Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-01-2015
22 januari 't Huske
Er was een
tijd dat in het bos langs onze wandelroute overal chalets en vakantiehuisjes te
vinden waren, het ene al wat luxueuzer dan het andere, en allemaal zeer
zonevreemd natuurlijk. Toen besliste de overheid dat ze daar iets aan gingen
doen en dat ze allemaal moesten verdwijnen. Bij de meeste was dat ook
onherroepelijk het geval, het bos herwon zijn rechten, de enkele uitzonderingen
bewijzen waarschijnlijk dat als je de juiste mensen kent er net iets creatiever
met de regels mag omgesprongen worden.
Op deze plek stond ook een mooi buitenverblijfje en nu de permanente bebouwing
afgebroken is komen de eigenaars toch nog regelmatig hier naartoe maar dan met
de motorhome. Eén ding hebben ze evenwel niet afgebroken en dat is de WC, het
toilet, in het mooi Kempens: het huske.
Ik herinner me de tijd dat ik een klein manneke was en dat er thuis, bij de
buren en bij de familie, kortom zo ongeveer overal wel in een schuur of in een
klein gebouwtje langs het huis een huske was met een soort grote zitbank, de
onderkant gemetseld en daarop een brede plank met een gat er in. Daar moest je
op gaan zitten om je ontlasting te deponeren en die hoorde je dan anderhalve
meter dieper in de beerput ploffen, en in de winter was het er koud want het
begrip tochtvrij was nog niet uitgevonden... Keurig in stukken geknipte of
gescheurde stukken krantenpapier die op een grote kepernagel tegen de muur geprikt
hingen en waarmee je je achterwerk kon opschonen ( ik had bijna geschreven om je
kont af te vegen ) kan ik me ook nog levendig voor de geest halen en daaraan
moet ik elke keer weer denken als ik tijdens de dagelijkse wandeling langs dit
verlaten huske kom.
Ik zou bijna zeggen historisch erfgoed, beschermen die handel in plaats van af
te breken !!!
Ik las nog
niet zo lang geleden in een of ander fotografie-tijdschrift een artikel over
standpunten, meer bepaald hoe je creatief kunt omgaan met standpunten om
verrassing in je fotos te brengen. Er zijn van die termen die geen uitleg nodig
hebben, zoals kikkerperspectief, vogelperspectief en zelfs dikke neuzenfoto is
ook voor niet fotografen nog best verstaanbaar: het effect dat optreedt als je
iets van te dichtbij fotografeert. Dan worden onderdelen die het dichtst bij de
camera zijn buiten proportie vergroot namelijk. Als kleindochter Julie vóór ze
naar de balletles gaat thuis al even aan het warmlopen is en ik beslis dat ik
haar gedoe van uit een vogelperspectief in beeld wil nemen dan is het resultaat
dus een vogelperspectiefdikkeneuzenfoto als er toevallig net een voet voorbij
de camera komt op het moment dat ik afdruk. Elf lettergrepen en een woordwaarde
om een scrabblekampioen jaloers te maken maar toch noem ik het liever grote voetenfoto.
J
Na twee
dagen binnen zitten ben ik deze morgen toch weer maar eens met het vrouwtje en
Phaido de Smallebroeken in getrokken. Ik ben nog niet terug helemaal ok maak ik
voel beterschap
Tijdens de wandeling viel het me weer eens extra op dat er zo ongeveer nog
nergens iets gedaan is aan de schade die in het bos veroorzaakt is door de
zware natte sneeuw van ondertussen al weer meer als drie weken geleden.
Afgerukte takken liggen nog altijd over wandelwegen, soms zelfs hele bomen en
het lijkt er op dat er geen instantie is die zich daar iets van aantrekt. Vroeger
was dat misschien ook wel zo maar dan ging iedereen die op zoek was naar
brandhout wel zijn deel van het opruimwerk doen Nu mag dat niet meer he.
