Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
04-05-2015
04 mei Lammetjes
We hebben
vandaag Hannelore en Pieter terug naar het eigen nestje gebracht in Wuustwezel.
Het was alweer een tijdje geleden dat we met de camera op de boerderij hadden
rondgelopen en zeker in dit seizoen dreig je dan veel te missen want er is nog
al wat jong leven nu. We hebben de schade ruimschoots ingehaald moet ik zeggen.
Onder andere een dik dozijn jonge lammetjes huppelen er rond ondertussen en
voor drie daarvan was het een bijzondere dag want ze kwamen voor het eerst
buiten. Nog een kleine bijkomstigheid is dat het drie verstotelingetjes zijn,
hun respectievelijke moeders weigeren ze te zogen. Nicolas wil ze daarom met de
papfles voeden tot ze groot genoeg zijn om op eigen kracht te grazen. Dat is
hem wel toevertrouwd trouwens.
Ja natuurlijk wil je daar bij zijn in de weide en ik ben met een hele reeks
lammetjes-fotos thuis gekomen. Phaido begreep evenwel niet zo goed dat het
baasje wél en hij niet over de afsluiting mocht. Braaf bleef ie wachten aan de
andere kant. Maar toen gingen de lammetjes zelf kennis maken met die vreemde vierpoter.
Ze hebben elkaar uitgebreid besnuffeld doorheen de mazen en natuurlijk heb ik
dan de vinger op de afdrukknop.
De twee
jongsten van dochterlief zijn weer even op bezoek. Morgen is er blijkbaar een
of ander evenement in de school waar ze normaal gezien op maandag naar toe
moeten en er is daarom geen les. Papa en mama moeten werken, de twee oudsten
gaan naar een andere school en die zijn ook niet thuis, dus moeten de
grootouders voor opvang zorgen. Wat zou de wereld zijn zonder grootouders Niet
dat we het erg vinden trouwens J
Op zondagavond hebben we evenwel ook een traditie in ere te houden die zegt dat
we dan samen met enkele goede vrienden in een van de plaatselijke horecazaken
afspreken om wat bij te kletsen en om iets te consumeren. We hebben de kids dan
maar meegenomen, de taverne aan camping De Korte Hei is behoorlijk
kindvriendelijk en er is een speeltuin, een zandstrand langs de grote vijver en
moet het gezegd dat ze zich daar toch nog behoorlijk vermaakt hebben, even
toch, want we wilden zeker niet te lang blijven. Na het stoeien en voor we weer
naar huis reden ging een warme chocomel er nog wel in. Ik heb stiekem het
fototoestel even boven gehaald, omdat ik niet wilde flitsen moest de Iso-waarde
flink omhoog maar dat kan de 6D best aan. Dan nog bleef de sluitertijd
behoorlijk lang en dat zie je ook aan de lichte bewegings-onscherpte bij Pieter
maar dat vond ik niet echt storend. Ik heb de foto uiteraard eerst in kleur
door de nabewerking gehaald, maar in zwart wit vond ik m toch sterker.
Een
dubbelfoto vandaag en rijkelijk laat eigenlijk... daar is een goede reden voor
natuurlijk.
Mijn traditioneel verjaardagsfeestje/etentje met de goede vrienden moest deze
keer een week later, we waren op 25 april immers met de fotoclub aan de Moezel.
Het uitstel betekende in dit geval zeker niet dat het minder leuk of gezellig
werd, integendeel. Boezemvriend Jef was er weliswaar niet bij, maar dat zou
vorige week ook al zo geweest zijn want hij ligt in het ziekenhuis te
herstellen van een hartprobleem. We hebben aan hem gedacht vanavond en we
hebben meermaals op hem getoost en we hebben hem ook aan de lijn gehad, we
halen samen de schade wel ooit in Jef
Een aantal op bourgondische wijze feestvierende en van de goede dingen des
levens genietende mensen in beeld brengen was een mogelijkheid geweest om een
foto van de dag te schieten, maar dan had ik zelf even afstand moeten nemen van
het gebeuren om achter de camera te kruipen. Dat vond ik niet meteen gepast dus
werd het deze keer een dubbelfoto, namelijk hoe de feesttafel in huize Pol en
Josee er uitzag rond zes uur s avonds vóór de culinaire uitspattingen en daar
onder het slagveld na de strijd, toen de gasten allemaal naar huis waren, rond
twee uur in de ochtend.
