Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
09-07-2015
09 juli Geitjes
Vakantietijd,
dat wil zeggen dat we weer regelmatig enkele kleinkinderen op visite zullen
krijgen. Omdat dochter Ilse en gezinnetje in gemeenschappelijk overleg beslist
hebben eens uit te testen of het mogelijk is in deze tijden 14 dagen lang
zonder auto te overleven reden wij vandaag maar zelf naar Wuustwezel om een
eerste lichting op te halen. Als ik daar kom wil ik natuurlijk ook meteen de
nodige fotos maken van het boeren gebeuren. Vandaag richtte ik mijn aandacht
vooral op de geitjes. Ik vind die zeker fotogenieker dan schapen, ze hebben
mooiere ogen, klimmen op balken en constructies, hebben hoorns en vooral ze
zijn mooier wit. Dat laatste brengt fotografisch gezien dan weer enige
problemen want het is niet zo gemakkelijk om voldoende definitie over te houden
in al die erg lichte tinten. Ik koos voor een close up bij deze opname, zo zie
je de ogen beter en is de structuur in de pels ook duidelijker. Van het
oorspronkelijke 3 bij 2 formaat sneed ik links en rechts ook nog een stukje af
zodat het meer een eerder ongebruikelijk 5 bij 4 wordt, zo vond ik de
compositie net iets beter.
Na
dat we deze morgen een prachtige wandeling hadden gedaan in de buurt van
Canterbury, en een en ander genuttigd in The Red Lion in het pittoreske
plaatsje Hernhill, kwamen we al vrij vroeg terug afgezakt naar Dover want we
wilden onze ferry niet missen natuurlijk. Maar enkele typische must-see punten
wilden we toch nog meepikken, ook al omdat daar steeds weer een geocache
verborgen zat: de landingsplaats van Blériot na de eerste kanaalvlucht, het
Visitors-centrum van de White Cliffs, Dover Castle Het mooiste zicht er op
heb je vanop deze locatie, niet toevallig Castle Viewgenoemd.
De schapen krijg je er gratis bij.
Zo
plotsklaps kwam het op. We moesten eens naar Engeland. Tussen Dover en
Folkestone, de welbekende White Cliffs was er een wandeling die al lang lag te
lonken, en de goesting werd steeds maar groter naarmate ik elke dag weer op de
geocaching.com-site opnieuw constateerde dat er een 25-tal uitnodigende, van
super commentaren beladen cachekes lagen te wachten. Deze morgen in alle
vroegte vertrokken we dus. Vóór 9 uur plaatselijke tijd waren we al in Engeland
en het werd een super dag. Een giga wandeling 36000 stappen op de
stappenteller super vergezichten, een erg mooi geocache rondje, en
tezelfdertijd ook wel enige ongerustheid i.v.m. de terugreis, want we hadden
gehoord dat ze in Calais weer aan het staken gingen een beetje spanning hoort
er bij he. Deze foto zou een korte samenvatting kunnen zijn. De cliffs, Dover
Harbour in de verte, de file vrachtwagens die tot ver op de snelweg alweer
gegijzeld was door de stakers en een indruk van het landschap waarin wij ons de
ganse dag bevonden.
Wanneer
een instituut met de faam en de uitstraling van de Tour de France in de buurt
is en de gelegenheid zich aandient om er persoonlijk eens een kijkje te gaan
nemen dan zou het me voor eeuwig en drie dagen spijten als ik dat niet zou
gedaan hebben.
Samen met schoonbroer Swa trok ik daarom deze middag naar Aarschot om er de
doortocht mee te maken. We waren vroeg, erg vroeg en we konden dus echt ons
plaatsje zorgvuldig uitkiezen. Aan de buitenzijde van een bocht zodat je de
renners ziet aankomen, dat leek ons een geschikte plek, zon in de rug, zelf in
de schaduw, want je staat daar nog enkele uren te wachten terwijl alle wegen in
de omtrek al zijn afgesloten en de publiciteitscaravaan voorbij trekt. Naarmate
het tijdstip naderde dat de renners zouden voorbij komen kwam er steeds meer
volk en ik vreesde dat er langs de kant van de weg te veel hinder zou zijn van enthousiastelingen
die op het ultieme moment voor me in zouden springen. Daarenboven had ik de
beelden van een onzachte aanvaring van een fotograaf met een renner van enkele
weken geleden nog vers in mijn geheugen. Ik had gelukkig een plan B. Een
tiental meters naar achter was een helling met een sterk oplopend stuk bos en
daar tegenaan als afscherming een brede muur. Daar ben ik opgekropen en van uit
mijn hoog standpunt kon ik over de menigte heen fotograferen. Met de telelens
zou ik probleemloos de renners wel dichterbij halen wist ik. Uit de oogst plukte ik dit beeld van de vier
koplopers die meer dan twee minuten voor het grote peloton voorbij kwamen.
