Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-04-2015
02 april De nieuwe brug
Deze middag
kon ik het niet meer bedwingen, ik ben vertrokken voor een pittige fietstocht.
De storm van de laatste dagen leek zijn scherpste kantjes kwijt te zijn en
volgens de weermensen zouden, zeker in het noord-oosten van het land, de nodige
zonnige perioden voorbijkomen en droog zou het ook blijven Go Pol go
De tocht voerde me ( uiteraard ) richting enkele nog niet gevonden geocaches,
maar die liggen steeds verder van de deur natuurlijk. Toen ik over de nieuwe
brug over het Albertkanaal, pronkstuk van de nieuwe noord-zuidverbinding, fietste, vond ik al dat ik daar maar eens
enige fotografische aandacht aan moest besteden. Dus heb ik, toen ik er
overheen was en de zon in mijn rug had, enige afstand genomen en een standpunt
gezocht van waar ik m in zijn volle glorie kon te pakken krijgen. Je ziet
natuurlijk dat de begroeing zich nog niet hersteld heeft, maar dat vond ik niet
eens zo erg. Met de verkeersborden, electriciteitsmasten en verlichtingspalen
moet je leren leven als fotograaf natuurlijk en ik stond al lang genoeg te
wachten tot ik m volledig verkeersvrij kon fotograferen. Helaas kwam op het
moment dat ik mijn kans zag toch nog die ene personenwagen in beeld, maar dat
is alleszins beter dan de hele kolonnes vrachtwagens die daar continu voorbij
denderen.
Mijn
paaszelfportret van een tijdje geleden maakte ik al met dezelfde eitjes als
achtergrond. Tijdstip, standpunt en belichting waren toen behoorlijk anders dan
bij deze opname. Nu het vrouwtje de paasversiering nog een beetje meer allure
heeft gegeven door de bloemekes die ze kocht op de paasmarkt in Hoevezavel er
aan toe te voegen vond ik dat ik het geheel maar eens vanaf de buitenkant in
beeld moest nemen. Het is tenslotte de goede week en Pasen begint te kriebelen.
De onderdelen die ik eigenlijk wilde tonen kwamen niet voldoende tot hun recht
met een onbelemmerde inkijk naar de woonkamer er achter, pas toen ik de
gordijnen dicht deed vond ik dat het plaatje klopte, dit is onze paastableau
Storm over
Vlaanderland, er kwamen de nodige windrukken onze kontreien teisteren vandaag
en dat hebben we geweten. Na de ochtendwandeling en met zulk weer had ik
sowieso geen zin meer om nog uit de deur te komen om te gaan geocachen, te gaan
fietsen of om er nog eens op uit te trekken met Phaido. Ik zat dus deze
namiddag rustig voor de PC te facebooken en wat muziekjes te beluisteren via
YouTube toen ik plots achter het huis een donderend lawaai hoorde. Dat er iets
ernstigs aan de hand was begreep ik meteen en toen ikbuitenkwam zag ik de ravage. Het dak van onze
pergola was opgelicht door de wind, de tegen de muur bevestigde aluminium
balken waren op twee plaatsen verwrongen, twee kunststofplaten waren gaan
vliegen en die hebben een stuk van de dakgoot meegenomen, dan waren er ook nog
enkele steunbalken en kleinere onderdelen gesneuveld. Eén van de kunststofplaten
was, gelukkig zonder verdere schade aan te richten, in de tuin van de buren
beland en de andere ben van ons dak gaan plukken.
Na de eerste commotie heb ik mijn maatje Rudy gebeld zijn firma heeft die
pergola ooit gezet en samen hebben we contact genomen met de verzekering. Gelukkig
blijkt dat soort calamiteiten in de polis voorzien Ik moest de nodige fotos
nemen en dan zou de verdere afwikkeling wel vlot verlopen. Laten we het hopen
Voor een foto van de dag moest ik dus verder geen inspiratie zoeken vandaag, uit
de reeks die ik schoot voor de verzekering koos ik dit beeld van een grote
opening waardoor je de voortjagende wolken ziet. De platen en het aluminiumwerk
liggen op het gras. Maar of die nog bruikbaar zijn, daar heb ik mijn twijfels
over.
