Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-04-2017
02 april Peer
Het was een hele tijd geleden, maar vandaag was ik nog
eens in Peer, mijn geboortedorp. Eigenlijk moet ik stad zeggen, want Peer kreeg
stadsrechten in 1367 en hoewel ik er al eind zestiger jaren vertrok om elders
een nieuwe heimat te vinden voel ik toch nog altijd enige verbondenheid met de
geboortegrond en de plagerige confrontatie van een stadsbewoner met gewone dorpelingen
zoals de inwoners van Lommel bijvoorbeeld durf ik ook wel eens aanwakkeren.
Na een mooi rondje geocachen in het gehucht Bomen kon ik het niet laten de
kerktoren even te vereeuwigen. Was het de wetenschap dat het de hoogste toren
van de regio is, ooit benoemd als La Cathédrale de la Campine, was het de mooie
wolkenlucht, was het de wonderbare prachtige lentedag die ook stiekem in de
opname is geslopen? Ik vind dit alleszins een plaatje om te koesteren.
Ik hou van spiegelingen en ik zal ook niet nalaten mijn
fototoestel te gebruiken als ik ergens een mooie zie. Vanavond zaten we
gezellig met een bevriend stelletje te tafelen in de Korte Heide, de taverne
bij de gelijknamige camping. Het wateropppervlak van de vijver was werkelijk
spiegelglad en na een druilerige dag begon het duidelijk op te klaren, er kwam
warempel nog een streepje avondrood piepen in het westen. Ik weet niet hoe laat
het precies was, moet tussen acht en half negen geweest zijn vermoed ik en de
omstandigheden leken mij gunstig om even naar buiten te glippen om enkele plaatjes
te schieten. Dit is er een van.
Het wandelseizoen is weer begonnen in zorgtehuis
Hoevezavel. Ze waren er zo ongeveer allemaal, de vrijwilligers die we sedert
jaar en dag onze vrienden en collegas mogen noemen. Ook enkele nieuwelingen en
toevallige bezoekers waren bereid om het eens te proberen. Fijn hoe meer
zielen hoe meer vreugd en vooral hoe meer bewoners we kunnen verblijden met een
welgekomen uitstapje tijdens een supermooie vroeg-lentedag als vandaag. Een rolstoel een tijdje duwen is heus niet zo moeilijk en je hebt er geen idee van wat het betekent voor de passagiers.
Afhankelijk van welke richting de tocht uitgaat zijn er doorheen de jaren enkele
vaste stop- en rustplaatsen in de wandeltrajecten geslopen en de kleine parking
in de buurt van de kerk van Heeserbergen is er zo een. Ik heb hier al vaker
fotos gemaakt van groepen die op één lijn stonden te poseren maar vandaag was
de groep te groot en daarom ben ik maar eens aan de andere kant op een bank
gaan staan om een totaaloverzicht te
schieten. Dat Phaido, zoals altijd, zeer geconcentreerd in de gaten houdt waar het
baasje nu weer mee bezig is vond ik lekker meegenomen in het plaatje.
De meest dringende klus(sen) had ik gisteren afgewerkt
en deze morgen het ik de riem er helemaal afgegooid. Ik ben de ganse dag gaan
fietsen. Omdat de tocht die ik had uitgestippeld, inclusief de nodige geocache
zoekmomenten natuurlijk, nogal ambitieus was had ik me door het vrouwke samen
met mijn stalen ros een eind van huis laten afzetten. Dik 50 km en veel gelogde
cachen later kwam ik rond 7 uur vanavond redelijk moe maar voldaan weer thuis,
net op tijd om te eten, te douchen en naar de donderdag-vergadering van de
fotoclub te gaan.
Na afloop heb ik snel de fotooogst doorgenomen en een close up van een
allochtone inwoner van Mol Millegem vond ik het best geschikt om vandaag weer
eens voor iets anders te zorgen op deze pagina.
