Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
16-07-2014
16 juli Otofoto
Ik
had het gisteren al min of meer voorspeld, vandaag zou het misschien wel een selfie
worden. Daar was dan ook wel enige aanleiding voor. Ik had namelijk in een
gulzige bui op een stuk chocolade gebeten fondant, uit de koelkast en dat was voor
een onderdeel van mijn gebit net een beetje te hard. Resultaat: het kunststof
kroontje dat al een tiental jaren over een van de afgeslepen restanten van een
snijtand zat was helemaal stuk. Ik vond het eerlijk gezegd geen gezicht en
hoewel ik me meestal niet zo veel van mijn uiterlijk aantrek had ik vandaag al
een afspraak bij de tandarts. Voor ik vertrok wilde ik toch een souvenir van
het voorval en daarom trok ik met de Eos de badkamer in, daar zijn voldoende
mogelijkheden voorhanden om zelfportretten te maken. Strikt genomen is dit geen
selfie zoals de smart-phone generatie dat definieert, maar deze spiegelreflexfoto-in-de-spiegel
vond ik toch ook de naam verdienen. Of beter nog, sta me toe het palindroom te
gebruiken dat Kees van Kooten er voor bedacht als synoniem: dit is een otofoto.
Dat
er twee keer na elkaar een foto voorbij komt die je in de categorie macro zou
kunnen onderbrengen is ongebruikelijk in deze blog. Ik probeer namelijk meestal
voor afwisseling te zorgen qua keuze van onderwerp. Deze avond voor de PC
zittend kwam ik evenwel tot de vaststelling dat ik, buiten de serie waaruit dit
plaatje komt, weinig bruikbaars op mijn geheugenkaartje had staan vandaag en om
nu nog snel een selfie te maken had ik geen zin hoewel daar misschien wél
een goede reden voor was morgen misschien.
We waren op bezoek geweest bij mijn zus in Aarschot en nadien had ik nog een
geocache wandeling gepland. Bij waypoint 5 van de voorziene 12 liepen we
evenwel vast en toen we een hele tijd tevergeefs gezocht hadden naar een tag met de
noodzakelijke info om verder te wandelen kreeg ik een aantal distelstruiken in
de gaten. Op elke bloem zat wel één, vaak ook twee en een keer zelfs drie
geel-zwarte stekebeesten nectar te verzamelen. Op dat moment sloeg de balans
van mijn interesse abrupt over van geocachen naar fotograferen. De macrolens
had ik niet in de tas, maar met de 300 plus extender kon ik vanaf een wat
grotere afstand toch ook enkele leuke beeldjes schieten. Ik ben geen specialist
ter zake, en ik moest achteraf weer maar eens in de wikipedia duiken om
voorzichtig te concluderen dat het misschien akkerhommels waren die daar hun
buikje vol zaten te snoepen. Wie beter weet mag me tegenspreken J.
Van de grote
bak met viooltjes die zo mooi in bloei stonden is er welgeteld één bloemetje
dat min of meer ongehavend uit het natte regenoffensief van de laatste dagen
gekomen is. Nu we vandaag eindelijk toch nog eens van enkele welgekomen
streepjes zon mochten proeven stond het fier en gelukkig meteen weer te pronken
en te glimmen tussen de verwelkte soortgenootjes. Uiteraard wilde ik het
dappere ding zijn verdiende moment de gloire gunnen en ik had mijn camera gehaald
om het vast te leggen als foto van de dag. Het werd evenwel nog mooier toen het
bezoek kreeg. Tja die vlieg had natuurlijk ook niet zoveel keus meer qua
beschikbare landingsplaatsen in viooltjesland en dus kwam ze precies op de
goede plaatst zitten Klik !!!
