Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
17-11-2015
17 november Wandelen langs de Nete
Phaido had
deze morgen zijn ochtendwandeling al gedaan met het vrouwtje nog voor ikzelf
helemaal wakker was, ook lang voor het tijdstip dat we dit samen plegen te doen
moet ik er volledigheidshalve aan toe voegen. Eens uit bed heb ik sloten
koffie, mijn krantje en uiteindelijk de geleidelijk moeilijker wordende sudokus
nodig om alle hersencellen op een aanvaardbaar niveau te krijgen. Daar kon het
vrouwtje deze keer niet op wachten want er was een afspraak met de kapster...
Ik heb deze namiddag mijn wandelachterstand dan maar goed gemaakt door met
Phaido enkele groengebieden tussen Kasterlee en Retie te bezoeken. Drie
verschillende locaties, samen goed voor, volgens de iphone-stappenteller, 12964
stappen. Natuurlijk was daar drie keer een geocache verborgen, maar deze keer
was dat echt niet de hoofdzaak je spendeert geen hele namiddag aan drie
tradjes J
Phaido de tijd gunnen om te snuffelen overal waar hij dat wilde doen, zelf de
tijd nemen om rustig de fotos te maken die ik van uit een weloverwogen positie meende
te zien en vooral rustig rondkijkend op mijn eigen tempo wandelend een frisse
neus halen dat was waar we tussen half twee en half zes mee bezig waren.
Vooral deel drie van onze uitstap leverde veel fotomomenten op. Een wandeling
langs de Nete in Kasterlee is altijd, en bijzonder in deze tijd van het jaar zeker
wel de moeite. Dit soort tafereeltjes is daar meer de regel dan de uitzondering.
Een van de
personeelsleden die in zorgtehuis Hoevezavel werkte toen ik daar de reeks
Senioren in Glamour en Glitter schoot, is tegenwoordig verantwoordelijk voor
de animatie in Coham in Oostham. Van haar kreeg ik de vraag of ik iets
dergelijks ook daar eens wilde doen. Voor dit soort uitdagingen ben ik
uiteraard meteen te vinden. Donderdag gaan we aan de slag en vandaag wilde ik ter
plaatse al eens een kijkje nemen, kwestie van terreinkennis op te doen,
fotogenieke plekjes te selecteren en alles goed te plannen. Natuurlijk ging
Phaido mee en bijna vanzelfsprekend had hij ook meteen de harten gestolen van
iedereen waar we mee in kontakt kwamen, niet in de laatste plaats de bewoners.
Met deze minder mobiele meneer klikte het meteen en Phaido begreep wel dat hij
de knuffels die hij overal mag in ontvangst nemen deze keer moest missen.
Zonder veel woorden hebben ze samen een hele tijd met elkaar gecommuniceerd.
De glitter and glamour-fotos komen later deze week wel, dit is de dagelijkse
realiteit.
Ik ben niet
meteen een fanatieke volger van het reilen en zeilen in de zaalvoetbalwereld en
al zeker niet in de regionale of lokale afdelingen. Maar vandaag werd ik er op
geattendeerd dat de wedstrijd tussen de nummers twee en drie uit het
plaatselijk verbond, ZVC Lierseweg versus FC Hertals waarschijnlijk zou
beslissend zijn over promotie naar een divisie hogerop. Dat onze zoon bij
Lierseweg speelt was van enige invloed op onze beslissing om er eens een kijkje
te gaan nemen moet ik toegeven.
Ik ben er met mijn fototoestel naar toe getogen en het moet me van het hart dat
ik onder de indruk was van de intensiteit, het technisch niveau en vooral de
sportiviteit. Uiteraard heb ik de nodige
actiefotos van de wedstrijd kunnen schieten, maar een groepsfoto van het
zegevierend team vond ik bij deze toch nog net iets leuker.
Het scoreverloop kende trouwens een onwaarschijnlijke ommekeer nadat Lierseweg
bij de rust met 7-3 achter stond werd de einduitslag alsnog 8-10 in hun
voordeel.
Op de overwinnaarsfoto ligt zoon Michael onderin en kleinzoon Jefke, die ook
helemaal voetbal ademt en die zijn papa onvoorwaardelijk steunt natuurlijk, zit
vooraan rechts.
