Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-05-2015
13 mei Nachtfotografie Antwerpen
We hadden vanavond
met enkele leden van onze fotoclub afgesproken onze vaardigheden in
nachtfotografie een beetje te gaan uittesten en bijscherpen in t stad. t
Stad, dat is Antwerpen voor alle duidelijkheid, voor de Sinjoren het centrum
van de beschaafde wereld en omringende planeten.
We hadden er voor gekozen met de trein te gaan en moesten daarom zeker iets
voor half twaalf terug in het station zijn. De laatste trein terug naar huis wil
je niet missen he. Toen we aankwamen was het nog veel te licht om al over
nachtfotografie te kunnen spreken, maar niet geklaagd, het station, de Keyzerlei,
Meir en omgeving zijn altijd wel interessant genoeg om al een en ander te fotograferen.
Via de Groenplaats en de Scheldekaai belandden we dan op de grote markt waar we
vonden dat we al wel een verfrissing verdiend hadden. Den Engel is dan the place
to be natuurlijk. Toen we daar buiten kwamen stonden we midden in het blauwe
uurtje met de kathedraal, Brabo en de kroegen aan de overzijde voor onze neus Dan
neem je even de tijd om de camera op statief te zetten en enkele shots te
schieten. Het resultaat zie je hier bijgevoegd. Het Mas wilden we daarna ook
nog meepikken en dan werd het nog kiele kiele om tijdig terug in het station te
zijn. Net vijf minuten te vroeg oef!!!
Druk, druk,
druk Ik ben naarstig de fotos van de diamanten bruiloft van vorige zaterdag
aan het selecteren, fatsoeneren en croppen, die wil ik binnen een aanvaardbare
termijn aan het feestend paar aanbieden in een mooi album namelijk. Tussendoor wilde
ik van zijn hartoperatie herstellende vriend Jef toch ook even gaan bezoeken en
daarenboven had Josee gedreigd met echtscheiding, streng dieet, alcoholvrije
maanden en alle straffen der hel als ik nu eindelijk het gras niet zou
afrijden, tja en dan is er natuurlijk ook nog de dagelijkse wandeling, daar
wil Phaido onder geen beding aan verzaken.
Er is zoveel lentepracht te fotograferen voor de natuur liefhebbende wandelaar
tegenwoordig dat ik iedere dag wel met een vol geheugenkaartje zou kunnen
thuiskomen. Vandaag had ik het gemunt op de ons overal verblijdende
bloemenweelde en zoals meestal was het weer moeilijk kiezen. Deze keer heb ik
het anders opgelost evenwel Na een rigoureuze selectie heb ik de uiteindelijke
keuze niet gemaakt, van de overblijvende kandidaten heb ik een collage gemaakt
onder de noemer Lentebloemekes .
Ik hoef geen
doorslaande argumenten aan te halen om er eender wie van te overtuigen dat ik
met zulk mooi weer niet binnen blijf neem ik aan. We hadden het gisteren al
zien aankomen en een afspraak met enkele geocache-vrienden om er vandaag een
uitgebreide fietszoektocht van te maken was snel geprikt. In de buurt van
Voortkapel zijn we een en ander gaan opkuisen. Er waren best enkele moeilijke gevallen bij ( we
liepen zelfs tegen een vijf sterren aan, voor de niet-ingewijden, dat is het
maximum in Geocache-land ) en het is maar goed dat mijn gelegenheids-team-makkers
nog een karrevracht meer ervaring hadden dan ikzelf want anders zou de tocht
zeker niet zo succesvol geweest zijn. Bij deze vier-sterren cache qua
moeilijkheid, de Kapel 12, hadden we met zn vieren heeeeeeel lang gezocht toen
Carla eindelijk de verlossende Ik heb m liet horen. Een foto om haar
gloriemoment in de bloemetjes te zetten hoort er bij als illustratie van een
fijne dag vond ik.
Ik hoop dat in het formaat dat deze site toelaat de tekst op het bord tegen de
haag in de achtergrond nog voldoende leesbaar is. Stel dat dit niet het geval
is, dan staat er: Zet je even, geniet van het leven en dat is precies wat
wij gedaan hebben. We hebben hier onze bokes opgegeten. Tablet, fototas,
smartphones en GPS-sen zijn ondertussen nooit ver weg als onmisbare hulpstukken
van onze gemeenschappelijke hobby.
