Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-04-2017
13 april Paasbloemen
In deze tijd van het jaar zijn er een aantal bloemen
die we meteen linken aan de lente. Eerst heb je de krokussen natuurlijk en eind
april komen ook de meiklokjes oftewel de lelietjes van dalen de aandacht opeisen.
Maar daar tussenin is er nog een minder gekende maar toch meer en meer
prominent aanwezige bloemsoort die overal opduikt: de paasbloem.
Ik kreeg er vandaag een heleboel voor de lens. Meestal staan ze in grote
groepen en dan stel je scherp op één bloem en met een groot diafragma wordt dat
de rest van het beeld, achterin, wel voldoende onscherp, en daar zoek je ook
naar als amateur-fotograaf. Maar door de gele kleur bleef die achtergrond, zelfs
onscherp, nog iets te prominent aanwezig in deze foto vond ik en dan gaat deze
jongen natuurlijk experimenteren. De bloemen die scherp zijn selecteren is
makkelijk natuurlijk. Na diverse variaties uitgeprobeerd te hebben vond ik deze
rigoureuze omzetting naar zwart wit van de ganse achtergrond het dichtst aanleunen
bij het resultaat dat ik zocht.
Het vrouwke heeft een tijdje geleden enkele rare objecten
gekocht, een soort mini-paneeltjes die je bvb voor het raam kunt zetten of
decoratief ergens in een of anderen kunstzinnige meubelschikking kunt
verwerken. Ze doen me een beetje denken aan de doorkijkjes in de biechtstoel
waar de priester achter zat om mijn zonden te vergeven in de tijd dat ik daar
nog in geloofde. Knalwit evenwel Dat vonden we beiden niet meteen de meest
geschikte kleur en dus is ze aan de slag gegaan met penselen, krijtverf,
boenwas, sponzen en nog wel enkele creatieve werktuigen om er een antiek tintje
op aan te brengen. Het is niet meteen mijn smaak maar als het vrouwke da leuk
vindt is het voor mij ook okee. Ik laat ze haar gang gaan en ik heb er geen
idee van of ik dit nu verven of schilderen moet noemen. Als ik de maat van de penselen
zie waarmee ze aan de slag is zou ik eerder voor het tweede kiezen.
Hooguit loop ik regelmatig eens langs om te zeggen hoe mooi ik het vind, hoe
bijzonder en hoe leuk dat in ons interieur zal staan en uiteraard ook om wat
met de camera rond te zwaaien
Ik heb van het familieweekend in Oostvoorne onder
andere ook gebruik gemaakt om fotos te maken voor de plechtige communie van
Jefke, de een na jongste van het kleinkinderenheir. We zijn op zaterdag naar
het strand bij de Maasvlakte getrokken en, o wonder daar was geen kat te
bekennen, wat een verademing als je dat vergelijkt met de Oostendes, de
Blankenberges en de Knokkes van onze Belgische kust. Ik heb meer dan
tweehonderd opnames gemaakt, vaak meerdere shots van dezelfde houding
natuurlijk want met zulk hard licht is het niet vanzelfsprekend om je ogen open
te houden als model en ook de schaduwen moet je als fotograaf onder controle
houden. Naast de traditionele poses heb ik ook geprobeerd de spanning er af te
halen door hem dingen te laten doen waar hij goed in is en die hij echt leuk
vindt, voetballen en hardlopen bijvoorbeeld, dat is helemaal zijn ding.
Vandaag ben ik bezig geweest met de eerste groffe selectie en het bewerken van
mijn eerste opties. Of deze foto uiteindelijk ook zal gekozen worden weet ik
niet, daar moeten papa en mama maar over beslissen, maar als proevertje vind
ikzelf dit alvast een hele leuke.
Een biljart-vlak landschap, een windmolen op de
achtergrond, een typische mooie lage-landen-lucht en hele rijen tulpen in bonte
kleuren veel Nederlandser kan een foto nauwelijks zijn.
