Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
23-05-2016
23 mei Snelheidsbeperking
Ik ben
vanavond met Phaido nog even de Smallebroeken ingetrokken. Omdat ik mijn 6D vanmiddag
naar het Canon-service centrum had gebracht voor een reparatie en een grondige
check-up met het oog op onze America reis moet ik het weer enkele dagen met de
oude 50D doen. Het was toch weer wennen, niet alleen zitten de knopjes anders
en is de ruisgevoeligheid veel groter oppassen dus met hoge ISO waardes om
bij weinig licht aanvaardbare sluitertijden te bekomen -, maar ook de beeldhoek
van de lenzen wordt op een APSC sensor vermenigvuldigd met 1,6 de 24 mm brandpuntsafstand van mijn
24-105 lens wordt nu 38, groothoek kun je dat al niet meer noemen J
Maar toch ben ik er enkele landschapsfotos mee gaan maken. Het is opvallend hoe
groen de natuur op korte tijd geworden is en na de recente regen ziet het er
dubbel fris uit. Om het avondgevoel wat te accentueren heb ik in de nabewerking
de belichting wat terug gehaald en ook in de lucht heb ik een tintje blauw
toegevoegd. Helemaal waarheidsgetrouw is dit dus niet geef ik ootmoedig toe.
Omtrent de inhoud van het plaatje wil ik ook nog wel een en ander kwijt
trouwens. Het is bijvoorbeeld weinig waarschijnlijk dat er achter de bocht van
de weg een politiecombi zal staan om de maximum snelheid van 70 km te
controleren. De logica van dit soort borden op zelfs de kleinste zandwegen
ontgaat me volkomen.
We hebben er
weer een bijzonder fijn weekend met de fotoclub opzitten. Zeeland is altijd wel
een aanbevelenswaardige bestemming en met gelijkgestemde zielen wordt het nog
leuker. Het weer was ons ook welwillend vrijdag en zaterdag, alleen vandaag
kregen we enkele malen de voorspelde regendruppels over ons heen.
Voor onze terugrit kozen we er voor een ommetje te maken over Schouwen
Duiveland, één van die Zeeuwse eilanden, we hebben vroeger vaak opgetreden in
Bruinisse en daar wilden we nog wel eens gaan zien hoe het er nu uitziet.
Aquadelta, het vakantiepark waar we dus lang geleden één keer in de week onze
kunstjes vertoonden hebben we deze keer links laten liggen, maar er zijn
gelukkig nog een heleboel andere leuke dingen te bekijken. Naast de nodige
geocachen die ik in mijn to-do lijstje had gezet, hebben we bootjes gekeken,
mosselculturen, uitkijktorens, sluizen, Zeeuwse huisjes, verkeersinfrastructuur
en uiteraard heb ik er driftig op los gefotografeerd.
Dit panoramabeeld van de oude mosselculturen aan de Vluchthaven is samengesteld
uit acht staande opnames en uit de vele mogelijke kandidaten koos het vrouwtje
deze als foto van de dag.
Het plaatje
klopt, dat is een gevoel dat me wel eens overvalt, meestal als ik bij het overschouwen
van de dagelijkse foto-oogst er in Photoshop wat langer naar kijk. Dat had ik
vandaag bij deze opname ook.
Je gaat met de fotoclub een weekend naar Goes in Zeeland. Uiteraard ga je daar
naar toe om te fotograferen. Phaido krijgt evenwel de eerste dag enkele
problemen met zijn darmpjes lees: diarree.. en daarom besluit je maar te
verzaken aan de gelande activiteiten van de tweede dag, want stel je voor dat
zoiets weer gebeurt tussen een massa mensen in Veere tijdens de herdenking van
de 100ste verjaardag van de aankomst van de eerste stoomboot aldaar
of tijdens het ringrijden in Biggekerke.
Je plant dan maar als alternatief een wandeling in de natuur, een andere hobby
die we even fervent beoefenen en daar kan Phaido zich ontlasten zonder al te
dramatische gevolgen voor de omgeving en voor het schuldgevoel van de baasjes.
Niet toevallig kwamen we tijdens die wandeling op ons pad een stuk of zeven
geocachen tegen nog zon hobby.
