Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-06-2015
15 juni Airborne
Als je mij
wilt pijn doen, dan doe je dat best aan mijn Bourgondisch kantje en Josee weet dat
maar al te goed Vandaag stond ik voor de keus: ofwel rij je het gras af, ofwel
maak je je eten maar zelf klaar. Argumenten rond voedsel voor de konijntjes, mooie
wilde bloemekes en insectjes waren vanaf nu zinloos dat wist ik ook wel. Tja
Voor ik aan de klus begon wilde wel nog één keer met mijn fototoestel op mijn
buik liggen en door de begroeing kruipen gras kun je dat eigenlijk al niet
meer noemen - om alle kleine bloeiende, kruipende en zoemende plantjes en
beestjes nog een laatste kans te geven in mijn macrofotografie verzameling te
belanden.
Bijgaande foto is een gelukstreffer, ik moet het toegeven. Ik had scherp gesteld
op die vette nectarverzamelaarster die op die bloem zat en net toen ik afdrukte
vloog ze op. Het scheelt maar een fractie van een seconde natuurlijk maar het
toeval wilde dat de kop, zeg maar de ogen en de voelsprieten, nog precies in
het scherptegebied zaten. Het grote diafragma om de achtergrond onscherp te
houden had ik sowieso op voorhand al ingesteld, dat is vanzelfsprekend bij dit
soort fotografie.
Mama
meerkoet zat met haar kroost op het nest te midden van de waterplanten. Wij
kwamen er voorbij gewandeld en ik was er domweg voorbij gelopen. Het vrouwtje,
die deze keer haar ogen beter open had blijkbaar, attendeerde mij er op. Je
moet niet eens erg fanatiek bezig zijn met je hobby-fotografie om dan niet op
je stappen terug te keren.
Mama meerkoet en vijf kuikentjes, een familieportret vijf, inderdaad want rechts
onder en achter mama zie je nog een stukje pluis, dat is nummer vijf.
In eerste instantie had ik het ook niet gezien, maar toen mama besloot dat het
nu welletjes was met dat gezwaai van de camera in haar richting en ze samen met
de kids te water ging bleek dat de familie net iets groter was. Uiteraard heb
ik ook fotos van die zwempartij maar dit plaatje van de knusse thuishonk leek
me toch het leukste.
Samen met de
zoon en met twee kleinkinderen heb ik me gisterenavond laat in het avontuur
gestort. We zijn gaan nacht-cachen. Het kan misschien raar klinken, maar dat is
een zoektocht die alleen maar s nachts mogelijk is. Je moet namelijk met een
sterke zaklamp allerhande reflecterende dingen ontdekken om zo uiteindelijk bij
de verborgen schat te geraken.
In dit geval leidde een spoor van vuurvliegjes hoog in de bomen ons naar een
aangegeven brugje waar we fluo-baby-spinnetjes moesten vinden die de overige vuurvliegjes
hadden opgegeten, aldus het begeleidend verhaal. Van af dan moesten we van boom
tot boom, steeds dieper het bos in, verder zoeken naar de spinnetjes tot we bij
het nest kwamen waar moeder spin een containertje bewaakte dat wij na een goed
uur zoeken te pakken kregen. De statiefoto van het succesvolle team meende ik
eerst te maken bij het licht van mijn zaklamp en met ISO 12800 op de Eos 6D.
Toen ik daarmee klaar was het resultaat was niet eens zo slecht, die zal ik
op facebook zetten realiseerde ik me dat ik mijn opzetflitser ook in de
fototas had zitten en nadat ik snel mijn instellingen veranderd had schoot ik
dit plaatje. Dat Julie zich niet echt op haar gemak voelde in het donkere bos met al die spinnen is wel duidelijk... Toen moesten we ook nog terug naar huis natuurlijk, zonder spoor
van reflecterende dingen deze keer want die stralen maar in één richting,
gelukkig kenden we nu min of meer de weg.
Het kleine paarse containertje dat op de linker boom hangt boven het witte en
het oranje spinnetje is waar we toch anderhalf uur voor in de weer geweest zijn.
