Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-09-2015
15 september Lappenmand
Het vrouwke
ligt even in de lappenmand. Ze had al een hele tijd last van nekpijn en we
hadden eigenlijk al een afspraak met de dokter gepland, deze week is daar
waarschijnlijk een kou bovenop gekomen met de gekende stijve-nek kenmerken,
maar dan in veelvoud. Vannacht was de pijn plots niet meer te harden en adequate
medicatie hadden we ook niet meteen
voorhanden dus ben ik met haar maar naar spoed gereden. Ze hebben meteen fotos
gemaakt en de spoedarts kon ook niet anders dan concluderen dat dat de
behandeling moest bestaan uit een pijnstiller ( Parcetamol ), een
ontstekingsremmer om gestresseerde en daardoor eventueel ontstoken pezen en
spieren te kalmeren (Diclofenac ) en een spierontspanner ( Diazepam ) dat zou
de spanning er af halen, maar je wordt er wel slaperig van . Voor een worst
case scenario, als dat allemaal niet helpt kregen we ook nog Tradomal
voorgeschreven, een paardenmiddel, dat we hopelijk niet zullen nodig hebben. Een
hele boterham als je het ons vraagt. Dit is alvast het pakketje waar mijn
schatje het de volgende dagen mee moet doen o ja een beschermende kraag moet
ze ook dragen.
Laten we hopen dat ze er snel weer bovenop komt, een vervolg afspraak met de specialist
hebben we ondertussen ook al geprikt.
Ik heb
vandaag een erg leuke fotoshoot gedaan met een prachtige jonge dame: Jutta, de mooie,
jongste dochter van juf Inge van Balance Health Center wilde wel een namiddag
voor me poseren en in de studio van schoonbroer Dreeke kan ik meestal wel
terecht.
Enkele opnames die ik nog meende nodig te hebben voor mijn Water-fotoreeks
voor het salon van de club waren de hoofdbrok van de shoot, maar als je dan
toch aan het fotograferen bent komen de ideeën voor andere poses vlot
binnenrollen. Dan maak je natuurlijk de nodige extra opnames en enkele
portretjes konden er ook nog wel bij. Dit is er zo eentje, deze close up met
een bewust erg krappe uitsnede vond ik helemaal okee.
Aanstaande
donderdag is het weer de grote Aarschotse Fashion-Night en de mannequins
allemaal amateurs waren vandaag uitgenodigd op een workshop om de nodige
richtlijnen en instructies mee te krijgen. De inrichters hadden voor zeer
deskundige coaching gezorgd. Katja Alens, die uiteraard een karrevracht catwalk-ervaring
meebracht en Juf Inge van dansinstituut Balance voor de choreografie allebei toppers
in hun domein - zouden het geheel tot een vlot lopende show moeten kneden. Ik
liep er ook weer tussen door met de camera en zo kon ik vaak interessante
plaatjes schieten.
Was het dat de vakgebieden niet nauwkeurig genoeg afgebakend waren of misschien
omdat twee stuurvrouwen op één schip van het goede te veel was, ik meende soms
enige onvrede te zien. Feit is dat er nog al eens overleg gepleegd werd en ik
had niet de indruk dat het er altijd even diplomatisch aan toe ging. Zonder
verstaan te hebben wat er gezegd werd ontwaarde ik bij gelegenheid enige vorm
van stress, mijn camera ook
Ik wilde mij
vandaag weer eens op het terrein van de sportfotografie begeven, niet de
fysieke, snelle, atletische sporten had ik in gedachten, maar wel de iets
rustigere, bijna contemplatieve in dit geval. Ik wilde het hebben over de
sportvisserij.