Phaido heeft alleszins minder problemen dan het baasje en het vrouwtje om
tussen de hindernissen door te laveren en die staat enkele tientallen meters
verder zich af te vragen waar ze toch blijven. Baasje moet eerst een foto maken
We hebben in
de fotoclub een erg goede professionele printer en tegen een zeer minimale
kostenvergoeding mogen we die ook gebruiken. Het probleem is evenwel dat
iedereen elke keer weer alle instellingen naar zijn eigen voorkeuren aanpast,
andere papierprofielen, gebruikersprofielen, kleurruimte en dies meer. Daar
komt nog bij dat ik ook voor familie, vrienden en kennissen wel eens iets
afdruk en dan vind ik het een beetje ongepast daar ook elke keer de clubprinter
voor te gebruiken. Vorige donderdag ben ik daarom zelf een Canon Pixma Pro 1
gaan kopen.
Iedereen die mij kent weet wel hoe graag en hoe snel ik met nieuwe speeltjes
aan de slag ga.Ik wil me wel eerst even
door de handleiding worstelen. Vrijdag: te druk, zaterdag: te druk, en dan
sloeg de griep toe. Gisteren, vandaag echt te ziek om aan fotograferen of
handleidingen te denken.
Ongelooflijk maar waar: hij staat dus nog altijd ingepakt in de doos. Daar een
foto van maken leek mij nog net mogelijk onder grieperige omstandigheden. Laten
we hopen dat ik morgen weer de deur uit kan, Phaido vind die korte
wandelingetjes met het vrouwke alleen ook maar niks heeft ie mij gezegd.
Baasje is
een beetje ziekskes en Phaido komt baasje troosten en bijstaan in de
beproeving.
De griep heeft toegeslaan in huize Pol en Josee. Ik voelde het gisteren al,
flanellen benen, beetje koortsig, koude rillingen en overal pijn. Dan zit er
niks anders op dan maar uitzieken zeker? Ik heb deze morgen nog geprobeerd met
Phaido even het bos in te trekken maar ik was blij dat ik na een klein half
uurtje terug thuis was en op de zetel kon gaan liggen. Daar ben ik eigenlijk de
rest van de dag nauwelijks nog van af gekomen. Zelfs de traditionele
zondagavond stap in de wereld met de vrienden kon me niet bekoren
Josee vertelt me net dat zij zich ook niet al te best voelt. Dat wordt samen
ziek zijn morgen, gelukkig duurt een griepje bij mij meestal niet zo lang.
Koud, maar
mooi in het bos deze morgen, en vooral zonnig!!! De lichte nevel en de
invallende lage stralen zorgden weer voor feeërieke taferelen. De fotograaf in
mij was meteen heel goed wakker. Ik ben altijd wel op zoek naar bijzonder licht
en het was al de tweede keer deze week dat zich zulk buitenkansje aandiende.
Phaido was al flink aan het rennen geweest toen hij precies in een plekje zon
even halt hield. De damp van zijn adem krinkelt in de invallende lichtharpen en
de hele sfeer vond ik erg sprookjesachtig. Ik heb een hele reeks geschoten en
ik moest twee keer kiezen: welke foto voor de blog, welke voor facebook en
welke voor de fotoclub anderzijds heb ik ook lang getwijfeld tussen kleur en
zwart wit, maar dat laatste leek me toch nog net iets meer dramatisch. Ik
vermoed dat ik al weet wat ik aanstaande donderdag op de club ga tonen aan de
medeleden.
Dat Golden
retrievers en labradors van water houden is algemeen geweten. Ze zijn tenslotte
ooit gekweekt voor de jacht op waterwild. Daarom ben ik er van overtuigd dat
Phaido het natte weer van de voorbije dagen niet eens zo erg vond. Nu het
vandaag eindelijk eens droog was en we warempel zelfs de zon als gezel kregen
tijdens onze wandeling hadden we goede hoop dat we deze keer met een droge hond
zouden thuiskomen. Mis poes
In het bos en tussen de velden waren er nog voldoende plassen om in te
badderen. Meestal slagen we er wel in om hem rond de verleidingen te gidsen
maar bij de eerste gelegenheid was het raak vandaag. Net voor hij in een grote
plas wilde duiken konden we hem nog stoppen.
Zit !!!, net op tijd
Blijf !!! Dat interpreteerde hij dan weer als ga liggen, maar schuifel eerst
een halve meter naar voor zo dat je toch in dat waterke ligt met je
voorpoten en inderdaad, hij bleef en
bleef, lang genoeg om mij de tijd te geven om te wachten tot de rimpelingen
helemaal verdwenen waren en ik Phaido met spiegeling kon vastleggen.