Skimmia, ik
had er nog nooit van gehoord tot Josee vorig jaar voor haar verjaardag een pot cadeau
kreeg van onze Nederlandse vrienden Kees en Hanneke. Het is een buitenplant zo
bleek, dus ze heeft de hele winter doorgebracht naast onze voordeur. Ik had er niet
meer zo veel aandacht aan besteed, echt opvallen deed ie niet met die trossen
rare kleine rode bollekes, maar met het losbarsten van de lente bleek de
onopvallende verschijning plots prachtige bloei-aspiraties te krijgen. Die
bollekes werden evenzovele mooie bloemekes, Assepoester had haar glazen
muiltjes aan getrokken en ik vond het vandaag de moeite waard om er de
macro-lens maar eens op los te laten. Zo rond een uur of vijf kregen we
warempel een streepje zon te zien en qua licht kon ik me niet beter wensen. De
witte gemetselde muur als achtergrond was dan weer minder fotogeniek maar middels
een strategisch geplaatst blauw A-4tje was dat probleem snel uit de wereld.
Met een 1,4x converter op de Tamron 90 mm macro, een klein diafragma ( f25 )
voor voldoende scherptediepte en een sluitertijd van 1/8 sec. kon ik deze stiekeme
schoonheid in al haar pracht vereeuwigen.
Al sedert
jaar en dag is het een traditie dat wij op zondagavond iets gaan consumeren met
de vrienden. Eigenlijk is het lang geleden begonnen als gezellig samenzijn met
de leden van onze motorclub, maar ondertussen is dit gewoon een vriendenclubje
geworden. Waar we vroeger probeerden regelmatig alle horecazaken van Lichtaart
afwisselend te bezoeken merken we ook op dat gebied een verandering,
tegenwoordig is het bijna vaste prik dat we in De Korte Hei afspreken, daar
kun je tenminste op normaal niveau gezellig met elkaar converseren terwijl een
aangenaam muziekje op de achtergrond blijft. Er is voorlopig plaats genoeg
misschien verandert dat wel als het seizoen eenmaal begonnen is in
Bobbejaanland en de campings en de bediening is er prima, wat wil een mens
nog meer
Zoals dat meestal het geval is waren wij ook vandaag weer de laatste klanten en
net voor we de uitbaters hun nachtrust gunden en naar onze eigen nestjes
uitzwermden sloop ik nog even naar buiten om deze foto te maken. Thuis gekomen
merkte ik dat enkele vrienden zich verstopt hadden achter deurstijlen en
dergelijke en niet op de foto stonden misschien heeft de Duvel daar iets mee
te maken. J
Automatische ISO trouwens, het toestel koos 6400 ( !!! ) Daar heeft die 6D
weinig last mee.
Druilerig
weer en Phaido stond al een poos ongedurig aan te geven dat het nu toch echt
wel tijd was om de dagelijkse ochtendwandeling aan te vatten. Tja, als je dan
toch nat moet worden, dacht ik, kan dat even goed terwijl je de pas opgeloste letterbox-cache
Op reis met Madonna oppikt in Turnhout. Ik wilde graag het resultaat van
mijn opzoekwerk verzilveren in de vorm van een log. De coördinaten die ik
gevonden had wezen naar een plaats in de buurt van het kanaal en omdat ik
vorige week daar bij beter weer weliswaar al eens een fijne wandeling had
gedaan met Phaido leek me dat nu voor herhaling vatbaar. En ik merkte dat er
nog lieden waren die geen schrik hadden om nat te worden. Enkele leden van de
kajakclub waren bezig aan een pittig trainingsrondje en terwijl Phaido
snuffelde en pipi en kaka deed heb ik een tijdje bewonderend staan kijken naar
de snelheid en de behendigheid van de bootjes en de sportmannen. Toen ze kwamen
aanmeren wees ik met vragende blik naar mijn camera en een kort knikje van de
eerste athleet was voor mij voldoende om snel enkele fotos te maken.
