Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-12-2015
06 december Huisje in het bos
De Belg en
de baksteen in de maag bij uitbreiding met zijn zin om ook ergens een tweede
verblijf(je) te koesteren, het hutje op de heide, het krotje in de
volkstuintjes, het huisje bij de zee of is het een strandcabine of het
chaletje in het bos, het zit diep in de volksaard blijkbaar. Tijdens onze
dagelijkse wandelingen waren ze nauwelijks te tellen vroeger. Enkele jaren
geleden besliste de overheid om komaf te maken met de wildgroei van bouwsels in
de natuur. Misschien was dat ook wel terecht, op elk perceel in het bos en op
de meest onverwachte plaatsen in natuurgebieden had iemand wel zijn privé vakantieverblijfje
in het groen. Het ging allemaal erg snel, net iets te snel eigenlijk voor de
meestal bejaarde, niet bemiddelde eigenaars. Binnen de kortste keren moesten ze
verdwijnen. Zoals dat zo vaak gebeurt ontsnapten er toch weer enkele aan de
grote sloop. Het is nog altijd belangrijk wie je kent in het leven denk ik dan
met mijn soms sceptische kijk op de dingen. Dit fraaie exemplaar heeft alle
stormen overleefd en ondanks het feit dat we er al in geen jaren bewoners
gezien hebben is er van verval weinig te merken, met andere woorden, iemand
komt toch regelmatig enig onderhoud uitvoeren Ach ja, ik stoor me er niet aan,
ik merk alleen maar op. Eigenlijk vind ik het niet eens zo verkeerd op die
plaats, het leverde me vandaag alleszins dit bijna idyllisch plaatje op.
De fotoclub
Filofok exposeert dit weekend in het Miloheem in Mol Rauw. Ik ben daar deze
namiddag een kijkje gaan nemen en toen ik uit de zaal buitenkwam zag ik in het
westen waanzinnig mooi avondrood in de lucht. Dan krijg ik overal kriebels Ik
vond niet meteen een fotogenieke plek om daar optimaal gebruik van te maken en
pas toen ik over de kanaalbrug reed op de weg Geel-Retie zag ik mijn kans. Iets
verderop sla je linksaf naar Sas 7 en daar kun je wel een leuk standpunt vinden
wist ik. Het uitbundige avondrood werd evenwel steeds minder en het rode gebied
werd ook steeds kleiner, ik moest snel zijn dus. Een klein vervelend detail
maakte het er niet gemakkelijker op: ik had geen statief bij Het moest dus uit
de hand. Gelukkig kon ik steun vinden door de camera stevig tegen de reling van
de Sas-overgang te klemmen. Met een sluitertijd van 1 seconde is de foto
weliswaar niet zo retescherp als ik zou gewild hebben, maar het ging mij
tenslotte om de sfeer en de kleur en daar ben ik wél gelukkig mee.
Er is meer
dan wij mensen met ons beperkte verstand kunnen bevatten. Naast de ons
vertrouwde werkelijkheid is er waarschijnlijk nog een vierde, vijfde en eventueel
nog wel een zesde dimensie. Er is zonder twijfel ook nog een digitale
werkelijkheid, een gefantaseerde, een romantische en een religieuze In een
voor ons voorlopig nog ontoegankelijk universum gebeurt er vanalles in
paralelle werelden en daar heb je geen kijk en geen vat op tenzij je op het
goede moment een camera bij de hand hebt natuurlijk. Soms, heel soms overlappen
twee universums gedurende een korte tijd en dan zie je toevallig misschieneens een ireeel planeetje voorbij komen, een
planeetje dat uit een andere tijdsruimte lijkt te komen want het bevat maar
enkele ingredienten uit de realiteit zoals wij ze kennen
Toen ik vandaag , met dit schitterende weer, aan het fietsen was had ik in de
buurt van Noorderwijk een pauze ingelast om een mooie herfstboom te
fotograferen. Toen kwam er totaal onverwacht een korte fusie van herfst 2015 en
een ons onbekende dimensie en kon ik dit planeetje te pakken krijgen. Het vloog
zowat verloren over het Kempens landschap in het late herfstlicht. Omdat ik de
camera toch in aanslag had kon ik afdrukken net toen het voorbij kwam. Ik ben
daarna vierklauwens verder naar huis gefietst want ik was danig onder de indruk
en ik wilde ook zo snel mogelijk op de PC bekijken wat ik op mijn
geheugenkaartje gevangen had.