Ik vrees dat
ik binnenkort afscheid zal moeten nemen van twee goede vrienden. Ze hebben
samen met mij vele verre tochten ondernomen, lange wandelingen gemaakt, op hoge
bergen gestaan Ze hebben me geholpen om steile hellingen, glibberige paden en om
barre weersomstandigheden te overwinnen. Ze waren mijn trouwe gezel in mijn
geliefde Süd Tirol, daar komen ze ook vandaan trouwens. En nu wordt het tijd om
afscheid te nemen. Slik.
Toen we vandaag van de wandeling thuis kwamen merkte ik dat ik natte voeten had
en wat zich al langer liet aanvoelen kon ik nu niet meer negeren. De slijtage
was dermate ernstig geworden dat, met een nieuwe reis naar Noord Italie voor de
boeg, het niet langer verantwoord was mijn broze enkels aan die trouwe makkers
toe te vertrouwen. Helaas, het moet jongens, jullie mogen niet meer mee. Ik
hoop dat ik uit dezelfde familie daar twee even goede jonge krachten vind.
Ik wilde ze vanavond nog één keer in de spotlights zetten en dan durf ik niet
denken aan het vervolg.
Ons dagelijks rondje Smallebroeken zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het zijn
grijze dagen. We hebben nu al meer neerslag gehad dan in een normale maand
januari en we zijn niet eens halfweg. We waren al nat geworden deze voormiddag
en de dagelijkse Phaido-pipi-kaka wandeling was de kortste tot nu toe, maar in
de loop van de namiddag klaarde het toch even op en dan maken wij van de
gelegenheid gebruik om er nog eens op uit te trekken. We kozen deze keer eens
voor een kant van Lichtaart waar we normaal gezien nooit of zelden langs lopen.
Dan zie je weer andere dingen en nieuwe potentiele foto-onderwerpen. Aan de
zijkant van dit oude huisje hebben de bewoners zelf voor kleur gezorgd. Als ik
zie hoeveel struiken en planten er overal staan, hoeveel nestkastjes er aan de
muren en aan de bomen hangen en hoe verzorgd en goed onderhouden het hele erf
er uit ziet, dan stel ik mij zo voor dat het hier in de zomer één grote
bloemenpracht is. In dit seizoen hebben ze er ook iets op gevonden. Tegen de
zijgevel is een plaat bevestigd bekleed met een of andere groene kunststof en
daarop hebben ze allerhande kleurige plastic bloemen bevestigd. Het ziet er een
beetje kitscherig uit, toegegeven, maar ik kan er toch van genieten, ook al
omdat het me weer een foto opleverde.
Erg vrolijk
wordt een mens daar niet van. Regen, regen en nog eens regen, nattigheid in
vele varianten: druilerig gesmos, slagregen en stortbuien, alleen maar
onderbroken door rukwinden die al het water uit de bomen dan weer over en op de
wandelaar jagen. Ik mag zonder overdrijven zeggen dat ik er vandaag echt de
pest in had. Na een kletsnatte wandeling zijn we de rest van de dag dan ook
maar kniezend binnen gebleven. Ik had al enkele fotos van regendruppels op de
ramen op mijn geheugenkaartje toen ik bedacht dat zonder voorgrond of
aandachtspunt zulke plaatjes vrij saai zijn.
Een opgeplakt silhouet van een roofvogel op een van de zijruiten van onze
pergola leek me wél een mogelijkheid om tenminste een beetje meer inhoud in de
nattigheid te brengen. De meesjes en ander klein grut die gretig van onze
vetbollen en pindanootjes-korven komen smullen proberen nog wel eens dwars door
het raam te vliegen maar het ongeval-percentage is sedert wij die dingen
opgeplakt hebben toch drastisch gedaald. En uiteindelijk blijken ze ook nog
fotogeniek.
We zijn deze
middag nog eens langs onze vriendjes de Shetlang ponys geweest. Ze grazen
tegenwoordig op een achterliggende wei, maar als je op fotojacht bent zijn die
paar honderd meter extra echt wel de moeite waard. Ieder jaar slaagt er wel
eentje in door te stoten tot in mijn jaarlijks fotoboek en deze keer was het
deze fiere blonde dame. Uit een laag standpunt kwam ze er op haar voordeligst
op en dus vond ik het niet erg een paar natte knieen te krijgen.