Nog één keer moet ik noodgewongen terugvallen op een
opname van vorige zondag, de laatste dag van de fotoshoots voor de
dansvoorstelling van Balance. Er was gevraagd de fotos klaar te hebben tegen
donderdag en gezien het feit dat ik een echte deadline opzoeker ben heb ik vandaag
weer een flink stuk van de dag voor de PC doorgebracht om de laatste opnames te
bewerken. Echt erg vond ik dat niet trouwens, na zulke mooie lentedagen vol met
wandel- en fietsplezier kregen we een iets mindere dag en morgen barst de lente
weer in alle uitbundigheid los voorspellen ze. Tijd nuttig besteed dus
Deze opname was eigenlijk de moeilijkste van allemaal, niet dat de dames slecht
meewerkten of zo, integendeel, maar de omstandigheden zaten behoorlijk tegen en
qua nabewerking kwam er nogal wat kunst en vliegwerk bij kijken. De zwarte
achtergrond was eigenlijk te klein voor zon grote groep en langs beide kanten
moest er behoorlijk wat bijgetoverd worden. Selecteren, klonen, een hele klus.
Daar komt bij dat de opstelling in de dansstudio zo was dat op het uur van deze
opname de zon binnenscheen langsheen de achtergrond en dat zorgde voor enkele
levensgrote flares, die ik uiteraard ook allemaal weggewerkt heb. Ik moest ook
wat meer afstand nemen en om de boel goed belicht te krijgen moest ik dus de
power van de flitser en de reikwijdte een beetje pimpen, een van de
mogelijkheden om dat te doen is een hogere ISO-waarde en dus moest ik toch ook enige
ruisreductie toepassen. Er kwamen nog wel enkele filters en routineuze handigheidjes
voorbij en aan het einde van het verhaal was er deze plaat. Daar ben ik toch
wel een uurtje zoet mee geweest.
Hoezo parkeerproblemen?
We parkeerden de wagen deze morgen op de grote parking die de gemeente Brecht
aangelegd heeft om het natuurgebied De Merel te ontsluiten. Nadat we de fietsen
er af gehaald hadden en we eens rond gekeken hadden viel ons op dat de parking
leeg was, en ik bedoel he-le-maal LEEG. Naar wij vernamen door de info te lezen
die we vonden op de geocaching site zou
de gemeente Brecht plannen gehad hebben om hier een Sport-recreatie-toeristisch
giga project te ontwikkelen toen ze dit domein aankochten eind vorige eeuw.
Voorlopig is het dus bij deze super de luxe giga-parking gebleven. Moeilijk
bereikbaar is ie ook nog eens, want de laatste twee kilometers moesten we over
een onverharde hobbelweg tot op de bestemming rijden. Ons niet gelaten we
wilden dit stukje Noorderkempen komen ontdoen van nog niet door ons gevonden
geocachen en daar zijn we ook in geslaagd. Het werd een fijne dag in een
grotendeels onbesmeurde intacte natuurlijke omgeving. Dat ze dan voor een net
iets te grote parking hadden gezorgd voor ons, daar zaten we niet mee in. Je
kunt met een beetje goede wil trouwens onze auto heel eenzaam zien staan een
beetje rechts uit het centrum Voor we aan onze tocht begonnen en we de parking
afreden heb ik me nog eens omgedraaid om deze foto te maken.
Deze morgen kriebelde het al erg tijdens de dagelijkse
pipi en kaka ochtendwandeling met Phaido. Ik zou de lente in beeld brengen op
zulke prachtige dag en ik had de bloemekes, de vlindertjes en alle mogelijke
andere uitingen van een ontwakende natuur in gedachten. Ik schoot wat links en
ik schoot wat rechts, maar bijzonder enthousiast was ik niet over de oogst.
