Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
22-08-2014
22 augustus Pol
Sta me toe
maar meteen te vertellen dat er aan deze foto helemaal niets gephotoshopped is.
We zijn wel degelijk door een plaatsje gekomen met de welluidende naam Pol.
Dat ik dit een fotostop waard vond begrijpt de lezer zonder enige twijfel? Josee
kreeg de camera in de handen geduwd en mocht ( moest !!! ) op de sluiterknop
drukken.
Onze tochten door het hinterland van het Gardameer brachten ons vandaag in het
wijngebied Valpolicella. Bij het plaatsnaambord van een van de deelgemeenten
kon ik niet anders dan een parkeerplaats te zoeken om gebruik te maken van het
decor. Ik vond de locatie zo sympathiek dat ik maar meteen een winkel ingedoken
ben om een streekproduct te kopen. Wij reizen om te leren en om streekproducten
uit te proberen toch? Zeker als er sprake is van enige alcoholische waarden bij
de inhoudsopgave wil ik graag proefkonijn spelen.
Het mag dus geen verwondering wekken dat ik dit zit te tikken bij het genot van
een heerlijk glaasje excuseer, FLES Valpolicella.
Kenners zien
natuurlijk meteen waar we vandaag geweest zijn. Voor al de anderen: we hebben
vandaag een bezoek gebracht aan Verona. Zoals de meeste toeristen wilden we op
veel te korte tijd veel te veel zien. Naast negen gevonden geocachen mogen wij
nu dus ook een groot deel van de bezienswaardigheden van Verona op ons palmares
schrijven. We begonnen met een tocht rond en boven het theatro Romano,
vervolgens moest de Ponte Pietra er aan geloven, la casa di Giulietta -
Shakespeare zelf schijnt trouwens nooit in Verona geweest te zijn en het balkon
waar elke dag duizenden toeristen zich staan te vergapen is er in de jaren 30
van vorige eeuw aangebouwd -, we hebben zoals zovelen de rechterborst van het
standbeeld aangeraakt, geluk in de liefde willen wij ook wel blijven hebben, de
arena hebben we gezien, bezocht en gefotografeerd, de Piazza delle Erbe, de Arche
Scaligere en dan vergeet ik de menige andere pleinen, binnenplaatsen, tuinen en
monumenten nog Kortom, we hadden duidelijk te veel hooi op onze vork genomen
en het was dus ook niet meer dan normaal dat enkele van die vijf bengels zo
rond zes uur begonnen te jengelen dat ze naar huis wilden. Phaido is bij
aankomst in het hotel trouwens als een blok in slaap gevallen. J
Voor
sommigen is dit misschien een net iets te lugubere foto. In het kerkje vlak bij
de gedenktoren in San Martino la Battaglia is het ganse halfrond achter het
altaar gevuld met doodshoofden, échte doodshoofden.
Wij Belgen spreken over DE Grote Oorlog vanzelfsprekend als die welke werd
uitgevochten tussen 1914 en 1918. In Italie hebben ze een net iets langere
geschiedenis qua bloedvergieten. De regio net ten zuiden van het Gardameer was
wel vaker het toneel van strijdgewoel. In de jaren 1800 werden hier enkele
zware veldslagen uitgevochten in het kader van de Italiaanse
onafhankelijkheidsstrijd. In het plaatsje San Martino la Battaglia werd een
toren anex museum opgericht om dit te gedenken. Vlakbij is een kerkje waar de
waanzin van de oorlog wel zeer aanschouwelijk tot bij de bezoeker wordt
gebracht. De toestand van de schedels verraadt vaak hoe de betreffende persoon
om het leven kwam een gaatje tussen de ogen, in het voorhoofd, in de wang, een
half weggeblazen schedel, één intakte en één niet meer aanwezige oogkas, een
halve schedel er is niet zo veel nodig om iemand het hoekje om te helpen kun
je hier zien. Of dit een wijze les betekent voor alle volgende generaties is
maar zeer de vraag
We hebben
een regendag achter de rug. Ach ja, een beetje solidariteit met de rest van
Europa is nooit verkeerd. We zijn deze morgen met paraplus en regenkleding toch
maar een wandeling gaan maken langs het strand naar het stadje en we hebben de
moed er goed ingehouden. Samen zingen is toch zo leuk. De toepasselijke titels
kwamen voorbij gevlogen. Het populairst was Happy , op de voet gevolgd door Im
singin in the rain. Pieter bedacht dat we daar best ook een dansje bij
moesten doen. Gelukkig liep ik langs de andere kant van de camera. Het zou ten
eerste geen zicht geweest zijn mij Fred Astair te laten imiteren en dan nog
wie zou er anders de foto gemaakt hebben?
