Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-11-2014
13 november Ingezoomed
Ik ben nooit
vies geweest van een experimentje als het over fotograferen gaat. Lange en
superlange sluitertijden, filters, spelen met scherptediepte, beweging van de
lens, rotaties, bewerkingen in photoshop al dan niet abstract geef me een
uitdaging en ik wil het wel eens proberen.
Ik ben al een tijdje bezig met het fotograferen van bomen in het bos met een
middellange sluitertijd ( 1 à 2 sec. ) gecombineerd met een opwaartse of
neerwaartse beweging van de camera. Dat geeft vaak een sprookjesachtig
resultaat, het lijkt soms wel een gordijn. Ik heb een tijdje geleden enkele van
die experimenten in een album op Facebook geplaatst trouwens.
Deze middag met dit mooie weer kon ik de verleiding nog maar eens niet
weerstaan en tijdens de wandeling moesten Josee en Phaido meerdere keren op me
wachten omdat ik alweer iets aan het uitproberen was. In- of uitzoomen tijdens
de tijd dat de lens open is kan onverwacht interessante plaatjes opleveren. Als
ik eenmaal met zon gegeven aan de slag ga vergeet ik de tijd he Van op de
Valentijnsberg zo noemen we deze molshoop, nauwelijks enkele meters hoog,
omdat de jaarlijkse Valentijnscross er over passeert had ik een mooi
overzicht over het omringende bos met diverse prachtig verlichte bomenpartijen
en herfstkleuren op de grond en in de lage begroeiing, bovenin het groen van de
dennen en enkel stukjes blauw van de lucht. Wat dat gaf met een snel inzoomende
beweging tijdens het afdrukken wilde ik wel eens weten. Het resultaat is bijgevoegd.
0,6 sec. f 18 Iso 100
Er zijn zo
van die dingen waar ik mateloos kan van genieten: een wandeling in een
interessant natuurgebied, een mooi glas wijn, lekker eten en nog wel enkele andere
dingen die het leven leuk maken. J
Vandaag werd de lijst bekend gemaakt met de restaurants die bekroond zijn door
Gault Millau, niet zo prestigieus als de Michelinsterren, maar toch niet zonder
betekenis mag ik stellen. Er zijn in onze regio nog al wat hoge waarderings-cijfers
uitgedeeld en dat doet een cullinair georienteerd mens toch behoorlijk veel
plezier. Het absolute toprestaurant van de omgeving is trouwens te vinden op de
hoek van onze straat, nauwelijks 200 m van onze voordeur, niet dat ik daar in enige
verdienste claim Met 16 op 20 pronkt De Pastorie samen met De Cuylhoeve in
Geel aan de top van de lijst gelauwerde Kempische restaurants. Het is wel niet
meteen een zaak waar we alle dagen de benen onder tafel gaan steken, dat valt
buiten de reikwijdte van ons pensioentje, maar een enkele keer mag een mens
zicht eens laten gaan toch? Op een dag als deze, met het krantenbericht en de
cijfertjes nog vers in mijn hoofd vind ik het dan weer wél leuk om even een foto
te maken als ik er voorbij gewandeld kom.
Wapenstilstand-dag
vandaag. Helemaal overspoeld door de activiteiten en herdenkingen rond
wereldoorlog 1 zouden we haast vergeten dat er ook in onze eigen gemeente
aandacht wordt besteed aan de dapperen die streden voor onze vrijheid. De
oudstrijders die in een aparte hoek van het kerkhof begraven zijn in Lichtaart
verdienen op een dag als deze ook onze aandacht vind ik. Het zijn niet allemaal
gesneuvelden die daar liggen, integendeel, de meesten stierven een natuurlijke
dood. Maar je hoeft niet gesneuveld te zijn om een held te zijn toch? Ik vind
het mooi dat de gemeente ze na hun dood de eer gunt samen op een speciaal voor
hen gereserveerd perceel te rusten.
Tijdens een korte avondwandeling met Phaido ben ik even tot op het kerkhof
gelopen om op deze manier mijn eerbied en hulde te uiten.
De 11de
november vieren we met zn allen wapenstilstand. Maar veel ouder is de traditie
in sommige delen van Vlaanderen om dan Sint Maarten te gedenken. De Sinte Mette
viering wordt in Lommel en omstreken nog steeds in ere gehouden. Ieder buurt
vindt wel een plek om een stapel afval- of verzameld ander hout in de fik te
steken en daar rond een gezellig feestje te bouwen. Onze vaste prik is dan ook
telkenjare de Fabrieksstraat in Lommel Barrier waar onze vriend Gerard al
maanden aan het sparen is om al wat brandbaar is op een enorme stapel te
verzamelen De gezellige sfeer, de alcoholische versnaperingen, de boterham met
spek, ik zou zo niet een twee drie kunnen zeggen wat er nu het leukste aan is,
maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen.
