Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
27-08-2014
27 augustus Phaido de berghond
We hebben
altijd gedacht dat Phaido een waterhond was maar na vandaag moeten we onze
mening herzien: Phaido is een berghond!!! Wij werden als ervaren bergwandelaars
de hele dag belachelijk gemaakt door onze bergwandeldebutant.
Uiteindelijk hebben we de geplande tocht naar de Göflaner Schärte maar
uitgesteld tot een latere datum, de locals hadden ons verwittigd dat het
daarboven zeker niet stabiel zou zijn na de massas neerslag van de voorbije
weken, rutschig en Absturzgefahr werd ons in het oor gefluisterd en naar dat
soort goede raad luister je maar beter als laaglander. We zijn toch het
Martelldal ingereden, helemaal tot het uiteinde en daar hebben we de klim naar
de Zufallhütte ondernomen, een jaarlijkse vaste prik eigenlijk. Phaido heeft
natuurlijk vierpootaandrijving en die confronteerde ons op een pijnlijke manier
met onze beperkingen
Boven gekomen, net onder de hut moest ik even gehoor geven aan de roep van een
andere hobby en na een succesvolle vondst bleef ik nog wat rondhangen in de
ruine van een of ander vervallen gebouw. De fotografen onder de lezers
begrijpen dat wel. Phaido bleef ondertussen geduldig op een rots liggen wachten
tot er weer andere actie kwam en toen ik hem door het gat waar ooit een raam
had gezeten zag liggen met het bergkerkje op de achtergrond kon ik niet anders
dan afdrukken.
Dit is ook
Schlanders en ik vind het zelfs een zeer charmante kant er van. Waar Schlanders
de laatste decennia als centrum van de Vinschgau een op en top modern stadje geworden
is met een voetgangerszone, winkels, een ziekenhuis, hotels, restaurants,
cafeetjes, sportvelden, een cultureel centrum, kortom met alle faciliteiten die
de toerist weet te apprecieren, zijn er ook nog inwoners die, zonder zich om
enige evolutie te bekommeren, star hun oude traditionele levenswijze aanhouden.
Je ziet ze door de Hauptstrasse lopen met hun blauwe schorten en boerenklederdracht,
maar vooral, ze wonen er ook nog in die oude hofsteden, met vee, stallen, moestuinen
en al op niet eens 200 m uit het centrum. Je moet ze weten te vinden die
steegjes, maar ik dool er s avonds na het avondeten graag door, zeker nu
Phaido er bij is. Die geniet hier van geurtjes die hij leuker vindt dan
uitlaatgassen, parfums, sigarettenstank en andere consumptiewalmen.
We zijn
vandaag van uit Brixen via de Jaufenpas naar Schlanders gereden. Dat is voor
ons altijd een beetje thuiskomen. We gaan er al sedert jaar en dag genieten van
de bergen, de mensen, de lekkere keuken, het weer en ik zou nog wel even
kunnen doorgaan. Schlanders ligt midden in de Vinschgau, ergens halfweg tussen
Meran en de Reschenpas en dat is een van de grootste appel-teelt gebieden van
Europa. Op elke vrije vierkante meter grond hebben ze appelbomen geplant en
ieder jaar wordt in de oogstperiode elke beschikbare werkkracht ingezet. Appels
plukken is een vrij arbeidsintensieve bezigheid. Meestal gebeurt dat allemaal
in de maand september en dat gaat dan ook gepaard met feestelijkheden
allerhande, waar wij dan weer graag bij aanwezig zijn. Wie schetst onze verbazing
toen wij deze namiddag tijdens onze eerste losloop-wandeling zagen dat de pluk
al begonnen was. De weersomtandigheden zullen wel zeer bevorderlijk zijn
geweest voor de appelgroei dit jaar. Dat het plukken niet altijd overal even
gemakkelijk gaat mag wel blijken uit deze foto. Zelfs op de steilste hellingen staan
appelbomen. Vaak hebben ze daar dan terassen voor aangelegd. Je moet echt geen
hoogtevrees hebben om daar als appelplukker aan de slag te gaan. Deze foto is
gemaakt met de telelens en die gasten waren zowat halfweg de hemel hun kost aan
het verdienen.