Paasmarkt in
woon- en zorgcentrum Hoevezavel in Lommel vandaag. Hoewel we niet meteen
rechtstreeks ingeschakeld waren bij dit aspect van het vrijwilligerswerk wilden
we toch, puur uit persoonlijke betrokkenheid, er een bezoek brengen. We weten
natuurlijk dat daar diverse werkgroepen bezig zijn met allerlei
bezigheidstherapiën en dat daar verrassend leuke resultaten uit kunnen
resulteren. We zijn dan ook met enkele bruikbare,aankopen thuisgekomen.
Bewoners, bezoekers en familieleden weten ondertussen wel dat ik daar
regelmatig met de camera rondloop, bij dit soort gelegenheden hoef ik niet eens
meer toelating te vragen om te fotograferen. Ik probeer altijd weer interessante
toestanden in beeld te nemen en in dit geval zou het misschien verkeerd
geïnterpreteerd kunnen worden Er was helemaal geen zware discussie tussen deze
drie mensen, die me alle drie zeer nauw aan het hart liggen trouwens, hoewel de
foto op zich dat zou kunnen suggereren.
Dat je bij het zien van dit plaatje niet meteen de ganse conversatie kunt
reconstrueren is niet eens zo belangrijk het in beeld brengen van menselijke
interactie is gewoon leuk en of dit nu helemaal conform bepaalde
regels is maakt me niet eens zoveel uit, ik vind het gewoon een plaatje dat vraagtekens kan oproepen Cafépraat,
dat is de meest rake naam die ik hier op kan plakken.
Een tijd
geleden zag je plots op de meest onverwachte plaatsen met breiwerk ingepakte
dingen in het straatbeeld verschijnen, dingen waarvan je normaal gezien niet
verwacht dat ze met breiwerk aangekleed worden. Fietsen, boomstammen,
bloembakken, hekwerk, auto-onderdelen, standbeelden je kunt het niet te gek
bedenken of enkele brei-enthousiastelingen meenden er zich op te moeten
storten. Het fenomeen kreeg ook een naam, ze noemden het wildbreien of voor
de anglofielen urban stitches. Net nu ik meende dat het ook weer een beetje
aan het weg ebben was zag ik in Tongerlo dit kompleet met breiwerk ingepakt
huis. Ik neem aan dat hier een hele kudde wildbreiers een tijdlang zoet mee
geweest is. Ik vond het alleszins interessant genoeg om de wagen even langs de
kant te zetten en mijn fototoestel uit de tas te halen.
Het vrouwtje
zorgt er telkenmale voor dat bij elk feest ons nestje op de gepaste wijze
versierd wordt. Met Pasen in aantocht denken we dan aan klokken, paashazen en
eitjes natuurlijk. In diverse maten en gewichten staan, liggen en hangen ze op
alle mogelijke plaatsen. Ik had het plan opgevat deze avond de verzameling die
ze aan het raam langs de voorkant van de woonkamer heeft opgehangen te
fotograferen. Tegen de donkere achtergrond buiten wilde ik de kleurtjes en de
spiegeling te pakken krijgen in een zo mogelijk verantwoorde kompositie. De
eerste foto die ik maakte, een test-shot om de belichting even goed in te
schatten, was achteraf gezien de beste uit de hele serie. Eigenlijk was het een
mislukking want ik sta zelf in beeld en dat was niet de bedoeling, de flash van
de opzetflitser staat er op, de lichten in de woonkamer branden nog en die zou
ik bij de eigenlijke opname ook doven en zo zijn er nog wel enkele ongeplande
details die er samen voor zorgden dat ik bij het bekijken op de PC deze steeds
leuker ging vinden. Bij de volgende opnames ging ik zelf uit beeld staan,
haalde ik de flitser van het toestel en legde hem op de grond wat meteen voor
een mooiere spiegeling zorgde, lichten uit en dus achtergrond mooi zwart
dichter bij wat ik van plan was en technisch beter maar mijn keuze was al
gemaakt. Ik noem m Paaszelfportret.
Een van de
aandachtspunten in de werkplanning van onze fotoclub voor de eerstvolgende maanden
is tegenlicht. Tegenlicht is het mooiste licht hoor je wel eens en ik kan die
stelling voor een groot gedeelte onderschrijven. Ik was daar sowieso al vaker
mee bezig en dat zal nu in de komende weken nog iets intenser worden. Vandaag
kreeg ik al een eerste kans om aan de slag te gaan.
