Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
04-08-2016
04 augustus Sulden
Precies zoals het Martelldal gisteren is ook een bezoek aan Sulden een verplicht nummer telkens we in Süd Tirol zijn. Okee, in de zomer kan je er niet skiën maar wandelen des te meer. Vanzelfsprekend begint een wandeling pas nadat we van enige verfrissing hebben genoten in de Ski-Alm. Wij houden van tradities merk ik meer en meer. Qua standpunten leent dit terras zich uitstekend om eens iets anders te proberen zoals je merkt. Ik moest helemaal niet plat op de buik om deze foto te maken, gewoon een etage lager gaan staan en over de rand fotograferen leverde dit beeld op. Phaido vond het alleszins zeer interessant.
We zijn de hitte van het dal ontvlucht vandaag en dat doe je in Süd Tirol het makkelijkst door ergens naar boven te gaan, de bergen in. Het Martelldal is een van onze traditioneel elk jaar weerkerende bestemmingen en daar hebben we dan maar een fikse wandeling gedaan. Aan watervallen geen gebrek daar en ik heb er nogal wat gefotografeerd. Bij gebrek aan een ND filter - stomweg vergeten thuis - was het niet zo makkelijk om het gewenste romige lange sluitertijd effect in mijn fotos te krijgen. Er was nu eenmaal veel te veel licht en met de kleinst mogelijke ISO waarde en het kleinst mogelijk diafragma kreeg ik de sluitertijd niet langer dan 1/13 sec... zucht. De resultaten waren meestal wel OK maar niet wat ik zocht. Bij deze shot kwam ik er nog het dichtst bij, die plaats ik dan ook als (relatief) lange sluitertijd foto.
Niks menselijks is hem vreemd... na een fikse wandeling in de hitte van de Zonneberg heeft Phaido dorst, ik herken het gevoel maar al te zeer. Als de meegebrachte drankvoorraad opgebruikt is heeft hij het wel iets gemakkelijker dan het baasje om gelaafd te raken. Of je nu hoog in de bergen bent of beneden in de dorpen, regelmatig loop je hier tegen drinkbakken, fonteinen, plassen, riviertjes of andere waterreservoirs aan. Phaido maakt daar dan ook uitgebreid gebruik van. Hij drinkt even graag als het baasje. Baasje heeft het wel iets moeilijker, die moet op zoek naar een of andere horecazaak en die zijn niet zo dik gezaaid in de bergen. Baasje drinkt trouwens meestal een ander brouwsel dan Phaido. Gelukkig kwam baasje ook aan zijn trekken nadat Phaido hier al zijn best gedaan had om die bak leeg te lebberen.
Na een week Gardameer zijn we in Schlanders aangekomen, onze tweede thuis. Ik zou bij benadering niet kunnen vertellen hoe vaak we hier al geweest zijn. Om weer in het berg-wandel-ritme te geraken is de eerste tocht meestal het relatief gemakkelijke rondje langs de Zonneberg naar Vetzan en dan door de appelboomgaarden terug. Ook vandaag was Vetzan de bestemming maar de wandeling werd in de omgekeerde richting afgehaspeld, dan is het toch weer net iets anders. Het weer viel trouwens reuze mee ondanks de kwakkel-voorspellingen. we waren alleszins toe aan meer dan één verfrissing toen we terug in het hotel kwamen. Om de dag te illustreren is dit een foto van mijn beide fotomodellen op de wandelweg nr 13 bij het naderen van Schlanders.
Na een week vol zon, hitte en zomerse vakantiepret vertrokken we deze morgen aan het Gardameer richting Süd Tirol. We hadden nog geen 20 km op de teller of het begon te regenen, en niet zo maar een beetje... We hadden er voor gekozen niet langs de snelweg te gaan en de kleinere wegen op te zoeken. Dat we daar nauwelijks van genoten hebben met dit weer hoef ik niet uit te leggen neem ik aan. Ik heb onderweg wel enkele mist-, plens-, regen-, wolkenfotos gemaakt maar als landschapsfoto zou ik die toch niet durven catalogeren. Ook tijdens de afdaling van de Gampenjoch, bijna in Lana, waar er een gekende parkeermogelijkheid is met in normale omstandigheden een prachtig uitzicht waren de weergoden de fotograaf niet goed gezind. Het tot hotel omgebouwde Schloss Wehrburg in Prissian/Tissens dat je van daaruit bijna automatisch als eyecatcher op een sterk punt in je foto plaatst zat in de erwtensoep. Gelukkig zijn er dan de wonderen der fotobewerking. Bij deze heb ik de functie de-haze ( nevel verwijderen ) van de nieuwere Photoshop-versies ter hulp geroepen en o mirakel... daar verscheen plotsklaps een prachtig landschap...