Niet zo lang
geleden was ik op zoek naar een mooie watertoren voor de AV-reeks over water
die ik op ons fotosalon wilde tonen. Deze beauty heb ik toen niet gevonden, ik
parkeerde er deze middag de wagen vlak bij en kon er niet naast kijken. Een
geocache reeks in Herselt had mij verleid en de aangegeven parking was hier Jammer
genoeg leken de weergoden niet geneigd mijn wandelambities te ondersteunen,
want hoe verder ik in de namiddag verzeild geraakte, hoe dreigender de lucht
werd. Ik heb de tocht dan ook zeer voortijdig afgesloten en ik ben vierklauwens
terug naar de wagen gestapt. Even een foto maken kon ik evenwel toch niet
laten. Vrienden die mijn interesse sommigen noemen het obsessie voor symmetrie
kennen zullen wel begrijpen waarom ik dit standpunt koos. Jammer van die
lelijke GSM mast boven op de toren, helemaal uit het centrum dan nog Ik heb even
er aan gedacht hem weg te klonen maar uiteindelijk ging ik toch maar voor de
realiteit .
Ik reed
vandaag naar Aarschot om bij de brouwerij Wolf het leeggoed van ons
speciaalbier tijdens het fotosalon terug te brengen. Als het op reclame lijkt
dan mag dat wat mij betreft, maar ik wil toch graag nog eens vermelden dat het
een groot succes was, het Carte Blanche bier van Wolf werd door zowat iedereen
als top ervaren.
Uiteraard ga ik dan dingen combineren, retourtje Aarschot zonder gebruik te
maken van andere interessante bezigheidstherapieën dat gaat er bij deze jongen
niet in Geocache-coördinaten in de GPS, fototoestel bij de hand en er kwamen
weer enkele hobbys voorbij waar ik graag in verdwaal. Zo belandde ik deze keer
aan de achterkant van het station in Aarschot en deze helemaal aan het uiteinde
van een zijspoor geparkeerde wagons trokken mijn aandacht. Wit geschilderd
raar, trapjes aan alle deuren, huh?... voorziening voor krachtstroom ik vond
het intrigerend genoeg om er even bij stil te staan en enkele fotos te maken.
Ik vind
koeien best fotogenieke beesten. Ik wil ze ook wel eens fotograferen. Gisteren nog
tijdens een lange wandeling in de buurt van Maredsous heb ik bij diverse
gelegenheden de camera gericht op deze vriendelijke dames, voorbeelden daarvan
heb ik trouwens op mijn facebookpagina gepost.
Vandaag, tijdens de ochtendwandeling kwamen er zich weer enkele would-be
modellen aanbieden en liever dan voor de lachwekkende, uit laag standpunt,
dikke neuzen foto te gaan, wilde ik deze keer eens een verantwoorde close up
maken. Waarom ik plots aan Fernandel moest denken zal de meesten wel ontgaan,
zeker lieden die enkele decennia jonger zijn als ondergetekende. Le prisonnier
et la vache was een legendarische film uit de prehistorie van de cinéma
français. De koe van Fernandel heette Marguerite en bij deze wil ik mijn
onderwerp vandaag ook zo noemen, liever dan het afgezaagde Bella.
Dit is
eigenlijk mijn tweede keus foto. De eerste keus foto kon ik helaas niet maken
Ik had het plan opgevat om samen met mijn geocache-maatje Jackie en zijn
vrouwtje vandaag in de buurt van Maredsous te proberen een mooie serie
geocachen te vinden. The witch of Maredsous de heks van Maredsous, stond op
het programma. Daaraan gekoppeld, en
misschien wel mijn privé hoofddoel van de uitstap, wilde ik graag wat avond- of
nachtfotos maken van de abdij.
Na dat we de zoektocht tot een goed einde hadden gebracht en we de inwendige
mens wat hadden aangesterkt, was het donker genoeg om nog even met de wagen
naar boven te rijden, naar de site van de wereldberoemde abdij. Wie schetst
mijn verbazing en ontgoocheling toen we merkten dat het hele complex in het
stikkedonker lag. Geen lampje, laat staan een schijnwerper of wat dan ook
verlichting is daar te bespeuren om iets wat toch moet doorgaan als een van Belgies
meest bekende toeristische attracties op een nationale feestdag al was het maar
heel spaarzaam in het licht te zetten. Zelfs de kerk van Bommerskonten baadt de
ganse avond in het licht bij wijze van spreken
Ik heb dan maar gekozen voor een foto van de heks, waarop we de hele dag aan
het jagen waren, in haar doodskist. We hebben ze te pakken gekregen. Sta me toe
voor mede-hobbyisten even reclame te maken: deze serie is een absolute
aanrader, beginnen bij GC5XCA1 enzovoort
Een korte bedenking achteraf toch nog stel je voor dat, diep in het bos,
spelende kinderen die helemaal niks van onze hobby afweten toevallig deze
redelijk levensechte, van hekserij en toverformules voorziene doodskist zouden
vinden hoe zouden die dan reageren?