We zijn terug thuis na een lang weekend Qality-time met de ganse familie in
Oostvoorne. Voor de terugreis kozen we er voor de snelweg langs Rotterdam te
mijden en liever over Goeree-Overflakkee richting Lichtaart te rijden. Dit
eiland wordt vaak beschouwd als het meest noordelijke van de Zeeuwse eilanden
maar eigenlijk behoort het tot Zuid Holland en dat merk je onder andere ook aan
de vele kleurige tulpenvelden die we her en der langs de weg zagen. Na vele
verleidingen kon ik het uiteindelijk niet meer houden. Het was in Nieuwe Tonge
dat ik een tussenstop inlaste om mijn rechterwijsvinger wat beweging te gunnnen.
Het geheugenkaartje van de Eos was er mij dankbaar voor en de overige fotos die
ik eerder op de dag schoot werden meteen gedegradeerd tot kansloze concurenten.
Tijdens de voormiddagwandeling in de wondermooie natuur van Oostvoorne liepen we doorheen een domein waar ons op een infobord bij de ingang werd verteld dat we de loslopende dieren, Schotse runderen, half-wilde paarden en dies meer niet te dicht moesten benaderen. Vijfentwintig meter zou een veilige afstand zijn... Deze vier paarden die aan de rand van een vennetje stonden te poseren voor de voorbijkomende wandelaars leken ons alleszins geen grote bedreiging voor lijf en leden maar om ze goed op de foto te krijgen hoefde ik ook niet dichterbij...
We hadden een welgevulde dag. Ochtendwandeling met Phaido, voormiddagwandeling met de ganse groep, na de lunch een tijdje bijpraten en relaxen, dan naar het strand langs de Maasvlakte om communiefotos te maken voor Jefke en tenslotte had het vrouwke weer gezorgd voor een heerlijk avondmaal. Dat dit begoten werd met de nodige lekkere vloeistoffen mag als vanzelfsprekend worden beschouwd en dat het nadien weer laat werd wegens gezellig ook.
Uiteraard was de foto-oogst weer enorm en uit het aanbod kozen we een plaatje uit de voormiddagwandeling. Het vrouwke, onze dochter, mijn zus en de schoondochter hadden plaatsgenomen op een hek voor een foto en toen ze er af sprongen had ik de camera nog steeds in aanslag. Vier straffe madammen...
Het wordt een traditie. Binnen een aanvaardbare niet al te lange autotrip afstand huren we met de familie - en dan bedoel ik onze kinderen en kleinkinderen, wijzelf en ook mijn zus met haar ventje - ergens een weekend-huis om wat samen te cocoonen, bij te praten, actief in de natuur rond te lopen, kortom een soort familie teambuilding uitstap.
Dit jaar was het de beurt aan dochterlief Ilse om te kiezen en het werd dit historisch pand in Oostvoorne, onder de rook van de haven van Rotterdam, op enkele kilometers van het opgespoten nieuwe haven- en industriegebied De Maasvlakte, maar wel enorm mooi en groen. Het is een prachtig huis, oud, gebouwd in 1920 maar redelijk goed onderhouden, de grandeur van vroeger proef je er nog en de faciliteiten volstaan ruimschoots om aan al onze wensen te voldoen. Het allerleukste is misschien wel dat we hier een tuin hebben van 5 hectare, we hebben deze eerste dag al reeën gezien trouwens en volgens de eigenaar is dat niet eens zo uitzonderlijk. Vandaag plaats ik een foto van het huis, onze verblijfplaats voor het weekend, morgen zien we wel weer wat we voor de lens krijgen...
