Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-06-2014
21 juni Veilig bij papa
De
nationale weerman en vrouw hadden ons enkele twijfels bezorgd maar
uiteindelijk was het best aangenaam toeven in de kloostertuin tijdens de
jaarlijkse barbeque van onze fotoclub. Het was zelfs lang geleden dat we nog zon
aangename avond mochten meemaken op notabene deze dag met de kortste nacht en
het meeste minuten daglicht van het jaar. Ik had me voorgenomen niet de hele
tijd met mijn fototoestel rond te lopen maar ik wilde uiteraard wel een shot,
ééntje maar, die ik zou kunnen gebruiken om deze dag te illustreren. Ik heb dus
van alle facetten van de overigens zeer geslaagde avond stiekem enkele opnames
gemaakt maar de mooiste fotomomenten dienden zich aan toen collega Gert met
zijn dochtertje Vie even voorbij kwam. Gert is eergisteren voor de tweede keer
vader geworden maar hij wilde toch even binnen wippen om van de sfeer te
proeven en de felicitaties in ontvangst te nemen.
De kleine Vie voelde zich niet echt op haar gemak tussen al die vreemde,
onbekende mensen en ze zocht dan ook bescherming bij de sterke papa. Op het
moment dat ze zich toch een beetje bloot gaf van tussen de benen van Gert
drukte ik af.
Het
fijne aan macrofotografie is dat je altijd, in elk seizoen, en in iedere
omgeving wel een onderwerp vindt. De bloemetjes en de insecten zijn voor de
hand liggende voorbeelden, maar er is zoveel meer structuren van stoffen of
gesteente, sneeuwkristallen, waterdruppels, zaadjes, rijstkorrels, details van
gebruiksvoorwerpen, noem maar op, de kleine dingen waarvan we na extreme
vergroting pas van merken hoe interessant ze zijn en hoezeer we er door
gefascineerd kunnen raken. Het heeft iets gluurderigs. In je woonkamer, op je balkon, in de tuin, als je
een half uurtje vrij hebt zet je de macrolens op je body en met een beetje
creativiteit ben je zo aan het fotograferen. Een fijne bijkomstigheid van een macrolens is
dat je kunt werken met een extreem kleine scherptediepte zodat je alleen je
onderwerp scherp kunt maken en al de rest in een mooie vage onscherpte kunt
plaatsen.
Ik was deze namiddag nauwelijks enkele minuten door het gras aan het kruipen
toen zich dit bloemetje al aandiende. Nauwelijks twee millimeter groot is het
en al wandelend besteed je er nooit ofte nimmer enige aandacht aan, maar als je
achter een macrolens aanloopt - of aankruipt J - verandert dat. Plots blijkt het onooglijke
prutske onvermoed mooie details te bevatten
Men zal mijn
voorliefde voor deze drank ondertussen wel kennen natuurlijk. Het is dan ook
niet onlogisch dat ik als onderwerp voor mijn foto experimenten regelmatig in
die richting denk. Tussen de voetbalwedstrijden door paar ik het nuttige aan
het aangename uiteraard. Als ik dus een Duvel wil nuttigen om te vieren dat
Suarez zonet Engeland zo goed als naar huis knalde op het WK voetbal, dan is
het maar enkele ogenblikken nadenken om een opstelling uit te dokteren om het
inschenken van het heerlijke vocht in beeld te brengen.
Het is een
jaarlijkse gewoonte bij Balance Health Center dat op het einde van een dansjaar
ouders, kennissen omas en uiteraard ook opas met cameras uitgenodigd worden om
een kijkles bij te wonen. Vandaag mochten wij dus weer eens genieten van de
prestaties van onze oogappel Julie. Het werden zelfs twee lessen na elkaar want
ze volgt zowel klassiek- als jazz-ballet, twee totaal verschillende disciplines
natuurlijk maar allebei behoorlijk fysiek belastend. Nadat eerst de spiertjes
al opgewarmd en afgepeigerd waren door de pliés en al de andere bewegingen met
franse namen uit het uurtje klassiek ging het er in de tweede les zowaar nog
intenser aan toe. Topsport noem ik het. Ik heb er weer een hele verzameling
fotos aan over gehouden. Daar zullen er zonder twijfel wel weer een aantal van
in het jaaralbum terecht komen eind december en morgen zal ik ook wel een
selectie maken om te delen op Facebook. Voorlopig al dit voorproefje.