Na mijn krantje, de sudokus en het middagnieuws zijn we dan deze namiddag naar
Lommel getogen om de verjaardag van schoonbroer Swa wat mee te vieren. Samen hebben
we nog wat meer gewandeld, niet toevallig weer eens richting Hobos. De
zoektocht voor het spaarkaske kon nog enkele verfijningen gebruiken. En ook
daar ben ik weer enkele keren op mijn buik gaan liggen in een poging om wat
bloemekes in tegenlicht te pakken te krijgen met een groot diafragma. Niks
wereldschokkends evenwel op mijn geheugenkaartje vanavond en ik heb dan maar
gekozen voor dit fotografisch lentecliché: een flink ingezoomd stukje japanse
kerselaar.
Ik had deze morgen bij de laatste twee groepen uit het
rijtje dat ik voor Balance moest fotograferen al enkele leuke shots en daarom
was ik tijdens de geocache-wandeling die we deze namiddag ondernamen meer bezig
met het genieten van de wandeling dan met het zoeken naar fotomogelijkheden. De
camera bleef eigenlijk de hele tijd in de tas. Dat kwam ook doordat we al snel
leuk gezelschap kregen. Bij het rondje De Mosten staat het wandelplezier
eigenlijk centraal en hoewel er echt wel enkele link verstopte geniepigaards
tussen zaten, en de modale geocacher meestal gaat voor zoekplezier zonder
pottenkijkers stoorde het ons allerminst dat we snel samen liepen met gelijkgezinden
die we al op de parking hadden gezien, een jeugdig, enthousiast koppel uit
Grobbendonk, niet eens zo ver van de deur. Nog wat verder werden we ingehaald
door een mede-hobbyist uit Tsjechië en we hebben het verdere verloop van de
tocht maar in groep afgehaspeld.
Bij het einde van het rondje, de bonus, vond ik dat ik hieraan toch wel een
souvenir wilde overhouden en dus stopte ik de camera in de handen van het vrouwtje.
Hoewel ze vaak mee de natuur in trekt is zij geen gedreven geocacher en de
opname die ik voor ogen had met gelijkgezinden van diverse windstreken kon zij
maar best schieten. Camera op automatisch, een Tsjech, twee leuke collegas uit
de buurt, mijn vaste vierpotige cachemaatje Phaido, de cachecontainer, het
logboek, allemaal samen in een plaatje.
Ik kreeg vanavond nog even bezoek van Patje, oude
strijdmakker in de muziek-arena van de 70er en 80er jaren. Hij was in de buurt
en wilde na al die tijd toch eens binnen wippen. Hij had warempel onthouden dat
ik, lang geleden dus, een grote liefhebber was van Four Roses, een Bourbon die ik indertijd
had leren kennen van onze toenmalige, ondertussen overleden, Amerikaanse bassist
Jack. Ik heb de fles met dank aanvaard en nog vóór de voetbalwedstrijd op TV
vanavond begon wilde ik graag proeven of ik nog steeds dezelfde affiniteit had
met het goedje. Ik heb me dus een glas ingeschonken en dacht meteen ook aan een
foto, al was het maar om de dansgroepenreeks even te onderbreken Het spul
smaakte nog steeds voortreffelijk moet ik zeggen maar ik heb toch de rest van
de fles weggezet voor komende feestelijke gelegenheden. Bij de wedstrijd niet
meteen een wereldschokkende prestatie van onze jongens trouwens heb ik gewoon
enkele Duvels genuttigd en tijdens het tikken van dit tekstje zit ik te
twijfelen
Dit geeft me de gelegenheid om even het oude dispuut omtrent de schrijfwijze
van de drank proberen te verklaren Ik heb me ooit laten vertellen dat ongeacht
de samenstelling, malt, blended, rye, boubon, single malt of what-so-ever, je
WHISKEY ( met een E ) zegt als hij komt van landen met een E in de naam: UnitEd
StatEs, IrEland en Whisky zonder E in de andere gevallen bvb. Schotland,
Canada of Japan. In dit geval klopt het alleszins, er staat whiskey op de fles
en die komt uit Kentucky, bij mijn weten gelegen in het zuiden van de United
States. Er zijn tegenwoordig ook al Belgische whiskeys/whiskies op de markt en dat maakt
het alleen maar verwarrend. Zowel Walen als Vlamingen zullen de drank dus met
een E schrijven maar een Amerikaan die naar Belgium komt zal om een Belgian whisky
vragen wat dan??? Is het alleen maar de Engelstalige benaming die telt? Belgian Owl, een van de nieuwe inlandse merken schrijft de naam alvast zonder E... er zijn geen zekerheden meer.
