Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
23-10-2016
23 oktober Allerheiligenweer
De weermeneren
en weermadammen van alle nationale zenders hadden ons een mooie dag beloofd met
veel zon als de nevel zou verdwenen zijn. Maar die neven verdween niet
Wat een trieste dag was me dat, dit zou ik, zij het een week te vroeg, typisch
Allerheiligen weer willen noemen, kil, klammig en mistig. Dan bedoel ik niet
die mist die fotografen zo leuk vinden, met een laagje net boven de grond, neen,
mist die een vies, nat waas van boven tot onder, van links naar rechts en
omgekeerd legt over alles wat binnen je gezichtsveld komt tijdens een
natuurwandeling. Ik kon het niet beter illustreren dan met deze foto van een
stuk prikkeldraad met flarden spinnenrag en dauwdruppels tegen een nauwelijks
aanwezige achtergrond in de Smallebroeken.
Fotomaatje
Alex is een regelmatige bezoeker van de kasteeltuinen in het Nederlandse Arcen.
Zo wist hij dat er dezer dagen, nog tot 6 november, een avond evenement plaats
vindt: Enchanted Gardens. Ik kreeg de vraag om mee te gaan en ik hapte meteen
toe, achteraf gezien een gelukkige beslissing.
De verschillende delen van deze werkelijk prachtige tuinen waren sprookjesachtig
verlicht, elke afdeling net iets anders en de wandelroute die uitgezet was bood
de nodige afwisseling en verrassingen. Naar mijn smaak waren de gebruikte
kleurtjes misschien soms iets over the top maar al bij al was het echt de
moeite waard. Omdat ik nu eenmaal moet kiezen als ik één foto uit mijn oogst
van de avond wil tonen dan ga ik voor dit beeld van een van de brugjes waarover
de wandeling ons voerde. Tegenlicht is altijd mooi en ook meestal een uitdaging.
Dat was hier niet anders. Ik kon er niet mooi midden voor staan om voor symmetrie
te zorgen, das ook een van mijn dadas zoals de vaste volgers wel weten, ik
wilde namelijk die spots absoluut achter delen van de brug houden om alleen de
stralen te zien in de lichte nevel. Ik moest dus zeer zorgvuldig positie
kiezen. Als dat de toegeving is die ik moet doen om zulke tegenlichtopnames te
schieten dan ga ik er voor J
Vanavond was
ik onderweg om nog eens te proberen bij de Herentalse sluizen iets te scoren qua
nachtfotografie. Dan moet ik voorbij het shoppingcentrum in Olen en dat is ook
een plek waar ik regelmatig eens een tussenstop inlas om eventueel enkele punten
van mijn to-do lijstje weg te werken. Even checken en warempel, de parking
onder de Decathlon was deze keer helemaal leeg. Daar was ik al lang op aan het
wachten. Ik heb er een hele reeks fotos geschoten vanuit diverse standpunten en
perspectieven. Toen ik ze thuis ging beoordelen was er niet echt een
uitschieter en ook na bewerking vond ik de meeste wel oke maar dat detail, die
kleinigheid, dat ietsje waardoor ik zou beslissen dat is m was er niet. Tot
ik na de zoveelste zwart-wit omzetting een cliché uit de kast haalde Zwart wit
met een rood toets , de rode vlakken selecteren en buiten de omzetting houden. Het
is niet origineel, akkoord, maar in deze plaat heeft het wat mij betreft een
toegevoegde waarde. Zo heeft ie wél dat tikkeltje extra.
Ik vermoed dat mijn motorrijdersverleden er
iets mee te maken heeft want ik probeer bijna altijd een alternatieve terugrit
te bedenken als ik ergens naar toe geweest ben. Puur toeval dat ik hier passeerde deze namiddag.
Ik maakte kennis met een herder die voor de VZW Kemp een kudde schapen hoedt.