De ene prachtige dag na de andere mogen we hier beleven, en ze zijn ook alle zeer goed gevuld. We maakten vandaag welsiswaar de fout op deze warmste dag van ons verblijf, op het heetste uur van de dag een geocache-tocht te ondernemen in de heuvels boven Garda. We hebben doorgebeten, gezweet, afgezien, alle 4 de gezochte cachen hebben we te pakken gekregen, voornamelijk door de medewerking van de jongere generaties moet ik ruiterlijk toegeven, maar achteraf gezien zou ik de klok zeker niet willen terugdraaien, het was een prachtige tocht. Het vochtverlies hebben we gelukkig snel kunnen kompenseren in ons favoriete cafeetje, de Nautica Bar. Deze avond hebben we dan genoten van een prachtige zonsondergang en je raadt het al... ik had de camera bij. :)
Op de promenade, de Lungolago, zitten ze met z'n tweeën, het vrouwtje en mijn beste vriend... Kenners merken zonder enige twijfel dat de foto zwaar onderbelicht is, dat was ook het effect wat ik zocht, een silhouet-achtige voorgrond met enkele zonsondergang kleuren in de achtergrond. Alle kleuren behalve die welke ik nodig vond heb ik in de nabewerking ook rigoureus het zwijgen opgelegd.
Je hoeft niet noodzakelijk de ganse dag op je rug te liggen langs het strand als je naar het Gardameer komt. Er zijn mogelijkheden zat om er een leuke doe-vakantie van te maken. Het hinterland bijvoorbeeld is meer dan de moeite waard om te bezoeken met de wagen, de fiets, de moto, een georganiseerde bustoer of zelfs als wandelaar. Maar ook aan, op of rond het meer kan je als niet zonneklopper best aan je trekken komen. Waterskiën willen we graag als eerste noemen want dat bracht ons destijds naar hier en zoon Michael met zijn gezinnetje hebben na al die jaren de smaak nog altijd niet verloren. Omdat ik zelf ook nog een vaarbewijs heb wordt er trouwens op mijn diensten regelmatig beroep gedaan als zoonlief zelf eens achter de boot wil hangen. Maar de aangeboden mogelijkheden om fun op het water te beleven zijn oneindig veel gevarieerder natuurlijk. Wij hebben ons vandaag laten verleiden om eens aan parasailing te doen en het dient gezegd, het was de moeite. Bijgevoegd een foto van zoon en kleinzoon net voor ze weer op de boot landen.
Julie en haar vriendinnetje Nanou mochten vanavond als figuranten meespelen in de musical Grease. Louis, de ster van het entertainment-team bij La Quercia, wist niet wat hem overkwam toen hij na afloop door de dametjes langs alle kanten werd bestormd en gezoend. Zijn kuif ging er alleszins van recht omhoog staan.
We hebben er vandaag weer een luie dag van gemaakt. Hoewel wij nog altijd vinden dat vakantie moet worden gevuld met allerhande activiteiten en eigenlijk een doe-vakantie moet zijn komen er nu toch ook regelmatig dagen voorbij dat wij uitgebreid kunnen genieten van zalig niksen. Gewoon wat slenteren langs het meer, regelmatig stoppen op een terrasje om een en ander te consumeren, wat broodrestjes rondstrooien om de duiven, mussen, eendjes of zwanen te plezieren... je wordt er alleszins niet zo moe van als van een dagwandeling in de bergen. Volgende week denk ik daar waarschijnlijk weer anders over maar deze manier van vakantie-vieren leverde zeker ook weer de nodige leuke fotos op, deze zwanenfamilie reageerde bijvoorbeeld erg alert toen het vrouwtje met de grote voederbeurt begon. Mee-eters werden niet in de buurt geduld.
