Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-10-2014
22 okt Balletles
Het gebeurt
ieder jaar wel eens dat we bij Balance Health Center terecht kunnen om met
eigen ogen ( en camera ) te gaan zien hoe ons kleine danseresje het doet bij de
balletlessen. En zoals ieder jaar was ik ook deze keer weer zeer onder de indruk
van de moeilijkheidsgraad van wat die dametjes voorgeschoteld krijgen. Zowel
technisch als fysiek gezien is dit topsport.
In de loop van zon les wordt er gewerkt aan de souplesse, de lenigheid en de
kracht maar ook allerlei danstechnische vaardigheden en routines komen voorbij
en het zal wel geen verwondering baren dat ik daar nog het meest van onder de
indruk was wat is dat allemaal ingewikkeld
Uit het meer fysieke gedeelte koos ik deze opname om de moeilijkheidsgraad van
zon uurtje balletopleiding te illustreren.
Ik weet ook
wel dat het prachtige nazomer weer niet kon blijven duren, vandaag werden we erg
brutaal met de andere kant van de medaille geconfronteerd. Mense mense, wat was
dit een pokkenweer het eerste deel van dat woord had ik trouwens graag
vervangen door iets wat met een kaa begint maar we moeten de schijn van beschaafdheid
hoog houden
Vroeg of laat moet je er toch door natuurlijk, Phaido heeft recht op zijn
portie frisse lucht en ik vind het ook prettiger als ie zijn grote en kleine
behoeften buiten doet J Nattigheid, paraplu, regenkleding gdvd. Wat een ellende
Het was toch heel even min of meer droog in de Smallebroeken en de foto die ik
snel kon maken is misschien niet wereldschokkend, maar hij is illustratief voor
de hoeveelheid water die we op korte tijd over ons heen kregen.
Alex had een
nieuwe tilt en shift lens en daar wilde hij in het station van Antwerpen eens
mee gaan stoeien. Het centraal station noemen ze in Antwerpen trouwens De
Middenstatie. Of ik mee wilde ja wat dacht je? Ik heb er ook al vaak
gefotografeerd en er zijn nog wel enkele fotos die ik op die locatie in
gedachten heb. De foto die ik in eerste instantie wilde maken kwam er weer niet
helemaal uit. Met de 24 mm op de body had ik niet voldoende groothoek om vanuit
een hoek, met de rug tegen de muur, de
ganse grote inkomhal er op te krijgen. En zeggen dat Alex een werkloze 16-35 in
zijn fototas had zitten terwijl die met de tilt and shift aan het
experimenteren was. Ik blijf m in mijn achterhoofd houden Vroeg of laat heb
ik de geschikte lens er op zitten
Het nieuwe gedeelte van het station, helemaal achterin, aan de kant van Berchem
( Baarichoem, vur de Antwerpenaars ) had ik ook nog nooit gezien en het was
dank zij Alex die mij er naar toe begeleidde dat ik er ook mijn ding kon doen.
Wow, een walhala voor de architectuurfotograaf. Dit is één van de vele shots die ik mee naar huis bracht uit een kwartiertje intensief fotograferen.
Zoals dat vaker het geval is zal ik ook nu weer de overige meest relevante plaatjes uit
de oogst, inclusief de mijns inziens weer net niet voldoende gelukte opname van
de hal, op mijn facebook pagina zetten.
We hebben
vandaag gebroken met een jaarlijkse traditie en tezelfdertijd hebben we een
deel er van toch in ere gehouden. We zijn gewoon in de voormiddag even
poolshoogte gaan nemen in Kasterlee maar de pompoenmarkt hebben we links laten
liggen. De wandeling - heen over de Hoge Mouw en terug langs de noordkant van
de N123 - hebben we wel met veel plezier ondernomen. Door de tocht zo vroeg te
plannen hadden we ook nog eens het geluk dat we tijdens de mooiste uren van de
dag onderweg waren. Later werd het immers steeds maar meer bewolkt, kwam er
meer en meer wind en kregen we zelfs nattigheid te verwerken.