Het is een van de drie kuddes die de VZW inzet voor natuurbegrazing en rond het
Zilvermeer hebben die beestje behoorlijk wat werk te verrichten. Naar ik hoorde
is dit de meest natuurvriendelijke, goedkoopste en uitstoot-armste manier om
natuurgebieden te beheren. Bijzonder bij geaccidenteerde oppervlaktes zoals
hier is dit de aangewezen methode.
Ik was er eigenlijk al voorbij gereden, had het te laat gezien eigenlijk, ik
kwam terug van Kinrooi waar ik een bestelling van de fotoclub was gaan ophalen.
Via de door de GPS aangewezen snelste route was ik er naar toe gereden en natte
vinger werk bracht met tijdens de terugrit langs deze fotomogelijkheid. Zoals
al aangegeven, ik ben terug gedraaid, heb de wagen op een veilige plek
geparkeerd en ben dan maar eens wat dichterbij gaan kijken, met een aangenaam
gesprek en enkele leuke plaatjes als oogst.
In Photoshop
wil ik wel eens stoeien met de zogenaamde Little Planet bewerking. Het
is eigenlijk niet eens zo moeilijk, voor de ingewijden: je maakt een beetje
creatief gebruik van een filter genaamd poolcoördinaten.
Dat ik daar vandaag op terugviel is puur toeval. Ik voel me nog steeds niet
echt lekker maar in de vooravond vond ik toch dat ik er maar eens op uit moest
trekken. Ik had de macrolens op mijn toestel gezet en het plan was dat ik enkele
paddestoeltjes, bessen of andere herfstsymptonen in het bos zou te pakken
krijgen. Dat viel zwaar tegen, het was overal behoorlijk nat door de regen van
de afgelopen uren, buikliggen was uit den boze en de paddestoelen hadden zich
ook goed verstopt. Daarenboven sleepte ik me na een halve wandeling zowat terug
naar huis, het ging niet zoals het hoort. Bijna terug thuisgekomen zag ik deze
herfstbloeier, onkruid, maar wel mooi genoeg om er de macrolens op los te
laten.
Ik heb een beetje vals gespeeld en ik heb er een afgeplukt, mee naar huis
gebracht, met enkele wasknijpers vast gepind voor een achtergrond van onze al
in prachtige herfstkleuren getooide wilde wingerd. Met de macrolens heb je sowieso altijd al een erg kleine scherptediepte en dat vond ik in dit geval mooi meegenomen om voor een onscherpe achtergrond te zorgen. In fotografie terminologie heet dat bokeh. Toen ik het resultaat zag op
de PC vond ik meteen dat dit een Little Planet bewerking waard was.
Iedereen die
op deze dag even de neus buiten de deur heeft gestoken zal wel weten dat dit
geen foto van vandaag is. Ik ben namelijk een beetje ziekskes Ik vermoed dat
ik iemands griep heb overgenomen en zelfs de ochtendwandeling met Phaido heb ik
aan me laten voorbij gaan. Ik ben dan ook niet aan fotograferen toegekomen.
Ik gun mezelf bij deze het recht om even terug te grijpen naar vorige zondag.
Uit de kunstwandeling toonde ik toen een van de weinige werken waar ik
enigszins in kon komen. Ik vertelde er ook bij toen dat de wandeling op zich
helemaal ok was. Dit plaatje kan dat dan weer illustreren. De vijver bij het
fiets- en wandelcafé De Bever ligt er in tegenlicht gezien op zijn mooist bij.
Hopelijk gaat het morgen al een beetje beter, ik ga na de 4de warme
wijn met kaneeltussen de lakens. Ik heb
zo mijn eigen routines om ziektesymptomen te bestrijden.
Ik ben al
een tijdje van plan op een avond eens naar de sluizen van Herentals te rijden
om te zien of daar niks interessants te doen is met nachtfotografie. Deze avond
had ik de camera en het statief in de wagen gelegd. Eerst moest ik nog naar de
vergadering van een werkgroep binnen de fotoclub maar daarna zou ik tot daar
willen rijden. Aangekomen bij het OC dat is waar we vergaderen zag ik dat er
nog licht brandde in de bib ernaast. Dat leek me ook wel een mooi plaatje. In
no time had ik het op mijn geheugenkaartje en op het kleine schermpje van mijn
camera zag het er best OK uit, geschikt voor de dagelijkse blog meende ik, de
noodzaak om nog naar Herentals te rijden was plots veel minder groot.De sluizen blijven daar nog wel even liggen.