Op deze dag van
de finale van de wereldbeker 2014 in Brazilie kon ik niet anders dan een
voetbalfoto plaatsen. Ik was helaas niet zelf in het Maracanastadion aanwezig
met mijn camera dus moest ik ergens anders een bruikbaar beeld schieten. Echt
moeilijk was dat niet. Lander, kleinzoon van Josees broer Swa is gebeten door
de voetbalmicrobe en als we daar op bezoek zijn kun je er niet omheen. In het
spel dat hij improviseert met eender wie samen met hem op het grasperk durft te
komen speelt hij op alle mogelijke posities uit de veldbezetting. Aanvaller,
verdediger, ja zelfs doelman wil hij wel eens zijn. Hij heeft nog niet de
onoverwinnelijkheid van onze Courtois, maar de allure van de rasechte goallie,
die kan je er al in herkennen.
We hebben
vandaag met stijgende bewondering en fierheid gezien hoe onze zes kanjers op
een quasi professionele manier op de catwalk evolueerden tijdens de modeshow
van enkele Aarschotse kledingwinkels. Van zenuwen, drempelvrees, onervarenheid
of wat dan ook beginners-stress was er in de verste verte niets te merken in de
onbevangen manier waarop ze als volleerde mannequins hun ding deden en het terechte
applaus in ontvangst namen. Ik wil dit graag illustreren met een foto van de
drie oudsten maar die is louter willekeurig gekozen, het had er net zo goed een
van de drie jongsten kunnen zijn of van de drie meisjes of de jongens of van
ieder afzonderlijk kortom de oogst was weer groot en geslaagd.
Wij zitten nu met ongeduld te wachten op de eerste telefoontjes van de grote
modehuizen, Calvin Klein, Versace, Bikkembergs, Cardin, Dior, Gaultier
Lagerfeld, jaaa Lagerfeld Hallo Karl ?
Wij hebben
iets met honden, groot en klein. Dat geldt niet alleen voor ondergetekende en aanverwanten,
maar ook voor de meeste van onze vrienden en kennissen Dat zal wel geen toeval
zijn
We konden vorige week niet present zijn bij de verjaardag van vriendin
Ellygorett en vandaag hebben we met enige vertraging dat goed gemaakt. Dochter
des huizes Wieteke is al langer goed bevriend met onze Phaido en nu Swa en
Monique vandaag hun Rox eens meegenomen hadden bleek de vonk ook met die woef
meteen over te slaan.
Dat het tussen Rox en Wieteke ook wel zou klikken konden we wel voorspellen
Wieteke heeft een speciale band met alle dieren maar dat het zo passioneel
zou worden hadden we niet verwacht De camera heb ik gelukkig altijd in
aanslag
Zus Lily is
als voorzitster van de Aarschotse Unizo betrokken bij veel evenementen in die
stad. Aanstaande zaterdag organiseren enkele kledingwinkels een
gemeenschappelijke modeshow en voor de afdeling jeugd vond zij het leuk om
beroep te doen op onze zes kleinkids. Dat hoefde ze geen twee keer te vragen,
alle zes waren ze meteen enthousiast. Vandaag zijn ze de kledingstukken die ze
moeten showen gaan passen en kregen ze ook een stoomcursus catwalk-lopen. Bij
eender welke gelegenheid dat we ze alle zes samen krijgen maken we groepsfotos,
zo ook bij de kleedhokjes vóór de grote verkleedfun begon.
In de kijkruimte bij de hokjes was het redelijk duister en met de felle lichten
van de hokjes zelf op de achtergrond was het niet zo makkelijk om de belichting
goed te krijgen. Flitsen was geen optie want ik had het niet nodig geacht de
opzetflitser in de fototas mee te nemen. Dan maar de ISO-waarde drastisch omhoog
dus. Bij F 5 en ISO 2500 kreeg ik uiteindelijk een opname waar ik thuis na nog
wat filterwerk in photoshop toch een meer dan aanvaardbaar resultaat uit
puurde.
Ik zal maar
meteen vertellen dat deze foto niet vandaag gemaakt is of toch ook weer wél
een beetje toch.
