Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-05-2016
14 mei Accordeon
Er gebeurde
vandaag weer veel. Dan is het jammer dat ik me binnen deze blog de beperking
heb opgelegd dagelijks slechts één enkele foto met wat commentaar te plaatsen.
Uiteindelijk leek me het laatste stuk van de dag het leukste. Een weekend-dag prikken
die voor iedereen past is niet zo eenvoudig in deze periode van het jaar,
vandaar dat we mijn verjaardagsfeestje voor de vrienden pas dik twee weken na
datum konden organiseren. Het vrouwtje had er weer een culinaire hoogdag van
gemaakt en de gezelligheid bleef gestaag omhoog gaan. Toen de Jakke ( ik heb
meer vrienden die zich de Jakke laten noemen ) ter sprake bracht dat hij ook
wel een beetje accordeon speelde wilde Josee per sé haar oude instrument boven
halen om aan een gemeenschappelijk rondje nostalgie te beginnen. Gelukkig
bestaan er geen geluidsopnames hiervan maar we zullen ons allemaal wel de
lachsalvos, de luidkeelse samen- en solozang en de stemming herinneren. Na al
die jaren van stilzwijgen klonk het instrument nog meer dan voorbeeldig moet ik
er bij vertellen.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik dit met mijn iPhone gefotografeerd heb.
Ik had toevallig gisteren een nogal pittige discussie met een would-be
superfotograaf na een reactie op een upload in een fotogroep op Facebook. Het
heerschap maakte er zijn beklag over dat er toch zoveel gefotografeerd wordt
met smartphones tegenwoordig en dat iedereen zich daarom fotograaf noemt, o
heiligschennis. Hij was er klaarblijkelijk van overtuigd dat het de apparatuur
is die de kwaliteit van de opname bepaalt en niet het manneke ( of vrouwke J )
Vandaag vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel het vrouwtje is deze
keer niet mee naar Lommel gereden want morgen hebben we een feestje en er wordt
gekookt in huize Pol en Josee Phaido is ook thuis gebleven en zelf was ik van
plan om ook meteen na de vrijwilligersplicht ( contradictio in terminis J ) zo snel mogelijk weer naar
Lichtaart te rijden. Laten ze nu toch precies vandaag een stop gepland hebben
in een ijssalon 19 vrijwilligers met 19 bewoners in rolstoelen en daarbij nog
enkele personeelsleden, een complete overrompeling en dan heb je geen
fototoestel meegenomen. Na enkele vloeken heb ik me dan ook maar aan het
smartphone-fotograferen gezet. Een oude fotografenwijsheid zegt immers dat het
beste fototoestel datgene is dat je bij hebt. Deze foto van collega-vrijwilliger
Dré die een van de bewoonsters helpt bij het genieten van haar ijsje mag dan
bij extreme vergroting misschien niet zo scherp en gedetailleerd zijn als ik
met mijn 6D voor mekaar gekregen zou hebben, maar in dit formaat vind ik m
helemaal ok.
Ik denk dat ik m eens ga plaatsen in die groep en dan de reacties afwachten
van de elite super materiaal gebruikers.
Het vrouwtje
gilde opeens dat er een grooooooote wesp zat. Ik griste de camera mee naar
buiten en zag meteen dat het een hoornaar was, zo'n 3,5 cm groot. Hij bewoog
wat lusteloos heen en weer , was ie gekwetst, moe misschien, of ziek? Ik ben
met de camera wat rond hem gaan kruipen en toen ik 'm van alle kanten
fotografeerde zoemde hij wel eens vervaarlijk maar hij vloog niet weg. De
24-105 stond nog op mijn toestel van gisteren en toen ik vond dat ik voldoende
beelden had ben ik binnen de macrolens op mijn toestel gaan zetten om wat meer
detail te plukken. Terug buitengekomen zat ie er nog steeds. Ik ben voor hem
gaan liggen en heb 'm recht in zijn ogen gekeken. De close up die ik zo kon
schieten vond ik nog net iets leuker, mede door de erg kleine scherptediepte
die je met de macrolens krijgt. De smalle strook die echt scherp is kun je best
zien in de ondergrond, precies daar is ook de voorkant van de kop met de ogen. Dat
al de rest zowel naar voor als naar achter snel onscherp wordt zorgt er voor
dat de aandacht precies daar terecht komt waar hij zijn moet.
