Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
03-06-2015
03 juni Lief klein konijntje ( vervolg )
Zelfs als ik
mijn dikste olifantenvel uit de kast haal kan ik niet blijven ontkennen dat ik
vroeg of laat het gras zal moeten afrijden. Ik kan niet blijven volhouden dat
het lief klein huiskonijntje dan zou kunnen sterven van de honger. Ik ben al
gedeeltelijk gezwicht voor de argumenten van Josee, dat er meer dan genoeg is,
en rechts van het tuinpad en vóór het huis is het al eens gefatsoeneerd, maar
links is er nog altijd de steeds hoger groeiende wildernis die ik zo koester.
Daar houdt ons konijntje zich ook het liefst op. Ik verschuil me voorlopig
achter het verhaal dat als het aan de linkerkant ook zo kaal wordt, de arenden,
sperwers, gieren en andere roofvogels het konijntje veel beter zullen kunnen zien
vanuit de lucht of dat rondzwervende vleesetende roofdieren hem zouden komen
wegroven zonder de camouflerende begroeiing maar ik ben benieuwd hoe lang het
vrouwtje dit nog pikt. Wordt vervolgd...
Het was weer
een tijdje geleden dat ik nog eens een hele dag kon uittrekken om me op een van
mijn favoriete hobbies te storten. Geocache-vrienden Jackie en Annemarie zouden
me al om 10 uur in de morgen komen oppikken om samen in de buurt van Herentals
een veelbelovend rondje met wel 33 nieuwe cachen te gaan aanpakken. Het is maar
goed dat we zoveel tijd voorzien hadden want het bleek een fikse wandeling met
erg creatieve en vaak wat moeilijkere verstoptechnieken.
Toen we op een bepaald moment hoog een klimboom in moesten, ik meen dat het bij
nummer 16 was, vond Annemarie dat het nu haar beurt was om te tonen dat
emancipatie geen loos woord is. Van op de veilige begane grond heb ik haar
klimpartij door het zoeker-venstertje van mijn camera in de gaten gehouden en
tussendoor heb ik ook enkele malen op de ontspanknop gedrukt.
Na afloop, bij een Duvelke nagenietend van de 100% score in taverne De Korte Heide, kwamen we er achter
dat de uitbater het geocachen ook ontdekt had. Dat belooft stof te worden voor
weer nieuwe avonturen wordt vervolgd.
Er waren
duizenden en duizenden kandidaten die vandaag solliciteerden naar een plek in
deze blog, en lukraak heb ik er maar eentje uitgekozen.
Als we in de lente aan bloesems denken dan hebben we het bijna automatisch over
Haspengouw, over appel-, peren-, kersen- en andere fruitbomen die met hun
pracht de landschappen omtoveren tot onweerstaanbare trekpleisters voor hele
horden toeristen en we associëren die bloei niet meteen meer met gewassen die
minder poëtische gevoelens oproepen. Als je evenwel een gezonde portie
nieuwsgierigheid meeneemt op een fikse fietstocht of tijdens een wandeling door
de boerenbuiten en je houdt je ogen goed open, dan zie je soms onverwachte
schoonheid bij heel gewone planten. De aardappel bijvoorbeeld heeft een
prachtige bloem in deze tijd van het jaar. Ik vermoed dat ik lang geleden
tijdens mijn kindertijd wel vaker tussen de patatten gespeeld heb en altijd
wel geweten heb dat er bloemekes aan komen, maar vandaag zag ik het plots weer,
of liever: merkte ik het weer op. Ik noteerde ook dat er witte en lila
varianten bestaan, welke kleur bij welk ras hoort en of er misschien sprake is
van aardappelmulticulturaliteit ( 10 lettergrepen J ), daar heb ik geen idee van.
De
plaatselijke ruiters, LRV De Kempenridders, organiseerden vandaag een
open-deur-dag. We hadden in de loop van de week in de Dressenstraat, langs ons
vaste wandelrondje, al gezien dat er iets te gebeuren stond Er stond ineens een grote
tent, het springparcours werd helemaal opgefrist, de brouwer zagen we
allerhande lekkers afzetten, er werd gesproeid, de parking werd zo goed als
mogelijk gefatsoeneerd kortom er hing iets in de lucht. Deze morgen tijdens de
wandeling waren ze er al aan het springen. Ik had evenwel mijn fototoestel voor
een zeldzame keer niet meegenomen want ik had al andere plannen voor deze namiddag.
