Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-01-2017
28 januari Cisco
Vanmorgen om 9 uur kwam Alex met oppikken. We hadden
met enkele leden van de fotoclub afgesproken om samen naar de AV studiedag te
gaan in Rijen. We hebben daar een bijzonder leerzame dag doorgebracht, 24
reeksen mochten we bekijken en becommentariëren en van fotograferen kwam
eigenlijk niks in huis.
Een van de reeksen die we zagen voorbij komen schetste een sfeerbeeld van Cisco,
een totaal vervallen plaats in Utah, niet echt een zogenaamde ghosttown - er wonen nog enkele mensen namelijk -, maar
de verloedering en de aftakeling hebben hier toch wel erg hard toegeslaan. Eens
was er een station waar de locomotieven water innamen tijdens de grote transcontinentale
reizen, maar met de komst van de diesel-locs raakte de plaats haar reden van
bestaan kwijt en begon de neergang.
Wij zijn daar in 2010 ook geweest tijdens een road-trip door the Southwest.
Onderweg tussen Grand Junction Colorado en Moab Utah besloten we, niet gepland,
de snelweg te verlaten en zo kwamen we er terecht. Ik heb daar toen ook de
nodige fotos gemaakt en omdat ik vandaag nog niks op mijn geheugenkaartje had
staan besloot ik maar eens in mijn oude mappen te gaan kijken om die
herinnering nog eens op te halen. Ik heb deze foto opnieuw door Photoshop
gehaald om m ongeveer dezelfde sfeer mee te geven als die in de getoonde reeks. Behalve
in de lucht en in het geel van de wagen heb ik in de hele foto de kleurverzadiging
bijna volledig weg gehaald. Dat is eigenlijk de meest ingrijpende bewerking
die ik er op toegepast heb maar er zijn nog wel enkele details die een beetje geshopped
zijn zodat ik meen dat ik met recht kan stellen dat het toch een werk is van
vandaag.
Er zijn tientallen mogelijke redenen op te noemen waarom
de ene na de andere horeca-zaak er mee ophoudt, het rookverbod ( ik ben zelf
geen roker, nooit geweest ), de alcoholcontroles, de witte kassa, het
overaanbod aan feesten allerhande, de sportclubs die allemaal hun eigen cantine
hebben en ga zo maar verder Een van de nog steeds overlevende etablissementen
in Lichtaart is de taverne bij de camping Korte Heide. Wij komen er graag en
regelmatig, met ons vriendenclubje vaak op zondagavond en ook voor de
maandelijkse vergaderingen van de motorclub is het de meest gekozen locatie. We
hebben weliswaar ervoor gekozen alle Lichtaartse horecagelegenheden iets te
gunnen maar in de Korte Heide is de sfeer en de accoustiek het beste, parkeergelegenheid
is er zat en Toke de bazin is een schatje kortom, het is toch wel onze
voorkeurplek.
Nachtfotografie Yesss !!! Vanavond ben ik weer eens even naar buiten geglipt
om tussendoor een lange sluitertijd opname te maken.
f 11-30 sec- ISO 160
Ik vermoed dat de goede ouwe trouwe Buulmolen daar al
een tijdje met een Calimero-gevoel staat te kijken. Tussen al die grote,
moderne, blitse nieuwkomers hoor ik m in mijn fantasie met een heel fijn stemmetje zeggen: want zij zijn groot en
ik is klein en dat is niet eerlijk ...
Het is, na de nachtopname van 1 januari, trouwens niet de eerste keer dat ie
voorbij komt op deze paginas in het nog prille jaar 2017. We waren vandaag aan
het dolen door Olen ( dat is de naam van een rondje geocachen ) en toen ik m op
deze plek in het mooie winterlicht zag staan naast één van de vele gigantische
nieuwkomers die de laatste tijd langs het Albertkanaal groeien kon ik niet
anders dan m een tweede beurt te gunnen.
Phaido komt regelmatig voorbij op deze pagina. Dat is
niet toevallig natuurlijk, als we de dagelijkse wandeling maken, een uitstap
doen, vrienden bezoeken, zelfs op restaurant hij is deel van ons gezinnetje en
hij mag altijd mee. Dat ie dan wel eens fungeert als onderwerp in de fotos die
ik schiet of als bruikbaar voorgrondobject in een landschapsfoto is nogal
logisch toch?
Vandaag was ie jarig en dat is uiteraard een reden om hem helemaal in the
picture te zetten, het lag dan ook voor de hand dat er een fotoshoot zou komen.