Ik heb nog
niet het plezier gehad in de winter van de Tramötsch-piste af te zoeven en
vandaag heb ik me voorgenomen dat tochzo snel mogelijk maar eens te gaan doen. We zouden de Plose
de huisberg van Brixen kunnen noemen, minder bekend en als skigebied minder
groot dan het nabijgelegen Kronplatz bij Bruneck, maar na wat ik vandaag te
zien kreeg wil ik het er volgende winter zeker wel eens op wagen.
Ik was al ooit in de buurt geweest met de vrienden. Een aantal jaren geleden
hadden we het plaatsje Sankt Andrä uitgekozen als uitvalsbasis om van daar uit
de omgeving te gaan verkennen met de motor. Vandaag kwamen we er terecht omdat
er een geocache event georganiseerd werd en omdat zowel datum als plaats
perfect pasten in ons reisschema hebben we daar aan deelgenomen, tot zeer grote
tevredenheid moet ik zeggen. Geocaching.com, de moeder-site van alle
geocache-fanaten maakt er namelijk een gewoonte van ieder jaar in de maand
augustus een challenge uit te schrijven om wat souvenirs te verdienen. Zes
verschillende soorten cachen moest je deze keer loggen binnen de maand om te
slagen in de uitdaging. Een event had ik nog niet op mijn palmares, vandaar
Zoals dat wel vaker het geval is met geocachen ontdek je leuke plekken en soms
vind je die dermate de moeite waard dat je ze op je lijstje voor herhaling
vatbaar zet.
De tocht verliep voor een gedeelte op het parcours van de pistes van het skigebied
en op deze plek waren we trouwens behoorlijk verkeerd aan het zoeken. De GPS
kreeg de raarste kuren, magnetisme, zwarte magie wie zal het zeggen. Feit is,
dat als de organisatoren niet zo vriendelijk geweest waren ons terug op het
goede spoor te zetten we deze cache nooit gevonden zouden hebben. Phaido trok
er zich allemaal niks van aan, die holde de piste af met een elegance die je
bij baasje en vrouwtje op dat punt van de wandeling al lang niet meer zag na 8
km redelijk steil bergaf lopen.
Aansluitend
bij de blog van gisteren zou ik het deze keer willen hebben over eten. Mijn
interesse in het onderwerp is algemeen gekend. Vakantietijd is voor ons dan ook
altijd een beetje een cullinaire ontdekkingsreis. Soms duurt het een tijdje,
maar meestal slagen wij er vrij snel in de goede adresjes in een
vakantiebestemming te vinden. In Lazise kenden we er al enkele en sedert enkele
dagen is er daar eentje bij gekomen. De Italiaanse keuken staat sowieso erg
hoog in ons voorkeurlijstje. Castello, het eerste restaurant links binnen de
poort als je van de grote parking komt kan onze volle goedkeuring meedragen.
Nadat we er al enkele keren getafeld hadden en we het personeel een beetje
hadden leren kennen vroeg ik of ze het erg zouden vinden als ik enkele fotos maakte
van het keukengedeelte. Dat vonden ze geen probleem. Zowel de keuken als de
pizza-oven mocht ik uitgebreid bezoeken, bekijken en fotograferen. Ik kreeg
zelfs een mini privé rondleiding, netjes, proper, goed georganiseerd, ik was
best onder de indruk. Zo bleek dat het zeker geen toeval is dat wat er op tafel
komt grote klasse is. Dit zijn de pizza-bakkers, goedgemutst, ordelijk, hard
werkend en vriendelijk. Zo hoort het.
Sta me toe
maar meteen te vertellen dat er aan deze foto helemaal niets gephotoshopped is.
We zijn wel degelijk door een plaatsje gekomen met de welluidende naam Pol.
Dat ik dit een fotostop waard vond begrijpt de lezer zonder enige twijfel? Josee
kreeg de camera in de handen geduwd en mocht ( moest !!! ) op de sluiterknop
drukken.
