Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-04-2016
28 april Het macroseizoen mag beginnen
In
afwachting dat het nu eindelijk lente wordt heb ik mijn macrolens maar alvast
van onder het stof gehaald. Ik heb hem meteen maar op de Eos gezet en tussen
twee buien door ben ik al eens door het gras gaan kruipen. Kleine krioelende
kriebelbeestjes waren er nog niet veel te bespeuren maar er zijn al wel dappere
bloemekes die het monotone groen van ons grasperk ( of wat daarvoor moet
doorgaan ) komen opvrolijken. De erg kleine scherptediepte die je met zon lens
hebt is precies wat je zoekt bij dit soort fotografie: één enkel bloemeke
scherp en al de rest in een rustige onscherpte. De naam ontsnapt me trouwens -
zou het robertskruid kunnen zijn? Wereldschokkend is het niet, zon klein lichtpaars
ding maar dat hoeft ook niet om mooi te zijn toch?
Nu nog wachten op beter weer en op het kruipende en vliegende kleine grut en
dan hebben we gedurende een hopelijk lang seizoen weer extra onderwerpen om op te
gaan jagen.
Mooi licht,
daar doe je het voor als fotograaf. Mooi licht heb je vaak s morgens, het
gouden uurtje, ik ben helaas niet vaak in de gelegenheid dat mee te maken, ligt
aan mijn bioritme Mooi licht heb je ook dikwijls s avonds, het befaamde
blauwe uurtje, dat ligt me al iets beter en net voor een bui of net na een bui
kan het ook erg genietbaar zijn.
Toen ik deze voormiddag vertrok voor de wandeling met Phaido was dat net na een
bui en onder de stralen van een voorzichtig zonnetje. De belofte van blauw in
de hemel en van opklaringen was voldoende om de paraplu thuis te laten, ons
dagelijks rondje zouden we wel droog afhaspelen. Toenwe al een eind in de Smallebroeken waren
kreeg ik een fameus staaltje van mooi licht te zien. Dan ga ik aan het
fotograferen natuurlijk en daar was ik zo druk mee bezig dat ik me niet
realiseerde dat wat ik uit het noord-westen zag dichterbij komen de
aankondiging van de zoveelste aprilse gril was. Dit was niet het mooie licht na
de bui, dit was het mooie licht vóór de volgende bui. Vijf minuten later was
het vandattume en hoeft het gezegd dat we behoorlijk uitlekten toen we weer
thuis waren. Ik vond het niet eens zo erg want ik had toch weer enkele prachtopnames
gescoord.
In de exif
gegevens van deze foto kan ik natuurlijk zien om hoe laat ie gemaakt is maar
eigenlijk was dit vandaag op zowat ieder uur van de dag mogelijk geweest. We
kregen van s morgens vroeg tot een stuk in de avond de meest onverwachte
koude, natte grillen van de weergoden over ons heen.
Lieden die hierdoor meteen de klimaat-opwarming naar het rijk der fabelen
willen sturen moet ik er toch op wijzen dat het al sedert jaar en dag is dat er
in deze tijd van het jaar totaal knettergekke weerfenomenen kunnen voorbij
komen. De benaming aprilse grillen is dan ook algemeen gekend en wat we vandaag
meemaakten is dan misschien niet wat we hoopten maar wel perfect normaal, het
is niet de eerste keer dat het hagelt, vriest, oude wijven of pijpestelen regent
in april
We zijn deze morgen flink nat geworden tijdens de wandeling, helemaal verkleumd
zijn we thuisgekomen en de rest van de dag hebben we wijselijk binnenskamers
doorgebracht. De vooropgestelde 10.000 stappen hebben we vandaag niet gehaald
en de foto die de dag illustreert hebben we door het venster gemaakt. J
25 april Alweer
een jaar erbij, een mens zou een hekel krijgen aan verjaardagen als ie het
getal ziet dat tevoorschijn komt. Het begon allemaal heel normaal deze morgen,
ontwaken rond een uur of 9, meteen wat knuffels, net iets meer als anders merkte
ik, ontbijt, krantje, sudokus, en dan de ochtendwandeling met Phaido. Daarna begonnen
de verjaardags-gerelateerde activiteiten.
