Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-04-2015
10 april Daydream Festival
Gelukkig hoef
ik bij deze foto geen bijhorende audio te laten voorbijkomen. In Lommel vindt
dit weekend het Daydream Festival plaats, een kloon van Tomorrowland zeg maar.
Het laatste waar je mij van kunt verdenken is dat ik van boenke-boenke muziek
hou, het doet me zelfs een beetje pijn als ik de term muziek er op moet plakken,
maar er is blijkbaar een hele generatie die daar anders over denkt want er
worden 30.000 toeschouwers verwacht. Telkens
we in de voorbije weken langs het nieuwe industrie gebied Kristalpark reden richting
Lommel hadden we al wel gemerkt dat er iets groots te gebeuren stond. De
verzameling kleurige giga-tenten en andere accomodaties groeide met de dag en
deze week was dat een ware plastic-nepstad geworden. Dan zoek je als
nieuwsgierige mens enige info op het internet en zo kwam ik te weten dat een
hele horde Dee-Jays zal worden losgelaten op de naar vertier zoekende liefhebbers.
En vandaag barstte het allemaal los. De eerste klanten stroomden toe terwijl we
er rond 5 uur voorbij kwamen. Ik zette de wagen langs de kant want ik wilde
toch wel enkele fotos maken. Die kleurige tenten vond ik op zich eigenlijk best
fotogeniek. Jammer dat de boenke boenke ondertussen al op volle sterkte de
buurt terroriseerde en zodoende heb ik me maar snel uit de voeten gemaakt na twee
shots. Dit is er één van.
Ze verwachten daar een warme nacht blijkbaar want zoals je ziet hebben ze de nodige grote ventilators
gezet om de boel af te koelen J
Ik
had eens ooit gelezen in een of ander artikel dat Orval, gezien zijn
samenstelling, het bier zou zijn waarbij je het minste risico liep om te
verdikken. Ik ben dan ook fanatiek Orval beginnen drinken toen en ik heb niet
nagelaten mijn geloof in Orval te pas en te onpas te verkondigen aan vrienden
en kennissen. Een van de resultaten was dat, op mijn verjaardagsfeestje, ik van
alle bezoekers een bak Orval kreeg als cadeau, dat hadden ze afgesproken. Ik
heb een jaar lang alleen maar Orval gedronken om door die berg heen te geraken.
Geen grammetje kreeg ik er af gedronken helaas...
Toen we vandaag een bijzonder fijn geocache rondje gelopen hadden in Oevel
zagen we tegen het einde van de tocht deze prachtige VW-old-timer geparkeerd staan
langs onze route. Met dit warme lenteweer en na ettelijke kilometers stappen
was het dorstniveau bij ons groepje naar grote hoogtes gestegen. En dan zie je
dit die nummerplaat die bakken op het dak ik weet niet of het als
publiciteit bedoeld was, maar het kwam wél binnen en geen café in de wijde
omtrek te bespeuren.
Een half uur later, nadat we alles succesvol afgerond hadden, inclusief bonus,
zaten we op een terrasje na te genieten. Voor mijn neus stond een Duvel. Dat
vind ik nog lekkerder. J
Ik heb
eigenlijk niet zoveel fotos waar de beide zusjes, Hannelore en Marie Leen,
samen goed op staan. We kennen allemaal wel het fenomeen dat als je een koppel,
duo, stel fotografeert er op het beslissende moment altijd wel één is die met
de ogen knippert, even wegkijkt, een zenuwtic te verwerken krijgt, plots
beweegt of om nog een andere duistere reden de foto verknalt. Bij deze twee
zusjes komt er dan nog eens bij dat de ene de oudste is van vier en de andere
de jongste, zodat er relatief gezien tussen beiden, naar hun leeftijd terug
gerekend, al bijna een generatie verschil is. Daarenboven kibbelen ze te pas en
te onpas zodat ze samen goed te pakken krijgen niet zo eenvoudig is.
Vandaag kregen ze na een niet eens zo moeilijke zoektocht naar de coördinaten
een, op het einde toch wel listig verstopte, multicache te pakken op de
Keiheuvel. Een leeggespoten en dan in het zand ingegraven brandblusser als container voor een geocache, je
moet er maar opkomen. Ze waren toevallig op hetzelfde moment dezelfde mogelijke
verstopplaats aan het inspecteren en het gemeenschappelijke succes was goed
voor een knuffel die ik gemakkelijk kon vastleggen met mijn toestel. Ik
had m immers al eerder gevonden en ik wist waar ik moest staan wachten om een
zegepraal vast te leggen.