Als we van en naar het dorp wandelen kunnen we dat langs de grote weg doen,
maar vaak lopen we liever door de smalle voetgangerspaadjes achter de tuinen.
Op sommige plaatsen lijkt het wel of je er door een donkere tunnel loopt, de
kruinen van de dennen en coniferen hangen er tot tegen de garages en muren aan
de overkant en verduisteren zo het pad. Ideale plek om te experimenteren met
tegenlichtopnames natuurlijk. Ik heb mijn proefkonijnen bijna altijd bij de
hand en ook nu wilden Josee en Phaido graag enkele keren over en weer lopen
terwijl ik met mijn instellingen aan het prutsen was. Ik heb een hele serie geschoten,
gaande van helemaal zwarte silhouetten tot ingeflitste fotos met normaal
belichte modellen. Dit is er eentje met nog net voldoende natuurlijk licht bij
het binnenlopen van de donkere strook.
Als we de
weermannen mochten geloven dan zou vandaag de enige mooie dag van deze week
worden, en dus hebben wij niet geaarzeld om een lange geocache tocht te
plannen. In de buurt van Averbode was nog een en ander te vinden dat wij nog
niet op ons palmares hadden staan.
Dat wij onze diverse hobbies wel eens willen combineren is ondertussen wel
geweten neem ik aan en dus mag het geen verwondering baren dat er ook een en
ander geconsumeerd werd. Mijn goede vriend de Canon Eos kwam ook rijkelijk aan
zijn trekken. Een bezoek aan de abdij is immers bijna vanzelfsprekend als je in
de buurt bent en je op een dagelijkse foto-oogst zit te azen. Het is niet de
eerste keer dat ik daar kom om te fotograferen en het wordt erg moeilijk om
daar nog iets origineels te bedenken, maar het blijft een mooi onderwerp
natuurlijk. Dit is een verticaal panorama samengesteld uit vier liggende fotos.
Er was een
tijd dat we bij gelegenheid van Lichtaart kermis op dinsdagavond smoutebollen
aten met de vrienden. We spraken ergens af in een café en iemand ging dan net
voor sluitingstijd naar de kraam om een berg lekkers te halen. Die vielen we
dan aan met zn allen en de traditie bleef lang overeind. Met het tanen van het
succes van de meeste dorpskermissen werd er enkele jaren geleden een dag van de
Lichtaartse kermis afgeknaagd. De traditie verhuisde dan maar naar
maandagavond. Dat ging weer enkele jaren goed tot er vorig jaar plots geen
smoutebollenkraam meer op de kermis stond. Einde verhaal denk je dan.
Vorige week stak er plots een flyer in onze brievenbus, we kregen het heuglijke
bericht dat er dit weekend op zaterdag en zondag smoutebollen zouden te koop
zijn in een kraam aan de kerk. Enkele ondernemende jonge heren hadden blijkbaar
een project opgestart om een ingeschatte niche in de markt op te vullen. Ons
kregen ze alvast als klant en kwam het door de grote toeloop of door het feit
dat alles nog niet erg vlot verliep bij de smoutebollenbereiding, feit is dat
we behoorlijk lang moesten wachten voor we aan de beurt waren. Maar het was het
wachten waard. Eerst en vooral gaf mij dat de gelegenheid de nodige fotos te
maken en het smikkelen op een bank bij het beeld van de Wannes was nadien
dubbel zo heerlijk.
Om het nostalgische aspect van het gegeven wat meer te benadrukken heb ik deze
foto van de twee smoutebollenverkopers omgezet in zwart-wit en er een licht
sepiatintje aan toegevoegd.
Als het past
in onze agenda, dus als we niet op geocache-tocht, op familie- of vriendenbezoek of met vacantie zijn, als we geen
kleinkinderverplichtingen hebben en als er niet te veel nevelen in ons hoofd
hangen van zware avonden willen wij op een weekenddag wel eens interesse
betonen naar hoe het er bij andere fotoclubs aan toegaat. Via het blad van het
CVB en ook door de mails binnen onze eigen club zijn wij altijd wel op de
hoogte van wat er in de omgeving gebeurt op fotogebied. Ik had daarenboven deze week in de krant
een artikel gelezen over Doka, de club uit Mol en die zouden dit
weekend exposeren in het CC Het Getouw, dus zijn Josee en ik
daar naar toe getogen deze namiddag.