Onze tochten door het hinterland van het Gardameer brachten ons vandaag in het
wijngebied Valpolicella. Bij het plaatsnaambord van een van de deelgemeenten
kon ik niet anders dan een parkeerplaats te zoeken om gebruik te maken van het
decor. Ik vond de locatie zo sympathiek dat ik maar meteen een winkel ingedoken
ben om een streekproduct te kopen. Wij reizen om te leren en om streekproducten
uit te proberen toch? Zeker als er sprake is van enige alcoholische waarden bij
de inhoudsopgave wil ik graag proefkonijn spelen.
Het mag dus geen verwondering wekken dat ik dit zit te tikken bij het genot van
een heerlijk glaasje excuseer, FLES Valpolicella.
Kenners zien
natuurlijk meteen waar we vandaag geweest zijn. Voor al de anderen: we hebben
vandaag een bezoek gebracht aan Verona. Zoals de meeste toeristen wilden we op
veel te korte tijd veel te veel zien. Naast negen gevonden geocachen mogen wij
nu dus ook een groot deel van de bezienswaardigheden van Verona op ons palmares
schrijven. We begonnen met een tocht rond en boven het theatro Romano,
vervolgens moest de Ponte Pietra er aan geloven, la casa di Giulietta -
Shakespeare zelf schijnt trouwens nooit in Verona geweest te zijn en het balkon
waar elke dag duizenden toeristen zich staan te vergapen is er in de jaren 30
van vorige eeuw aangebouwd -, we hebben zoals zovelen de rechterborst van het
standbeeld aangeraakt, geluk in de liefde willen wij ook wel blijven hebben, de
arena hebben we gezien, bezocht en gefotografeerd, de Piazza delle Erbe, de Arche
Scaligere en dan vergeet ik de menige andere pleinen, binnenplaatsen, tuinen en
monumenten nog Kortom, we hadden duidelijk te veel hooi op onze vork genomen
en het was dus ook niet meer dan normaal dat enkele van die vijf bengels zo
rond zes uur begonnen te jengelen dat ze naar huis wilden. Phaido is bij
aankomst in het hotel trouwens als een blok in slaap gevallen. J
Voor
sommigen is dit misschien een net iets te lugubere foto. In het kerkje vlak bij
de gedenktoren in San Martino la Battaglia is het ganse halfrond achter het
altaar gevuld met doodshoofden, échte doodshoofden.
Wij Belgen spreken over DE Grote Oorlog vanzelfsprekend als die welke werd
uitgevochten tussen 1914 en 1918. In Italie hebben ze een net iets langere
geschiedenis qua bloedvergieten. De regio net ten zuiden van het Gardameer was
wel vaker het toneel van strijdgewoel. In de jaren 1800 werden hier enkele
zware veldslagen uitgevochten in het kader van de Italiaanse
onafhankelijkheidsstrijd. In het plaatsje San Martino la Battaglia werd een
toren anex museum opgericht om dit te gedenken. Vlakbij is een kerkje waar de
waanzin van de oorlog wel zeer aanschouwelijk tot bij de bezoeker wordt
gebracht. De toestand van de schedels verraadt vaak hoe de betreffende persoon
om het leven kwam een gaatje tussen de ogen, in het voorhoofd, in de wang, een
half weggeblazen schedel, één intakte en één niet meer aanwezige oogkas, een
halve schedel er is niet zo veel nodig om iemand het hoekje om te helpen kun
je hier zien. Of dit een wijze les betekent voor alle volgende generaties is
maar zeer de vraag
We hebben
een regendag achter de rug. Ach ja, een beetje solidariteit met de rest van
Europa is nooit verkeerd. We zijn deze morgen met paraplus en regenkleding toch
maar een wandeling gaan maken langs het strand naar het stadje en we hebben de
moed er goed ingehouden. Samen zingen is toch zo leuk. De toepasselijke titels
kwamen voorbij gevlogen. Het populairst was Happy , op de voet gevolgd door Im
singin in the rain. Pieter bedacht dat we daar best ook een dansje bij
moesten doen. Gelukkig liep ik langs de andere kant van de camera. Het zou ten
eerste geen zicht geweest zijn mij Fred Astair te laten imiteren en dan nog
wie zou er anders de foto gemaakt hebben?