Zo gemakkelijk gaf het planeetje zich niet gewonnen evenwel. Ik had de hulp van
Photoshop nodig, iets met klonen, vertikaal draaien, poolcoördinaten en een
hele poespas Daarna kreeg ik eindelijk op het scherm bevestigd wat ik daar in
Noorderwijk kort meende gezien te hebben het was dus toch geen droom of
fantasie !!!
Voor de sceptici: de bewerking in Photoshop heet Little Planet en liever dan
een moeilijke technische uitleg te doen verwijs ik naar deze YouTube tutotial: https://www.youtube.com/watch?v=oQbC_Geuwao
We hadden
een afspraak bij de tandarts om half elf. We gaan al bijna een halve eeuw bij
dezelfde tandarts en die heeft een praktijk in Overpelt, zeg maar tussen drie
kwart uur en een vol uur rijden van uit Lichtaart, afhankelijk van het verkeer.
Los van het feit dat dit niet erg voordelig is voor onze ecologische footprint
kwamen we zo ook in conflict met de normale pipi en kaka uren van Phaido. Om
dat probleem te omzeilen vertrokken we ruim een half uur vroeger en gingen we rond
half tien wandelen in het natuurgebied achter het Zilvermeer. Het was niet de
eerste keer dat we daar even een frisse neus gingen halen, we weten immers dat
het daar rustig is en dat je daar zelfs na enkele dagen regen behoorlijk
wandelbare en slijkvrije paadjes vindt.
Phaido kent daar ook al de weg blijkbaar want hij liep constant voor ons uit. Er
waren uiteraard vele onbekende vreemde geurtjes overal en hij snuffelde dan ook
van links naar rechts en omgekeerd. Zo vernamen we terloops ook dat het daar
verboden te vissen is who cares? Dat hij ook nog eens deed wat wij van hem
verwachtten was meteen een zorg minder de rest van de dag.
Op woensdagmiddag
wordt er op ons gerekend om de kleinkinderen van school te gaan halen in
Herentals. Jefke gaat dan naar de voetbaltraining en Julieke komt mee naar
Lichtaart want die heeft om vijf uur balletles bij Balance Health Center. Na
huiswerk en ontspanning duikt de jongedame de badkamer in want ze moet zich voorbereiden
en omkleden. Nu heb ik wel enige ervaring met badkamers die lang bezet gehouden
worden door partners, vriend(inn)en of een echtgenote en ik kan er ook wel enig
begrip voor opbrengen. Maar toen ik vandaag eindelijk toegang kreeg zag ik
meteen waarom het deze keer zo lang duurde: ze waren met zn vieren !!!
Deze foto
had misschien wel gepast in de AV reeks over water die ik op het fotosalon
van onze club presenteerde vorige maand. Met dit k***te weer waren de
fotomogelijkheden niet zo uitbundig aanwezig tijdens de wandeling. Hoewel de Eos
6D volgens de reclame en de reviews spatwaterdicht is, wilde ik toch niet te
veel risico nemen en haalde ik m alleen maar uit de tas als ik een beschermende
luwte vond tijdens de elkaar overlappende plensbuien.
En regenen deed het, man, man, man regen, regen, regen De zoveelste foto van
Phaido in de regen, van Josee in de regen of van Josee én Phaido in de regen
gespiegeld in een plas wilde ik de kijker deze keer besparen. Deze
neerpletsende druppels in een plas leken me een deugdelijk alternatief.