Tijdens een
wandeltocht door het Prinsenpark belandde ik bij een plas die ik na enig
opzoekwerk meen te kunnen definiëren als de Gretryvijver. Ik heb er mijn
aandacht deze keer eens gericht op een diersoort die ik eigenlijk nog nooit
gefotografeerd heb, in die fase van hun bestaan althans. Toch zijn er ieder
voorjaar weer meer dan voldoende van te spotten in alle plassen, vennetjes en
sloten. Het is dikkopjestijd namelijk.
In eerste instantie vond ik het jammer dat ik de macrolens niet op mijn toestel
had zitten, maar ik kwam er al snel achter dat die nutteloos zou geweest zijn.
Met de 24-105 kan ik ook best dichtbij en het bleek al snel dat die beestjes
een veiligheidsperimeter hadden ingesteld. Telkens ik te dicht bij het water
kwam om ze groter in beeld te krijgen stoven ze uiteen als waren ze
gewaarschuwd voor naderend gevaar Ik zie er toch niet uit als een reiger of
een ooievaar verdorie???
Mijn close-up plannen werden dan maar ingeruild voor een groepsfoto. Zodra ze
zich weer op een interessante locatie verzameld hadden duwde ik op het knopje
van iets verder af.
Ik was deze
morgen al vrij vroeg vertrokken om samen met de geocache-vrienden Raf, de
Jakke, Jackie en Annemarie een rondje te gaan fietsen. De voorspelde regen
hadden we niet als een onoverkomelijke omstandigheid beschouwd en dat bleek ook
helemaal terecht te zijn want meer dan enkele verdwaalde druppels hebben we
niet over ons heen gekregen. Toen ik, thuisgekomen, deze avond voor de computer
ging zitten om de gevonden cachen te loggen en de foto-oogst te bekijken kwam
Phaido langs me zitten en hij bekeek me met zulke verwijtende ogen dat ik niet
anders kon dan hem achter in de wagen te laten, naar de Kasseman te rijden en
daar nog een lekkere avondwandeling met hem te doen, uiteraard met mijn
fototoestel. Daar lag trouwens ook nog een niet gevonden cache en alle excuses
zijn goed om die terloops te gaan oppikken J. De avondsfeer bij een van de
plassen werkte inspirerend en ik heb er dit panoramabeeld van geschoten. Het is
samengesteld uit 8 vertikale fotos, gestitched ( samengevoegd ) in Photoshop en
overgoten met een vleugje Nik-filter-saus.
Ik heb deze
morgen de tele-lens er nog eens opgezet om door de Smallebroeken te trekken. Fotografen
zullen dit meteen herkennen: door het inzoomen wordt alles in de verte
weliswaar behoorlijk dichterbij gebracht maar ook fel samengedrukt. Deze foto
van een onderwerp dat niet voor de eerste keer voorbijkomt op deze paginas ( en
waarschijnlijk ook niet voor de laatste keer ) illustreert dat heel duidelijk. De
Shetland ponys waarop ik scherp stelde lijken vlak bij de beide afsluitingen er
achter te staan, tussen die afsluitingen lijkt er ook weinig ruimte en meteen
daarachter zie je die dikke bomen en het struikgewas. Het geeft de indruk dat
het hele tafereel maar enkele meters diep is, typisch tele
Voor de liefhebbers zijn hier de gegevens: f 5,6 ISO 200 1/1250 300 mm.
Ik koos voor die korte sluitertijd omdat het met 300mm toch wel erg moeilijk
wordt om bewegingsonscherpte te vermijden zonder statief, bij deze toch vrij
aardig gelukt dacht ik.
Rijkelijk
laat vind ik, maar ze zijn er weer. Ik ben de voorbije week tijdens de
dagelijkse wandeling zo ongeveer elke dag gaan kijken of ze nu eindelijk wilden
beginnen te bloeien. Noem ze meiklokjes, lelietjes van dalen of muguetjes, we
praten over die heerlijk ruikende witte kleine bloemekes die in de meimaand
onze neusgaten horen op te vrolijken. Dit jaar waren ze rijkelijk laat vind ik.
Ik herinner me dat ik ze bijna als traditie op één mei meebracht naar huis om
de eettafel te versieren, dat ik ze op één mei ooit op deze blog heb geplaatst
als foto van de dag en dat ik ze meebracht voor het vrouwtje om goede punten te
scoren (?) In de Smallebroeken is er een plek waar een voorraad
meiklokjes-muguetjes-lelietjes van dalen te vinden is, groot genoeg om alle
bloemenwinkels van de Kempen enkele weken lang te bevoorraden.