En toen we net over een spoorwegovergang waren begon de bel te rinkelen, de
slagbomen kwamen naar beneden en er stopten twee motorrijders, alweer een
hobby, zij het aflopend. Dat dit een foto waard was is toch vanzelfsprekend (
hobby )
Al die hobbys samen in één beeld het plaatje klopt !!!
We zijn met
de fotoclub een weekend aan het genieten in Goes. Zeeland is sowieso een regio
waar ik graag vertoef veel mooier dan onze lelijke, volgebouwde Belgische
kust maar ook de totaal andere bouwstijl van de huizen, de windmolens, de
stadsontwikkeling, de waterkes, Ooster- en Westerschelde, het verrassende
uitbundige groen evenzoveel facetten die voor ons, amateurfotografen meer dan
interessant zijn, en dat op nauwelijks 100 km. van huis.
Toen wij in ons hotel aankwamen, aan de grote markt van Goes, bleek dat ze daar
in het weekend een of ander evenement plannen want men was het hele plein aan
het volstouwen met vanalles en nog wat, niet in het minst met een gigantisch
podium. De podiumbouwers had ik natuurlijk meteen in het visier en zeker die
gast die in de hoge palen klom om kabels te bevestigen waarmee ze dan later de
overkapping naar boven zouden hijsen.
Eigenlijk was ik van plan er een soort silhouet-foto van te maken maar toen ik
dit beeld wat groter bekeek op de laptop constateerde ik zeer tevreden dat er
toch voldoende definitie was in de man. Een zwart-wit omzetting leek me dan een
leuk idee. Zo blijft mijn oorspronkelijke bedoeling toch een klein beetje
overeind en is toch het onderwerp zeer herkenbaar. Eten van twee walletjes
noemen we zoiets. J
Onze
geocache-tochten brachten ons vandaag o.a. langs het Albertkanaal in de buurt
van Grobbendonk. Vlak bij de eindlocatie van de multi GC3NZYP Puente Nueve zag
ik dit gigantisch verwaarloosde betonnen ingraaf-reservoir. Het ligt er al een
tijdje, getuige daarvan is de begroeiing rondom en vooral de volwassen struik
die uit de opening aan de bovenkant prijkt. Zij het aan de erg grote kant, ik
vond het best een mooie bloempot, een beetje asymmetrisch maar wel artistiek
verantwoord in het landschap neergelegd. Ik kon dan ook niet weerstaan aan de
drang om dit vast te leggen terwijl de collega-cachers Jackie en Annemarie onze
namen in het logboekje aan het zetten waren.
Er zijn nogal
wat soorten fotografie, de meest beoefende en dus eerst genoemde zijn
natuurlijk landschaps- en modelfotografie, je hebt macro-, straat-, reis-, architectuur-
en urbexfotografie, dieren-, planten-, onderwater- en zo zouden we nog een
tijdje kunnen doorgaan. Er zijn ook nog wat alternatieve stromingen zoals
abstract, experimenteel en minimaal en ik vergeet er nog een heleboel zonder
twijfel. Dan zijn er binnen al die richtingen ook nog vele sub-afdelingen zodat
je bijna zou denken dat er evenveel soorten fotografie zijn als fotografen. Men
stopt alles in streng afgelijnde doosjes tegenwoordig.
De duurst verkochte foto ooit bestaat trouwens uit niet meer dan enkele
kleurvlakken die horizontaal een landschap zouden moeten vormen. Het heeft
waarschijnlijk iets te maken met een wiskundige formule die in een zogezegde
compositie is gebruikt, een gulden snede of een warhoofdige denkoefening. Boven
mijn inzicht omtrent wat kunst nu eigenlijk is gaat het alleszins. Waarom is
Mondriaan zo beroemd, zo mooi en/of zo duur eigenlijk?
Toen ik dit tafereel, me gratis aangeboden door de plaatselijke landbouwers, zag
vond ik dat dit kunst van de bovenste plank was. Ik vond het in eerste
instantie een beetje jammer dat ik geen ladder of zo bij had om een hoger
standpunt in te nemen, maar met dit lijnenspel kan ik ook wel leven als gooi
naar een duur verkocht kunstwerk. Alle kunstpausen, galerij-houders,
verzamelaars en analisten mogen me uiteraard contacteren via een reactie op
deze pagina bijvoorbeeld.