Met de
tropische temperaturen die voorspeld waren hadden we er voor gekozen onze
wandeling met Phaido iets vroeger aan te vatten. We wilden ook weer eens op
verplaatsing gaan. We hadden al fietsend al vaker gemerkt dat er tussen
Corsendonck en Schoonbroek behoorlijk wat ongerept aaneengesloten natuurschoon
is en ook al omdat we gezien hadden dat daar enkele nog niet door ons gevonden
geocachen verborgen waren zouden we daar vandaag eens achter onze wandel-GPS
gaan aanlopen. We hebben dus in alle vroegte de wagen in de buurt van het
brugje aan de Kinschotsebaan geparkeerd en voor we aan de tocht begonnen konden
we al een eerste succesje scoren. De verstopmethode hadden we al eerder gezien
en we wisten dus wel wat we moesten doen maar in de praktijk viel het toch
zwaar tegen qua moeilijkheidsgraad. Een pijp vullen met water om zo een potje
met een logboekje te laten bovendrijven het lijkt simpel, zeker als de legger
ook voor alle benodigd materiaal heeft gezorgd. Onder in de pijp was er wel een
gaatje aangebracht zodat je toch minimaal één hand nodig had om dat dicht te
houden. Met de andere hand water scheppen en gieten was al niet zo eenvoudig en
zeker niet als je dat twee keer na elkaar moet doen, het keteltje was net te
klein om de buis in één keer te vullen namelijk. Nadat ik één maal, twee maal,
drie maal al mijn armen in een knoop had gelegd en toen Josee met het
fototoestel gedaan had wat ze wilde doen moest ik haar noodgedwongen te hulp
roepen. Toen waren er plots ledematen genoeg De GC5PTT5 moest zich gewonnen
geven.
We waren
deze morgen al vroeg op pad. Een afspraak met de tandarts - in Overpelt nota
bene - om half elf was niet meteen van dien aard om de regelmaat in de vaste uurregeling
van de wandeling met Phaido te respecteren. We waren dus maar wat vroeger
vertrokken en onderweg hebben we een half uurtje genoten van een alternatieve
locatie.
De minder gekende noordrand van het Zilvermeer is een gebied waar we al vaker
gewandeld hebben en waar ik ook al diverse keren gefotografeerd heb, o.a. bij
gelegenheid van de recente zonsverduistering meen ik, maar toen was het weer
alles behalve meewerkend. Vanmorgen was dat wel het geval en hetzelfde
idyllische plekje kon ik nu te pakken krijgen in het ochtendzonnetje.
Zo ongeveer
gelijk lopend met het schooljaar zit ook het dansjaar er op voor de dametjes
van klassiek ballet. Vandaag was het een bijzondere laatste les want het was
ook de laatste keer dat ze in de goede handen waren van juf Inge. Volgend jaar zet
deze groep weer een stapje vooruit in de dansopleiding en gaan ze verder met
een nieuwe juf.
Bij deze foto uit de afscheidsles had ik eigenlijk eerst een grappig verhaaltje
over levitatie of geslaagde les vliegen in gedachten, maar bij nader inzien
besloot ik toch de aandacht maar te richten op de dappere juf die ondanks de
weerbarstige arm in een draagverband toch de les in goede banen leidde en die
ook nog eens zonder verpinken iedere keer de voordans-rol op zich nam.
Jawel, je
leest de titel goed, dit is in het meervoud, en bijgevoegd zie je een duofoto
We hadden er al langer een vermoeden van, nu eens zat er een ondertussen al
redelijk groot konijn in onze tuin, dan weer zagen wij er een waarvan wij
meenden dat ie toch echt wel veel kleiner was, maar zeker waren we niet.
Deze morgen was ik konijn nummer één aan het fotograferen vanuit de keuken, aan
de achterkant van ons huis en Josee riep ineens dat er aan de voorkant een
klein konijntje zat. Ik ben dus snel ook aan die kant maar even een foto gaan
maken en vanaf nu zijn we er zeker van dat we praten over minimaal twee lieve
kleine konijntjes, misschien wel meer. Zegt het volksgezegde immers niet dat ze
kweken als juist ja.
Misschien dat er zich op deze manier wel een ecologische oplossing aandient
voor de snelle grasgroei in onze tuin, ik hoop alvast dat ik de grasmaaier nog
wat langer in de berging kan laten.