Er zijn hier
aan het Gardameer zoveel dingen om te bekijken en te fotograferen. De mooie
stadjes en dorpen met vaak eeuwenoude gebouwen en kunstwerken, de bergen, het
meer met de bootjes, de vogels en de zonsop- en ondergangen, niet de vergeten
de vele mooie madammen op het strand en de kleinkinderen natuurlijk, even
zovele potentiele onderwerpen om de hele dag met je vinger aan de sluiterknop
van de camera te zitten.
Als je dan s morgens even het binnenland intrekt om Phaido in alle rust zijn
natuurlijke behoeften te laten doen zonder er met poepzakjes achteraan te
moeten lopen en je wandelt langs een wijngaard door een weelderige
bloemenpracht, dan zie je plots deze prachtige grote vlinder van een mij tot
zonet zeer onbekend merk . Ja, meteen klik natuurlijk. Ik ben geenvlinderoloog maar een koninginnepage was het
volgens mij alvast niet, die kende ik, want had ik al eens gefotografeerd, hij was
wel even groot en had ook van die aanhangseltjes achter aan de vleugels. Enig
opzoekwerk op het net leerde me dat we hier dus te maken hebben met een
koningspage, die zijn er ook blijkbaar De koningspage is trouwens niet het
mannetje van de koninginnepage, zoals ik in eerste instantie abusievelijk
concludeerde, je hebt dus mannelijke koninginnepages en vrouwelijke
koningspages. Tja, wij mensen hebben tenslotte ook ladyboys en dragqueens,
hoewel ik daar minder mee op heb dan met vrouwelijke koningspages. J
Het is me
het dagje wel geweest. Deze morgen zijn we al erg vroeg naar de luchthaven van Bergamo
gereden om dochterlief te gaan op halen samen met drie kwart van haar kroost. Om
7h55 zouden ze daar landen en dat betekende dus de wekker zetten om 5h45. Alleen
Nicolas verkoos in Belgie te blijven om samen met zijn papa de continuiteit van
de boerderij te verzorgen. Na een terugrit naar Lazise met het nodige Gardameer fileleed
zijn we een flink stuk van de dag bezig geweest hun kampeer-accomodaties op te
bouwen.
Pas in de loop van de avond vonden we tijd om even met Phaido naar het stadje
te trekken voor wat sfeerproeverij. De zonsondergang en het mooie kleurenspel
van de avondlucht leende zich daar uitstekend toe, tot groot plezier van de
amateurfotograaf in mij.
Bij deze opname had ik mezelf zo gepositioneerd dat de zon precies achter het
hoofd van Josee zit. Met zulk sterk tegenlicht moest ik dus wel flitsen om de
voorkant ook een beetje behoorlijk belicht te krijgen. Het resultaat mag er
best zijn, al zeg ik het zelf. Het vrouwtje lijkt wel heilig met die aura rond
haar hoofd of dat in werkelijk ook zo is laat ik in het midden J.
Het haventje
van Lazise, sedert wij er in de zeventiger jaren voor het eerst kwamen met onze
eigen kinderen is er nog helemaal niets veranderd. Nu de kleinkinderen er bij
zijn voel ik me ineens 35 jaar terug geflitst in de tijd. Ik zou eigenlijk wel
eens een foto van uit die jaren langs een van nu willen leggen en los van de
fotokwaliteit zou je er weinig verschil in zien. Dezelfde sfeer, dezelfde
stemmige avonden, dezelfde gezellige drukte, hetzelfde decor natuurlijk zelfs de
kleinkinderen lijken als gegoten op hun ouders sommige boten zijn weliswaar
herkenbaar als daterend uit recentere tijden maar al bij al is dit een plek
waar de tijd heeft stil gestaan. Na een heerlijk eerste avondmaal in een van de
vele restaurantjes, overgoten met de nodige hugos en wijntjes, borrelde de
romantiek weer op toen ik onderweg naar La Mimosa hier voor de zoveelste keer
onder de indruk geraakte van de unieke locatie. Avondfoto dus probleem: geen
statief bij oplossing: camera op een bank leggen en goed vast aandrukken
zodat de sluiter toch drie seconden open kan.