We hadden deze keer wel enkele twijfels want we hebben ons nu eenmaal voorgenomen Phaido overal mee naar toe te nemen en honden zouden bang zijn van vuur
wordt algemeen aangenomen Onze woef bleek evenwel zonder enige twijfel te
vertrouwen op de inschatting van het vrouwtje en het baasje en toen we hem
vroegen om samen met het vrouwtje voor de vuurhaard te poseren was dat geen
probleem.
Het
zal in mijn kennissenkring wel algemeen geweten zijn dat ik graag met photoshop
zit te spelen. Bijgevoegd resultaat van een uurtje fotograferen en bewerken is
daar ook een uiting van.
Aanstaande vrijdag vindt in Lichtaart de grote jaarlijkse verenigingenquis
plaats. Omdat wij vorig jaar gewonnen hebben met de fotoclub is het aan ons om
te organiseren deze keer. Het is een traditie dat er telkenjare naast de
eigenlijke quis een wedstrijd is waarbij iedereen tegen betaling ergens op kan
gokken. Omdat we vonden dat het toch iets met fotografie te maken moest hebben
bedachten we dat het leuk zou zijn een vlieg te fotograferen die op een muur
zit, die foto dan in 1000 vakjes te verdelen en de mensen dan te laten raden in
welk vakje de vlieg zat. De vlieg hebben we weggetoverd bij het gokken
natuurlijk. Na afloop wordt dan de originele foto mét vlieg getoond, wordt de
winnaar bekend gemaakt en is onze kas hopelijk weer een beetje vetter gespijsd.
Deze namiddag heb ik dat dus allemaal in elkaar geknutseld. Zó zal de
uiteindelijke oplossing er uit zien. Voor de slimmerikken die én deze blog
volgen én vrijdag zullen deelnemen aan de quis wil ik er volledigheidshalve
toch aan toevoegen dat ik misschien de vlieg wel van plaats veranderd heb voor
deze gelegenheid misschien ook niet. J
We zijn deze
voormiddag naar Retie gereden om een lange wandeling te maken in het
Prinsenpark. Enige duiding is hier misschien nodigvoor de niet-Kempenaars Het Prinsenpark is
het natuurgebied waar de bospoeper uit de TV serie Van Vlees en Bloed zijn
ding deed. Van ons mag je gerust aannemen dat dit domein ook voor heel andere
dingen dan het bedrijven van de buitenechtelijke liefde in open lucht geschikt
is. Er zijn diverse wandelroutes uitgezet en zeker in de herfst zouden wij dit
aan elke natuurliefhebber en wandelaar durven aanbevelen. Phaido vond het ook
geweldig trouwens.
Het hoogtepunt kwam evenwel na de wandeling. Na tien dagen onthouding omdat ik
een lange stevige antibiotica-kuur onderging om van een vervelend abces af te
geraken mocht ik vandaag weer Hoeft het gezegd dat de Duvel in het
nabijgelegen Meulezicht heerlijk smaakte?
Eddy is weer
even in het land. Na de behandeling voor zijn ziekte moet ie om de zes maanden
een grote check-up laten doen en dan komt ie voor 14 dagen overgevlogen van
Gambia. We hebben al een hele tijd geleden besloten om definitief een punt te
zetten achter de serie reunieconcerten met ons bandje van een halve eeuw
geleden maar dat wil niet zeggen dat we niet nog eens een keer samen lekker
mogen gaan eten natuurlijk. Vroeger zouden we samen het nachtleven ingedoken
zijn met alle gevaren en uitspattingen van dien maar tegenwoordig zijn we een
beetje meer bezadigd geworden en vinden we het al goed als we nog eens de benen
onder tafel kunnen steken in een degelijk restaurant. De Brugwachter hadden we
uitgekozen en we hadden weer zoveel bij te praten dat ik warempel vergeten had
de nodige fotos te maken. Toen we afscheid hadden genomen wilde ik alsnog een
herinnering aan de avond in de vorm van een nachtopname van het restaurant. Ik had
mijn spullen al uit de wagen gehaald toen ik moest constateren dat ik het
verbindingsplaatje om de camera op het statief vast te zetten niet bij had Verdomme toch dan maar uit de losse hand. De
6D laat gelukkig hoge ISO-waarden toe zonder onoverkomelijk veel ruis.
