Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
07-09-2015
07 september Coloradokever
Als ik het
goed voor heb is dit een coloradokever. Ik meen me dit te herinneren uit mijn
zeer jonge jaren toen die beestjes de schrik van de aardappelboeren waren. Ik
heb er geen idee van of dat nog steeds het geval is en ik weet zelfs niet of het
normaal is dat ik die thuis gevonden heb en al zeker niet hoe die hier beland
is, ik kweek alleszins geen aardappelen. Misschien is dit wel de voorbode van
een nieuwe plaag
Ik had eigenlijk weinig puf vandaag, de naweeën en de decompressie van 10
spannende dagen denk is, met de enkele Duvels van gisteren avond kan het zeker
niks te maken hebben. Anders broedt er misschien wel een of andere ziekte. Ik heb
niet eens de moeite genomen de macrolens op mijn toestel te zetten toen ik m
zag zitten, met de 24 105 lukte het ook wel Het kwam me goed uit, zo hoefde
ik niet de deur uit om de dagelijkse foto te schieten. Het klinkt een beetje
als het volbrengen van een plichtopdracht en vandaag was het dat ook wel een
beetje Hopelijk gaat het na het drinken van een warme grog en een goede
nachtrust morgen wat beter. Ik kruip er in.
Na een lange
autorit zijn we weer terug thuis. De Trans Alpine Run hebben we allemaal op
onze eigen manier beleefd. We zijn weer ontelbare geweldige herinneringen en
beelden rijker. Maar op het thuisfront hebben ze ook mee geleefd en gevolgd wat
de dierbaren aan het presteren waren. Toen we in Herentals aankwamen om Michael
thuis af te zetten zagen we dat de kids een spandoek hadden gemaakt om hun held
te verwelkomen. Geen gefeliciteerd of proficiat of zo, maar Welcome Back. Ze
hebben hun papa gemist al die dagen
Yesss !!! Ze
hebben het alle drie gehaald, 268 km dwars over de hoogste Alpen trailsdoor 4 landen in 8 dagen, 16300
hoogtemeters stijgend en 14500 dalend. En ze hebben afgezien. Mike misschien
nog het meest van de drie vandaag. Hij kwam ook ruim na de andere twee binnen,
naast kapotte knieën, schaafwonden en de nodige blaren op zijn voeten had ie
sedert eergisteren ook nog een bloeduitstorting onder de nagel van een grote
teen. Pijnlijk gevolg van een ontmoeting met een grote steen die zich geniepig
verstopt had op de route. Nadat hij grimassend was binnengestrompeld heeft het
medische team een gaatje geprikt in de nagel om de druk er af te laten en toen
ging het al meteen een stuk beter. Ze hebben hem ook verteld dat ie dat
eigenlijk meteen had moeten doen
Alle atleten die bij zulke zware uitputtende tocht de finish halen zijn
eigenlijk winnaars. De meesten lieten zich dan ook gewillig fotograferen op het
podium dat stond te wachten voor de Siegerehrung, zo ook onze helden. Proficiat
mannen, ik ben zo fier als ne gieter
Vandaag zou
het een relatief makkelijke etappe worden. Ik was rustig van het Zwitserse
Scuol naar de Vinschgau gereden, de aankomst was vandaag in Sankt Valentin,
Zuid-Tirol, Italie. Omdat ik tijd genoeg had wilde ik de lopers onderweg nog eens
langs het parcours fotograferen. Ik moest dus een manier vinden om ergens op
een of andere manier ook boven de 2000 meter te geraken Ze zouden langs het
skigebied van Watles passeren wist ik, dus ik had de stoeltjeslift genomen en
terwijl ik een geschikt plekje aan het zoeken was kwam uit het niets deze loper
op een onverwachte plaats voorbij, buiten het aangeduide pad Ik had gelukkig
de camera schietensklaar, en vond het een mooi beeld opleveren.