Het plan was duidelijk, we hadden een taart gehaald de eerlijkheid gebiedt me
te zeggen dat we die zelf hebben opgegeten en daar hadden we acht kaarsjes
ingeplant, enkele honden-feestkledij-attributen van de kersthondperiode hadden
we nog liggen en de jarige kon zo in beeld voor de officiële verjaardagsfoto.
Was het de hoed of het vuur van de kaarsjes , voor één keer wilde hij niet
poseren zoals we dat van hem gewend zijn en recht in de lens kijken.
Dat hij nadien nog enkele verjaardagslekkernijen voorgezet kreeg wil ik er toch
ook bij vermelden.
Januari loopt op zijn einde en de nieuwjaars recepties
zitten er nu wel ongeveer op hoop ik. Een van de laatste was de traditionele
drink die ons, vrijwilligers, vandaag werd aangeboden door de gezamelijke Lommelse
OCMW-zorgtehuizen Kapittelhof en Hoevezavel. Zoals bij de meeste evenementen
daar hadden ze me ook deze keer gevraagd om wat fotos te maken voor het
maandelijks tijdschrift en dat heb ik tussen de Cavas en de Duvels door dan ook
gedaan. Na het officiële gedeelte met toespraken, vieringen en dies meer ben ik
regelmatig bij de diverse groepen aanwezigen wat opnames gaan maken. Deze drie
gebrilde blonde dames zaten gezellig samen te keuvelen en toen ik het vroeg
wilden ze graag.
De titel drie blondjes hoeft helemaal niet oneerbiedig te klinken uiteraard. Het
zijn gewoon drie toffe, joviale collega vrijwilligsters die altijd hun beste
beentje voorzetten en die er op dit feestelijk moment ook helemaal feestelijk
uitzagen. Ik vind trouwens dat alle vrijwilligers een standbeeld verdienen want,
geloof me vrij, zonder vrijwilligers valt de hele zorgsector in elkaar. De
titel boven dit stukje zou eigenlijk moeten zijn: Drie geweldige, prachtige,
fantastische blonde dames maar Drie blondjes klinkt beter, toch?
Je hebt zo van die dagen. Daags na ons familiefeestje
waren er weer uren te kort in een etmaal. Opruimen, de woonkamer weer voor
twee-persoonsgebruik herinrichten, fotos selecteren en fatsoeneren, pipi- en
kakawandelingen met Phaido om een lang verhaal kort te maken: rond negen uur
vanavond ben ik met de camera even naar buiten getrokken want ik wilde toch ook
nog wat fotograferen. Ver ben ik niet gelopen, enkele huizen verder richting
Kasterlee is de broodjes- en frietzaak Het Blokske en nog iets verderop heb
ik zowel links als rechts van de baan mijn statief enkele keren neergeplant om
wat lange sluitertijd-opnames te maken. Het Blokske was gesloten en dat stond
ook duidelijk aangegeven: Gesloten op maandag, niet dat ik dat erg vond, we
hadden zat over van het feestje van gisteren en de tweede dag is het altijd nog
net iets lekkerder. Ik vond het wel leuk onze eigen straat eens te fotograferen
op een ongewoon tijdstip. Uiteraard zijn bij dit soort fotografie ook de lichtsporen
van voor- en achterlichten van de autos, de diafragmasterretjes rond lichtpunten
en zelfs de flares en weerkaatsingen in de lens interessante onderdelen van zon
nachtsessie, zelfs de verkeersdrempel voor Het Blokske speelt zijn rol in het spel van rode en witte strepen.
35 mm-30 sec-f 13-ISO 100
Het is niet meer zo eenvoudig om de familie nog eens samen te
krijgen voor het traditionele nieuwjaarsfeestje. Er is altijd wel een andere
verplichting ergens, en ook vandaag lukte het weer niet voor de volle 100
procent, maar nu konden of wilden we niet langer meer wachten.
Het was leuk, het was gezellig en het was lekker. Het vrouwtje had nog eens
getoond wat ze als keukenprinces in huis had. De twee jongsten, die nog naar de
lagere school gaan, hadden nog een nieuwjaarsbrief om eindelijk voor te lezen maar
de stemming steeg pas echt naar een hoogtepunt toen ik de onlangs gevonden doos
met pruiken te voorschijn haalde. Het werd een waar pruikenfestival met de
nodige hillarische taferelen en lachsalvos.