Er zijn hier
aan het Gardameer zoveel dingen om te bekijken en te fotograferen. De mooie
stadjes en dorpen met vaak eeuwenoude gebouwen en kunstwerken, de bergen, het
meer met de bootjes, de vogels en de zonsop- en ondergangen, niet de vergeten
de vele mooie madammen op het strand en de kleinkinderen natuurlijk, even
zovele potentiele onderwerpen om de hele dag met je vinger aan de sluiterknop
van de camera te zitten.
Als je dan s morgens even het binnenland intrekt om Phaido in alle rust zijn
natuurlijke behoeften te laten doen zonder er met poepzakjes achteraan te
moeten lopen en je wandelt langs een wijngaard door een weelderige
bloemenpracht, dan zie je plots deze prachtige grote vlinder van een mij tot
zonet zeer onbekend merk . Ja, meteen klik natuurlijk. Ik ben geenvlinderoloog maar een koninginnepage was het
volgens mij alvast niet, die kende ik, want had ik al eens gefotografeerd, hij was
wel even groot en had ook van die aanhangseltjes achter aan de vleugels. Enig
opzoekwerk op het net leerde me dat we hier dus te maken hebben met een
koningspage, die zijn er ook blijkbaar De koningspage is trouwens niet het
mannetje van de koninginnepage, zoals ik in eerste instantie abusievelijk
concludeerde, je hebt dus mannelijke koninginnepages en vrouwelijke
koningspages. Tja, wij mensen hebben tenslotte ook ladyboys en dragqueens,
hoewel ik daar minder mee op heb dan met vrouwelijke koningspages. J
Het is me
het dagje wel geweest. Deze morgen zijn we al erg vroeg naar de luchthaven van Bergamo
gereden om dochterlief te gaan op halen samen met drie kwart van haar kroost. Om
7h55 zouden ze daar landen en dat betekende dus de wekker zetten om 5h45. Alleen
Nicolas verkoos in Belgie te blijven om samen met zijn papa de continuiteit van
de boerderij te verzorgen. Na een terugrit naar Lazise met het nodige Gardameer fileleed
zijn we een flink stuk van de dag bezig geweest hun kampeer-accomodaties op te
bouwen.
Pas in de loop van de avond vonden we tijd om even met Phaido naar het stadje
te trekken voor wat sfeerproeverij. De zonsondergang en het mooie kleurenspel
van de avondlucht leende zich daar uitstekend toe, tot groot plezier van de
amateurfotograaf in mij.
Bij deze opname had ik mezelf zo gepositioneerd dat de zon precies achter het
hoofd van Josee zit. Met zulk sterk tegenlicht moest ik dus wel flitsen om de
voorkant ook een beetje behoorlijk belicht te krijgen. Het resultaat mag er
best zijn, al zeg ik het zelf. Het vrouwtje lijkt wel heilig met die aura rond
haar hoofd of dat in werkelijk ook zo is laat ik in het midden J.