De oude fotos die ik uit het ouderlijk huis meenam na het overlijden van mijn
vader in 2005 en die nog altijd in een oude schoendoos ergens diep in een kast
lagen hadden nu wel lang genoeg moeten wachten om bekeken te worden. Twee dagen
ononderbroken regen zorgden er voor dat we vandaag verder gingen met een klus
waaraan we een hele tijd geleden al eens begonnen waren. We hebben namelijk
ooit het plan opgevat een soort familiealbum te maken van gedigitaliseerde oude
fotos. Ik had al een map aangemaakt op de PC en daar zaten al behoorlijk wat
ingescande en bewerkte opnames in van zowel Josee als mezelf maar de
verzameling heeft nog een enorme groeimarge. Vandaag ben ik dus weer eens in
die oude doos gedoken.
Dit is alleszins de oudste foto van mezelf die ik tot nu toe teruggevonden heb.
Of ik mezelf herkende dan? Zeker niet, maar het stond er achter op genoteerd in
potlood: Ma en Leopold. In dit geval zou ik het niet aandurven een andere
titel te bedenken. Ons ma noemde mij altijd Leopold, hoewel ikzelf daarvan
gruwde, Pol vond ik altijd al veel gezelliger. Een datum stond er niet bij,
maar als ik de ouderdom van klein Polleke inschat moet dat ergens in de zomer
van 1945 geweest zijn.
De foto was amper enkele centimeters groot, geabimeerd, geplooid en gebleekt.
Ik heb de hele photoshop trukkendoos moeten gebruiken om hem na het inscannen
tot deze toonbare versie om te toveren en daarom vind ik ook dat ik hem terecht
als foto van de dag mag plaatsen ondanks de eerbiedwaardige ouderdom.
Wat een trieste,
natte, uitgeregende dag kregen we vandaag te verwerken. Toen ik deze morgen
opstond regende het de ochtendwandeling, helemaal uitgeregend we reden naar
Lommel in de stromende regen en kwamen terug in de regen tussendoor zaten we gelukkig
droog, binnen bij Swa en Monique, terwijl het buiten regende Met zin voor
misleiding zouden we kunnen stellen dat het vandaag maar één keer regende de
ganse dag lang, je zou voor minder
gedeprimeerd raken.
Toen we terug thuis waren deze avond wilde ik dan ook absoluut een regenfoto
maken om een dag als deze te illustreren,
gelukkig (?) regende het nog altijd. Door het beregende zijraam van de pergola
kreeg ik de kruik met afrikaantjes in de gaten. In normale tijden zijn dat lachende
bloempjes die een mens opvrolijken al ie daar s morgens zijn krantje zit te
lezen, maar nu zagen zelfs die afrikaantjes er helemaal verzopen en treurig
uit.