In de loop van de volgende weken komen die ook wel voorbij.
De
Kunstwandelroute Reifelen in Hamont-Achel Een goede vriendin had ons er op
geattendeerd en na enig opzoekwerk op het net vonden we dat het een namiddagje
wandelen waard was. Het hoeft niet altijd van de site geocaching.com te komen
vond het vrouwtje.
Puur toevallig waren we vorige week ook al in deze kontreien en qua natuur kon
het bijna niet fout gaan. Dat bleek ook. De wandeling op zich was inderdaad de
moeite waard. Maar wat ons onderweg onder de gemeenschappelijke benaming kunst
werd voorgeschoteld vond ik op enkele uitzonderingen na toch behoorlijk
ontoegankelijk. Ik hou wel van wat experimenteren, maar wat ik voorbij zag
komen, onder het motto vrije geest alles mag kon mij meestal toch maar
matig bekoren. Misschien dat gekende kunstpauzen mij met een klare uitleg meer
inzicht zouden kunnen geven in des kunstenaars gedachtenkronkels, maar als ik
dan toch moet kiezen hou ik het qua foto van de dag toch op een beeld van een
buizenconstructie in een boomvork. Dit begrijp ik tenminste. Ze hebben dit Tunnelvisie
genoemd. Okee, daar kan ik inkomen.
In de loop
van de namiddag was ik er met Phaido nog eens op uit getrokken om links en
rechts wat te fotograferen, te wandelen, een geocacheke te plukken en zo kwamen
we in de buurt van De Blauwe Kei bij een korte maar leuke multi-cache, de
waterval. Waterval is eigenlijk een net iets te overdreven benaming voor het
fenomeen, maar goed, strikt genomen is het er een, zij het een kleintje. Ik
vond de scene evenwel toch een foto waard en het stromende water leek me
interessant genoeg om er een iets langere sluitertijd op los te laten. Phaido in
beeld leek me ook wel leuk, kwestie van een extra element toe te voegen.
Ik had mijn statief in de wagen liggen, die stond gelukkig vlakbij
geparkeerd en ben het maar gaan halen om het water een beetje glad te strijken
en het die satijnglans mee te geven. Te lang mocht de sluitertijd ook weer niet
worden want Phaido wil wel stil blijven liggen als ik het hem vraag, maar 2
seconden vond ik toch wel de limiet. Gelukkig deed mijn model weer perfect wat
er van m gevraagd werd, meerdere keren zelfs want ik heb nog enkele opnames,
o.a. een waar ie langs de andere kant ligt, die heb ik op Facebook gezet. Daar
moesten we wel helemaal voor rond lopen want over dat smalle watervalletje
springen daar past ie voor, de held.
Mijn schatje
is vandaag weer een jaar mooier geworden.
Ik had verschillende fotoplannen en alternatieven in mijn achterhoofd opgeslaan
maar een voor een vielen die in het water, sommige letterlijk omdat het weer
niet meewilde en andere door de ongewilde tussenkomst van onverwachte
bezoekers. Uiteindelijk vond ik de redding bij de feestelinge zelf, toen we
deze avond thuiskwamen van een leuk ( en lekker ) etentje met close friends
Alex en Leentje stond Josee even met de gekregen bloemen voor een gordijn in de
woonkamer en ik zag mijn kans. Ik heb links en rechts, hopelijk net subtiel
genoeg, een klein beetje gephotoshoped, maar als dat bij poppetjes van 20 mag
vind ik dat ik dat bij mijn eigen net iets rijper lievelingsmodel ook mag
Gelukkige verjaardag schatje.