V.l.n.r. Nauleau, Elminger, Serge Pauwels en Bartha. Het samendruk-effect van
de tele gecombineerd met de onscherpte van het publiek en randzaken voorin en
achterin leggen de aandacht precies waar ie zijn moet: bij die vier dapperen.
De
hitte was vandaag al veel draaglijker en dus was er weer ruimte voor een iets
grotere wandeling. Die deden we vandaag in de buurt van Westerlo. Toen we na
het plukken van de nodige geocaches en de welverdiende verfrissing weer
huiswaarts reden kregen we een telefoontje dat zoonlief zin had om wat te gaan
varen en wat speeltjes uit te proberen op het Albertkanaal.
Al vrij snel bleek dat de onweersdreiging en de daarmee gepaard gaande
windstoten roet in het eten kwamen strooien maar in de vooravond werd het toch
plots weer rustig. Een beter moment om nog even van de gemotoriseerde waterpret
te genieten konden we ons niet wensen. De vrachtscheepvaart was nog niet op
gang gekomen op het kanaal en de meeste plezierbootjes waren al naar huis. We hadden
het rijk voor ons alleen. We hebben flink gegast en de kids vonden de
opblaasbare drijvende dingen achter de boot zeker even leuk als het waterskiën.
Het was niet gemakkelijk maar vanuit het door de golven klotsende en botsende
vaartuig kon ik Jefke toch enkele malen scherp in beeld krijgen
Het stond
gisteren nog in de krant: het is en blijft verboden te zwemmen in de vele
uitnodigende onbewaakte watertjes in onze regio. De erbij geplaatste foto was toevallig
heel herkenbaar gemaakt aan onze favoriete afkoelplas, de Melle ofte de
E3-vijver in Turnhout, ik had het er enkele dagen geleden nog over.
Met de tropische temperaturen van de laatste dagen is de verleiding erg groot
om ergens enige waterpret mee te pikken. In de officiële zwemlocaties zijn
honden jammer genoeg meestal niet toegelaten. Ik weet al niet meer of ik het
artikel over dat zwemverbod gelezen heb vóór of na dat we toch weer even die
kant op trokken om Phaido alsnog zijn pleziertje te gunnen. Ik ben er ook
helemaal niet van overtuigd dat zon verbod ook voor honden geldt trouwens. En
niet zonder enige voorbedachtheid had ik toevallig ook mijn zwembroek aan Als
voorbeeldig baasje moest ik uiteraard even gaan uitproberen of het water niet
te koud was voor onze schat. Zwemmen kun je dat ook niet noemen, eerder een
beetje langs de kant plonsen, dus met wat goede wil valt dat ook buiten het
verbod.
Als ik dan te water ga neem ik de camera natuurlijk niet mee, die blijft op het
droge in de veilige handen van Josee. Die weet de afdrukknop ook staan
ondertussen.
Het lijkt er
op alsof de hittegolf de enige determinerende factor in ons dagelijks leven aan
het worden is. Je ziet in het holst van de dag nog nauwelijks mensen op straat,
alleen resistente individuen zoals wij, die even een ( net iets kortere ) wandeling
met de hond gaan maken, wagen zich nog in de loodzware hitte.
Dan kom je langs een weide gewandeld waar een kudde schapen hoort te grazen en
dan zie je dat die beesten het allerlaatste stukje schaduw hebben opgezocht. Je
leest in de winter wel eens reacties en commentaren omtrent
dierenverwaarlozing, want die staan dan buiten met dergelijke koude
temperaturen sta me toe te denken dat die beesten daar echt wel op voorzien zijn
dan, maar nu, in deze helse omstandigheden zou er moeten gezorgd worden voor
stallen, schaduw en schuilplaatsen tegen de zon.
Deze foto is gemaakt om 11 uur in de voormiddag ( weer met de iPhone trouwens ).