Omdat we in
de fotoclub geacht worden binnenkort werk mee te brengen met als thema tegenlicht
kijk ik tegenwoordig iets vaker richting zon als ik me met mijn fototoestel weer
eens in de natuur begeef. Alles is wel al ooit eens gefotografeerd natuurlijk
maar afwijkende of originele standpunten zoeken houdt de hobby interessant he
Een nieuwe geocache is altijd een prima reden om er weer eens op uit te trekken
dus ging ik in de loop van de vooravond met Phaido even naar de Roeykens in
Tielen. J Het is niet de eerste keer dat ik
digitalis als onderwerp neem, ik vind dat een bijzonder mooie plant namelijk. Dit
exemplaar stond zo uitdagend in het zonnetje dat ik het idee opvatte hem eens
langs een onverwachte kant te bekijken. Ik ben er zo wat onder gekropen en heb m
pal in de zon richtend in beeld genomen. Het licht dat zo mooi door de bloemen
straalt, het strijklicht langs de knoppen van de plant er naast, de fraai
belichte grashalmen van uit dit standpunt, of laten we zeggen ligpunt, ziet de
wereld er weer gans anders uit. Zelfs de onvermijdelijke lichtflares
veroorzaakt door de zon die recht in de lens schijnt beschouw ik eerder als een
positief stijlelement dan als een fout. Ik denk dat ik deze maar eens afdruk in
het groot en meeneem naar een van de volgende vergaderingen. Het zal wel wat
discussie losweken vermoed ik, maar daar kan ik tegen.
Tijdens de
jaarlijkse braderij in Lichtaart is Balance Health Center ook telkenjare van de
partij om met de jeugdige dansers te tonen wat daar gedurende het jaar allemaal
aangeleerd wordt. Toen ik ter plekke aankwam was het er al behoorlijk druk en
de enige plaats waar ik nog een vrij goed zicht op het gebeuren zou hebben was
pal tegenlicht. Ik betrouwde helemaal op het dynamisch bereik van de 6D en heb
me daar toch maar gepositioneerd. Ik werd niet beschaamd in mijn verwachtingen.
Aan de schaduwen kun je duidelijk zien waar de zon stond.
Ik heb uiteraard ook de nodige fotos van de dansers met het gezicht naar de
camera gericht maar deze opname met de haren die ten allen kante wapperen vond
ik leuk genoeg om toch maar te kiezen als blog-waardig vandaag. Julieke zit
ergens links van het midden in het groepje, in het blauw, en het vrouwtje en Phaido
staan er ook nog net op uiterst links. Het vrouwtje is één en al aandacht, voor Phaido kan
het niet rap genoeg voorbij zijn want we hadden hem beloofd dat we nog naar
Lommel zouden rijden later op de dag...
Schoolfeest
in de Wijngaard in Herentals. Jefke loopt daar nog altijd school en dus gingen
wij er vanmiddag een kijkje nemen. Met het kleinkinderen-jaaralbum in het achterhoofd
wilde ik de nodige fotos meebrengen natuurlijk. Met twee toestellen in de
fototas waren we goed gewapend om een grote oogst binnen te halen. Ik had de
allround 24-105 lens op de 6D gezet en daarmee wilde ik zelf aan de slag gaan. Josee
had ik de 50D in de handen gestopt met daarop de 70-300. Ik had haar gevraagd
de nodige detail-opnames te maken, portretjes en zo, en ze heeft zich voorbeeldig
van die taak gekweten, ze heeft er behoorlijk op los geschoten.
Deze foto van onze Jef is haar werk trouwens en ik geef haar dan ook graag alle
credits. Naast het feit dat het een geslaagd en scherp portret is vind ik dat
de spiegeling van de groep in de zonnebril iets extra toevoegt aan het plaatje.
Dat brengt het schoolfeest ook weer in de foto. Goed gedaan schatje
Een beetje
reclame maken mag toch meen ik?
Zowat elke vrijdag komen we in Lommel, we gaan dan immers als vrijwilligers
wandelen met de bewoners van het zorgtehuis Hoevezavel. Na afloop gaan we dan
meestal eten en iets consumeren bij De Brugwachter.
Bij zulk mooi weer als vandaag doe je dat uiteraard buiten op het terras en het
was ook weer puur genieten. Geef toe, waar kun je anders nog een klasse drie
gangen menu krijgen voor 13,5 en dat dan nog in een prachtige locatie, of je
nu voor binnen of buiten kiest.