Ik realiseer me wel dat er zou kunnen geopperd worden dat er geen onderwerp of
opvallend voorgrond object is, zoals dat hoort volgens de compositieregels en
de gangbare opvattingen binnen de fotowereld, maar zoals meestal trek ik me van
regels weinig aan. Ik vond deze zwart wit omzetting best wel mooi en de
nattigheid van de dag wordt er helemaal door weergegeven. Geef mij dan maar
droog vriesweer
Hoe ouder we worden hoe meer we de
schoonheid van onze eigen heimat gaan smaken. We herhalen het tot
vervelens toe misschien: je hoeft niet ver te reizen om van de natuur, het
groen en de omgeving te genieten. Als het weer een beetje meezit is het overal
mooi en als het weer niet meezit ook eigenlijk. Wie zegde daar ook weer dat er
geen slecht weer bestaat, alleen slechte kleding
Ook met het druilerige regenachtige weer van vandaag staat Phaido op zijn
dagelijks uitstapje en hem zul je zeker niet horen klagen over enkele
regendruppels, integendeel. Hij voelde zich deze morgen zo happy dat ie meteen
een dansje wilde doen met het vrouwtje.
Voor de
zondagse afspraak met de vrienden hadden we vandaag café De Hei, bij Marie,
uitgekozen als gezellige plek om enkele uren te vertoeven. Het is misschien wel
het laatste authentieke bruine café dat je in de wijde omgeving kunt vinden, een stuk erfgoed, zou de status van beschermd monument moeten krijgen... Ze
verdwijnen snel helaas.
Echte ouderwetse Kempense gezelligheid vind je hier nog, sociaal contact is nog
waar het om gaat. Hier kom je niet naar toe om te versieren, versierd te worden,
om je te bezatten of om opzwepende muziek om je oren gekletst te krijgen. Hier
kun je nog een gemoedelijk praatje maken. Dat je toch soms met net wat te veel
promille in je bloed thuis komt zullen we maar colleteral damage noemen
Ik ben even naar buiten geslopen om fototoestel en statief uit de wagen te
halen en dit oord van gezelligheid vast
te leggen. Dat was niet eens zo gemakkeljk. De spaarzame straatverlichting op
de hoek van de Herentalse baan en de weg naar Olen was niet van dien aard om me
zelfs met een lange sluitertijd een goede belichting te bezorgen. Om donkere en
lichte delen in een aanvaardbare balans te brengen had ik deze keer echt wel
een HDR bewerking nodig, een HDR bewerking zonder tone-mapping wel te verstaan,
het ging me alleen maar om de belichting. Een bijkomend probleem was ook hier
weer de kleurtemperatuur. Gele straatlampen, en wit licht van de café-verlichting
het helpt dan als je van zwart wit houdt. Dan hoef je je over witbalans alvast
geen zorgen te maken. J
Facebook
laat je tegenwoordig regelmatig zogenaamde souvenirs terugzien. Fotos van
dezelfde datum uit het verleden komen nog eens voorbij en indien je dat wilt
kun die dan weer delen. Deze morgen kreeg ik zo een plaatje van twee jaar
geleden te zien, een omgekeerde spiegeling Vrienden en collega fotografen
zullen wel weten dat ik dat soort grapjes wel vaker uithaal. Ik heb er al
tientallen gemaakt, misschien wel honderd omgekeerde spiegelingen heb ik er in
mijn mapje. Het procedé is eenvoudig, je fotografeert een onderwerp met
spiegeling, knipt het onderwerp er af, zo dat alleen de spiegeling overblijft
en dan zet je dat op zn kop. Zo lijkt alles op het eerste zicht weer recht te
staan, maar het is toch elke keer weer behoorlijk bevreemdend.
Deze voormiddag, tijdens de ochtendwandeling met Phaido, was ik door die
souvenir extra alert. De regen van deze nacht had voor de nodige plassen
gezorgd, het licht was zoals je dat graag hebt en ik kon weer enkele exemplaren
toevoegen aan mijn verzameling. Deze dreef vind ik extra leuk omdat er hier
twee plassen achter een waren. Dat zet de kijker nog meer op het verkeerde
been.