Phaido wist dat blijkbaar ook want die lag boven op de berg te bekijken hoe de
zoektocht evolueerde en hij zag dat het goed was
Paasvakantie
en dan zijn wij maar wat content dat ze op bezoek komen. Er zijn weer een drietal
nakomelingen neergestreken in huize Pol en Josee. Omdat nichtje Julie met broertje,
papa en mama op citytrip is naar Londen had Marie Leen daarenboven gevraagd of
ze een vriendinnetje mocht meebrengen als extra speelkameraad. Uiteraard hebben wij daar helemaal geen bezwaar tegen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd
Vandaag zijn we alvast een fikse wandeling gaan maken in de bossen van
Averbode, we hebben de likdreef bezocht, de abdij en omdat we toch in de buurt
waren zijn we dan ook maar eens bij tante Lily langs gereden in Aarschot. Nonke
Dreeke vond het niet erg dat ik de rest van de namiddag spendeerde in zijn
fotostudio met het jonge volkje en daar heb ik weer een gigantische oogst
aan kandidaten voor het album 2015 kunnen binnenhalen. Dit is Marie Leen met vriendinnetje Caroline. Ik zal morgen
nog wel een deel van de overige fotos op Facebook zetten, kwestie van de
respectievelijke ouders ook al even te laten meegenieten
Mijn
weelderig lichaam en het bijhorend gewicht komen wel eens in conflict met de
zwaartekracht. Maar toch durf ik, als de boom er stevig genoeg uitziet en de
onderste tak vanaf de grond niet te hoog zit, mezelf wel eens naar boven te
hijsen om een geocache uit een hoge verstopplaats te gaan halen.
Er zijn helaas ook klim-cachen waar je
professioneel klimgerief en een getraind atletenlijf voor nodig hebt om ze te
pakken te krijgen. In beide gevallen is dat niet het geval bij ondergetekende. Daar
pas ik dus voor en ik zet die ook zo snel mogelijk op negeren op de site
geocaching.com, zo kunnen ze me niet constant confronteren met het feit dat er
in de omgeving nog dingen zijn die ik niet op mijn palmares heb staan. Maar als
er dan iets voorbij komt waar ik van meen dat ik het nog aankan dan wil ik wel
eens de boom in tot grote ergernis van het vrouwtje die vindt dat dit
zottenwerk is. Hoe ouder hoe zotter ik heb het weer eens moeten aanhoren. Ze
wilde wel nog een laatste foto nemen voor ik naar beneden zou storten. Niet dus
J.
Ik kan het
ook niet helpen weer kwamen we vandaag in de buurt van een plas tijdens onze
wandeling en ook deze keer was het zwemweer voor hondjes en alweer had ik de
camera in aanslag om dat allemaal vast te leggen. Om niet voor de volle honderd
procent in herhaling te vervallen zal ik de gezamenlijke zwempartij van Phaido
met zijn nieuwe vriendinnetje reserveren voor het familiealbum en op deze plek
wil ik dan maar Nesta voorstellen.
Phaido had Nesta al eerder ontmoet in het bos en na enig snuffelwerk vond hij
dat ze voor een betere kennismaking in aanmerking kwam. Ze was weliswaar nog
maar 11 maanden oud en dus nog behoorlijk speels, onstuimig en energiek, iets waar
Phaido niet meer zo gek op is, maar toen we haar bij de plas weer tegen kwamen
hebben ze toch een tijd lang samen gespeeld, in en uit het water.
Nesta had alleszins energie op overschot en in het bijzonder de manier waarop
ze enkele keren bijna achterwaarts uit het ondiepe water opsprong vond ik wel
grappig. Ik heb uiteraard geprobeerd het goede moment te pakken te krijgen en
een enkele keer was het raak.
Pieter moest
vandaag breakdancen in het centraal station van Antwerpen. Er was daar een
internationaal breakdance evenement georganiseerd en samen met zijn vaste
partner Axel wilde hij de concurentie aangaan met de beste breakdansers van de
wereld en omliggende planeten. Een dance-battle voor duos das iets waar ze al
eerder goede resultaten konden in neerzetten met zn tweeën.