Het lijkt
wel of ie zichzelf aan het bekijken is in een spiegel. In de loop van de late
namiddag zag ik hem toevallig zitten toen ik Phaido even uitliet in de tuin.
Hij was neergestreken op een tuinstoel die nog niet naar zijn
winterslaapverblijf gebracht was. Zon beest verwacht je daar niet meer midden
oktober. Vandaar dat ik nieuwsgierig weer een en ander ben gaan opzoeken.
Blijkt dat ze de eerste vorst niet overleven maar vóór het zover is hebben ze
hun eitjes al gelegd in de grond en tegen dat het voorjaar wordt komen die uit
en zo overleeft de soort. Een sprinkhaan zien in dit seizoen is dus perfect
normaal, weer iets bijgeleerd. De larven heten trouwens nymphen las ik ook nog J.
Hij zat daar alleszins zo stil en ongestoord dat ik rustig de tijd kon nemen om
de macrolens ( Tamron 90 mm ) op mijn toestel te zetten met een 1,4x extender.
Zelfs al stel je dan een klein diafragma in, dan nog wordt de scherptediepte minimaal
en dus heb ik geprobeerd hem langs de zijkant te benaderen. Bij de eerste shots
ging het goed, maar toen ik iets te dicht naderde kwam ie toch plots tot leven
en was ie ribbedebie. Jammer, maar ik had alvast enkele aanvaardbare opnames.
126 mm ( 90 x 1,4 ) F 16 ISO 400 1/40
Na een
voormiddag wandeling met Phaido en een namiddagje computeren met Photoshop,
Facebook, Proshow en Audacity kwam ik deze avond ineens tot het besef dat ik
nog helemaal niks gefotografeerd had vandaag. Ik heb me dan nog maar eens op
een van mijn liefdes gestort: de nachtfotografie. Rond 10 uur ben ik naar de
Buulse kanaalbrug gereden, ik heb de wagen op de parking van de Albert Hein
geparkeerd en ik heb me een half uurtje geamuseerd met lange sluitertijden, met
diafragmasterretjes en met voor- en achterlichten van voorbijrijdende wagens. Hoewel ik bij dit soort fotografie meestal de neiging heb de opname in zwart wit om te zetten vond ik deze keer dat ie in kleur moest, maar dat begrijpen jullie wel neem ik aan...
Voor de geïnteresseerden wil ik graag de gegevens meegeven.
Statief 45 mm f 18 ISO 200 30 sec.
Ik heb er
geen idee van of ik dit onder de rubriek urbex mag klasseren
Toen we deze namiddag langs de Grote Nete fietsten tussen Hulshout en
Westmeerbeek kwamen we langs een grote ingestorte, uitgebrande hangar. Opgeruimd
was er nog niet. Mijn interesse was meteen gewekt en dat resulteerde zoals dat
meestal het geval is in de nodige fotos.
Thuis gekomen heb ik uiteraard opgezocht welk onheil hier voorbij gekomen was. Meneer
Google leerde me dat op 3 augustus het er redelijk apocalyptisch moet aan toe
gegaan zijn. Ik citeer: Onder de open
hangar in de Netestraat, gehuurd door transportfirma Ditraco, stonden een
tiental grote en kleine vrachtwagens. Vermoedelijk vloog het koelsysteem van
een van de vrachtwagens in brand waarna het vuur heeft zich razendsnel
verspreidde tussen de vrachtwagens. De voertuigen raakten zwaar beschadigd en
de hangar stortte volledig in.
Tussen die vrachtwagens stonden blijkbaar ook enkele personenwagens want het
wrak dat ik hier te pakken kreeg lijkt me ik ben niet zeker van een iets
ouder type BMW.
