Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
26-05-2015
26 mei Natuurwandeling in de Zegge
De Zegge is
een natuurgebied, vlak bij huis, waar ik nog nooit geweest was. Ik had al vaker
geopperd dat is daar wel eens zou willen gaan rondkijken, maar dat kan alleen
tijdens een geleide groepswandeling met gids.
Na onze clubuitstap naar Brussel vorige week vertelde Willy toevallig tussen
pot en pint dat ze met zijn wandelclub er een bezoek geregeld hadden. Of ik mee
mocht? Ja zeker
Vandaag was het dan zo ver en er bleken nog enkele fotoclub-medeleden die op
de buitenkans gesprongen waren merkte ik.
Onze gids Bert Veris was een vat vol natuurkennis en we genoten van de
sappige manier waarop hij zijn weetjes, informatie en anekdotes vertelde. Met
zulke grote groep hoef je er natuurlijk niet op te rekenen dat je ijsvogels,
roerdompen, ringslangen, reigers of andere daar aanwezige soorten kunt te
pakken krijgen voor een fotoshoot, maar de wilde bloemekes maakten zich
gelukkig niet zo snel uit de voeten zodat we toch met een behoorlijke oogst
thuiskwamen.
25 mei Over meilklokjes, spinnetjes en waterdruppels
De
meiklokjes zijn ondertussen uitgebloeid. De heerlijke geur die ons subtiel
tegemoet kwam als wij er elke dag voorbij wandelden zullen we weer een jaar
moeten missen en de maagdelijk witte bloemekes zijn ondertussen verwelkt en geel-bruin
staan ze te wachten tot de natuur ze vanzelf opruimt. Toch werd onze aandacht
er nog eens door getrokken vandaag, zij het om een totaal andere reden.
Een kolonie spinnetjes had blijkbaar een fijn web in elkaar geknutseld over het
meiklokjesveld. Nu hebben we al wel vaker bedauwde spinnenwebben, groot en
klein, gefotografeerd en soms zie je mooie bijna geometische constructies met
glinsterende pareltjes, mooi op een rijtje en ook wel eens lijkt het op een
dauwtapijt op struiken en heggen. De manier waarop de druppels in dit geval als
onregelmatig gevormde plukken water door het net gevangen waren in een
opvallende driedimensionale cluster vond ik wel erg speciaal en ik heb dan ook
niet nagelaten dat te fotograferen.
Er is een
periode in ons leven geweest dat ons grootste plezier op het water te vinden
was. Ons eerste bootje was een tweede hands 35 pk prutske. Daarna kwam die net
iets pittigere Marina 70 pk. En uiteindelijk was het koninginnestuk die
prachtige Bekro met een 260 pk V8
Mercruiser binnenboord. Toen de kinderen hun eigen weg gingen, - vriendjes en
vriendinnetjes waren plots veel interessanter - en het vrouwtje en ikzelf
alleen achter bleven om van de waterpret te genieten duurde het niet lang meer
voor we beslisten er maar definitief mee op te houden.
Na zoveel jaren is onze zoon in hetzelfde proces aanbeland. Nadat ie zich
ietwat goedgelovig een eerste boot had laten aanpraten die hij na enkele niet
erg positieve proefvaarten met een niet onaanzienlijk verlies maar verder
verkocht , heeft ie het deze keer iets minder ambitieus aangepakt en het
vaartuig waarmee hij nu naar het Garda meer wil tijdens de volgende vakantie werd
vandaag uitvoerig op vaareigenschappen en motorbetrouwbaarheid uitgetest.
Na een middagje wandelen waren we met ons gezelschap ook in de Yachthaven
aanbeland in Herenthals en de dames uit ons gezelschap wilden graag wel eens
een tochtje mee beleven. Van op de kanaaloever heb ik dat allemaal in de gaten
gehouden door de zoeker van mijn fototoestel. Regelmatig op de ontspanknop
drukken is dan ook iets dat meer dan vanzelfsprekend is.
De
tentoonstelling rond Henri Cartier Bresson die van 24 april tot 24 augustus
loopt in het Joods muzeum in Brussel wilden we absoluut bezoeken met onze
fotoclub. Het merendeel van de groep had er voor gekozen om met de trein naar
Brussel te sporen maar wij waren al vroeger met de wagen vertrokken met zn
vieren. We hadden dus al behoorlijk wat gewandeld, rondgekeken en gefotografeerd
voor we de anderen zouden zien rond één uur aan het Centraal station. Wij
hadden dus ook al behoorlijk grote dorst. Die kun je natuurlijk het best lessen
in een authentiek Brussels bruin café. Walter had weet van deze verborgen schat:
het Goudblommeke in papier ergens in de buurt van de Kapellekerk.
