Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-03-2015
11 maart Ons danseresje
Nadat ik
eergisteren de spits afbeet en gisteren vriendin en topfotografe Bea aan de
beurt was ben ik vandaag weer dansgroepen gaan fotograferen bij Balance Health
Center. Het programmaboekje bij de voorstelling Reflections 2015 gaat er goed
uitzien, zeker weten.
Ons danseresje, kleindochter Julie, zit in twee van de groepen die vandaag
voorbij kwamen en liever dan weer een groepsfoto te tonen, koos ik vandaag voor
een opname die ik tussen de drukke bedrijvigheid door kon maken. De hele set
stond gewoon schietensklaar en dus kon ik Julie enkele keren solo voor me laten
poseren.
Ik had in de
vooravond toch nog even de tijd gevonden om samen met Phaido naar de Kasseman
te trekken, een van de plekken waar we vaak en graag van de rust, de natuur en
van de plaatselijke fauna en flora gaan genieten. De camera had ik ook mee
natuurlijk en ik had de 70-300 er op gezet. Het was mijn bedoeling enkele
vogels te gaan schieten, digitaal bedoel ik he
Nadat ik de wagen op de grote parking langs de Franse Baan geparkeerd had
begonnen we aan onze rondwandeling zoals meestal in tegenwijzerzin. Een 300 mm
is echt wel aan de krappe kant als je langs die grote plassen de watervogels in
de beste omstandigheden te pakken wil krijgen. Toen we zo ongeveer driekwart
rond waren had ik, meestal tot het uiterste ingezoomd, al de nodige eendjes,
aalscholvers, meerkoeten, inheemse- en uitheemse ganzen en enkele meeuwen op
mijn geheugenkaartje gezet. Ondertussen zakte de zon alsmaar dieper en zag ik
dat de rietkragen aan de overkant steeds maar mooier belicht werden. Aan zulk
mooi avondlicht kon ik niet weerstaan en met de lens nu helemaal aan de andere
kant van de zoom-range kon ik toch dit redelijk breed overzicht fotograferen.
Dat er toch nog een fuut in beeld dobbert aan de rechterkant is een toetje dat ik
als invulling van het oorspronkelijke doel van de wandeling beschouw, namelijk
vogels fotograferen.
Eind april
gaan de dansers en danseressen van Balance Health Center weer hun jaarlijkse
voorstelling geven. Reflections 2015 zal die gaan heten en ze zijn druk bezig
met de voorbereiding. Choreografien, kleding, repetities , naarmate D-day
nadert groeit de spanning. Deze week worden de fotos gemaakt voor het
programmaboekje en vandaag stond ik voor de eerste fotoshoot. Ik neem aan dat
dit een dans wordt met vampieren of iets dergelijks want deze groep deed geen
enkele moeite om er lief uit te zien. Drie shots waren hier gevraagd, de
jongens apart, de meisjes apart en voor deze blog koos ik een foto van de
voltallige, gemengde groep. Het was niet eens zo gemakkelijk de witte kledij
met de nodige structuur en doortekening te fotograferen tegen die zwarte
achtergrond. Met een 300 Watt continu-licht softbox aan weerszijden en mijn
opzetflitser gemonteerd in een 60 bij 60 softboxje in het midden boven de
camera kreeg ik de boel goed belicht.
Het
evenement street-catwalk dat dit weekend in Aarschot werd georganiseerd kon
gelukkig op de goodwill van de weergoden rekenen. De modeshow werd voor een
keer eens uit de besloten en exclusieve sferen gehaald en naar de straat gebracht.
Een vijfentwintigtal modezaken in Aarschot namen deel aan het gebeuren en bij
elk van hen kwam er gedurende een kwartier of zo een mooie catwalk, rode loper
en blinky-blinky paaltjes met sjieke rode dikke touwen. Echte mannequins
showden daarop de kledij die in de betreffende zaak te koop is. De onvermijdelijke
boenke-boenke muziek was ook telkenmale onderdeel van de show we leven nu
eenmaal in 2015 en mede door het mooie weer was het een vet succes.
Ik mocht er mijn kennis van de bediening van geluidsinstallaties, mijn energie
om lopers, paaltjes, boxen en dat soort dingen te verplaatsen, en last but not
least mijn fotokunstjes tonen gisteren en vandaag.