De nieuwe
N19g die de automobilist rechtstreeks van Turnhout naar Geel breng via een
tunnel onder het natuurgebied Hoge Mouw, waardoor het dorpscentrum van
Kasterlee eindelijk weer leefbaar werd, is er al een tijdje. Ik vermoed dat
zelfs de meest rabiate, fundamentalistische tegenstander van toen ondertussen
wel overtuigd zal zijn van het nut en de voordelen. De natuur herstelt zicht
trouwens razendsnel van de schade die er werd aangericht tijdens de werken en
ik vind het nog steeds een prima plek om te vertoeven al wandelend, al stoeiend
met Phaido en al fotograferend. Ook s avonds zijn er interessante plaatjes te
schieten merkte ik vandaag weer. Ik liep even met camera en statief tot midden
boven de ingang van de tunnel rond kwart voor zes en met een lange sluitertijd
( 30 seconden ) fotografeerde ik het verkeer dat in en uit de grote gapende
mond reed. Het blauwe uurtje dat zich wonderlijk genoeg ook bij dit bewolkte
weer duidelijk manifesteerde zorgde er samen met de sporen van voor- en
achterlichten van de autos en vrachtwagens voor dat het een kleurrijk plaatje
werd.
We mochten
al enkele dagen na elkaar genieten van erg mooi avondrood, niet zo uitzonderlijk
in deze tijd van het jaar. Ik herinner mij dat er ons vroeger verteld werd dat
Sinterklaas dan aan het koekjes bakken was voor zijn grote feest dat er weldra
gaat aankomen. Die koekjes en het Sinterklaasfeest zijn door de jaren heen
steeds verder uit mijn interesse-sfeer geraakt maar mooie avondluchten weet ik
als hobby-fotograaf nog altijd te appreciëren natuurlijk.
Toen ik deze avond terugkeerde van een kort geocache fietstochtje en ik over de
Schoorse brug reed zag ik dit tafereel en dat laat ik niet liggen. Stop, camera
uit de tas en uit de losse hand kon ik dit nog net te pakken krijgen. Het beeld
is niet helemaal waarheidsgetrouw moet ik volledigheidshalve toegeven. Ik heb
links in beeld de schoorsteen van het fabriek van St Jozefs-Olen weg gekloond. Na
een creatieve RAW-omzetting heb ik er eigenlijk verder nauwelijks iets aan
gedaan.
De blaadjes
hangen in steeds dunner wordende verzamelingen aan de bomen en ik vrees dat de
kleurenpracht van de herfst niet lang meer zal duren. Maar voorlopig blijven we
er fotos van maken natuurlijk. Ik had het plan opgevat om naar de Japanese tuin
te gaan in Hasselt om met eigen ogen en camera te gaan bekijken hoe de herfst er
daar uitziet maar al snel bleek dat ze ondertussen gesloten zijn tot 1 april. Herckenrode
was een ingefluisterd alternatief maar toen kon ik plotsklaps mee op een
geocache-tochtje andere hobbys blijf ik ook cultiveren he - en van
fotograferen is de rest van de dag niet veel meer in huis gekomen
Gelukkig had ik deze voormiddag al een en ander op mijn geheugenkaartje geklikt.
Het zonnetje was van de partij tijdens de pipi- en kaka-wandeling met Phaido en
met de schapenwolkjes en enkele voorgrond- en nog meer achtergrondbomen kon ik dat
allemaal samen in een verantwoorde compositie te pakken krijgen om er dit plaatje
van te schieten. Voor mijn dagelijkse
foto ben ik daar dan maar op terug gevallen.