Meteen bij het binnenkomen kregen we al een eerste opdoffer. We vernamen dat de
vertoningen van de audio-visuele projecties alleen op zondag zouden plaats
vinden. Dan richt je gedurende 2 ( twee !!! ) dagen een fotosalon in en dan
laat je de bezoekers voor dat gedeelte van je werk al meteen de eerste dag in de
kou staan. Dat was nota bene het onderdeel dat mij het meest interesseerde.
Ik vrees dat ik de werken die in de tentoonstellingsruimte hingen niet helemaal
objectief meer heb kunnen beoordelen uit frustratie, dus daar wil ik
me even niet over uitspreken. Toen ik enigszins ontgoocheld buitenkwam zag ik die
man op de hoek van het oude gedeelte van Het Getouw. Ik zag er een
gelijkgestemde in, hij liep ook het hoekje om
Een ex-collega
muzikant had de strijd tegen de gevreesde ziekte verloren en deze middag om 12
uur moest ik in Lommel zijn om de rouwdienst bij te wonen. Josee ging samen met
Phaido ook mee, die zouden ondertussen een rondje gaan wandelen in de buurt. De
al lang verwachte zonsverduistering tussen half tien en half twaalf wilde ik
evenwel ook niet graag missen. Een tijd geleden had ik voor die gebeurtenis al
enkele mogelijke plekjes uitgezocht en aan het Zilvermeer, in de buurt van de
Baileybrug moesten we toch passeren. Alles wat de zonsverduisteringsfotograaf
zich kan wensen is daar te vinden: water - je weet maar nooit of je een
spiegeling kan te pakken krijgen -, riet - altijd leuk als voorgrond -, veel watervogels
- stel je voor dat er eentje in de buurt van de zonnesikkel wil vliegen op het
moment suprême -, bomen, ongestoorde privacy
We zijn anderhalf uur vroeger vertrokken om zeker het hoogtepunt van de eclips,
voorzien om tien uur zesendertig, te kunnen meepikken. Ik was er helemaal klaar
voor, fototoestel, lenzen, een 10 stops ND-filter, enkele opzet-grijsverloopfilters
in diverse sterktes, kortom, ik was op alles voorbereid, ze zouden mij niet
verrassen, maar helaas .
Toen we thuis vertrokken zag het er helemaal niet zonnig uit en het leek er
niet op dat het snel ging verbeteren, ik had er toen al weinig hoop op. Hoe
meer we richting Mol-Postel reden hoe dichter de ochtendnevel leek te worden. We
hebben langs het Zilvermeer vergeefs gewacht op een glimp van een opklaring, de
hemel bleef egaal grijs en gesloten, geen stukje zon te zien. De
zonsverduistering was verduisterd als het ware, een
zonsverduisteringsverduistering.
Hoe jammer ook, ik heb heus niet zitten kniezen en toch links en rechts enkele
interessante shots kunnen scoren. Om tien uur zesendertig precies heb ik deze
foto gemaakt van het vrouwtje en Phaido, een alternatief waar ik ook mee kan
leven.
Ik heb deze
namiddag samen met Phaido en mijn trouwe Canon enkele leuke plekjes bezocht in
Turnhout. Dat daar elke keer een korte wandeling aan vastzat vond hij helemaal
te gek en ik zelf ben daar ook niet vies van. De regelmatige lezer heeft na
deze eerste zinnen wel begrepen dat we weer eens op geocache-tocht geweest
zijn.
Langs het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten hebben we een tijdje richting Beerse
gelopen en ik was druk bezig met spiegelingen van bomen, brugpijlers en andere ornamenten.
Eendjes en ganzen had ik ook al verschalkt, toen ik bedacht dat het toch nog
leuker zou zijn als er indien mogelijk wat mensen in beeld zouden komen.