Vier van de kleinkids waren ook weer van de partij. Pieter kon helaas niet, die
moest ergens een breakdance-battle uitvechten en voor Nicolas is dit de tijd
van het jaar dat de lammetjes en de kleine geitjes geboren worden dus konden we
nu ook niet op hem rekenen. De drie jongedames uit het nakomelingschap hadden
evenwel voor versterking gezorgd en zodoende was er een achtkoppige groep om
kinder- en tienermode te showen. De organisatie, zeg maar zus Lilly, had
gezorgd voor fluo oranje beren-pakjes van L&L voor iedereen. Dat was alvast
een opvallend accessoire voor de kids tijdens de verplaatsingen. Jef vond dat
oranje maar niks evenwel en met die giechelgrieten op de foto gaan als enige
jongen dat zag hij ook niet echt zitten. De groepsfoto is dus een exclusief
vrouwelijke aangelegenheid geworden.
Als enige boy bij de jongste generatie op de catwalk kon Jef wel op meer dan
een gemiddeld part van het succes rekenen.
We zijn vandaag
naar Wuustwezel geweest. Pieter en Hannelore, de twee jongsten daar zijn van
school veranderd. Het wijkschooltje waar ze eerst gingen werd echt te klein,
Pieter zou als enige in zijn klasje gezeten hebben Deze avond was er een toneel-musical
voorstelling door de leerlingen en ik kan niet anders dan vertellen dat we
bijna uit onze sokken geblazen werden... superklasse. De verhaallijn was vrij
eenvoudig, een koning komt na een reis terug bij zijn koningin en die merkt dat
de koning zijn kroon verloren is ergens onderweg. Ze stuurt hem terug om de
kroon te zoeken en zo belandt de koning met zijn helper in allerlei landen en
scenes tot uiteindelijk het kleinood gevonden wordt. Ondertussen heeft de
koning evenwel ervaren dat de zoektocht leuker was dan het leven met zijn
strenge koningin en hij keert lekker niet terug naar het hof. Iedere scene en
elk land is zo de ideale kapstok voor de samenstellers van de voorstelling om
leerlingen en klasjes te laten doen waar ze goed in zijn. Pieter is al een hele
tijd redelijk fanatiek bezig met breakdance en dus lag het voor de hand dat er
een heuse battle in zou komen. Ze hadden dat verpakt als een toneel uit een
American-football-wedstrijd waarbij de spelers de uitdaging aangingen tegen de
cheerleaders. Dit is een actie scene van de boys met Pieter ( nr 72 ) in een
glansrol.
Ik was langs de zijkant tegen een muur gaan staan met mijn schermpje
uitgeschakeld om zeker niemand te storen tijdens het fotograferen. Noteer de
dame op de eerste rij die de ganse voorstelling bekeken heeft op het schermpje
van haar smartphone en zij was niet de enige. Er is tegenwoordig als je naar
een voorstelling gaat kijken meer kleur te zien in de zaal dan op het podium
verdorie!!! En dan wil ik niet eens zeuren over de menigvuldige flitsen van de
pocketcameratjes, wetende dat die vanaf de derde of vierde rij al helemaal
zinloos zijn
De gegevens: ISO 2000 - F 4,5 1/125 achteraf gezien had ik de ISO best nog
een beetje kunnen opvoeren om de sluitertijd korter te krijgen maar omdat de
rest van de voorstelling vrij statisch was had ik voor deze instelling gekozen.
Ik vond het nogal meevallen met de bewegingsonscherpte ondanks de relatief
lange sluitertijd.
Hoe een foto
van een massa kunst-poppies in een tentoonstelling van architectuurfotografie
belandt.
Schoonbroer Dreeke, man van mijn liefste zus, is een begenadigd fotograaf, ik
beschouw hem een beetje als mijn fotografische mentor. Dreeke is iemand die van
de analoge fotografie en de doka mee evolueerde naar de digitale technieken en
die een beroepscarriere achter zich heeft om U tegen te zeggen. Naast de puur
professionele opdrachten is ie ook constant gedreven bezig met zijn eigen kunst
projecten. Hij heeft ondertussen in zo ongeveer de hele wereld interessante
architectuur gefotografeerd en daarvan maakt hij in zijn eigen typische stijl
zeer herkenbare bewerkingen.