Het haventje
van Lazise, sedert wij er in de zeventiger jaren voor het eerst kwamen met onze
eigen kinderen is er nog helemaal niets veranderd. Nu de kleinkinderen er bij
zijn voel ik me ineens 35 jaar terug geflitst in de tijd. Ik zou eigenlijk wel
eens een foto van uit die jaren langs een van nu willen leggen en los van de
fotokwaliteit zou je er weinig verschil in zien. Dezelfde sfeer, dezelfde
stemmige avonden, dezelfde gezellige drukte, hetzelfde decor natuurlijk zelfs de
kleinkinderen lijken als gegoten op hun ouders sommige boten zijn weliswaar
herkenbaar als daterend uit recentere tijden maar al bij al is dit een plek
waar de tijd heeft stil gestaan. Na een heerlijk eerste avondmaal in een van de
vele restaurantjes, overgoten met de nodige hugos en wijntjes, borrelde de
romantiek weer op toen ik onderweg naar La Mimosa hier voor de zoveelste keer
onder de indruk geraakte van de unieke locatie. Avondfoto dus probleem: geen
statief bij oplossing: camera op een bank leggen en goed vast aandrukken
zodat de sluiter toch drie seconden open kan.
We hadden er
voor gekozen deze keer de reis naar Italie in twee dagen op te splitsen. De
eerste keer dat Phaido zon lange tijd in de wagen moest zitten wilden we het
wat rustig aan doen. Hij doorstond de test met verve. Bij elke tussenstop wipte
hij fris en monter uit de exclusief voor hem voorbehouden kofferruimte en hij
verteerde de kilometers alsof hij al jaren een geroutineerde Europa-reiziger
was. Toen we aankwamen in het Zillertal dat leek ons een fijne plek om te
overnachten was hij zonder twijfel het fitste van ons drieen
Het was trouwens behoorlijk koud in Uderns, en nat... Buiten in de overdekte
Biergarten van het hotel zaten we warempel helemaal alleen. Aperitiefje voor
het vrouwtje en aperitiefje voor het baasje die even iets verder op was gaan staan
om de foto te maken. Phaido profiteert natuurlijk meteen van de gelegenheid om
baasje zijn plaats in te nemen
Er was toch wel volk in het hotel, maar die allemaal hadden wijselijk besloten
maar binnen te blijven, iets wat rond etenstijd ook niet helemaal onlogisch is.
Wij zullen morgen zorgen dat we zo snel mogelijk aan het Garda Meer zijn en
hopen dat het daar beter weer is.
Op bezoek
bij dochterlief en gezinnetje in Wuustwezel is er altijd wel iets te
fotograferen. Zijn het niet de kleinkinderen dan hebben ze ook nog een
uitgebreide veestapel en de natuur in de omgeving is er ook al niet verkeerd.
Dat Laura Jr., een van de huispoezen, vandaag mijn onderwerp zou worden was wel
erg onverwacht.
Phaido, mijn beste vriend en trouwe gezel tijdens mijn tochten, was mee
richting stallen en weiden gelopen en de ontmoeting met het poesje resulteerde
niet meteen in een gezellig onderonsje, integendeel. Katten en honden das
zoals water en vuur he. Laura had geen oog voor de vriendelijk kwispelende
staart van Phaido en ze interpreteerde dat zeker niet als een verzoenend
vredesteken. Binnen de kortste keren zat ze al blazend in een boom. Zelfs nadat
ik een verbouwereerde Phaido aangelijnd had en weg geleid, kon of wou ze er
niet meer uit Tja, eerst haalt de amateurfotograaf dan zijn toestel uit de tas
natuurlijk en na de nodige shots hebben we ettelijke pogingen gedaan om het
beestje weer veilig beneden te krijgen. Gelukkig zat ze niet al te hoog. Enkele
schrammen later is dat ook gelukt en kon Laura in de veilige armen van
kleindochter Marie Leen uit de potentiele gevarenzone weggedragen worden.
