Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
31-05-2016
31 mei Complementaire kleuren
Das de tweede
dag op rij dat ik thuis voor de deur, langs de straat een foto maak die het
schopt tot foto van de dag. Deze keer was dat voor de hand liggend eigenlijk,
ik heb er maar een gemaakt vandaag en dan nog op het nippertje. Het is redelijk
druk geweest de hele dag en toen ik rond half elf thuis kwam van een
vergadering van de fotoclub realiseerde ik me dat ik nog geen onderwerp had
voor mijn dagelijkse blog. Als je het maar wilt zien is er overal wel
fotografeerbare schoonheid te vinden natuurlijk, en dat bleek ook binnen de
kortste keren.
Het boompje dat de plaatselijke groendienst pas geplant heeft voor ons huis ter
vervanging van het door een verkeersongeval gesneuvelde exemplaar nodigde me al
snel uit om er even wat meer aandacht aan te besteden. Het blauwe uurtje,
gecombineerd met het geel-oranje licht van de straatlantaarn complementaire kleuren,
eenvoudig maar mooi.
De gegevens: Absoluut windstil ISO 200 f 7,1 10 sec.
Man, man, man
je maakt wat mee als zwakke weggebruiker. Dan denk je dat er even een pauze is tussen
de plensbuien en dan wil je snel even naar het dorp, is maar 10 minuten over
en weer. Je hebt natuurlijk een paraplu meegenomen want je weet maar nooit
Uiteraard loop je binnen de kortste keren onder die paraplu want de sluizen
zijn weer opengegaan en zoals zo vaak wordt de Kasterleesteenweg weer één brede
rivier. De bestuurders van alles wat vier wielen heeft zitten lekker droog en denken
dat de voetganger die daar loopt een gratis douche wel zal appreciëren. De stoep
is niet breed genoeg om de aanvallen te ontwijken helaas. De paraplu helpt natuurlijk
niet om het water dat nu ook van de zijkant komt tegen te houden. Fotograferen
met een paraplu onder je linkerarm gekneld en de camera met de rechterhand
vasthoudend lukt ook al niet zo best. Opgepast, daar komt er weer een op volle
snelheid, snel omdraaien gdvd. nat langs achter nu grrrr niet goed gezind.
Ik heb
vandaag een foto in de aanbieding die wat mij betreft de dag perfect
illustreert. Ik was zowat de ganse dag in het Kapittelhof, het nieuwe
zorgcentrum in Lommel. Er werd een familiedag georganiseerd en er was vanalles
te doen. De familieleden en de bewoners werden vergast op een etentje, er
waren allerhande activiteiten, ook voor de kinderen, kleinkinderen en de
volgende generaties. Als men wilde kon men met de familie op de foto en daar kwamen
wij in beeld. Gelukkig was er ons een ruime werkplek binnen in het gebouw
toegewezen want van de geplande buitenactiviteiten kwam niet veel terecht. De
ruime, mooie binnenplaats waar het eind mei normaliter gezellig zitten is met
een drankje of zo lag er nu desolaat en verlaten bij, uitgeregend. Het enige
positieve dat ik er over kwijt kan is dat het me toch weer een aardig plaatje
opleverde. Dit vroeg om zwart wit vond ik.
Het is een slechte
tijd voor de rupsjes en andere insectjes in de Smallebroeken dezer dagen. We
weten ondertussen wel waar de vogeltjes zich ophouden door onze veelvuldige
wandelingen langs hetzelfde traject. Een bonte spechtfamilie en twee nestjes
boomklevers wonen in de holletjes van de bomen aldaar. De boomklever ouders
vliegen af en aan en ze komen steevast terug met een snavelvol lekkers voor de
kroost. Ze zijn zo ijverig dat het wel eens dringen is aan de ingang. Ma is nog
niet buiten of pa zit al voor de deur met een nieuwe lading. Ik ben niet zo op
de hoogte van de geslachtskenmerken van boomklevers trouwens, het kan dus ook
omgekeerd zijn.