Macroplannen
had ik al een tijdje. Op deze eerste mei was ik van plan meiklokjes te
fotograferen, dat leek me zeer toepasselijk voor deze lentemaand-bij-uitstek.
Toen ervaren mede-fotoclublid en vriend Alex me voorstelde zijn set extension
tubes eens uit te testen voor het macro-werk ging ik daar maar al te graag op
in. Ik heb eerst thuis binnen wat zitten experimenteren met die dingen en toen
ik proefondervindelijk had uitgevlooid hoe dat zat met scherptediepte,
diafragma en eventueel lichtverlies ben ik er mee het gras in gedoken.
De meiklokjes hadden evenwel afgesproken hun bloei nog even uit te stellen en
met groene exemplaren wilde ik nu ook niet op de proppen komen. Daarom ben ik
naar kleine alternatieven op zoek gegaan en het is verrassend hoeveel verborgen
schoonheid onopgemerkt in de macrowereld, zo vlak voor onze ogen, nooit gezien
wordt tot je er een geschikte lens voor op je toestel zet natuurlijk. Ik ken
de naam niet van het spul, maar het (on)kruid met vele kleine bordeaux-rood-bruine
bolletjes dat wel eens in graslanden voorkomt trok mijn aandacht. Die
bolletjes, 1 à 2 mm groot, zijn warempel mooie bloemetjes en in beeld genomen door
de Tamron 90 mm met een 36 mm plus een 12 mm ring er op ziet dat zo uit. Het
lijkt wel een volwassen rozentuin. De erg kleine scherptediepte moet je er bij
nemen als macro-fotograaf, maar dat is precies een van de charmes van dit soort
werk vind ik
Ik heb het
er moeilijk mee, de alomtegenwoordigheid van smartphones en tablets in de
samenleving lijkt onstopbaar. De vanzelfsprekendheid waarmee hele generaties de
virtuele wereld van de zogenoemde sociale media invluchten terwijl de echte
wereld naast hen gewoon verder gaat is een beetje triest eigenlijk, en tegelijk
behoorlijk tegen de borst stotend. Krijg je bezoek, zitten ze de helft van de
tijd met dat ding voor hun neus, probeer je in een kroeg een gesprek te
beginnen geen gehoor, sta je in de file in de friet- zaak, is je voorganger driftig
aan het e-mailen terwijl hij eigenlijk moet bestellen, maar voorsteken mag ook
niet, zit je in het theater en is fotograferen met flits verboden, dan
schitteren er tientallen kleurige schermpjes voor je, wil je bij een evenement
iets fotograferen dan staan er plotsklaps hele hordes smartphone-fotografen
voor je lens op het spannendste moment, ben je in een vergadering, heeft de helft van de deelnemers dat ding op tafel liggen en dan komt er weer een facebook-bericht binnen van een "vriend" die ze in het echt nog nooit hebben gezien zucht, diepe zucht Ik geloof er
stellig in dat de volgende generatie kinderen met de smartphone wordt verwekt.
Laat nu toevallig communicatie een van de themas van de fotoclub zijn deze
trimester Uit frustratie of is het tegendraadse ballorigheid heb ik geprobeerd
aan onze eettafel de smartphone-generatie te parodiëren met twee ondertussen
antieke twintigste-eeuwse telefoons. Een ouderwets sepia-tintje was precies wat
er bij hoorde vond ik. Deze plaat heb ik Geef me het zout eens aan genoemd.
Het is een
cliché van hier tot in Tokyo. Er zal wel geen enkele hobby-fotograaf
zijn die nog nooit een pluizenbol gefotografeerd heeft. Maar een pluizenbol met
bezoek decimeert het aantal collegas meteen natuurlijk.