Gisteren hadden we al met de Lichtaartse vrienden een voorproefje mogen beleven
en vandaag waren de Lommelse relaties aan de beurt. Het is beregezellig
geworden. Dat ik tijdens het bijkletsen en het nuttigen van wat nats ook nog
een telefoontje kreeg van doodzieke Jack uit Omaha had ik al helemaal niet
verwacht en ik kon enige tranen niet tegenhouden mag het?
Van fotograferen is niet veel meer terecht gekomen, gelukkig had ik tijdens de
ochtendwandeling Phaido al eens te pakken gekregen. Als de wandeling bijna ten
einde loopt moet ie op het baasje wachten en dat doet ie dan ook ergens in de
berm. Hij hoeft verder ook helemaal niet aan de lijn of zo, maar van af dat
punt hebben we toch liever dat ie iets dichter bij ons blijft en dat weet ie.
Phaido is een verstandige hond immers.
Ook vandaag
was ik weer met mijn fototoestel te gast bij de tweede dag van de
voorstellingen van Balance in het Schaliken. Hemels was de naam van de show
en ik moet toegeven dat ik qua artistieke prestatie wel onder de indruk was. Ik
heb er niet alleen op fotografisch gebied van genoten. Bij deze derde visie wist
ik ondertussen wel van uit welke positie de mooiste kiekjes te halen waren,
waar de foto-foutjes van de voorbije shows zaten en vandaag had ik me
voorgenomen alleen die scenes nog te fotograferen die ik tijdens de vorige optredens
niet optimaal in beeld gekregen had. Zo gemakkelijk was het toch niet want de
belichting in de zaal bleek ook bij deze voorstelling niet erg betrouwbaar, je
moest maar hopen dat op het moment dat je de ontspanknop indrukte er niet
plotsklaps weer een lading andere spots, met een totaal andere kleurtemperatuur
aan het flikkeren ging ik heb deze keer
dan maar op sluitertijd-voorkeuze gegokt en de Eos automatisch het diafragma en
de Iso instelling laten bepalen. In de Raw-omzetting op de PC zou ik dan
achteraf wel er voor zorgen dat ook de kleuren geloofwaardig zouden worden,
extra werk voor de boeg dus. Eigenaardig genoeg was het percentage geslaagde
fotos deze keer net iets groter
Uit de vele leuke fotos heb ik er willekeurig een uit gepikt om deze pagina van
mijn dagelijkse blog te illustreren.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: ISO 3200 f 4,5 1/400
Twee
voorstellingen van de show Hemels door de dansers en danseressen van Balance
heb ik vandaag gezien en gefotografeerd. De teller van mijn camera was weer een
kleine duizend clicks opgelopen vanavond. Morgen is het nog eens van vandattume
Ik weet nu al wat te doen in de loop van volgende week qua fotobewerking. J
Liever dan me meteen in het selecteren en fatsoeneren te storten kies ik
vandaag voor een foto van onze breakdance kampioen Pieter. Die was
waarschijnlijk geïnspireerd door wat hij net gezien had tijdens de voorstelling
van 6 uur. Na afloop wilde hij op de trappen van het Schaliken ook eens zijn
kunnen tonen en hij had gevraagd of ik even mee naar buiten kwam om dat te
fotograferen Graag gedaan, het maakte mijn keuze van de foto van de dag een
stuk gemakkelijker.