Ook dit jaar
zijn ze er weer, de prachtige gele herfstbloemen die me elke morgen toelachen
door het venster langs de straatkant als ik mijn krantje zit te lezen. Ik weet
al niet meer hoe ze daar ooit gekomen zijn. Waarschijnlijk heeft het vrouwtje,
die in tegenstelling met deze jongen wél groene vingers heeft, ze daar ooit
gezaaid, gestekt, geplant We hoeven er ondertussen al jaaaren niks meer voor
te doen. Als het weer september wordt komen ze vanzelf terug. Het prachtige
najaar heeft er voor gezorgd dat we er half oktober nog steeds van kunnen
genieten. Er zijn wel al de nodige uitgebloeide exemplaren tussen
geslopen maar als je er met je fototoestel naar op zoek gaat krijg je al snel
enkele nog in volle glorie prijkende exemplaren voor de lens. Als er dan één
bloem bezoek heeft van een late nectar zoekende zweefvlieg is dat lekker meegenomen.
Een van de
weinige dingen waarmee je me op zondagmorgen iets vroeger uit bed krijgt is
jeugdvoetbal. Jefke moest deze morgen op verplaatsing naar Geel. Om half tien
was de wedstrijd gepland en terug rekenend wilde dat dus zeggen dat ik er iets
over achten uit moest man, man, man.
Ze hebben de wedstrijd zwaar verloren, de tegenpartij was beter, zo iets moet je kunnen
toegeven. Op die leeftijd is winnen of verliezen trouwens niet echt belangrijk,
hoofdzaak is dat ze plezier blijven beleven aan het spelletje. De lichamelijke
ontwikkeling speelt ook een grote rol als je elf bent, sommigen zijn dan al
net iets meer man en als je in deze wedstrijd de beide teams met elkaar
vergeleek dan zaten de echte kerels bij Geel. Dat zou je wel niet zeggen als je
bijgaande foto bekijkt. Ondanks het feit dat ie tussen vier Herentals-spelers
zit slaagt die kleine pittige rosse van Geel er in een atoomschot af te vuren
richting Herentals doel. Jef probeert m nog af te weren. Gelukkig ging ie er
deze keer niet in.
Als we op
stap gaan met ons geocacherscollectief Het Blauw Kanneke is dat uiteraard
met de bedoeling ergens een uitdaging te tackelen en zegevierend uit de strijd
te komen J
Toch is dat geocachen meestal maar de kapstok waar we een heleboel andere
dingen aan ophangen. Gewoon onder gelijkgestemden wat samenzijn, gemoedelijk
wat bijkletsen, een mooie wandeling onder de voeten doorschuiven, een uitvlucht
zoeken om ergens op een gezellig terras neer te strijken, we hebben allemaal
wel onze verborgen agendas om regelmatig Het Blauw Kanneke weer eens de hort op
te sturen.
We gingen vandaag achterDe verdraaide
Urbanus aan in Hamont-Achel - ik kan m aan alle collegae aanbevelen - en na een
glorieuze prachtige finale bleek dat Miek een verrassing in petto had. Het was
de ganse namiddag al erg gezellig geweest en nu kwam plots zo maar een doos met
éclairkes uit de kofferbak van de wagen, een reden te meer om nog wat langer na
te genieten op de parking voor we de onvermijdelijke kroeg zouden induiken om
ook de dorstigen te laven. Voor alle duidelijkheid, op deze foto staan er maar
drie, maar de zes anderen van het gezelschap genoten er evenveel van.
Ik was
uitgenodigd op een feestje vanavond, in de basiliek van Koekelberg. Het is
misschien niet algemeen geweten maar onder de basiliek is er een restaurant
feestzaal, Le Basilic . Het was niet de eerste keer dat ik er kwam en ook
deze keer kon de cabaret voorstelling die we na een copieuze maaltijd te zien
kregen de vergelijking met gekende Parijse etablissementen best doorstaan. Aan
mooie, niet altijd overdadig geklede dames was er geen gebrek en dat ze ook nog
uitstekende actrices en danseressen bleken was lekker meegenomen, zonder de
boys uit de goed in elkaar geknutselde show te vergeten.