Wandelaars zie je daar op het fietspad nauwelijks, die lopen zoals wij, liever
aan de onverharde zuidkant, maar fietsers zijn er des te meer- daarom is het
ook een fietspad J. Binnen de kortste keren had ik een mooie selectie van naar
huis fietsende scholieren, een ouder echtpaar op electrische rijwielen, enkele
losse, vaak in het zwart geklede solitaire recreanten, een hele groep okra-leden
( donderdag fietsdag ), en veel zich uitslovende would-be wielerkampioenen. Die
vond ik het leukst want dat brengt kleur in je plaatje. Als er dan een paar
kerels voorbij komen die zien dat je aan het fotograferen bent en die dan ook
nog de moeite doen om je te groeten, dan heb je het goede moment te pakken met
spiegeling natuurlijk want daar was het me oorspronkelijk om te doen.
De
zonsverduistering die aangekondigd is voor aanstaande vrijdag is in Lichtaart
geen twee dagen te vroeg voorbij gekomen, hoewel deze in de namiddag gemaakte
foto dat zou kunnen laten vermoeden
Julieke was deze morgen naar de tandarts geweest, ze zal het een tijdje met
blokjes op haar tanden moeten doen. Als je later in het leven met een volmaakt
gebit wilt rondlopen moet je daar als je jong bent een prijs voor betalen. Ik
heb er mijn twijfels over of ze het mooi vindt want in eerste instantie wilde ze
helemaal niet gefotografeerd worden. Vlak voor we ze naar de balletles brachten,
rond half drie, ging ze dan toch overstag. Het mocht. Dat gaf mij de
gelegenheid om iets uit te proberen waar ik al een tijdje over aan het piekeren
was.
Ook overdag kun je manueel de belichting zo fout instellen dat je nauwelijks
nog licht op je sensor krijgt. Als je dan flitst wordt alleen de voorgrond
verlicht bedacht ik, want de flits draagt nooit zo ver. Dan moet je wel naar
buiten om de ruimte te zoeken. Ik neem aan dat geroutineerde fotografen deze werkwijze
al langer kennen maar ik vond het een experiment waard. Ik zette de Iso-waarde
zo laag mogelijk, het diafragma zo klein mogelijk en met een relatief korte
sluitertijd leverde dat mij een testfoto op die veel te donker was. Hoera !!!
Toen ik met die instelling Julie in onze tuin in beeld nam moest ik toch nog
enkele keren het flitsvermogen aanpassen om het resultaat te krijgen dat ik
zocht. Eigenlijk zou ik de achtergrond zelfs best nog wat donkerder willen . Ik
ga hier zeker nog vaker mee aan de slag.
Met zulk
mooi lenteweer hebben we er vandaag een lange wandel- en geocachedag van
gemaakt. Na de gebruikelijke pipi- en kaka- ochtendwandeling met Phaido mocht
ie nog eens mee want we hadden met mede-hobbyisten Jacky en Annemarie
afgesproken om er samen op uit te trekken. Een rondje van 10 traditionals en
een bonus in het vakantiepark Het Vennenbos in het Nederlandse Hapert zou de
hoofdbrok worden van onze tocht. Leuke plekjes zat daar en fotomogelijkheden
bij de vleet. Mijn twee vaste modellen moesten dan ook meermaals poseren en de taak
om een foto te selecteren voor deze blog was niet gemakkelijk.
Dat we daarna nog wat verder op jacht zouden gaan was ingecalculeerd en dat we
iets samen zouden gaan eten en drinken ook eigenlijk. Dat Jacky ons daarna nog
op sleeptouw nam op een initiatietocht rond het wherigo gebeuren binnen de
geocachewereld was een gesmaakt toetje. Het was me het dagje wel Phaido ligt
helemaal uitgeteld naast me op het moment dat ik dit zit in te tikken. Wij
hebben er alleszins een aantal leuke fotos voor het album 2015 aan
overgehouden, een rijke oogst aan succesvolle geocache logs en voor morgen
enige stramheid in de oude knoken vrees ik.
Ik heb het
hier al eerder verteld: bloemen vind ik het mooist als ze je ergens in de vrije
natuur verrassen met hun pracht. Jazeker kan ik ook genieten van een mooie tuin
waar de perken vol staan met netjes uitgelijnde en in het gelid gezette
kleurige afrikaantjes, salvias, dahlias, viooltjes of andere begonias, maar er
is niks fijner dan tijdens een wandeling ergens in de wegberm of in the middle
of nowhere enkele schoonheden te zien die je daar totaal niet verwacht.