Ik ben
vandaag nauwelijks aan fotograferen toegekomen, en dat is een erg grote
zeldzaamheid. De steeds maar binnenkomende alarmerende berichten over de
gezondheidstoestand van onze goede vriend Jack in de States zijn niet van dien
aard om me zorgeloos door de lente te laten dartelen, het omslaande weer ook
niet trouwens. Ik ben weliswaar enkele keren met Phaido er op uit getrokken,
had de camera altijd wel bij, maar de inspiratie en de goesting kwamen maar
niet. Bij het checken van de e-mails, messenger, facebook en WhatsApp was er
ook al niet veel opbeurends te rapen en dan brengt Photoshop wel eens
verpozing. Met het wegwerken van wat achterstand in mijn to-do lijstje kon ik mijn
zinnen toch een beetje verzetten. Ik ben ook even bezig geweest met het in
elkaar knutselen van een ontwerpje voor een T-shirt opdruk. Het wordt een
cadeautje voor iemand die zeker zal weten waar het over gaat als ik hem dit
geef bij gelegenheid J
De vaardigheid om een bestaande foto om te zetten naar dit soort pentekening-achtige
beelden heb ik ondertussen wel in de vingers. De goede verstaander zal zonder
twijfel wel begrijpen dat het niet Albert Einstein is die ik er van verdenk de
kemels te schieten die hier voorbij komen De toekomstige ontvanger van het
T-shirt dat ondertussen klaar ligt mag zich aangesproken voelen.
En voor alle duidelijkheid, de foto van de heer Einstein heb ik niet zelf
gemaakt, wel de bewerking en dat is ondertussen ook een onlosmakelijk onderdeel
geworden van de fotografie.
Soms heb je
van die dagen waar je een yahoeeee en joecheiii-gevoel van krijgt, vallen alle
ingrediënten die je nodig hebt om een mens gelukkig te maken precies goed op de
juiste plaats en op het goede moment. Zo een zeldzame hoogdag mochten we
vandaag meemaken. Allereerst praten we over het prachtige weer dat de nationale
weermannen en vrouwen voor ons hadden uitgekozen, het gezelschap de Jakke,
Jackie en Annemarie vond ik helemaal top, we gingen een wandelen in de buurt
van Averbode en Testelt en dat bleek ook al een schot midden in de roos en verder
was de kwaliteit van de geocachen die we tussendoor konden te pakken krijgen ver
boven gemiddeld. Tja, dan mag je spreken over een kamerbrede, dagvullende,
gelukzalige glimlach. Ook het fotograferen wilde best vlotten. In zulk mooi decor
kon ik me weer eens ten volle in de landschapsfotografie storten. Dit beeld
geeft slechts een fractie weer van de prachtige omgeving waarin wij de hele dag
mochten evolueren. Geef mij maar meer van zulk heerlijk lenteweer.
Komend
weekend is het weer zo ver: de dansers en danseressen van Balance zullen hun
beste beentje voorzetten tijdens de jaarlijkse dansvoorstelling in het
Schaliken in Herentals. Uiteraard zal ik daar weer gaan fotograferen. Vandaag hadden
ze generale repetitie, voor het eerst in de zaal, en bij die gelegenheid wilde
ik al eens een kijkje gaan nemen, kwestie van goed voorbereid aan te slag te
kunnen in het weekend. En ik had mijn camera toch ook maar meegenomen.
Qua standpunten heb ik wel een en ander opgestoken, maar wat de belichting
betreft bleef ik op mijn honger zitten de zaalverlichting was nog niet
ingesteld voor de show en dus blijft het afwachten wat het wordt, ik zal me wel
laten verrassen en me aanpassen. Het worden sowieso erg hoge ISO-waarden en RAW
opnames.
Dit jaar zijn het voornamelijk de kleinsten die aan bod zullen komen. Het was
erg leuk ze op het grote podium te zien evolueren, maar het was al even leuk
links en rechts een onverwacht shot te plegen. Die kinderen kunnen zo
vertederend enthousiast, aandachtig, meelevend, verstrooid of afwezig zijn en
dat soms in één beeld.