Ik was een beetje vroeger vertrokken. Je weet maar nooit op een nationale stakingsdag
misschien zat het verkeer naar Brussel wel in een gordiaanse knoop, daarenboven
was er de internationale voetbalwedstrijd België Bosnië op de Heysel. Ik was toch
ruim op tijd ter plaatse en dat gaf mij de gelegenheid enkele Koekelbergse
cachen uit hun schuilplaats te halen en de nodige fotos te schieten
natuurlijk.
In het
zorgpakket voor bejaarden zijn vrijwilligers belangrijk, onmisbaar eigenlijk. Eén
keer per jaar wil het zorgtehuis waar wij ons het ganse jaar voor inzetten de
waardering hiervoor tonen door ons een vrijwilligersfeest aan te bieden. Een
lekker etentje, voldoende lavenis voor de dorstigen, gezellig samenzijn en er
zijn meestal nog wel wat extraatjes. Deze keer waren er enkele dames ingehuurd
die voor ieder die dat wenste een hoedje op maat in elkaar knutselden. Hoe
later op de avond, hoe meer mensen er met een opvallende hoofdtooi bij liepen,
een beetje oneerbiedig uitgedrukt zou ik zeggen dat ik meer en meer aan de
Waregemse koerse ging denken. Ik heb uiteraard zo ongeveer elke creatie
gefotografeerd en ook vele echtparen en vriendengroepjes passeerden de revue.
Een groepsfoto leek me toen een prima idee. Ik kon niet alle hoedjesdragers
samen op de foto krijgen, sommigen waren al naar huis, anderen druk in gesprek
en voor een enkeling hoefde het niet, maar zij die wél op de foto wilden vormen
samen een leuk geheel vond ik.
De gegevens: 24 mm-f 4-1/60-ISO
2000 -niet geflitst.
Westerlo, de
parel der Kempen of de ronkende benaming terecht is, daar wil ik me niet over
uitspreken, er zijn nog parels zou ik voorzichtig durven suggereren. Maar
redenen om aanspraak te maken op dat predikaat hebben ze natuurlijk wel in
Westel, er is natuurschoon in overvloed en daar zijn wij niet ongevoelig voor. Het
was vandaag niet de eerste keer dat we een wandeling ondernamen in de Beeltjes in
de buurt van het Boshuis. Tussen de Beeltjes en de Kwarekken, het natuurgebied
aan de overkant van de drukke weg Zoerle-Westerlo, hebben ze, tot heil van de
wandelaars, enkele jaren geleden een voetgangers-brug opgetrokken. Ik wist wel
van het bestaan er van maar zelf waren we nog nooit die kant op getrokken
tijdens onze tochten. Vandaag kwamen we er eerder toevallig terecht en ik ben
meteen aan de slag gegaan met mijn camera. Mijn twee favoriete modellen wilden graag poseren op een zonbeschenen plekje aan de Kwarekken-kant.
Onderweg
naar Vessem deze morgen, mijn cachemaatje Jackie aan het stuur. Plots gooit hij
alle remmen dicht en stuurt hij de wagen de parking van een soort camping-café
op terwijl hij iets mompelt als Godallemachtig, hedde da gezien?
Jackie, die naast fervente geocacher ook paardrijder en paardenliefhebber is
had dit tweespan gespot achter de groenwal die fungeert als afsluiting langs de
doorgaande weg. Als absolute leek in de paardologie vond ik dit toch ook wel leuk
en ik ben dan maar mee uitgestapt om dat alles wat beter te bekijken, een
praatje te slaan met de trotse eigenaars en om de nodige fotos te maken
natuurlijk. Ik meen verstaan te hebben dat dit twee Oostenrijkse gevlekte
Noriker paarden waren, het vlekkenpatroon is uiterst zeldzaam en er worden
ieder jaar maar enkele zulke paarden geboren wow. Jackie attendeerde me ook
nog op de koets, helemaal uit roestvrij staal man, man, man da zal ook wel
nie goedkoop zijn .
Ik vond het al bij al een interessante, leerzame en op fotogebied vruchtbare
tussenstop.