Indien je de foto niet goed begrijpt zou ik je aanraden de monitor even
onderste boven te houden en je dan te realiseren dat je alleen de spiegeling
ziet. J
Het vrouwke
is een keukenprinses uit de duizend. Voor-, hoofd- en nagerechten, soepen,
kleine en grote hapjes, er is geen lekkernij die zij niet op zn allerbest op
tafel tovert. Koekskes bakken is ook een van haar specialiteiten, en dan bedoel
ik deze keer niet het soort waar intimi ons wel eens van zouden durven
verdenken, maar wel snoepjes voor de Phaido
Kippengehakt, bloem en eieren, de precieze verhoudingen ken ik niet, maar Phaido
is er dol op. Het vrouwtje bouwt regelmatig een grote voorraad op en die gaat
dan in de diepvries, ze zorgt er ook steeds voor dat er enkele hapklare
exemplaren mee de wandeling op kunnen of tussen de brokken van de dagelijkse
voeding belanden. Ik heb er stiekem ook al eens van geproefd en ik vind het
helemaal niet verkeerd.
Hendrik
Conscience, hij leerde zijn volk lezen Het boshuisje in Zoersel is de plaats
waar Conscience verbleef toen de Loteling hem zijn geschiedenis vertelde. Dat
staat ook in rode letters vermeld op de gedenkplaat die rechts langs de deur
hangt.
Wij kwamen er deze namiddag langs gewandeld en het klinkt niet verrassend dat
ik een foto wilde maken van dit toch wel historische pand mag ik aannemen. Het
probleem waar je op die plaats mee geconfronteerd wordt is dat je niet erg veel
ruimte hebt, je zit te dicht bij om het hele huisje in één take er op te
krijgen met een standaard lens. En dat is precies wat ik bij had. Als uiterste
groothoekstand moest ik het doen met 24 mm. Ik ben aan het sparen voor de
nieuwe volledig vervormingsvrije 11-24 supergroothoek van Canon maar het duurt
nog wel een tijd voor ik aan het niet onaanzienlijke bedrag van boven de 3000
kom. Als tussenstap dacht ik even aan de 16-35, maar als je supergroothoek
zegt, ga je meteen voor het beste toch? Verder sparen dus Ideetjes voor
Kerstcadeautjes rondstrooien kan nooit kwaad natuurlijk J
Met de panoramafunctie in Photoshop heb ik dit beeld dan maar samengesteld uit drie
liggende opnames. Dat is ook supergroothoek De typische vervorming door de
bewerking wilde ik er graag bijnemen. Het zou niet eens zon moeilijke opgave
geweest zijn om die ook weg te werken trouwens maar ik vond het op deze manier
wel zijn charme hebben.
Een venster
is een kader met glas er in om door te kijken zult U zeggen, maar het woord kan
ook een andere betekenis hebben, namelijk een tijdsruimte waarbinnen een
bepaalde activiteit mogelijk is als de omstandigheden meezitten. Voorbeeld: de
Nasa wacht tot morgen op een nieuw lanceer-venster voor Apollo 85
Zo ben ik, zeker de laatste tijd, constant op zoek naar vensters om te gaan
wandelen of fietsen. Ik meende dat ik deze namiddag een redelijk betrouwbaar exemplaar
te pakken had om met mijn trouwe tweewieler eens tot Terlo te fietsen en daar enkele geocachen
aan mijn palmares toe te voegen, behoorlijk fout ingeschat, zo bleek.
Na een eerste succesje aan het kapelletje kreeg ik in de gaten dat de buienradar
me weer goed beetgenomen had. De luchten voorspelden plotsklaps niet veel goeds
en ik ben dan ook maar vierklauwens terug richting Lichtaart gereden. Ik kon de
verwachte bui voor blijven en ook aan de fietstunnel onder de nieuwe N19g was ik
nog steeds aan de winnende hand. Maar dan won de drang om het fototoestel even
uit de tas te halen het op de wens om droog te blijven. Ik zag allerhande
composities en maakte vanuit diverse standpunten een hele reeks fotos en toen
ik eindelijk tevreden was kwamen de eerste dikke druppels naar beneden. De
resterende drie kilometers waren lang genoeg om mij kletsnat thuis te laten
komen. Maar over de oogst was ik best tevreden. Deze vond ik ingekaderd en in
zwart wit het best tot zijn recht komen.