Ik vermoed dat de foto echt wel scherp is, maar door de nattigheid die van het
raam stroomt wordt het onderwerp sowieso helemaal vervormd en kun je dat
moeilijk beoordelen. Wel zag ik achteraf op de PC dat ook de poten van mijn
statief en een paar voeten in de spiegeling te zien zijn en dat vond ik dan
weer een beetje grappig. Toch nog een poging tot glimlach vandaag
Deze dame
komen we wel vaker tegen met drie hondjes als we ons smallebroekenrondje
afhaspelen, de ene keer wandelt ze met drie beagles en dan weer met drie teckels
een groot gezin hebben ze daar. We stoppen meestal voor een praatje, Phaido
laat zich de interesses van de dames beagle welgevallen en wij hebben het over
koetjes en kalfjes en hondjes natuurlijk. Vandaag liep ik rond met de 70-300 op
mijn toestel en ik was eigenlijk een eindje verderop aan het rondkijken om een
mooi trosje lijsterbessen in het zonnetje tegen de blauwe lucht in een
aanvaardbare kompositie te plaatsen toen er een joggend echtpaar met nog een
hondje voorbijkwam. De beagles hou je in zon geval best kort aan de leiband en
dat had onze vriendin ook zo begrepen. Het plaatje dat zich voor mij aanbood
kon ik niet laten liggen natuurlijk snel afdrukken !!! Strikt genomen
realiseer ik mij dat mijn sluitertijd eigenlijk te lang was ik was een
statisch onderwerp aan het fotograferen de beagles zijn niet helemaal scherp,
zie naar de staartjes. Maar tezelfdertijd vind ik dan dat zon beweeglijke, kwispelende
staarten typisch zijn voor blije honden en de beweging op deze manier vatten
vond ik dan weer wel kunnen. Dus heb ik de foto toch maar gedelibereerd. J
Onze
dagelijkse wandeling voert ons steevast langs het oefenterrein van LRV De
Kempenridders in de Dressenstraat. Op zondagmorgen is het daar een drukte van
belang maar rond elf uur- half twaalf, dat is het tijdstip dat wij er gewoonlijk
voorbij komen, zijn de reguliere oefeningen meestal net afgelopen. We hadden
evenwel al enkele keren gezien dat er nog enkele leden blijven plakken en dat
er dan toch ook nog wel wat activiteit is op het oefenveld, zo ook vandaag. We
zijn deze keer dan ook gewoon naar het clubhuis gewandeld en hebben gevraagd of
ze het erg vonden dat we enkele fotos maakten helemaal niet dus.
In deze sport worden de rijdieren blijkbaar op maat aangepast want moeder en
dochter waren met respectievelijk een volwassen paard en een pony rondjes aan
het rijden. Je kunt er in de ruiterij niet vroeg genoeg aan beginnen neem ik
aan, de instructies vlogen in het rond. Jong geleerd is oud gedaan hier rijdt
misschien een toekomstige olympische kampioene. De inzet, ijver en
trainingsintensiteit waren alleszins op quasi professioneel niveau.
En tja, is er iets mooier dan samen met je kinderen dezelfde hobby delen?
Het mocht
niet zijn voor onze Duivels vandaag. Ik geef het graag toe, ik had verwacht dat
ze over de Argentijnen zouden heen walsen en de ontgoocheling is dan ook
redelijk groot in huize Pol en Josee. Na een kletsnatte ochtendwandeling had ik
nog weinig zin om het huis uit te gaan en in afwachting van de wedstrijd, met
een half oog de tour de France bekijken op TV, dan even de macrolens op de Eos
geplaatst om te zien of er buiten niks te fotograferen viel alles in
afwachting van de kwartfinale zenuwen, zenuwen
Het is pas na dat ik deze foto van onze nog groene druiven gezien had op de
monitor dat ik het verband met de Belgische ploeg zag. Ons team was nog te
groen om met enige kans op succes tegen deze geroutineerde, lepe en sterke
tegenstander te strijden. Geef die mannen nog twee of vier jaar om
respectievelijk op het volgend EK of op het WK in Rusland te schitteren en dan
zullen ze er wel staan, dan zijn ze rijp Bij onze druiven zal dat zo lang niet
meer duren, nog een drietal maandjes en dan is het weer smullen, persen en boerenjongens
maken.
De eerste
invasie van kleinkinderendrukte tijdens deze vacantie is achter de rug
ondertussen. De respectievelijke mamas zijn ze in de loop van de late namiddag
komen oppikken. We hebben het redelijk goed doorstaan, drie dagen en twee
nachten om het jonge geweld in toom te houden, daar kunnen we nog wel overheen
kijken. Met zn vijven en tijdelijk slechts met vier waren ze, en dat kunnen we
wel aan. TV en tablet-gebruik zoveel mogelijk proberen te beperken, buiten spelen en ravotten, de dagelijkse pipi
en kaka wandelingen met Phaido, geocachen, zwemmen, kortom bezig zijn we
proberen de tijd goed te vullen met allerhande activiteiten zodat ze s avonds
moe genoeg zijn om snel in slaap te vallen. Julieke was er dus vandaag niet
bij, voor het jaarlijkse foto-album is dat jammer natuurlijk en ook haar
nichtje en hartsvriendin Marie Leen was een beetje ontgoocheld meende ik te
merken.