Tijdens de terugweg loopt de aardeweg die wij meestal nemen om terug in
Lichtaart te geraken enkele honderden meters parallel met de nieuwe Noord-Zuid verbinding
N19g. Aan de kant waar wij liepen zijn er enkele volkstuintjes, staan er wat
paarden in de wei en is de gloednieuwe brandweerkazerne gebouwd. Aan de
overzijde ligt de dorpskern van Kasterlee met een woonwijk achter een aarden
wal. Enkele slimmeriken hebben waarschijnlijk een snelle manier ontdekt om
thuis, op het werk, in de tuin of bij de paarden te geraken want er zijn prille
sporen van een paadje in wording dat ze door de gracht en over de berm, dwars
over de drukke baan naar de overkant brengt. Edoch, al bijna even snel hebben
de bevoegde instanties dit foute gedrag menen te moeten fnuiken door aan de
gracht en de berm langs weerszijden een verkeersbord te plaatsen. Ik vond het
wel grappig: een gracht, iets wat op een paadje zou kunnen lijken en dan het
bord verboden voor voetgangers.
Volgens het
KMI werd het vandaag de warmste achttiende oktober ooit. Dan blijf je niet
binnen zitten, dan trek je er op uit, de natuur in. Met de natte vinger hadden
we vandaag de bossen van Arendonk uitgekozen om een grote wandeling te
ondernemen. We hebben het ons niet beklaagd, het groengebied tussen het kanaal
en de Nederlandse grens was tot nu toe onontgonnen gebied voor ons maar deze
eerste kennismaking smaakte naar nog. Ook Phaido had het best naar de zin. Hoe
dieper we de bossen in trokken hoe ruiger het terrein werd en de paden waren
ook niet meer altijd als paden te herkennen. Gelukkig hebben we dan altijd nog
de wandel-GPS om ons naar de vooropgestelde punten te brengen.
Als de grassen op het traject meer dan kniehoog zijn en daarenboven de nodige
herfstkleuren beginnen te vertonen is dat voor Phaido de perfecte camouflage,
keer op keer verloren we hem uit het zicht en als we hem dan riepen kwam hij vlakbij
ons uit een onverwachte hoek weer uit het decor gesprongen.
De
Reivennen, ik had er nog nooit van gehoord en toch is het vlakbij.
Ik zal het nog maar eens herhalen: een van de allerfijnste aspecten van
geocachen is dat je op plekjes aanbelandt waar je anders nooit zou komen. Je
put als het ware uit het fijne-plekjes-repertoire van duizenden en duizenden
collega hobbyisten. Deze avond kon ik de kriebels weer even niet bedwingen en
ik ben met Phaido naar Geel gereden. Rond een onvermoed mooi vennetje aan de
rand van de Europawijk was er een korte multicache wandeling uitgestippeld. We
hebben er met zn tweeën van genoten en uiteraard heb ik geprobeerd de rust, het
avondlicht, de prille herfst en de schoonheid van de locatie te vangen op mijn
geheugenkaartje.
Niet geheel
toevallig kwam ik deze namiddag bij de pas gerestaureerde windmolen van Gierle.
De regelmatige volger raadt het al: daar was iets verborgen. Nadat ik redelijk
snel de ene hobby met een vondst en een log tot een goed einde had gebracht was
het de beurt aan die andere hobby. Die molen fotograferen was een morele
verplichting natuurlijk. Dat was niet eens zo gemakkelijk want ten eerste ligt
ie midden tussen de huizen en die zijn niet allemaal aangepast aan de sfeer om
het maar zacht uit te drukken en ten tweede kon ik uit de kijkrichting die je
logischerwijs zou verkiezen niet voldoende afstand nemen om hem er met de 24mm
( extremere groothoek had ik niet bij ) helemaal op te krijgen. Een klein
compromis qua positionering verhielp aan dat probleem maar toen kreeg ik toch
een merkbare perspectiefwerking. Daar zou ik in de nabewerking wel iets aan
doen Klik !!!