Ik was
vandaag weer eens een dagje op stap met mijn geocachemaatje Jackie en zijn
vrouwtje Annemarie. Het is een zeer gevulde dag geworden met erg gevarieerde
doelwitten. We hebben enkele keren gebruik gemaakt van een waadpak, we hebben
evenwichtsoefeningen gedaan, opgeloste mysteries gelogd en de hoofdbrok van de
dag bestond uit een mooie, leerzame wandeling van zon 5 km doorheen het
leefgebied van de gladde slang in en rond de Reuselse Moeren. Na een 100%
successcore wat betreft onze zoek- en vind resultaten vonden we dat we als
beloning - en nu citeer ik een gevleugelde uitspraak van Annemarie: - de natuur
maar eens moesten inruilen voor een nat uur Zo belandden we in de Klothoeve
in Postel waar we ons de Duvel lieten smaken. Een zelfportret in de spiegeling
van een van de vensters kon er bij het buitenkomen ook nog bij
Zo ontdek je
al wandelend en geocachend, niet eens zo ver van huis, plots toch nog leuke
dingen waar je het bestaan niet van vermoedde Op zoek naar de korte multicache
De Steen Der 7 Heerlijkheden ( GCMY55 ) kwam ik bij het Postelvaartje. Het was
pas toen ik thuis op de kaart ging zoeken dat ik achter die naam kwam trouwens.
Als gezonde nieuwsgierigaard wilde ik dannatuurlijk nog wat meer info en op de site van Toerisme Mol kwam ik er
achter dat het in november 1922 gegraven werd om Postelse producten over te
brengen naar het Kempens kanaal. Later fungeerde het ook als bevloeiingsgracht
voor de akkerbedrijven in Postel.
De fotografiekriebels kon ik ook hier weer bevredigen. Met 24 mm had ik niet
voldoende groothoek bij om van uit dit standpunt, op de brug, vaart en
schuilkut in één beeld te vatten dus werd het weer maar eens een samengestelde
panoramabewerking. Vier staande elkaar gedeeltelijk overlappende fotos
volstonden om er in Photoshop deze plaat van te brouwen.
Onze goede
vriend Jef Kiek draagt zijn bijnaam met fierheid. Zijn echte naam doet er niet
toe, iedereen noemt hem Kiek. Hij startte ooit in Lichtaart de Kiekenclub op,
een fast-food-zaak waar je sandwiches, frieten en allerhande andere lekkernijen
kon verkrijgen, maar vooral kip, in het goed Lichtaarts: Kiek !!!
Niet verwonderlijk dat ie snel bekend werd onder die naam, Jef Kiek. Zijn vier
zonen Dave, Jakke, Peter en Wimmeke ( al een hele Wim ondertussen trouwens ) kregen
bijna vanzelfsprekend ook dezelfde roepnaam mee en nu dat er een nieuwe
generatie zich aandient zal de eerste mannelijke telg onvermijdelijk ook als
Kiek door het leven gaan.
Ik was vandaag op bezoek in huize Kiek en de kip, kiek of pluimvee gerelateerde
symbolen zijn daar zeer aanwezig. Het lag dan ook min of meer in de lijn der
verwachtingen dat ik kleine Ryan zou fotograferen als koene kiekenridder.
Om de zoveel
tijd slaat het extreem-loopwedstrijd-virus weer eens toe bij onze zoon Michael.
Is het geen marathon of een ander massa ultra-event, dan is het een transalpine
achtdaagse en vandaag had ie het in zijn hoofd gehaald deel te nemen aan
Limburgs Zwaarste, een tocht van 60 km. doorheen het vaak onverwacht stijl heuvelende
Nederlandse Zuid Limburg. Samen met zijn loopmaatje Kenny Geens stonden ze deze
morgen om 9 uur aan de start in Heerlen. Ik had me weer als vrijwilliger
aangeboden om voor de logistiek en de fotografie te zorgen en dat impliceerde
dus dat ik er al om zes ( 6 !!!) uur er uit moest deze morgen. Ik heb er geen
spijt van gehad evenwel. Het werd een superdag met heroiek ( van de atleten ) met
prachtige landschappen en met behoorlijk wat spanning want om op de voorziene tijden
bij bevoorradingspunten te geraken moest ik met de wagen vaak laveren tussen
hele hordes wielermaniakken. Zon 15.000 wieleramateurs reden daags voor de
Amstel Gold Race hun eigen versie van die wedstrijd doorheen het Limburgse land
en die zorgden voor de nodige commotie op zn tijd
We hebben het allemaal gehaald en ik heb natuurlijk weer een heleboel actie- en
andere beelden meegebracht. Dit is er eentje van net voor het eerste
controlepunt.