Ieder logisch denkend mens met wat
inzicht in de stand van de zon weet dus dat het laatste beetje schaduw waar die
schapen nu in liggen binnen enkele uren zal verdwenen zijn. Ik moet er niet aan
denken dat die beesten het grootste deel van de namiddag zullen moeten
rondlopen in volle zon en 35° met een zware wollen mantel om hun lijf
Was me dat
puffen vandaag zeg tussen de ochtendwandeling met Phaido en de vergadering van
de fotoclub deze avond ben ik eigenlijk niet meer de deur uit geweest, rolluiken
naar beneden, gordijnen dicht en proberen zonder al te veel schade de hittegolf
te overleven.
Dat ik toch regelmatig even naar buiten keek past in mijn elke-dag-fotograferen
filosofie en dan is het handig als je binnen shoot-afstand van de telelens
enkele schalen met water hebt staan voor mogelijke dorstige vogels groot en
klein, want ook voor hen is het warm natuurlijk. En of ze er op af gekomen
zijn: eksters, kauwen, merels, tortels en vooral veel mussen. Door het raam uit
de losse hand met 420 mm was het niet altijd makkelijk om bewegingsonscherpte
te vermijden maar enkele keren kreeg ik toch iets op mijn geheugenkaartje dat
de criteria die ik mezelf opleg kon doorstaan. Deze twee musjes doen zich
tegoed aan een verfrissende dronk. Even later gingen ze zelfs badderen, maar
toen had ik jammer genoeg weer de bibber J
Dit is
waarschijnlijk niet de mooiste of de meest speciale foto die er in het bestaan
van deze blog al voorbij gekomen is, maar hij illustreert een probleem dat me
zwaar op de lever ligt.
We zijn vandaag gaan geocachen. Wie gaat er met dit weer geocachen hoor ik al
opwerpen Wij dus, wij zijn inderdaad een beetje goed zot. We hadden dit nu
eenmaal gepland en we stappen niet graag af van onze plannen. In Het
Kempenbroek in Bocholt, vlak tegen de Nederlandse grens lag er een mooie multi
op ons te wachten. De commentaren en de waarderingen waren dermate positief dat
wij met goede moed en met enkele liters extra drank op stap gingen ondanks de
loodzware hitte.
Wij werden niet beschaamd in onze verwachtingen, het was inderdaad de moeite
waard. Wat ik wel even kwijt wil is dat Natuurpunt, de beheerders van dit mooi
stukje natuurgebied het blijkbaar niet de moeite waard vinden, ofwel strijdig
met hun filosofie, wie zal het zeggen, om iets te doen aan de alom
tegenwoordige processierupsen hier. Bestrijden met chemicalien ed. is niet erg
millieuvriendelijk daar zijn we het over eens, maar een brander er overheen zou
alvast de tientallen dikke clusters krengen die gewoon tegen de stammen van de
eiken zitten, vaak op ooghoogte of lager, vernietigen. Moet dit echt de bron
van verspreiding over de ganse wijde omgeving worden?
Ikzelf ben alleszins niet helemaal onbeschadigd thuis gekomen, dat wordt weer
jeuken de volgende hete dagen en nachten gdvd
Na de
grootste hitte zijn we met Phaido in de vooravond wat afkoeling gaan zoeken aan
de Melle, de E3-plas bij Turnhout. Zoals ik gisteren al vertelde was het ook
deze keer de bedoeling de fotomogelijkheden van de smartphone uitgebreid te
testen. Toch had ik ook de Canon meegenomen voor je weet maar nooit.
De map met kandidaten voor de presentatie op de smartphonefotografievergadering
( 10 lettergrepen J ) van aanstaande donderdag groeide ook vandaag weer flink
aan. Toch is de tegenlicht-foto die hierbij te zien is gemaakt met de 6D. Van
op dezelfde plek had ik ook al een ongeveer identieke foto gemaakt met de
iPhone altijd leuk als je vergelijkingsmateriaal hebt en hoewel de
verschillen miniem waren vond ik deze toch beter. De smartphone-versie heb ik
trouwens ter plaatse meteen op Facebook gezet zonder enige bewerking of zo Dat
kan dan weer niet met de plaatjes die uit de Canon komen euhhh via wifi en de
smartphone eigenlijk wel meen ik, maar dat kan ik dan weer ( nog ) niet
We pakken
met onze fotoclub de meest uiteenlopende onderwerpen, werkwijzen en technieken aan,
kortom alles wat met fotografie in de breedste zin van het woord te maken heeft.