Door in Photoshop het perspectief weg te werken werden de horizontale wieken
iets uitgerekt, de foto werd bovenin immers breder en onderin iets smaller. Dat vond ik helemaal niet erg, integendeel. Na
opnieuw uitsnijden bedacht ik dat er nog iets nodig was om m van de doorsnee
molenfotos te onderscheiden. Ik heb er een tijdje mee zitten spelen en
uiteindelijk kwam ik tot dit aquarel-achtig resultaat en dat vond ik best
aardig. De precieze werkwijze van naaldje tot draadje uitleggen zou ons binnen
het kader van deze blog te ver leiden, maar wie het echt wil weten moet me maar
eens mailen of een reactie achterlaten. Ik zal alleszins ook de originele foto
op mijn facebook-pagina zetten. Dan kan men vergelijken.
Wie
het kleine niet eert is het grote niet weerd en het is nog altijd
paddenstoelentijd
Vandaag had het vrouwtje andere verplichtingen en ik heb van de gelegenheid
gebruik gemaakt om alleen met Phaido eens achter de allerkleinste paddootjes
aan te gaan. Hoewel Josee zich altijd wel aanpast aan het wandeltempo als ik
weer eens op fotojacht ben en ik dientengevolge te pas en te onpas stil sta om
wat beter te kijken, vind ik het soms toch ook prettig als ze er eens een
keertje niet bij is. Dan hoef ik nergens rekening mee te houden en kan ik
helemaal op mijn eigen tempo door het bos zwerven. Daarenboven moet ik dan ook
geen vervelende opmerkingen horen over kledij wassen en de niet meer zo
sierlijke manier waarop ik me soms in moeilijke houdingen moet wringen om net
die opname te maken die ik in gedachten had. Phaido, die vindt het heerlijk als
ik weer eens ergens vijf minuten op mijn buik ga liggen, dan heeft hij zelf ook
tijd zat om alle geurtjes van de omgeving op te snuiven.
Bij deze kleine schoonheid, hooguit 2 cm groot ik vermoed dat het een mycena
is, maar dat denk ik ook alleen maar door de zeer summiere info die ik via de
firma Google verkreeg heb ik inderdaad mijn voorkant een beetje bevuild. J Ik had de macrolens op de 6D staan en omdat op
dat toestel geen uitklapbaar scherm zit moest ik, zelfs met gebruikmaking van Live
view, helemaal tegen de grond om m in beeld te krijgen met een aanvaardbare
achtergrond. Bijkomend voordeel was wel dat ik zo voldoende steun had om het
toestel stabiel te houden zodat de foto zelfs met een sluitertijd van 1/40 nog scherp
genoeg is.
Dochterlief
had aan het vrouwtje gevraagd of die de kinderen wilde van school gaan halen.
Ja natuurlijk en dan gaat deze jongen mee uiteraard. Gewapend met fototoestel
en GPS is er ook in Wuustwezel altijd wel iets te beleven. Tussen het vinden
van een aantal prachtige geocachen door slaagde ik er ook nog in de nodige
landschapsfotos op mijn geheugenkaartje te krijgen.
Knotwilgen zijn altijd fotogeniek vind ik maar ik kan me niet van de indruk
ontdoen dat je er minder ziet dan vroeger. Dat heeft misschien te maken met het
feit dat economisch gezien het gebruik van de wilgentenen voor het vlechten van
allerlei gebruiksvoorwerpen min of meer in onbruik is geraakt, het kan ook zijn
dat men de ijver niet meer kan opbrengen om de bomen om de vier of vijf jaar te
knotten, misschien beeld ik het me ook maar in. Wie zal het zeggen? Ze leven
ook geen eeuwen zoals vele andere bomen trouwens, 40 à 50 jaar las ik, en dat
is niet oud als je een boom bent... Deze rij solliciteerde alleszins nadrukkelijk
naar een fotoshoot, die heb ik ze dan ook volgaarne gegund.