Vanmorgen
zijn de mannen om 8 uur gestart in Samnaun om via enkele hoge toppen en trails
naar Scuol te lopen. Iets later ben ik met de wagen ook die kant op gereden langs
de gewone weg en dat is zeg maar een uurtje rijden. Ik had dus tijd zat om een poosje
de toerist uit te hangen. Alt Finstermunz wilde ik wel eens bezoeken, niet
toevallig omdat daar een geocache verborgen zat. Nadat ik die gevonden had en
de nodige fotos van de locatie had geschoten ben ik verder naar Scuol gereden
om met de skilift naar boven te gaan. Zo kon ik de lopers nog eens in actie
fotograferen, daarna net op tijd terug beneden om ze te zien finishen. Uit de
verzameling van vandaag koos ik toch een foto van Alt Finstermunz, ik vermoed
namelijk dat er morgen en zeker overmorgen, in Sulden bij de finale finish wel
weer lopers op het menu zullen staan. J
Het weer is
ondertussen helemaal omgeslaan. Gisteren na de aankomst werd het al redelijk
snel erg bewolkt en deze morgen bij de start van de bergsprint regende het. Ivo
was de eerste die er aan mocht beginnen en toen die goed en wel gestart was ben
ik zo snel mogelijk naar de Seilbahn gereden om daar de lift naar boven te
nemen. Mike en Tim, die een dik uur na Ivo aan hun zeven kilometer bergop moesten
beginnen zou ik dus bij de finish boven zeker kunnen zien Nu ja, zien Het
werd zo nevelig dat ik er lang aan twijfelde. Gelukkig klaarde het tegen 12 uur
toch een beetje op zodat ik alsnog aanvaardbare fotos kon maken. Tim had zowaar
de besttijd op het moment dat hij over de finish kwam, Mike, die bergop lopen
niet meteen als zijn favoriete bezigheid bestempelt ( dit is zacht uitgedrukt J ) kwam ook nog redelijk fris en met
een best wel goede tijd boven. De regen had hem niet zo erg gedeerd vertelde
hij en dat zie je ook op de foto. Moe, maar voldaan.
Het ziet er naar uit dat we de volgende dagen hetzelfde regenachtige, koude
weer gaan krijgen, maar zowat alle lopers, ook die van ons, vinden dat minder
erg als de hitte van de voorbije dagen.
Team Balance
heeft ook de als moeilijkste beschouwde koninginne-etappe moeiteloos afgelegd. In
Landeck gestart om zeven uur deze morgen kwamen ze nog redelijk fris over de
finish in Samnaun rond half drie. Ik had ondertussen al wat rondgekeken ter
plaatse, wat landschappen en panoramas gefotografeerd en het inchecken in het
hotel was ook al gebeurd zodat de mannen snel konden gaan douchen en een beetje
relaxen. Morgen is er een bergsprint en de finish ligt bij het
panorama-restaurant op de Alp Trida. Deze avond had de organisatie daar voor iedereen
eten voorzien trouwens en toen wij iets vroeger dan gepland, rond 5 uur, de
Seilbahn namen daar naartoe zagen we onder ons dat er nog steeds deelnemers aan
het binnekomen waren.
Die Seilbahn is bij skiers trouwens wel redelijk bekend. Wat mij betreft is het
alleszins de enige dubbeldek cabine die ik ooit gezien, of waar ik ooit
ingezeten heb. 180 personen neemt ie in
een keer mee naar Alp Trida opbijna 2500 meter hoogte. Zelfs zonder sneeuw blijft het een mooi zicht.
Derde etappe
vandaag. St. Anton Landeck, 39,9 km, 2019 stijgende hoogtemeters en 2494
dalende hadden ze voor de atleten klaargezet. Dat ze er om verkeerstechnische
redenen op het einde nog snel 2 km bij geflanst hadden, waren ze vergeten in
het roadbook te zetten. Onderweg heb ik de boys enkele keren kunnen treffen
langs het parcours, helaas was dat telkens op de lager gelegen stukken zodat
mooie panoramas vandaag niet in het pakket zitten.
Zes uur en half deden ze er over en het gaat elke dag een beetje beter
blijkbaar, onze gasten zitten bijna in de top honderd.
De foto bij de aankomst is er eentje die om twee redenen bijzonder is. Ten
eerste is Landeck een stadje waar we meerdere keren per jaar langs komen
onderweg naar Süd-Tirol en elke keer vindt Josee dat de hoofdstraat waar je bij
de aangegeven doorgaande weg langs twee kanten kunt inkijken een bezoek meer
dan waard is. Ik heb dat tot nu toe telkens kunnen omzeilen maar vandaag stond
ik er midden in want daar was de finish.
Een tweede reden vind ik net zo leuk. Bij deze aankomst was het de eerste keer dat
de mannen echt als een team over de streep kwamen. Drie individuals zijn
blijkbaar wat meer naar elkaar toe gegroeid door de gemeenschappelijke
ontberingen en ze waren alle drie zichtbaar even gelukkig zag ik.
Fototechnisch gezien was het weer niet de meest eenvoudige klus. Keihard
middaglicht is niet meteen wat je als fotograaf wenst om goed belichte
buiten-opnames te maken, maar het was nu eenmaal half twee Ik heb dus gewacht
tot ze precies in de schaduw van een van de Gore Tex bogen waren en dan heb ik
gewoon ingeflitst.