Ik maakte deze opname uit de hand met de 300 mm op de 50D. Ik moest vrij hoog
in de ISO waarden om een min of meer aanvaardbaar korte sluitertijd over te
houden. Het is een wonder eigenlijk dat er bij 1/60 niet meer
bewegingsonscherpte is. Ik zal er maar meteen bijvoegen dat dit de enige toonbare
is uit een hele reeks J. Met de nodige ruisonderdrukking in de nabewerking verlies
je wel een tikkeltje scherpte natuurlijk maar ik vond dit ouderpaar toch
interessant genoeg om er deze foto van te plaatsen.
Ik schaam me
dood ik ben deze middag naar Lommel vertrokken zonder batterij in mijn
fototoestel. Bij de 6D die in reparatie is heb ik een battery-grip en daar
passen twee zulke dingen in, dat geeft me het comfortabel gevoel dat ik dagen aan
een stuk kan fotograferen zonder vrees dat ik zonder stroom val. Bij de oude
50D die ik nu weer tijdelijk gebruik is er dat maar één en dan voel je toch
sneller de drang om tijdig bij te tanken. Deze morgen heb ik de batterij daarom
nog eens aan de lader gehangen en domweg vergeten ze terug in het toestel te
stoppen voor ik vertrok. Bloos, bloos
Ik moest dan maar noodgedwongen vandaag weer terugvallen op de iPhone om mijn
ding te doen. Nog niet zo lang geleden had ik het er nog over: het beste
toestel is het toestel dat je bijhebt.
Op bezoek bij vrienden wist ik daar al lang dit schuurtje staan en het doet me
steeds weer aan de States denken, nu we binnenkort weer vertrekken richting
L.A. nog net iets meer. De borden en de opschriften brengen je fantasie meteen
terug naar Europa natuurlijk maar ik voelde toch de sterke behoefte om dit even
vast te leggen, met welk apparaat dan ook.
Om het nostalgische gevoel wat extra aan te dikken heb ik een stevige
Siena-filter over het plaatje gegoten en een rafelige rand maakt het af.
Zowel het
fotograferen als het nabewerken vind ik leuk, het één kan niet meer zonder het
andere in de fotografie tegenwoordig. Dat is mijn mening althans.
Dat nabewerken heb je in alle maten en gewichten trouwens, gaande van het
eenvoudig optimaliseren van de scherpte, de belichting, de kleurverzadiging en
de uitsnijding, via het wegwerken van ongewenste elementen en het samenvoegen
van onderdelen van diverse opnames tot een nieuw beeld tot het stoeien met
filters, plug-ins, vervormingen en de hele trukkendoos die Photoshop ter
beschikking stelt om totaal irreële nieuwe afbeeldingen in elkaar te knutselen.
Met dat laatste amuseer ik me ook wel eens. Deze namiddag maakte ik een
eenvoudige foto van wat kruiden en wat grassen met op de achtergrond de vervaagde
rand van de klimop tegen onze garage en veel lucht. Ik wist precies wat ik er
mee wilde doen. Deze bewerking was een tijdje geleden vrij populair bij
bepaalde foto-sites namelijk en ik heb dit wel vaker gedaan. Geïnteresseerden
moeten maar eens zoeken op de term Little Planet bij YouTube en een tutorial
bekijken. Dit is een lichtelijk alternatieve versie van het procedé. Voor mijn
facebook-vrienden zal ik het origineel daar posten.
Een dag waarop
we beiden van s morgens tot s avonds achter onze GPS kunnen aanlopen prikken
in onze gemeenschappelijke agenda is steeds moeilijker te vinden. Het snel
dichterbij komende America-avontuur neemt een altijd maar groter wordende hap
uit ons tijdsgebruik. Maar vandaag was het
toch weer cachedag. Mijn cachemaatje Jackie stond al vroeg aan de voordeur van
huize Pol en Josee en samen hebben we de streek tussen Brasschaat en St Job int
Goor uitgebreid verkend en opgekuist.
We belandden o.a. langs de E10-plas en tussen het vinden van de diverse
pottekes en containers door haalde ik toch ook regelmatig mijn fototoestel
boven.
Een sfeerbeeld om deze dag te illustreren.