Ondanks het feit dat we wel eens lacherig en geïrriteerd doen over de selfies
makende en constant fotograferende, overal in de weg lopende, smartphone-generatie
hebben we aanstaande donderdag een vergadering rond het thema: fotograferen met
de smartphone.
Het leek me dan ook niet meer dan logisch dat ik deze week de Canon een
welverdiende vakantie zou gunnen en dat ik enkele dagen alleen met de iPhone op
stap ga. Tijdens de ochtendwandeling met Phaido ben ik al verwoed aan het
schieten gegaan. Ik moet eerlijk bekennen dat het ding voor mij nog veel
geheimen heeft maar een compositie maken, dat lukt me meestal nog wel.
Thuisgekomen van de jacht wil je natuurlijk zo snel mogelijk alles bekijken en
selecteren, de oogst was groot en verrassend genoeg zaten er behoorlijk wat
bruikbare beelden bij. De grootste schok kwam toen ik de exif-informatie bij de
beelden te zien kreeg. Bij deze opname van de Smallebroeken, onze dagelijkse
wandelbiotoop, koos de camera in de iPhone voor de volgende instellingen: f 2,2
1/2283 Iso 32 brandpuntsafstand 4 mm. Ik begrijp er geen snars van. Ik
zal opnieuw aan het studeren moeten gaan om mijn inzichten i.v.m. de samenhang
van belichtingstijd, diafragma en Iso-waarde in de fotografie te herdefiniëren
Ik vraag me monkelend
af ik dit ook onder de noemer Zwart-Wit fotografie mag klasseren.
Eddy was weer een tijdje in het land. Na zijn behandeling en genezing van de
ziekte waarvan we de naam nog steeds niet graag horen moet ie nog enkele jaren
om de zes maanden een check-up ondergaan. Dinsdag vertrekt ie weer naar Gambia
want de horeca-zaak kan niet lang zonder strenge leidende hand daar. Vanavond
gingen we met de ganse bende nog eens gezellig eten. We hadden De Paarse Peper
in Lommel Barrier uitgekozen deze keer, en dat hebben we ons niet beklaagd. Wat
er geserveerd werd was erg lekker, het terras waar we tot het donker vertoefden
is een oase van rust en de vijver met klaterende fontein en allerhande
watervogels nodigt er uit om gewoon te genieten als de buurman er niet met
zijn grasmachine overheen decibelt tenminste. We hebben er onze pret niet
door laten vergallen en uiteindelijk hield ie er ook mee op.
Witte en zwarte zwanen op de vijver, Eddy tussen de gekleurde medemensen in
Afrika ik kon het niet laten de symboliek ter sprake te brengen, een beetje
melig misschien, maar wel een goede reden om er ook deze foto aan vast te
maken.
Ik was de
hele dag in Bokrijk, Hangar 58 om precies te zijn. Bij gelegenheid van het
50-jarig bestaan van Practimed, een medisch clubje van huisartsen dat
uitgroeide tot een instituut, was dat de locatie waar het er bij horende feest
zou doorgaan. Zus Lilly organiseerde het gebeuren en dan was het bijna
vanzelfsprekend dat schoonbroer Dreeke er de fotografie zou gaan verzorgen.
Omdat het nogal groots ging worden hadden ze mij gevraagd om te assisteren. Ik
had me er op verheugd een aan tal ongestoorde Bokrijk-fotos te kunnen maken,
maar het liep enigszins anders. De bezoekers werden gefotografeerd bij
binnenkomst en ik moest dan de fotos in een sjabloontje met de firmanaam
plaatsen in Photoshop en dat dan afprinten. Tussen half vijfen half twee deze morgen hebben we om en bij
de 900 fotos afgeprint, nauwelijks tijd om iets van het feestgedruis vast te
leggen dus.
Gelukkig had ik voor de aanvang al even een rondje gedaan en een spiegeling van
de oude stad in de ramen van het hypermoderne feestgebouw vond ik wel een shot
waard. Ik heb geprobeerd mezelf buiten beeld te houden maar dat is niet
helemaal gelukt.
De UFO bovenin is natuurlijk gewoon een lamp binnen en zo zijn er nog wel wat voorzichtige
vraagtekens bij dit soort spiegelfotografie. Dat vind ik er nu net zo leuk aan.
Verantwoordelijke
hondenbaasjes die weten zeker wat dit is: een hondenpoepzakje met inhoud en
gesteld dat dit te Noord-Nederlands klinkt wil ik het best ook nog wel eens in
het schoon Vlaams omzetten: dit is ne zak me hondenstront, voor de kleinkinderen
de kaka van Phaido.