Ik zal maar meteen vertellen dat het mijn ding niet is, heeeeeeeeel lang
geleden heb ik eens geprobeerd met een vriend aan de waterkant te gaan zitten en
een tijdje naar zon dobber te staren, maar na enkele minuten had ik al
begrepen dat dit niks voor mij was. Waarom ik het er dan vandaag over wil
hebben? Vrij simpel ik kwam deze namiddag bij dit druilerig weer voorbij een
plek waar opvallend veel autos geparkeerd waren en dan vraagt de alerte
fotograaf zich af wat daar dan wel aan de hand zou kunnen zijn. Stapvoets
voorbij rijdend zag ik dit beeld. Ik heb de wagen even langs de kant gezet en
ik kon het hele peloton sporters in volle actie vereeuwigen.
Phaido is
vandaag op bezoek geweest bij zijn vriendje Guus in Lommel. Je zou ook kunnen
stellen dat het vrouwtje en het baasje vandaag op bezoek waren bij Ellygoret
die pas verjaard was en die dat nog even wilde navieren met enkele close-friends.
Swa en Moniek waren er ook, Jill en Wieteke en natuurlijk mocht Phaido mee. Met
Guus komt ie meestal wel goed overeen ondanks het feit dat jongeling Guus vaak
net iets te ontstuimig is voor een meer bezadigde middle-aged Phaido. Eten en
snoepjes is alleszins een onderwerp waar je bij beiden meteen de volle aandacht
door krijgt.
Toen Josee aanstalten maakte om wat lekkers uit te delen leek het er wel op
alsof ze bezig waren met een wedstrijdje gehoorzaamheidstraining en flink braaf
zijn. Ze hebben uiteraard allebei hun kauwstokje gekregen, dat van Guus was
eerst weggewerkt en Phaido heeft nog een stukje van het zijne moeten afgeven
zo werkt het weer wél in de hondenwereld en wie zegt daar in de hondenwereld
alleen ?
Ik ben deze
namiddag op ijsvogeljacht geweest. Van fotovriendin Marieke wist ik dat zij er
al enkele mooie shots van had kunnen maken in een natuurgebied in Bree en toen
ik haar daar over contacteerde was zij
er meteen voor te vinden er eens samen naar toe te trekken. Het werd inderdaad
een vruchtbare jacht. Met de 300 mm plus 1,4x extender op de 6D had ik toch nog
iets minder zoomvermogen dan ik ter plaatse had kunnen gebruiken merkte ik,
maar al bij al ben ik best tevreden over de oogst. IJsvogels zat daar trouwens
en we hoefden er ook niet lang op te wachten. Ze kwamen regelmatig op dezelfde
takjes zitten en ik heb ze kunnen fotograferen in alle mogelijke posities, met
en zonder gevangen visje, frontaal, in profiel, in het riet, ik heb er zelfs
enkele in de vlucht te pakken gekregen. Dit is er zo een, het is wel een
toevalstreffer, ik geef het toe Hij zat op het topje van die tak en net toen
ik afdrukte vloog ie weg, ik was een fractie van een seconde te laat eigenlijk
gelukkig. J
Nog enkele
dagen/weken ( afhankelijk van het weer ) en dan kunnen we weer volop smullen
van de productie van onze druivelaars. Zoals ieder jaar hangen er ook nu weer
massas veel belovende trossen aan de voor- en de zijkanten van ons huis. Enkele
trossen die wij gisteren en vandaag al consumptie-rijp achtten hebben we
ondertussen al gedegusteerd, maar om nu al iedereen te mobiliseren om mee te
genieten is het nog net iets te vroeg. Hoog tijd om netten er overheen te
hangen want anders hebben we binnenkort weer tientallen merels op bezoek die er
even verzot op zijn als wij.