Eén
vliegenzwam per jaar moet kunnen ik zou zelfs zeggen: is een verplicht nummer.
We hadden hem deze morgen al zien staan toen we met Phaido door de
Smallebroeken liepen, toen was ie nog druk doende zijn hoed van de stengel los
te wrikken. Deze middag kwam ik er terug langs met Alex en diens dochter Katja,
ik wilde namelijk graag even meelopen toen die de Smallebroekencache gingen
zoeken. Ik had toen al gemerkt dat ie er al veel beter uit zag en ik had me
voorgenomen dat dit een foto-onderwerp voor morgenvroeg zou zijn. In de
vooravond begon ik toch weer te twijfelen misschien is het vannacht zulk
hondenweer dat ie er onder lijdt, afbreekt of beschadigd geraakt door een
vallende tak of zo Ik ben daarom nog eens tot daar gewandeld met mijn
fototoestel en inderdaad, veel mooier wordt ie niet meer dacht ik. Ik ben dus
maar in de gracht er naast gaan liggen om m op zn voordeligst te pakken te
krijgen.
De St
Hubertusviering aan de St Hubertushoeve in Lichtaart is een traditie die na een
onderbreking van één jaar vandaag weer in ere hersteld werd. Of het nu folklore
is of godsdienst laat ik in het midden maar als evenement was het alleszins
geslaagd. De pastoor van dienst maakte er een zeer entertainende
diervriendelijke misviering van, de hoornblazers toeterden zich de longen uit
het lijf, de ruiters en hondenbaasjes genoten zichtbaar van het gebeuren en bijhorende
viervoeters vonden het waarschijnlijk ook leuk. Natuurlijk is het vrouwtje met
Phaido in de rij gaan staan om de zegen te krijgen. Het stuk gewijd
Hubertusbrood dat ze meekregen was niet meteen het lekkere hapje waar Phaido op
gehoopt had toen hij vol verwachting voor de pastoor zat en de zwaai in zijn
richting met dat ding waar 4 druppeltjes water uit kwamen vond ie ook maar niks .
maar we hebben hem ingefluisterd dat hij vanaf nu gezegend is en beschermd
tegen alle kwaad.
Ik vraag me af of ie nog braver kan worden dan ie al was
Marie-Leentje
loopt school in het college van Essen. Ook een zo gerenommeerd instituut moet
allerhande fondsen-wervende evenementen organiseren om deze besparings-tijden
te overleven. Vandaag was er daarom een eetdag. We hebben voor het goede doel
onze buik weer eens extra goed gevuld. Aansluitend hadden ze een vrij podium georganiseerd,
waarop de leerlingen hun ding mochten doen. Onze oogappel voor de microfoon dat vroeg om
uitgebreid gefotografeerd te worden.
Dan kom je in een donkere zaal waar naast enkele rustige ouders en grootouders
ook enkele honderden super-enthousiaste kids hun medeleerlingen komen
toejuichen.Dat die dan te pas en te onpas voor je lens springen moet je er maar
bij nemen. Dan is de belichting niet echt professioneel te noemen en achteraf
kom je tot de constatatie dat je na de nachtfotografie op statief van gisteren
vergeten bent de beeldstabilisatie weer in te schakelen Toch slaag je er in enkele
aanvaardbaar scherpe opnames mee naar huis te nemen. Ik heb toch nog een vrij
vaste hand concludeer ik dan maar
De gegevens: Met de 24-105 op de Eos 6D helemaal ingezoomed tot 105 mm ISO 4000-1/200-f4.