Vandaag was de openings-receptie van een vernissage rond zijn werk in het
gemeentehuis van Tremelo. Uiteraard wilden wij daar bij zijn en natuurlijk had
ik mijn fototoestel meegenomen.
Zoals dat wel vaker het geval is bij recepties en andere evenementen bleven wij
tot alle andere bezoekers weg waren en toen kon ik Lilly en Dreeke fotograferen
vóór een werk waar een leuke anekdote bij hoort.
Vorig jaar waren ze in Londen om beelden te schieten voor hun jaarlijkse
kalender. Een vreemde eend in de bijt, want geen architectuurfoto, was een shot
op verzoek van zus Lilly. Die was namelijk zeer onder de indruk van de
achthonderd en zoveel duizend kunst-poppies als herdenking van de gevallen
Britse soldaten in wereldoorlog één. Toen er met het gemeentebestuur van
Tremelo werd gepraat over de organisatie van dit evenement bleek dat er ook in
de tentoonstellings-locatie kunst-poppies aanwezig waren. De bewuste foto kreeg
samen met die poppies een ereplaats en vanavond werd hij aan de gemeente
Tremelo geschonken als dank voor de goodwill bij het organiseren. Dat ik Lilly
en Dreeke daar fotografeerde klinkt dan toch ook vrij logisch he
Nonke Rik,
een oom van het vrouwtje was eerder deze week overleden in zorg tehuis
Hoevezavel in Lommel en deze avond waren we een laatste groet gaan brengen. Toen
we terug naar huis reden had ik snel in de gaten dat het een wonderbare
zonsondergang was. Ik kon niet snel genoeg op een foto-waardige locatie zijn.
Toen ik op een brug in het Kristalpark belandde om enkele windmolens te
fotograferen in de rode gloed was de zon net onder niet getreurd, klik klik en
snel verder naar de weg richting Blauwe Kei om fotos van het Rauwse Meer te
maken. Ook hier kon ik pasteltinten en alles tussen oranje en diepblauw te
pakken krijgen. Toen we op de Postelse weg naast het Zilvermeer reden en het al
bijna donker was zag ik toch nog die gloed boven het water. Een laatste stop
dan maar, de eerste shots waren niet zon succes meende ik te zien op het
schermpje van mijn toestel. Maar toen kreeg ik het lumineuse idee even de
flitser er op te zetten om de voorgrond wat op te lichten. Weer had ik enkele
proefopnames nodig om de goede balans te vinden, relatief lange sluitertijd,
niet te fel flitsen en uiteindelijk was ik tevreden met dit shot. Voor de
liefhebbers wil ik graag de gegevens er bij zetten 24 mm, f 18, ISO 100, 4
sec. en de flitser manueel op halve kracht.
Ik kan het vrouwtje ook niet genoeg bedanken voor haar geduld. J
Ik wil
moutain-bikers die in het bos hun ding gaan doen er niet van verdenken dat ze
blikjes Jupiler meesleuren als mondvoorraad. Toch zag ik er vandaag een die dit
ding op de afgebroken tak van een boompje spietste. Toen ik hem er over
aansprak wist ie te vertellen dat hij dat gewoon had opgeraapt om het te
verwijderen als mogelijk gevaar voor volgende mountainbikers, een nobele
gedachte, maar dan maak ik er meteen de bedenking bij dat je het toch evengoed
kunt meenemen uit het bos. Mountainbikers hebben geen bagagekoffers of andere
opbergvakken natuurlijk maar als ik beelden uit de grote wielerwedstrijden zie
en noteer hoeveel drank één renner achter of in zijn truitje kwijt kan dan vind
ik dat dit ook in het bos mogelijk moet zijn als je er toch voor stopt. Niet
dus, ik heb me er verder maar niet druk over gemaakt.