Toch werd het vandaag nog kantje boord want toen we het dessert genuttigd
hadden en we aan de laatste Duvel toe waren kwam het voorspelde onweer voelbaar
dichtbij en kozen we er voor toch maar richting thuis te rijden.
Ondertussen hadden we wel van courgettesoep, pangatiusrolletjes en hazelnootijs
mogen genieten en de bijhorende dranken maakten de factuur natuurlijk wel iets
zwaarder, maar daar treuren wij niet om. Een foto van ons vaste wandelclubje op
het terras vond ik gepast bij een dag als deze.
Een
regelmatig terugkerend en dankbaar onderwerp voor mijn foto-ijver vind ik langs
ons vast wandelparcours als we langs de wei lopen met de Shetland-paardjes. Winter
en zomer zorgen ze voor leven in de Smallebroeken. Het zijn taaie beestjes, in
elk seizoen is het de moeite waard om er eens wat langer bij stil te staan.
Op het ogenblik is het dubbel interessant want er lopen een paar merries met
veulen tussen. De kleintjes zijn pas echt vertederend, nauwelijks groter dan
Phaido en best wel nieuwsgierig. Deze mama legt beschermend het hoofd over junior
als ze ziet dat die meneer er met dat zwarte ding naar richt. Een beter moment
om moederliefde en zorg te fotograferen kon ik me niet indenken.
Zelfs als ik
mijn dikste olifantenvel uit de kast haal kan ik niet blijven ontkennen dat ik
vroeg of laat het gras zal moeten afrijden. Ik kan niet blijven volhouden dat
het lief klein huiskonijntje dan zou kunnen sterven van de honger. Ik ben al
gedeeltelijk gezwicht voor de argumenten van Josee, dat er meer dan genoeg is,
en rechts van het tuinpad en vóór het huis is het al eens gefatsoeneerd, maar
links is er nog altijd de steeds hoger groeiende wildernis die ik zo koester.
Daar houdt ons konijntje zich ook het liefst op. Ik verschuil me voorlopig
achter het verhaal dat als het aan de linkerkant ook zo kaal wordt, de arenden,
sperwers, gieren en andere roofvogels het konijntje veel beter zullen kunnen zien
vanuit de lucht of dat rondzwervende vleesetende roofdieren hem zouden komen
wegroven zonder de camouflerende begroeiing maar ik ben benieuwd hoe lang het
vrouwtje dit nog pikt. Wordt vervolgd...
Het was weer
een tijdje geleden dat ik nog eens een hele dag kon uittrekken om me op een van
mijn favoriete hobbies te storten. Geocache-vrienden Jackie en Annemarie zouden
me al om 10 uur in de morgen komen oppikken om samen in de buurt van Herentals
een veelbelovend rondje met wel 33 nieuwe cachen te gaan aanpakken. Het is maar
goed dat we zoveel tijd voorzien hadden want het bleek een fikse wandeling met
erg creatieve en vaak wat moeilijkere verstoptechnieken.
Toen we op een bepaald moment hoog een klimboom in moesten, ik meen dat het bij
nummer 16 was, vond Annemarie dat het nu haar beurt was om te tonen dat
emancipatie geen loos woord is. Van op de veilige begane grond heb ik haar
klimpartij door het zoeker-venstertje van mijn camera in de gaten gehouden en
tussendoor heb ik ook enkele malen op de ontspanknop gedrukt.
Na afloop, bij een Duvelke nagenietend van de 100% score in taverne De Korte Heide, kwamen we er achter
dat de uitbater het geocachen ook ontdekt had. Dat belooft stof te worden voor
weer nieuwe avonturen wordt vervolgd.
Er waren
duizenden en duizenden kandidaten die vandaag solliciteerden naar een plek in
deze blog, en lukraak heb ik er maar eentje uitgekozen.