Ik kwam deze
avond terug van Balen en altijd op zoek naar interessante fotolocaties reed ik
deze keer eens langs het Zilvermeer en verder langs het kanaal richting
pannenkoekenboot en de Sas4-toren. Ik ben nooit vies van een potje
nachtfotografie namelijk, integendeel. Het weer was al de hele dag regenachtig
en druilerig geweest en de droge periodes waren zeldzaam. Nu waren er evenwel op
enkele verwaarloosbare motregendropjes na best aanvaardbare omstandigheden. Ik had
een aantal mogelijkheden in het achterhoofd natuurlijk, maar de
Pannenkoekenboot viel al meteen af niet genoeg verlicht. Het ophaalbrugje en
sluiswachtershuis waren bij nader inzien ook niet zo spectaculair als ik had
verwacht, maar de toren stond daar mooi te pronken en hoewel ik hem eerst in
close up wilde nemen nodigde het standpunt waar ik me bevond uit om een wijds
beeld te schieten met de fietsbrug er bij. Onder andere omdat je daar te maken
hebt met verschillende soorten licht, de gele straatverlichting, de witte
belichting van de Sas4-toren zelf en uiterst rechts de net in beeld vallende blauw-achtige
schijn van de pannenkoekenboot, koos ik er voor alles maar om te zetten naar
zwart wit, dan ben je sowieso van die verschillende kleurtemperaturen verlost.
En dat ik van zwart wit hou is ook geen geheim natuurlijk. J
Een echte
kerstmarkt is dit niet natuurlijk. Bij tuincentrum Pelkmans hebben ze best wel
een indrukwekkende afdeling kerstartikelen in deze tijd van het jaar en een bezoek
van de bewoners van Hoevezavel wordt door die laatsten als een heuse kerstmarkt
ervaren. Hoewel het wandelseizoen voor de vrijwilligers eigenlijk voorbij is
wilden wij meteen ingaan op de vraag om enkele rolstoelen met passagier tot
daar te duwen. Phaido was ook weer van de partij en ondanks het feit dat bij
Pelkmans geen honden toegelaten zijn heb ik hem er naar binnen gelogen door
keihard vol te houden dat hij een hulphond van het rusthuis was durfden ze hem
uiteindelijk de toegang niet te ontzeggen
Een groepsfoto hoort bij zon bezoek vond ik. De plek die er voor uitgekozen
werd was evenwel zo donker dat ik in eerste instantie vond dat het nauwelijks
haalbaar was zonder flash. Toen een van de personeelsleden dan maar voorstelde
het te doen met haar smartphone voelde ik me wel op mijn eer getrapt en deed ik
het toch maar. Iso waarde drastisch omhoog, een zo groot mogelijk diafragma en
een stabiele hand hoopte ik. De gegevens: diafragmavoorkeuze, ISO 2500 f 4 en
zo kwam ik uit bij een sluitertijd van 1/20. Vooral die laatste waarde laat mij
vermoeden dat Parkinson nog niet meteen voor de deur staat J
Ik
had via de buienradar zitten loeren op een onderbreking in de dreigende en voorbijtrekkende
buien en toen ik dacht een voldoende redelijk zekere, lange regenvrije periode
te zien vertrok ik met Phaido voor een tochtje. Na nauwelijks 100 meter haalde
ik een groepje in, man, vrouw, drie kids en een woef. Een A4 papier en een smartphone
waarop er gezocht werd het was me meteen duidelijk: dit zijn geocachers en op
deze plek kunnen die alleen maar op zoek zijn naar de Smallebroekencache. Tja,
die heb ik bedacht, uitgestippeld en gelegd, een fotozoektocht over 4,5 km in
de groene natuur tussen Lichtaart en Kasterlee. Net toen ik me wilde
voorstellen herkende ik Toutiorix ( das een schuilnaam he ), een hele tijd
geleden zijn we ooit samen op stap geweest om een nachtmulti te lopen in
Gierle. De beslissing om de wandeling dan maar samen te maken was snel genomen
met dien verstande dat ik helemaal geen hints zou geven, ze moesten het
allemaal zelf zoeken. Daardoor duurde de tocht toch net iets langer dan ik
oorspronkelijk gepland had, maar dat vond ik helemaal niet erg, Phaido ook niet
trouwens, hij kon het wel vinden met die andere viervoeter, hoewel die laatste
wel redelijk energiek en fel was en Phaido eerder van de rustige soort. Ik vond het
enthousiasme en de betrokkenheid van de kinderen best hartverwarmend en uiteindelijk brachten ze alle
opdrachten ook tot een goed einde. Na het vinden van de eindcoordinaten en het loggen van de cache vonden
ze het helemaal niet erg dat ik een familiefoto maakte
Eigenlijk
had ik bij deze foto als titel ook Annemie en Ria kunnen bedenken, en daar
bedoel ik niet mee dat de ene staat voor kaas en de andere voor wijn - wat doe
je dan met Josee trouwens -, maar wel dat we op bezoek waren bij Annemie en Ria
en dat ze ons vergastten op een kaas en wijn tafel. Daar zul je mij dus nooit
over horen klagen. De kaas was precies rijp en de wijn was op dronk.