Deze morgen zag ik aan de rand van het bos, nauwelijks enkele honderden meters
van onze achterdeur een troep loslopende narcissen. Hoe ze daar terecht gekomen
waren, wie zal het zeggen. Had iemand daar een zak met narcisseneitjes verloren,
had een naburige handige Harry enkele kruiwagens overbodige aarde weg gekieperd
waar toevallig een aantal narcissen embryos in zaten, of had een of andere
vogel misschien uit een aanpalende tuin enkele narcissenzaadje opgepikt en wat
verder gedeponeerd? Feit is dat ik ze op die plaats zo opvallend en zo mooi vond
dat ik besloot na de wandeling wat tijd te nemen om ze te fotograferen. Eerst ben
ik thuis nog mijn statief gaan halen ik kan dat gelukkig tot helemaal plat
tegen de grond openplooien en met de macrolens er op ben ik tot onder de
narcisjes geslopen, met dit resultaat. Het is duidelijk dat het al een hele
tijd geleden is dat ze nog onder de douche geweest zijn, maar wie maalt daar om
als je pas ontsnapt bent en van de herwonnen vrijheid kunt genieten
Het venijn
zit in de staart, zo bleek vandaag nog maar eens. Nadat de ganse week de
fotoshoots voor het programmaboekje van de dansvoorstelling van Balance
vlekkeloos verlopen waren, met naar mijn eigen beoordeling erg mooie fotos,
ging het vandaag goed fout.
Omdat de te fotograferen groep vrij groot was hadden ze beslist de trap nog
eens te gebruiken, dezelfde trap waar we al enkele keren kinderen hadden
opgezet eerder deze week. Deze keer hadden we evenwel te maken met volwassen danseressen
en daar was die trap niet op voorzien zeker niet omdat ie nog maar voorlopig in
elkaar zat, hij moest nog naar de schouwburg getransporteerd worden immers. Enkele
diagonale dwarsverbindingen en de rug waren nog niet gemonteerd. Shit happens
Nog voor alle dames hun positie hadden ingenomen begaf de constructie het. Er
bleef iemand kermend liggen
Het interventie-team van het ziekenhuis van Herentals was snel ter plaatse en
net voor ze de ongelukkige naar de gekende gele wagen overbrachten kon ik het
toch niet laten Ik had camera en belichting al eerder ingesteld maar er was de
hele tijd al een stem geweest die me influisterde dat je dit niet fotograferen
moest. Maar toen bracht één of ander duiveltje mijn rechter wijsvinger toch
naar de ontspanknop.
Ondertussen hebben we vernomen dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt, maar
het was wel even schrikken.
Het is een
redelijk melige foto, ik geef het toe. Dat zit zo
Na de ochtendwandeling met Phaido ben ik eigenlijk niet meer de deur uit
geweest en zeer tegen mijn gewoonte in had ik toen ook al mijn fototoestel niet
meegenomen. De schrale koude oostenwind was niet echt bevorderlijk voor mijn
fotogoesting, dezelfde oostenwind die me de rest van de dag binnenhield
trouwens.
Ik heb voor de PC gezeten, fotos selecteren, bewerken, fatsoeneren, uitsnijden
en dat soort dingen, ik had nog behoorlijk wat achterstand in te halen van de
drukke fotobezigheden van vorige weken. Vanavond kwam ik dan tot de vaststelling
dat ik nog helemaal niks gefotografeerd had vandaag. Als ik mijn zelfopgelegde
leefregel van minimaal een foto per dag met artikeltje erbij wilde respecteren,
dan moest ik dringend De inspiratie wilde niet meteen komen en uiteindelijk
vond ik dat ik het werk waar ik de ganse dag mee bezig geweest was maar moest
als onderwerp kiezen. De USB stick waar ik alles opgezet had wat nog naar
diverse bestemmingen moest gebracht worden heb ik op de rand van de open haard
gelegd maar toen bedacht ik dat het zo toch wel een zeer eenvoudige compositie
zou worden. Ik heb dan maar een goede fles wijn open getrokken en er een glas
naast gezet, alleen maar voor de compositie, ik zweer het. Ik noem het:
stilleven met werk en wijn.