Een
avondwandeling rond de Kasseman leek me een prima plan om mijn zinnen een
beetje te verzetten, een beetje uit te waaien en vooral weer eens aan het
fotograferen te gaan. Er is daar altijd wel iets opvallends, leuks, moois of
merkwaardigs te zien waarvan je denkt dat je het op een of andere creatieve
manier een beetje anders op je geheugenkaartje kan krijgen. Het was redelijk
grijs weer maar dat betekent niet automatisch dat je dan geen geslaagde fotos
kunt maken natuurlijk, ik had al enkele leuke plaatjes trouwens, maar soms heb
je geluk. Net toen ik bij een fotogeniek hoekje was kwam de lage avondzon van
onder een wolk en ze strooide prachtig warm licht over het decor. Na twintig
seconden was het alweer voorbij, maar toen had ik al afgedrukt.
Ik had
helemaal geen zin in fotograferen vandaag.
We dachten allemaal dat Jack de ziekte overwonnen had. Maar in januari bleek
dat plots niet het geval: uitzaaiingen en erg agressief. Op mijn verjaardag,
25 april, nauwelijks 3 weken geleden belde hij nog en plots zegde hij heel cru:
Pol, Im dying . Dat komt hard aan. Deze morgen kreeg ik het gevreesde
telefoontje. Hemelvaart krijgt plots een andere betekenis.
Jack, mijn beste vriend, soulmate, meer dan een broer ze zullen er daarboven
in de hemel snel achter komen welke aanwinst je voor hen bent hier beneden
missen we je.
Dit is een foto die ik van Jack maakte tijdens de soundcheck voor een
reunieconcert in 2009.
Nadat de
restanten van het feestje van gisteren waren opgeruimd en voordat de drie
gekoppelde feesttafels weer naar de bergplaats achter in de garage verhuisden
om plaats te maken voor het normale woonkamer meubilair zag ik de kans schoon
om dit plaatje te schieten. Ik zat er al een tijdje op te broeden een
gigantische tafel voor één persoon. Dat ik zelf die persoon zou worden was een
laatste instantie beslissing mede door het gebrek aan andere kandidaten
enerzijds en ook door de mogelijkheden geboden door de hedendaagse cameras
anderzijds. Laten we het een alternatieve selfie noemen.
Er gebeurde
vandaag weer veel. Dan is het jammer dat ik me binnen deze blog de beperking
heb opgelegd dagelijks slechts één enkele foto met wat commentaar te plaatsen.
Uiteindelijk leek me het laatste stuk van de dag het leukste. Een weekend-dag prikken
die voor iedereen past is niet zo eenvoudig in deze periode van het jaar,
vandaar dat we mijn verjaardagsfeestje voor de vrienden pas dik twee weken na
datum konden organiseren. Het vrouwtje had er weer een culinaire hoogdag van
gemaakt en de gezelligheid bleef gestaag omhoog gaan. Toen de Jakke ( ik heb
meer vrienden die zich de Jakke laten noemen ) ter sprake bracht dat hij ook
wel een beetje accordeon speelde wilde Josee per sé haar oude instrument boven
halen om aan een gemeenschappelijk rondje nostalgie te beginnen. Gelukkig
bestaan er geen geluidsopnames hiervan maar we zullen ons allemaal wel de
lachsalvos, de luidkeelse samen- en solozang en de stemming herinneren. Na al
die jaren van stilzwijgen klonk het instrument nog meer dan voorbeeldig moet ik
er bij vertellen.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik dit met mijn iPhone gefotografeerd heb.