Phaido heeft best goede toiletmanieren. Als hij moet dan gaat ie tijdens een
wandeling altijd een eindje van het pad af het bos in en dan deponeert ie daar de
restanten van zijn verteerde smulpartijen op een plek waar niemand er last van
heeft. Wij laten dat daar dan ook steevast liggen, dat is goed voor de natuur.
Soms, zeer uitzonderlijk, en dat was toevallig vandaag het geval, doet ie zijn
behoeften wel eens op een minder aanvaardbare plek, op een grasperk naast een
huis bijvoorbeeld. Ondanks het feit dat wij er van overtuigd waren dat niemand
het gezien had, wilden wij toch als fatsoenlijke hondenbaasjes de drollen
opruimen en de altijd tijdens de wandelingen verplicht meegenomen poepzakjes
komen dan goed van pas. Dat hoort zo. De wetgevers hebben ook strenge boetes
voorzien bij het niet in acht nemen van dat soort regels. Ingepakt staat
netjes.
Tegendraadse dwarskijker als ik ben stel ik me daar dan toch een vraag bij. Is
een stront die je in plastic verpakt en in de vuilbak kiepert dan wél
ecologisch verantwoord?... Een gefundeerde uitleg om me te laten weten bij welk
soort afval we dit moeten weg-selecteren zou ik trouwens ook wel eens willen
horen.
Vandaag was
het de beurt aan Josee om naar Lommel te rijden en te helpen bij de verhuis van
de bewoners naar het nieuwe zorgtehuis Hoevezavel 2. Het was dus aan mij om
thuis te blijven om te hondensitten. Een uitgebreide wandeling is een van de
aangenaamste manieren om dan de dag door te komen, zeker met dit prachtige
weer. Phaido zegt daar nooit neen tegen en hij vindt het ook niet erg dat ik regelmatig
stop om een en ander te fotograferen onderweg. Deze siesta houdende koeien vond
ik best een mooi tafereel. Ik heb lang getwijfeld of ik hem in kleur zou laten
of toch maar naar zwart wit omzetten. De omzetting beviel me voor het grootste
gedeelte alleen werd de mooie blauwe lucht erg oninteressant zonder kleur. Ik
ben dan maar in mijn map met bruikbare luchten gedoken en ik heb er wat wolken
in gezet. Ik beken dus ootmoedig dat ik de waarheid wel eens geweld durf
aandoen als het er op aankomt de troeven van mijn werk wat op te peppen, maar
dat is een vrijheid die ik mezelf graag gun. Ik vind trouwens dat fotobewerking
tegenwoordig een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie geworden is.
Een goede
facebook-vriendin had niet zo lang geleden een wondermooie fotoserie van
kikkers geschoten in het Hageven. Nu ken ik de plek waar ze dat waarschijnlijk
gedaan heeft ook wel en ik had me al een hele tijd voorgenomen er weer eens
naar toe te gaan.
Na een dag vrijwilligerswerk in Hoevezavel had ik het nodig even de zinnen te
verzetten en ja, dan was de bestemming snel gekozen. Ik vermoed dat ik iets te
vroeg was want kikkers kreeg ik nauwelijks te zien, misschien was het ook wel
iets te frisjes om de beestjes hun paringsdriften te zien botvieren. Ik had al
wat eendjes, zwanen, een weidebeekjuffer en enkele mooie hagedissen op mijn
geheugenkaartje maar ik was op jacht naar kikkers, verdomme toch
Uiteindelijk kreeg ik naast het knuppelpad deze brutale kerel in het visier.
Hij voelde zich klaarblijkelijk goed gecamoufleerd in het groene eendenkroos en
ondanks het feit dat ik steeds maar dichterbij kwam bleef ie gewoon zitten.
Toen ik bij de minimale scherpstelafstand van mijn lens was het ik afgedrukt en
thuis heb ik van de opname nog een 16x9 uitsnede gemaakt maar ik had mijn
Kermit voor vandaag ook te pakken.
Ik wist dat
ik het vandaag erg druk zou hebben met de nabewerking van de massas fotos die
ik tijdens het weekend en gisteren geschoten had en die ik nog allemaal moest bekijken.
Ik had dan ook doelbewust de camera niet meegenomen tijdens de ochtendwandeling
met Phaido.