Het hoeft dan ook geen verwondering te baren dat pake Pol kort voor de middag
van Herentals naar Antwerpen spoorde. Fotovriend Alex was ook van de partij
trouwens, maar toen bleek dat het gebeuren uiteindelijk maar om half twee zou
starten in plaats van de oorspronkelijke aangegeven twaalf uur moest die wegens
andere verplichtingen weer naar huis zonder breakdance fotos. Voor mezelf bleek
het wachten de moeite waard. Ik heb een hele mand fotos op facebook gedeeld
voor de geïnteresseerden en deze ene had ik gereserveerd voor mijn dagelijkse blog.
Vandaag zou
het wandelseizoen beginnen in zorgtehuis Hoevezavel. Deze morgen kregen we
evenwel een telefoontje om ons te melden dat bij nader inzien het niet zo
verstandig zou zijn om bij deze temperaturen met de bewoners naar buiten te
trekken. Tja, we hadden toch een trip naar Lommel gepland en dan hebben we maar
enkele vrienden opgetrommeld om samen met ons van de gezonde buitenlucht te
genieten. Zo kwam het dat we met zn zeven plus drie honden in het mooie
natuurgebied bij de Keiheuvel in Balen aanbeland zijn deze namiddag.
Zand, duinen, heide, vennetjes, de Kempen op zn mooist ook de woefkes konden
het appreciëren. In het bijzonder de waterplassen waren zeer in trek bij de
twee golden retrievers. Terwijl pommeriaantje Rox veilig bij zijn vrouwtje bleef
vonden Phaido en zijn jonge vriendje Guus dat het al best prettig toeven was in
het water. Tientallen keren zijn ze erin, eruit, erin, eruit gelopen en elke
keer weer dienden zich leuke fotomomenten aan, maar elke keer ook moesten we
goed op onze apparatuur letten als ze zich weer eens vlakbij kwamen droog schudden
Deze middag
kon ik het niet meer bedwingen, ik ben vertrokken voor een pittige fietstocht.
De storm van de laatste dagen leek zijn scherpste kantjes kwijt te zijn en
volgens de weermensen zouden, zeker in het noord-oosten van het land, de nodige
zonnige perioden voorbijkomen en droog zou het ook blijven Go Pol go
De tocht voerde me ( uiteraard ) richting enkele nog niet gevonden geocaches,
maar die liggen steeds verder van de deur natuurlijk. Toen ik over de nieuwe
brug over het Albertkanaal, pronkstuk van de nieuwe noord-zuidverbinding, fietste, vond ik al dat ik daar maar eens
enige fotografische aandacht aan moest besteden. Dus heb ik, toen ik er
overheen was en de zon in mijn rug had, enige afstand genomen en een standpunt
gezocht van waar ik m in zijn volle glorie kon te pakken krijgen. Je ziet
natuurlijk dat de begroeing zich nog niet hersteld heeft, maar dat vond ik niet
eens zo erg. Met de verkeersborden, electriciteitsmasten en verlichtingspalen
moet je leren leven als fotograaf natuurlijk en ik stond al lang genoeg te
wachten tot ik m volledig verkeersvrij kon fotograferen. Helaas kwam op het
moment dat ik mijn kans zag toch nog die ene personenwagen in beeld, maar dat
is alleszins beter dan de hele kolonnes vrachtwagens die daar continu voorbij
denderen.
Mijn
paaszelfportret van een tijdje geleden maakte ik al met dezelfde eitjes als
achtergrond. Tijdstip, standpunt en belichting waren toen behoorlijk anders dan
bij deze opname. Nu het vrouwtje de paasversiering nog een beetje meer allure
heeft gegeven door de bloemekes die ze kocht op de paasmarkt in Hoevezavel er
aan toe te voegen vond ik dat ik het geheel maar eens vanaf de buitenkant in
beeld moest nemen. Het is tenslotte de goede week en Pasen begint te kriebelen.
De onderdelen die ik eigenlijk wilde tonen kwamen niet voldoende tot hun recht
met een onbelemmerde inkijk naar de woonkamer er achter, pas toen ik de
gordijnen dicht deed vond ik dat het plaatje klopte, dit is onze paastableau
Storm over
Vlaanderland, er kwamen de nodige windrukken onze kontreien teisteren vandaag
en dat hebben we geweten. Na de ochtendwandeling en met zulk weer had ik
sowieso geen zin meer om nog uit de deur te komen om te gaan geocachen, te gaan
fietsen of om er nog eens op uit te trekken met Phaido. Ik zat dus deze
namiddag rustig voor de PC te facebooken en wat muziekjes te beluisteren via
YouTube toen ik plots achter het huis een donderend lawaai hoorde. Dat er iets
ernstigs aan de hand was begreep ik meteen en toen ikbuitenkwam zag ik de ravage. Het dak van onze
pergola was opgelicht door de wind, de tegen de muur bevestigde aluminium
balken waren op twee plaatsen verwrongen, twee kunststofplaten waren gaan
vliegen en die hebben een stuk van de dakgoot meegenomen, dan waren er ook nog
enkele steunbalken en kleinere onderdelen gesneuveld. Eén van de kunststofplaten
was, gelukkig zonder verdere schade aan te richten, in de tuin van de buren
beland en de andere ben van ons dak gaan plukken.