Die heb ik snel maar weer opgeborgen want paardjes en ruiters fotograferen en
ondertussen een en ander consumeren leek mij ook wel leuk.
Het werd een fijne namiddag. Het druilerige weer zorgde er echter voor dat ik een
groot gedeelte van de activiteiten van in de tent moest volgen. Maar daarom niet getreurd. De nabijheid van te
tap-installatie was een gesmaakte compensatie voor het gemis aan bruikbare
beelden. Tijdens de laatste proef evenwel, de vier-baren-spring-competitie werd
het plotsklaps droog en kon ik toch nog langs de nadar afsluiting gaan staan om
wat dichter bij het gebeuren te fotograferen.
Het zou een spannende bedoening worden. De balken werden steeds hoger gelegd tot er
uiteindelijk een winnaar was. Het club-record moest er zelfs aan geloven. Bram
Bosch ging als enige over één meter negentig en dit is de foto van de winnende
sprong. Noteer hierbij dat de voorziene draagstukken voor de balken niet hoog
genoeg bleken en dat ze bierkratten er onder moesten zetten om die hoogte te
kunnen bereiken. Eigenlijk vind ik achteraf gezien dat ik een fractie van een
seconde te vroeg heb afgedrukt, of het de spanning van het moment dan wel de al
geconsumeerde drank was laat ik in het midden J
De kracht van het paard bij de afsprong en de houding van de ruiter vond ik alleszins
toch interessant genoeg om als beeld van de dag te fungeren.
Twee van de
kleinkinderen in Wuustwezel zijn daar in de plaatselijke turnvereniging. Het
tweejaarlijks turnfeest dat vandaag doorging wilden we absoluut niet missen. Ik
ben met gemengde gevoelens terug thuisgekomen. Onze oogappels heb ik nauwelijks
goed in beeld gekregen omdat ze meestal op de achterste rijen en aan de voor
ons verkeerde kant van de gigantische turnmat hun ding deden. Dan ga je extra
vroeg en zit je op de eerste rij maar dat is dus geen garantie op een goed
standpunt moest ik ondervinden. Bijkomend punt van ergernis op die eerste rij was
dat al de kinderen die niet aan beurt waren voor je neus, op je tenen, op je
fototas en bij wijze van spreken op je schoot kwamen zitten. Als die dan ook
nog te pas en te onpas opspringen, hun hoofd opsteken, met de armen en alle
mogelijke andere ledematen naar vriendjes en ouders zwaaien precies op het
moment dat je een foto wil maken, dan begrijp je wel dat ik de organisatie niet
erg geslaagd vond. Flitsen was ook al erg problematisch, met al die kinderhoofden
zo dichtbij vlak voor je toestel werden die totaal overbelicht terwijl de
onderwerpen verderop meestal dan weer net niet genoeg licht meekregen. De oogst
aan kleinkinderfotos was dan ook bijzonder mager. Uiteraard had ik tijdens de
andere acts wel eens de kans om raak te schieten, in het bijzonder als de actie
zich afspeelde in de lucht en er werd gelukkig nog al wat afgesprongen.
Thuisgekomen ga je dan meteen de fotos bekijken en selecteren, in dit geval
redelijk rigoureus. Meestal bewaar ik wel een groot percentage van mijn fotos,
maar nu had ik me voorgenomen om alles wat ik niet als
fotoclub-waardig beoordeelde meteen weg te kieperen. Ook deze foto zat bijna in
de vuilbak. Ik had mijn onderwerp er immers niet helemaal op. Gelukkig zag ik
net op tijd de diagonaal en de interactie van twee jonge mensen die er beiden maar
gedeeltelijk opstaan. Om de diverse kleurtemperaturen van al die spots weg te
werken vond ik een zwart-wit omzetting ook nodig.