De voorbije dagen had ik enkele keren een bonte specht
gezien in de Smallebroeken maar toen had ik niet de goede lens op mijn toestel
zitten. Vandaag had ik de teletoeter er op gezet en dan laat da beest zich niet
zien natuurlijk. Resultaat: zero fotos verder niet meer de deur uit geweest,
dus moest ik weer terugvallen op oud materiaal. Nu ja, zo oud ook weer niet, in
de map niet gekozen opnames van de shoots bij Balance stootte ik op dit plaatje
met potentie, zo vond ik in tweede instantie tenminste. Want eerst had ik m
opzij geschoven als mislukte foto en eigenlijk was ie dat ook. Tijdens de dansrepetities
had ik behoorlijk wat afgeschoten en op een gegeven moment hield de flash er
mee op, warmgelopen, dus even wachten, de opname met flash met fel verminderd
vermogen die ik toen nog maakte zag ik nu met andere ogen. Het is wel geweten
dat ik niet vies ben van een experimentje als het over fotobewerking gaat en
het mooie tegenlicht met de spiegelende schaduwen intrigeerde me genoeg om te
proberen er iets meer uit te halen. Na de nodige filters, bewerkingen en de
hele Photoshop trukkendoos ziet ie er plots heel anders uit. Volgens het
zonesysteem van Ansel Adams is het alvast een voltreffer want alle 10 de zones
zijn hier overduidelijk in te vinden.
Toevallig hadden we deze avond in de fotoclub nog een gesprek over mislukte
fotos en weggooien en zo. Ik ben alvast blij dat ik het met deze niet gedaan
heb. Dat gesprek is trouwens niet de reden waarom ik vandaag voor deze opname
kies, die bewerking en het eerste deel van dit tekstje was al voor de
vergadering klaar. Ik plaats m gewoon omdat ik m leuk vind en voorlopig is
dat het enige criterium waar ik me aan houd.
Een jaarlijks weerkerende titel. De Scheldeprijs kwam weer door Lichtaart en zoals ieder
jaar stond ik ook nu weer langs het parcours om te zien of ik geen leuke
plaatjes kon schieten. Door het feit dat de wedstrijd deze keer in Mol startte,
in het kader van het huldebetoon aan Tom Boonen, was de route aangepast en
kwamen ze deze keer niet van Tielen maar langs Bobbejaanland om via de rotonde
richting Poederlee weer op het oude traject te komen. Ik stond dus op een
andere plaats vandaag. Niet toevallig had ik een stek uitgekozen tegenover café
De Heide, bij Marie. Enige drank verlicht het wachten tot de renners in de
buurt komen. Uiteraard ging ook mijn aandacht in de eerste plaats naar Tommeke
Tommeke en warempel hij bleek met enkele ploegmaats in de kop van het peleton
te rijden vóór enkele Lottos en wat Treks makkelijk fotograferen zo.
Lente en Haspengouw, dan denk je natuurlijk aan bloesem,
aan wandelen of fietsen doorheen een golvend landschap tussen weelderig met
bloemekes getooide fruitbomen. Ieder jaar zakken we wel enkele keren naar hier
af in deze tijd van het jaar. Voor de appelaars waren we nog iets te vroeg vandaag, ik
zal dus nog eens moeten terug komen, mijn project rond appels voor de fotoclub
indachtig, de perelaars stonden evenwel al in volle pracht te pronken alom. Mijn
cachemaatje Jackie had een uitgebreide geocachetocht uitgestippeld die o.a. ook
het gekende doorkijkkerkje in Borgloon aandeed. Het is niet de eerste keer dat
ik hier fotos maak en waarschijnlijk ook niet de laatste, maar zo had ik m nog
niet. De torenspits van de kerk van Borgloon past precies in de
doorkijkspits van het kerkje.
De stuw op de Nete bij de watermolen en de vistrap in
Kasterlee. Het was een van de drie mogelijkheden die ik had voorgesteld als
locatie om alle clubleden naar toe te sturen om vrij te fotograferen. Het lot
besliste toen dat het een van beide andere mogelijkheden zou worden en stiekem
vind ik dat nog steeds jammer. Ik had het beter bij deze ene gehouden want dit vond
ik zelf eigenlijk de leukste. Ik ben hier al vaker komen wandelen, geocachen,
fotograferen kortom genieten. Op deze paginas kwamen trouwens al fotos voorbij
die hier geschoten zijn en onlangs merkte ik dat de plek nu ook door andere
clubleden geëxploreerd wordt. Ik ben deze keer ook eens aan de andere kant gaan
staan om op het knopje te drukken en de Nete, de stuw en de prille lente vast
te leggen.
O ja de hier verborgen geocache kon ik ook deze keer niet te pakken krijgen,
goede reden om snel weer eens terug te komen met mijn fototoestel natuurlijk.