Beter laat dan nooit denk je dan en deze voormiddag heb ik er, zoals ieder jaar,
weer een tijdje op de buik gelegen om een laag standpunt te zoeken. Ik heb er
ook weer enkele mee naar huis gebracht, jammer dat er op mijn geheugenkaartje
geen opslagruimte voorzien is voor geuren. J
Ach ja, ik
loop bijna constant met de camera te zwaaien. Als er in of om het huis, of
ergens in de omgeving binnen shoot-afstand iets gebeurt dan heeft mijn
rechter wijsvinger de automatische neiging naar de ontspanknop te gaan. Toen ik
het vrouwtje achter dat gewapend raam zag, bezig met ja weet ik het, iets kon
ik het weer niet laten.
Ik heb er vandaag weer behoorlijk op los geschoten trouwens, de meeste fotos waren
evenwel in opdracht en dan vind ik het niet gepast er daar een uit te kiezen
voor deze blog voor dat de mensen hem zelf eerst gezien hebben. Daarom deze
keus uit de oogst van de voormiddag.
Ik weet eigenlijk zelf niet waarom ik hem zo leuk vind. Aan de visagie van
Josee heb ik alleszins geen tijd hoeven te verspillen. Is het de compositie?
Toeval dan, er staan weliswaar enkele lijnen op die de boel vertikaal gezien in
derdes opdelen, maar verder kan ik weinig verantwoorde argumenten bedenken.
Waarschijnlijk is het omdat ik wel eens tegendraads en eigenzinnig uit de hoek
wil komen, misschien heb ik vandaag wel zon bui. Ik noem deze Vrouw achter
glas J
Na het
wandelen met de bewoners van Hoevezavel en na het eten met de vrienden in de
Brugwachter zijn we deze avond met zn allen en met de honden nog even naar de
zandput gereden. Prachtig warm avondlicht zorgde er voor dat het er niet alleen
voor de woefkes prettig toeven was, maar ook voor de fotograaf.
De beide golden retrievers, Guus en Phaido zijn per definitie waterliefhebbers.
Phaido is weliswaar al wat ouder en wat meer bezadigd maar Guus zit vol
jeugdige energie en enthousiasme. Voeg daarbij de kleine pommeriaan Rox dieredelijk dominant is en die
denkt dat hij een grote hond is, dan krijg je erg gecompliceerde toestanden.
Rox is niet meteen een waterheld en na zijn pootjes nat gemaakt te hebben vond
ie er maar niks aan, hij voerde wel het hoge woord tegen de beide andere honden
Phaido komt dan bescherming zoeken bij het baasje en het vrouwtje en Guus voelt
zichzelf veilig zolang hij in het water blijft. Het gesprek tussen Rox en Guus
kon ik op deze foto vastleggen.
Rox: Geef me dat rode ding !!!
Guus: Kom het dan halen
Rox: Kom er eens uit als ge durft
Guus: en gij gelooft da
Guus is er wel degelijk ongedeerd uitgekomen een eind verderop, Rox kon met
zijn korte pootjes niet volgen immers. De baasjes hebben het rode ding elke
keer weer en weer terug ver in het water gekeild en Guus is het elke keer weer en weer gaan halen terwijl
Rox telkens weer en weer een grote bek opzette. Phaido zat het de hele tijd te bekijken bij het
vrouwtje
Het Waterputfestival
wordt al sedert enkele jaren georganiseerd op Hemelvaartsdag in ons eigenste
Lichtaart. Plaats van het gebeuren is het plein voor de bib en het is allemaal
ten voordele van diverse projecten in Afrika. Het evenement neemt stilaan
volwassen vormen aan en ook bij deze uitvoering was er een massa volk op de
been. Het goede weer was een factor die zeker meespeelde, genieten van leuke
muziek, een natje en een droogje en veel gezelligheid op zulke mooie lentedag
kon de pret niet op. Voor sommigen werd het net iets te veel qua drankgebruik
blijkbaar, maar al bij al vonden wij dat de excessen nogal meevielen. We hebben
een beeld gekozen van de een na laatste band uit de line-up, The Buckshots, ze
brachten een mix van rockabilly, hillbilly, country en rhythm&blues, kortom
een genre waar ik me wel in kan vinden. Ik heb er van genoten. De laatste band
hebben we aan ons laten voorbij gaan voetbal op TV, Liverpool - Villareal wilde
ik ook niet missen J.