De aversie die ze vroeger hadden voor de camera is ondertussen helemaal
verdwenen en ik denk dat ze het nu zelfs leuk vinden om te poseren. Als
volleerde fotomodellen hebben ze maar enkele aanwijzingen nodig om de poses die
pake Pol en oma hun vragen ook aan te nemen. En zelf komen ze ook al wel eens
met ideeen zoals bij dit plaatje dat ik kon maken tijdens de wandeling langs de
Smallebroeken deze middag.
Opgelucht dat de drukte weer even voorbij is dus, maar tezelfdertijd kijken we
al uit naar de volgende inval
Afkoeling,
dat is waar het om gaat als de temperatuur in de buurt van de 30° komt. In ons
hoekje van Belgenland, op de Kempense zandgrond lukt dat meestal net iets beter
dan elders en dientengevolge hebben wij ook enkele remedies achter de hand voor
in geval het te warm dreigt te worden. Ieder jaar gaan we met onze logés wel
enkele malen naar de Melle, waar een uitnodigende prachtige plas de ideale plek
is om een verkwikkende plons te plegen. De borden met verboden te zwemmen
worden door iedereen al jaaaaren straal genegeerd en het is er meestal gezellig
druk. Erg leuk is ook dat niemand er een punt van maakt dat je de woef ook mee
in het water neemt. Integendeel, er lopen en zwemmen nogal wat hondjes en zoals
uit deze foto mag blijken wilde Phaido ook graag bewijzen dat Golden Retrievers
eigenlijk gemuteerde waterratten zijn. J
Vier kleinkids ( Julieke is even terug naar Herentals, die komt morgen terug ),
pake Pol en Phaido plonsen, zwemmen, badderen en amuseren zich kostelijk
terwijl oma de camera bedient van op de veilige oever.
Vakantietijd
kleinkinderentijd.Vijf zijn er
ondertussen geland in huize Pol en Josee. Met zulk mooi weer als vandaag ga je
niet binnen zitten, dan speelt ons leven zich hoofdzakelijk buiten af. De
lenigheid en de energie waarmee het jonge volkje te keer ging in de tuin is
iets dat ons met weemoed doet terugdenken aan hoe wij dat vroeger ook deden. De
twee zusjes uit Wuustwezel zijn lid van een acro-turnvereniging en die wilden
meteen hun kunnen demonstreren. Dat leverde enkele mooie plaatjes op, de map
voor het jaarlijkse album begint alweer serieuze afmetingen aan te nemen en we
zijn nog maar halfweg 2014.
We kunnen er
niet omheen natuurlijk. De voetbalgekte is alomtegenwoordig. Phaido, die
eerlijk gezegd weinig van de spelregels begrijpt, dat blijkt tenminste als we
samen met de bal spelen, heeft zelfs voor een gepaste outfit gezorgd om de
Duivels over de Yanks heen te zien walsen. Eerlijkheidshalve moeten we zeggen
dat we hem een beetje geholpen hebben.
De foto is gemaakt voor de wedstrijd, dat mag wel duidelijk zijn, even later
was Phaido niet opgewassen tegen het uitbundige supporterslawaai dat het baasje
produceerde en hij is op veilige afstand op zijn matje gaan liggen in de buurt van
de slaapkamers.Eigenlijk is het maar
goed dat baasje achter de camera stond en Phaido model was, het omgekeerde zou
absoluut belachelijk en ontoonbaar geweest zijn zeker na de wedstrijd. J
Moeke Miet
heeft vorige vrijdag een nieuwe heup gekregen in het ziekenhuis in Herentals.