We eten ze, we persen ze en maken er druivensap van dat we dan bewaren in de
diepvries. Maar de meest interessante manier om er van te snoepen is ze
opleggen met een of andere sterke drank men neme 200 ml water, daarin losse
men op 1 kg suiker. Men voege toe een fles cognac, rum of jenever en een
kilogram druifjes. Men brenge dit aan de kook ( niet laten doorkoken ) en dan
giet met alles in een grote 2-liter- bokaal, afsluiten en 6 maanden laten
rusten. Vooral dat laatste is erg moeilijk J
Alles begint
weer langzaam in de goede plooi te vallen na de Transalpine Run. Gisteren leek
het er nog op dat ik minimaal enkele weken zou nodig hebben om de normale
routines terug op te nemen maar vandaag was het al alsof er helemaal geen
onderbreking was geweest in de normale dagelijkse gang van zaken. Boswandeling
met Phaido dus deze morgen, fototoestel mee en links en recht wat op het knopje
drukken. O.a. een weg gekieperd TV-toestel midden in het bos was het eerste
object waar ik me boos over maakte en dat fotografeer ik dan ook waarom in
vredesnaam niet naar het containerpark brengen, das toch gratis en niet verder
dan die plek in het bos. Ik was al een tekst aan het bedenken om iets vlammend
erover in deze blog te schrijven toen ik iets zag waar ik me niet boos over
maak en dat een veel mooier beeld opleverde. Ik was er zowaar bijna tegenaan
gelopen. Midden in het wandelpad hing een spinnenweb met bewoner en vanuit een
bepaalde hoek in tegenlicht bekeken zag ik de prachtigste subtiele
kleurschakeringen. Dat kon ik toch ook niet laten liggen he. ( En ondertussen
heb ik toch maar mooi mijn hart gelucht omtrent die schurftige kloot die TVs
in het bos stort )
Als ik het
goed voor heb is dit een coloradokever. Ik meen me dit te herinneren uit mijn
zeer jonge jaren toen die beestjes de schrik van de aardappelboeren waren. Ik
heb er geen idee van of dat nog steeds het geval is en ik weet zelfs niet of het
normaal is dat ik die thuis gevonden heb en al zeker niet hoe die hier beland
is, ik kweek alleszins geen aardappelen. Misschien is dit wel de voorbode van
een nieuwe plaag
Ik had eigenlijk weinig puf vandaag, de naweeën en de decompressie van 10
spannende dagen denk is, met de enkele Duvels van gisteren avond kan het zeker
niks te maken hebben. Anders broedt er misschien wel een of andere ziekte. Ik heb
niet eens de moeite genomen de macrolens op mijn toestel te zetten toen ik m
zag zitten, met de 24 105 lukte het ook wel Het kwam me goed uit, zo hoefde
ik niet de deur uit om de dagelijkse foto te schieten. Het klinkt een beetje
als het volbrengen van een plichtopdracht en vandaag was het dat ook wel een
beetje Hopelijk gaat het na het drinken van een warme grog en een goede
nachtrust morgen wat beter. Ik kruip er in.
Na een lange
autorit zijn we weer terug thuis. De Trans Alpine Run hebben we allemaal op
onze eigen manier beleefd. We zijn weer ontelbare geweldige herinneringen en
beelden rijker. Maar op het thuisfront hebben ze ook mee geleefd en gevolgd wat
de dierbaren aan het presteren waren. Toen we in Herentals aankwamen om Michael
thuis af te zetten zagen we dat de kids een spandoek hadden gemaakt om hun held
te verwelkomen. Geen gefeliciteerd of proficiat of zo, maar Welcome Back. Ze
hebben hun papa gemist al die dagen
Yesss !!! Ze
hebben het alle drie gehaald, 268 km dwars over de hoogste Alpen trailsdoor 4 landen in 8 dagen, 16300
hoogtemeters stijgend en 14500 dalend. En ze hebben afgezien. Mike misschien