We zijn nu
echt aan het aftellen. Binnen iets meer dan twee weken vertrekken we weer naar
de States voor de Race Across America. Tim is al een hele tijd zijn
trainingsintensiteit aan het opdrijven en daar hoort een doorgedreven
inspanning in de sauna bij, kwestie van aan de temperaturen in de woestijn in
the South-West te wennen. Werken in moeilijke omstandigheden noemen we dat.
Omdat Robbe in laatste instantie heeft afgezegd hebben we een nieuw teamlid
gevonden in de persoon van Myrthe. Zij zal het filmen voor haar rekening nemen
en als er in de saunacabine opnames gemaakt moeten worden van een zich in het
zweet fietsende Tim is dat voor haar ook werken in moeilijke omstandigheden.
Ik was zelf buiten de sauna gebleven en wilde toch wat opnames maken door de
glazen deur. Dan is flitsen natuurlijk geen optie ook al niet omdat het de
filmende collega zou storen. Omdat mijn 6D in reparatie is moest ik het met de
minder geavanceerde 50D doen en door het weinige licht was het ook voor mij
werken in moeilijke omstandigheden. Iso 1000 is voor dat toestel echt wel de
grens en met het allergrootst mogelijke diafragma van de 24-105 lens kon ik nog
net een sluitertijd van 1/20 ( jawel: één twintigste !!! ) bereiken. Dat deze
opname dan toch nog redelijk scherp is mag een wonder heten.
Ik ben
vanavond met Phaido nog even de Smallebroeken ingetrokken. Omdat ik mijn 6D vanmiddag
naar het Canon-service centrum had gebracht voor een reparatie en een grondige
check-up met het oog op onze America reis moet ik het weer enkele dagen met de
oude 50D doen. Het was toch weer wennen, niet alleen zitten de knopjes anders
en is de ruisgevoeligheid veel groter oppassen dus met hoge ISO waardes om
bij weinig licht aanvaardbare sluitertijden te bekomen -, maar ook de beeldhoek
van de lenzen wordt op een APSC sensor vermenigvuldigd met 1,6 de 24 mm brandpuntsafstand van mijn
24-105 lens wordt nu 38, groothoek kun je dat al niet meer noemen J
Maar toch ben ik er enkele landschapsfotos mee gaan maken. Het is opvallend hoe
groen de natuur op korte tijd geworden is en na de recente regen ziet het er
dubbel fris uit. Om het avondgevoel wat te accentueren heb ik in de nabewerking
de belichting wat terug gehaald en ook in de lucht heb ik een tintje blauw
toegevoegd. Helemaal waarheidsgetrouw is dit dus niet geef ik ootmoedig toe.
Omtrent de inhoud van het plaatje wil ik ook nog wel een en ander kwijt
trouwens. Het is bijvoorbeeld weinig waarschijnlijk dat er achter de bocht van
de weg een politiecombi zal staan om de maximum snelheid van 70 km te
controleren. De logica van dit soort borden op zelfs de kleinste zandwegen
ontgaat me volkomen.
We hebben er
weer een bijzonder fijn weekend met de fotoclub opzitten. Zeeland is altijd wel
een aanbevelenswaardige bestemming en met gelijkgestemde zielen wordt het nog
leuker. Het weer was ons ook welwillend vrijdag en zaterdag, alleen vandaag
kregen we enkele malen de voorspelde regendruppels over ons heen.
Voor onze terugrit kozen we er voor een ommetje te maken over Schouwen
Duiveland, één van die Zeeuwse eilanden, we hebben vroeger vaak opgetreden in
Bruinisse en daar wilden we nog wel eens gaan zien hoe het er nu uitziet.
Aquadelta, het vakantiepark waar we dus lang geleden één keer in de week onze
kunstjes vertoonden hebben we deze keer links laten liggen, maar er zijn
gelukkig nog een heleboel andere leuke dingen te bekijken. Naast de nodige
geocachen die ik in mijn to-do lijstje had gezet, hebben we bootjes gekeken,
mosselculturen, uitkijktorens, sluizen, Zeeuwse huisjes, verkeersinfrastructuur
en uiteraard heb ik er driftig op los gefotografeerd.