Ik was deze
namiddag naar Kinrooi gereden om passe-partouts te halen voor mijn fotos op het
salon van de fotoclub en aansluitend had ik van de gelegenheid gebruik gemaakt
om enkele geocachen te gaan oppikken daar in de buurt. Het was iets later
geworden dan gepland toen ik terug thuis kwam en ik had al gezien dat, van uit
het oosten, een wolkenband langzaam westwaarts trok. Er was nog een flinke
streep onbewolkt en daarin waren de allermooiste avondkleuren aan het
solliciteren naar een fotomoment. Nadat ik even gestopt was om het vrouwtje te
vertellen dat ik veilig en wel terug was ben ik meteen naar enkele plekjes
gereden waarvan ik wist dat ze mogelijkheden bieden. Deze bomenrij boven de nog
niet geoogste mais, gezien vanaf de iets hoger gelegen kanaaldijk, was
misschien niet de locatie die ik in eerste instantie zou gekozen hebben, maar
hier was het licht het mooiste
voor de geïnteresseerden... Iso 100 - F 7,1 - 30 sec.
Er zijn
dagen dat je probleemloos naar een of andere Europese hoofdstad reist met de
trein om daar wat te gaan fotograferen en er zijn dagen als vandaag, dagen waar
je eigenlijk niets gepland hebt en je de weersomstandigheden de gang van zaken laat
bepalen. We hadden het droog kunnen houden tijdens de wandeling met Phaido deze
morgen en enkele buien en evenveel opklaringen later vond ik de tijd rijp om toch
maar even de fiets uit de garage te halen. Een uurtje er tussen uit om de
vermoeidheid van gisteren wat te counteren en eventueel een leuke
fotomogelijkheid te spotten, dat was het plan. Meer inhoud had dat plan niet
want het was louter toevallig dat ik richting Tielen fietste. Het Hof - of kasteel
- van Tielen zou wel eens een leuk onderwerp kunnen zijn voor de blog vandaagbedacht ik onderweg. Het
dateert uit de veertiende eeuw heb ik ooit gelezen en hoewel het enkele malen
verbouwd is en de meeste delen ervan wel enkele eeuwen jonger zijn ziet het er
toch vrij authentiek uit.
Je kunt daar evenwel slechts van uit een beperkt aantal posities je onderwerp voldoende in beeld krijgen. Ik kwam dus thuis met enkele shots die erg leken op wat ik al ooit eerder
gefotografeerd had. Deze foto van de rechtervleugel, met de oude ophaalbrug
vond ik wel iets hebben en daar ben ik dan ook mee aan de slag
gegaan om er wat meer sfeer in te brengen in de nabewerking. Ik heb na enig geëxperimenteer de kleurverzadiging een
flink eind terug gehaald en voor het vroege herfstgevoel heb ik er ook nog een snuifje sepia in gemixt.
Om vijf uur
ging de wekker in huize Pol en Josee. Ik zou samen met schoonbroer Swa naar
Parijs gaan om het autosalon aldaar te bezoeken. Best doenbaar in één dag had
ik bedacht. Zes uur vier en twintig, de trein in Herentals naar Brussel Zuid.
Acht uur dertien, de Thalys naar Parijs. Met de Métro naar Porte de Versailles
om naar de nieuwste bolides te gaan kijken. Na de middag toch even de
verleiding niet kunnen weerstaan om ook enkele niet te missen Parijse
highlights te gaan bezoeken. Place de la Concorde, Obélisque, Champs Elysées,
Arc de Triomphe, tussendoor twee halve liter frans bier gedronken in de bistrot
Alexandre, een op de Seine drijvende drankgelegenheid aan de gelijknamige brug,
prijskaartje 18 (!!!), Eiffeltoren nog een geocache opgeraapt daar in de
buurt pffff. Wat is die metro toch fijn als je een dagkaart hebt. Nog snel een
pizza in de buurt van de gare du Nord en de omgekeerde weg terug naar huis. Om
negen uur weer bij moeder de vrouw, moe, maar voldaan.