Al meteen bij binnenkomst vond ik het een prachtig etablissement, stemmig
interieur, mooi licht, kortom het fotograferen waard. Terwijl mijn gezelschap
zich doorheen de kaart aan het worstelen was ben ik meteen aan het standpunten
zoeken gegaan met mijn camera. Iso flink omhoog naar 6400, want ik wilde niet
flitsen om de sfeer te bewaren en uit de serie die ik schoot vond ik deze
opname van ons hoekje het leukste, niet toevallig omdat Walter, Rob en Ludo er
op staan natuurlijk.
En ja, het Zinnebir ( idd. zo geschreven, moest ik proeven in Brussel !!! ) smaakte
voortreffelijk
Om je
therapeut te noemen heb je volgens de Belgische wet geen enkel diploma nodig.
Gesteld dat je handelingen pleegt waarvan je beweert dat ze de fysieke of
mentale gezondheid van je patienten ten goede komen dan mag je therapeut op je
naamkaartje schrijven.
Phaido is een therapeut. Elke vrijdag, wanneer we als vrijwilliger gaan
wandelen met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel is hij van de partij. Hij
loopt dan braaf langs de rolstoel van de passagier die ons werd toegewezen en hij
laat zich graag aanhalen. Dat wisten we al langer natuurlijk, maar het is
aandoenlijk te merken hoe zeer de oudjes genieten van zijn gezelschap, hoe ze
verhalen vertellen en verzinnen over hun hond, hoe ze hem strelen, hoe ze
opfleuren als ie even een likje geeft of, tijdens een rustpauze, een aaitje
komt halen
En Phaido, die geniet er ook van.
Een inleiding
met als thema mooi weer en wat wij dan doen is overbodig neem ik aan. Okee
dan
Laakdal hadden we vandaag uitgekozen om onze wandel- en geocachekriebels te bevredigen.
Tegen het einde van een mooie tocht liepen we langs een prachtig oud gebouwtje
en we zagen dat men het aan het restaureren was. Uiteraard zijn wij altijd
geïnteresseerd in dat soort dingen en toen wij er wat ronddrentelden o.a. om
fotos te maken kwam de bewoner eens poolshoogte nemen. Ja dan raak je aan de
praat natuurlijk en al snel kwamen we er achter dat de man Lichtaartse roots
had. Meer nog, hij bleek een broer te zijn van de echtgenoot van een van onze
vrouwelijke fotoclubleden. Dat schept een band he en tijdens het lang
geanimeerd gesprek dat volgde legde hij ons de geschiedenis uit van het
kasteeltje en zijn bewoners iets verderop, van het koetshuis dat hij dus had
gekocht en aan het opknappen was en van de boerderij er naast, allemaal langgeleden
in dezelfde stijl gebouwd. De goede man was op zich ook wel een portret-foto
waard maar de poes die achter het raam zat vond ik nog leuker. Meteen kun je zo
ook zien dat er qua restauratie nog veel werk aan de winkel is.
Ik vind het
een beetje raar dat mensen alles en iedereen altijd in hokjes willen zetten. Je
bent landschapfotograaf of natuurfotograaf of architectuurfotograaf of
portretfotograaf of er zijn nog wel een paar dozijn richtingen waarin men je wil
vastpinnen. Wat mij betreft, ik weiger pertinent om me te beperken, ik vind
zowat alles interessant genoeg om er te zijner tijd mee aan de slag te gaan. Ik
laat me leiden door het toeval, door de seizoenen of gewoon door de inspiratie
van het moment.
Het zoemt, gonst, kronkelt, tjilpt, fluit, stuift, kruipt ten allen kanten in
de natuur dezer dagen. Samen met de explosie van de lente is onder andere ook
de libellentijd op gang geschoten. Omdat ik deze morgen op facebook enkele
mooie libellen had zien voorbijkomen, geplaatst door
vrienden-collega-fotofanaten, bedacht ik dat ik ook maar eens de waterkant
moest opzoeken. Enkel de macrolens op mijn toestel, zo moest ik me wel richten
op de kleine dingetjes. Ik ken ondertussen wel enkele vruchtbare plekken om libellenshots
te oogsten en ook deze keer waren ze op de afspraak. Deze weidebeekjuffer gunde
me alle tijd om rustig dichterbij te komen, bij elk stapje een foto, en dit was
de laatste voor ze zich uit de voeten maakte.