Ondanks de
sombere voorspellingen hebben we vandaag hier in de Kempen weer geen druppel
regen gezien. Ik heb me deze morgen bij een heerlijk precies-goed-weertje nog
eens bezig gehouden met een van mijn fotografische dadas, nl. de
panoramafotografie. Ik bedoel dan niet gewoon met een compactje eens van links
naar rechts bewegen terwijl je de sluiterknop openhoudt maar een aantal volle
resolutie opnames in een programma samen stitchen tot een giga afbeelding. Deze
bewerking is samengesteld uit 12 staande fotos en om m in zijn volle glorie te
kunnen zien zou je monitor 6 m breed moeten zijn. Het is dan ook een beetje
jammer dat in deze blog het maximaal toegelaten uploadformaat 1,5 Mb is - ik
heb mijn werk dan ook behoorlijk moeten verkleinen - en dat doet het kijkplezier een beetje
onrecht. Toch wil ik hem als foto van de dag gebruiken omdat ie op het einde
van het jaar zoals alle andere weer in een album zal belanden en dan zal dat
over twee vlakliggende paginas zijn.
We zijn
ondertussen al een hele tijd muzikant-af. Na een lange beroeps-carrière waren
de reunies met The Lonely Boys, een van mijn eerste bandjes, uit de sixties, de
laatste stuiptrekkingen van mijn muzikale aspiraties. Nu we daar ook definitief
een punt achter gezet hebben wil dat niet zeggen dat we geen vrienden meer zijn,
integendeel. We houden kontakt, en als het effe kan komen we ook regelmatig
samen. Met Eddy die in Gambia woont en met Jack uit Omaha Nebraska is dat niet
voor de hand liggend. Jack was deze week weer eens in het land, voor zijn werk
en zo konden we met zijn vieren - helaas deze keer zonder Eddy - toch een dagje
gezellig bijpraten, bijtafelen en bijdrinken. Toetsenist Jean wilde bij die
gelegenheid persé zijn nieuwste speeltjes tonen. Waar is de tijd dat keyboard-spelers
met een muur van synthesisers voor hun neus op het podium stonden? Tegenwoordig
heb je daarvoor alleen een draagbaar klaviertje nodig, via blue tooth,
draadloos dus, verbind je dat met een gecombineerde geluidenbank-sequencer-module,
voeg daarbij een tablet met loops, samples en andere slimmigheden en een klein
mengtafeltje, alles samen in een niet eens zo grote flight-case en je bent
klaar om als one-man-band het podium op te stappen. De demonstratie was
alleszins overtuigend.
Een van de
vervelende nevenaspecten van ouder worden is dat er regelmatig relaties
wegvallen. En dan bedoel ik niet alleen dat er in je kennissenkring mensen
overlijden maar ook dat lieden waar je beroepsmatig mee te maken krijgt plots hun
beroep niet meer uitoefenen. Zo zie ik met schrik de dag tegemoet dat onze
tandarts er mee ophoudt, de man is al in de zeventig en hij verzorgt onze
bijtertjes al meer dan 40 jaar. Onze huisarts is nog zo iemand die binnen
afzienbare tijd van een verdiend pensioen zal gaan genieten. En mijn kapper Jef
heeft per 1 juli de deuren definitief gesloten Dan moet je op zoek naar
alternatieven.