Als het goed menende, fervente geocacher heb je een regel, een soort erecode
zeg maar en die heet Cito Cache In Trash Out vrij vertaald: zoek de
geocache in het bos en neem de vuilnis mee. Ik probeer me daar ook aan te
houden, maar evident is het niet altijd. Waar laat je dan de rotzooi. Publieke
vuilnisbakken zijn ondertussen even schaars als politici met een
lange-termijn-visie rond milieubeheer. En als je het in je eigen container
kiept dan zul je er voor moeten betalen Cito leuk, maar
Nadat ik deze foto gemaakt had, moet ik ootmoedig toegeven, heb ik het blikje
ook laten hangen, maar het knaagt, ik wil toch consequent zijn en het morgen
meenemen. Ondertussen blijf ik bij mijn eerdere stelling: hoe duurder de
vuilniszakken en het containerpark worden, hoe meer rotzooi we vinden in het bos.
Wellens is
een bekende naam in kledingland. De plaatselijke bevolking heeft de langgerekte
eigenaardige rotonde bij de aansluiting van de Lichtaartse weg met de ring er
zelfs naar genoemd: de banaan van de Wellens. De Wellens, zowel voor dames- als
voor herenkleding kun je er terecht, tenminste als je voldoende te besteden
hebt. TV presentators, artiesten en vedetten laten zich er graag kleden en dat
wordt ook telkenmale vermeld in allerhande programmas, kwestie van de
reclamemolen te laten draaien. Een ding moet ik ze toegeven: ze hebben altijd
zeer verzorgde en smaakvolle etalages. Telkens we in Herentals komen neem ik me
voor dat ik die wel eens wil fotograferen en vanavond na een vriendenbezoek,
met druilerig weer en weinig volk op straat zag ik mijn kans schoon, geen autos
geparkeerd voor de ramen, en plaats op de stoep om mijn statief neer te planten
aan de andere kant van de steenweg. De inrichting stond trouwens in het teken
van het zuidwesten van de Verenigde Staten zag ik en daar heb ik sowieso een
zwak voor.
De Wellens goes Grand Canyon met een pittige Arizona cactus-saus.
De
symbooltjes op de weerkaarten logen er niet om: stortregen, donkere wolken,
hagel en ander ontij hadden ze aangekondigd, kortom een dag om binnen te
blijven. Mijn verwondering was dan ook groot toen ik vanmorgen uit het raam keek
en ik een staalblauwe, wolkenloze hemel zag met daarin een stralend
lentezonnetje. Nog voor ik mijn krantje gelezen had kon ik al niet meer
weerstaan aan de roep van mijn wandelschoenen en het veelzeggende ongedurige
gedoe van Phaido, als ie moet, dan moet ie...
Er was wel een fris windje maar dat zorgde er ook voor dat de lucht niet alleen
zo diep blauw was maar ook erg helder. Het leek wel een van die luchten die je
wel eens ziet als je omhoog kijkt tijdens een bergwandeling of bij het skiën,
een lucht waar je iets mee wil doen bij het fotograferen. En recht omhoog
kijkend langs deze berk, met het fototoestel tegen de stam gedrukt wilde ik
deze keer eens niet spelen met een beperkte scherptediepte zoals je zou
verwachten, integendeel, ik wilde zo veel mogelijk scherp hebben, van voor tot
achter, of in dit geval van onder tot boven. Met een erg klein diafragma en een
groothoek lukte dat vrij aardig. Het wit van de berk gecombineerd met dat mooie
blauw en een toch wel enigszins afwijkend standpunt leverde me weer een mooi
plaatje op.
Vrij snel na de middag hebben we de verwachte nattigheid alsnog over ons heen
gekregen maar toen hadden we er al een mooie wandeling opzitten en had ik de
foto-oogst al binnen.
Sedert jaar
en dag is taverne De Korte Heide een van de horecagelegenheden waar we met ons
vriendenclubje regelmatig iets gaan consumeren. Toen Stijn, de uitbater ons
vertelde dat hij van plan was er mee op te houden en dat hij al een potentiele overnemer
had vonden wij dat niet meteen een leuke mededeling. Maar goed, je moet de
dingen vaak op zijn beloop laten
Vandaag was de openingsreceptie met de nieuwe uitbaters gepland en wij waren
uitgenodigd. Het was er erg druk natuurlijk en persoonlijk kennis maken was er
niet meteen bij. We hebben uitgebreid genoten van de gratis drankjes en in de
loop van de volgende week zullen we nog wel eens terug gaan om in minder
hectische omstandigheden onze voelsprieten uit te strekken. Arthur en To zijn,
naar wij vernamen, van plan voortaan zeven dagen op zeven van tien uur s
morgens open te houden
Voor iedereen die zich bij deze nog vragen zou stellen rond de locatie willen
wij even vertellen dat de Korte Heide een camping is die zich aan de overkant
van de straat, recht tegenover de hoofdingang van Bobbejaanland bevindt. De
taverne is niet alleen de horeca-faciliteit van de camping, maar die is ook
toegankelijk voor alle plaatselijke of andere toevallig voorbij komende bezoekers.