Dit panoramabeeld van de oude mosselculturen aan de Vluchthaven is samengesteld
uit acht staande opnames en uit de vele mogelijke kandidaten koos het vrouwtje
deze als foto van de dag.
Het plaatje
klopt, dat is een gevoel dat me wel eens overvalt, meestal als ik bij het overschouwen
van de dagelijkse foto-oogst er in Photoshop wat langer naar kijk. Dat had ik
vandaag bij deze opname ook.
Je gaat met de fotoclub een weekend naar Goes in Zeeland. Uiteraard ga je daar
naar toe om te fotograferen. Phaido krijgt evenwel de eerste dag enkele
problemen met zijn darmpjes lees: diarree.. en daarom besluit je maar te
verzaken aan de gelande activiteiten van de tweede dag, want stel je voor dat
zoiets weer gebeurt tussen een massa mensen in Veere tijdens de herdenking van
de 100ste verjaardag van de aankomst van de eerste stoomboot aldaar
of tijdens het ringrijden in Biggekerke.
Je plant dan maar als alternatief een wandeling in de natuur, een andere hobby
die we even fervent beoefenen en daar kan Phaido zich ontlasten zonder al te
dramatische gevolgen voor de omgeving en voor het schuldgevoel van de baasjes.
Niet toevallig kwamen we tijdens die wandeling op ons pad een stuk of zeven
geocachen tegen nog zon hobby.
En toen we net over een spoorwegovergang waren begon de bel te rinkelen, de
slagbomen kwamen naar beneden en er stopten twee motorrijders, alweer een
hobby, zij het aflopend. Dat dit een foto waard was is toch vanzelfsprekend (
hobby )
Al die hobbys samen in één beeld het plaatje klopt !!!
We zijn met
de fotoclub een weekend aan het genieten in Goes. Zeeland is sowieso een regio
waar ik graag vertoef veel mooier dan onze lelijke, volgebouwde Belgische
kust maar ook de totaal andere bouwstijl van de huizen, de windmolens, de
stadsontwikkeling, de waterkes, Ooster- en Westerschelde, het verrassende
uitbundige groen evenzoveel facetten die voor ons, amateurfotografen meer dan
interessant zijn, en dat op nauwelijks 100 km. van huis.
Toen wij in ons hotel aankwamen, aan de grote markt van Goes, bleek dat ze daar
in het weekend een of ander evenement plannen want men was het hele plein aan
het volstouwen met vanalles en nog wat, niet in het minst met een gigantisch
podium. De podiumbouwers had ik natuurlijk meteen in het visier en zeker die
gast die in de hoge palen klom om kabels te bevestigen waarmee ze dan later de
overkapping naar boven zouden hijsen.
Eigenlijk was ik van plan er een soort silhouet-foto van te maken maar toen ik
dit beeld wat groter bekeek op de laptop constateerde ik zeer tevreden dat er
toch voldoende definitie was in de man. Een zwart-wit omzetting leek me dan een
leuk idee. Zo blijft mijn oorspronkelijke bedoeling toch een klein beetje
overeind en is toch het onderwerp zeer herkenbaar. Eten van twee walletjes
noemen we zoiets. J
Onze
geocache-tochten brachten ons vandaag o.a. langs het Albertkanaal in de buurt
van Grobbendonk. Vlak bij de eindlocatie van de multi GC3NZYP Puente Nueve zag
ik dit gigantisch verwaarloosde betonnen ingraaf-reservoir. Het ligt er al een
tijdje, getuige daarvan is de begroeiing rondom en vooral de volwassen struik
die uit de opening aan de bovenkant prijkt. Zij het aan de erg grote kant, ik
vond het best een mooie bloempot, een beetje asymmetrisch maar wel artistiek
verantwoord in het landschap neergelegd. Ik kon dan ook niet weerstaan aan de
drang om dit vast te leggen terwijl de collega-cachers Jackie en Annemarie onze
namen in het logboekje aan het zetten waren.