Ze hebben
enige vertraging met het bouwproject, maar vandaag was de officiële inhuldiging
gepland en dat zou ook doorgaan. Het nieuwe zorgtehuis Hoevezavel 2, gelegen
naast het oude Hoevezavel zal voortaan de thuishaven zijn voor de bewoners waar
wij als vrijwilligers elke week wat tijd en aandacht aan besteden. Ze hebben
nog wel wat werk daar, en wij vragen ons luidop af of de echte verhuis, die
voor volgende week gepland is, ook daadwerkelijk zal doorgaan. Maar dat zijn
zorgen voor later, vandaag vloeide de Cava, waren er hapjes, toespraken en de
inhuldigingsplaat werd uiteindelijk ook onthuld. Oud-burgemeester Louis
Vanveldhoven, huidig burgemeester en zoon van -, Peter Vanveldhoven, en de OCMW
mandatarissen kweten zich geroutineerd van de zware taak het doek te
verwijderen. Deze foto zou in Het Belang van Limburg komen, ze vroegen mij hem door te sturen tenminste, ik ben benieuwd... ik ben ze alleszins voor qua publicatie... :)
Zestig jaar
getrouwd zijn ze, nonke louis en tante Wies - eigenlijk Louisa en Louis -, en
ik was behoorlijk vereerd dat ze mij gevraagd hadden om op het feest met mijn
fototoestel rond te lopen twee weken geleden. Het album is ondertussen zo
ongeveer af en vandaag was ik in Lommel en ging ik nog eens langs bij het
bruidspaar om wat details te fotograferen, handen bijvoorbeeld, die vind ik
altijd mooi, zeker bij zulke oude lieve mensen.
Toen ik hen vroeg om eens te gaan zitten en elkaars handen vast te houden om
alvast even het licht uit te testen legde hij zo teder zijn hand op de hare dat
ik meteen ook maar afdrukte. Uiteindelijk heb ik voor het album nog voor wat
gepaste achtergrond en dergelijke gezorgd, lees, een wit doekje gelegd en wat
bijgelicht, maar eigenlijk was dit eerste shot het puurste. Qua nabewerking heb
ik er met Nik Silver Efex alleen maar een oud tintje overheen gelegd, verder
niks.
Dit zijn
onderwerpen die ik graag aanneem als ik naar mijn dagelijkse foto aan het
zoeken ben.
Het vrouwtje was eergisteren naar het tuincentrum geweest en ze was met een
gevarieerd assortiment kleurige bloemekes naar huis gekomen. De voor-, zij-,
binnen- en buitenkanten van ons huis zullen er deze zomer weer fleurig
voorkomen. Ik gaf het al aan op mijn facebook-pagina, daar zou ik mijn
fotokunstjes wel enkele keren op willen loslaten.
En sneller dan ik gedacht had gebeurde dat ook. Ik had het onverwacht druk
vandaag, te druk om er op uit te trekken, ondanks het goede weer. Eén enkele
pot bloemekes, een lichtblauw gekleurd A4-tje als achtergrond, De 6D met de
macrolens op statief en vijf minuutjes volstonden om mijn zelf opgelegde
dagelijkse plicht te vervullen. Nu ja, plicht zou ik het ook weer niet willen
noemen, zo lang ik het leuk vind ga ik er mee door.
De Zegge is
een natuurgebied, vlak bij huis, waar ik nog nooit geweest was. Ik had al vaker
geopperd dat is daar wel eens zou willen gaan rondkijken, maar dat kan alleen
tijdens een geleide groepswandeling met gids.
Na onze clubuitstap naar Brussel vorige week vertelde Willy toevallig tussen
pot en pint dat ze met zijn wandelclub er een bezoek geregeld hadden. Of ik mee
mocht? Ja zeker
Vandaag was het dan zo ver en er bleken nog enkele fotoclub-medeleden die op
de buitenkans gesprongen waren merkte ik.
Onze gids Bert Veris was een vat vol natuurkennis en we genoten van de
sappige manier waarop hij zijn weetjes, informatie en anekdotes vertelde. Met
zulke grote groep hoef je er natuurlijk niet op te rekenen dat je ijsvogels,
roerdompen, ringslangen, reigers of andere daar aanwezige soorten kunt te
pakken krijgen voor een fotoshoot, maar de wilde bloemekes maakten zich
gelukkig niet zo snel uit de voeten zodat we toch met een behoorlijke oogst
thuiskwamen.
25 mei Over meilklokjes, spinnetjes en waterdruppels
De
meiklokjes zijn ondertussen uitgebloeid. De heerlijke geur die ons subtiel
tegemoet kwam als wij er elke dag voorbij wandelden zullen we weer een jaar
moeten missen en de maagdelijk witte bloemekes zijn ondertussen verwelkt en geel-bruin
staan ze te wachten tot de natuur ze vanzelf opruimt. Toch werd onze aandacht
er nog eens door getrokken vandaag, zij het om een totaal andere reden.