Het was ook helemaal niet mijn bedoeling dit insect vast te leggen toen ik deze
morgen door een weide kroop in de Smallebroeken. Ik vond het
paardenbloementapijt interessant genoeg om er een beetje mee te spelen en
eventueel er enkele mooie achtergronden aan over te houden. Ik had ook de
macro-lens er niet opstaan, maar toen dat vliegbeest op de pluizenbol
neerstreek bleek de 24-105 ook voldoende macro-capaciteiten te hebben om er
deze opname uit te puren
Toevallig
zat het weer tijdens het weekend even in een dipje en zowel gisteren als
vandaag was het iets frisser dan we zouden wensen, maar de zon kwam er toch
regelmatig door. Mede door de mooie dagen waar we eerder deze maand al van
mochten genieten is de natuur nu helemaal op kruissnelheid gekomen en de lente
laat zich in alle uitbundigheid van zijn mooiste kant zien. Tijdens de
wandeling deze morgen besloot ik dan ook daar extra aandacht aan te besteden en
de sfeer proberen te vatten. Weiden met paardenbloemen en pluisjes, links en
rechts enkele blauwe druifjes en andere wilde bloempjes, jonge brandnetels in
de berm dat doet er me aan denken dat we deze week eens moeten gaan plukken
om soep te maken -, brem, Japanse kerselaars in bloei, mooie wolkenluchten,
jong groen de onderwerpen kwamen in een hoog tempo voorbij. Op een bepaald
moment zag ik er een aantal samen in één beeld: kerselaar, jong groen, blauwe
lucht, wolken en ook de vlakverdeling vond ik best geschikt klik, foto van de
dag: lente !!!
Phaido die
koeis verstaat attendeerde me op deze conversatie tussen twee jeugdige
koebeesten
- Moet je eens kijken wat daar ligt
- Das een fototoestel slimmeke
- Nee, daar achter bedoel ik
- Oei, ik denk dat die meneer ziek geworden is
- Zouden we de 112 niet moeten bellen?
- Bah nee, trouwens ik heb mijn GSM niet bij
- Hee wacht, hij beweegt enneuhhh hij staat weer recht
- Tja, dat gaat toch niet zo gemakkelijk precies
- Die is precies ook niet meer van de jongste he
- Nee, en van de magerste is ie ook nie
De rest van het gesprek heeft Phaido niet willen vertalen
Gisteren was
het een dag die qua planning vrijwel helemaal strikt geregisseerd was, vandaag daarentegen
was da laatste dag van ons clubweekend er eerder een van ieder-doet-wat-ie-wil
De enige afspraak was dat we elkaar nog eens zouden zien rond half twaalf aan
de kerk in Pünderich.
Wij kozen er voor eerst met Phaido een fikse wandeling te maken in de bossen tussen
Wittlich en Zeltingen Rachtig. Nadat we behoorlijk bezweet nog genoten hadden
van de authentieke dorpsbeelden van Pünderich en de gemeenschappelijke drink
ze hadden er warempel Duvel wilden wij nog verder naar Cochem.
Als je over de Moezel praat dan is een van de ikonische onderwerpen altijd weer
de Reichsburg in Cochem. Ik heb er ook al menige foto van gemaakt, maar meestal
zie je beelden die van onderaf genomen
laten zien hoe hij majestatisch boven de Moezel prijkt. Deze keer kozen we er
voor om m van af een hoog panoramapunt in beeld te brengen
Na dat we
gisteren de voorstelling van Balance hadden gezien vertrokken we deze morgen,
een dag later dan de overige leden in alle vroegte naar de Moezel om toch nog
twee dagen van de clubuitstap van de fotoclub mee te pikken. Daarenboven vier
ik al zeventig jaar lang mijn verjaardag op deze 25-ste april en dat
was deze keer niet anders... tram 7 dus zucht.
Het werd een natte gemeenschappelijke wandeling, weinig wandelpret en
wandelfotos dus, een boottocht van Zeltingen naar Bernkastel met aansluitend
een klim naar de ruine boven het stadje leverde dan weer wel enkele leuke
beelden op. De avond met de viering van het Geburtstagskind door
medeclubleden en andere hotelgasten zal zonder twijfel ook wel menigmaal
gefotografeerd zijn maar daar herinner ik me alleszins weinig meer van.
Na het feest had ik eigenlijk meer zin in slapen dan in nog een tekstje te brouwen...
de foto die ik vandaag koos, een zicht op de voorbij glijdende wijnstokken van
op de boot, kon ik nog wel uploaden. Iets zinvols er over vertellen was veel
moeilijker. Het beeld van de dag gaat over wijn, veel wijn, en dat moet
allemaal opgedronken worden... hoera... !!!