Ik ben zwaar onder de indruk van de doodsbedreigingen die ik kreeg van enkele mannelijke
leden van het gezelschap voor het geval dat ik hun gepruikte fotos zou tonen op
blog, Facebook of andere Whatsapps en dat doe ik dan maar niet. Het grootste
deel van de dames had daar evenwel geen probleem mee. Bij deze komt hier dus
een plaatje van het vrouwtje, de dochter, mijn zus en de drie vrouwelijke
kleinkids op hun pruikbest.
Morgen hebben we een laat nieuwjaarsfeestje met de familie en
de kleinkinderen. Het vrouwtje is de hele dag bezig geweest in de keuken en ze
wil ook absoluut niet gestoord worden als ze aan het kokkerellen is. Ik ben
deze morgen redelijk vroeg voor mijn doen dan maar alleen gaan wandelen met
Phaido en dat gaf me de gelegenheid om zonder schuldgevoel wat meer tijd te
besteden aan het licht, het landschap, de bomen enzomeer. Deze namiddag heb ik
trouwens ook nog een pittige drie-kanalen fietstocht ondernomen en ook daar
scoorde ik de nodige interessante shots. Maar goed, uit de ochtend sessie koos
ik voor deze plaat. Ik vermoed dat ik morgen nog wel enkele bomen en
landschapfotos en waarschijnlijk ook nog wel wat kanaalwater met boten op
facebook zal plaatsen want anders belanden die allemaal weer in de annonimiteit
van mappen op mijn harde schijven
Ach ja, een mens experimenteert al eens. Ik had vandaag
tijdens de Talanderwandeling in Arendonk al wel een fotos gemaakt maar wereldschokkend
was ie niet. Ik ben redelijk laat vanavond dan maar begonnen om enkele
opvallende dingen te fotograferen in huize Pol en Josee om alsnog eens een
andere wind te laten blazen door mijn fotografie.
Na de voorbije kerstperiode hebben wij ons in de solden al enkele dingen
aangeschaft waarvan wij denken dat we ze volgend jaar voor de kerstversiering
zouden kunnen gebruiken. Twee gestyleerde bomen met van ledlichtjes voorziene
doorschijnende bladeren konden we o.a. scoren, een grote en een kleine. We
hebben ondertussen beslist dat de kleine in onze living zal blijven staan een
jaar lang en met enige toevoegingen wilde ik daar wel eens mee aan de slag
gaan. Glazen bollen zijn in de mode tegenwoordig in fotoland merk ik, de social
media volgend. Wij hebben er ook nog wel zo een, nonkel Louis schonk ons dit
zelfgemaakt exemplaar ooit en dat vond ik een bruikbaar object. Ik plaatste dat
binnen de ledjesboom op een piedestal fotografen zien zonder twijfel dat dit
een 16-35 mm-lens is ( J ) en dan kwam het moeilijkste deel, nl. dit geloofwaardig
fotograferen De kleurtemperatuur, het dynamisch bereik, de scherptediepte,
evenzovele probleemgebieden waar ik mee te maken kreeg. Of de foto op zich
voldoende inhoud heeft om een aha-Erlebnis te veroorzaken betwijfel ik zelf,
maar dat ik hem technisch gezien, aanvaardbaar belicht, kon maken vond ik dan
weer leuk. Ik heb mezelf alleszins weer een uurtje bezig gehouden en ik heb ook
weer een en ander geleerd.
Het werd alweer een prachtige heldere vriesdag met mooi
winterlicht. We hadden de regio rond Geldrop in Nederland uitgekozen om een
fikse geocache-wandeling te maken. De serie Homemade stond op het programma
en we hadden de wagen geparkeerd in de buurt van een slibverwerkingsbedrijf.
Los van het feit dat het daar toch wel erg stonk was ik al meteen gecharmeerd
door de schaduw van de wenteltrap op de muur. Ik vind schaduwen altijd wel iets
fotogenieks hebben ik ben trouwens lid van de groep Shadows op Facebook
en als het effe kan haal ik dan meteen mijn toestel uit de tas. Ik wist evenwel dat na onze wandeling de zon
lager zou staan, de schaduwen dientengevolge ook langer zouden zijn en het
licht nog iets warmer. Dus heb ik gewacht tot we er we er op de terugweg
opnieuw voorbij kwamen om de foto die ik in gedachten had te maken. Ik kon er
niet mooi midden voor staan en de perspectief-vervorming heb ik gedeeltelijk
weggewerkt in Photoshop, niet helemaal, want dan werd het te onnatuurlijk. Een
ander probleem was dat er een afsluiting was, ik kon dus niet dichterbij en
omdat ik door de mazen fotograferen moest kon ik ook niet achteruit want dan
zou het hek te dominant in beeld komen. Met de 50 mm kreeg ik het hele gebouw
net in beeld, redelijk krap gekadreerd weliswaar maar het staat er helemaal op.