Sedert jaar en dag zijn we bevriend met dit stel, heel lang geleden was de
vader van een van beiden filiaalhouder van de bank waar wij klant waren en
later kwamen we elkaar toevallig tegen in Süd-Tirol waar we blijkbaar
regelmatig dezelfde vakantiebestemming opzochten. Om de zoveel tijd vullen we
die vakantieontmoetingen aan met wederzijdse bezoeken in onze eigen heimat en
vandaag was het hun beurt om gastvrouw te spelen. Komen eten taferelen kwamen
gelukkig niet voorbij, maar we hebben wel heerlijk gesmikkeld en vooral lekker
lang bij gekletst. De fotograaf staat zelf nooit op de foto natuurlijk, maar ik
kan bij deze verzekeren dat ik er ook van genoten heb, aan tafel met drie dames
iemand een beter idee?
Eind
november en het is nog altijd paddenstoelentijd. Tijdens de wandeling deze
ochtend kreeg ik weer enkele opvallende exemplaren te pakken. Bladeren genoeg
op de grond in het bos, de stormachtige wind van de voorbije dagen heeft een mooi tapijt van herfstkleuren gelegd en de nattigheid heeft voldoende plassen achtergelaten
om voor spiegelingen te zorgen. Dat hadden deze drie inktzwammetjes ook in de
gaten en ze zijn dan ook samen aan de rand van de plas op dat tapijt gaan staan
om de voorbij wandelende fotograaf op dit tafereeltje te vergasten.
Ik ben
vandaag weer eens een hele lange dag gaan fotograferen in een zorgtehuis om
alle bewoners zo mooi mogelijk in al hun waardigheid voor mijn lens te laten
passeren. De serie glitter and glamour die ik enkele jaren geleden maakte
in Hoevezavel had blijkbaar bij de verantwoordelijken van sommige gelijkaardige
instellingen enige indruk gemaakt met dit verzoek tot gevolg.
Precies hetzelfde procedé toepassen, daar had ik eigenlijk geen zin in, maar
alle bewoners hun fotoshoot gunnen en daar dan het aller-, allerbeste van
maken, dat zag ik wel zitten. Zoals meestal had ik weer de onvolprezen hulp van
het vrouwtje die een verborgen talent heeft om die mensen te stylen, te
motiveren en op het ultieme moment tot die ene glimlach te brengen. Ook Phaido
deed weer meer dan zijn duit in het zakje, de manier waarop hij harten steelt
is onbetaalbaar en er zullen bij de uiteindelijke serie weer menige plaatjes
voorbij komen waarbij hij naast een bewoner figureert.