Er zijn nogal
wat soorten fotografie, de meest beoefende en dus eerst genoemde zijn
natuurlijk landschaps- en modelfotografie, je hebt macro-, straat-, reis-, architectuur-
en urbexfotografie, dieren-, planten-, onderwater- en zo zouden we nog een
tijdje kunnen doorgaan. Er zijn ook nog wat alternatieve stromingen zoals
abstract, experimenteel en minimaal en ik vergeet er nog een heleboel zonder
twijfel. Dan zijn er binnen al die richtingen ook nog vele sub-afdelingen zodat
je bijna zou denken dat er evenveel soorten fotografie zijn als fotografen. Men
stopt alles in streng afgelijnde doosjes tegenwoordig.
De duurst verkochte foto ooit bestaat trouwens uit niet meer dan enkele
kleurvlakken die horizontaal een landschap zouden moeten vormen. Het heeft
waarschijnlijk iets te maken met een wiskundige formule die in een zogezegde
compositie is gebruikt, een gulden snede of een warhoofdige denkoefening. Boven
mijn inzicht omtrent wat kunst nu eigenlijk is gaat het alleszins. Waarom is
Mondriaan zo beroemd, zo mooi en/of zo duur eigenlijk?
Toen ik dit tafereel, me gratis aangeboden door de plaatselijke landbouwers, zag
vond ik dat dit kunst van de bovenste plank was. Ik vond het in eerste
instantie een beetje jammer dat ik geen ladder of zo bij had om een hoger
standpunt in te nemen, maar met dit lijnenspel kan ik ook wel leven als gooi
naar een duur verkocht kunstwerk. Alle kunstpausen, galerij-houders,
verzamelaars en analisten mogen me uiteraard contacteren via een reactie op
deze pagina bijvoorbeeld.
Een
avondwandeling rond de Kasseman leek me een prima plan om mijn zinnen een
beetje te verzetten, een beetje uit te waaien en vooral weer eens aan het
fotograferen te gaan. Er is daar altijd wel iets opvallends, leuks, moois of
merkwaardigs te zien waarvan je denkt dat je het op een of andere creatieve
manier een beetje anders op je geheugenkaartje kan krijgen. Het was redelijk
grijs weer maar dat betekent niet automatisch dat je dan geen geslaagde fotos
kunt maken natuurlijk, ik had al enkele leuke plaatjes trouwens, maar soms heb
je geluk. Net toen ik bij een fotogeniek hoekje was kwam de lage avondzon van
onder een wolk en ze strooide prachtig warm licht over het decor. Na twintig
seconden was het alweer voorbij, maar toen had ik al afgedrukt.
Ik had
helemaal geen zin in fotograferen vandaag.
We dachten allemaal dat Jack de ziekte overwonnen had. Maar in januari bleek
dat plots niet het geval: uitzaaiingen en erg agressief. Op mijn verjaardag,
25 april, nauwelijks 3 weken geleden belde hij nog en plots zegde hij heel cru:
Pol, Im dying . Dat komt hard aan. Deze morgen kreeg ik het gevreesde
telefoontje. Hemelvaart krijgt plots een andere betekenis.
Jack, mijn beste vriend, soulmate, meer dan een broer ze zullen er daarboven
in de hemel snel achter komen welke aanwinst je voor hen bent hier beneden
missen we je.
Dit is een foto die ik van Jack maakte tijdens de soundcheck voor een
reunieconcert in 2009.
Nadat de
restanten van het feestje van gisteren waren opgeruimd en voordat de drie
gekoppelde feesttafels weer naar de bergplaats achter in de garage verhuisden
om plaats te maken voor het normale woonkamer meubilair zag ik de kans schoon
om dit plaatje te schieten. Ik zat er al een tijdje op te broeden een
gigantische tafel voor één persoon. Dat ik zelf die persoon zou worden was een
laatste instantie beslissing mede door het gebrek aan andere kandidaten
enerzijds en ook door de mogelijkheden geboden door de hedendaagse cameras
anderzijds. Laten we het een alternatieve selfie noemen.
Er gebeurde
vandaag weer veel. Dan is het jammer dat ik me binnen deze blog de beperking
heb opgelegd dagelijks slechts één enkele foto met wat commentaar te plaatsen.