Het ging me natuurlijk alleen maar om de trap en zijn schaduw J
50 mm -F9-1/320-ISO 640
De weermannan en vrouwen hadden voorspeld dat het koud zou
worden en voor een keer hadden ze het bij het rechte eind. We mochten een echte
ijsdag meemaken, dat vermoed ik alleszins, na de ochtendwandeling ben ik niet
meer buiten geweest om dat te controleren Ik had het te druk met albums,
kalenders en printen en dat vind ik eigenlijk ook wel leuk.
Deze morgen was het alleszins zoals het in de winter hoort te zijn wat mij
betreft, koud, droog en zeer wandelbaar. Het dagelijkse rondje biedt in
verschillende omstandigheden verschillende fotomogelijkheden natuurlijk en
vandaag vond ik dat ik een ijsplek in de voorgrond moest leggen in de
Smallebroeken. De foto is gemaakt nog voor de zon er doorkwam en het zo
geapprecieerde lage winterlicht was er nog niet. Toch vind ik dat deze opname
ook wel de goede sfeer weergeeft.
F 7,1-1/160-ISO 800
Gisteren waren we hier ook al in de buurt maar vandaag
mochten we genieten van prachtig winterlicht. Langs de spoorweg in Olen stonden
ze vreedzaam te grazen, twee prachtbeesten van het merk paard, verdere
specificaties moet ik U schuldig blijven, ik ben geen paardoloog, wél
paardenliefhebber. Ik kon het niet laten ze uit te nodigen voor een fotoshoot
toen wij er voorbij gewandeld kwamen. Een van de dieren toonde de nodige
reserve en die bleef veilig op afstand, het andere dier kwam meteen dichterbij
maar ik merkte al snel dat het niet was om te poseren maar wel omdat daar ook
iets te smikkelen viel. De lage winterzon zorgde voor prachtig tegenlicht en
strijklicht langs de manen en vacht en daar ben ik uiteraard niet afkerig van. Ik
heb snel scherp gesteld op het meest dichtbije dier en door de afstand tussen
beide kwam die tweede al behoorlijk in de onscherpte te zitten maar dat hoeft
niet echt een nadeel te zijn toch?
70 mm -F 8-1/400-ISO640
Het was best friskes vandaag maar we vonden dat de
geocache pauze nu lang genoeg geduurd had. We hadden dan ook een fietstochtje
gepland in en rond OLV. Olen waar we een aantal vondsten aan ons palmares
wilden toevoegen. Zoals dat meestal het geval is tijdens het beoefenen van onze
hobby kwamen we weer op onbekende, leuke en interessante plekjes. Deze
geboorteboom in de wijk bij de Umicore fabriek vonden we wel erg origineel. De
ooievaar breng daar de kindjes in een doek en hij hangt ze dan voorzichtig in
een boom. Het is de bedoeling dat de kersverse ouders ze daar gaan plukken denk
ik maar zoals we zien hebben ze er toch enkelen vergeten, of hingen die
misschien te hoog? Rond de boom ernaast is dan weer een constructie gebouwd
waarop voor elk kind een stamboom is aangebracht. Cachemaatje Jackie en zijn
vrouwtje Annemarie zijn enkele gegevens voor onze volgende taak aan het zoeken
en ondertussen maakt deze jongen de nodige fotos.
Het blijft iets magisch: sneeuw!!! Ik weet niet of ik
zelf ooit nog op de latten zal staan, me aan skipret zal overgeven mijn knieën
zijn alleszins niet meer in optima conditio. Vorig jaar heb ik alvast over
geslaan
Maar als er sneeuw voorspeld wordt in onze contreien leef je daar toch wel een
beetje naar toe. We waren al enkele dagen ontgoocheld opgestaan maar deze morgen
was het raak, een beetje toch. Toen we vertrokken voor de ochtendwandeling
bleek dat het niet echt een sneeuwtapijt maar wel een sneeuwlakentje was, of
zullen we zeggen een sneeuwsigarettenvloeitje
Ons dagelijks wandelrondje loopt bijna steeds via
hetzelfde parcours: door het bos achter ons huis naar de Hoogstraat,
Dressenstraat, Kabouterpad, Smallebroeken en weer naar huis. We hebben die
wandeling, ongeveer 4,5 km., trouwens ook in de vorm van een multicache op de
geocaching site gezet om collega hobbyisten de gelegenheid te geven kennis te
maken van onze mooie regio en er van te genieten.