Het is een
traditie binnen onze fotoclub dat we op de vooravond van Hemelvaartsdag ergens
naar toe trekken om aan avond- en nachtfotografie te gaan doen. Hemelvaartsdag valt
namelijk altijd op een donderdag, normaal gezien onze wekelijkse clubavond en
dan willen we niet vergaderen natuurlijk, dus schuiven we de clubactiviteit
maar een dag naar voren en maken we er een uitstap van. We hadden Hasselt geprikt
als onderwerp van onze activiteiten en de hemelse belichting was ons deze keer zeer
genadig wat een mooie avond mochten we meemaken.
Het begon al toen we de wagen in de buurt van het station geparkeerd hadden en
we het nieuwe gerechtsgebouw als eerste doelwit hadden uitgekozen. Het was nog
niet echt donker en het legendarische blauwe uurtje liet ook nog op zich wachten,
maar de warme avondkleuren speelden zo mooi met het toch wel erg speciale
gebouw dat het me enkele prachtige plaatjes opleverde. Ik geef graag toe dat ik
de kleurverzadiging nog een klein beetje geholpen heb bij de nabewerking in
Photoshop maar wie doet dat nu niet dezer dagen?
We hadden al
heel lang afgesproken dat we eens naar het natuurgebied De Liereman, tussen Oud
Turnhout en Arendonk, moesten gaan om daar die drie gecombineerde multicaches op
te pikken. Met mijn cachemaatje Jackie en zijn vrouwtje Annemarie zijn we er
deze morgen eindelijk maar eens aan begonnen. Het werd best een pittige tocht,
samengevoegd met nog een weinig andere lichaamsbeweging in de loop van de avond
las ik op mijn stappenteller voor vandaag zonet 27.000 eenheden
Niet alleen qua lichaamsbeweging was het de moeite waard, ook de geocachen
moesten zich gewonnen geven en vooral het wandel- en fotografeerplezier dat we
er aan overhielden maakten er een super mooie dag van. Uit de alweer rijke fotokeuze
vond ik dat dit plaatje van de bloeiende brem met een voor de streek typische
berk langs een al even typische zandweg vrij goed de sfeer weergeeft waar wij
een flink stuk van de dag in ondergedompeld werden. Na een tocht die toch wel
zes uren in beslag nam genoten we in het bezoekerscentrum nog van enkele
Gageleers, het bier gebrouwen met de ter plaatse weelderig groeiende gagel, een
alternatief voor hop. Meer moet dat niet zijn voor de wandel-, fotografeer-,
natuur-, geocache en bierliefhebber J
De twee
jongsten van onze dochter logeerden weer eens bij oma en pake Pol. Hannelore
had een vriendinnetje meegebracht. We zijn nog eens tot bij het witte
bloemekestapijt gewandeld. Het hoogtepunt van de bloei is ondertussen wel
voorbij, maar het décor is toch nog steeds de moeite, met een beetje goede wil
lijkt het in de verte nog steeds op een sneeuwtapijt.
We zijn er ondertussen via kennissen die betere plantologen zijn dan wijzelf
achter gekomen dat dit geen bosanemoontjes zijn maar wel klaverzuring... wat
maakt het uit trouwens, even mooi... J
Als Pieter en Hannelore er in plaats nemen weet Phaido ondertussen ook al wel
waar zijn plaats is, voor hem is poseren ondertussen een tweede natuur
geworden.
Ik ben
vandaag met de geocachevrienden een dagje naar de Biesbosch geweest. Het was
wel vroeg opstaan na het bruiloftsfeest van gisteravond, maar zowel de
fietstocht die we maakten als de wandeling erna wogen ruimschoots op tegen dat
kleine ongemak.
We scoorden een bijna 100% wat onze zoektocht betreft - die ene die we niet
vonden is er niet meer waarschijnlijk gemuggled denk ik - en dat is niet eens het leukste
aspect van zulke mooie dag. Het geocachen is eigenlijk meestal maar de kapstok
waar ik het genieten van de natuur en het fotograferen aan ophang. Dan vind ik
het achteraf gezien misschien wel een beetje jammer dat ik mezelf ooit de
beperking heb opgelegd slechts één foto per dag te tonen in deze blog. Ik had
vandaag een rijke oogst. Goed, de andere volgens mij geslaagde opnames komen
wel op facebook terecht, of via Whatsapp bij onze geocachevriendengroep, het
zou ook kunnen dat ik ze bij een volgende gelegenheid eens toon op de fotoclub
mijn voorraad bruikbare fotos voor het
komende fotosalon groeit gestaag.