Terwijl ik
bij de aankomst van de tweede etappe van de Trans-Alpine run stond te wachten op de aankomst van ons team
ben ik natuurlijk niet werkloos blijven toezien hoe er zich vanalles afspeelde
binnen mijn gezichtsveld, of liever binnen het bereik van de camera. Reken maar
dat ik driftig op het knopje gedrukt heb als er weer een atleet totaal uitgeput
over de lijn strompelde en de vreugde, triomf, pijn en nog veel meer emoties
die ik kon te pakken krijgen heb ik ook meermaals op mijn geheugenkaartje
bewaard. De jongste finisher ooit in deze toch wel loodzware wedstrijd heb ik
ook mogen fotograferen. Toen deze jongedame over de mat met de sensor voor de
tijdopname kwam bleek zij achteraf gezien een dik halfuur sneller dan onze
eigen helden.
Ik ken er
enkelen die goed zullen slapen vannacht. Trail run is een sport die ze nooit
bedoeld hebben om te beoefenen bij 30 graden en meer. Bij de start deze morgen
was het al dik over de 20 graden en in de loop van de dag werd het echt puffen
en blazen. Resultaat: van de 340 startende teams hebben er al zon 60 de pijp
aan Maarten gegeven. Onze boys deden het niet eens zo slecht, 128ste
in de over-all ranking bij de aankomst in Lech, 6 uur en vijf minuten over 35
km hoog-alpine-labeur je moet het maar doen onder deze omstandigheden.
Vóór de start poseerden Michael en Tim nog even in hun mooie Wolf-outfit en
toen zagen ze er nog helemaal fit uit. Bij de finish was dat wel lichtelijk
anders, maar omdat ik graag optimisme en positivisme preek hou ik die fotos
voorlopig voor me zelf.
Ik vrees trouwens dat het dit jaar een apocalyptische uitgave wordt van de Gore
Tex trans-Alpine Run, morgen en overmorgen krijgen we van hetzelfde laken een
broek en vanaf woensdag zou het gaan regenen en koud worden.
Domweg een
afslag gemist in Karlsruhe en zo duurde de rit naar Oberstdorf net iets langer
dan we gepland hadden. Uiteindelijk waren we toch nog ruimschoots op tijd om de
nodige formaliteiten te vervullen.
Dat het niet van een leien dakje zou lopen hadden we al wel enigszins kunnen
voorzien, maar dat het zo hectisch zou worden hadden we in de verste verte niet
durven vermoeden. Dat zit zo
De Trans-Alpine-Run is een wedstrijd die je verplicht in een team van twee
personen moet lopen, kwestie van veiligheid op de hoog-alpine tracks. Voor zoon
Michael en Tim was er geen probleem, die vormden een team. John, de ingeschreven
team-maat van Ivo had evenwel in laatste instantie moeten afzeggen omwille van
gezondheidsproblemen van zijn vrouw en dus hadden we bedacht dat ik dan maar
moest starten als vervanger van John. Ik zou dan na enkele honderden meters
opgeven en dan zegt het reglement dat de overblijvende deelnemer uit het team
mag aansluiten bij een ander team. Zo zou Ivo toch nog kunnen starten. In
eerste instantie kregen we onze startnummers en leek alles in orde tot, tijdens
de verdere afhandeling plots een extreem pünktliche Deutsche Fräulein er achter
kwam dat ik niet John heette. Meteen groot alarm, want FRAUDE !!! en we hadden
mooi argumenteren dat het allemaal niet uitmaakte omdat ik toch snel zou
opgeven, de furie wilde van geen lieve moederen weten, reglement is reglement.
We hebben vruchteloos een eeuwigheid staan argumenteren en discussiëren en
uiteindelijk hebben we er haar baas bijgehaald. Ook daar kregen we te maken met
Duitse strikte stiptheid: geen pardon. Nu is Tim iemand die niet snel van
opgeven wil weten en via de grote baas van Gore Tex, een Engelsman heeft Ivo
uiteindelijk toch een guest-startnummer gekregen. De enige voorwaarde is dat
hij bij Michael en Tim moet blijven. Bijkomend voordeel: ik hoef niet eens te
starten. Iedereen gelukkig.
In alle
vroegte vertrekken we morgen met de lopers van Balance naar Oberstdorf. Ik ga
de Gore-Tex Transalpine-run fotograferen en ik zal mijn beste vriend gedurende
10 dagen moeten missen. Hij zal het thuis wel goed hebben met het vrouwtje en
de bezoekende kleinkids das zeker, maar het knaagt toch dat ie niet meekan.