Ik had toevallig gisteren een nogal pittige discussie met een would-be
superfotograaf na een reactie op een upload in een fotogroep op Facebook. Het
heerschap maakte er zijn beklag over dat er toch zoveel gefotografeerd wordt
met smartphones tegenwoordig en dat iedereen zich daarom fotograaf noemt, o
heiligschennis. Hij was er klaarblijkelijk van overtuigd dat het de apparatuur
is die de kwaliteit van de opname bepaalt en niet het manneke ( of vrouwke J )
Vandaag vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel het vrouwtje is deze
keer niet mee naar Lommel gereden want morgen hebben we een feestje en er wordt
gekookt in huize Pol en Josee Phaido is ook thuis gebleven en zelf was ik van
plan om ook meteen na de vrijwilligersplicht ( contradictio in terminis J ) zo snel mogelijk weer naar
Lichtaart te rijden. Laten ze nu toch precies vandaag een stop gepland hebben
in een ijssalon 19 vrijwilligers met 19 bewoners in rolstoelen en daarbij nog
enkele personeelsleden, een complete overrompeling en dan heb je geen
fototoestel meegenomen. Na enkele vloeken heb ik me dan ook maar aan het
smartphone-fotograferen gezet. Een oude fotografenwijsheid zegt immers dat het
beste fototoestel datgene is dat je bij hebt. Deze foto van collega-vrijwilliger
Dré die een van de bewoonsters helpt bij het genieten van haar ijsje mag dan
bij extreme vergroting misschien niet zo scherp en gedetailleerd zijn als ik
met mijn 6D voor mekaar gekregen zou hebben, maar in dit formaat vind ik m
helemaal ok.
Ik denk dat ik m eens ga plaatsen in die groep en dan de reacties afwachten
van de elite super materiaal gebruikers.
Het vrouwtje
gilde opeens dat er een grooooooote wesp zat. Ik griste de camera mee naar
buiten en zag meteen dat het een hoornaar was, zo'n 3,5 cm groot. Hij bewoog
wat lusteloos heen en weer , was ie gekwetst, moe misschien, of ziek? Ik ben
met de camera wat rond hem gaan kruipen en toen ik 'm van alle kanten
fotografeerde zoemde hij wel eens vervaarlijk maar hij vloog niet weg. De
24-105 stond nog op mijn toestel van gisteren en toen ik vond dat ik voldoende
beelden had ben ik binnen de macrolens op mijn toestel gaan zetten om wat meer
detail te plukken. Terug buitengekomen zat ie er nog steeds. Ik ben voor hem
gaan liggen en heb 'm recht in zijn ogen gekeken. De close up die ik zo kon
schieten vond ik nog net iets leuker, mede door de erg kleine scherptediepte
die je met de macrolens krijgt. De smalle strook die echt scherp is kun je best
zien in de ondergrond, precies daar is ook de voorkant van de kop met de ogen. Dat
al de rest zowel naar voor als naar achter snel onscherp wordt zorgt er voor
dat de aandacht precies daar terecht komt waar hij zijn moet.
Tijdens een
wandeltocht door het Prinsenpark belandde ik bij een plas die ik na enig
opzoekwerk meen te kunnen definiëren als de Gretryvijver. Ik heb er mijn
aandacht deze keer eens gericht op een diersoort die ik eigenlijk nog nooit
gefotografeerd heb, in die fase van hun bestaan althans. Toch zijn er ieder
voorjaar weer meer dan voldoende van te spotten in alle plassen, vennetjes en
sloten. Het is dikkopjestijd namelijk.
In eerste instantie vond ik het jammer dat ik de macrolens niet op mijn toestel
had zitten, maar ik kwam er al snel achter dat die nutteloos zou geweest zijn.
Met de 24-105 kan ik ook best dichtbij en het bleek al snel dat die beestjes
een veiligheidsperimeter hadden ingesteld. Telkens ik te dicht bij het water
kwam om ze groter in beeld te krijgen stoven ze uiteen als waren ze
gewaarschuwd voor naderend gevaar Ik zie er toch niet uit als een reiger of
een ooievaar verdorie???
Mijn close-up plannen werden dan maar ingeruild voor een groepsfoto. Zodra ze
zich weer op een interessante locatie verzameld hadden duwde ik op het knopje
van iets verder af.