Qua tekst hebben sommige vroege bezoekers waarschijnlijk een net iets andere
versie gezien dan wat er vanaf nu te lezen staat. Noem het maar zelfcensuur of gekuist,
gerepareerd of beperken van de schade J
Na al die
maanden repeteren was het dan zo ver de première van de voorstelling, de
eerste van vier shows. Gewoonlijk gaat er dan van alles verkeerd, maar dat was
vandaag zeker niet het geval. Hoewel ik zowat de ganse show door het kijkvenstertje
van mijn fototoestel gezien heb, kon ik er toch van genieten. We kregen een
fris, vernieuwend, gedurfd, ik zou zelfs durven zeggen een tikkeltje
experimenteel stektakel voorgeschoteld. Het resultaat van mijn fotografische
arbeid evenwel, dat moet ik nog eens rustig bekijken, selecteren en bewerken. Ik
vermoed dat ik wel de nodige missers zal vinden tussen mijn oogst, meer dan me
lief is vrees ik. Makkelijk was het alleszins niet, de combinatie van weinig
licht, steeds weer veranderend licht en snelle dansbewegingen vroeg om een
korte sluitertijd en een niet al te groot diafragma, want je wil toch voldoende
scherptediepte. Hou dan je ISO-waarde maar eens binnen aanvaardbare grenzen,
het alternatief is immers een te lange sluitertijd pfff Ik heb vaker boven ISO
3200 gezeten dan er onder, dat belooft voor de nabewerking en de ruisreductie. Om
er snel eentje uit te pikken voor deze blog - het was al laat - heb ik maar op
veilig gespeeld. Met deze redelijk statische schimmen opname kon er weinig
verkeerd gaan en ik vond m nog best mooi ook.
Gisteren en
vandaag waren het de laatste repetities voor de show Reflections door de
dansers en danseressen van dansinstituut Balance. Ze hebben er lang voor
gerepeteerd en de laatste scherpe kantjes werden er afgeslepen op het podium in
het Schaliken, de zaal waar het dit weekend allemaal gaat gebeuren. Uiteraard
was ik er beide dagen ook bij om al wat fotos te maken, maar vooral om
standpunten te zoeken, beelden in me op te nemen en me voor te bereiden op
morgen avond want dan wordt er van mij verwacht dat ik de show fotografeer. Uit
zon repetitie leer je veel, bijvoorbeeld dat het licht weer niet echt
voordelig is voor de niet flitsende fotograaf. De vele spots zorgen er voor dat
er altijd wel iets overbelicht is en als je daar dan je instellingen aan
aanpast is de rest te donker Soms, heel soms zit het dan toch even helemaal
goed. Ik kreeg ons Julieke te pakken in een mooi tegenlicht en de al eerder
aangehaalde spots met vele kleurtjes heb ik mooi buitenspel gezet door er een
zwart wit omzetting op los te laten, zo had ik tenminste geen last van de
onnatuurlijke en door elkaar lopende kleurtemperaturen
Wij hebben
een familiezwakte. Veel en fanatiek sporten is blijkbaar niet goed voor de
familiemeniscussen. Ik vermoed dat wij een weerbarstig meniscus-beschadigend
gen doorgeven in onze DNA. Mijn vader had twee kunstknieën de laatste jaren van
zijn leven, zelf ben ik al aan beide knieën geopereerd om meniscusletsels te
verhelpen en nu was het de beurt aan zoon Michael.