Na de
ochtendwandeling heb ik weer eens de ganse dag voor de PC gezeten. De weergoden
hadden ook niet voor veel leuke alternatieven gezorgd moet ik zeggen. Fotograferen
was er dus niet bij vandaag. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om
verder te werken aan het album van de diamanten bruiloft van vorige week. De
meeste fotos en de selectie heb ik zo ongeveer al wel voor mekaar, er restte me
nog alleen het geheugenkaartje uit de 50D, mijn tweede toestel, onder handen te
nemen.Ik had dat
toestel even aan gelegenheids-kok Stefan toevertrouwd toen wij een optreden gingen doen
voor het feestpaar, flitser er op, instellingen goed gezet en gevraagd of ie
regelmatig eens op het knopje wilde drukken.
We hebben de microfoons en de gitaren al een tijdje aan de wilgen gehangen maar
bij deze gelegenheid wilden we graag nog eens onze kunstjes tonen. Samen met neefje
Nick erbij hebben we een aardig akoestisch setje ten gehore gebracht. Naast het
talent om lekkere dingen te bereiden is Stefan ook een niet onverdienstelijk
fotograaf merkte ik. Omdat ik dit vandaag bekeek, bewerkte, cropte en
selecteerde vind ik het niet meer dan terecht dat ik deze opname als foto van
de dag mag kiezen, al dateert ie eigenlijk van tien dagen geleden. Zoals eerder
vermeld ik had ook niks anders gefotografeerd bloos, bloos
Er was
bezoek voor Phaido vandaag. Eigenlijk hadden ze gisteren al willen komen maar
toen we een telefoontje kregen met de vraag of er belet was, waren wij nog aan het geocachen
aan de Gileppe. Uitstel is geen afstel en één dag later was Guusje te gast in
huize Phaido. Hij had zijn baasjes meegebracht en niet toevallig zijn dat dan
weer goede vrienden van de baasjes van Phaido, wij dus J
Na drie dagen Clervaux was onze wandelgoesting nog niet helemaal opgebruikt en
zo kwam het dat we ondanks de regendreiging met de bende even de vrije natuur in
trokken. We wilden wel zeker zijn van een café of een andere horegelegenheid
bij start en aankomst en daarom hadden we er voor gekozen te vertrekken aan de camping Korte Hei en zo
richting achterkant van de Snepkensvijver te trekken. Ergens moet je dan
rechtsomkeer maken want er is daar maar één pad en dat loopt tot in Herentals.
We hadden het wel erg goed getimed, toen we weer bij de camping aankwamen en
ons opmaakten om een droogje en enkele natjes te nuttigen in de taverne gingen
de hemelsluizen echt open. Hehe, droog gebleven. Tussendoor had ik onderweg even
de gelegenheid gehad de woefkes en de meisjes uit ons gezelschap te vereeuwigen
op een fotogenieke plek. Deze dode arm van de Nete leende zich perfect als
achtergrond voor een fotoshoot.
Na een erg
fijn weekendje Clervaux zijn we weer thuis. Ondanks de sombere vooruitzichten
genoten we ook vandaag van prachtig weer en dat kun je hopelijk ook zien op de
foto die we maakten van op het uitzichtpunt bij de parking van de Gileppe. We
waren langs hier naar huis gereden omdat we al eerder ontdekt hadden dat je
hier erg lonende prachtige wandelingen te ondernemen zijn en dat hier op
geocache gebied nog wel een en ander te vinden was J
Wat ons betreft mogen de nationale weermannen en -vrouwen nog vaker zulk slecht
weekend voorspellen als het dan achteraf toch zulk schitterend wandelweer
wordt.