Ik was deze
morgen al vrij vroeg vertrokken om samen met de geocache-vrienden Raf, de
Jakke, Jackie en Annemarie een rondje te gaan fietsen. De voorspelde regen
hadden we niet als een onoverkomelijke omstandigheid beschouwd en dat bleek ook
helemaal terecht te zijn want meer dan enkele verdwaalde druppels hebben we
niet over ons heen gekregen. Toen ik, thuisgekomen, deze avond voor de computer
ging zitten om de gevonden cachen te loggen en de foto-oogst te bekijken kwam
Phaido langs me zitten en hij bekeek me met zulke verwijtende ogen dat ik niet
anders kon dan hem achter in de wagen te laten, naar de Kasseman te rijden en
daar nog een lekkere avondwandeling met hem te doen, uiteraard met mijn
fototoestel. Daar lag trouwens ook nog een niet gevonden cache en alle excuses
zijn goed om die terloops te gaan oppikken J. De avondsfeer bij een van de
plassen werkte inspirerend en ik heb er dit panoramabeeld van geschoten. Het is
samengesteld uit 8 vertikale fotos, gestitched ( samengevoegd ) in Photoshop en
overgoten met een vleugje Nik-filter-saus.
Ik heb deze
morgen de tele-lens er nog eens opgezet om door de Smallebroeken te trekken. Fotografen
zullen dit meteen herkennen: door het inzoomen wordt alles in de verte
weliswaar behoorlijk dichterbij gebracht maar ook fel samengedrukt. Deze foto
van een onderwerp dat niet voor de eerste keer voorbijkomt op deze paginas ( en
waarschijnlijk ook niet voor de laatste keer ) illustreert dat heel duidelijk. De
Shetland ponys waarop ik scherp stelde lijken vlak bij de beide afsluitingen er
achter te staan, tussen die afsluitingen lijkt er ook weinig ruimte en meteen
daarachter zie je die dikke bomen en het struikgewas. Het geeft de indruk dat
het hele tafereel maar enkele meters diep is, typisch tele
Voor de liefhebbers zijn hier de gegevens: f 5,6 ISO 200 1/1250 300 mm.
Ik koos voor die korte sluitertijd omdat het met 300mm toch wel erg moeilijk
wordt om bewegingsonscherpte te vermijden zonder statief, bij deze toch vrij
aardig gelukt dacht ik.
Rijkelijk
laat vind ik, maar ze zijn er weer. Ik ben de voorbije week tijdens de
dagelijkse wandeling zo ongeveer elke dag gaan kijken of ze nu eindelijk wilden
beginnen te bloeien. Noem ze meiklokjes, lelietjes van dalen of muguetjes, we
praten over die heerlijk ruikende witte kleine bloemekes die in de meimaand
onze neusgaten horen op te vrolijken. Dit jaar waren ze rijkelijk laat vind ik.
Ik herinner me dat ik ze bijna als traditie op één mei meebracht naar huis om
de eettafel te versieren, dat ik ze op één mei ooit op deze blog heb geplaatst
als foto van de dag en dat ik ze meebracht voor het vrouwtje om goede punten te
scoren (?) In de Smallebroeken is er een plek waar een voorraad
meiklokjes-muguetjes-lelietjes van dalen te vinden is, groot genoeg om alle
bloemenwinkels van de Kempen enkele weken lang te bevoorraden.
Beter laat dan nooit denk je dan en deze voormiddag heb ik er, zoals ieder jaar,
weer een tijdje op de buik gelegen om een laag standpunt te zoeken. Ik heb er
ook weer enkele mee naar huis gebracht, jammer dat er op mijn geheugenkaartje
geen opslagruimte voorzien is voor geuren. J
Ach ja, ik
loop bijna constant met de camera te zwaaien. Als er in of om het huis, of
ergens in de omgeving binnen shoot-afstand iets gebeurt dan heeft mijn
rechter wijsvinger de automatische neiging naar de ontspanknop te gaan. Toen ik
het vrouwtje achter dat gewapend raam zag, bezig met ja weet ik het, iets kon
ik het weer niet laten.
Ik heb er vandaag weer behoorlijk op los geschoten trouwens, de meeste fotos waren
evenwel in opdracht en dan vind ik het niet gepast er daar een uit te kiezen
voor deze blog voor dat de mensen hem zelf eerst gezien hebben. Daarom deze
keus uit de oogst van de voormiddag.
Ik weet eigenlijk zelf niet waarom ik hem zo leuk vind. Aan de visagie van
Josee heb ik alleszins geen tijd hoeven te verspillen. Is het de compositie?
Toeval dan, er staan weliswaar enkele lijnen op die de boel vertikaal gezien in
derdes opdelen, maar verder kan ik weinig verantwoorde argumenten bedenken.