Van op de parking ziet het er zo uit.
Ik betrap er
mezelf op dat ik bij concert-fotografie vaak terug grijp naar zwart wit.
Meestal krijg je namelijk te maken met een overvloed aan kleuren, spots en
andere effecten, diverse soorten licht en meer fototechnisch uitgedrukt, een
wirwar aan gemengde kleurtemperaturen. Als je dan je fotos naar zwart wit omzet
heb je dat probleem alvast uit de wereld geholpen, daarenboven is het meestal
ook nog eens lekker nostalgisch.
Nick, neefje van Josee, begenadigd gitarist en drijvende kracht achter mijn
favoriete bandje Flying Shoe had nog voldoende energie en goesting over om ook
in een ander bandje zijn ding te gaan doen. De naam vond ik meteen al leuk
genoeg om ze sympathiek te vinden. Dit is SLABP, voluit: Sounds Like A Bad Plan. Deze namiddag hadden ze me uitgenodigd om
eens te komen luisteren bij gelegenheid van een kijkrepetitie voor vrienden en kennissen en eventueel gefundeerde kritiek te leveren. Flying Shoe
zou dan via dezelfde P.A. s avonds ook een setje ten gehore brengen. Ik had de
uitnodiging natuurlijk geïnterpreteerd als: breng je fototoestel mee en schiet
er op los. Dat zou ik sowieso al gedaan hebben natuurlijk en al was het voor
een beperkt publiek, actiefotos vind ik meestal
leuker dan geposeerde plaatjes.
Toen ik deze
middag toevallig in de garage kwam merkte ik de verwijtende blikken van mijn
fiets. En het is waar, ik heb m tot nu toe enorm verwaarloosd in 2015. Als
excuus kan ik natuurlijk constateren dat we dit jaar toch wel echt achterlopen qua
revival van de natuur en tekenen van de prille lente. Als ik de blog van vorige
jaren bekijk, en mijn fotos, dan zie ik dat er eind februari toen al ettelijke
fietsdagen waren voorbij gekomen.
Goed, vandaag het ik de eerste iets grotere tocht van het jaar ondernomen dan
maar. Ik fietste en fietste en ik had eerlijk gezegd de tijd een beetje uit het
oog verloren. Rond vijf uur was ik nog in Tongerlo en realiseerde ik me dat ik
flink gas zou moeten geven om Josee niet met het avondeten te moeten laten
wachten. Op de Larumse brug zag ik evenwel dat het niet meer lang zou duren
voor de zon mooi boven het kanaal ging ondergaan. Er was ook het nodige rood in
de lucht en enkele belovende wolken. Ik heb dan toch maar de fiets nog even aan
de kant gezet en gewacht tot ik deze foto kon maken.
Dat we pas om zeven uur aan tafel konden voor het avondeten nam Josee me niet
eens kwalijk. Wat is ze toch een schatje.
Er worden tegenwoordig
meer fotos gemaakt met smartphones dan met fototoestellen. En het merendeel van
die smartphone-shots zijn zogenaamde selfies.
Ere wie ere toekomt. Het was Josee die plots riep dat dit de ideale plek was om
een plaatje te schieten dat je met enige zin voor veralgemening ook een selfie
zou kunnen noemen, een grote plas die een smalle uitloper had waar je de voeten
langs kon zetten om droog te blijven. Zo kon je jezelf helemaal in beeld nemen
in de spiegeling. Ja natuurlijk wilde ik dat wel eens doen, enkele keren na
elkaar zelfs. Het was redelijk windstil, dus het wateroppervlak wilde wel
meewerken om een en ander rimpelloos te reflecteren. En toch was het niet eens
zo makkelijk om de juiste belichting te vinden met het grote contastverschil
tussen de felle lucht, de spiegelingen van de bomen en die van mezelf in de
plas. Uiteindelijk besloot ik te gaan voor deze bijna-silhouet opname.