Deze morgen moest ie nuchterbinnenkomen in het ziekenhuis St. Monica in Deurne en in de loop van de vroege
namiddag mochten we hem al gaan oppikken. Dit soort ingrepen gebeurt
tegenwoordig tijdens een dagopname. Hij mocht nog niet meteen mee, hij moest eerst
nog een portie ziekenhuiskost tot zich nemen, kwestie van de rekening nog een
duwtje te geven denk ik. Toen hij zich van die taak gekweten had mocht hij
hinkend op eigen kracht alweer met ons naar buiten lopen. Hij heeft er
zichtbaar een goed gevoel bij op de foto en hij gaat er van uit dat hij alsnog
eind augustus de trans-alp wedstrijd zal kunnen lopen ik heb daar mijn
twijfels over, de familie-meniscus-geschiedenis kennende
Ik ga steeds
minder vaak fietsen merk ik. Dat komt natuurlijk omdat Phaido niet meteen een
grote fan is van het fietskarretje waar ie dan in moet en ik gun hem dan maar zijn
wandelplezier. Toen ik deze namiddag alleen vertrok met mijn tweewieler meende
ik een ontgoochelde en beschuldigende hondenblik te zien die me nakeek. Ja,
sorry Phaido, maar ik wilde nu eenmaal enkele losse geocachen gaan oppikken in
en rond Turnhout en die lagen nog al ver uit elkaar, te ver om al wandelend
allemaal te bereiken alleszins en constant in en uit dat karretje, dat zag ik
helemaal niet zitten
Een van de dingen die ik zocht was verborgen in de buurt van de kapel van
Rhoode in het gehucht Zwaneven, Oud Turnhout. Dan loop je natuurlijk ook even
in de kapel binnen. Het was er redelijk duister Iso maar meteen op 2000 gezet
en het invallende licht door het raampje links viel me meteen op, pas toen ik
thuis op de PC de foto bekeek zag ik de tekening daarvan op de vloer en dat
intrigeert me enorm. Een verklaring voor de groene schijn heb ik niet ik moet
zeker nog eens terug gaan kijken daar.
Wat
een mooie lentedag mochten we vandaag beleven Deze morgen al, tijdens de pipi
en kaka wandeling met Phaido waren Josee en ik het er over eens dat we de
beloftes die we van uit het weer-front merkten niet zo maar konden laten
voorbij gaan. Haspengouw, bloesems , dat was het eerste wat in ons opkwam. Enkele
telefoontjes naar onze wandelvrienden later was alles gepland, we zouden met zn
zevenen plus de hondjes een grote bloesemwandeling gaan maken in Mettekoven. En
of we er van genoten hebben.
Na de wandeling, de gigantische bijhorende foto-oogst en het terrasje met de
nodige streekbieren was onze goesting nog niet over en wilden we ook nog het
bij fotografen ondertussen welbekende doorkijk-kunstwerk-kerkje gaan bekijken
in Borgloon. Weer fotos natuurlijk, en laat de ondergaande zon nu net voor dat
mooie tegenlicht zorgen waar wij binnen onze fotoclub een werkpunt van gemaakt
hebben deze trimester Gefundenes Fressen he
Nog
niet zo lang geleden zagen we deze old-timer-ijsjes-auto ergens in Lommel, ik
meen dat het vorig jaar in september was, toen werd ie weggesleept omdat ie
ergens verkeerd geparkeerd stond. Vandaag stond ie in een weide in Lommel
Kattenbos bij gelegenheid van de molenfeesten. Wij waren helemaal niet van plan
om daar naar toe te gaan, integendeel, wij hadden wandelplannen toen wij de
wagen een eindje verderop parkeerden en die drukte kunnen wij missen als
kiespijn.
Toen wij na een schitterend mooie geocache wandeling voorbij het feestterrein
kwamen waren de molenfeesten net afgelopen en het verfrissende ijsje dat wij
meenden verdiend te hebben konden we dus wel vergeten. De Bolero ijsjes-auto
stond er nog en dezelfde drang om m te fotograferen voelde ik nu ook weer
opkomen en ook nu kon ik er niet aan weerstaan.
Terwijl
dezer dagen weer hele hordes natuurfotografen naar het Hallerbos afzakken om de
boshyacinten te fotograferen hoefde ik vandaag maar enkele honderden meters te
wandelen om een vergelijkbaar bloementapijt vast te leggen. Okee, het zijn geen
paarse, maar witte bloemekes hier in Lichtaart, de naam ontsnapt me overigens
en het is heus niet zon grote oppervlakte waar ze bloeien, maar de plek is
alleszins interessant genoeg om er een tijdje bezig te zijn met je fototoestel.
Ik heb diverse benaderingen uitgeprobeerd, tegenlicht, zon in de rug, hoog
standpunt, laag standpunt, groot diafragma, klein diafragma Ik ben er nooit
vies van, proefondervindelijk uit te testen of de theorieën waar ik me gulzig
mee volprop in de praktijk ook de resultaten blijken op te leveren die ik er
van verwacht. Het groot diafragma waar ik deze opname mee maakte leverde alvast
een erg kleine scherptediepte op. Die maakt het bos in de achtergrond heel
rustig. De smalle strook die wél scherp is, met bloemekes, een boom aan de
rechterkant en enkele verdwaalde takken is waar het om gaat en die hoort de
aandacht naar zich toe te trekken. Ik vind m wel sfeervol zo.