Het was een hele tijd geleden, maar vandaag was ik nog
eens in Peer, mijn geboortedorp. Eigenlijk moet ik stad zeggen, want Peer kreeg
stadsrechten in 1367 en hoewel ik er al eind zestiger jaren vertrok om elders
een nieuwe heimat te vinden voel ik toch nog altijd enige verbondenheid met de
geboortegrond en de plagerige confrontatie van een stadsbewoner met gewone dorpelingen
zoals de inwoners van Lommel bijvoorbeeld durf ik ook wel eens aanwakkeren.
Na een mooi rondje geocachen in het gehucht Bomen kon ik het niet laten de
kerktoren even te vereeuwigen. Was het de wetenschap dat het de hoogste toren
van de regio is, ooit benoemd als La Cathédrale de la Campine, was het de mooie
wolkenlucht, was het de wonderbare prachtige lentedag die ook stiekem in de
opname is geslopen? Ik vind dit alleszins een plaatje om te koesteren.
Ik hou van spiegelingen en ik zal ook niet nalaten mijn
fototoestel te gebruiken als ik ergens een mooie zie. Vanavond zaten we
gezellig met een bevriend stelletje te tafelen in de Korte Heide, de taverne
bij de gelijknamige camping. Het wateropppervlak van de vijver was werkelijk
spiegelglad en na een druilerige dag begon het duidelijk op te klaren, er kwam
warempel nog een streepje avondrood piepen in het westen. Ik weet niet hoe laat
het precies was, moet tussen acht en half negen geweest zijn vermoed ik en de
omstandigheden leken mij gunstig om even naar buiten te glippen om enkele plaatjes
te schieten. Dit is er een van.
Het wandelseizoen is weer begonnen in zorgtehuis
Hoevezavel. Ze waren er zo ongeveer allemaal, de vrijwilligers die we sedert
jaar en dag onze vrienden en collegas mogen noemen. Ook enkele nieuwelingen en
toevallige bezoekers waren bereid om het eens te proberen. Fijn hoe meer
zielen hoe meer vreugd en vooral hoe meer bewoners we kunnen verblijden met een
welgekomen uitstapje tijdens een supermooie vroeg-lentedag als vandaag. Een rolstoel een tijdje duwen is heus niet zo moeilijk en je hebt er geen idee van wat het betekent voor de passagiers.
Afhankelijk van welke richting de tocht uitgaat zijn er doorheen de jaren enkele
vaste stop- en rustplaatsen in de wandeltrajecten geslopen en de kleine parking
in de buurt van de kerk van Heeserbergen is er zo een. Ik heb hier al vaker
fotos gemaakt van groepen die op één lijn stonden te poseren maar vandaag was
de groep te groot en daarom ben ik maar eens aan de andere kant op een bank
gaan staan om een totaaloverzicht te
schieten. Dat Phaido, zoals altijd, zeer geconcentreerd in de gaten houdt waar het
baasje nu weer mee bezig is vond ik lekker meegenomen in het plaatje.
De meest dringende klus(sen) had ik gisteren afgewerkt
en deze morgen het ik de riem er helemaal afgegooid. Ik ben de ganse dag gaan
fietsen. Omdat de tocht die ik had uitgestippeld, inclusief de nodige geocache
zoekmomenten natuurlijk, nogal ambitieus was had ik me door het vrouwke samen
met mijn stalen ros een eind van huis laten afzetten. Dik 50 km en veel gelogde
cachen later kwam ik rond 7 uur vanavond redelijk moe maar voldaan weer thuis,
net op tijd om te eten, te douchen en naar de donderdag-vergadering van de
fotoclub te gaan.
Na afloop heb ik snel de fotooogst doorgenomen en een close up van een
allochtone inwoner van Mol Millegem vond ik het best geschikt om vandaag weer
eens voor iets anders te zorgen op deze pagina.