Na de eerste commotie heb ik mijn maatje Rudy gebeld zijn firma heeft die
pergola ooit gezet en samen hebben we contact genomen met de verzekering. Gelukkig
blijkt dat soort calamiteiten in de polis voorzien Ik moest de nodige fotos
nemen en dan zou de verdere afwikkeling wel vlot verlopen. Laten we het hopen
Voor een foto van de dag moest ik dus verder geen inspiratie zoeken vandaag, uit
de reeks die ik schoot voor de verzekering koos ik dit beeld van een grote
opening waardoor je de voortjagende wolken ziet. De platen en het aluminiumwerk
liggen op het gras. Maar of die nog bruikbaar zijn, daar heb ik mijn twijfels
over.
Skimmia, ik
had er nog nooit van gehoord tot Josee vorig jaar voor haar verjaardag een pot cadeau
kreeg van onze Nederlandse vrienden Kees en Hanneke. Het is een buitenplant zo
bleek, dus ze heeft de hele winter doorgebracht naast onze voordeur. Ik had er niet
meer zo veel aandacht aan besteed, echt opvallen deed ie niet met die trossen
rare kleine rode bollekes, maar met het losbarsten van de lente bleek de
onopvallende verschijning plots prachtige bloei-aspiraties te krijgen. Die
bollekes werden evenzovele mooie bloemekes, Assepoester had haar glazen
muiltjes aan getrokken en ik vond het vandaag de moeite waard om er de
macro-lens maar eens op los te laten. Zo rond een uur of vijf kregen we
warempel een streepje zon te zien en qua licht kon ik me niet beter wensen. De
witte gemetselde muur als achtergrond was dan weer minder fotogeniek maar middels
een strategisch geplaatst blauw A-4tje was dat probleem snel uit de wereld.
Met een 1,4x converter op de Tamron 90 mm macro, een klein diafragma ( f25 )
voor voldoende scherptediepte en een sluitertijd van 1/8 sec. kon ik deze stiekeme
schoonheid in al haar pracht vereeuwigen.
Al sedert
jaar en dag is het een traditie dat wij op zondagavond iets gaan consumeren met
de vrienden. Eigenlijk is het lang geleden begonnen als gezellig samenzijn met
de leden van onze motorclub, maar ondertussen is dit gewoon een vriendenclubje
geworden. Waar we vroeger probeerden regelmatig alle horecazaken van Lichtaart
afwisselend te bezoeken merken we ook op dat gebied een verandering,
tegenwoordig is het bijna vaste prik dat we in De Korte Hei afspreken, daar
kun je tenminste op normaal niveau gezellig met elkaar converseren terwijl een
aangenaam muziekje op de achtergrond blijft. Er is voorlopig plaats genoeg
misschien verandert dat wel als het seizoen eenmaal begonnen is in
Bobbejaanland en de campings en de bediening is er prima, wat wil een mens
nog meer
Zoals dat meestal het geval is waren wij ook vandaag weer de laatste klanten en
net voor we de uitbaters hun nachtrust gunden en naar onze eigen nestjes
uitzwermden sloop ik nog even naar buiten om deze foto te maken. Thuis gekomen
merkte ik dat enkele vrienden zich verstopt hadden achter deurstijlen en
dergelijke en niet op de foto stonden misschien heeft de Duvel daar iets mee
te maken. J
Automatische ISO trouwens, het toestel koos 6400 ( !!! ) Daar heeft die 6D
weinig last mee.