Bijgaande opname is gemaakt met ISO 12800, F4 en 1/60 sec. sluitertijd.
Uiteraard heb ik in de nabewerking enige ruisreductie toegepast maar verder is
er eigenlijk weinig aan gebeurd. Misschien dat ik vanaf statief met een HDR
opname er meer uit had kunnen puren maar in deze omstandigheden was ik er al
meer dan tevreden mee.
Dat Phaido
het hart van Wieteke gestolen had is een zwaar understatement. Nu is dat wat
Phaido betreft niet eens zo uitzonderlijk want die steelt ieders hart en bij
Wieteke had ie bijzonder weinig moeite, dat is namelijk een dierenvriendin
zoals er maar weinig rondlopen. Het verwonderde ons dus ook helemaal niet toen
we te horen kregen dat ze ook een pup besteld had, en jawel hoor, ook een
golden retriever. Guusje zou hij gaan heten en ondertussen is die alweer enkele
weken in zijn nieuwe thuis, onder de vertroetelende zorg van zijn nieuwe mama.
Vandaag kwamen ze op bezoek en de kennismaking met Phaido was iets waar we
allemaal naar uitgekeken hadden. De confrontatie verliep zonder enig probleem,
Phaido vond op zn tijd wel dat het enthousiasme van zijn jonge soortgenoot
soms een beetje te veel werd en hij liet dat ook wel een enkele keer blijken,
maar uiteindelijk konden ze best goed met elkaar opschieten. Ik ga er dus van
uit dat die twee binnenkort goede vriendjes zullen worden als we regelmatig
samen aan de wandel gaan.
Toen ik er deze
morgen, voor mijn doen redelijk vroeg, uit kwam zag het er even naar uit dat we
een heerlijk zonnige dag zouden krijgen. Na de koffie, het ontbijt, mijn
krantje en de post was er, toen we buiten kwamen voor de dagelijkse wandeling,
totaal onverwacht een flinke portie nevel over de Kempen geslopen. Meestal is
het andersom en komt zonneschijn na ochtendnevel maar een beletsel om
goedgemutst aan ons rondje Smallebroeken te beginnen was het geenszins. Een
beletsel om met het fototoestel op jacht te gaan was het evenmin. Een
verlokkelijk blauwe hemel of prachtige wolkenluchten waren er niet bij
natuurlijk maar het diffuse licht was precies goed om de sfeer van deze tijd
van het jaar te schetsen. Triest Allerheiligenweer wil ik het niet noemen, ik
zou eerder spreken van serene herfstsfeer.
Phaido is voorop gelopen, die kent inmiddels de weg en in de verte staat ie op
een fotograferend baasje te wachten, de zandweg slingert zich richting nevelige
verte en enkele herfstkleuren vrolijken het plaatje net voldoende op. Meer moet
dat niet zijn om de landschapsfotograaf te plezieren. Het hoeven niet altijd
spectaculaire beelden te zijn van verre reizen
Het is nog
altijd paddenstoelentijd. Er zijn vorige maand al enkele fraaie exemplaren
voorbij gekomen op deze plek, maar wat ik vandaag voor de lens kreeg kon ik
toch echt niet laten liggen. Ik heb zelden zoveel vliegenzwammen bij elkaar
gezien. Over enkele tientallen meters stonden massas rood-wit gevlekte
schoonheden te pronken. Hier waren voldoende hallucinogene
middelen voorhanden om gans de provincie een week lang apestoned te laten
rondlopen
In de wegberm was een hele kabouterstad te bewonderen. Er waren nogal wat
fotomogelijkheden: een totaalbeeld, enkele mooie details of een van de
deelclusters van de grote agglomeratie Uiteindelijk koos ik voor deze foto van
een van de grotere deelgemeenten, maar in de nabijheid waren er nog wel enkele
voorsteden die de moeite waard waren. Op mijn facebook-pagina zal ik er nog wel
enkele plaatsen.