De lavendel
die we tot vorig jaar in de tuin hadden staan heeft de reorganisatiedrang van
Josee niet overleefd. Om er alsnog van te genieten moeten we niet ver gelukkig,
we hebben buren zat waar de paarse pracht nog overvloedig te vinden en te
fotograferen is.
De bijtjes en andere steekbeesten zijn mee verhuisd naar de aanpalende tuinen
merkte ik toen we deze morgen vertrokken voor de kaka- en pipi wandeling met
Phaido. Ik had de 70-300 met de 1.4x extender nog op mijn toestel zitten en ik
besloot toch nog maar eens enkele shots uit de losse hand te wagen om in beeld
te brengen hoe lavendelhoning eigenlijk wordt gemaakt. Zon superzoom geeft een
prachtige onscherpte in de achtergrond, bokeh in fotografentaal. Met 420 mm moet
je evenwel rekening houden met een erg groot gevaar voor bewegingsonscherpte. Het WK voetbal begint ondertussen zijn tol te
eisen maar ondanks de weinige slaapuren en het meer dan gemiddeld
alcoholverbruik van de laatste dagen moet het zijn dat ik nog altijd een vaste
hand heb. Het geviseerde bijtje staat er redelijk goed op toch?
Huize Pol en
Josee, de pergola, half tien s ochtends. De dagelijkse routine van koffie, ontbijt,
koffie, krantje lezen, koffie, sudokus, koffie werd deze voormiddag plots
onderbroken door een vrij indringend getjilp. Eerst had ik er niet zo veel
aandacht aan besteed maar naarmate het langer bleef duren werd mijn interesse
toch groter. Vier musjes huppelden in groep over het tuinpad. Nu ja, er zitten
wel meer mussen in onze tuin maar toch viel het me op dat ze zo dicht bij elkaar
in groep bleven. Ze vlogen ook niet op om zich te verplaatsen, hooguit
fladderden ze een beetje onbeholpen een halve meter omhoog om daarna weer wat
verder te huppelen.. alsmaar tjilpend en tjilpend. Na een aanvankelijke
aarzeling ben ik toch maar even naar binnen gelopen om de camera te halen, de
70-300 met extender zat er nog op en ik heb enkele shots gewaagd uit de losse
hand. Bij het bekijken van de beelden, uitvergroot op de PC, zag ik pas dat het
warempel jonkies waren, nauwelijks uit het nest, misschien wel er uit gevallen
of slachtoffer van een of andere sinister voorval. Dat verklaart natuurlijk ook
waarom ze zo samen bleven, waarom ze zo tjilpten en waarom ze zo hulpeloos
huppelden en fladderpogingen deden.
Ondertussen waren ze verdwenen, hulp bieden was geen optie meer, ik zou
trouwens ook niet geweten hebben wat ik er mee aan moest. Als ik aan de
loslopende katten in de buurt denk geef ik ze weinig overlevingskansen, tenzij
ze erg snel vorderingen maken in hun vliegkunsten. Ik heb om mijn geweten te
sussen Phaido maar de rest van de dag in de tuin laten rondlopen, die lust geen
mussen, wel katten
Het
kriebelde deze morgen weer eens heel hard. Het wandel- en geocache virus woekert
nog altijd volop in huize Pol en Josee en ondanks de voetbalgekte vonden wij
dat we vandaag maar eens wat verder van huis moesten om ons over te geven aan
onze eerder genoemde verslavingen. We zijn dus naar de Ardennen gereden, meer
bepaald de omgeving van Malmédy, waar we een veelbelovende tocht hadden gespot op
de geocache-site en na afloop bleken de legger van de cachen en de loggers allerminst
overdreven te hebben in hun omschrijvingen. Het werd een erg mooie wandeling. Ook
Phaido vond het geweldig want ver van huis zijn er uiteraard andere dieren
dan bij ons. Zo kon hij vandaag o.a. kennis maken met een hele bende
everzwijnen.