Het bloed kruipt evenwel waar het niet gaan kan zegt het spreekwoord en niet
eens halverwege wilde ik toch weer eens de mogelijkheden van de wél
meegebrachte iPhone uittesten. De panoramafunctie leek mij leuk om eens mee te
spelen. Het moet mij van het hart dat ik weer onder de indruk ben van de
mogelijkheden van dat ding. Met één druk op de knop 180° Smallebroeken in beeld
krijgen, het ligt niet voor de hand. Okee, als ik met de Canon een panorama
samenstel uit diverse shots dan is het resultaat zonder meer beter, maar ik ben
daar dan wel een tijdje mee zoet in de nabewerking. Dit komt zomaar uit dat
ding je beweegt gewoon van links naar rechts en al de rest gebeurt
automatisch. Ik weet wel dat de resolutie niet is zoals ik dat graag zou zien
en met de belichting tegen de zon in, helemaal rechts, waar Josee staat, had ie
ook problemen, het blauw is daar plotsklaps uit de lucht verdwenen en ik heb
aan die kant het kontrast ook wat opgevoerd in Photoshop, maar al bij al ben ik
hier best gelukkig mee.
Nu het echte
originele Rimpelrock-festival ter ziele gegaan is hadden ze er in Lommel een
plaatselijke variant ingericht voor alle rusthuisbewoners. Van uit de diverse
locaties kwamen ze met bussen of in rolstoelen - geduwd door vrijwilligers -
naar zaal de Moffel. We zijn onderweg behoorlijk nat geworden trouwens, maar
dit even terzijde.
Al die dure artiesten, zoals destijds op de festivalweide in Hasselt, kunnen ze
niet betalen natuurlijk en dus hadden ze maar een DJ-zanger ingehuurd die gekende
schlager-zangers imiteerde, een zangeres die in de huid van enkele meer
beroemde collegas kroop, het personeel deed zijn duit in het zakje en dan waren
er natuurlijk ook nog de vrijwilligers, goed voor alle mogelijke klussen, dus
ook het entertainen.
Toen de zeven dwergen op het podium kwamen en het baasje aan de zijkant stond
te fotograferen wist Phaido het even niet meer was dat nu echt het vrouwtje in
dat gekke pak en wat doet die daar dan of moet ik toch maar bij het baasje
blijven? Het leven van een hond is soms vol onzekerheden
Feest in de
familie Goossens vandaag en ze hadden mij gevraagd om een en ander te
fotograferen. Het kabouterbos, -huisje, -berg in Kasterlee leek mij een fijne
locatie en we zijn daar met de gans groep naartoe getrokken deze namiddag. Honderden
plekjes die geschikt zij om als achtergrond te dienen liggen daar voor het
uitkiezen. Groepsfotos, actiefotos, koppeltjes, kinderen, kleinkinderen,
achterkleinkinderen en allerhande mogelijke combinaties van familiebanden heb
ik naarstig vastgelegd.
Er was één jongetje bij, den Berre, die het steevast wat moeilijker maakte voor
de fotograaf. Kampioen gekke bekken trekken, hyperkinetisch en nauwelijks
stuurbaar als het er op aankwam een compositie op te bouwen ik heb er een
aantal shots door verknald. Anderzijds was het best een aangenaam manneke en
het is niet toevallig dat ik precies hem net iets vaker gefotografeerd heb, je
kon namelijk altijd wel iets onverwachts of grappigs verwachten. In deze boom
wilde hij absoluut klimmen bijvoorbeeld, dat vastleggen was niet eens zo
moeilijk, maar toen sprong hij er ook nog uit en daar was ik dan weer niet snel
genoeg voor
De op één na
langste dag en kortste nacht, de zomerzonnewende, we hadden vandaag toch wel
wat aangenamer zomerweer verwacht om van onze jaarlijkse barbecue te genieten
met de leden van de fotoclub. In de vooravond kwam de zon er zowaar even door,
toen werd het aangenaam toeven in het zonnetje en toen beslisten we ook van maar buiten
te blijven zitten.
Foutje Spoedig kwamen er weer wolken, een fris windje en daardoor net iets
minder genietbare temperaturen die de pret verstoorden. Er waren er die meteen naar
binnen vluchtten. Er waren ook enkele die-hards die gewoon buiten bleven
zitten. Na het eten, toen ik met mijn fototoestel ook buiten eens mijn rondje
maakte bleek dat ook de dappersten wel eens dingen rond zich draperen om aan de
kou te weerstaan