Als we in de lente aan bloesems denken dan hebben we het bijna automatisch over
Haspengouw, over appel-, peren-, kersen- en andere fruitbomen die met hun
pracht de landschappen omtoveren tot onweerstaanbare trekpleisters voor hele
horden toeristen en we associëren die bloei niet meteen meer met gewassen die
minder poëtische gevoelens oproepen. Als je evenwel een gezonde portie
nieuwsgierigheid meeneemt op een fikse fietstocht of tijdens een wandeling door
de boerenbuiten en je houdt je ogen goed open, dan zie je soms onverwachte
schoonheid bij heel gewone planten. De aardappel bijvoorbeeld heeft een
prachtige bloem in deze tijd van het jaar. Ik vermoed dat ik lang geleden
tijdens mijn kindertijd wel vaker tussen de patatten gespeeld heb en altijd
wel geweten heb dat er bloemekes aan komen, maar vandaag zag ik het plots weer,
of liever: merkte ik het weer op. Ik noteerde ook dat er witte en lila
varianten bestaan, welke kleur bij welk ras hoort en of er misschien sprake is
van aardappelmulticulturaliteit ( 10 lettergrepen J ), daar heb ik geen idee van.
De
plaatselijke ruiters, LRV De Kempenridders, organiseerden vandaag een
open-deur-dag. We hadden in de loop van de week in de Dressenstraat, langs ons
vaste wandelrondje, al gezien dat er iets te gebeuren stond Er stond ineens een grote
tent, het springparcours werd helemaal opgefrist, de brouwer zagen we
allerhande lekkers afzetten, er werd gesproeid, de parking werd zo goed als
mogelijk gefatsoeneerd kortom er hing iets in de lucht. Deze morgen tijdens de
wandeling waren ze er al aan het springen. Ik had evenwel mijn fototoestel voor
een zeldzame keer niet meegenomen want ik had al andere plannen voor deze namiddag.
Die heb ik snel maar weer opgeborgen want paardjes en ruiters fotograferen en
ondertussen een en ander consumeren leek mij ook wel leuk.
Het werd een fijne namiddag. Het druilerige weer zorgde er echter voor dat ik een
groot gedeelte van de activiteiten van in de tent moest volgen. Maar daarom niet getreurd. De nabijheid van te
tap-installatie was een gesmaakte compensatie voor het gemis aan bruikbare
beelden. Tijdens de laatste proef evenwel, de vier-baren-spring-competitie werd
het plotsklaps droog en kon ik toch nog langs de nadar afsluiting gaan staan om
wat dichter bij het gebeuren te fotograferen.
Het zou een spannende bedoening worden. De balken werden steeds hoger gelegd tot er
uiteindelijk een winnaar was. Het club-record moest er zelfs aan geloven. Bram
Bosch ging als enige over één meter negentig en dit is de foto van de winnende
sprong. Noteer hierbij dat de voorziene draagstukken voor de balken niet hoog
genoeg bleken en dat ze bierkratten er onder moesten zetten om die hoogte te
kunnen bereiken. Eigenlijk vind ik achteraf gezien dat ik een fractie van een
seconde te vroeg heb afgedrukt, of het de spanning van het moment dan wel de al
geconsumeerde drank was laat ik in het midden J
De kracht van het paard bij de afsprong en de houding van de ruiter vond ik alleszins
toch interessant genoeg om als beeld van de dag te fungeren.
Twee van de
kleinkinderen in Wuustwezel zijn daar in de plaatselijke turnvereniging. Het
tweejaarlijks turnfeest dat vandaag doorging wilden we absoluut niet missen. Ik
ben met gemengde gevoelens terug thuisgekomen. Onze oogappels heb ik nauwelijks
goed in beeld gekregen omdat ze meestal op de achterste rijen en aan de voor
ons verkeerde kant van de gigantische turnmat hun ding deden. Dan ga je extra
vroeg en zit je op de eerste rij maar dat is dus geen garantie op een goed
standpunt moest ik ondervinden. Bijkomend punt van ergernis op die eerste rij was
dat al de kinderen die niet aan beurt waren voor je neus, op je tenen, op je
fototas en bij wijze van spreken op je schoot kwamen zitten. Als die dan ook
nog te pas en te onpas opspringen, hun hoofd opsteken, met de armen en alle
mogelijke andere ledematen naar vriendjes en ouders zwaaien precies op het
moment dat je een foto wil maken, dan begrijp je wel dat ik de organisatie niet
erg geslaagd vond. Flitsen was ook al erg problematisch, met al die kinderhoofden
zo dichtbij vlak voor je toestel werden die totaal overbelicht terwijl de
onderwerpen verderop meestal dan weer net niet genoeg licht meekregen. De oogst
aan kleinkinderfotos was dan ook bijzonder mager. Uiteraard had ik tijdens de
andere acts wel eens de kans om raak te schieten, in het bijzonder als de actie
zich afspeelde in de lucht en er werd gelukkig nog al wat afgesprongen.