Nog één keer moet ik noodgewongen terugvallen op een
opname van vorige zondag, de laatste dag van de fotoshoots voor de
dansvoorstelling van Balance. Er was gevraagd de fotos klaar te hebben tegen
donderdag en gezien het feit dat ik een echte deadline opzoeker ben heb ik vandaag
weer een flink stuk van de dag voor de PC doorgebracht om de laatste opnames te
bewerken. Echt erg vond ik dat niet trouwens, na zulke mooie lentedagen vol met
wandel- en fietsplezier kregen we een iets mindere dag en morgen barst de lente
weer in alle uitbundigheid los voorspellen ze. Tijd nuttig besteed dus
Deze opname was eigenlijk de moeilijkste van allemaal, niet dat de dames slecht
meewerkten of zo, integendeel, maar de omstandigheden zaten behoorlijk tegen en
qua nabewerking kwam er nogal wat kunst en vliegwerk bij kijken. De zwarte
achtergrond was eigenlijk te klein voor zon grote groep en langs beide kanten
moest er behoorlijk wat bijgetoverd worden. Selecteren, klonen, een hele klus.
Daar komt bij dat de opstelling in de dansstudio zo was dat op het uur van deze
opname de zon binnenscheen langsheen de achtergrond en dat zorgde voor enkele
levensgrote flares, die ik uiteraard ook allemaal weggewerkt heb. Ik moest ook
wat meer afstand nemen en om de boel goed belicht te krijgen moest ik dus de
power van de flitser en de reikwijdte een beetje pimpen, een van de
mogelijkheden om dat te doen is een hogere ISO-waarde en dus moest ik toch ook enige
ruisreductie toepassen. Er kwamen nog wel enkele filters en routineuze handigheidjes
voorbij en aan het einde van het verhaal was er deze plaat. Daar ben ik toch
wel een uurtje zoet mee geweest.
Hoezo parkeerproblemen?
We parkeerden de wagen deze morgen op de grote parking die de gemeente Brecht
aangelegd heeft om het natuurgebied De Merel te ontsluiten. Nadat we de fietsen
er af gehaald hadden en we eens rond gekeken hadden viel ons op dat de parking
leeg was, en ik bedoel he-le-maal LEEG. Naar wij vernamen door de info te lezen
die we vonden op de geocaching site zou
de gemeente Brecht plannen gehad hebben om hier een Sport-recreatie-toeristisch
giga project te ontwikkelen toen ze dit domein aankochten eind vorige eeuw.
Voorlopig is het dus bij deze super de luxe giga-parking gebleven. Moeilijk
bereikbaar is ie ook nog eens, want de laatste twee kilometers moesten we over
een onverharde hobbelweg tot op de bestemming rijden. Ons niet gelaten we
wilden dit stukje Noorderkempen komen ontdoen van nog niet door ons gevonden
geocachen en daar zijn we ook in geslaagd. Het werd een fijne dag in een
grotendeels onbesmeurde intacte natuurlijke omgeving. Dat ze dan voor een net
iets te grote parking hadden gezorgd voor ons, daar zaten we niet mee in. Je
kunt met een beetje goede wil trouwens onze auto heel eenzaam zien staan een
beetje rechts uit het centrum Voor we aan onze tocht begonnen en we de parking
afreden heb ik me nog eens omgedraaid om deze foto te maken.
Deze morgen kriebelde het al erg tijdens de dagelijkse
pipi en kaka ochtendwandeling met Phaido. Ik zou de lente in beeld brengen op
zulke prachtige dag en ik had de bloemekes, de vlindertjes en alle mogelijke
andere uitingen van een ontwakende natuur in gedachten. Ik schoot wat links en
ik schoot wat rechts, maar bijzonder enthousiast was ik niet over de oogst.
Na mijn krantje, de sudokus en het middagnieuws zijn we dan deze namiddag naar
Lommel getogen om de verjaardag van schoonbroer Swa wat mee te vieren. Samen hebben
we nog wat meer gewandeld, niet toevallig weer eens richting Hobos. De
zoektocht voor het spaarkaske kon nog enkele verfijningen gebruiken. En ook
daar ben ik weer enkele keren op mijn buik gaan liggen in een poging om wat
bloemekes in tegenlicht te pakken te krijgen met een groot diafragma. Niks
wereldschokkends evenwel op mijn geheugenkaartje vanavond en ik heb dan maar
gekozen voor dit fotografisch lentecliché: een flink ingezoomd stukje japanse
kerselaar.