Er zijn enkele variaties mogelijk en soms voegen we er een of twee lussen aan
toe. Vandaag hadden we er zin in, het weer leende er zich ook toe moet ik
zeggen. We hebben er een stuk aan gebreid en we trokken een eind verder langs
de Rulloop en via Ossegoor en Kasterlee terug naar de Dressenstraat. Ergens
langs de Rulloop met aan de andere kant het domein de Hoge Rielen schoot ik dit
plaatje. Het vrouwke en Phaido staan zoals zo vaak geduldig te wachten tot
baaske weer eens klaar is.
Sabine en Frank hadden sneeuw voorspeld en ik had deze
morgen al mijn wilskracht bij elkaar geschraapt om eens iets vroeger uit de echtelijke
warme bedsteete komen, ik had
sneeuwfotoplannen. Helaas niks sneeuw hier in Lichtaart, nada, noppes
In plaats daarvan was ons wandelparcours gewoon op zn Belgisch, kletsnat, met
grote plassen alom zelfs Phaido vond het niet leuk meende ik te merken en het
enige positieve dat en aan vast zat was dat na een tijdje de zon er warempel
doorkwam. Dan zie je met al die nattigheid binnen de kortste keren duizenden
oplichtende druppeltjes die allerlei schitteringen en lichteffecten meekrijgen
van het invallende zonlicht en dat is ook wel een gegeven waar ik graag mee aan
de slag ga.
Toen ik dit trosje opmerkte wist ik meteen dat het een sterk onderwerp kon
zijn. In tegenlicht had ik op het eerste zicht niet eens gezien wat het
eigenlijk was, alleen maar die gezellig samentroepende druppels. Pas tijdens de nabewerking thuis op de PC zag
ik dat er warempel ook nog enige kleur in zat... besjes inderdaad, daardoor konden
die vier zo mooi bij elkaar hangen om mij te plezieren. Ik had de 16-35 op mijn
toestel zitten want het oorspronkelijke plan was sneeuwlandschappen fotograferen
immers, maar van uit de minimale scherpstelafstand, en dat is toch nog
verrassend dichtbij met die lens, kon ik toch alles gedetailleerd genoeg in beeld
krijgen. Een beetje croppen ( voor de fotobewerkings-leken: das een ander
woord voor uitsnijden ) was nog nodig voor een aanvaardbare compositie en dat kon zonder de scherpte al te zeer te
compromitteren.
35 mm-F 5-1/250-ISO 800
Ik heb vandaag een heel leuke fotoshoot gedaan. Het
meest volgzame, luisterende, brave model dat ik me ook maar kon wensen wilde
graag voor me poseren. Phaido wil dat altijd wel trouwens. Aan visagie moest ik
geen tijd besteden, Phaido heeft een natuurlijke schoonheid die je met de beste
make up niet kunt overtreffen. Qua haartooi hadden we wel een en ander in
petto.
We hebben toevallig onlangs nog ergens een oude doos met pruiken gevonden namelijk
en die kwamen goed van pas om enkele originele typetjes neer te zetten. We
hebben ons met zn tweeën een tijdlang goed geamuseerd in onze badkamer, het
vrouwtje werkte trouwens ook enthousiast mee om pruiken te kiezen en aan te passen.
Een van de leukere plaatjes toon ik graag op deze pagina.
F 4-1/50-ISO 800 met de 50 mm-lens
Een foto van een visser heb ik vandaag in de
aanbieding. Ik heb geprobeerd m volgens de regels van de kunst te fotograferen.
Compositie, belichting en dergelijke , ik weet wel dat het geen absolute wetten
zijn maar als het effe kan hou ik me er wel aan. Tot daar of toch niet, er zit
een annecdote achter dit plaatje.