L'histoire se répète. De geschiedenis herhaalt zich... Toen wij lang geleden met onze boot jaarlijks naar het Gardameer kwamen waren het vooral de kinderen ( en vriendjes ) die zich uitgebreid konden uitleven bij het waterskiën. En nu zoonlief al sedert enkele jaren dezelfde vakantiestek heeft uitgekozen om met zijn eigen gezinnetje naar toe te komen, ook met de boot achter de wagen, zien we dat ook de kleinkinderen er even goed van kunnen genieten. Jefke is alleszins een fervente beoefenaar. Het monoskiën wil nog niet zo goed vlotten, dat lukt ook wel een van de volgende dagen, maar op twee skis probeert ie zelfs regelmatig de boot voorbij te steken, zoals te zien is op deze foto.
Na al die jaren Garda Meer zijn we er toch nog in geslaagd in de omgeving een toeristische attractie te vinden waar we nog nooit eerder van gehoord hadden, laat staan er geweest waren. Daar hebben we vandaag iets aan gedaan... Il parco delle cascate di Molina, het watervallen-park van Molina, zo'n 30 km van Lazise verwijderd willen wij bij deze aanbevelen aan iedereen die niet de ganse vakantie op zijn rug langs het meer wil liggen. Wij kozen voor de rode wandeling, qua vermelde moeilijkheidsgraad makkelijker dan de zwarte, maar omdat het net een flinke bui gedaan had was het overal toch vrij glad. Oppassen geblazen dus, maar dat kon de algemene pret niet drukken. De grotten, watervallen, wandelwegen, uitzichtpunten en de attracties die ze op enkele plekken voorzien hadden werden door ons, toch wel erg gevarieerd, gezelschap unaniem als "wow" ervaren. Op deze foto zit Julie in een giga-hoge schommel die de dappere gebruiker tot bijna tegen een neerdenderende waterval brengt.
We hebben er vandaag een luie dag van gemaakt. Na een nacht rijden waren we deze morgen vóór half negen al in Lazise, behoorlijk moe. Koffie, wachten tot de kamer klaar was, nog koffie, even poolshoogte nemen hoe zoonlief en familie het maakt in hun verblijf, koffie, wijn en nog koffie, eten in ons favoriete restaurantje "All Ancora", wijn en koffie en deze avond bubbels met het vrouwtje ( we hadden iets te vieren )... Tussendoor ook enkele fotos gemaakt natuurlijk... dit is een impressie van de sfeer deze avond. Tegenlicht is een uitdaging die ik graag aanga tegenwoordig.
Bij de ontelbare ritten naar Italie of Oostenrijk die we al achter de rug hebben is de Moseltalbrücke bij Koblenz een vaste stopplaats. Het uitzicht is er prachtig en je kunt er, vertrekkend van op de parking , uitgebreid aan wandelen toekomen. Om Phaido zijn pipi- en kaka-momenten te gunnen vinden we dat wel meer dan belangrijk. Het was er vandaag niet meteen het allermooiste weer maar toch heb ik mijn fotografiekriebels weer enkele keren hun gang laten gaan. De brug is al duizenden keren gefotografeerd natuurlijk maar na zoveel keer hier een pauze te hebben ingelast mag ik toch ook wel eens meen ik...
Van op een parking lang de snelweg ergens in de buurt van München heb ik met de iPhone als hotspot een voldoende stabiele internetverbinding kunnen maken om 'm maar meteen naar mijn dagelijkse blog te knallen.
De avond was
al behoorlijk aan het vallen toen we afscheid genomen hadden van de vrienden in
de Brugwachter. Omdat Phaido toch wel heel erg lang braaf bij ons had moeten
zitten besloten we alsnog een korte wandeling te maken langs het kanaal voor we
weer naar huis zouden rijden. Foto links, foto rechts, foto panorama, foto brug
de sfeer was uitnodigend genoeg om er wat langer te blijven rondhangen. Bij dit
beeld van de kanaalkom heb ik enkele Nik-filters toegevoegd in de nabewerking,
maar wie zegt daar dat zoiets niet mag?