Zucht, time for a drink zou ik zeggen J
Ik realiseer me best dat het een beetje eentonig dreigt
te worden maar iets anders fotograferen was ook vandaag niet aan de orde. De
fotoshoots bij Balance zijn net iets meer tijdrovend dan ik had ingeschat en
dan praat ik niet alleen over de shoot zelf maar ook over de nabewerking. Gelukkig
vind ik het zelf ook leuk. Het is prettig werken met zulke enthousiaste kids. Bij
deze groep kleindochter Julie zit er bij trouwens deden we zes
verschillende poses, van elke pose maakte ik verschillende opnames, dan ga je
selecteren om de beste uit elk reeksje te halen en het minimum wat je aan
nabewerking kunt doen is zorgen voor een verantwoorde uitsnijding, en de
elementaire basisbewerkingen in de foto-fatsoeneer-kunst toepassen. Morgen is
er maar één groep en zondag ook nog twee, dan ben ik er doorheen. Voorlopig
doen we het vandaag dus met deze Zumba-dames ( en heer ). De overige vijf poses
van deze groep zal ik voor de aardigheid morgen eens op mijn Facebook-pagina
zetten.
Dag drie van de Fotoshoots bij balance, geen tijd voor
andere avonturen vandaag. Het was weer een behoorlijke uitdaging bij momenten,
zo kreeg ik een in het zwart geklede, zwart geschminkte groep dames voor de
lens en die poseerden natuurlijk voor een zwarte achtergrond 50 shades of
black zeg maar J
Wat ik tijdens de repetitie in kledij na de shoot te zien kreeg is veelbelovend
voor de komende balletvoorstelling maar deze groep wil ik niet tegenkomen
tijdens een van mijn avondwandelingen met Phaido.
Het was de drukste dag uit in de photoshootweek bij
Balance vandaag. Van 3 uur s middags tot 9 ben ik zo ongeveer de ganse tijd
bezig geweest om diverse groepen voor de camera te krijgen. Bij elke groep was
er een sessie voorzien waarbij een of meerdere groepsfotos gemaakt werden, maar
ook tijdens de aansluitende repetities in kostuum maakte ik elke keer weer de
nodige shots. Toen ik vanavond thuis kwam stond de teller op 488. Er kwam van
alles voorbij, modern, klassiek, hip hop noem maar op. Ik ga die fotos
uiteraard niet allemaal bewerken en fatsoeneren, na een strenge selectie zullen
er waarschijnlijk wel een stuk of honderd de kwaliteitscontrole doorstaan.
Voorlopig had ik er al enkele uitgepikt die me op het eerste zich erg bruikbaar
leken.
Met dansen heeft deze plaat nauwelijks te maken natuurlijk maar in de loop van
zon shoot vraag ik ook wel eens om gewoon een leuke pose aan te nemen,
inspiratie van het ogenblik zeg maar In dit geval zag ik een groep toffe
tieners die gewoon zichzelf waren en die de cameravrees bij deze al hadden
achtergelaten nog voor de sessie die ze hierna moesten doorstaan.
21 Maart, het officiële begin van de lente. En lente
was het, zeker deze namiddag. Dan blijft een mens niet binnen. Phaido had me al
enkele keren vragend aangekeken terwijl ik de GPS aan de PC had aangesloten, ik
verdenk hem ervan dat hij weet wat dat betekent. Een rondje geocachen met
kommentaren waaruit blijkt dat het best prettig wandelen is was snel gevonden
en even snel in de GPS geladen. We zijn naar Zoersel gereden en hebben
uitgebreid van de omgeving, van de wandeling en van de zoekacties genoten.