Het vrouwtje insinueerde dat Anniek,het kapstertje dat voor haar aan huis komt, ook wel
mannen knipt... Na veel overredingskracht van mijn schatje wilde ik het wel
eens proberen. De wiskundige zekerheid dat Jef van mijn steeds schaarser
wordende begroeiing elke keer weer het allerbeste maakte werd vervangen door de
twijfel aan de kennis van de anatomie van ouder wordende mannen, die ik Anniek
toedichtte. Maar ach, zoveel is er niet meer om te verknoeien tenslotte J Een lief jong ding die in je haren
zit te friemelen, geef toe, er zijn ergere dingen in het leven. En Anniek is
alleszins veel mooier dan Jef
Tijdens het knippen kreeg ik ook nog eens een telefoontje. Josee kwam met het
toestel aangelopen, in de andere hand de fotocamera Jack uit America, tja,
die kon ik niet laten wachten toch? Zo zie je me in onze badkamer op een stoel
zitten met een wachtende kapster achter me terwijl ik de GSM tegen mijn oor
heb. En dan te weten dat ik de eerste ben om constant grappen te maken over de
alomtegenwoordigheid van mobieltjes, smart-phones en de verslaafdheid van een
hele generatie aan die dingen. Ik wil terloops toch ook nog even vermelden dat Anniek met brio geslaagd is in het wegwerken van mijn scepticisme...
Dit is
zonder enige twijfel het meest onnuttige cadeau dat wij ooit gekregen hebben.
Ik wil verder niet uitwijden over de herkomst maar feit is dat zowel Josee als
ikzelf, kinderen en uiteraard ook de kleinkinderen fervente niet-rokers zijn.
Het ding heeft een tijdje doelloos in de living op een salontafeltje gestaan,
daarna is het verhuisd naar het binnenste van een of andere kast en tenslotte
werd het daaruit weer opgedolven toen we beslisten buiten, op de tafel onder de
pergola, toch maar een asbak te plaatsen voor het geval een gast er onverhoopt
aan moest denken een stinkstok op te steken. Want laten we wel wezen, binnen in
huize Pol en Josee wordt niet gerookt.
Meestal staat ie er werkloos bij want zowat iedereen uit onze kennissenkring
die vroeger rookte heeft de wijze beslissing genomen daarmee te stoppen, maar
occasioneel komt er nog wel eens een verstokte volhouder voorbij. Tja, onze
gastvrijheid beperkt zich dan tijdelijk tot de buitenkant van de achterdeur J.
Toen ik deze namiddag, een beetje mistroostig door de alweer neergutsende
nattigheid, een uitlaatklep voor mijn cameraverslaving zat te zoeken, bedacht
ik plots dat het eigenlijk best een fotogeniek voorwerp is. Camera op statief
geplaatst, klein diafragma voor grote scherptediepte en een summiere oefening
in objectfotografie resulteerde in dit plaatje.
Voor de geïnteresseerden: f 22 ISO 100 ½ sec. Nabewerkt met Nik Color Effex
Pro4 Preset Dark Contrast #3
Ieder jaar
ging het vrouwtje samen met een aantal Lommelse vriendinnen naar Rimpelrock in
Hasselt. Het evenement heeft ondertussen een andere naam voortaan heet het
Summer-Swing en ook de formule is behoorlijk veranderd. Daardoor hebben er toch
wel behoorlijk wat bezoekers afgehaakt. Van de omvangrijke oorspronkelijke
groep zijn ze nog met zijn tweeën overgebleven om het alsnog ook dit jaar weer maar
te proberen. Ik heb mijn schatje deze morgen dan maar naar Lommel gebracht van
waar ze met hartsvriendin Lieveke richting Hasselt trok. Ze zouden zich wel
weten te vermaken vertelden ze nog , dat deden Phaido en ik ook de rest van de
dag !!! We begonnen met een wandeling langs het kanaal in de Barrier, dan naar
de Lommelse Sahara, een ommetje door Noord Brabant om enkele geocachen te
plukken, vervolgens een rondje Zilvermeer en ook daar kwam de wandel-GPS van
pas. Zoekend naar de GC54YDW die we niet vonden trouwens, so what? bevonden
we ons aan de doorvaart tussen het Zilvermeer en het verbindingskanaal
Dessel-Kwaadmechelen en daar was er op deze toch wel mooie dag behoorlijk wat
waterpret-activiteit. De Zander vol feestvierders kwam voorbij gevaren,
jetskis, speedboten, een enkele zeiler en de nodige jachten konden we zien
evolueren op zeg maar een kwartiertje tijd, en dan had je natuurlijk ook de
waterskiers van de Desselse Waterskiclub die tot hier komen om te draaien. Fotomogelijkheden
zat dus, ik heb uiteindelijk iene miene mute moeten doen om er eentje uit te
kiezen
Tijdens de
vakantieperiodes ligt ook bij danscentrum de activiteit helemaal stil. Toch wordt
er voor de jeugdige danseresjes op zijn tijd nog wel een en ander georganiseerd.