nog het meest van de drie vandaag. Hij kwam ook ruim na de andere twee binnen,
naast kapotte knieën, schaafwonden en de nodige blaren op zijn voeten had ie
sedert eergisteren ook nog een bloeduitstorting onder de nagel van een grote
teen. Pijnlijk gevolg van een ontmoeting met een grote steen die zich geniepig
verstopt had op de route. Nadat hij grimassend was binnengestrompeld heeft het
medische team een gaatje geprikt in de nagel om de druk er af te laten en toen
ging het al meteen een stuk beter. Ze hebben hem ook verteld dat ie dat
eigenlijk meteen had moeten doen
Alle atleten die bij zulke zware uitputtende tocht de finish halen zijn
eigenlijk winnaars. De meesten lieten zich dan ook gewillig fotograferen op het
podium dat stond te wachten voor de Siegerehrung, zo ook onze helden. Proficiat
mannen, ik ben zo fier als ne gieter
Vandaag zou
het een relatief makkelijke etappe worden. Ik was rustig van het Zwitserse
Scuol naar de Vinschgau gereden, de aankomst was vandaag in Sankt Valentin,
Zuid-Tirol, Italie. Omdat ik tijd genoeg had wilde ik de lopers onderweg nog eens
langs het parcours fotograferen. Ik moest dus een manier vinden om ergens op
een of andere manier ook boven de 2000 meter te geraken Ze zouden langs het
skigebied van Watles passeren wist ik, dus ik had de stoeltjeslift genomen en
terwijl ik een geschikt plekje aan het zoeken was kwam uit het niets deze loper
op een onverwachte plaats voorbij, buiten het aangeduide pad Ik had gelukkig
de camera schietensklaar, en vond het een mooi beeld opleveren.
Vanmorgen
zijn de mannen om 8 uur gestart in Samnaun om via enkele hoge toppen en trails
naar Scuol te lopen. Iets later ben ik met de wagen ook die kant op gereden langs
de gewone weg en dat is zeg maar een uurtje rijden. Ik had dus tijd zat om een poosje
de toerist uit te hangen. Alt Finstermunz wilde ik wel eens bezoeken, niet
toevallig omdat daar een geocache verborgen zat. Nadat ik die gevonden had en
de nodige fotos van de locatie had geschoten ben ik verder naar Scuol gereden
om met de skilift naar boven te gaan. Zo kon ik de lopers nog eens in actie
fotograferen, daarna net op tijd terug beneden om ze te zien finishen. Uit de
verzameling van vandaag koos ik toch een foto van Alt Finstermunz, ik vermoed
namelijk dat er morgen en zeker overmorgen, in Sulden bij de finale finish wel
weer lopers op het menu zullen staan. J
Het weer is
ondertussen helemaal omgeslaan. Gisteren na de aankomst werd het al redelijk
snel erg bewolkt en deze morgen bij de start van de bergsprint regende het. Ivo
was de eerste die er aan mocht beginnen en toen die goed en wel gestart was ben
ik zo snel mogelijk naar de Seilbahn gereden om daar de lift naar boven te
nemen. Mike en Tim, die een dik uur na Ivo aan hun zeven kilometer bergop moesten
beginnen zou ik dus bij de finish boven zeker kunnen zien Nu ja, zien Het
werd zo nevelig dat ik er lang aan twijfelde. Gelukkig klaarde het tegen 12 uur
toch een beetje op zodat ik alsnog aanvaardbare fotos kon maken. Tim had zowaar
de besttijd op het moment dat hij over de finish kwam, Mike, die bergop lopen
niet meteen als zijn favoriete bezigheid bestempelt ( dit is zacht uitgedrukt J ) kwam ook nog redelijk fris en met
een best wel goede tijd boven. De regen had hem niet zo erg gedeerd vertelde
hij en dat zie je ook op de foto. Moe, maar voldaan.
Het ziet er naar uit dat we de volgende dagen hetzelfde regenachtige, koude
weer gaan krijgen, maar zowat alle lopers, ook die van ons, vinden dat minder
erg als de hitte van de voorbije dagen.