De
nattigheid van de laatste dagen heeft er voor gezorgd dat de meeste wandelwegen
waar wij ons regelmatig op begeven er erg slijkerig en vettig bij liggen, zelfs
aan de meestal net iets drogere noordkant van de N123. Na een korte pipi en
kaka paraplu-wandeling met Phaido deze morgen besloten we na de middag van een
opklaring gebruik te maken om iets drogere oorden op te zoeken en wat meer
uitgebreid de benen te strekken. We gingen er van uit dat de zandgrond en het
reliëf van de Hoge Mouw en de Kabouterberg in Kasterlee de grootste garantie
zouden bieden op een nog enigszins bewandelbare ondergrond en dat bleek een
juiste gok. We wisten ook niet hoe lang het zou droog blijven en dus hebben we toch
maar de wagen genomen om de 2,5 km er naar toe te overbruggen, niet erg
milieuvriendelijk, ik weet het, maar nood breekt wet .
Het was opvallend rustig aan de Kabouterberg trouwens, er was geen levende ziel
te bespeuren. Phaido kon ongehinderd snuffelen, en rondzwerven tussen de zandduinen,
de lucht-boomwortels en de kabouterhuisjes terwijl het baasje fotografeerde.
In de nabewerking heb ik de kleur grotendeels uit deze plaat weg gehaald en dan
heb ik er ook nog een snuifje sepia aan toegevoegd. Naar mijn smaak is dit
ongeveer de sfeer die ik wilde vangen.
Ik had op
geocaching.com gezien dat er een nieuwe traditional gelegd was langs de Aa en
die moest ik zo snel mogelijk gaan oprapen, je bent hobbyist of je bent het
niet. Tussen de buien door ging ik deze namiddag met Phaido die kant op, een
korte wandeling kan ie al weer aan inmiddels. Het fototoestel ging ook mee want
ik wilde de knotwilgen best nog wel eens in beeld nemen als ik daar toch aan de
wandel ging. Dat was ook de reden waarom ik vertrok vanaf het brugje aan de
Groesaard. Ik wist wel dat ik in de Wespedongen dichterbij mijn doel was, maar
dan liep je er dwars door een oninteressant weidelandschap naar toe en als je
naar mooie beelden zoekt is de andere aanlooproute veel leuker.
Langs de Aa waren alle knotwilgen evenwel geknot, logisch in deze tijd van het
jaar eigenlijk. Fotomogelijkheden waren er natuurlijk nog zat. De hele omgeving
is daar de moeite waard voor de schietgrage fotograaf trouwens. Van op het
brugje kon ik dit plaatje vastleggen, en ik moet ootmoedig toegeven dat het niet
helemaal een eerlijk beeld is. Uiterst rechts heb ik enkele knotwilgen bij
gekloond om de loodsen van een boerenbedrijf weg te toveren. Naar mijn smaak
waren ze een storend element in een verder idyllisch beeld en het was niet eens
zo moeilijk er van af te geraken. We weten inmiddels allemaal wel dat er
nauwelijks nog fotos voorbij komen in de media waar niet op een of andere
manier aan ge-photoshopped is en bij deze heb ik ook die artistieke vrijheid
genomen. Ik vind m zo mooier. J
Ik zou even
terug willen gaan in de tijd om de jongere generaties te laten kennis maken met
een stuk muzikale archeologie, namelijk de Elpee. Een beetje uitleg is nodig
vermoed ik want ik ben er zeker van dat er op deze planeet op dit ogenblik meer
mensen zijn die niet weten wat dat is dan mensen die het wél weten.
Muziekliefhebbers die tegenwoordig hun favoriete liedjes al dan niet gratis downloaden
naar hun I-pods of andere MP3-players of die ganse dagen op YouTube kijken en
luisteren naar alles wat daar beschikbaar is herinneren zich waarschijnlijk nog
wel dat vóór de alleenheerschappij van de internetmuziek er zoiets was als de
CD, een kleine blinkende schijf in erg kwetsbare en moeilijk te openen doosjes,
waarop muziek digitaal verpakt was. Die kon je dan beluisteren via een
CD-speler. Door het kleine formaat waren teksten meestal onleesbaar en als je het
over fotos of grafische vormgeving hebt dan was dat meestal zo petieterig dat
kijkplezier nauwelijks voorhanden was.