De keus voor deze foto wil ik graag verantwoorden door te vertellen dat ik bij
deze plaat in laagjes heb gedacht, zo heb ik er trouwens nog wel enkele mee
gebracht vandaag. De invoegende lijn van de afsluiting die herhaald wordt door
de grassen, daarboven de bomen met de
doorkijk naar de Merwede doorheen de rij stammetjes, in die rij bijna op het einde
die ene tegendraadse boom die de monotonie doorbreekt en dan daarboven weer een
laagje wolkjes in een, voor deze eerste meidag, schitterend blauwe lucht Dat
alles wordt dan ook nog eens ondergedompeld in frisse groen gele
lentekleurtjes, hier en daar zelfs een bruinachtig of oranjetintje erin ( we
zijn tenslotte in Nederland he J ) De regeltjes zijn niet alleen zaligmakend in de
fotografie natuurlijk, maar het is niet verkeerd ze op zn tijd ook eens te
volgen he
Om de vijf
jaar organiseren wij binnen onze fotoclub de 24 uur van Lichtaart. In een
tijdspanne van 24 uren proberen we alles wat er ook maar gebeurt in het dorp te
fotograferen. We archiveren dat dan als een soort tijdsdocument en met de 200 meest
relevante fotos organiseren we ook een tentoonstelling . Van gisteren 12 uur
tot vanmiddag 12 uur zijn we dus met zn allen druk in de weer geweest.
Uiteraard hadden we een planning gemaakt, iedereen had zijn steentje
bijgedragen om uit te vlooien wat er allemaal, voorspelbaar of niet, te
gebeuren stond en we hadden een zeer uitgebreide to-do lijst. De foto die ik
gisteren op deze paginas liet zien was er trouwens een die zich tussen de geplande
punten door onverwacht aanbood
Vandaag waren er ook weer een aantal fotogelegenheden waar ik me in het
bijzonder op zou storten, de zoon van een van onze beste vrienden trad in het
huwelijk bijvoorbeeld. Natuurlijk heb ik daar de nodige fotos gemaakt en daar
doe ik tezijnertijd wel iets mee, maar toch koos ik voor een ander item voor
deze blog.Volgende week organiseert de
plaatselijke ruiterclub haar jaarlijks tornooi en we waren ervan op de hoogte
gebracht dat ze vandaag zouden beginnen met de opbouw van de infrastructuur en
zo Nog voor de bruiloft ging ik daar al eens een kijkje nemen, de feesttent
opbouwen is specialistenwerk en dat wilde ik graag fotograferen. Deze foto vond
ik de leukste uit de serie.
Precies een
maand geleden had ik het over een oud huisje in het gehucht Hoebenschot. Ik
vond het toen jammer dat ik het vrouwtje achter het venster niet meer gezien
had. Haar wilde ik wel eens fotograferen namelijk.
Vandaag was ze er weer en wat meer is, ik heb haar gefotografeerd, niet enkel
door het venster maar ik ben er ook binnen geweest. Neen heb je, ja kun je
krijgen maar ik hoefde het eigenlijk niet eens te vragen toen ik er gestopt
was. Haar zoon woont in het huis er naast zo bleek en toen die zag dat ik ging
aankloppen wilde hij meteen weten wat, wie, waarom enzovoort Hij nam me mee
achterom en zo kon ik kennis maken.
Vijfennegentig is ze ondertussen en ze woont nog altijd zelfstandig in haar
eigen woning, zoonlief houdt uiteraard een oogje in het zeil. Ik heb honderduit
met haar gepraat, ze is nog erg helder van geest, ziet nog zonder bril alleen
het praten moet wat luider. Of ik haar mocht fotograferen? Zo vaak ik maar
wilde en ze poseerde gewillig precies zoals ik het haar vroeg.
Om de sfeer niet te verprutsen heb ik bewust de flits niet gebruikt het
invallend licht door het raam vond ik veel mooier.
In
afwachting dat het nu eindelijk lente wordt heb ik mijn macrolens maar alvast
van onder het stof gehaald. Ik heb hem meteen maar op de Eos gezet en tussen
twee buien door ben ik al eens door het gras gaan kruipen. Kleine krioelende
kriebelbeestjes waren er nog niet veel te bespeuren maar er zijn al wel dappere
bloemekes die het monotone groen van ons grasperk ( of wat daarvoor moet
doorgaan ) komen opvrolijken. De erg kleine scherptediepte die je met zon lens
hebt is precies wat je zoekt bij dit soort fotografie: één enkel bloemeke
scherp en al de rest in een rustige onscherpte. De naam ontsnapt me trouwens -
zou het robertskruid kunnen zijn? Wereldschokkend is het niet, zon klein lichtpaars
ding maar dat hoeft ook niet om mooi te zijn toch?