Dat er in de Ardennen everzwijnen zijn wisten we al langer, wij gingen er
altijd van uit dat die daar in het wild lopen en dat, als er dan weer eentje
afgeknald wordt, die meteen naar de paté-marcassin fabriek gaat om in pakjes in
onze supermarkten te belanden. Maar nu bleek dat ze die beesten daar gewoon
kweken. In de buurt van één van de gevonden cachen die heette niet toevallig Marcassin
kwamen wij bij het erf van een boer waar everzwijnen in alle maten en
gewichten te spotten vielen, volwassen beren en zeugen, pubers, jonkies met de
mooie strepen,de fotograaf in mij
verdrong meteen de wandelaar en de geocacher. Helemaal mooi werd het toen
Phaido neus aan neus kwam te staan met een everzwijn-puber die zowaar een
begroetingspootje wilde geven. Ik had de Canon in aanslag
Na de
ochtendwandeling ben ik eigenlijk niet meer de deur uit geweest. Het zijn drukke
dagen. Ik wilde zo snel mogelijk de paar honderd fotos van het bruiloftsfeest
van gisteren selecteren, bewerken en digitaal uitsnijden. Dan zijn er
natuurlijk ook al die voetbalwedstrijden met gerelateerde omringende
praatprogrammas en zo houdt een mens geen tijd meer over om nog eens de hort op
te gaan om wat te fotograferen. Gelukkig is er dan nog het vrouwtje. Terwijl
Phaido bij het baasje blijft schuilen voor de warmte kan het vrouwtje de groene
vingers niet in bedwang houden. Zelf hebben wij daar geen last van maar ik wil
wel eens geïnteresseerd toekijken hoe zij in de tuin haar lusten botviert. Met
de 300mm wijd open en dan nog een 1,4X converter op mijn toestel had ik maar
één opname nodig om te zien dat mijn schatje liever met een gewone keukenvork
in de grond zit te pulken dan met een echte tuinhark.
Omdat ik dit uit de losse hand moest doen met 420 mm wilde ik mijn sluitertijd zeker
niet langer dan 1/500 om bewegingsonscherpte te voorkomen. De ISO-waarde moest
dus flink omhoog naar 1250, maar daar heeft de 6D absoluut geen last van. Ik
heb bij de nabewerking zelfs geen ruisreductie moeten toepassen.
Dit moet de
meest sympathieke bruid van de wereld zijn
Het is misschien niet de beste foto, maar toen ik hem gemaakt had wist ik
meteen dat ik deze zou uitkiezen als foto van de dag voor mijn blog. De enkele
honderden fotos van het feest die zouden volgen maakten geen schijn van kans
meer.
Linde en Stijn zijn twee geweldige jonge mensen die allebei als bejaardenhelper
werken in de rusthuizen Kapittelhof en Hoevezavel in Lommel. Zoals dat wel
vaker gaat bij jonge mensen werden ze verliefd en om een lang verhaal kort te
maken enkele weken geleden zijn ze getrouwd. Voor de bewoners van beide
rusthuizen wilden ze dat vandaag nog eens overdoen. De vrijdagse wandeltocht
met de oudjes ging deze keer dus richting zaal De Moffel. Afgeladen vol was
die, een honderdtal rolstoel-patienten, evenveel vrijwilligers om te duwen en
dan waren er ook nog een aantal met de bus gekomen Het was dus geen echt
officieel huwelijksfeest maar de meeste aanwezigen verkeerden wel in de waan
wij ook trouwens. J
Vóór bruid en bruidegom hun entree in de zaal deden was ik het randgebeuren eens
gaan bekijken en fotograferen en toen ik even in de keuken binnenwipte zag ik
daar warempel de bruid die van een Duvel aan het genieten was. Dan ontstaat er
meteen een samenhorigheidsgevoel, ik heb nog nooit zo snel afgedrukt.