Thuisgekomen ga je dan meteen de fotos bekijken en selecteren, in dit geval
redelijk rigoureus. Meestal bewaar ik wel een groot percentage van mijn fotos,
maar nu had ik me voorgenomen om alles wat ik niet als
fotoclub-waardig beoordeelde meteen weg te kieperen. Ook deze foto zat bijna in
de vuilbak. Ik had mijn onderwerp er immers niet helemaal op. Gelukkig zag ik
net op tijd de diagonaal en de interactie van twee jonge mensen die er beiden maar
gedeeltelijk opstaan. Om de diverse kleurtemperaturen van al die spots weg te
werken vond ik een zwart-wit omzetting ook nodig.
Ze hebben
enige vertraging met het bouwproject, maar vandaag was de officiële inhuldiging
gepland en dat zou ook doorgaan. Het nieuwe zorgtehuis Hoevezavel 2, gelegen
naast het oude Hoevezavel zal voortaan de thuishaven zijn voor de bewoners waar
wij als vrijwilligers elke week wat tijd en aandacht aan besteden. Ze hebben
nog wel wat werk daar, en wij vragen ons luidop af of de echte verhuis, die
voor volgende week gepland is, ook daadwerkelijk zal doorgaan. Maar dat zijn
zorgen voor later, vandaag vloeide de Cava, waren er hapjes, toespraken en de
inhuldigingsplaat werd uiteindelijk ook onthuld. Oud-burgemeester Louis
Vanveldhoven, huidig burgemeester en zoon van -, Peter Vanveldhoven, en de OCMW
mandatarissen kweten zich geroutineerd van de zware taak het doek te
verwijderen. Deze foto zou in Het Belang van Limburg komen, ze vroegen mij hem door te sturen tenminste, ik ben benieuwd... ik ben ze alleszins voor qua publicatie... :)
Zestig jaar
getrouwd zijn ze, nonke louis en tante Wies - eigenlijk Louisa en Louis -, en
ik was behoorlijk vereerd dat ze mij gevraagd hadden om op het feest met mijn
fototoestel rond te lopen twee weken geleden. Het album is ondertussen zo
ongeveer af en vandaag was ik in Lommel en ging ik nog eens langs bij het
bruidspaar om wat details te fotograferen, handen bijvoorbeeld, die vind ik
altijd mooi, zeker bij zulke oude lieve mensen.
Toen ik hen vroeg om eens te gaan zitten en elkaars handen vast te houden om
alvast even het licht uit te testen legde hij zo teder zijn hand op de hare dat
ik meteen ook maar afdrukte. Uiteindelijk heb ik voor het album nog voor wat
gepaste achtergrond en dergelijke gezorgd, lees, een wit doekje gelegd en wat
bijgelicht, maar eigenlijk was dit eerste shot het puurste. Qua nabewerking heb
ik er met Nik Silver Efex alleen maar een oud tintje overheen gelegd, verder
niks.
Dit zijn
onderwerpen die ik graag aanneem als ik naar mijn dagelijkse foto aan het
zoeken ben.
Het vrouwtje was eergisteren naar het tuincentrum geweest en ze was met een
gevarieerd assortiment kleurige bloemekes naar huis gekomen. De voor-, zij-,
binnen- en buitenkanten van ons huis zullen er deze zomer weer fleurig
voorkomen. Ik gaf het al aan op mijn facebook-pagina, daar zou ik mijn
fotokunstjes wel enkele keren op willen loslaten.
En sneller dan ik gedacht had gebeurde dat ook. Ik had het onverwacht druk
vandaag, te druk om er op uit te trekken, ondanks het goede weer. Eén enkele
pot bloemekes, een lichtblauw gekleurd A4-tje als achtergrond, De 6D met de
macrolens op statief en vijf minuutjes volstonden om mijn zelf opgelegde
dagelijkse plicht te vervullen. Nu ja, plicht zou ik het ook weer niet willen
noemen, zo lang ik het leuk vind ga ik er mee door.