Voor de aardigheid de gegevens: ISO 500, f 16 en 1/160. Ik wilde een klein diafragma om
zowel de voorgrond als de achtergrond scherp te hebben. F 16 is in dat geval
een waarde die ik zonder risico durf instellen, de 24-105 lens presteert dan
nog uitstekend. Een sluitertijd van 1/160 leek me ook werkbaar en om de relatie
iso-diafragma-sluitertijd niet te laten vloeken kwam ik bij ISO 500 J
Het gras is
altijd groener aan de andere kant van de wei en dientengevolge gaan we met
vakantie naar de verste en de meest exotische plekken. Al te vaak vergeten we
hoe mooi het in onze eigen streek wel is. Gelukkig hebben wij die oogkleppen
niet altijd op en zijn we ook ontvankelijk voor de pracht die de Kempen ons te
bieden heeft. We hebben het geluk te wonen in een van de bosrijkste delen van
Vlaanderen en als we onze achterdeur buitengaan kunnen we elke dag met volle
teugen genieten van bijna onbeperkte wandelmogelijkheden en natuurpracht... en
fotograferen is er uiteraard ook meestal bij.
De Valentijnsberg bijvoorbeeld is zon locatie waar ik regelmatig eens halt
hou. Een berg is het niet echt natuurlijk, eerder een uit de kluiten gewassen
molshoop van nog geen 10 meter hoog. Het is een van de natuurlijke hindernissen
tijdens de jaarlijkse Valentijnscross en daarom noemen we m zo. Het is niet
eens een officiële naam. Ook al omdat we wel eens een beetje buiten adem zijn
na de klim lassen we daar dan een fotomoment in en vaak wordt dat een
panoramaopname. Ik heb er al van alle seizoenen. Dit is de herfst 2015 versie.
Leuk detail in dit geval is het groepje kinderen die helemaal rechts in beeld
onderaan samen met de leiding van de jeugdvereniging een opdracht van hun
bosspel staan op te lossen. Ook die kids beseffen nu nog niet hoe gelukkig ze
zijn dat ze in dit decor hun jeugd mogen doorbrengen.
De naam van
het bandje alleen al liet me vermoeden dat het een leuke bende is. Ze noemen
zich SLABP ( afkorting voor sounds like a bad plan ). Ik had ze eerst live
gezien en ze fotograferen wilde ik graag, niet op het podium was het
uitgangspunt. Ik had al enkele fotolocaties in gedachten maar ze kwamen zelf
met het voorstel om het in hun eigen kelder te doen en eerlijk gezegd was ik
behoorlijk onder de indruk. Een heuse bar met pool-tafel, een ballenbad, een halloween-ruimte
met groot griezelgehalte, mogelijkheden zat we hebben er een leuke avond van
gemaakt en de serie die ik mocht schieten was navenant. Ik heb bij elk idee
geprobeerd het allemaal zo natuurlijk mogelijk en niet geposeerd te laten overkomen,
maar veel coaching of overtuigingskracht was daar niet voor nodig, die gasten
amuseerden zich sowieso wel.
Zoals ik
gisteren al aangaf, de kans dat er in de volgende dagen nog wat
herfstwandelingen met de kleinkinderen zouden voorbij komen was niet
onbestaande en jawel hoor, vandaag is het al zo ver. De bezetting is een beetje
anders, de locatie ook. Dit is in de Dressenstraat en Jefke is er bij gekomen.
Het was druilerig weer deze voormiddag, net wandelbaar zonder paraplu
eigenlijk, maar onze kids vinden die kleurige dingen wel leuk merkte ik. Als
fotograaf vond ik het ook wel een pluspunt en ik ben dan ook diverse keren een
beetje voorop gelopen om, achterom kijkend, de groep vast te leggen. Ondertussen
is Marie Leentje terug naar huis, die moest baby-sitten bij de buren en is
Pieter te gast. Dat is de breakdancer uit de kleinkinderenschare, misschien
komt die morgen wel aan bod
Ach ja, het
is een beetje goedkoop, herfstwandeling als titel. Uit de fotos die
de laatste weken op deze plaats voorbij gekomen zijn had ik er een vrij groot
percentage kunnen voorzien van deze benaming. Vandaag had ik ook kunnen kiezen
voor twee meisjes en een woef of even poseren en zo zijn er nog wel enkele
clichés die ik niet gebruikt heb.
Feit is dat wij ook in dit seizoen er elke morgen met Phaido een uurtje op uit
trekken en nu dat het herfstvakantie is voor de schoolgaande jeugd zijn wij
niet de enige grootouders die met logerende kleinkinderen geconfronteerd worden
vermoed ik. Dus gaan de kleinkids mee op tocht. Gisteren waren dat Julie en
Jefke, vandaag Marie-Leen en Hannelore, morgen zullen dat Jefke en Pieter zijn,
en zo gaat dat maar verder. Ze worden door ons wel mee de natuur in genomen.