Een kolonie spinnetjes had blijkbaar een fijn web in elkaar geknutseld over het
meiklokjesveld. Nu hebben we al wel vaker bedauwde spinnenwebben, groot en
klein, gefotografeerd en soms zie je mooie bijna geometische constructies met
glinsterende pareltjes, mooi op een rijtje en ook wel eens lijkt het op een
dauwtapijt op struiken en heggen. De manier waarop de druppels in dit geval als
onregelmatig gevormde plukken water door het net gevangen waren in een
opvallende driedimensionale cluster vond ik wel erg speciaal en ik heb dan ook
niet nagelaten dat te fotograferen.
Er is een
periode in ons leven geweest dat ons grootste plezier op het water te vinden
was. Ons eerste bootje was een tweede hands 35 pk prutske. Daarna kwam die net
iets pittigere Marina 70 pk. En uiteindelijk was het koninginnestuk die
prachtige Bekro met een 260 pk V8
Mercruiser binnenboord. Toen de kinderen hun eigen weg gingen, - vriendjes en
vriendinnetjes waren plots veel interessanter - en het vrouwtje en ikzelf
alleen achter bleven om van de waterpret te genieten duurde het niet lang meer
voor we beslisten er maar definitief mee op te houden.
Na zoveel jaren is onze zoon in hetzelfde proces aanbeland. Nadat ie zich
ietwat goedgelovig een eerste boot had laten aanpraten die hij na enkele niet
erg positieve proefvaarten met een niet onaanzienlijk verlies maar verder
verkocht , heeft ie het deze keer iets minder ambitieus aangepakt en het
vaartuig waarmee hij nu naar het Garda meer wil tijdens de volgende vakantie werd
vandaag uitvoerig op vaareigenschappen en motorbetrouwbaarheid uitgetest.
Na een middagje wandelen waren we met ons gezelschap ook in de Yachthaven
aanbeland in Herenthals en de dames uit ons gezelschap wilden graag wel eens
een tochtje mee beleven. Van op de kanaaloever heb ik dat allemaal in de gaten
gehouden door de zoeker van mijn fototoestel. Regelmatig op de ontspanknop
drukken is dan ook iets dat meer dan vanzelfsprekend is.
De
tentoonstelling rond Henri Cartier Bresson die van 24 april tot 24 augustus
loopt in het Joods muzeum in Brussel wilden we absoluut bezoeken met onze
fotoclub. Het merendeel van de groep had er voor gekozen om met de trein naar
Brussel te sporen maar wij waren al vroeger met de wagen vertrokken met zn
vieren. We hadden dus al behoorlijk wat gewandeld, rondgekeken en gefotografeerd
voor we de anderen zouden zien rond één uur aan het Centraal station. Wij
hadden dus ook al behoorlijk grote dorst. Die kun je natuurlijk het best lessen
in een authentiek Brussels bruin café. Walter had weet van deze verborgen schat:
het Goudblommeke in papier ergens in de buurt van de Kapellekerk.
Al meteen bij binnenkomst vond ik het een prachtig etablissement, stemmig
interieur, mooi licht, kortom het fotograferen waard. Terwijl mijn gezelschap
zich doorheen de kaart aan het worstelen was ben ik meteen aan het standpunten
zoeken gegaan met mijn camera. Iso flink omhoog naar 6400, want ik wilde niet
flitsen om de sfeer te bewaren en uit de serie die ik schoot vond ik deze
opname van ons hoekje het leukste, niet toevallig omdat Walter, Rob en Ludo er
op staan natuurlijk.
En ja, het Zinnebir ( idd. zo geschreven, moest ik proeven in Brussel !!! ) smaakte
voortreffelijk
Om je
therapeut te noemen heb je volgens de Belgische wet geen enkel diploma nodig.
Gesteld dat je handelingen pleegt waarvan je beweert dat ze de fysieke of
mentale gezondheid van je patienten ten goede komen dan mag je therapeut op je
naamkaartje schrijven.
Phaido is een therapeut. Elke vrijdag, wanneer we als vrijwilliger gaan
wandelen met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel is hij van de partij. Hij
loopt dan braaf langs de rolstoel van de passagier die ons werd toegewezen en hij
laat zich graag aanhalen. Dat wisten we al langer natuurlijk, maar het is
aandoenlijk te merken hoe zeer de oudjes genieten van zijn gezelschap, hoe ze
verhalen vertellen en verzinnen over hun hond, hoe ze hem strelen, hoe ze
opfleuren als ie even een likje geeft of, tijdens een rustpauze, een aaitje
komt halen
En Phaido, die geniet er ook van.
Een inleiding
met als thema mooi weer en wat wij dan doen is overbodig neem ik aan. Okee
dan
Laakdal hadden we vandaag uitgekozen om onze wandel- en geocachekriebels te bevredigen.