Phaido heeft gesnuffeld dat het een lieve lust was en baasje heeft tussen het
geocachen door natuurlijk ook regelmatig zijn fototoestel boven gehaald. Dit is
het Zoerselhof, met dank aan de tuinarchitect voor zoveel symetrie. Ik ben er
bijna zeker van dat ik niet de eerste was om dit te fotograferen, maar dat
maakte het onderwerp er niet minder interessant om. Klik, klik, klik Deze vond
ik de beste.
Ik zal in de loop van de komende dagen wel vaker bij Balance
Health Center te vinden zijn. Deze week worden de fotoshoots voor de komende
dansvoorstelling gedaan. Alle groepen gaan in kledij poseren en waren we vorig
jaar met zn tweeën als fotograaf om de klus te klaren, deze keer sta ik er alleen
voor. De beloofde softboxen waren er bovendien niet zodat ik het puur met de
opzetflitser moest doen. Zwart-witte kledij voor een zwarte achtergrond met één
flitser de nachtmerrie van alle fotografen, begin er maar aan. Het is
weliswaar niet om in het groot af te printen maar toch wil je eer van je werk
halen
De break-dance groep was de eerste die aan de beurt was en uit de diverse shots
heb ik deze zeer klassieke pose gekozen. Ik vermoed dat er deze week nog wel
één of twee voorbij zullen komen op deze pagina.
We waren deze namiddag op een baby-borrel, een
fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Kersverse ouders nodigen liever de ganse
vriendenschaar samen uit om kennis te maken met de nieuwgeborenen bij een
drankje en dies meer dan dat ze het ganse jaar lang de agenda moeten vullen met
bezoekjes uit gewenste en soms ook ongewenste hoek.
De leden van onze motorclub waren ook uitgenodigd door Toke, de uitbaatster van
taverne De Korte Heide om de intrede in deze wereld van hun eerste telg Axel te
vieren.
Jef en Weeltje, clubleden van het eerste uur hadden de kleinkinderen op bezoek
en die waren meegekomen zo gaat dat bij grootouders als papa en mama druk bezig zijn en ik heb
meestal de camera schietensklaar. Toen ik Weeltje en deugniet Ryan spontaan
poserend voor de lens kreeg heb ik geen fractie van een seconde geaarzeld om af
te drukken. Het was redelijk duister in de zaal en de instellingen zijn dan ook
vrij extreem, ik wilde niet flitsen namelijk, maar tot mijn groot genoegen
merkte ik nog maar eens dat de 6D dat aan kan.
Na een druilerige ochtendwandeling zonder fototoestel
ben ik tot het donker werd niet meer de deur uit geweest, niet aan fotograferen
toegekomen. Een stapke in de wereld vanavond leverde ook weinig bruikbaars op zodat
ik, om bij werk van de dag zelf te blijven, weer moet terugvallen op een
bewerking die ik in de loop van de namiddag in elkaar knutselde. Eergisteren
heb ik in het Hobos uiteraard nog meer fotos gemaakt dan die van het eerder
getoonde Hobos-huis. Deze plaat van een totaal afgeleefde, versleten en
verwaarloosde kar vond ik in eerste instantie niet meteen sterk genoeg, het
fletsgroen verkleurde hout van de kar tegen een al even fletgroene achtergrond
van winterse bomen en gras in een keihard middaglicht kon mij niet echt
bekoren. Toch ben ik er mee aan de slag gegaan. Na enkele experimenten waarbij
ik o.a. met verkleuring, zwart-wit omzetting en kontrastverhogingen speelde
vatte ik het idee op er een nieuwe oude prentkaart van te maken. De
opeenvolgende fases van de bewerking wil ik U besparen, ik weet trouwens niet
zeker of ik het op precies dezelfde manier zou kunnen herhalen, maar op een
bepaald moment vond ik: Zo moet ie
Er zijn, althans in onze buurt, opvallend minder
vogeltjes dit jaar. Meesjes hebben we al helemaal niet gezien deze winter, de
vetbollen en voederkorfjes hebben de hele tijd tevergeefs gewacht op bezoek, en
ook merels zie je nog nauwelijks. Mussen hebben we dan weer zat, occasioneel komt
er eens een vinkje voorbij gefladderd en ook roodborstjes laten zich wel eens
zien. Deze middag kreeg ik er een te pakken. De 300 mm is dan niet de meest
performante zoom ter wereld, het bereik volstond net om deze schoonheid er
voldoende gedetailleerd op te krijgen. Helemaal ingezoomd is het maximale
diafragma f5,6 bij die lens en gecombineerd met de noodzaak een redelijk korte
sluitertijd in te stellen omdat ik uit de hand fotografeerde maakte de 6D er
ISO 640 van. Het resultaat valt me niet tegen. De onscherpte voor- en achterin is
lekker meegepikt bij deze instellingen en bij de nabewerking heb ik er nog een
redelijk pittige dosis vignettering tegenaan gegooid.