Zo mochten we vandaag het resultaat van een vierdaagse dans-stage gaan
bekijken. In die korte periode knutselden ze een geweldige eigen voorstelling
van de musical Grease in elkaar. Girls versus boys tot de liefde overwint, het
verhaal is voldoende gekend, de zang was live en de dans-scenes moesten niet
onderdoen voor die van de echte professionals. De jongens allemaal vertolkt
door jonge dametjes trouwens zagen er levensecht en geloofwaardig uit maar
toch was het niet meer dan normaal dat ik voor deze groepsfoto koos voor de
vrouwelijke helft van de cast. Julieke, met de groene jurk, vertelt hier aan Sandy
dat ze nu eindelijk maar eens een blitse outfit moet aantrekken om haar John
Travolta voor zich te winnen
Macrofotografie
is vaak de reddingsboei als ik weer eens weinig tijd heb om op fotojacht te
gaan. Een onderwerp vind je altijd wel, is het geen bloemetje dan ga je maar
voor de insectjes en als de onverwachte vergrotingen van alledaagse
gebruiksvoorwerpen op zijn dan kun je nog altijd terecht bij de libellen en de
vlinders.
In de begroeiing aan de zonnekant van het paadje door het bos waarlangs we
vertrekken voor onze dagelijkse wandeling zien we regelmatig allerhande
vlindersoorten rondfladderen. Het was dan ook redelijk voor de hand liggend dat
ik vroeg of laat daar mijn oog eens op zou laten vallen om mijn dagelijkse
portie fotoplezier te plukken. Ik had niet eens de macrolens in de fototas deze
morgen maar met de tele gaat dat ook. Tussen de kleine vosjes, de gehakkelde
aurelias en de zandoogjes koos ik voor dit groot koolwitje als onderwerp. Met
420 mm kon ik wat afstand houden zodat ie ongestoord bleef zitten en als
neveneffect werd de achtergrond mooi onscherp en rustig. De contrasterende
bloemetjes horen er helemaal bij, want dat is nu eenmaal de habitat van deze
soort.
Gelukkig
begon de dag nog droog, zodat we zonder regenkledij of paraplu ons rondje
Smallebroeken konden afwerken deze morgen. Terug thuis gekomen bleef ik nog een
tijdje met de camera onder de pergola zitten en dit roodborstje dat ik al
enkele weken regelmatig kan observeren in onze tuin was ook weer present. Ik ga
er van uit dat het steeds hetzelfde vogeltje is want ze zijn erg territoriaal
naar het schijnt en ze verdedigen hun domein nogal agressief. Hij leek ook
helemaal niet bang want toen ik met de telelens op mijn toestel dichterbij kwam
bleef ie gewoon zitten. Met zijn pientere donkere oogjes bleef ie me wel in de
gaten houden, maar ik was helemaal niks slechts van plan, gewoon enkele keren
klikken
Als de
weersvoorspelling enkele dagen op voorhand een redelijke zekerheid geeft op een
mooie en zonnige dag hou je ons niet aan huis. Deze keer hadden we samen met
schoonbroer Swa, zijn vrouwtje Monique en dochter Jill weer een dagje zee
gepland. Vandaag kozen we voor Zeeland, niet alleen voor de afwisseling, maar
ook omdat daar nog ruimte is om de hondjes op het strand te laten rennen. Via
de Oesterdam, de Krammersluizen, en Bruinisse overal tussenstops en fotos
belandden we uiteindelijk in Ouddorp voor een fikse strandwandeling. Strikt
genomen is Ouddorp trouwens al niet meer Zeeland maar Zuid Holland, maar dat
detail doet er wat ons betreft nauwelijks toe.