Ik had deze morgen bij de laatste twee groepen uit het
rijtje dat ik voor Balance moest fotograferen al enkele leuke shots en daarom
was ik tijdens de geocache-wandeling die we deze namiddag ondernamen meer bezig
met het genieten van de wandeling dan met het zoeken naar fotomogelijkheden. De
camera bleef eigenlijk de hele tijd in de tas. Dat kwam ook doordat we al snel
leuk gezelschap kregen. Bij het rondje De Mosten staat het wandelplezier
eigenlijk centraal en hoewel er echt wel enkele link verstopte geniepigaards
tussen zaten, en de modale geocacher meestal gaat voor zoekplezier zonder
pottenkijkers stoorde het ons allerminst dat we snel samen liepen met gelijkgezinden
die we al op de parking hadden gezien, een jeugdig, enthousiast koppel uit
Grobbendonk, niet eens zo ver van de deur. Nog wat verder werden we ingehaald
door een mede-hobbyist uit Tsjechië en we hebben het verdere verloop van de
tocht maar in groep afgehaspeld.
Bij het einde van het rondje, de bonus, vond ik dat ik hieraan toch wel een
souvenir wilde overhouden en dus stopte ik de camera in de handen van het vrouwtje.
Hoewel ze vaak mee de natuur in trekt is zij geen gedreven geocacher en de
opname die ik voor ogen had met gelijkgezinden van diverse windstreken kon zij
maar best schieten. Camera op automatisch, een Tsjech, twee leuke collegas uit
de buurt, mijn vaste vierpotige cachemaatje Phaido, de cachecontainer, het
logboek, allemaal samen in een plaatje.
Ik kreeg vanavond nog even bezoek van Patje, oude
strijdmakker in de muziek-arena van de 70er en 80er jaren. Hij was in de buurt
en wilde na al die tijd toch eens binnen wippen. Hij had warempel onthouden dat
ik, lang geleden dus, een grote liefhebber was van Four Roses, een Bourbon die ik indertijd
had leren kennen van onze toenmalige, ondertussen overleden, Amerikaanse bassist
Jack. Ik heb de fles met dank aanvaard en nog vóór de voetbalwedstrijd op TV
vanavond begon wilde ik graag proeven of ik nog steeds dezelfde affiniteit had
met het goedje. Ik heb me dus een glas ingeschonken en dacht meteen ook aan een
foto, al was het maar om de dansgroepenreeks even te onderbreken Het spul
smaakte nog steeds voortreffelijk moet ik zeggen maar ik heb toch de rest van
de fles weggezet voor komende feestelijke gelegenheden. Bij de wedstrijd niet
meteen een wereldschokkende prestatie van onze jongens trouwens heb ik gewoon
enkele Duvels genuttigd en tijdens het tikken van dit tekstje zit ik te
twijfelen
Dit geeft me de gelegenheid om even het oude dispuut omtrent de schrijfwijze
van de drank proberen te verklaren Ik heb me ooit laten vertellen dat ongeacht
de samenstelling, malt, blended, rye, boubon, single malt of what-so-ever, je
WHISKEY ( met een E ) zegt als hij komt van landen met een E in de naam: UnitEd
StatEs, IrEland en Whisky zonder E in de andere gevallen bvb. Schotland,
Canada of Japan. In dit geval klopt het alleszins, er staat whiskey op de fles
en die komt uit Kentucky, bij mijn weten gelegen in het zuiden van de United
States. Er zijn tegenwoordig ook al Belgische whiskeys/whiskies op de markt en dat maakt
het alleen maar verwarrend. Zowel Walen als Vlamingen zullen de drank dus met
een E schrijven maar een Amerikaan die naar Belgium komt zal om een Belgian whisky
vragen wat dan??? Is het alleen maar de Engelstalige benaming die telt? Belgian Owl, een van de nieuwe inlandse merken schrijft de naam alvast zonder E... er zijn geen zekerheden meer.
Zucht, time for a drink zou ik zeggen J