Open-deur
dag in het PITO ( Provinciaal Instituut voor Technisch Onderwijs ) in Stabroek
vandaag. Nicolas loopt daar school in de afdeling landbouw en uiteraard wilden
wij wel eens gaan zien hoe het er daar allemaal aan toe gaat. We hebben met
veel interesse kunnen meemaken hoe zowel de theoretische als de praktische kant
van de opleidingen aan de bezoekers werd getoond. In het bijzonder die praktische
kant werd vaak erg aanschouwelijk gedemonstreerd.
Zo hadden ze aan Nicolas gevraagd enkele geiten mee te brengen. Jonge geitjes werken
natuurlijk altijd vertederend bij kinderen en met de volwassen dieren zou hij demonstreren
hoe die gemolken worden, een workshop geitenmelken zeg maar. Toeschouwers mochten
het dan ook eens proberen en Josee was een van de eerste kandidaten .
Het vrouwtje is nu de trotse bezitster van een diploma waarin vermeld is dat
zij de test tot een goed einde heeft gebracht en dat het geitenmelken voor haar
geen geheimen meer heeft.
Zilveren
bruiloft, vijfentwintig jaar, in onze kennissenkring gebeurt het wel meer dat
we dat soort feesten mogen meevieren Gouden bruiloft, vijftig jaar, de
spoeling wordt al wat dunner maar er zijn echtparen die het zolang uithouden
met elkaar. Ook een goede gezondheid wordt dan een factor die steeds maar meer
gaat doorwegen. De volgende mijlpaal is zestig jaar, diamanten bruiloft dat
mochten wij vandaag meemaken. Tante Wies en nonkel Louis vierden een jubileum
dat door het overgrote merendeel van de echtparen tegenwoordig niet gehaald
wordt. Een heel bijzonder feestje werd het dan ook en ik voelde mij enorm
vereerd omdat ze mij gevraagd hadden om voor de nodige fotos, anex album, te
zorgen.
Misschien is dit technisch gezien niet eens de sterkste foto die ik vandaag
maakte, maar als hoofdpersonages van deze bijzondere dag kon ik niet anders dan
aan het feestpaar de eerte
gunnen te figureren als onderwerp voor de foto van de dag. Ik had gesuggereerd de kroontjes op het hoofd te zetten en toen die
heel even overeind bleven was ik gelukkig alert genoeg om op het goede
moment af te drukken.
De winter
hebben we alweer een tijdje achter ons en de buitentemperaturen bereiken regelmatig
waarden die het mogelijk maken om zonder al te groot gevaar op een fikse
verkoudheid of, erger nog een longontsteking, de wandelpaden op te zoeken.
Zelf zijn we wel tegen een beetje kou bestand natuurlijk maar dit is een
vaststelling die in de allereerste plaats opgaat voor de bewoners van
zorgtehuis Hoevezavel . Het wandelseizoen is ook voor hen op gang gekomen. Vrijdag
is het daar nog steeds wandeldag en wij zijn nog steeds elke week paraat om als
vrijwilligers de rolstoelen te duwen. Phaido is er ook elke keer bij en het is
hartverwarmend te zien hoe de bewoners genieten van zijn aanwezigheid. Uiteraard
denken wij er aan dat de dorstigen moeten gelaafd worden. Dat geldt niet alleen
voor het baasje maar zeker ook voor de woefkes. Het vrouwtje heeft het nodige
altijd in de rugzak en terwijl Quinten, de rusthuishond zijn beurt afwacht mag
Phaido eerst even bijtanken.