We kwamen terug van Lommel waar we de begrafenis van Josees nonkel Jos hadden
bijgewoond. Nu weet ik dat onze vriend De Jakke ( let wel, we hebben meerdere
vrienden die we De Jakke noemen, hier praten we over die uit Vosselaar ) vaak
aan het Zilvermeer zit te vissen en ik weet ook ongeveer waar. Een ommetje
langs de Zilvermeerlaan en de Pannenkoekenboot is nauwelijks enkele honderden
meters verder dan onze normale route dus besloot ik eens te gaan kijken of we
hem niet konden verrassen. In de verte spotten we het bekende busje en ik
besloot een eindje verderop te stoppen om ongezien dichterbij te komen, hem te
fotograferen en dan van dichtbij Verrassing !!!! te roepen. Dat lukte perfect
tot de visser zich na onze kreet verschrikt omdraaide en het bleek helemaal
niet De Jakke te zijn bloos bloos bloos Het toeval wilde dat er op dezelfde
stek iemand met een gelijkend busje dezelfde hobby aan het beoefenen was. We
hebben het misversand uitgelegd aan de persoon in kwestie en er eens goed mee
gelachen achteraf.
F 5,6-1/160-ISO 1000 ( zonder ruisreductie, das voor de
6D geen enkel probleem )
Met enkele leden van de fotoclub waren we vanavond naar
Zoersel geweest om een zeer interessante voordracht van Anton Kusters, fotograaf,
o.a. gekend van zijn ondertussen wereldwijd gelauwerde serie over de Japanse
Yakuza. Ik was met fotomaatje Alex meegereden want voor het vertrek wilde hij
me nog een en ander tonen.
Alex woont vlak bij de Zandpoort in Herentals en toen we na afloop terug bij hem
thuis waren kreeg ik plotsklaps de ingeving dat die Zandpoort ook wel eens op
een andere manier kon gefotografeerd worden. Nachtfotografie is zoals geweten
echt wel mijn ding en met de groothoeklens die toevallig (?) op mijn toestel
stond kon ik van bijna onder de poort de Zandstraat in kijken en de nog steeds
aanwezige kerstverlichting in beeld nemen. Dat ik de achterlichten van een
voorbijkomende auto en zowel het knipperend voorlicht en achterlicht van een
verdwaalde nachtelijke fietser in beeld kreeg vond ik een welgekomen
toevoeging. Ik stond bij de opname niet echt recht voor het midden van de poort
en daardoor is de symmetrie niet helemaal zoals ik het graag heb maar ik wilde
toch ook die verste ster nog helemaal in beeld Tja, misschien doe ik dit nog
wel eens ooit over zonder kerstverlichting. J Voorlopig vind ik dit ook wel
geslaagd.
Neen, er ligt vandaag geen sneeuw meer in Lichtaart,
gisteren wel !!!
Ik moet voor een zeldzame keer gebruik maken van het aan mezelf toegekende
recht om in geval ik op een dag eens niet zou gefotografeerd hebben, terug te
vallen op een beeld dat ik die dag wel bewerkt heb. Nu is bewerken in dit geval
een groot woord, want veel meer dan uitsnijden heb ik er eigenlijk niet aan
gedaan.
De griep heeft huize Pol en Josee gevonden, het vrouwke is behoorlijk ziek en
zelf ben ik er ook tegen aan het vechten, het lijkt er voorlopig op dat ik aan
de winnende hand blijf maar ik voel me toch een beetje slapkes. Geen zin in
fotograferen, geen fototoestel vast gehad vandaag, dat gebeurt niet zo vaak.
Ik gaf het al aan, de oogst was gisteren wél groot en gevarieerd en achter de
PC zittend had ik niet zoveel moeite om uit dat aanbod een beeld te selecteren
dat een ander facet van die dag toont. Vóór ik vertrok naar het geocache-event
van maatje Jackie had ik er al een witte mistige boswandeling opzitten met
Phaido. Er boden zich wel degelijk de nodige fotomogelijkheden aan. Als je dan
ergens met het fototoestel in de hand staat om een en ander vast te leggen en
er komt toevallig een jogster in beeld gelopen is dat mooi meegenomen om wat
kleur in het plaatje te brengen. Ik ken de schoonheid die zo fief en vrolijk
voorbij kwam helemaal niet maar ze vond het klaarblijkelijk niet erg om
gefotografeerd te worden want ze groette en lachte, wat ik dan weer interpreteer
als doe gerust.
Ik heb de opname een beetje overbelicht om de sneeuw wit te houden en daardoor
is mijn sluitertijd iets langer dan ik eigenlijk zou willen. De dame is niet
100 percent scherp maar voor het formaat dat deze blog toelaat stoort dat niet
meen ik, een A3 print zou ik hier niet van maken J
Met dank aan mijn onbekend gelegenheidsmodel.
F 5,6-1/160-ISO 1000-+2/3
stop belichtingscompensatie.