Tegen het einde van een mooie tocht liepen we langs een prachtig oud gebouwtje
en we zagen dat men het aan het restaureren was. Uiteraard zijn wij altijd
geïnteresseerd in dat soort dingen en toen wij er wat ronddrentelden o.a. om
fotos te maken kwam de bewoner eens poolshoogte nemen. Ja dan raak je aan de
praat natuurlijk en al snel kwamen we er achter dat de man Lichtaartse roots
had. Meer nog, hij bleek een broer te zijn van de echtgenoot van een van onze
vrouwelijke fotoclubleden. Dat schept een band he en tijdens het lang
geanimeerd gesprek dat volgde legde hij ons de geschiedenis uit van het
kasteeltje en zijn bewoners iets verderop, van het koetshuis dat hij dus had
gekocht en aan het opknappen was en van de boerderij er naast, allemaal langgeleden
in dezelfde stijl gebouwd. De goede man was op zich ook wel een portret-foto
waard maar de poes die achter het raam zat vond ik nog leuker. Meteen kun je zo
ook zien dat er qua restauratie nog veel werk aan de winkel is.
Ik vind het
een beetje raar dat mensen alles en iedereen altijd in hokjes willen zetten. Je
bent landschapfotograaf of natuurfotograaf of architectuurfotograaf of
portretfotograaf of er zijn nog wel een paar dozijn richtingen waarin men je wil
vastpinnen. Wat mij betreft, ik weiger pertinent om me te beperken, ik vind
zowat alles interessant genoeg om er te zijner tijd mee aan de slag te gaan. Ik
laat me leiden door het toeval, door de seizoenen of gewoon door de inspiratie
van het moment.
Het zoemt, gonst, kronkelt, tjilpt, fluit, stuift, kruipt ten allen kanten in
de natuur dezer dagen. Samen met de explosie van de lente is onder andere ook
de libellentijd op gang geschoten. Omdat ik deze morgen op facebook enkele
mooie libellen had zien voorbijkomen, geplaatst door
vrienden-collega-fotofanaten, bedacht ik dat ik ook maar eens de waterkant
moest opzoeken. Enkel de macrolens op mijn toestel, zo moest ik me wel richten
op de kleine dingetjes. Ik ken ondertussen wel enkele vruchtbare plekken om libellenshots
te oogsten en ook deze keer waren ze op de afspraak. Deze weidebeekjuffer gunde
me alle tijd om rustig dichterbij te komen, bij elk stapje een foto, en dit was
de laatste voor ze zich uit de voeten maakte.
Na de
ochtendwandeling heb ik weer eens de ganse dag voor de PC gezeten. De weergoden
hadden ook niet voor veel leuke alternatieven gezorgd moet ik zeggen. Fotograferen
was er dus niet bij vandaag. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om
verder te werken aan het album van de diamanten bruiloft van vorige week. De
meeste fotos en de selectie heb ik zo ongeveer al wel voor mekaar, er restte me
nog alleen het geheugenkaartje uit de 50D, mijn tweede toestel, onder handen te
nemen.Ik had dat
toestel even aan gelegenheids-kok Stefan toevertrouwd toen wij een optreden gingen doen
voor het feestpaar, flitser er op, instellingen goed gezet en gevraagd of ie
regelmatig eens op het knopje wilde drukken.
We hebben de microfoons en de gitaren al een tijdje aan de wilgen gehangen maar
bij deze gelegenheid wilden we graag nog eens onze kunstjes tonen. Samen met neefje
Nick erbij hebben we een aardig akoestisch setje ten gehore gebracht. Naast het
talent om lekkere dingen te bereiden is Stefan ook een niet onverdienstelijk
fotograaf merkte ik. Omdat ik dit vandaag bekeek, bewerkte, cropte en
selecteerde vind ik het niet meer dan terecht dat ik deze opname als foto van
de dag mag kiezen, al dateert ie eigenlijk van tien dagen geleden. Zoals eerder
vermeld ik had ook niks anders gefotografeerd bloos, bloos
Er was
bezoek voor Phaido vandaag. Eigenlijk hadden ze gisteren al willen komen maar
toen we een telefoontje kregen met de vraag of er belet was, waren wij nog aan het geocachen
aan de Gileppe. Uitstel is geen afstel en één dag later was Guusje te gast in
huize Phaido. Hij had zijn baasjes meegebracht en niet toevallig zijn dat dan
weer goede vrienden van de baasjes van Phaido, wij dus J
Na drie dagen Clervaux was onze wandelgoesting nog niet helemaal opgebruikt en
zo kwam het dat we ondanks de regendreiging met de bende even de vrije natuur in
trokken. We wilden wel zeker zijn van een café of een andere horegelegenheid
bij start en aankomst en daarom hadden we er voor gekozen te vertrekken aan de camping Korte Hei en zo
richting achterkant van de Snepkensvijver te trekken. Ergens moet je dan
rechtsomkeer maken want er is daar maar één pad en dat loopt tot in Herentals.