Het was
redelijk laat deze morgen voor ik weer tot het rijk der levenden toetrad. Dat had
natuurlijk te maken met het feit dat het gisteren in Lommel oergezellig was en
dat ik dientengevolge zelfs nadat ik thuis gekomen was de tijd helemaal uit het
oog verloren had. Ik ben er ook niet helemaal zeker van of ik dit portretje van
Jan van de Sas nu vóór dan wel ná middernacht geschoten heb, maar gezien het
feit dat ik vandaag nog verder weinig aan fotograferen toegekomen ben eigen ik
me het recht toe deze op 21 juli te klasseren.
In de tijd dat wij met ons bandje de schrik van de moeders van minderjarige
dochters waren in Lommel en omstreken - das ondertussen toch ook alweer bijna
50 jaar geleden - was Jan de eigenzinnige cafébaas van het Kelderke in de
Lepelstraat. Dat was eigenlijk onze stamkroeg, we hebben er ontelbare pinten
gedronken, gezellige uren gesleten en bloos bloos ook wel ooit onnoembare,
ondeugende dingen gedaan
Als we Jan om de zoveel jaar weer eens terugzien worden de verhalen elke keer
weer net een beetje straffer. Ik vond het tijd al die herinneringen
maar eens te bundelen in een foto.
Ze hadden er
lang aan gewerkt. Mijn favoriete bandje Flying Shoe zou vanavond officieel
hun nieuwe CD Brandnew Shoes presenteren. Uiteraard was dat bij gelegenheid
van een optreden, met voorprogramma, merchandising en happy hour en zo, en ze
hadden mij gevraagd om de boel aan elkaar te praten. Ik vond het een eer en heb
dat dan ook graag gedaan.
Fotograferen was dus niet eens de opdracht, maar natuurlijk vrienden en kennissen
begrijpen wel dat ik er de ganse avond duchtig op los geschoten heb. Het was
evenwel weer zon situatie waarin de omstandigheden niet echt mee zaten. Veel
rook in de zaal en op het podium, dat hoort zo om de belichting beter te laten
uitkomen hoor ik dan, maar dat betekent meteen ook dat flitsen totaal uit den
boze is want dan krijg je witte fotos Goed, dan maar niet flitsen, de ISO
waarde drastisch omhoog met gevaar voor ruis als logisch gevolg en hopen op
enkele aanvaardbare shots. Het was een beetje het verhaal van de
natuurfotograaf die dagen zit te wachten op die ene prachtige opname van een
vos of van een libel in de ochtenddauw of van de paparazzi die dagenlang
wachten op die ene compromitterende foto van een of andere beroemdheid ik had
wel al regelmatig de nodige, het relaas van de avond vertellende, fotos gemaakt
maar die ene opname waardoor ik tevreden naar huis zou gaan wilde maar niet
voorbij komen. En toen liet de gewoon verder spelende zanger gitarist zich door
het publiek door de zaal dragen. Dit was geen Flying Shoe, maar een flying
guitar player. Ik stond precies op de goede plaats om dat vast te leggen.
ISO 6400, een beetje ruis, maar daar kan ik mee leven. Ik ben zelfs helemaal
vrolijk weer naar huis gereden want ik wist dat ik alvast minimaal één goede
had.
Geocachemaatje
Jackie was op zoek naar een ander paard om samen met kleinzoon Jarno met de
koets te rijden. Een C-pony moest het zijn. Ik had geen idee van de maten en
gewichten binnen de paardenwereld, maar toen ik dit terloops vertelde bij
kleinzoon en boer in spe Nicolas leerde ik eerst dat dit de grootste pony-maat
is voor je over paard spreekt en voorts vernam ik dat hij zon exemplaar lopen
had op de wei. Dat wilde hij eventueel wel verkopen.
Voor we vandaag aan het Landloperswandeling-geocache rondje begonnen in Wortel
gingen we dus samen eerst even naar Wuustwezel om Olivia te bekijken. De
kennismaking beviel alvast en Jackie gaat nu met de nodige fotos en een verslag
van zijn persoonlijke indrukken naar Jarno en als ze het er over eens raken
verhuist Olivia binnenkort misschien wel naar Lommel.
Nadat ik
gisteren uitvoerig de lof had gezongen over de fotomogelijkheden van de iPad
heb ik me vandaag een tijdje aan een discipline gewaagd waarvoor je toch een
iets meer performant toestel nodig hebt en vooral een gespecialiseerde lens.