Vandaag wilden we graag eens gaan zien hoe de patient er aan toe was. Toen we
met de wagen in de buurt kwamen merkten we snel dat de parkeerproblemen er
zeker niet minder op geworden zijn. De ziekenhuisparking zelf stond afgeladen
vol en in de verre omgeving was geen vrij plaatsje meer te vinden. Liever dan toch
maar de parking op te rijden en dure parkeertijd te verkwisten aan de zoektocht naar een
plekje kozen wij voor het plan B dat wij in zo'n geval in petto hebben. In
vogelvlucht ligt het Elisabeth-ziekenhuis niet zo ver van de Olympiadelaan namelijk
en daar is altijd wel parkeerplaats. Met de wagen is dat wél een hele afstand
omdat je zo ver moet omrijden maar te voet kennen wij een mooi paadje langs de
volkstuintjes en langs daar loop je in minder dan 10 minuten naar de
hoofdingang. Dat het er uiteindelijk 11 of 12 werden heeft alles te maken met
het feit dat ik snel een foto wilde maken van het ziekenhuis met de tuintjes op
de voorgrond.
En o ja met de patient ging het verrassend goed, ze zat al recht in de zetel
nauwelijks drie dagen na een toch wel erg zware ingreep.
We hadden
het wel zien aankomen, de buienradar gaf ons niet veel goede hoop op een droge
zondag maar de weergoden zijn natuurlijk onvoorspelbaar. Als ze slecht gezind
zijn weet je maar nooit of optimistisch ingeplande evenementen niet helemaal de
mist in gaan, en vandaag was dat helaas wel degelijk het geval
Gisteren waren de eerste uren van de braderij in Aarschot nog hoopgevend voor
de deelnemende middenstanders maar het uitgeregende vervolg kreeg vandaag een
verlengstuk. Ons promotieteam was deze keer op volle sterkte maar de constant
neerplentsende regen zorgde er voor dat we binnen de kortste keren tot de
conclusie kwamen dat het geen zin had. We zijn dan maar bij tante Lily gaan
schuilen voor de elementen en de jongste generatie nestelde zich daar meteen
voor de TV. Ik zag de kans schoon om alsnog enkele plaatjes te schieten en
Josee vond dat zij ook bij de jeugd hoorde
Vandaag, en
morgen ook trouwens, werd er weer beroep op ons gedaan door de verenigde
middenstanders van Aarschot om op de jaarlijkse braderij voor wat animatie te
komen zorgen. Dat het tijdens deze wereldbeker-dagen in het teken zou staan van
de voetbalkoorts was nogal voor de hand liggend. De rood geel zwarte kleuren
van ons gezelschap waren al een meer dan duidelijke deelname in de gekte, en
voor alle hardleerse niet verstaanders had ik mezelf ook nog eens verkleed als
voetbal. We hebben de ganse dag flyers en folders uitgedeeld en het was een
100% succes, al zeg ik het zelf. Ik moet wel toegeven dat Phaido met zijn
Belgium-petje meer aandacht kreeg dan de rest van ons groepje samen.
Als ik s
morgens opsta ik wacht altijd tot het baasje ook van zijn slaapplaats komt,
en dat duurt wel eens wat langer dan ik zelf zou willen dan vind ik het
heerlijk om in het gras te gaan liggen, draaien, keren, en mijn hele lijf weer
te rekken, te strekken en in conditie te brengen om straks de ochtendwandeling
aan te vatten. Ik weet wel dat het baasje eerst nog veel van dat bruine water
moet drinken en die grote witte bladeren met rare vlekken er op langs alle kanten
wil bekijken, - ik mag hem dan ook niet storen - maar dat we daarna het bos in
trekken om alle sporen van andere hondjes te gaan besnuffelen, daar verheug ik
me nu al op. Ondertussen doe ik nog maar wat verder met dat rollebollen