Het decor waarin
wij vandaag onze wandeling ondernamen was het plaatsje Lellingen. Achtentachtig
inwoners zijn er volgens de wikipedia, veel koeien, een kapel, wat
boerderijen, één café waar ze Diekirch verkopen, enkele schattige
vakantiehuisjes, een bed&breakfast waarvan bijgevoegd een foto, en een
rondje geocachen langs een middelzware 15 km lange tocht. Eigenlijk zijn het er
maar 12 volgens de beschrijving op de site geocaching.com, maar als je zoals
wij enkele keren domweg de verkeerde weg neemt omdat je vergeten bent dat alleen
maar de topografische kaart van Belgie in je wandel-GPS zit en je
dientengevolge alleen maar de naald van het kompas hebt om je te oriënteren
dan zegt de tracklog na afloop dik vijftien
Phaido was even moe als wij bij het einde van de wandeling en toen ik stopte om
deze foto te maken ging ie pardoes midden in beeld liggen wachten tot ik klaar
was. Ik vond het niet erg want zegt een van de regels niet dat het altijd leuk
is een voorgrond-object te hebben in je fotos ?
Ik heb al
enkele malen het geluk gehad een ree te spotten tijdens onze wandelingen
doorheen de Kempense natuur en enkele keren kon ik er ook al eentje
fotograferen, maar dat was dan vaak als achterhoede gevecht ik bedoel daarmee
dat die beesten zich meestal zo snel uit de voeten maken dat je alleen nog maar
een verdwijnende vlek in beeld ziet als je de camera niet schietensklaar hebt
bij de eerste observatie.
De ree die ik vandaag te pakken kreeg ging helaas niet meer lopen. Het is en
beetje luguber vrees ik.
Onderweg richting Luxemburg hadden we afgesproken dat we na ongeveer een uur
rijden van de snelweg zouden gaan om een wandeling te doen. Voor Phaido kwam
dat zowat overeen met zijn biologische klok qua pipi en kaka en zelf had ik op
het internet uitgevist dat in Bassenge ( afrit Boirs, 4 km richting Visé ) een
leuk rondje geocachen op ons lag te wachten. Inderdaad, het was de moeite waard
en we genoten er van met volle teugen tot, bij cache nr 9, precies op het punt
waar onze GPS aangaf dat we moesten zoeken, we op dit kadaver stootten Tja,
dan is je goesting helemaal weg, en Phaido dacht er ook zo over had ik de
indruk. Ik heb m nog maar zelden zo verward en aangeslagen gezien. We wilden
hier gewoon weg weg !!!
Eerlijk gezegd, ik had dit prachtige dier ook liever rechtopstaand
gefotografeerd. Helaas
Ik ben
vandaag nog eens op jacht geweest, op vogeltjesjacht... met het fototoestel
natuurlijk.
Als je, zoals wij, dagelijks door de natuur struint, vaak langs hetzelfde
parcours, dan kun je niet anders dan opmerken waar bepaalde dier- of
vogelsoorten zich ophouden, waar bloemen, planten en paddenstoelen te vinden
zijn en waar en wanneer er landschappelijk interessante plekken te fotograferen
zijn. Zo had ik al een tijdje het plan opgevat een boomklever te fotograferen. De
boomklever is een mooi, klein inheems vogeltje dat met evenveel gemak langs een
boomstam omhoog als, met het hoofdje naar beneden, omlaag loopt. Twee locaties
waar aan boomklever-voortplanting gedaan werd had ik tijdens onze wandelingen
al genoteerd en de oude vogels waren op beide plekken druk bezig met op- en aan
vliegen, jongen in huis dus. Het nest in een boomholletje langs de brede
zandweg tussen de Dressenstraat en de Smallebroeken was het makkelijkst
bereikbaar, en dat leek me ook de beste plaats om de camera op statief te
zetten. Ik kon er namelijk ook met de wagen parkeren, niet dat ik vaak met de
wagen de natuur in rij, maar in dit geval moest ie dienst doen als schuilhut.
Als je vóór zon nest onbeschermd met de camera gaat staan zwaaien is de kans
groot dat de vogels gewoon wegblijven, of erger nog, dat je ze verjaagt. Uit
ervaring weet ik dat vogels de aanwezigheid van een wagen meestal als normaal
en ongevaarlijk beschouwen en gewoon blijven door fladderen alsof er helemaal
niks aan de hand is. Ik had dus de Eos met de 70-300 plus 1,4x extender er op,
helemaal ingezoomd, langs de wagen opgesteld, scherp gesteld op het
nestholletje en met de afstandsbediening in de hand kon ik gewoon achter het
stuur gaan zitten wachten tot de vogeltjes met voedsel voor de kleintjes kwamen
aanvliegen. En jawel hoor, snel genoeg had ik prijs, meerdere malen zelfs,
klik, klik, klikkerdeklik
We hadden vanavond
met enkele leden van onze fotoclub afgesproken onze vaardigheden in
nachtfotografie een beetje te gaan uittesten en bijscherpen in t stad. t
Stad, dat is Antwerpen voor alle duidelijkheid, voor de Sinjoren het centrum
van de beschaafde wereld en omringende planeten.