Welnu, lang vóór de CD waren en ook al geluidsdragers, je had bvb. de populaire
cassettes, maar nog ouder waren de elpees. Dat waren grote meestal zwarte vinyl
schijven, soms ook in andere blitse kleuren, die in prachtige hoezen zaten. Als
we er eerst voor gespaard hadden kochten we die in de platenwinkel jawel, een
winkel waar ze alleen maar platen verkochten en daar stond dan langs elke
kant ongeveer 30 minuten muziek op. De platenspeler was een ingewikkeld
apparaat met als voornaamste onderdeel een arm waar een naald aan zat. Die moest
je voorzichtig op de plaat zetten en dan gleed die door de draaiende groeven in
het vinyl, zo kon je dan via een versterker en boxen beluisteren wat je gekocht
had, en inderdaad, halfweg moest je de plaat omdraaien. Als je zon hoes, of de
binnenhoes in je handen had, of bij een dubbel-elpee de opengeslagen binnenflap,
dan was dat ook visueel iets om van de genieten. Echte kunstwerken kreeg je te
zien en teksten waren in een voor ieder normaal paar mensenogen leesbaar en
voldoende groot lettertype gedrukt. Het moet rond 1960 geweest zijn dat ik aan
mijn verzameling begon en toen de CD de Elpee kwam vervangen had ik er meerdere
duizenden. Ik heb ze nog steeds trouwens, netjes alfabetisch gerangschikt in
rekken in de garage. Zoals iedereen ben ik ook overgeschakeld naar het digitale
luisterplezier toen, of dat echt zoveel beter was laat ik even in het midden.
Van alle bandjes of artiesten waarvan je tientallen elpees had kocht je één
verzamel-CD met een soort best-of selectie, de keuze van iemand anders en niet
je eigen keuze, en al die andere nummers bleven verder opgesloten op dat rek in
de garage.
Toen ik een hele tijd geleden een Platenspeler kocht waarmee ik mijn oude
elpees kan omzetten naar een digitaal formaat ben ik begonnen met regelmatig
die verwaarloosde pareltjes uit de garage te halen en ik betrap me er op dat ik
vergeet ze terug te brengen. Het zijn allemaal schatten die me zeer dierbaar
zijn, de ene in een al iets meer versleten en grijsgedraaide toestand dan de
andere. Ze liggen opgestapeld langs de omzet-platenspeler. Vandaag bedacht ik
dat ik ze maar eens moest fotograferen, als eerbetoon, maar ook om de
herinnering in stand te houden.
We kregen
bezoek vandaag. Of liever, er was bezoek voor Phaido vandaag, ziekenbezoek. Dieren-
of beter gezegd hondenvriendin Wieteke was met haar puppy-woef Guusje van
Lommel naar Lichtaart gekomen om te zien hoe het met onze patiënt gaat. Pa Theo
en ma Ellygorett mochten ook mee uiteraard en dat resulteerde in een gezellig
samenzijn in huize Pol en Josee. Taart, koffie, een grote wandeling, enige
versnaperingen in een plaatselijk café, pizzas van de afhaal Italiaan en
tussendoor veel knuffels voor Phaido, er zijn minder leuke manieren om een
zondagnamiddag door te brengen.Dat de
dikke ontstoken zwelling, die op de bil van Phaido zat door de beet eerder deze
week, net in het café open barstte, met een hele dot besmeurde cleenex tot gevolg
en een zichtbaar opgeluchte Phaido achteraf, kwam misschien een beetje ongelegen
op dat moment maar dat konden we hém niet kwalijk nemen natuurlijk.
Integendeel, reden te meer om hem te knuffelen, te troosten en te verzorgen.
Wieteke wilde maar wat graag met onze schat op de foto en Phaido vond dat ook
niet verkeerd, het cadeautje had ie nog niet uitgepakt en dat ligt ook nog in beeld. Pake Pol, die fotografeert alles wat ie voor zijn lens krijgt he
en van mooie vrouwen en lieve honden is ie niet vies J.
