagd. Het werd een fijne dag in een
grotendeels onbesmeurde intacte natuurlijke omgeving. Dat ze dan voor een net
iets te grote parking hadden gezorgd voor ons, daar zaten we niet mee in. Je
kunt met een beetje goede wil trouwens onze auto heel eenzaam zien staan een
beetje rechts uit het centrum Voor we aan onze tocht begonnen en we de parking
afreden heb ik me nog eens omgedraaid om deze foto te maken.