We hadden er
voor gekozen deze keer de reis naar Italie in twee dagen op te splitsen. De
eerste keer dat Phaido zon lange tijd in de wagen moest zitten wilden we het
wat rustig aan doen. Hij doorstond de test met verve. Bij elke tussenstop wipte
hij fris en monter uit de exclusief voor hem voorbehouden kofferruimte en hij
verteerde de kilometers alsof hij al jaren een geroutineerde Europa-reiziger
was. Toen we aankwamen in het Zillertal dat leek ons een fijne plek om te
overnachten was hij zonder twijfel het fitste van ons drieen
Het was trouwens behoorlijk koud in Uderns, en nat... Buiten in de overdekte
Biergarten van het hotel zaten we warempel helemaal alleen. Aperitiefje voor
het vrouwtje en aperitiefje voor het baasje die even iets verder op was gaan staan
om de foto te maken. Phaido profiteert natuurlijk meteen van de gelegenheid om
baasje zijn plaats in te nemen
Er was toch wel volk in het hotel, maar die allemaal hadden wijselijk besloten
maar binnen te blijven, iets wat rond etenstijd ook niet helemaal onlogisch is.
Wij zullen morgen zorgen dat we zo snel mogelijk aan het Garda Meer zijn en
hopen dat het daar beter weer is.
Op bezoek
bij dochterlief en gezinnetje in Wuustwezel is er altijd wel iets te
fotograferen. Zijn het niet de kleinkinderen dan hebben ze ook nog een
uitgebreide veestapel en de natuur in de omgeving is er ook al niet verkeerd.
Dat Laura Jr., een van de huispoezen, vandaag mijn onderwerp zou worden was wel
erg onverwacht.
Phaido, mijn beste vriend en trouwe gezel tijdens mijn tochten, was mee
richting stallen en weiden gelopen en de ontmoeting met het poesje resulteerde
niet meteen in een gezellig onderonsje, integendeel. Katten en honden das
zoals water en vuur he. Laura had geen oog voor de vriendelijk kwispelende
staart van Phaido en ze interpreteerde dat zeker niet als een verzoenend
vredesteken. Binnen de kortste keren zat ze al blazend in een boom. Zelfs nadat
ik een verbouwereerde Phaido aangelijnd had en weg geleid, kon of wou ze er
niet meer uit Tja, eerst haalt de amateurfotograaf dan zijn toestel uit de tas
natuurlijk en na de nodige shots hebben we ettelijke pogingen gedaan om het
beestje weer veilig beneden te krijgen. Gelukkig zat ze niet al te hoog. Enkele
schrammen later is dat ook gelukt en kon Laura in de veilige armen van
kleindochter Marie Leen uit de potentiele gevarenzone weggedragen worden.
Ondanks de
sombere voorspellingen hebben we vandaag hier in de Kempen weer geen druppel
regen gezien. Ik heb me deze morgen bij een heerlijk precies-goed-weertje nog
eens bezig gehouden met een van mijn fotografische dadas, nl. de
panoramafotografie. Ik bedoel dan niet gewoon met een compactje eens van links
naar rechts bewegen terwijl je de sluiterknop openhoudt maar een aantal volle
resolutie opnames in een programma samen stitchen tot een giga afbeelding. Deze
bewerking is samengesteld uit 12 staande fotos en om m in zijn volle glorie te
kunnen zien zou je monitor 6 m breed moeten zijn. Het is dan ook een beetje
jammer dat in deze blog het maximaal toegelaten uploadformaat 1,5 Mb is - ik
heb mijn werk dan ook behoorlijk moeten verkleinen - en dat doet het kijkplezier een beetje
onrecht. Toch wil ik hem als foto van de dag gebruiken omdat ie op het einde
van het jaar zoals alle andere weer in een album zal belanden en dan zal dat
over twee vlakliggende paginas zijn.