300 mm-f 5,6-1/640-ISO 640
We waren vandaag samen met schoonbroer Swa o.a. in het
Hobos in Noord Limburg om een route uit te stippelen voor een nachtzoektocht
die ze eind april willen organiseren. Er doen veel verhalen en legendes de
ronde omtrent dat Hobos en in het bijzonder over Drossaard Clercx die als
brutale machtswellusteling of strenge rechtvaardige rechter, wie zal het
zeggen, zowat in zijn eentje de hele Bokkenrijders bende op rolde en veroordeelde tot
de galg, de brandstapel of onthoofding. Midden in het Hobos wandelden we langs
het Hobos-huis en de legende van de geest van drossaard Clercx die in de vorm
van een zwarte hond zou rondwaren in de buurt konden wij alvast niet op
waarheidsgehalte kontroleren want Phaido beschermt ons altijd natuurlijk. Wat
we wel konden was onze fototoestellen boven halen en er op los schieten. Er
staat een grootscheepse restauratie van de site in de steigers. We zijn
benieuwd naar het eindresultaat, laten we alleszins hopen dat het net iets meer authentiek wordt dan het plastic pijpje links boven.
Een gekende uitspraak bij fotografen wil ik nog maar
eens onderschrijven: tegenlicht, het mooiste licht . Dat was vandaag zeker
het geval toen ik bij een heerlijk vroeg-lente weertje, na een gesmaakt rondje
geocachen zat te nagenieten op het terras van het Prinsenhof tussen Herenthout
en Bevel. De zon die zo mooi in mijn Duvel speelde en de andere ingredienten in
de foto, het lensdopje als link naar de fotografie, de leiband van Phaido als
schijnbaar achteloos bewijs dat mijn maatje er ook weer bij was, het kommetje
met nootjes dat je bij een beter bier geserveerd krijgt om de kwaliteit van het
moment nog wat beter te illustreren je hoeft niet eens een spectaculaire foto
te maken om binnen xxx jaren nog eens terug te denken aan dit moment.
Iedereen reageert anders op de eerste lentekriebels.
Zelf heb ik absoluut geen voeling met wat sommigen het tuinier-plezier noemen.
Ik ga bij de eerste mooie dagen liever fietsen, fotograferen en op locatie
dat hoeft niet eens zo ver weg te zijn van de zon genieten. Het vrouwke
daarentegen heeft groene vingers en die vindt het leuk om allerlei, volgens mij
niet nodige, dingen te doen in de tuin. Ze beweegt zich daarbij meestal op handen
en knieën doorheen de door de winter zeer beschadigde begroeing. Werktuigen
vindt ze vaak overbodig en ze doet het meeste opknapwerk gewoon met de blote
handen merkte ik toen ik haar deze middag even in de gaten hield door het
venster van de keuken. Ik vond uiteraard dat ik een fotografeerplicht had in
deze maar daar dacht zij blijkbaar niet zo over. Ze probeerde nog met een
dreigend durf-nie-he-manneke-gebaar me ervan te weerhouden maar te laat J