We hadden het wel erg goed getimed, toen we weer bij de camping aankwamen en
ons opmaakten om een droogje en enkele natjes te nuttigen in de taverne gingen
de hemelsluizen echt open. Hehe, droog gebleven. Tussendoor had ik onderweg even
de gelegenheid gehad de woefkes en de meisjes uit ons gezelschap te vereeuwigen
op een fotogenieke plek. Deze dode arm van de Nete leende zich perfect als
achtergrond voor een fotoshoot.
Na een erg
fijn weekendje Clervaux zijn we weer thuis. Ondanks de sombere vooruitzichten
genoten we ook vandaag van prachtig weer en dat kun je hopelijk ook zien op de
foto die we maakten van op het uitzichtpunt bij de parking van de Gileppe. We
waren langs hier naar huis gereden omdat we al eerder ontdekt hadden dat je
hier erg lonende prachtige wandelingen te ondernemen zijn en dat hier op
geocache gebied nog wel een en ander te vinden was J
Wat ons betreft mogen de nationale weermannen en -vrouwen nog vaker zulk slecht
weekend voorspellen als het dan achteraf toch zulk schitterend wandelweer
wordt.
Het decor waarin
wij vandaag onze wandeling ondernamen was het plaatsje Lellingen. Achtentachtig
inwoners zijn er volgens de wikipedia, veel koeien, een kapel, wat
boerderijen, één café waar ze Diekirch verkopen, enkele schattige
vakantiehuisjes, een bed&breakfast waarvan bijgevoegd een foto, en een
rondje geocachen langs een middelzware 15 km lange tocht. Eigenlijk zijn het er
maar 12 volgens de beschrijving op de site geocaching.com, maar als je zoals
wij enkele keren domweg de verkeerde weg neemt omdat je vergeten bent dat alleen
maar de topografische kaart van Belgie in je wandel-GPS zit en je
dientengevolge alleen maar de naald van het kompas hebt om je te oriënteren
dan zegt de tracklog na afloop dik vijftien
Phaido was even moe als wij bij het einde van de wandeling en toen ik stopte om
deze foto te maken ging ie pardoes midden in beeld liggen wachten tot ik klaar
was. Ik vond het niet erg want zegt een van de regels niet dat het altijd leuk
is een voorgrond-object te hebben in je fotos ?
Ik heb al
enkele malen het geluk gehad een ree te spotten tijdens onze wandelingen
doorheen de Kempense natuur en enkele keren kon ik er ook al eentje
fotograferen, maar dat was dan vaak als achterhoede gevecht ik bedoel daarmee
dat die beesten zich meestal zo snel uit de voeten maken dat je alleen nog maar
een verdwijnende vlek in beeld ziet als je de camera niet schietensklaar hebt
bij de eerste observatie.
De ree die ik vandaag te pakken kreeg ging helaas niet meer lopen. Het is en
beetje luguber vrees ik.
Onderweg richting Luxemburg hadden we afgesproken dat we na ongeveer een uur
rijden van de snelweg zouden gaan om een wandeling te doen. Voor Phaido kwam
dat zowat overeen met zijn biologische klok qua pipi en kaka en zelf had ik op
het internet uitgevist dat in Bassenge ( afrit Boirs, 4 km richting Visé ) een
leuk rondje geocachen op ons lag te wachten. Inderdaad, het was de moeite waard
en we genoten er van met volle teugen tot, bij cache nr 9, precies op het punt
waar onze GPS aangaf dat we moesten zoeken, we op dit kadaver stootten Tja,
dan is je goesting helemaal weg, en Phaido dacht er ook zo over had ik de
indruk. Ik heb m nog maar zelden zo verward en aangeslagen gezien. We wilden
hier gewoon weg weg !!!
Eerlijk gezegd, ik had dit prachtige dier ook liever rechtopstaand
gefotografeerd. Helaas