Druilerig
weer en Phaido stond al een poos ongedurig aan te geven dat het nu toch echt
wel tijd was om de dagelijkse ochtendwandeling aan te vatten. Tja, als je dan
toch nat moet worden, dacht ik, kan dat even goed terwijl je de pas opgeloste letterbox-cache
Op reis met Madonna oppikt in Turnhout. Ik wilde graag het resultaat van
mijn opzoekwerk verzilveren in de vorm van een log. De coördinaten die ik
gevonden had wezen naar een plaats in de buurt van het kanaal en omdat ik
vorige week daar bij beter weer weliswaar al eens een fijne wandeling had
gedaan met Phaido leek me dat nu voor herhaling vatbaar. En ik merkte dat er
nog lieden waren die geen schrik hadden om nat te worden. Enkele leden van de
kajakclub waren bezig aan een pittig trainingsrondje en terwijl Phaido
snuffelde en pipi en kaka deed heb ik een tijdje bewonderend staan kijken naar
de snelheid en de behendigheid van de bootjes en de sportmannen. Toen ze kwamen
aanmeren wees ik met vragende blik naar mijn camera en een kort knikje van de
eerste athleet was voor mij voldoende om snel enkele fotos te maken.
Paasmarkt in
woon- en zorgcentrum Hoevezavel in Lommel vandaag. Hoewel we niet meteen
rechtstreeks ingeschakeld waren bij dit aspect van het vrijwilligerswerk wilden
we toch, puur uit persoonlijke betrokkenheid, er een bezoek brengen. We weten
natuurlijk dat daar diverse werkgroepen bezig zijn met allerlei
bezigheidstherapiën en dat daar verrassend leuke resultaten uit kunnen
resulteren. We zijn dan ook met enkele bruikbare,aankopen thuisgekomen.
Bewoners, bezoekers en familieleden weten ondertussen wel dat ik daar
regelmatig met de camera rondloop, bij dit soort gelegenheden hoef ik niet eens
meer toelating te vragen om te fotograferen. Ik probeer altijd weer interessante
toestanden in beeld te nemen en in dit geval zou het misschien verkeerd
geïnterpreteerd kunnen worden Er was helemaal geen zware discussie tussen deze
drie mensen, die me alle drie zeer nauw aan het hart liggen trouwens, hoewel de
foto op zich dat zou kunnen suggereren.
Dat je bij het zien van dit plaatje niet meteen de ganse conversatie kunt
reconstrueren is niet eens zo belangrijk het in beeld brengen van menselijke
interactie is gewoon leuk en of dit nu helemaal conform bepaalde
regels is maakt me niet eens zoveel uit, ik vind het gewoon een plaatje dat vraagtekens kan oproepen Cafépraat,
dat is de meest rake naam die ik hier op kan plakken.
Een tijd
geleden zag je plots op de meest onverwachte plaatsen met breiwerk ingepakte
dingen in het straatbeeld verschijnen, dingen waarvan je normaal gezien niet
verwacht dat ze met breiwerk aangekleed worden. Fietsen, boomstammen,
bloembakken, hekwerk, auto-onderdelen, standbeelden je kunt het niet te gek
bedenken of enkele brei-enthousiastelingen meenden er zich op te moeten
storten. Het fenomeen kreeg ook een naam, ze noemden het wildbreien of voor
de anglofielen urban stitches. Net nu ik meende dat het ook weer een beetje
aan het weg ebben was zag ik in Tongerlo dit kompleet met breiwerk ingepakt
huis. Ik neem aan dat hier een hele kudde wildbreiers een tijdlang zoet mee
geweest is. Ik vond het alleszins interessant genoeg om de wagen even langs de
kant te zetten en mijn fototoestel uit de tas te halen.
Het vrouwtje
zorgt er telkenmale voor dat bij elk feest ons nestje op de gepaste wijze
versierd wordt. Met Pasen in aantocht denken we dan aan klokken, paashazen en
eitjes natuurlijk. In diverse maten en gewichten staan, liggen en hangen ze op
alle mogelijke plaatsen. Ik had het plan opgevat deze avond de verzameling die
ze aan het raam langs de voorkant van de woonkamer heeft opgehangen te
fotograferen. Tegen de donkere achtergrond buiten wilde ik de kleurtjes en de
spiegeling te pakken krijgen in een zo mogelijk verantwoorde kompositie. De
eerste foto die ik maakte, een test-shot om de belichting even goed in te
schatten, was achteraf gezien de beste uit de hele serie. Eigenlijk was het een
mislukking want ik sta zelf in beeld en dat was niet de bedoeling, de flash van
de opzetflitser staat er op, de lichten in de woonkamer branden nog en die zou
ik bij de eigenlijke opname ook doven en zo zijn er nog wel enkele ongeplande
details die er samen voor zorgden dat ik bij het bekijken op de PC deze steeds
leuker ging vinden. Bij de volgende opnames ging ik zelf uit beeld staan,
haalde ik de flitser van het toestel en legde hem op de grond wat meteen voor
een mooiere spiegeling zorgde, lichten uit en dus achtergrond mooi zwart
dichter bij wat ik van plan was en technisch beter maar mijn keuze was al
gemaakt. Ik noem m Paaszelfportret.