Team Balance
heeft ook de als moeilijkste beschouwde koninginne-etappe moeiteloos afgelegd. In
Landeck gestart om zeven uur deze morgen kwamen ze nog redelijk fris over de
finish in Samnaun rond half drie. Ik had ondertussen al wat rondgekeken ter
plaatse, wat landschappen en panoramas gefotografeerd en het inchecken in het
hotel was ook al gebeurd zodat de mannen snel konden gaan douchen en een beetje
relaxen. Morgen is er een bergsprint en de finish ligt bij het
panorama-restaurant op de Alp Trida. Deze avond had de organisatie daar voor iedereen
eten voorzien trouwens en toen wij iets vroeger dan gepland, rond 5 uur, de
Seilbahn namen daar naartoe zagen we onder ons dat er nog steeds deelnemers aan
het binnekomen waren.
Die Seilbahn is bij skiers trouwens wel redelijk bekend. Wat mij betreft is het
alleszins de enige dubbeldek cabine die ik ooit gezien, of waar ik ooit
ingezeten heb. 180 personen neemt ie in
een keer mee naar Alp Trida opbijna 2500 meter hoogte. Zelfs zonder sneeuw blijft het een mooi zicht.
Derde etappe
vandaag. St. Anton Landeck, 39,9 km, 2019 stijgende hoogtemeters en 2494
dalende hadden ze voor de atleten klaargezet. Dat ze er om verkeerstechnische
redenen op het einde nog snel 2 km bij geflanst hadden, waren ze vergeten in
het roadbook te zetten. Onderweg heb ik de boys enkele keren kunnen treffen
langs het parcours, helaas was dat telkens op de lager gelegen stukken zodat
mooie panoramas vandaag niet in het pakket zitten.
Zes uur en half deden ze er over en het gaat elke dag een beetje beter
blijkbaar, onze gasten zitten bijna in de top honderd.
De foto bij de aankomst is er eentje die om twee redenen bijzonder is. Ten
eerste is Landeck een stadje waar we meerdere keren per jaar langs komen
onderweg naar Süd-Tirol en elke keer vindt Josee dat de hoofdstraat waar je bij
de aangegeven doorgaande weg langs twee kanten kunt inkijken een bezoek meer
dan waard is. Ik heb dat tot nu toe telkens kunnen omzeilen maar vandaag stond
ik er midden in want daar was de finish.
Een tweede reden vind ik net zo leuk. Bij deze aankomst was het de eerste keer dat
de mannen echt als een team over de streep kwamen. Drie individuals zijn
blijkbaar wat meer naar elkaar toe gegroeid door de gemeenschappelijke
ontberingen en ze waren alle drie zichtbaar even gelukkig zag ik.
Fototechnisch gezien was het weer niet de meest eenvoudige klus. Keihard
middaglicht is niet meteen wat je als fotograaf wenst om goed belichte
buiten-opnames te maken, maar het was nu eenmaal half twee Ik heb dus gewacht
tot ze precies in de schaduw van een van de Gore Tex bogen waren en dan heb ik
gewoon ingeflitst.
Terwijl ik
bij de aankomst van de tweede etappe van de Trans-Alpine run stond te wachten op de aankomst van ons team
ben ik natuurlijk niet werkloos blijven toezien hoe er zich vanalles afspeelde
binnen mijn gezichtsveld, of liever binnen het bereik van de camera. Reken maar
dat ik driftig op het knopje gedrukt heb als er weer een atleet totaal uitgeput
over de lijn strompelde en de vreugde, triomf, pijn en nog veel meer emoties
die ik kon te pakken krijgen heb ik ook meermaals op mijn geheugenkaartje
bewaard. De jongste finisher ooit in deze toch wel loodzware wedstrijd heb ik
ook mogen fotograferen. Toen deze jongedame over de mat met de sensor voor de
tijdopname kwam bleek zij achteraf gezien een dik halfuur sneller dan onze
eigen helden.