Om de zoveel
tijd krijg ik weer eens een opstoot van macro-kriebels. Het feit dat ik de
tussenringen van Alex nog altijd thuis had om eens te proberen heeft er zeker
wel voor gezorgd dat ik ook vandaag weer achter de kleine dingetjes ben aan
gegaan. Alledaagse dingen, of details er van, anders in beeld brengen is ook
een van de mogelijkheden van dat soort fotografie natuurlijk. In plaats van een
brembos - toch wel typisch voor onze streken en voor dit seizoen - in zijn
geheel te fotograferen heb ik vandaag er eens één enkel bloemeke uit gepikt. Ik
weet ondertussen wel hoe ik het gevecht met de beperkte scherptediepte moet
winnen en ook met de meestal moeilijke gele kleur had ik deze keer geen
probleem. Het is zoals gezegd maar een detail, een niemendalletje, maar ik vind
het mooi, en wat eigenlijk de essentie is: zo kijken de meeste mensen nooit
naar een brembloemeke
Pol in een
romantische bui? Mwah gesteld dat ik het altijd wel een beetje ben is dat toch
niet de rechtstreekse aanleiding voor deze foto. Alles wat mooi en/of
interessant is mag/moet gefotografeerd worden toch? En geef toe, rozen zijn
mooie bloemen
Deze rozen had het vrouwtje vorige zaterdag meegebracht van de Delhaize om de
tafel te versieren tijdens mijn uitgesteld verjaardagsfeestje. Vandaag zagen ze
er nog altijd even fris uit en pas toen ik er fotoplannen mee had dacht ik aan
deze Engelstalige titel Amerikaanse titel eigenlijk Ik lust wel eens een goede whiskey namelijk,
dan denk ik niet zo zeer aan de Schotse of Ierse blends, die zal ik ook nooit
versmaden natuurlijk, maar ik val toch eerder voor het Amerikaanse spul,
Bourbon of spelkundig gezien met de extra e whiskEy dus. Er zijn een aantal
merknamen waar ik niet vies van ben en laat er daar nueen bij zijn waar vier rozen op het etiket
staan. Lawrenceburg, Kentucky, daar komt ie vandaan tja, de link was snel
gelegd J
Dan schik je vier rozen zo dat ze van bovenaf gezien in een foto passen, niet
meteen de simpelste opgave want ik wilde ook de schaduwen er op en de
vensterbank is niet zo breed...
PS. Voor de geheelonthouders en drank-analfabeten:
Schotse en Ierse whisky is zonder e, Bourbon of Canadese en Amerikaanse mét
Wij hebben
een konijn of beter gezegd, sedert twee weken komt er een konijntje grazen bij
huize Pol en Josee. De eerste keer dat we hem zagen was op het gras voor het
huis langs de drukke Kasterleesteenweg, toen was ie nog piepklein en we konden
alleen maar gokken of ie binnen de kortste keren avondmaal van een of andere
grote vogel, een kat of een ander beest dan wel slachtoffer van een
voorbijrazende auto zou worden. Ondertussen heeft ie ook het iets grotere en
groene grasveld aan de achterkant van het huis ontdekt, huppelt ie daar ongeveer
de ganse dag rond, is ie al flink gegroeid en beschouwen we hem zowat als ons
huisdier. Josee gooit zelfs al korstjes brood en ik weet het niet zeker of hij
ze zelf op eet, maar weg zijn ze wel elke keer Hij wordt ook steeds meer en
meer vrijmoedig want onbeschroomd blijft ie de laatste dagen gewoon zitten als
we buiten komen. Zelfs Phaido heeft hem ondertussen aanvaard, de eerste keer
hebben we hem wel moeten vertellen dat ie er foei !!! niet achteraan mocht
gaan, maar nu negeert ie hem. Phaido zou
sowieso geen vlieg kwaad doen. Op zulk lief klein konijntje schieten doe ik voorlopig alleen met mijn
fototoestel J
We hebben
vandaag Hannelore en Pieter terug naar het eigen nestje gebracht in Wuustwezel.
Het was alweer een tijdje geleden dat we met de camera op de boerderij hadden
rondgelopen en zeker in dit seizoen dreig je dan veel te missen want er is nog
al wat jong leven nu. We hebben de schade ruimschoots ingehaald moet ik zeggen.
Onder andere een dik dozijn jonge lammetjes huppelen er rond ondertussen en
voor drie daarvan was het een bijzondere dag want ze kwamen voor het eerst
buiten. Nog een kleine bijkomstigheid is dat het drie verstotelingetjes zijn,
hun respectievelijke moeders weigeren ze te zogen. Nicolas wil ze daarom met de
papfles voeden tot ze groot genoeg zijn om op eigen kracht te grazen. Dat is
hem wel toevertrouwd trouwens.
Ja natuurlijk wil je daar bij zijn in de weide en ik ben met een hele reeks
lammetjes-fotos thuis gekomen. Phaido begreep evenwel niet zo goed dat het
baasje wél en hij niet over de afsluiting mocht. Braaf bleef ie wachten aan de
andere kant. Maar toen gingen de lammetjes zelf kennis maken met die vreemde vierpoter.
Ze hebben elkaar uitgebreid besnuffeld doorheen de mazen en natuurlijk heb ik
dan de vinger op de afdrukknop.