Nu het
fotosalon voorbij is hebben we eindelijk de tijd gevonden om te doen wat nog
altijd een mooie traditie is: rond Allerheiligen bezoeken we de graven van onze
dierbaren Wij zijn daarom vandaag naar Lommel en naar Peer gereden. Josee had
samen met haar broer het graf van hun ouders vorige week al gefatsoeneerd, en
om op alles voorbereid te zijn hadden we nu toch ook maar poetsgerief
meegenomen toen we in Peer naar het kerkhof gingen. Bij de plek waar de urnes
van pa en ma zijn bijgezet was alles piekfijn in orde. Op het oude gedeelte
waar vlak bij elkaar nog een aantal Schrijversen liggen daarentegen was wel
enig poetswerk nodig. Het graf van Marie-moentje-Schrijvers, mijn grootmoeder,
die jaren bij ons verbleef en die voor een groot gedeelte onze kinderen
opvoedde terwijl wij vaak in het buitenland aan het muziek maken waren, hebben
we een grote beurt gegeven. Eerlijkheidshalve moet ik de we uit de vorige zin
specifiëren: Josee deed het poetswerk terwijl ik dat fotografeerde
Het zit er
op. De fotos zijn weer uit de kaders, de kaders van de panelen, de projector
staat weer in de club, de belichting is gedemonteerd, de laatste drank is
opgedronken, de zaal is opgeruimd en wij blikken met zn allen terug op een
meer dan geslaagd salon. Nog een laatste officieel bedankje vanwege de
voorzitter voor de inzet van alle leden en dan ging het richting La Torre,
het Italiaanse restaurant, een van onze sponsors.
Ik had voor deze laatste shift mijn D6 thuis gelaten maar om, in het geval er
zich iets fotografeerbaars zou aandienen,toch niet zonder wapens te zijn had ik het kleine Sony toestelletje
van Josee meegenomen en die laatste wilde voor de gelegenheid ook wel enkele
keren op het knopje drukkenmet de stand op automatisch. In lichtarme omstandigheden bleek evenwel
pijnlijk dat de kwaliteit van dat ding toch niet kan tippen aan mijn Canon
Maar goed, er is nu eenmaal een uitspraak die nooit dichter bij de waarheid
was: De beste camera is die welke je bij de hand hebt
Alle
clubleden worden ingeschakeld om het fotosalon zo vlot mogelijk te laten
verlopen en iedereen draagt bij naar zijn eigen mogelijkheden en talenten. Een
onderdeel waar ik zelf behoorlijk wat affiniteit mee heb is de biertap. Geen
wonder dus dat ik regelmatig aan de toog te vinden ben en voor deze gelegenheid
zelfs aan de andere kant, de kant waar er gewerkt wordt en niet geconsumeerd.
Met dat niet-consumeren zou ik trouwens toch geen probleem hebben gehad omdat
ik aan de antibiotica zit. Ik wil van een vervelend abces verlost geraken en ik
moet dus een tijdje van de alcohol blijven Als je aan het werk bent valt dat
een stuk lichter. J
Collega Alex was zo vriendelijk met mijn toestel even een foto te maken van
cafébaas Pol achter zijn twee tapkranen. Toen ik thuis kwam kon ik de
verleiding niet weerstaan om er alsnog iets aan te veranderen met de hulp van
de firma Photoshop. Ontdek de fout
Na nog een
dag flink doorwerken waren we deze avond klaar om vrienden, kennissen en
sympathisanten te verwelkomen op de openingsreceptie van ons fotosalon. En ze
kwamen met velen Uiteraard was het de voorzitter die het welkomswoordje deed en
bij die gelegenheid zat ik weer boven in de technische ruimte om het allemaal
verstaanbaar te laten klinken. Van op dezelfde plek waar ik gisteren een zaal
in opbouw fotografeerde kon ik vandaag opnieuw toeslaan. De nieuwe panelen,
fotos er op, een gezellige drukte en de voorzitter aan het woord.
Flitsen was geen optie en in de niet optimaal verlichte zaal moest de gevoeligheid
flink naar omhoog. De 6D had geen enkel probleem met ISO 3200
Morgenavond
begint het jaarlijkse fotosalon van onze club met een receptie Het OC in
Lichtaart is zoals ieder jaar weer the place to be. Vrijdagavond zijn er gratis
drankjes en hapjes tijdens het officiele openingsgedeelte en zaterdag en zondag
hopen wij op massas geïnteresseerde fotoliefhebbers. Bij deze wil ik de volgers van deze blog ook
uitnodigen trouwens. Deze avond waren we
al een heel eind opgeschoten met de inrichting van de zaal en het plaatsen van
de panelen. Van uit de technische ruimte waar ik aan het worstelen was met de
geluidsinstallatie voor de achtergrondmuziek kon ik tussendoor regelmatig enkele
fotos maken van enkele al dan niet serieus bezig zijnde leden...
Met zoveel
jong volk in huis gebeuren er al eens ongelukjes. Er wordt gevallen, gebotst,
geschaafd, geknoeid, geruziet en de opsomming zou nog wel een tijdje kunnen doorgaan.