We zijn
ondertussen al een hele tijd muzikant-af. Na een lange beroeps-carrière waren
de reunies met The Lonely Boys, een van mijn eerste bandjes, uit de sixties, de
laatste stuiptrekkingen van mijn muzikale aspiraties. Nu we daar ook definitief
een punt achter gezet hebben wil dat niet zeggen dat we geen vrienden meer zijn,
integendeel. We houden kontakt, en als het effe kan komen we ook regelmatig
samen. Met Eddy die in Gambia woont en met Jack uit Omaha Nebraska is dat niet
voor de hand liggend. Jack was deze week weer eens in het land, voor zijn werk
en zo konden we met zijn vieren - helaas deze keer zonder Eddy - toch een dagje
gezellig bijpraten, bijtafelen en bijdrinken. Toetsenist Jean wilde bij die
gelegenheid persé zijn nieuwste speeltjes tonen. Waar is de tijd dat keyboard-spelers
met een muur van synthesisers voor hun neus op het podium stonden? Tegenwoordig
heb je daarvoor alleen een draagbaar klaviertje nodig, via blue tooth,
draadloos dus, verbind je dat met een gecombineerde geluidenbank-sequencer-module,
voeg daarbij een tablet met loops, samples en andere slimmigheden en een klein
mengtafeltje, alles samen in een niet eens zo grote flight-case en je bent
klaar om als one-man-band het podium op te stappen. De demonstratie was
alleszins overtuigend.
Een van de
vervelende nevenaspecten van ouder worden is dat er regelmatig relaties
wegvallen. En dan bedoel ik niet alleen dat er in je kennissenkring mensen
overlijden maar ook dat lieden waar je beroepsmatig mee te maken krijgt plots hun
beroep niet meer uitoefenen. Zo zie ik met schrik de dag tegemoet dat onze
tandarts er mee ophoudt, de man is al in de zeventig en hij verzorgt onze
bijtertjes al meer dan 40 jaar. Onze huisarts is nog zo iemand die binnen
afzienbare tijd van een verdiend pensioen zal gaan genieten. En mijn kapper Jef
heeft per 1 juli de deuren definitief gesloten Dan moet je op zoek naar
alternatieven.
Het vrouwtje insinueerde dat Anniek,het kapstertje dat voor haar aan huis komt, ook wel
mannen knipt... Na veel overredingskracht van mijn schatje wilde ik het wel
eens proberen. De wiskundige zekerheid dat Jef van mijn steeds schaarser
wordende begroeiing elke keer weer het allerbeste maakte werd vervangen door de
twijfel aan de kennis van de anatomie van ouder wordende mannen, die ik Anniek
toedichtte. Maar ach, zoveel is er niet meer om te verknoeien tenslotte J Een lief jong ding die in je haren
zit te friemelen, geef toe, er zijn ergere dingen in het leven. En Anniek is
alleszins veel mooier dan Jef
Tijdens het knippen kreeg ik ook nog eens een telefoontje. Josee kwam met het
toestel aangelopen, in de andere hand de fotocamera Jack uit America, tja,
die kon ik niet laten wachten toch? Zo zie je me in onze badkamer op een stoel
zitten met een wachtende kapster achter me terwijl ik de GSM tegen mijn oor
heb. En dan te weten dat ik de eerste ben om constant grappen te maken over de
alomtegenwoordigheid van mobieltjes, smart-phones en de verslaafdheid van een
hele generatie aan die dingen. Ik wil terloops toch ook nog even vermelden dat Anniek met brio geslaagd is in het wegwerken van mijn scepticisme...
Dit is
zonder enige twijfel het meest onnuttige cadeau dat wij ooit gekregen hebben.
Ik wil verder niet uitwijden over de herkomst maar feit is dat zowel Josee als
ikzelf, kinderen en uiteraard ook de kleinkinderen fervente niet-rokers zijn.