De twee
jongsten van dochterlief zijn weer even op bezoek. Morgen is er blijkbaar een
of ander evenement in de school waar ze normaal gezien op maandag naar toe
moeten en er is daarom geen les. Papa en mama moeten werken, de twee oudsten
gaan naar een andere school en die zijn ook niet thuis, dus moeten de
grootouders voor opvang zorgen. Wat zou de wereld zijn zonder grootouders Niet
dat we het erg vinden trouwens J
Op zondagavond hebben we evenwel ook een traditie in ere te houden die zegt dat
we dan samen met enkele goede vrienden in een van de plaatselijke horecazaken
afspreken om wat bij te kletsen en om iets te consumeren. We hebben de kids dan
maar meegenomen, de taverne aan camping De Korte Hei is behoorlijk
kindvriendelijk en er is een speeltuin, een zandstrand langs de grote vijver en
moet het gezegd dat ze zich daar toch nog behoorlijk vermaakt hebben, even
toch, want we wilden zeker niet te lang blijven. Na het stoeien en voor we weer
naar huis reden ging een warme chocomel er nog wel in. Ik heb stiekem het
fototoestel even boven gehaald, omdat ik niet wilde flitsen moest de Iso-waarde
flink omhoog maar dat kan de 6D best aan. Dan nog bleef de sluitertijd
behoorlijk lang en dat zie je ook aan de lichte bewegings-onscherpte bij Pieter
maar dat vond ik niet echt storend. Ik heb de foto uiteraard eerst in kleur
door de nabewerking gehaald, maar in zwart wit vond ik m toch sterker.
Een
dubbelfoto vandaag en rijkelijk laat eigenlijk... daar is een goede reden voor
natuurlijk.
Mijn traditioneel verjaardagsfeestje/etentje met de goede vrienden moest deze
keer een week later, we waren op 25 april immers met de fotoclub aan de Moezel.
Het uitstel betekende in dit geval zeker niet dat het minder leuk of gezellig
werd, integendeel. Boezemvriend Jef was er weliswaar niet bij, maar dat zou
vorige week ook al zo geweest zijn want hij ligt in het ziekenhuis te
herstellen van een hartprobleem. We hebben aan hem gedacht vanavond en we
hebben meermaals op hem getoost en we hebben hem ook aan de lijn gehad, we
halen samen de schade wel ooit in Jef
Een aantal op bourgondische wijze feestvierende en van de goede dingen des
levens genietende mensen in beeld brengen was een mogelijkheid geweest om een
foto van de dag te schieten, maar dan had ik zelf even afstand moeten nemen van
het gebeuren om achter de camera te kruipen. Dat vond ik niet meteen gepast dus
werd het deze keer een dubbelfoto, namelijk hoe de feesttafel in huize Pol en
Josee er uitzag rond zes uur s avonds vóór de culinaire uitspattingen en daar
onder het slagveld na de strijd, toen de gasten allemaal naar huis waren, rond
twee uur in de ochtend.
Macroplannen
had ik al een tijdje. Op deze eerste mei was ik van plan meiklokjes te
fotograferen, dat leek me zeer toepasselijk voor deze lentemaand-bij-uitstek.
Toen ervaren mede-fotoclublid en vriend Alex me voorstelde zijn set extension
tubes eens uit te testen voor het macro-werk ging ik daar maar al te graag op
in. Ik heb eerst thuis binnen wat zitten experimenteren met die dingen en toen
ik proefondervindelijk had uitgevlooid hoe dat zat met scherptediepte,
diafragma en eventueel lichtverlies ben ik er mee het gras in gedoken.