We hadden er voor gekozen met de trein te gaan en moesten daarom zeker iets
voor half twaalf terug in het station zijn. De laatste trein terug naar huis wil
je niet missen he. Toen we aankwamen was het nog veel te licht om al over
nachtfotografie te kunnen spreken, maar niet geklaagd, het station, de Keyzerlei,
Meir en omgeving zijn altijd wel interessant genoeg om al een en ander te fotograferen.
Via de Groenplaats en de Scheldekaai belandden we dan op de grote markt waar we
vonden dat we al wel een verfrissing verdiend hadden. Den Engel is dan the place
to be natuurlijk. Toen we daar buiten kwamen stonden we midden in het blauwe
uurtje met de kathedraal, Brabo en de kroegen aan de overzijde voor onze neus Dan
neem je even de tijd om de camera op statief te zetten en enkele shots te
schieten. Het resultaat zie je hier bijgevoegd. Het Mas wilden we daarna ook
nog meepikken en dan werd het nog kiele kiele om tijdig terug in het station te
zijn. Net vijf minuten te vroeg oef!!!
Druk, druk,
druk Ik ben naarstig de fotos van de diamanten bruiloft van vorige zaterdag
aan het selecteren, fatsoeneren en croppen, die wil ik binnen een aanvaardbare
termijn aan het feestend paar aanbieden in een mooi album namelijk. Tussendoor wilde
ik van zijn hartoperatie herstellende vriend Jef toch ook even gaan bezoeken en
daarenboven had Josee gedreigd met echtscheiding, streng dieet, alcoholvrije
maanden en alle straffen der hel als ik nu eindelijk het gras niet zou
afrijden, tja en dan is er natuurlijk ook nog de dagelijkse wandeling, daar
wil Phaido onder geen beding aan verzaken.
Er is zoveel lentepracht te fotograferen voor de natuur liefhebbende wandelaar
tegenwoordig dat ik iedere dag wel met een vol geheugenkaartje zou kunnen
thuiskomen. Vandaag had ik het gemunt op de ons overal verblijdende
bloemenweelde en zoals meestal was het weer moeilijk kiezen. Deze keer heb ik
het anders opgelost evenwel Na een rigoureuze selectie heb ik de uiteindelijke
keuze niet gemaakt, van de overblijvende kandidaten heb ik een collage gemaakt
onder de noemer Lentebloemekes .
Ik hoef geen
doorslaande argumenten aan te halen om er eender wie van te overtuigen dat ik
met zulk mooi weer niet binnen blijf neem ik aan. We hadden het gisteren al
zien aankomen en een afspraak met enkele geocache-vrienden om er vandaag een
uitgebreide fietszoektocht van te maken was snel geprikt. In de buurt van
Voortkapel zijn we een en ander gaan opkuisen. Er waren best enkele moeilijke gevallen bij ( we
liepen zelfs tegen een vijf sterren aan, voor de niet-ingewijden, dat is het
maximum in Geocache-land ) en het is maar goed dat mijn gelegenheids-team-makkers
nog een karrevracht meer ervaring hadden dan ikzelf want anders zou de tocht
zeker niet zo succesvol geweest zijn. Bij deze vier-sterren cache qua
moeilijkheid, de Kapel 12, hadden we met zn vieren heeeeeeel lang gezocht toen
Carla eindelijk de verlossende Ik heb m liet horen. Een foto om haar
gloriemoment in de bloemetjes te zetten hoort er bij als illustratie van een
fijne dag vond ik.
Ik hoop dat in het formaat dat deze site toelaat de tekst op het bord tegen de
haag in de achtergrond nog voldoende leesbaar is. Stel dat dit niet het geval
is, dan staat er: Zet je even, geniet van het leven en dat is precies wat
wij gedaan hebben. We hebben hier onze bokes opgegeten. Tablet, fototas,
smartphones en GPS-sen zijn ondertussen nooit ver weg als onmisbare hulpstukken
van onze gemeenschappelijke hobby.