De allermoeilijkste foto van de dag evenwel, die wil ik hier tonen. Deze dame,
ik ken helaas haar naam niet, was vrij diep in een apatische, lethargische afwezigheid
gehuldigd. Ze zat daar maar, of liever, ze hing diep voorover gebogen in haar
rolstoel. Haar naar de voorziene fotolocatie brengen was geen optie dus ben ik haar maar op de afdeling gaan fotograferen. De enige aanvaardbare plek zonder storende details was een blauw gekleurde muur, niet meteen de subtiele tint die ik zelf als achtergrond zou selecteren, maar bij gebrek aan alternatief ga je er voor... In een poging om toch een glimp van haar gezicht op te vangen ben ik
op mijn buik voor haar gaan liggen en eindelijk na diverse pogingen om haar
aandacht te vangen deed ze even haar ogen open. Gelukkig was ik alert genoeg om
dat ene moment te pakken te krijgen. Het voelde als de ultieme overwinning.
Yesss !!!
Jean Pierre
Monseré, Jempi voor de vrienden en bij uitbreiding voor de hele wielerwereld, welke
youngster kent de naam nog tegenwoordig? In 1970 werd hij wereldkampioen op
22-jarige leeftijd. In 1971 verongelukte hij in zijn regenboogtrui door tijdens de Jaarmarkt Prijs
van Retie op de kaarsrechte weg tussen Lille en Gierle tegen 45 km per uur aan
de zijkant van de weg achter op een wagen te knallen. Ik herinner het mij
levendig, ik was een fan, Jempi was een beetje rebel, een beetje tegendraads,
maar oh zo getalenteerd.
Ondanks de pittige wind vond ik deze middag dat het best nog wel fietsweer was
en heb mijn trouwe tweewieler nog maar eens uitgelaten, Phaido was deze morgen
al aan zijn trekken gekomen. Tegen de wind in zwoegend was ik een eind voorbij
Lille geraakt, daar had ik wat met mijn GPS gespeeld J en om van Lille uit bij mijn
volgende doelwit in Gierle te komen had ik er voor gekozen om het fietspad
langs de grote weg maar eens te nemen. Dat is meestal niet mijn favoriete route,
ik hou meer van de kleine kronkelwegeltjes, maar nu had ik de wind pal langs
achter en kon ik even flink doortrekken. Zo kwam het dat ik het monument dat op
de onheilsplek voor Jempi is opgericht vandaag pas voor het eerst zag. Ik was
er eigenlijk al voorbij toen ik vond dat ik beter even terug draaide om er enkele ogenblikken bij stil te staan. Dezelfde emoties als bij het vernemen van het
ongeval voelde ik na al die jaren niet meer natuurlijk, maar toch was ik nog onder
de indruk toen ik de gedenkplaten las en een beetje mijmerde over
vergankelijkheid en roem en gelijkheid en zo Een foto om Jempi te eren mag ook
in mijn jaarboek 2015.
Phaido had
deze morgen zijn ochtendwandeling al gedaan met het vrouwtje nog voor ikzelf
helemaal wakker was, ook lang voor het tijdstip dat we dit samen plegen te doen
moet ik er volledigheidshalve aan toe voegen. Eens uit bed heb ik sloten
koffie, mijn krantje en uiteindelijk de geleidelijk moeilijker wordende sudokus
nodig om alle hersencellen op een aanvaardbaar niveau te krijgen. Daar kon het
vrouwtje deze keer niet op wachten want er was een afspraak met de kapster...
Ik heb deze namiddag mijn wandelachterstand dan maar goed gemaakt door met
Phaido enkele groengebieden tussen Kasterlee en Retie te bezoeken. Drie
verschillende locaties, samen goed voor, volgens de iphone-stappenteller, 12964
stappen. Natuurlijk was daar drie keer een geocache verborgen, maar deze keer
was dat echt niet de hoofdzaak je spendeert geen hele namiddag aan drie
tradjes J
Phaido de tijd gunnen om te snuffelen overal waar hij dat wilde doen, zelf de
tijd nemen om rustig de fotos te maken die ik van uit een weloverwogen positie meende
te zien en vooral rustig rondkijkend op mijn eigen tempo wandelend een frisse
neus halen dat was waar we tussen half twee en half zes mee bezig waren.
Vooral deel drie van onze uitstap leverde veel fotomomenten op. Een wandeling
langs de Nete in Kasterlee is altijd, en bijzonder in deze tijd van het jaar zeker
wel de moeite. Dit soort tafereeltjes is daar meer de regel dan de uitzondering.