Ik ken er
enkelen die goed zullen slapen vannacht. Trail run is een sport die ze nooit
bedoeld hebben om te beoefenen bij 30 graden en meer. Bij de start deze morgen
was het al dik over de 20 graden en in de loop van de dag werd het echt puffen
en blazen. Resultaat: van de 340 startende teams hebben er al zon 60 de pijp
aan Maarten gegeven. Onze boys deden het niet eens zo slecht, 128ste
in de over-all ranking bij de aankomst in Lech, 6 uur en vijf minuten over 35
km hoog-alpine-labeur je moet het maar doen onder deze omstandigheden.
Vóór de start poseerden Michael en Tim nog even in hun mooie Wolf-outfit en
toen zagen ze er nog helemaal fit uit. Bij de finish was dat wel lichtelijk
anders, maar omdat ik graag optimisme en positivisme preek hou ik die fotos
voorlopig voor me zelf.
Ik vrees trouwens dat het dit jaar een apocalyptische uitgave wordt van de Gore
Tex trans-Alpine Run, morgen en overmorgen krijgen we van hetzelfde laken een
broek en vanaf woensdag zou het gaan regenen en koud worden.
Domweg een
afslag gemist in Karlsruhe en zo duurde de rit naar Oberstdorf net iets langer
dan we gepland hadden. Uiteindelijk waren we toch nog ruimschoots op tijd om de
nodige formaliteiten te vervullen.
Dat het niet van een leien dakje zou lopen hadden we al wel enigszins kunnen
voorzien, maar dat het zo hectisch zou worden hadden we in de verste verte niet
durven vermoeden. Dat zit zo
De Trans-Alpine-Run is een wedstrijd die je verplicht in een team van twee
personen moet lopen, kwestie van veiligheid op de hoog-alpine tracks. Voor zoon
Michael en Tim was er geen probleem, die vormden een team. John, de ingeschreven
team-maat van Ivo had evenwel in laatste instantie moeten afzeggen omwille van
gezondheidsproblemen van zijn vrouw en dus hadden we bedacht dat ik dan maar
moest starten als vervanger van John. Ik zou dan na enkele honderden meters
opgeven en dan zegt het reglement dat de overblijvende deelnemer uit het team
mag aansluiten bij een ander team. Zo zou Ivo toch nog kunnen starten. In
eerste instantie kregen we onze startnummers en leek alles in orde tot, tijdens
de verdere afhandeling plots een extreem pünktliche Deutsche Fräulein er achter
kwam dat ik niet John heette. Meteen groot alarm, want FRAUDE !!! en we hadden
mooi argumenteren dat het allemaal niet uitmaakte omdat ik toch snel zou
opgeven, de furie wilde van geen lieve moederen weten, reglement is reglement.
We hebben vruchteloos een eeuwigheid staan argumenteren en discussiëren en
uiteindelijk hebben we er haar baas bijgehaald. Ook daar kregen we te maken met
Duitse strikte stiptheid: geen pardon. Nu is Tim iemand die niet snel van
opgeven wil weten en via de grote baas van Gore Tex, een Engelsman heeft Ivo
uiteindelijk toch een guest-startnummer gekregen. De enige voorwaarde is dat
hij bij Michael en Tim moet blijven. Bijkomend voordeel: ik hoef niet eens te
starten. Iedereen gelukkig.
In alle
vroegte vertrekken we morgen met de lopers van Balance naar Oberstdorf. Ik ga
de Gore-Tex Transalpine-run fotograferen en ik zal mijn beste vriend gedurende
10 dagen moeten missen. Hij zal het thuis wel goed hebben met het vrouwtje en
de bezoekende kleinkids das zeker, maar het knaagt toch dat ie niet meekan.
Deze morgen ben ik nog een lange wandeling gaan maken met hem in de heide en
het lijkt wel dat hij het weet. Die beesten zijn slimmer en gevoeliger dan je
zou denken. Hij rende, snuffelde en speelde net iets minder dan anders en
terwijl ik dit zit te tikken is hij me verwijtend aan het kijken heb ik de
indruk. Ik had m beloofd dat ik nog een foto van hem op mijn blog zou zetten
maar daar heeft ie geen boodschap aan vermoed ik.