Open-deur
dag in het PITO ( Provinciaal Instituut voor Technisch Onderwijs ) in Stabroek
vandaag. Nicolas loopt daar school in de afdeling landbouw en uiteraard wilden
wij wel eens gaan zien hoe het er daar allemaal aan toe gaat. We hebben met
veel interesse kunnen meemaken hoe zowel de theoretische als de praktische kant
van de opleidingen aan de bezoekers werd getoond. In het bijzonder die praktische
kant werd vaak erg aanschouwelijk gedemonstreerd.
Zo hadden ze aan Nicolas gevraagd enkele geiten mee te brengen. Jonge geitjes werken
natuurlijk altijd vertederend bij kinderen en met de volwassen dieren zou hij demonstreren
hoe die gemolken worden, een workshop geitenmelken zeg maar. Toeschouwers mochten
het dan ook eens proberen en Josee was een van de eerste kandidaten .
Het vrouwtje is nu de trotse bezitster van een diploma waarin vermeld is dat
zij de test tot een goed einde heeft gebracht en dat het geitenmelken voor haar
geen geheimen meer heeft.
Zilveren
bruiloft, vijfentwintig jaar, in onze kennissenkring gebeurt het wel meer dat
we dat soort feesten mogen meevieren Gouden bruiloft, vijftig jaar, de
spoeling wordt al wat dunner maar er zijn echtparen die het zolang uithouden
met elkaar. Ook een goede gezondheid wordt dan een factor die steeds maar meer
gaat doorwegen. De volgende mijlpaal is zestig jaar, diamanten bruiloft dat
mochten wij vandaag meemaken. Tante Wies en nonkel Louis vierden een jubileum
dat door het overgrote merendeel van de echtparen tegenwoordig niet gehaald
wordt. Een heel bijzonder feestje werd het dan ook en ik voelde mij enorm
vereerd omdat ze mij gevraagd hadden om voor de nodige fotos, anex album, te
zorgen.
Misschien is dit technisch gezien niet eens de sterkste foto die ik vandaag
maakte, maar als hoofdpersonages van deze bijzondere dag kon ik niet anders dan
aan het feestpaar de eerte
gunnen te figureren als onderwerp voor de foto van de dag. Ik had gesuggereerd de kroontjes op het hoofd te zetten en toen die
heel even overeind bleven was ik gelukkig alert genoeg om op het goede
moment af te drukken.
De winter
hebben we alweer een tijdje achter ons en de buitentemperaturen bereiken regelmatig
waarden die het mogelijk maken om zonder al te groot gevaar op een fikse
verkoudheid of, erger nog een longontsteking, de wandelpaden op te zoeken.
Zelf zijn we wel tegen een beetje kou bestand natuurlijk maar dit is een
vaststelling die in de allereerste plaats opgaat voor de bewoners van
zorgtehuis Hoevezavel . Het wandelseizoen is ook voor hen op gang gekomen. Vrijdag
is het daar nog steeds wandeldag en wij zijn nog steeds elke week paraat om als
vrijwilligers de rolstoelen te duwen. Phaido is er ook elke keer bij en het is
hartverwarmend te zien hoe de bewoners genieten van zijn aanwezigheid. Uiteraard
denken wij er aan dat de dorstigen moeten gelaafd worden. Dat geldt niet alleen
voor het baasje maar zeker ook voor de woefkes. Het vrouwtje heeft het nodige
altijd in de rugzak en terwijl Quinten, de rusthuishond zijn beurt afwacht mag
Phaido eerst even bijtanken.
Om de zoveel
tijd krijg ik weer eens een opstoot van macro-kriebels. Het feit dat ik de
tussenringen van Alex nog altijd thuis had om eens te proberen heeft er zeker
wel voor gezorgd dat ik ook vandaag weer achter de kleine dingetjes ben aan
gegaan. Alledaagse dingen, of details er van, anders in beeld brengen is ook
een van de mogelijkheden van dat soort fotografie natuurlijk. In plaats van een
brembos - toch wel typisch voor onze streken en voor dit seizoen - in zijn
geheel te fotograferen heb ik vandaag er eens één enkel bloemeke uit gepikt. Ik
weet ondertussen wel hoe ik het gevecht met de beperkte scherptediepte moet
winnen en ook met de meestal moeilijke gele kleur had ik deze keer geen
probleem. Het is zoals gezegd maar een detail, een niemendalletje, maar ik vind
het mooi, en wat eigenlijk de essentie is: zo kijken de meeste mensen nooit
naar een brembloemeke