Als je van de Dressenstraat de Smallebroeken in loopt kom je door deze laan
gewandeld, de afgevallen bladeren zijn een onmiskenbaar teken van de
voortschrijdende herfst en toen de dametjes even pauze maakten om met Phaido te
flirten wilde ik geen andere titel bedenken. Herfst wandeling dekt sowieso de
lading, ongeacht de bijzonderheden van de inhoud. Wordt misschien wel vervolgd
morgen of een van de komende dagen J
Eddy is weer
even in het land. Drie jaar geleden werd hij na een operatie en intense
nabehandeling genezen verklaard van de vreselijke ziekte waarvan we de naam
liever niet noemen, maar hij moet toch nog twee maal per jaar op controle komen
in het ziekenhuis. Hij komt dan over gevlogen uit Afrika en wij maken daar
telkens gebruik van om een reünie te organiseren met de oude vrienden. Ook deze
namiddag hebben we weer samen herinneringen opgehaald, enkele frisse pinten
gedronken en mosselen gegeten die zijn in Gambia nauwelijks te krijgen naar
het schijnt.
Het werd niet zo laat als we het vroeger meestal maakten - de ouderdom begint
toch links en rechts sporen achter te laten - en dus vond ik dat ik vóór ik
weer naar Lichtaart reed nog even aan avondfotografie kon doen in het centrum
van Lommel. Het stadhuis was een van de mogelijke onderwerpen en daar heb ik
dan ook enkele lange sluitertijden op losgelaten. Dat het een zwart-wit
omzetting zou worden wist ik eigenlijk al bij de opname, dit leent er zich
uitstekend toe namelijk, en met het resultaat ben ik best gelukkig.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik het feit dat je rond de 1ste november eens naar het
graf van je overleden dierbaren gaat niet meteen beschouw als de meest integere
uiting van verdriet, liefde of verwantschap. Ik wil het anders formuleren: als
het bij die ene keer per jaar blijft dan ben je niet goed bezig, dan kun je dat
eigenlijk ook maar beter achterwege laten. Om je verbonden te voelen, eerbied
te betonen en terug te denken kun je wat mij betreft elke dag en op iedere plek
wel een stil moment van warme ingetogenheid en bezinning inlassen, daar hoef je
niet per sé voor naar een kerkhof om bloemen op een graf te gaan zetten. Maar
goed, wie ben ik om aan tradities te tornen.
Nu de drukte van ons fotosalon voorbij is konden we vandaag die jaarlijks
terugkomende routine volbrengen. Ik had bijna nogal oneerbiedig het woord
verplichting gebruikt maar dat is het gelukkig nog net niet. Wij togen op
kerkhoventocht. In Lommel gingen we de Strackxen groeten en in Peer de
Schrijversen. Naast de voor de hand liggende graven van pa, ma, moentje ga ik
ook elke keer als ik op dat kerkhof kom even goede dag zeggen bij het monument
voor de gesneuvelden van de eerste wereldoorlog waar mijn grootvader en
grootoom die ik uiteraard nooit gekend heb herdacht worden. Met de
kerktoren in de achtergrond, de hoogste van Noord Limburg trouwens, dacht ik
toch terzijde ook even aan mijn fototoestel. Sedert mijn vader overleed, nu
alweer 10 jaar geleden kom ik eigenlijk nog nauwelijks in mijn geboortedorp,
maar de aanblik van die toren bracht toch weer enige verbondenheid naar boven
en die wilde ik op deze manier wat langer bewaren.
Na het rondje kerkhoven zijn we samen iets gaan eten en hebben we vrijuit
herinneringen opgehaald aan Leentje, Joep, pa, ma, moentje en meer kennissen,
relaties en vrienden. Dat vind ik minimaal even waardevol als die bloempotten
die nu weer op hun graven staan.