Ik heb trouwens het meervoud van pony even opgezocht want ik was ook aan het
twijfelen gegaan. Het is een Engels leenwoord natuurlijk en in het Engels is
het wel degelijk ponies, maar in het Nederlands is de correcte vorm ponys,
waarvan akte
Soms maak je
fotos omdat je een welbepaald doel of een plan hebt en soms loop je ergens
tegenaan waardoor je plots denkt laat ik dat ook eens proberen Experimenteren
is des mensen en ik ben er meestal wel voor te vinden.
Ik kan me wel voorstellen dat die sproeiers in de zomer bij zeer stoffig weer
erg nuttig zijn, maar met de nattigheid die we de laatste dagen over ons heen
kregen staan ze er maar opvallend nutteloos te wezen.
We komen elke dag door de Dressenstraat gewandeld met Phaido en als je in de
verte enkele tegemoetkomende wandelaars ziet met een loslopende grote
herdershond, dan ga je het gevaar niet opzoeken. Een ommetje over de
oefenterreinen van LRV De Kempenridders bood deze middag een welgekomen
alternatief om mogelijke problemen te vermijden.Als je daar dan toch loopt, merk je pas hoe
drassig het daar is. De stapels autobanden die ze als beveiliging voor paard en
ruiter rond de sproeiers bevestigd hebben leken me dan weer een uitdaging om te
fotograferen en dan achteraf thuis te zien of na een zwart-wit omzetting
voldoende definitie kon overgehouden worden met al die zwart-tinten.
Wereldschokkend is de foto niet, maar het resultaat van mijn omzetting leerde
me toch weer een en ander.
Op het erf
van de boerderij in Wuustwezel lopen enkele poezen rond. Dat is best handig
want in al die stallen en koterijen houdt zich zonder twijfel ook het nodige
ongedierte op en de poezen houden dat bestand binnen de perken. Daarenboven
zijn de kinderen des huizes er dol op. Tot voor kort konden ze binnen en buiten
lopen waar en wanneer ze wilden maar onlangs werden ze verbannen naar de
werkplaats achter het huis. Er waren op korte tijd enkele ongelukjes gebeurd
en het begon er op te lijken dat de poezen het als een verworven recht
beschouwden hun natuurlijke behoeften willekeurig op de meest kwetsbare plekken
te deponeren. Kattenpis op de donsdekens bijvoorbeeld dochterlief heeft daar
dan maar resoluut een einde aan gemaakt. Niet meer in huis !!! Ze kregen een
heus kattenkasteel in hun nieuwe verblijfsruimte en inzonder de beide
kleindochters lopen er regelmatig langs om ze even te knuffelen. Als pake Pol
er op bezoek is wil hij wel eens meeglippen met de camera om dat vast te
leggen. Dit is onze jongste met de kattenjongste.
Café De Valk
in Kasterlee is een van de mooiste, authentieke bruine kroegen die er in onze
gemeente nog over zijn. Omdat ik van nachtfotografie hou en ook omdat ik de
horeca wel genegen ben wilde ik dat al lang eens fotograferen. Makkelijk was
dat niet want er staan altijd wel beeldverpestende wagens voor en langs
geparkeerd. Ook vandaag was dat aan de zijkant het geval, maar de voorkant was ten
minste helemaal vrij, dus heb ik mijn kans gegrepen. De uitsnede is wel een
beetje krap maar ik wilde absoluut geen autos in beeld
Er is evenwel iets raars aan de hand met deze opname. Toen ik m thuis op de PC
bekeek meende ik dat ik een andere lichtreclame zag. Ik twijfelde zelfs zo hard
dat ik terug naar Kasterlee gereden ben om te controleren of ik mijn
herinnering nog kon betrouwen. En inderdaad op de foto zie je de naam van het
café in lichte letters met een rood randje er rond, terwijl je met het blote
oog ter plaatse één rode lichtreclame ziet met een lichtere weerschijn op de
witte muur Ik vermoed dat het te maken heeft met de overbelichting veroorzaakt
door de neonverlichting maar hoe en waarom dat moeten mij meelezende
collega-fotografen maar eens uitleggen. O ja, het is één opname, geen HDR
Het was me