Ondanks de vele gefotografeerde Parijse must-sees, heb ik toch iets van het autosalon
gekozen om deze dag te illustreren. Dat was immers de oorspronkelijke kapstok om dit dagje Parijs aan op te hangen. Ik was bijzonder gecharmeerd door de inrichting en
de belichting van de Nissan stand, de ook al in Brussel opgemerkte computer-gestuurde
lampenhemel van Renault in de achtergrond zag ik in dezelfde kijkrichting en die
combinatie vond ik een foto meer dan waard.
of is het
Het pompoen-kabouterhuisje ?
Inwoners van groot Kasterlee dragen hun bijnaam de pompoenpapeters met
fierheid. Van alle zelfverklaarde pompoendorpen in Vlaanderen en omliggende gebieden
zijn wij zonder twijfel het pompoenste. Het is weer oktober en dan hebben wij ieder
jaar de pompoenschieterij, de pompoenmarkt, de pompoenweging en de
pompoenregatta. De drie dorpskernen zijn telkens weer uitbundig versierd met
pompoen-constructies groot en klein, eenvoudig of ingenieus
Ook onze kabouters van de bij kinderen uit de regio gekende kabouterberg doen
telkenjare hun duit in het zakje qua pompoengekte. Een van hun huisjes wordt
met pompoenen versierd en ergens in de gemeente te pronk gezet. Deze avond
kwamen we er langs en het was niet geheel toevallig dat ik statief en camera
meegebracht had.
Kabouters en pompoenen, een leuke combinatie.
In de loop
van de vooravond ben ik nog eens rond de Melle gaan wandelen met Phaido. Dat
was geen toevallige bestemming natuurlijk, er lag daar een multicache die ik
nog niet op mijn palmares had staan. En uiteraard combineert deze jongen dan
diverse hobbies. Wandelen in de natuur, al dan niet achter de GPS aan lopend,
genieten van de vogeltjes, de planten, de bloempjes, de bomen en het groen, de paddestoelen
en op zn tijd de nodige fotos maken van al dat moois, het is weer eens wat
anders dan de ganse dag bezig zijn met computers, smartphones, tablets of
andere laptops. Het echte leven is toch nog altijd interessanter dan het
virtuele
Uit de foto-oogst van de tocht koos ik voor deze shot van een natuurgebied dat
zeker in deze tijd van het jaar het bezoeken meer dan waard is. Ik heb bewust
de compositie erg eenvoudig gehouden en de regeltjes toepassen, daar heb ik ook
niks tegen. Opdeling in drie horizontale vlakken met een eenvoudig
voorgrond-object op een sterk punt. Zo simpel kan landschapsfotografie zijn.
O ja, de geocache heb ik tussen al dat gefotografeer door ook gevonden. Geïnteresseerden
kunnen dat controleren op de pagina van geocaching.com. Het was de GC42M4W die
er vandaag aan moest geloven en mijn log met het relaas van de tocht kun je
daar vinden. Mijn geocache-naam zal wel duidelijk zijn J
Het gaat
ineens erg snel met ons weer. Gisteren was het nog zomer en vandaag zitten we
midden in de herfst. Zonder dat we het in de gaten hadden waren de blaadjes aan
de bomen al aan het verkleuren en op een druilerige dag als vandaag valt dat dan
ook ineens op. Spinnen, daar hadden we het eerder deze week al over. Bloemen,
struiken, paddenstoelen de natuur ziet er plots heel anders uit. We zullen er
aan moeten wennen dat we in een ander seizoen zijn aanbeland.