De
bosanemoontjes bloeien weer en ik weet enkele plekken in onze Lichtaartse
bossen waar ik ze te pakken kan krijgen. Zoals ieder jaar was ik ook vandaag
weer overweldigd door de overvloed. Een model om even plaats te nemen als
aandachtspunt heb ik tijdens onze wandelingen altijd bij de hand natuurlijk en
ook deze keer liet Phaido zich niet pramen.
Ik zag trouwens ook enkele wilde hyacinten iets dieper in het bos, uiteraard
heb ik er ook enkele shots van. Hier bloeien ze niet zo massaal als in het
gekende Hallerbos... ik denk dat het
tijd wordt om daar eens naar toe te rijden om dezelfde pracht in duizendvoud te
gaan zien In afwachting zal ik op facebook al een voorproefje tonen.
Geloof me of
niet, deze foto maakte ik deze namiddag thuis buiten in de hof. Ik ben aan het
experimenteren met low-key, omdat het nu eenmaal een van de werkpunten is in de
club en omdat ik geen ander model bij de hand had is het vandaag een zelfportret
geworden.
Het is eigenlijk vrij eenvoudig om het zelfs overdag donker te laten lijken als
je fotografeert. Je kiest een erg lage ISO-waarde, een zo klein mogelijk
diafragma en dan zet je een pittige grijsfilter voor de lens. De camera ziet dan
toch het onderwerp ook niet meer hoor ik je opwerpen maar daar heb je dan een
flitser voor. De achtergrond blijft donker en met de plaatsing van de flitser kies
je van waar het licht komt. Met de afstandsbediening in de hand kon ik van op
mijn zitje deze veredelde selfie scoren.
De Vlaming
heeft een baksteen in zijn maag? In Westmalle hebben ze er alleszins meer dan
voldoende om er ook nog andere dingen mee te doen merkte ik vandaag.
Misschien een ideetje voor de organisatoren van Vlaamse wielerkoersen in
Italie hebben ze de Strade Bianche over witte grindwegen, in Frankrijk Parijs-Roubaix
met fietsonwaardige kasseistroken en in Westmalle hebben ze nu de Strade Rosso
!!!
Toen we deze namiddag rond het kasteel van Westmalle aan ons geocache tochtje
bezig waren liepen we plotsklaps over een wel zeer ongewone ondergrond. De
wegen daar in de buurt zijn privé eigendom en alleen als wandelaar of als
fietser ben je er gedoogd. De eigenaars hebben blijkbaar een deal met het
plaatselijke baksteenbedrijf om klei af te graven op hun gronden en een
bijkomstige clausule in het contract bepaalt waarschijnlijk dat ze ook hun
afval en/of mislukte productie mogen storten op de zandlanen, we liepen
letterlijk over al dan niet gehalveerde boerkes. Ik mag hopen dat daar binnenkort
enig zwaar materiaal overheen komt rollen om de boel een beetje te verpulveren
want zoals het er nu bij ligt is het een gehaaide succesformule om voor
sensatie te zorgen bij wielerwedstrijden, valpartijen, platte banden en bizarre
ontwikkelingen gegarandeerd. Misschien is men daar wel van plan er vroeg of
laat een iet of wat vriendelijkere bekleding overheen te leggen maar voorlopig
vond ik het wel leuk middels deze foto te documenteren hoe het er nu bij ligt.