De wereld is
klein, erg klein. Mijn zus Lilly en uiteraard ook schoonbroer Dreeke, die in
Aarschot wonen, kwamen deze namiddag ons fotosalon bezoeken. Laat die daar
mensen tegen het lijf lopen die ook uit Aarschot komen en die ze goed kennen,
de man in kwestie is net als schoonbroer Dreeke, die beroepsfotograaf is, ook
ooit bezig geweest met fotografie. Hij blijkt ondertussen beroepshalve veel te
maken te hebben met de firma Wolf. Tiens, ik heb net het Wolf-bier Carte
Blanche binnen gehaald als streekbier bij ons salon. Sterker nog, Pol, drukker
van beroep en iemand die zo ongeveer iedereen kent in alle mogelijke geledingen van de bedrijfs- en
politieke wereld en echtgenoot van Annie, lid van onze club, blijkt bevriend te
zijn met die mensen. Al snel gaat dan het gesprek over Wolf uiteraard, mijn zus
is eindredactrice van het zopas verschenen eerste exemplaar van het Wolf
Magazine. Er wordt gedegusteerd en er wordt geconcludeerd dat dit inderdaad een
meer dan lekker bier is. En het gesprek gaat ook over tijdschriften en over
drukken en over prijzen Networking noemen we zoiets met een hip woord, maar
als toeval bestaat dan is dit nog maar eens een bewijs dat je precies op het
goede moment toevallig op de juiste plaats moet zijn. Wat er verder met de
nieuw gelegde kontakten gaat gebeuren zal de toekomst moeten uitwijzen.
Dat de Wolf ons goed smaakte zou uit deze foto, met mijn toestel gemaakt door
medeclublid Ludo, moeten blijken. Is dit publiciteit? Waarschijnlijk wel, maar
dan zeker van de soort die recht uit het hart komt en waar wij ook helemaal
achter staan.
Fotosalon
van onze fotoclub dit weekend. Weinig tijd gehad om te fotograferen vandaag.
Voor de opening deze morgen kon ik toch even met het fototoestel de zaal in. Ik
herinner mij dat ik vorig jaar een groothoek-opname van de ganse zaal heb
geplaatst op deze datum en om niet in herhaling te vervallen koos ik vandaag
maar voor het paneel waarop de werken hangen die ik zelf presenteer.
Hoewel ik eigenlijk over het algemeen meer voel voor landschapsfotografie koos
ik dit jaar voor portretten, zes vierkante zwart wit fotos in staande 40x50 passe
partouts.
Okee, de
opbouw voor ons fotosalon was in zoverre gevorderd dat ik er zelf nog
nauwelijks iets aan kon bijdragen, dus ben ik deze namiddag nog maar eens met
het vrouwtje en Phaido naar Lommel gereden want het zou wel eens een van de
laatste dagen kunnen zijn dat we met de bejaarden kunnen gaan wandelen dit
jaar. Na gedane taak, terug naar Lichtaart rijdend, boden zich plotsklaps
diverse fotomogelijkheden aan. Een mooie rode avondlucht in het westen
bijvoorbeeld, maar de locaties die ik bedacht had waren steeds weer net niet
goed georienteerd. Gelukkig had ik een alternatief. In Postel, bij de ophaalbrug
over het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten had ik al lang een mogelijke
fotolocatie in gedachten en vandaag ben ik daar dan ook maar gestopt. Met de
huidige herfstkleuren bleek een shot richting Turnhout een dot van een plaatje
op te leveren.
Druk, druk,
druk Deze avond zijn we gestart met de opbouw voor ons jaarlijks fotosalon. In
de loop van de dag moest ik eerst even naar Aarschot, bier halen bij de
brouwerij Wolf. Die maken een bier dat ze verkopen in de Aldi, dat is waar en
daar is niks mis mee, maar die brouwen ook een erg lekker bier van hoge gisting,
Carte Blanche, waarvan wij na uitgebreide degustatie overtuigd waren dat het
een prima speciaalbier zou zijn om te serveren aan onze bezoekers. Tussendoor
ging ook het gewone dagelijkse leven verder met de dagelijkse routines, zoals
fotos maken om iets te kiezen voor de dagelijkse blog Een aantal dingen combinerend
kwam ik uit bij een herfstfoto van de Heimolen in Langdorp bij Aarschot. Ik had
m al een tijdje op mijn to-do-lijstje staan. Van mijn zus die in langdorp
woont had ik gehoord dat ie heel oud is en altijd in het bezit van dezelfde
familie gebleven was tot ze hem midden in de negentiger jaren uiteindelijk aan
vzw Natuurreservaten verkocht hebben. Omdat er tussen Herselt en Aarschot
wegens wegenwerken geen doorgaand verkeer mogelijk is moesten we omrijden en kwamen
we er zo ongeveer langs. Een klein ommetje kon er toen ook nog wel bij.