Deze morgen ben ik nog een lange wandeling gaan maken met hem in de heide en
het lijkt wel dat hij het weet. Die beesten zijn slimmer en gevoeliger dan je
zou denken. Hij rende, snuffelde en speelde net iets minder dan anders en
terwijl ik dit zit te tikken is hij me verwijtend aan het kijken heb ik de
indruk. Ik had m beloofd dat ik nog een foto van hem op mijn blog zou zetten
maar daar heeft ie geen boodschap aan vermoed ik.
Het flauwe
grapje dat deze jongen toch wel een geweldige bofkont is met zijn zeventien
vrouwen wil ik niet eens maken. Ik ben ook stier, geboren eind april he, en ik
heb aan één vrouw genoeg, maar die telt dan wel voor zeventien J
Neen ik wil het eerder hebben over lichaamsomvang. Deze stoere knaap ligt zijn
weelderig lichaam te etaleren aan de wereld onder het goedkeurend oog van al
zijn echtgenotes en iedereen vindt dat hij er geweldig uitziet. Zelfs Josee kon
een van diep komende wow nauwelijks onderdrukken toen wij er vandaag voorbij
wandelden. En elke keer ze het over mijn prachtige torso heeft laat ze de kans
niet onbenut om me te confronteren met het feit dat ik nu toch eens eindelijk
iets moet gaan doen aan mijn gewicht. Okee, ik ben een klein beetje aan de
mollige kant, maar, stier zijnde, is dat toch een vorm van schoonheid? Of niet?
Antwerpen stad
van mijn hart, ondanks het feit dat er de laatste jaren wel erg veel veranderd
is.
Papa en mama allebei aan het werk, dan is het aan pake Pol en oma om Julieke
aan de stadsschouwburg te gaan oppikken van de dansstage. We hebben hier de
eerste jaren dat we getrouwd waren een tijd gewoond, onze kinderen zijn hier
geboren en we zullen altijd wel van deze stad blijven houden.
De Grote Markt Denk enkele details weg en je bent zo weer in de 16de
of 17deeeuw. Enig chauvinisme
is ons niet vreemd als we de Antwerpse grote markt als een van de mooiste van
het land en bij uitbreiding van Europa, de wereld en ons zonnestelsel noemen.
Het is dan ook vanzelfsprekend dat we er tijdens een kort bezoek aan de
scheldestad toch even langs lopen. Alles is er al honderdduizend keer
gefotografeerd en zelfs originele invalshoeken zoeken is bijna onbegonnen werk.
Ik heb dan maar mijn twee voorkeurmodellen gevraagd even plaats te nemen op een
sterk punt in de compositie die ik voor ogen had. Ik had de 24-105 er op zitten
en in de uiterste groothoekstand had ik net voldoende beeldhoek om het
overzicht vast te leggen dat de toerist/wandelaar/passant te zien krijgt als ie
van uit de Suikerrui de Grote markt op wandelt.
Het gebeurt
wel eens dat het vrouwtje mijn fototoestel mee grist om me te verrassen met een
opname van een compromitterende situatie of een belachelijke pose waarin ik me
weer eens gemanoeuvreerd had, maar vandaag heb ik het haar netjes gevraagd: Maak
eens een foto van Dreeke en mij ?
Ik mag wel eens gebruik maken van de studio van mijn schoonbroer André, een druk
bezette prof-fotograaf. Deze namiddag had ik er een shoot gepland, maar op het
laatste moment had mijn model afgebeld met persoonlijke problemen. De shoot dan
maar uitgesteld en de vrijgekomen tijd opgevuld met enkele levenskwaliteit verrijkende
bezigheden, zoals daar zijn: het nuttigen van een heerlijke Carte Blanche, het
luxe-bier van de jonge ambitieuze brouwerij Wolf in Aarschot. Als ik even
onbetaalde reclame mag maken het smaakte verrukkelijk. Na een tijdje werden we
naar binnen gejaagd door de regen maar daar smaakte(n) de volgende(n) al even
goed. J
De regen
fotograferen, hoe doe je dat eigenlijk?
Ik ben nog steeds druk doende met fotos te maken en te selecteren voor mijn
waterproject. Water en regen, het klinkt bijna hetzelfde toch? Althans het zit
gevoelsmatig in hetzelfde schuifje, bij mij toch. Het is dan ook
vanzelfsprekend dat ik vandaag, met alle nattigheid die we over ons heen kregen
in de loop van de namiddag en de avond, bedacht dat er toch ook enkele
regenfotos in de long-list moesten. Ik vond het niet zo makkelijk om zelfs de
meest felle bui een beetje interessant in beeld te brengen tot ik al
experimenterend op mijn buik ging liggen en van onder het afdak droog, das
wel net zo fijn voor de camera de neerpletsende dikke druppels kon te pakken
krijgen die in de steeds maar groter wordende plassen achter ons huis insloegen
als even zovele bommetjes. Door de 300 mm lens bekeken en omgezet in zwart wit
zag het er uit als een nat oorlogsgebied met ontploffingen ten alle kanten.