Waarschijnlijk is het omdat ik wel eens tegendraads en eigenzinnig uit de hoek
wil komen, misschien heb ik vandaag wel zon bui. Ik noem deze Vrouw achter
glas J
Na het
wandelen met de bewoners van Hoevezavel en na het eten met de vrienden in de
Brugwachter zijn we deze avond met zn allen en met de honden nog even naar de
zandput gereden. Prachtig warm avondlicht zorgde er voor dat het er niet alleen
voor de woefkes prettig toeven was, maar ook voor de fotograaf.
De beide golden retrievers, Guus en Phaido zijn per definitie waterliefhebbers.
Phaido is weliswaar al wat ouder en wat meer bezadigd maar Guus zit vol
jeugdige energie en enthousiasme. Voeg daarbij de kleine pommeriaan Rox dieredelijk dominant is en die
denkt dat hij een grote hond is, dan krijg je erg gecompliceerde toestanden.
Rox is niet meteen een waterheld en na zijn pootjes nat gemaakt te hebben vond
ie er maar niks aan, hij voerde wel het hoge woord tegen de beide andere honden
Phaido komt dan bescherming zoeken bij het baasje en het vrouwtje en Guus voelt
zichzelf veilig zolang hij in het water blijft. Het gesprek tussen Rox en Guus
kon ik op deze foto vastleggen.
Rox: Geef me dat rode ding !!!
Guus: Kom het dan halen
Rox: Kom er eens uit als ge durft
Guus: en gij gelooft da
Guus is er wel degelijk ongedeerd uitgekomen een eind verderop, Rox kon met
zijn korte pootjes niet volgen immers. De baasjes hebben het rode ding elke
keer weer en weer terug ver in het water gekeild en Guus is het elke keer weer en weer gaan halen terwijl
Rox telkens weer en weer een grote bek opzette. Phaido zat het de hele tijd te bekijken bij het
vrouwtje
Het Waterputfestival
wordt al sedert enkele jaren georganiseerd op Hemelvaartsdag in ons eigenste
Lichtaart. Plaats van het gebeuren is het plein voor de bib en het is allemaal
ten voordele van diverse projecten in Afrika. Het evenement neemt stilaan
volwassen vormen aan en ook bij deze uitvoering was er een massa volk op de
been. Het goede weer was een factor die zeker meespeelde, genieten van leuke
muziek, een natje en een droogje en veel gezelligheid op zulke mooie lentedag
kon de pret niet op. Voor sommigen werd het net iets te veel qua drankgebruik
blijkbaar, maar al bij al vonden wij dat de excessen nogal meevielen. We hebben
een beeld gekozen van de een na laatste band uit de line-up, The Buckshots, ze
brachten een mix van rockabilly, hillbilly, country en rhythm&blues, kortom
een genre waar ik me wel in kan vinden. Ik heb er van genoten. De laatste band
hebben we aan ons laten voorbij gaan voetbal op TV, Liverpool - Villareal wilde
ik ook niet missen J.
Het is een
traditie binnen onze fotoclub dat we op de vooravond van Hemelvaartsdag ergens
naar toe trekken om aan avond- en nachtfotografie te gaan doen. Hemelvaartsdag valt
namelijk altijd op een donderdag, normaal gezien onze wekelijkse clubavond en
dan willen we niet vergaderen natuurlijk, dus schuiven we de clubactiviteit
maar een dag naar voren en maken we er een uitstap van. We hadden Hasselt geprikt
als onderwerp van onze activiteiten en de hemelse belichting was ons deze keer zeer
genadig wat een mooie avond mochten we meemaken.
Het begon al toen we de wagen in de buurt van het station geparkeerd hadden en
we het nieuwe gerechtsgebouw als eerste doelwit hadden uitgekozen. Het was nog
niet echt donker en het legendarische blauwe uurtje liet ook nog op zich wachten,
maar de warme avondkleuren speelden zo mooi met het toch wel erg speciale
gebouw dat het me enkele prachtige plaatjes opleverde. Ik geef graag toe dat ik
de kleurverzadiging nog een klein beetje geholpen heb bij de nabewerking in
Photoshop maar wie doet dat nu niet dezer dagen?