Het ding heeft een tijdje doelloos in de living op een salontafeltje gestaan,
daarna is het verhuisd naar het binnenste van een of andere kast en tenslotte
werd het daaruit weer opgedolven toen we beslisten buiten, op de tafel onder de
pergola, toch maar een asbak te plaatsen voor het geval een gast er onverhoopt
aan moest denken een stinkstok op te steken. Want laten we wel wezen, binnen in
huize Pol en Josee wordt niet gerookt.
Meestal staat ie er werkloos bij want zowat iedereen uit onze kennissenkring
die vroeger rookte heeft de wijze beslissing genomen daarmee te stoppen, maar
occasioneel komt er nog wel eens een verstokte volhouder voorbij. Tja, onze
gastvrijheid beperkt zich dan tijdelijk tot de buitenkant van de achterdeur J.
Toen ik deze namiddag, een beetje mistroostig door de alweer neergutsende
nattigheid, een uitlaatklep voor mijn cameraverslaving zat te zoeken, bedacht
ik plots dat het eigenlijk best een fotogeniek voorwerp is. Camera op statief
geplaatst, klein diafragma voor grote scherptediepte en een summiere oefening
in objectfotografie resulteerde in dit plaatje.
Voor de geïnteresseerden: f 22 ISO 100 ½ sec. Nabewerkt met Nik Color Effex
Pro4 Preset Dark Contrast #3
Ieder jaar
ging het vrouwtje samen met een aantal Lommelse vriendinnen naar Rimpelrock in
Hasselt. Het evenement heeft ondertussen een andere naam voortaan heet het
Summer-Swing en ook de formule is behoorlijk veranderd. Daardoor hebben er toch
wel behoorlijk wat bezoekers afgehaakt. Van de omvangrijke oorspronkelijke
groep zijn ze nog met zijn tweeën overgebleven om het alsnog ook dit jaar weer maar
te proberen. Ik heb mijn schatje deze morgen dan maar naar Lommel gebracht van
waar ze met hartsvriendin Lieveke richting Hasselt trok. Ze zouden zich wel
weten te vermaken vertelden ze nog , dat deden Phaido en ik ook de rest van de
dag !!! We begonnen met een wandeling langs het kanaal in de Barrier, dan naar
de Lommelse Sahara, een ommetje door Noord Brabant om enkele geocachen te
plukken, vervolgens een rondje Zilvermeer en ook daar kwam de wandel-GPS van
pas. Zoekend naar de GC54YDW die we niet vonden trouwens, so what? bevonden
we ons aan de doorvaart tussen het Zilvermeer en het verbindingskanaal
Dessel-Kwaadmechelen en daar was er op deze toch wel mooie dag behoorlijk wat
waterpret-activiteit. De Zander vol feestvierders kwam voorbij gevaren,
jetskis, speedboten, een enkele zeiler en de nodige jachten konden we zien
evolueren op zeg maar een kwartiertje tijd, en dan had je natuurlijk ook de
waterskiers van de Desselse Waterskiclub die tot hier komen om te draaien. Fotomogelijkheden
zat dus, ik heb uiteindelijk iene miene mute moeten doen om er eentje uit te
kiezen
Tijdens de
vakantieperiodes ligt ook bij danscentrum de activiteit helemaal stil. Toch wordt
er voor de jeugdige danseresjes op zijn tijd nog wel een en ander georganiseerd.
Zo mochten we vandaag het resultaat van een vierdaagse dans-stage gaan
bekijken. In die korte periode knutselden ze een geweldige eigen voorstelling
van de musical Grease in elkaar. Girls versus boys tot de liefde overwint, het
verhaal is voldoende gekend, de zang was live en de dans-scenes moesten niet
onderdoen voor die van de echte professionals. De jongens allemaal vertolkt
door jonge dametjes trouwens zagen er levensecht en geloofwaardig uit maar
toch was het niet meer dan normaal dat ik voor deze groepsfoto koos voor de
vrouwelijke helft van de cast. Julieke, met de groene jurk, vertelt hier aan Sandy
dat ze nu eindelijk maar eens een blitse outfit moet aantrekken om haar John
Travolta voor zich te winnen