Er zijn zo
van die dingen die een jaarlijks weerkerende routine worden. Ergens in februari
voel ik de drang opkomen om krokusjes te fotograferen. Dan zoek ik niet naar
een of andere tuin met aangelegde perkjes keurig gecultiveerde bloemekes maar
ik heb ze liever vers in de wegberm of ergens op een weggestoken plek waar
enkele ontsnapte of verdwaalde zaadjes gekiemd hebben omdat het nu echt aan het
lente worden is. Vorige zondag tijdens een geocache wandeling met Annemarie en
Jackie had ik er in het Rielens Gebroekt al enkele gezien, maar toen waren we
te druk bezig met andere dingen om aan fotograferen toe te komen. Vandaag wist
ik nog wel waar ik kon gaan zoeken, zo zeldzaam zijn ze nu ook weer niet
trouwens. Deze schatjes kreeg ik te pakken in de Rielen langs de fietsweg
richting Turnhout, ze zijn niet perfect, maar dat hoeft ook niet, ze zijn goud
eerlijk en ze mogen wat mij betreft mijn officiële 2015 krokusjes zijn.
Volgend jaar zal ik weer eens kiezen voor gele beloofd !
Naar
aanleiding van een gesprek je mag het ook vruchtbare discussie noemen in de
fotoclub gisteravond ben ik vandaag thuis een beetje gaan filosoferen over
zwart-wit fotografie. En ik ben tot de conclusie gekomen dat zwart-wit
fotografie eigenlijk niet bestaat. We moeten volgens mij altijd spreken over
grijsfotografie. Nu is grijs weliswaar bijna een scheldwoord voor de die-hard
zwart wit liefhebbers maar toch maak ik me sterk dat strikt genomen absoluut
zwart ( kleurenkiezer: 0,0,0 ) en absoluut wit ( kleurenkiezer 255,255,255 )
niet kunnen voorkomen. Als dat vroeger in de analoge fotografie en tegenwoordig
door digitale fotobewerking wel zo was of is dan is dat in beide gevallen een
leugen. Alles tussen absoluut zwart en absoluut wit noemen we grijs naar mijn
bescheiden mening toch? In het analoge proces werd de werkelijkheid bij het
ontwikkelen en afdrukken naar de smaak van de fotograaf doorgedrukt en tegengehouden,
die benamingen geven op zich al aan dat het niet allemaal recht voor de raap
ging, en voor de digitale anno-nu-fotobewerkers is het nog eenvoudiger, de
computer heeft een trukkendoos van hier tot in Bommerskonten ter beschikking
gesteld.
Om mijn punt te illustreren heb ik een foto die ik deze morgen gemaakt heb in
de Smallebroeken eens tot in het extreme in zwart wit omgezet, van enig
geëxperimenteer ben ik nooit vies. Het was een beetje heiig en dat maakte de
uitdaging nog net iets groter. Alles wat lichter was dan middengrijs heb ik wit
gemaakt en alles wat donkerder was werd zwart. Dit is zwart-wit in de meest
fundamentalistische betekenis van de term, of het mooi is laat ik in het midden
al te rechtlijnig denken leidt zelden tot wereldverbeterende resultaten, ik
weet het, maar voor één keer vond ik het wel leuk.
Ik hou van zwart-wit, laat daar geen twijfel over bestaan maar ik weiger aan te
nemen dat we met de middelen die we nu ter beschikking hebben moeten streven naar
dezelfde zwart-wit fotografie als die van een halve eeuw geleden. Als je dat wél wil, dan moet je terug naar analoog en... de analoge
fotografie is opnieuw in opkomst las ik onlangs. Ik kan het alleen maar toejuichen
want ondanks, of misschien wel dank zij de beperkingen van de toenmalige technieken
zijn vroeger dingen gemaakt die nu digitaal nog altijd niet kunnen
gereproduceerd worden. Omgekeerd zijn er tegenwoordig mogelijkheden waar men
vroeger niet eens van durfde te dromen. Digitaal en analoog zwart-wit naast
elkaar in de nabije toekomst? Zou best eens kunnen. In onze fotoclub is
alleszins nog voldoende know-how voorhanden en ik kan daar dan ook wel weer
een en ander van meepikken.