Misschien dat ik volgende week toch ook eens naar het Hallerbos ga, ik heb de
smaak te pakken nu. J
Toen we deze
avond langs het Zilvermeer reden vlak voor zonsondergang vond ik plots dat
Phaido nog een korte avondwandeling nodig had, niet zonder enige bijbedoeling
natuurlijk. Het vrouwtje laat zich meestal ook niet pramen als het over
wandelingen gaat, dus die was meteen akkoord. Ik ken daar wel enkele fotogenieke
plekjes en een geschikt parkeerplaatsje was zo gevonden. Ik griste de camera
mee uit de wagen en uit de fotosessie die volgde plukte ik dit beeld. Handig
als je de modellen altijd bij de hand hebt.
Zeggen dat
ik van pretparken hou zou de waarheid geweld aan doen. Ik vind al die
adrelanine oppeppende attracties wel leuk en ik zal ook aan geen enkele verzaken
tijdens een bezoek, maar het schijnbaar algemeen aanvaarde file-aanschuiven
gaat meestal boven mijn tolerantiegrens.
Vandaag zijn we met de kleinkids naar Walibi geweest. Als grootouder moet je
soms al eens verregaande toegevingen kunnen doen Na de files op de snelwegen
om er te geraken en de files bij zo ongeveer alle attracties was er
uiteindelijk ook nog een file bij de schamele twee kassas waar je een ticket
kon kopen om de parking te verlaten. Verregaand, ik stelde het toch al.
Ik ben geen fan, laat dat duidelijk zijn, en zeker al niet toen we na een uur
aanschuiven bij De Weerwolf aan het vertrek kwamen en ik mijn rugzak moest afgeven,
daar kon ik nog mee leven, ik zou hem bij aankomst weer oppikken maar ook mijn
camera mocht niet mee. Tja, camera, lens, filters, dat laat ik niet zo maar in
de handen van een of andere pipo die ik van haar noch pluim ken en waar ik
strikt genomen, als er al iets fout zou gaan, geen enkele juridische aansprakelijkheid
tegen kan laten gelden. Ik ben dus maar weer uit gestapt en heb me voor de rest
van de dag beperkt tot het maken van fotos vanaf de begane grond.
Het was niet allemaal wrevel en irritatie natuurlijk. Ik heb zeker ook wel
enkele mooie shots van ons gezelschap kunnen maken. Bij de Cobra kon ik ze
allemaal in één plaatje vatten en dat was niet eens zo gemakkelijk. Marie Leen
met de gestreepte t-shirt en Julie, daar achter zus Lily en Hannelore, dan
enkele onbekenden daar achter komen weer dochter Ilse en Jef en al behoorlijk
in de onscherpte zien we ook nog Pieter en vriendinnetje Laura.
We hebben
allemaal al wel eens verwonderd en bewonderend gekeken naar de mooie kleurtjes
die je kunt zien op een CD bij een bepaalde lichtinval neem ik aan en collega
hobby-fotografen hebben misschien ook al eens het fenomeen als onderwerp gekozen
ik wel alleszins en vandaag stootte ik op iets vergelijkbaars.
Tijdens de wandeling deze morgen zag ik in een fractie van een seconde een
mooie schittering in een spinnenweb langs het paadje, net genoeg om mijn
aandacht te trekken en, het hoeft geen verwondering te baren, daar wilde ik wel
eens op loos gaan met mijn fototoestel. Afhankelijk van welke hoek ik koos om
te kijken kwamen de mooiste kleurencombinaties voorbij, vergelijkbaar met wat
je bij de eerder genoemde CDs kunt zien. Ik had de macro-lens er op zitten en dan heb
je sowieso al een erg kleine scherptediepte. Ik heb daarom met verschillende
diafragmas, gaande van klein tot heel erg klein enkele opnames gemaakt van uit
diverse standpunten, maar hoe kleiner het diafragma, hoe minder intens de
kleurtjes werden. Vandaar dat ik uiteindelijk koos voor deze opname met een
kleine scherptediepte, - de scherpte zit eigenlijk vooraan -, maar in ruil
kreeg ik mooiere kleuren, vooral achteraan in de relatieve onscherpte.