Voor de prachtige herfsttinten die we als fotograaf zo weten te appreciëren is
het nog iets te vroeg, maar als je een onderwerp zoekt om je fotohonger te
stillen dan vind je ook in deze periode zat mogelijkheden en daarvoor hoef je vaak
niet eens ver van huis te gaan. Als je herfst en bloemen in één zin gebruikt
dan kom je meestal uit bij chrysanten, maar er zijn er nog andere gelukkig. Neem
nu die mooie gele herfstbloemen voor ons raam, die zonder dat we daar iets voor
moeten doen, ons elk jaar weer opnieuw komen plezieren. Het was al een beetje
aan de donkere kant toen ik me deze avond plots realiseerde dat er een nog
helemaal leeg geheugenkaartje in mijn toestel zat te wachten op de dagelijkse megapixels.
Het eerste waar mijn oog op viel waren die bloemen. Die gele kleur vind ik
altijd best moeilijk om voldoende definitie in te krijgen bij het fotograferen.
Ik heb dan ook erg zorgvuldig het toestel op statief gezet, een groot diafragma
gekozen voor een kleine scherptediepte, scherp gesteld op de meest linkse bloem
in beeld, enkele shots met licht afwijkende waarden gemaakt, de beste er uit
geselecteerd en in de nabewerking heb ik uitgebreid gebruik gemaakt van de
diensten van Photoshop en Nik-filters tot ik tevreden was met het resultaat.
Make it
happen for Liv, de benefiet happening voor het dochtertje van een van de
dansleraressen van Balance Health Center was een groot succes deze avond. Liv
heeft een zeer zeldzame vorm van leukemie, is erg ziek, ligt in het UZ in Gent
en om Liv en haar ouders te steunen zijn er al een hele tijd allerlei
initiatieven gaande. Die kaderen allemaal in een grote actie Make it happen
for Liv en vandaag was het dus de grootse finale. Men kon sponsoren door te lopen
of te wandelen à rato van 1 per kilometer, maar gewoon iets consumeren of
doneren mocht ook natuurlijk. De doos voor de anonieme giften had ook veel
succes en straks loopt Tim van Balance naar Gent, toch wel zon 100 km, als
dank en tegenprestatie voor alle deelnemers en gulle schenkers.
De ernst van de toestand van Liv was natuurlijk niet van dien aard om er een
uitbundig feest van te maken, maar toch was het er best gezellig. Er was een
bandje, De mannen van Gisteren en die wisten de goede snaar wel te raken. Vóór
de start van het sportieve deel kwam Tim even het podium op om nog een en ander
vertellen. Tim tussen de bandleden Op dat soort momenten zit ik natuurlijk te
wachten Klik !!!
Spinnentijd.
Eergisteren had ik de plantenspuit nog nodig om de dauwdruppeltjes op een
prachtig web een beetje te helpen en vandaag hing deze kanjer op nauwelijks 5
meter van onze achterdeur. Deze keer heb ik de macrolens er op gezet om m wat
beter in beeld te krijgen.
Hij/zij hing bewegingloos in het web te wachten op prooi en zo kon ik rustig de
tijd nemen om de camera op statief te zetten en nauwkeurig scherp te stellen. Echt
gemakkelijk was dat laatste niet want met die lens heb je maar een heel kleine
scherptediepte en die dikke spin was altijd wel ergens onscherp uiteindelijk
heb ik het goede compromis gevonden en kan ik leven met dit resultaat.
Ik vind spinnen sowieso prachtige beesten, nuttig zijn ze ook en er is geen
enkele reden om er bang van te zijn, laat staan ze buiten te zetten als je er
een ziet in huis, of erger nog ze dood te trappen. Elke mug, vlieg of wat voor
ander zoem- of prikbeest dat ze in hun net verschalken hoef ik zelf niet dood
te meppen J Meteen nadat ik vond dat ik wel voldoende takes
had om er toch zeker één goede uit te kunnen kiezen vloog er trouwens een
langpootmug in het web. Ik heb gefascineerd staan toekijken hoe snel de spin er
op af dook en hoe de prooi binnen de kortste keren vakkundig verpakt was en
klaar om opgepeuzeld te worden