Deze foto van Swa die met de schoenen in de hand langs de waterlijn wandelt zou
de indruk kunnen wekken dat het een behoorlijk industriele omgeving is daar,
maar niets is minder waar Door de foto met een pittige telelens te maken wordt
alles in de verte samengeperst en de vage contouren van de haven van Rotterdam
in de achtergrond komen op die manier net iets prominenter in beeld, in
wekelijkheid was het slechts een nauwelijks storend detail op meer dan 10 km
afstand in vogelvlucht.
Na een ommetje over de Zeelandbrug alweer fotos J - en een heerlijk avondmaal in een
restaurant in Colijnsplaat verliep ook de rest van de terugreis voorspoedig
zodat we alweer kunnen terugblikken op een geslaagde dag. Facebook-vrienden
weten dat ze zich binnenkort weer kunnen verwachten aan een nieuw album.
Deze
jongedame is de ontsnappingskoningin van de Smallebroeken, de miss Houdini van
het plaatselijke schapenbestand. Het was deze morgen al de tweede keer deze
week dat we haar tegenkwamen tijdens de wandeling, parmantig over de zandweg
lopend in plaats van 100 m. verderop samen met haar gezellinnen achter de
omheining rustig te grazen. Ik neem tenminste aan dat het dezelfde is als
vorige woensdag. Zelfde snuitje, zelfde grote ogen, zelfde jas, zelfde
schoeisel het zal wel Ik heb ook de foto die ik er toen van maakte vergeleken
met deze trouwens, zeer gelijkend. We hebben ook deze keer met zijn drieën, het
vrouwtje, Phaido en ikzelf, het stoute wicht weer naar veiligere oorden
gedreven en de afsluiting van de wei terloops ook nog eens goed bekeken. Maar daar
was op het eerste zicht niets verkeerd mee. Als we de boer binnenkort nog eens
zien zullen we hem vertellen dat er een zeer eigenwijze madam rondloopt in zijn
kudde, eentje die een geheime ontsnappingsroute kent.
Ik zat
rustig voor mijn computer enkel fotos te fatsoeneren toen ik een telefoontje
kreeg. Goede vrienden, collega geocachers uit Lommel, waren in de buurt enkele
dingen aan het zoeken en ze hadden daar enige problemen mee. Meer was er niet
nodig om me vijf minuten later als adviserend lid van het Limburgs team te zien
meelopen in hun zoektocht. In de omgeving van Lichtaart en Kasterlee zijn er
nauwelijks nog cachen die ik niet gevonden heb en ik vond het dan ook fijn eens
mee te wandelen met lieden die veel meer ervaring hebben dan ikzelf en die,
naar ik merkte, ook wel eens op de sukkel zijn. Meer dan enkele corrigerende
tips geven zou ik niet doen had ik me voorgenomen, dat wilden ze ook niet
trouwens, maar mijn terreinkennis kwam wel van pas om ze er o.a. terloops op te
attenderen dat er vlakbij nog een tradje ( = traditionele geocache ) verborgen
zat dat ze niet in hun planning hadden opgenomen. Ze moesten dan wel door de -
gelukkig droge - bedding van de Rulloop en dat wilde ik best fotograferen
De professionele benadering van de overtocht was een fotoshoot waard vond ik. Anne
Marie had Jackie middels enkele liefdevolle stoten onder zijn achterste
geholpen om boven te geraken waarop Jackie op zijn beurt een stevige tak bereid
vond om te fungeren als veilige grip om Anne Marie omhoog te hijsen.