De meiklokjes hadden evenwel afgesproken hun bloei nog even uit te stellen en
met groene exemplaren wilde ik nu ook niet op de proppen komen. Daarom ben ik
naar kleine alternatieven op zoek gegaan en het is verrassend hoeveel verborgen
schoonheid onopgemerkt in de macrowereld, zo vlak voor onze ogen, nooit gezien
wordt tot je er een geschikte lens voor op je toestel zet natuurlijk. Ik ken
de naam niet van het spul, maar het (on)kruid met vele kleine bordeaux-rood-bruine
bolletjes dat wel eens in graslanden voorkomt trok mijn aandacht. Die
bolletjes, 1 à 2 mm groot, zijn warempel mooie bloemetjes en in beeld genomen door
de Tamron 90 mm met een 36 mm plus een 12 mm ring er op ziet dat zo uit. Het
lijkt wel een volwassen rozentuin. De erg kleine scherptediepte moet je er bij
nemen als macro-fotograaf, maar dat is precies een van de charmes van dit soort
werk vind ik
Ik heb het
er moeilijk mee, de alomtegenwoordigheid van smartphones en tablets in de
samenleving lijkt onstopbaar. De vanzelfsprekendheid waarmee hele generaties de
virtuele wereld van de zogenoemde sociale media invluchten terwijl de echte
wereld naast hen gewoon verder gaat is een beetje triest eigenlijk, en tegelijk
behoorlijk tegen de borst stotend. Krijg je bezoek, zitten ze de helft van de
tijd met dat ding voor hun neus, probeer je in een kroeg een gesprek te
beginnen geen gehoor, sta je in de file in de friet- zaak, is je voorganger driftig
aan het e-mailen terwijl hij eigenlijk moet bestellen, maar voorsteken mag ook
niet, zit je in het theater en is fotograferen met flits verboden, dan
schitteren er tientallen kleurige schermpjes voor je, wil je bij een evenement
iets fotograferen dan staan er plotsklaps hele hordes smartphone-fotografen
voor je lens op het spannendste moment, ben je in een vergadering, heeft de helft van de deelnemers dat ding op tafel liggen en dan komt er weer een facebook-bericht binnen van een "vriend" die ze in het echt nog nooit hebben gezien zucht, diepe zucht Ik geloof er
stellig in dat de volgende generatie kinderen met de smartphone wordt verwekt.
Laat nu toevallig communicatie een van de themas van de fotoclub zijn deze
trimester Uit frustratie of is het tegendraadse ballorigheid heb ik geprobeerd
aan onze eettafel de smartphone-generatie te parodiëren met twee ondertussen
antieke twintigste-eeuwse telefoons. Een ouderwets sepia-tintje was precies wat
er bij hoorde vond ik. Deze plaat heb ik Geef me het zout eens aan genoemd.
Het is een
cliché van hier tot in Tokyo. Er zal wel geen enkele hobby-fotograaf
zijn die nog nooit een pluizenbol gefotografeerd heeft. Maar een pluizenbol met
bezoek decimeert het aantal collegas meteen natuurlijk.
Het was ook helemaal niet mijn bedoeling dit insect vast te leggen toen ik deze
morgen door een weide kroop in de Smallebroeken. Ik vond het
paardenbloementapijt interessant genoeg om er een beetje mee te spelen en
eventueel er enkele mooie achtergronden aan over te houden. Ik had ook de
macro-lens er niet opstaan, maar toen dat vliegbeest op de pluizenbol
neerstreek bleek de 24-105 ook voldoende macro-capaciteiten te hebben om er
deze opname uit te puren
Toevallig
zat het weer tijdens het weekend even in een dipje en zowel gisteren als
vandaag was het iets frisser dan we zouden wensen, maar de zon kwam er toch
regelmatig door. Mede door de mooie dagen waar we eerder deze maand al van
mochten genieten is de natuur nu helemaal op kruissnelheid gekomen en de lente
laat zich in alle uitbundigheid van zijn mooiste kant zien. Tijdens de
wandeling deze morgen besloot ik dan ook daar extra aandacht aan te besteden en
de sfeer proberen te vatten. Weiden met paardenbloemen en pluisjes, links en
rechts enkele blauwe druifjes en andere wilde bloempjes, jonge brandnetels in
de berm dat doet er me aan denken dat we deze week eens moeten gaan plukken
om soep te maken -, brem, Japanse kerselaars in bloei, mooie wolkenluchten,
jong groen de onderwerpen kwamen in een hoog tempo voorbij. Op een bepaald
moment zag ik er een aantal samen in één beeld: kerselaar, jong groen, blauwe
lucht, wolken en ook de vlakverdeling vond ik best geschikt klik, foto van de
dag: lente !!!
Phaido die
koeis verstaat attendeerde me op deze conversatie tussen twee jeugdige
koebeesten
- Moet je eens kijken wat daar ligt
- Das een fototoestel slimmeke
- Nee, daar achter bedoel ik
- Oei, ik denk dat die meneer ziek geworden is
- Zouden we de 112 niet moeten bellen?