het dagje wel. Al om half zeven uit mijn bed omdat we om acht uur in Lommel
moesten zijn voor een uitgebreid aangeboden ontbijt. De geplande
middagwandeling viel letterlijk in het water, met dit hondenweer konden we niet
anders dan bij schoonbroer Swa thuis wachten tot we rond half twee naar Budel
in Nederland vertrokken. Rond vijf uur weer de benen onder tafel in de
Brugwachter de nieuwjaarskilos moeten nu echt niet meer aangevuld worden,
hoogtijd dat de jaarwisselingsverplichtingen voorbij zijn en net op tijd
terug in Lichtaart om de wekelijkse vergadering van de fotoclub te halen. Ik had
links en rechts al wel een foto geschoten maar ik wilde toch nog wat meer
keuzemogelijkheden. Daarom heb ik tijdens de vergadering even vanuit een hoek
van het lokaal in uiterste groothoekstand geprobeerd de ganse groep er op te
krijgen. Zonder flits in een niet optimaal verlichte ruimte moest ik keuzes
maken ISO-waarde flink omhoog - de ruis zou ik in de nabewerking wel tackelen
- en toch maar een redelijk groot diafragma ondanks het feit dat ik wist dat ik
dan niet iedereen van voor tot achter er helemaal scherp op zou hebben. Zo kwam
ik op een aanvaardbare sluitertijd. De drie dames die lid zijn van onze club
hadden alle drie belet gegeven vandaag en zodoende staat het mooiste gedeelte
van het ledenbestand er niet op, maar de mannelijke Lichtaartse
fotografenpopulatie leek mij ook interessant genoeg om als item voor mijn
jaarboek 2015 alvast in deze blog neer te zetten.
Als een kind
in een pretpark, zo voelde ik me deze morgen, of als een smulpaap in
luilekkerland Ik had tijdens het eerste deel van de wandeling al genoten van
het heldere winterweer, van het mooie lage licht en van zonnetje dat dat
daarvoor verantwoordelijk was. Ik had ook al enkele landschappen op mijn
geheugenkaartje maar toen we in het bos aankwamen was het hek helemaal van de
dam. Ik vertoefde even in fotografenparadijs.
De zon en de daarmee gepaard gaande opwarming was blijkbaar krachtig genoeg om
voldoende vocht aan de doorweekte ondergrond te onttrekken en die bleef in de
vorm van een lichte nevel tussen de bomen hangen. Waar de zon er helemaal
doorheen kwam zorgde dat voor spectaculaire effecten, tientallen lichtharpen en
stralenkransen deden hun best om het de amateurfotograaf naar de zin te maken.
Ik schoot en schoot en met een tevreden gevoel kon ik even later terug naar
huis om aan de nabewerking te beginnen.
Ik had het
fotograferen van de feestverlichting in het dorp steeds maar uitgesteld. Ik
wilde namelijk wachten op een absoluut windstille dag, die lange snoeren met
lampjes wiebelen enorm bij het minste zuchtje wind en dan wordt het moeilijk een
opname met lange sluitertijd scherp te krijgen.
Vandaag was het driekoningen en dan worden de kerstbomen en de kerstverlichting
in principe afgebroken dus nu moest ik wel. Toen ik rond acht uur de deur uit
ging om even mijn ding te doen begon het verdorie toch wel te regenen zeker,
weinig wind, dat wel Ik ben dan maar met de wagen naar het standpunt gereden
dat ik al lang uitgekozen had en net toen ik de camera op statief had zag ik
iemand met een ladder aankomen. Hij ging de stekker er uit halen wist ie te
vertellen. Dan heb ik maar snel met de natte vinger wat instellingen op mijn
toestel gekozen en twee shots gemaakt. Toen ging het licht uit. Normaal gezien
zou ik dit resultaat eerst op mijn schermpje beoordeeld hebben en dan geconcludeerd
dat ik een iets kleiner diafragma moest instellen om ook achterin iets meer
scherpte te verkrijgen, misschien op een iets verder gelegen punt scherp
stellen, iets langere sluitertijd maar goed, dat kon niet meer. In de gegeven
omstandigheden moet ik hier dan maar mee leven en eigenlijk vind ik het niet
eens zo verkeerd.