Ik ben namelijk weer eens in de tuin gaan zoeken naar krioelende, kriebelende,
zoemende al dan niet stekende beestjes. Met andere woorden ik heb de macrolens
op de Eos gezet. Lang hoefde ik niet te zoeken naar onderwerpen, vlinders,
vliegen, zweefvliegen, spinnen, noem maar op, ik had keus zat.
Een of ander merk van zweefvlieg had het veel te druk met het bezoeken van de
bloeiende afrikaantjes om op de fotograaf te letten. Ik had dus alle tijd van
de wereld om rustig aan te leggen. Omdat macrofotografie toch wel erg
nauwkeurig luistert wat dieptescherpte betreft heb ik meteen een hele resem
fotos gemaakt. Uit de hand is het moeilijk scherpstellen namelijk en een
millimeter te kort of te ver maakt vaak een heel verschil. Gelukkig waren er
enkele opnames bij die de kwaliteitscontrole met goed gevolg doorstonden J
Ik had voor
een keer deze morgen mijn Eos niet meegenomen tijdens de dagelijkse wandeling, met
voorbedachte rade eigenlijk. Ik wilde namelijk de iPad wel eens grondig
uittesten op foto-mogelijkheden. Met mijn vaste Canon-vriendje in de tas zou ik
daar zeker naar grijpen als er zich een foto-buitenkansje aandiende. Met alleen
de iPad binnen handbereik was ik daar wel op aangewezen
Ik liep nergens tegen een bijzondere gelegenheid of een beeld aan wat ik in de
Smallebroeken al niet eerder gefotografeerd had maar alles wat ik met de iPad
vastlegde weerstond zonder problemen mijn kritische kwaliteitstoets. Uiteraard
is de Eos beter en heb je meer mogelijkheden maar voor een snelle shot is de iPad
zonder meer verrassend goed. Het meest onder de indruk was ik toen ik er een
panoramafoto mee maakte. Met de iPhone deed ik het al eerder, ook met de Sony RX100
die nog ergens in de kast ligt. Beweeg de camera van links naar rechts en dat
ding doet automatisch ongeveer alles wat je met de spiegelreflex en
ingewikkelde bewerkingen in Photoshop of andere programmas kunt tevoorschijn toveren
De resultaten waren evenwel nooit van hetzelfde kwalitatieve niveau als wat ik van
een panorama-opname verwacht.
Wat ik nu te zien kreeg, een ongeveer 12 Mb grote opname van bijna 270° vond ik
meer dan genietbaar. Het is jammer dat ik omwille van het beperkte formaat dat
deze blog toelaat er links en rechts een stuk van heb moeten afknippen en
natuurlijk moest ook de grootte van het bestand drastisch worden
teruggeschroefd naar minder dan 1,5 Mb maar wat overblijft geeft toch nog een
beeld van de mogelijkheden meen ik.
Ik kreeg
deze middag een telefoontje van zoonlief Michael waarin hij me vertelde dat hij
in het kader van het onderdeel teambuilding bij de voorbereiding van het nieuwe
voetbalseizoen een soort geocache zoektocht had georganiseerd voor het eerste
elftal van VC Herentals. Het zou doorgaan in de buurt van de plaatselijk bekende
toeristentoren en uiteraard was ik geïnteresseerd. In de Papenkelder onder de
toren verkopen ze ook Duvel wist ik.
Het ging er allemaal vrij gemoedelijk aan toe, zon activiteit is er natuurlijk
in de eerste plaats op gericht de samenwerking, de samenhorigheid en de
kameraadschap in de groep aan te zwengelen. Toch zagen we bij enkele groepjes
dat er ook hier een beetje competitiegeest aanwezig was, zweet werd er
alleszins voldoende gelaten. Ik had al de nodige fotos van het gebeuren toen ze
op het einde voor de fotograaf nog een sprintje van helemaal onder aan de
zandvlakte tot aan de toren wilden ondernemen. Trainers en verantwoordelijken
liepen ook mee en bij de start liepen die zelfs even voorop. Of dat een tiental
seconden later ook nog zo was laat ik in het midden.