Een van de
aandachtspunten in de werkplanning van onze fotoclub voor de eerstvolgende maanden
is tegenlicht. Tegenlicht is het mooiste licht hoor je wel eens en ik kan die
stelling voor een groot gedeelte onderschrijven. Ik was daar sowieso al vaker
mee bezig en dat zal nu in de komende weken nog iets intenser worden. Vandaag
kreeg ik al een eerste kans om aan de slag te gaan.
Als we van en naar het dorp wandelen kunnen we dat langs de grote weg doen,
maar vaak lopen we liever door de smalle voetgangerspaadjes achter de tuinen.
Op sommige plaatsen lijkt het wel of je er door een donkere tunnel loopt, de
kruinen van de dennen en coniferen hangen er tot tegen de garages en muren aan
de overkant en verduisteren zo het pad. Ideale plek om te experimenteren met
tegenlichtopnames natuurlijk. Ik heb mijn proefkonijnen bijna altijd bij de
hand en ook nu wilden Josee en Phaido graag enkele keren over en weer lopen
terwijl ik met mijn instellingen aan het prutsen was. Ik heb een hele serie geschoten,
gaande van helemaal zwarte silhouetten tot ingeflitste fotos met normaal
belichte modellen. Dit is er eentje met nog net voldoende natuurlijk licht bij
het binnenlopen van de donkere strook.
Als we de
weermannen mochten geloven dan zou vandaag de enige mooie dag van deze week
worden, en dus hebben wij niet geaarzeld om een lange geocache tocht te
plannen. In de buurt van Averbode was nog een en ander te vinden dat wij nog
niet op ons palmares hadden staan.
Dat wij onze diverse hobbies wel eens willen combineren is ondertussen wel
geweten neem ik aan en dus mag het geen verwondering baren dat er ook een en
ander geconsumeerd werd. Mijn goede vriend de Canon Eos kwam ook rijkelijk aan
zijn trekken. Een bezoek aan de abdij is immers bijna vanzelfsprekend als je in
de buurt bent en je op een dagelijkse foto-oogst zit te azen. Het is niet de
eerste keer dat ik daar kom om te fotograferen en het wordt erg moeilijk om
daar nog iets origineels te bedenken, maar het blijft een mooi onderwerp
natuurlijk. Dit is een verticaal panorama samengesteld uit vier liggende fotos.
Er was een
tijd dat we bij gelegenheid van Lichtaart kermis op dinsdagavond smoutebollen
aten met de vrienden. We spraken ergens af in een café en iemand ging dan net
voor sluitingstijd naar de kraam om een berg lekkers te halen. Die vielen we
dan aan met zn allen en de traditie bleef lang overeind. Met het tanen van het
succes van de meeste dorpskermissen werd er enkele jaren geleden een dag van de
Lichtaartse kermis afgeknaagd. De traditie verhuisde dan maar naar
maandagavond. Dat ging weer enkele jaren goed tot er vorig jaar plots geen
smoutebollenkraam meer op de kermis stond. Einde verhaal denk je dan.
Vorige week stak er plots een flyer in onze brievenbus, we kregen het heuglijke
bericht dat er dit weekend op zaterdag en zondag smoutebollen zouden te koop
zijn in een kraam aan de kerk. Enkele ondernemende jonge heren hadden blijkbaar
een project opgestart om een ingeschatte niche in de markt op te vullen. Ons
kregen ze alvast als klant en kwam het door de grote toeloop of door het feit
dat alles nog niet erg vlot verliep bij de smoutebollenbereiding, feit is dat
we behoorlijk lang moesten wachten voor we aan de beurt waren. Maar het was het
wachten waard. Eerst en vooral gaf mij dat de gelegenheid de nodige fotos te
maken en het smikkelen op een bank bij het beeld van de Wannes was nadien
dubbel zo heerlijk.
Om het nostalgische aspect van het gegeven wat meer te benadrukken heb ik deze
foto van de twee smoutebollenverkopers omgezet in zwart-wit en er een licht
sepiatintje aan toegevoegd.