Wij doen ons
best om ieder jaar de vogeltjes in onze tuin doorheen de barre wintermaanden te
helpen. Buiten het bereik van katten en kraaien hebben we, niet ver van onze
achterdeur, en voor de fotograaf dicht genoeg bij een slaapkamervenster, de nodige
vetbollen en een draad-containertje met pindanootjes opgehangen. De koolmezen
en de pimpelmeesjes uit de hele buurt kennen de weg naar de plek waar ze al dat
lekkers voorgeschoteld krijgen maar al te goed ondertussen want het is dikwijls
aanschuiven geblazen en beurt afwachten. Dat gaat soms gepaard met iets wat op
klinkende ruzie lijkt en dan wil er ook wel eens een en ander op de grond
vallen. Dat wordt dan steevast weer opgeruimd door een occasioneel voorbij
komend roodborstje. Deze middag heb ik mijn toestel met telelens op statief
gezet voor het open raam van die slaapkamer, scherp gesteld op een van de
bollen en dan ben ik met de draadontspanner in de hand van uit een verdoken
plekje gaan wachten tot de klanten kwamen. Binnen de kortste keren had ik meer dan
genoeg shots op mijn geheugenkaartje om me de rest van de dag bezig te houden
met nabewerken. Ik heb dus rigoureus geselecteerd, er waren sowieso nogal wat
onscherpe opnames bij, die fladderaars zitten niet stil he en door het wiebelen
van hun landingsplaats was er ook al wel eens iets out of focus. Soit, toen ik er
een stuk of tien over hield heb ik Josee maar laten kiezen welke zij het
mooiste vond. Het is deze pimpelmees geworden.
De gegevens: 420 mm f 8 ISO 800 1/400.
We hadden
vandaag bezoek. Theo, Ellygoreth en Wieteke hadden hun golden retriever pup
Guusje meegebracht en Swa en Monique waren in het gezelschap van hun vliegende
pommeriaan Rox. Dat je met dit heerlijk open winterweer, voor je aan tafel gaat,
eerst een wandeling op het programma zet leek ons vrij logisch. Onze gasten vonden
het alvast een prima idee en ook bij de vierpotige medewandelaars was geen
extra aansporing nodig.
Phaido kon het erg goed vinden met zijn jeugdige vriendjes en ik heb de hele
wandeling lang geprobeerd ze alle drie samen goed in beeld te krijgen maar dat
was echt niet de meest eenvoudige opgave Phaido weet ondertussen wel wat
poseren is, zijn speelkameraadjes evenwel waren moeilijk te overtuigen dat ze
even rustig naar de camera moesten kijken. Uiteindelijk heb ik toch één enkel
shot kunnen maken waar ze alle drie op staan maar ik vrees dat ik ofwel niet alert
genoeg was om snel de beste instellingen te kiezen op mijn toestel ofwel dat ik
in mijn enthousiasme even de zelfbeheersing verloren heb en met de camera
bewogen heb. De opname is alleszins niet zo scherp als ik het zou gewild
hebben. Toch wil ik hem hier plaatsen, de inhoud is soms even belangrijk als de
vorm toch?
Je bent amateur-fotograaf
en je investeert in je hobby. Het gebeurt dat je 1600 op tafel legt voor een
lens, of 2000 voor een nieuwe body terwijl de oude eigenlijk ook nog helemaal
oke is. Tassen, statieven, filters, externe flits-units, extenders,
tussenringen kortom, het lijstje bruikbare hebbedingen die ondertussen in de
fototas kunnen is al vrij uitgebreid. Deze week vond ik in de Aldi iets waarvan
ik vermoedde dat het wel eens van pas zou kunnen komen bij het fotograferen. Ik
investeerde net geen 5 voor een opplooibaar opstapje waardoor ik indien nodig
22 cm hoger kan staan. Opgeplooid is het ding amper drie cm dik en je kunt het
in het laptopvak van een grote rugzak kwijt. Als je weet dat ik ooit met een
heuse trapladder naar een tigermeeting van de luchtmacht in Kleine Brogel
zeulde is dit een verademing.
Als foto is dit artistiek gezien misschien niet meteen een topper, maar ik vond
het wel de moeite waard om op deze plek even te vertellen hoe leuk ik dit vind.