- Bah nee, trouwens ik heb mijn GSM niet bij
- Hee wacht, hij beweegt enneuhhh hij staat weer recht
- Tja, dat gaat toch niet zo gemakkelijk precies
- Die is precies ook niet meer van de jongste he
- Nee, en van de magerste is ie ook nie
De rest van het gesprek heeft Phaido niet willen vertalen
Gisteren was
het een dag die qua planning vrijwel helemaal strikt geregisseerd was, vandaag daarentegen
was da laatste dag van ons clubweekend er eerder een van ieder-doet-wat-ie-wil
De enige afspraak was dat we elkaar nog eens zouden zien rond half twaalf aan
de kerk in Pünderich.
Wij kozen er voor eerst met Phaido een fikse wandeling te maken in de bossen tussen
Wittlich en Zeltingen Rachtig. Nadat we behoorlijk bezweet nog genoten hadden
van de authentieke dorpsbeelden van Pünderich en de gemeenschappelijke drink
ze hadden er warempel Duvel wilden wij nog verder naar Cochem.
Als je over de Moezel praat dan is een van de ikonische onderwerpen altijd weer
de Reichsburg in Cochem. Ik heb er ook al menige foto van gemaakt, maar meestal
zie je beelden die van onderaf genomen
laten zien hoe hij majestatisch boven de Moezel prijkt. Deze keer kozen we er
voor om m van af een hoog panoramapunt in beeld te brengen
Na dat we
gisteren de voorstelling van Balance hadden gezien vertrokken we deze morgen,
een dag later dan de overige leden in alle vroegte naar de Moezel om toch nog
twee dagen van de clubuitstap van de fotoclub mee te pikken. Daarenboven vier
ik al zeventig jaar lang mijn verjaardag op deze 25-ste april en dat
was deze keer niet anders... tram 7 dus zucht.
Het werd een natte gemeenschappelijke wandeling, weinig wandelpret en
wandelfotos dus, een boottocht van Zeltingen naar Bernkastel met aansluitend
een klim naar de ruine boven het stadje leverde dan weer wel enkele leuke
beelden op. De avond met de viering van het Geburtstagskind door
medeclubleden en andere hotelgasten zal zonder twijfel ook wel menigmaal
gefotografeerd zijn maar daar herinner ik me alleszins weinig meer van.
Na het feest had ik eigenlijk meer zin in slapen dan in nog een tekstje te brouwen...
de foto die ik vandaag koos, een zicht op de voorbij glijdende wijnstokken van
op de boot, kon ik nog wel uploaden. Iets zinvols er over vertellen was veel
moeilijker. Het beeld van de dag gaat over wijn, veel wijn, en dat moet
allemaal opgedronken worden... hoera... !!!
Qua tekst hebben sommige vroege bezoekers waarschijnlijk een net iets andere
versie gezien dan wat er vanaf nu te lezen staat. Noem het maar zelfcensuur of gekuist,
gerepareerd of beperken van de schade J
Na al die
maanden repeteren was het dan zo ver de première van de voorstelling, de
eerste van vier shows. Gewoonlijk gaat er dan van alles verkeerd, maar dat was
vandaag zeker niet het geval. Hoewel ik zowat de ganse show door het kijkvenstertje
van mijn fototoestel gezien heb, kon ik er toch van genieten. We kregen een
fris, vernieuwend, gedurfd, ik zou zelfs durven zeggen een tikkeltje
experimenteel stektakel voorgeschoteld. Het resultaat van mijn fotografische
arbeid evenwel, dat moet ik nog eens rustig bekijken, selecteren en bewerken. Ik
vermoed dat ik wel de nodige missers zal vinden tussen mijn oogst, meer dan me
lief is vrees ik. Makkelijk was het alleszins niet, de combinatie van weinig
licht, steeds weer veranderend licht en snelle dansbewegingen vroeg om een
korte sluitertijd en een niet al te groot diafragma, want je wil toch voldoende
scherptediepte. Hou dan je ISO-waarde maar eens binnen aanvaardbare grenzen,
het alternatief is immers een te lange sluitertijd pfff Ik heb vaker boven ISO
3200 gezeten dan er onder, dat belooft voor de nabewerking en de ruisreductie. Om
er snel eentje uit te pikken voor deze blog - het was al laat - heb ik maar op
veilig gespeeld. Met deze redelijk statische schimmen opname kon er weinig
verkeerd gaan en ik vond m nog best mooi ook.