Na de bewering
gisteren dat de lente nu toch echt wel was losgebarsten en de vaststelling dat
de natuur in overdrive gaat en de vrouwen een stuk mooier worden in deze tijd
van het jaar wil ik daar vandaag een vervolg en een aanvulling aan toevoegen.
Een stel vrouwenbenen met schaduw was al de illustratie van het tweede deel van
de stelling maar voor het eerste deel zijn er nog veel meer bewijzen, in de
vorm van fotos, te rapen. In de weiden aan de Smallebroeken, onze dagelijkse
wandelbiotoop, bloeit het dat het een lieve lust is. Paardenbloemen zijn er al
in overvloed te bewonderen alom. Pisbloemen worden ze hier genoemd en in tegenstelling
tot wat die naam zou kunnen laten vermoeden zijn ze best wel mooi. Mooi genoeg
om er eens bij te gaan liggen en een close up te maken van uit een laag
standpunt vond ik.
Als het weer
lente wordt, de zon wat uitbundiger gaat schijnen en de temperaturen oplopen
wordt de wereld plotsklaps toch een stuk interessanter. Niet alleen gaat de
natuur in overdrive om aan de grote bloei te beginnen maar ook de vrouwen
worden een stuk mooier
Als ik dan rondloop en ik zie al dat schoons rondom me dat wordt mijn rechter
wijsvinger vaak erg vrijpostig als ie in de buurt van de ontspanknop van mijn
fototoestel zit. Thuis bekijk ik elke avond de oogst van mijn fototochten en
soms zie ik een beeld of zoals in dit geval een uitsnede uit een beeld waar
ik wel eens mee aan de slag wil in een of ander bewerkings-programma. In dit
geval was het feit dat een collega fotografe me onlangs lid heeft gemaakt van
de groep Shadows op Facebook de trigger om dit beeld uit te kiezen. Toen ik hem
naar mijn smaak had geknipt en omgezet naar zwart-wit vond ik m eigenlijk ook
wel geschikt voor deze blog
Het zwembad
was nog niet verwarmd.
Als je een 4-sterren vakantiewoning met zwembad huurt voor een weekend tijdens
de eerste helft van april zou je kunnen argumenteren dat dit normaal is, maar
als er ook een sauna is mag je er toch van uit gaan dat het zwembad op zijn
minst gekuist is ? Ook dat was niet het geval helaas. We hebben het toch maar
open gelegd, al was het maar voor het uitzicht.
En Phaido vond het prachtig. Hij mocht er niet in van ons en dat deed ie ook
niet maar ik heb er een donkerbruin vermoeden van dat ie het wel graag gedaan
had. De hobbyfotograaf in het baasje vond dan weer dat dit een prima locatie
was om enkele ingredienten netjes te schikken, Phaido er tussen te plaatsen en er
een leuk gespiegeld plaatje van te schieten.
Het
slechte weer dat ons een ganse week lang voorspeld was voor ons weekendje Hoge
Venen mogen de Nationale Weermannen en vrouwen ons nog meer voorspellen. Man,
man wat een schitterend weer hebben we al twee dagen gehad Meer van dat
Het doel van onze grote familiewandeling voor vandaag was het meer van
Robertville. Ik had op geocacheing.com een veelbelovende multicache gespot en
de hele meute vond het een goed idee om die maar eens aan te pakken. Le tour du
lac was inderdaad een bijzonder leuke en afwisselende tocht met prachtige
vergezichten, kleine en minder kleine paadjes langs de oevers, brugjes over de
zijtakken, klimmetjes en toen we meenden dat we bijna rond waren nog een meer
dan gesmaakt toetje in de vorm van een bezoek aan het kasteel van Reinardstein
met een tocht door een bijzonder mooi bijna Alpijns dal en een zicht op de
hoogste waterval van Belgie. Uiteraard zat de camera weer vol fotos toen we
terug in onze tijdelijke thuishonk angekomen waren en het merendeel daarvan
waren groepsfotos. Logisch op een weekend als dit toch.