Nu nog wachten op beter weer en op het kruipende en vliegende kleine grut en
dan hebben we gedurende een hopelijk lang seizoen weer extra onderwerpen om op te
gaan jagen.
Mooi licht,
daar doe je het voor als fotograaf. Mooi licht heb je vaak s morgens, het
gouden uurtje, ik ben helaas niet vaak in de gelegenheid dat mee te maken, ligt
aan mijn bioritme Mooi licht heb je ook dikwijls s avonds, het befaamde
blauwe uurtje, dat ligt me al iets beter en net voor een bui of net na een bui
kan het ook erg genietbaar zijn.
Toen ik deze voormiddag vertrok voor de wandeling met Phaido was dat net na een
bui en onder de stralen van een voorzichtig zonnetje. De belofte van blauw in
de hemel en van opklaringen was voldoende om de paraplu thuis te laten, ons
dagelijks rondje zouden we wel droog afhaspelen. Toenwe al een eind in de Smallebroeken waren
kreeg ik een fameus staaltje van mooi licht te zien. Dan ga ik aan het
fotograferen natuurlijk en daar was ik zo druk mee bezig dat ik me niet
realiseerde dat wat ik uit het noord-westen zag dichterbij komen de
aankondiging van de zoveelste aprilse gril was. Dit was niet het mooie licht na
de bui, dit was het mooie licht vóór de volgende bui. Vijf minuten later was
het vandattume en hoeft het gezegd dat we behoorlijk uitlekten toen we weer
thuis waren. Ik vond het niet eens zo erg want ik had toch weer enkele prachtopnames
gescoord.
In de exif
gegevens van deze foto kan ik natuurlijk zien om hoe laat ie gemaakt is maar
eigenlijk was dit vandaag op zowat ieder uur van de dag mogelijk geweest. We
kregen van s morgens vroeg tot een stuk in de avond de meest onverwachte
koude, natte grillen van de weergoden over ons heen.
Lieden die hierdoor meteen de klimaat-opwarming naar het rijk der fabelen
willen sturen moet ik er toch op wijzen dat het al sedert jaar en dag is dat er
in deze tijd van het jaar totaal knettergekke weerfenomenen kunnen voorbij
komen. De benaming aprilse grillen is dan ook algemeen gekend en wat we vandaag
meemaakten is dan misschien niet wat we hoopten maar wel perfect normaal, het
is niet de eerste keer dat het hagelt, vriest, oude wijven of pijpestelen regent
in april
We zijn deze morgen flink nat geworden tijdens de wandeling, helemaal verkleumd
zijn we thuisgekomen en de rest van de dag hebben we wijselijk binnenskamers
doorgebracht. De vooropgestelde 10.000 stappen hebben we vandaag niet gehaald
en de foto die de dag illustreert hebben we door het venster gemaakt. J
25 april Alweer
een jaar erbij, een mens zou een hekel krijgen aan verjaardagen als ie het
getal ziet dat tevoorschijn komt. Het begon allemaal heel normaal deze morgen,
ontwaken rond een uur of 9, meteen wat knuffels, net iets meer als anders merkte
ik, ontbijt, krantje, sudokus, en dan de ochtendwandeling met Phaido. Daarna begonnen
de verjaardags-gerelateerde activiteiten.
Gisteren hadden we al met de Lichtaartse vrienden een voorproefje mogen beleven
en vandaag waren de Lommelse relaties aan de beurt. Het is beregezellig
geworden. Dat ik tijdens het bijkletsen en het nuttigen van wat nats ook nog
een telefoontje kreeg van doodzieke Jack uit Omaha had ik al helemaal niet
verwacht en ik kon enige tranen niet tegenhouden mag het?
Van fotograferen is niet veel meer terecht gekomen, gelukkig had ik tijdens de
ochtendwandeling Phaido al eens te pakken gekregen. Als de wandeling bijna ten
einde loopt moet ie op het baasje wachten en dat doet ie dan ook ergens in de
berm. Hij hoeft verder ook helemaal niet aan de lijn of zo, maar van af dat
punt hebben we toch liever dat ie iets dichter bij ons blijft en dat weet ie.
Phaido is een verstandige hond immers.