Gelukkig is er iemand die voor alle mogelijke vormen van schade een oplossing
in huis heeft. Oma is de permanent van dienst zijnde reddende engel. Zowel
lichamelijke, morele als verstimentaire averij weet ze op de meest efficiente
manier te counteren.Oma waakt, kookt,
verzorgt, verzoent, troost en redt!!! Als alle stormen geluwd zijn en het
jeugdige geweld eindelijk in dromenland is zijn er nog andere
depannagewerkzaamheden die op het to-do-lijstje staan.
Zolang de
weergoden ons blijven verwennen met zulk prachtig nazomer weer kunnen ze mij
niet binnen houden. Na alle recente wandelavonturen haalde ik vandaag de fiets
nog eens van stal en het is bijna vanzelfsprekend dat het richting Kempisch
Kanaal gaat als het een tijdje geleden is dat ik nog gefietst heb zat mooie
beeldjes te schieten daar. De herfst zorgt immers voor de nodige kleurenpracht.
Als ik het me goed herinner was dit ergens tussen het Saske en de Jachthaven.
Als er zich een
akelig insect ergens op een van de binnenmuren van ons huis heeft neergezet is
de kans dat die ontdekt wordt redelijk groot met zoveel kinderogen in huis, een
onverwacht voordeel van het hebben van logés tijdens de herfstvakantie. Het
wordt buiten kouder s nachts en dan is de kans groter dat er enig ongedierte
onze warme woningen binnensluipt. Hannelore had m het eerst gezien en haar gil
alarmeerde niet alleen de broertjes, zusje, neefje en nichtje, maar ook Phaido,
Josee en ten lange laatste ikzelf gingen maar eens poolshoogte nemen. Ik kreeg
de dwingende bede dat monster a.u.b. zo snel mogelijk te verwijderen Dat wilde
ik wel doen, maar niet voor dat ik de macrolens op mijn camera gezet had om er
een close up van te maken. Daarna heeft ie zijn einde gevonden in onze WC.
Nadat de kids op het scherm van de PC een uitvergrote afbeelding er van hadden
gezien waren ze nog meer onder de indruk en ik merkte al dat de WC nog eens
extra doorgespoeld werd voor ze er op gingen zitten toen ze slapen gingen.
Deze
namiddag hadden we er voor gekozen een geocache-wandeling te doen langs de
Grote Nete. Tussen de Netebrug van Hallaar, deelgemeente van Heist-op-den-Berg,
en Itegem was er een traject uitgestippeld met 12 tradjes, twee bonussen, een
superbonus en een multi. De wandeling, heen langs de ene kant van de Nete en
terug langs de andere kant, zou ongeveer 9 km lang zijn, een makkie dus
dachten we. Vrij vlot hadden we begrepen dat de verstoptechniek op al de
waypoints dezelfde was en we konden dus ook nogal gemakkelijk overal het ene na
het andere succesje boeken. Onderweg waren er weliswaar enkele moeilijk
wandelbare delen, maar ook dat overleefden we met de glimlach.
We hadden ons wel verkeken op ons tijdsgebruik. Normaal gezien hadden we
ingeschat dat we dit rond zes uur half zeven wel zouden voor elkaar hebben en
dat was ook zo, maar met het pas ingegane winteruur zaten we op het einde
plotsklaps in de duisternis. Positief was dan weer wel dat het ons de
mogelijkheid bood enkele fotos te maken van een schitterende rood kleurende
avondlucht.
Dan kregen
we toch nog een streep zon deze avond. Ik heb er meteen van gebruik gemaakt om
met Phaido nog even een frisse neus te gaan halen in de Smallebroeken en
enkele herfstfotos te maken natuurlijk. Door de lage avondzon was het licht
mooi genoeg en de lucht wilde ook wel meespelen om er een prettig kijkend
plaatje van te maken.
Misschien beeld ik het me maar in, maar ik heb het idee dat de herfst dit jaar
minder mooi is dan andere jaren. Er zijn bomen die al helemaal kaal zijn,
andere staan nu getooid in de mooiste herfstkleuren terwijl er ook nog zijn die
er nog aan moeten beginnen en die dus nog gans groen zijn ik noem het
gemakshalve maar een ongelijke herfst. Ik stel me zo voor dat we wel eens jaren
meegemaakt hebben dat we alle pracht ineens kregen.
Ik laat het uiteraard niet te erg aan mijn gemoed knagen, we nemen het weer,
het klimaat en de natuur zoals het voorbij komt en we blijven fotos maken. J