Ik maakte
enkele dagen geleden nog de bedenking dat de heide toch wel erg vroeg in bloei staat,
maar dat blijkt heel normaal te zijn augustus en september zijn de
uitbundigebloeimaanden volgens meneer
Google en die weet alles. We zijn vandaag dus maar eens van de purperen pracht
gaan genieten. Eigenlijk was het te warm om een fikse wandeling te doen maar
dat is een argument waar Phaido geen oren naar heeft. En als het dan toch moet
dan maar meteen naar een gebied waar een en ander te fotograferen is. De
Kalmthoutse hei zou je dan zeggen, maar ik vermoed dat het daar nu, zeker op
zaterdag, veel te druk is. Gelukkig kennen wij in onze omgeving nog wel de
nodige plekskes waar je redelijk ongestoord kunt wandelen en die minimaal even
mooi zijn. J
Tijdens de
grote vakantie is er aan bezigheidstherapie geen gebrek voor de kids. Sport,
wandelen, jeugdbeweging, op kamp en voor de danseresjes in spe is er de ene
dans-stage na de andere mochten we ervaren. Julie, super gemotiveerd als het
over dansen gaat, is zowat de ganse augustusmaand een overvolle agenda aan het
afwerken geweest jawel, ook op die leeftijd hebben ze al tijd te kort
blijkbaar - en deze week waren ze druk
doende in haar vertrouwde nest qua dansen. Bij Balance Health Center hadden ze
het ambitieuze plan opgevat om in één week met een heleboel would-be prima-donnas
een musical in te studeren. Papas, mamas,
opas en omas en verder alle kennissen, vriendjes en vriendinnen waren
uitgenodigd om te komen kijken. Mama Mia, de gekende ABBA-musical werd met veel
enthousiasme op de planken gezet en al mag je niet verwachten dat het na zon
korte repetitietijd helemaal perfect zou zijn, dan waren wij toch zeer onder de
indruk van de kwaliteit van de voorstelling en meer nog van de beleving van het
jeugdige volkje. Het droop er langs alle kanten af, het ging hier niet om de
ultieme professionele kwaliteit, maar deze dametjes wilden duidelijk alleen
maar plezier beleven aan datgene waar ze mee bezig waren... Girls just wanna
have fun
Na afloop werden de danseresjes even in de bloemetjes gezet en natuurlijk koos
ik uit de vele fotos die ik maakte er eentje van de groep waarin onze oogappel
figureerde.
Achter de
wandel-GPS aanlopend kwam ik samen met Phaido vandaag terecht op dit
wondermooie plekje. De Gemeentelijke Visvijver las ik op het informatiebord.
Het was ergens tussen Retie en Arendonk, maar al sla je me dood, ik zou niet
weten of ze met die gemeente nu Retie of Arendonk bedoelen. Het was alleszins
de moeite waard.
We hebben er, met de nodige fotostops een uurtje over gedaan om er helemaal
rond te lopen en dit is zeker voor herhaling vatbaar.
Ik hoop dat
het voldoende tot zijn recht komt in dit formaat, maar de heide stond al in
bloei. Meestal kun je begin september pas van die pracht genieten maar ze zijn
er vroeg mee dit jaar merkte ik vandaag.
Ik was deze namiddag helemaal in mijn eentje een mooie geocache-wandeling aan
het maken in de Langdonken, een natuurgebied tussen Herselt en Aarschot. Het
was best een pittige tocht met enorm veel groen en natuurpracht onderweg en
plotsklaps realiseerde ik me dat ik al een tijdlang op een pad aan het lopen
was waarlangs aan twee kanten de heide al in bloei stond. Na de oorspronkelijke
verbazing vond ik dat ik dit maar eens moest fotograferen. Tenslotte is dit het
waar ik het voor doe geocachen is een fijne hobby, maar een cijfertjes jager
zal ik wel nooit worden. Je komt gewoon op fijne plekjes waar je anders nooit
zou zijn gekomen en die je bij wijze van spreken aangereikt worden door de
collega-hobbyisten. Dit was er zo eentje. Het is trouwens de enige foto die ik
vandaag gemaakt heb, ik had het veel te druk met gewoon genieten