Uiteindelijk leek me het laatste stuk van de dag het leukste. Een weekend-dag prikken
die voor iedereen past is niet zo eenvoudig in deze periode van het jaar,
vandaar dat we mijn verjaardagsfeestje voor de vrienden pas dik twee weken na
datum konden organiseren. Het vrouwtje had er weer een culinaire hoogdag van
gemaakt en de gezelligheid bleef gestaag omhoog gaan. Toen de Jakke ( ik heb
meer vrienden die zich de Jakke laten noemen ) ter sprake bracht dat hij ook
wel een beetje accordeon speelde wilde Josee per sé haar oude instrument boven
halen om aan een gemeenschappelijk rondje nostalgie te beginnen. Gelukkig
bestaan er geen geluidsopnames hiervan maar we zullen ons allemaal wel de
lachsalvos, de luidkeelse samen- en solozang en de stemming herinneren. Na al
die jaren van stilzwijgen klonk het instrument nog meer dan voorbeeldig moet ik
er bij vertellen.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik dit met mijn iPhone gefotografeerd heb.
Ik had toevallig gisteren een nogal pittige discussie met een would-be
superfotograaf na een reactie op een upload in een fotogroep op Facebook. Het
heerschap maakte er zijn beklag over dat er toch zoveel gefotografeerd wordt
met smartphones tegenwoordig en dat iedereen zich daarom fotograaf noemt, o
heiligschennis. Hij was er klaarblijkelijk van overtuigd dat het de apparatuur
is die de kwaliteit van de opname bepaalt en niet het manneke ( of vrouwke J )
Vandaag vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel het vrouwtje is deze
keer niet mee naar Lommel gereden want morgen hebben we een feestje en er wordt
gekookt in huize Pol en Josee Phaido is ook thuis gebleven en zelf was ik van
plan om ook meteen na de vrijwilligersplicht ( contradictio in terminis J ) zo snel mogelijk weer naar
Lichtaart te rijden. Laten ze nu toch precies vandaag een stop gepland hebben
in een ijssalon 19 vrijwilligers met 19 bewoners in rolstoelen en daarbij nog
enkele personeelsleden, een complete overrompeling en dan heb je geen
fototoestel meegenomen. Na enkele vloeken heb ik me dan ook maar aan het
smartphone-fotograferen gezet. Een oude fotografenwijsheid zegt immers dat het
beste fototoestel datgene is dat je bij hebt. Deze foto van collega-vrijwilliger
Dré die een van de bewoonsters helpt bij het genieten van haar ijsje mag dan
bij extreme vergroting misschien niet zo scherp en gedetailleerd zijn als ik
met mijn 6D voor mekaar gekregen zou hebben, maar in dit formaat vind ik m
helemaal ok.
Ik denk dat ik m eens ga plaatsen in die groep en dan de reacties afwachten
van de elite super materiaal gebruikers.
Het vrouwtje
gilde opeens dat er een grooooooote wesp zat. Ik griste de camera mee naar
buiten en zag meteen dat het een hoornaar was, zo'n 3,5 cm groot. Hij bewoog
wat lusteloos heen en weer , was ie gekwetst, moe misschien, of ziek? Ik ben
met de camera wat rond hem gaan kruipen en toen ik 'm van alle kanten
fotografeerde zoemde hij wel eens vervaarlijk maar hij vloog niet weg. De
24-105 stond nog op mijn toestel van gisteren en toen ik vond dat ik voldoende
beelden had ben ik binnen de macrolens op mijn toestel gaan zetten om wat meer
detail te plukken. Terug buitengekomen zat ie er nog steeds. Ik ben voor hem
gaan liggen en heb 'm recht in zijn ogen gekeken. De close up die ik zo kon
schieten vond ik nog net iets leuker, mede door de erg kleine scherptediepte
die je met de macrolens krijgt. De smalle strook die echt scherp is kun je best
zien in de ondergrond, precies daar is ook de voorkant van de kop met de ogen. Dat
al de rest zowel naar voor als naar achter snel onscherp wordt zorgt er voor
dat de aandacht precies daar terecht komt waar hij zijn moet.