Er was eens
een schaap, meer bepaald een ram, die tot gisteren goed in de wol zat. Toen we
er deze morgen langs gewandeld kwamen zagen we dat ie zijn jas ergens kwijt
geraakt was. Ook Phaido, die ondertussen goede relaties heeft opgebouwd met
ongeveer elk dier dat we op ons vaste wandelparcours regelmatig tegenkomen, was
zichtbaar verrast. Ik versta geen schaaps en ook al geen honds maar ik kan me
zo voorstellen dat het gesprek tussen beiden als volgt ging
Phaido: Amai maat, wat is er met jou gebeurd?
Schaap: Da zie je toch, ze hebben me
in mijne blote gezet
Phaido: Allee seg
Schaap: Ja jong, ze hebben me geschoren, en ze hebben er begot nog flink
ingehakt ook
Dan komt Josee er even tussen: Kom hier sukkelaar ik zal jou ook even een
snoepje geven.
Phaido: Ah neen he, dat zijn mijn snoepjes !
Ik weet natuurlijk niet zeker dat het exact in deze bewoordingen gezegd is, wat
Josee betreft wel, maar de lichaamstaal van de viervoeters leek er in ieder
geval op dat het ongeveer zo moet geklonken hebben.
Er waren
deze morgen tijdens de ochtendwandeling al wat fotomogelijkheden voorbij
gekomen, enkele libellen waren zo vriendelijk geweest om een tijdje stil te
blijven zitten om mij de kans te geven er met de macrolens zowat bovenop te kruipen,
maar achteraf gezien vond ik dat er de laatste tijd al zoveel libellenfotos
circuleren dat deze alleen in geval ik niks anders voor de lens kreeg vandaag,
als noodoplossing voor deze blog een aanvaardbare keuze zouden zijn.
Deze avond moest het vrouwtje babysitten in Herentals en ik had meteen al het
idee dat er misschien wel enkele mooie avond- of nachtopnames te maken waren.
Ik ben maar mee die kant op gereden. De omstandigheden leken mij alleszins gunstig: mooie avond, volle maan dus ik
belde fotovriend Alex om wat tips, hij woont tenslotte in Herentals. Die
suggereerde om maar eens naar het BLOSO te trekken, daar heb je de ijsbaan, de Vlaamse
wielerschool, het zwembad, de sporthal, hydrodoe, diverse sportvelden het leek
me het proberen waard. Al toen ik er aan kwam gereden zag ik ze staan, De
Ontsnapping, de beelden van Erik Nagels. Medeclublid André fotografeerde ze al
ooit toen ze uit de Noordzee dwars door het tij veilig aan land gefietst
kwamen, ze hebben ondertussen al zowat overal in Vlaanderen gestaan, o.a. aan
het MAS en er worden zelfs al grote en kleine replicas te koop aangeboden. Nu
stonden ze dus in de buurt van de Vlaamse wielerschool en beter konden ze niet
staan vond ik.
Ik herinner
me maar al te goed hoe we met al onze vorige honden elke keer weer een gevecht
moesten leveren als we hen mee naar binnen wilden nemen voor hun jaarlijkse
bezoekjes bij de dierenarts. Eerst was er de vertwijfelde poging om een andere
kant op te lopen als het huis van de dokter in zicht kwam, dan de obstinate
weigering om ook maar één poot over die drempel te zetten en in de wachtkamer
was het ook steevast behoorlijk stressen. Ooit is onze Fons, Mechelse herder, al
bibberend van angst op de schoot van het vrouwtje gaan zitten om troost te
zoeken. Toch is dierenarts Frans, waar we de voorbije 30 of 40 jaar met al onze
viervoeters vaste klant waren de diervriendelijkheid zelve.
Toen we Phaido in huis namen hadden we al een eerste bezoek aan Frans gebracht
om even een algemene gezondheids-check-up te doen en dat was erg vlot verlopen
toen. Vandaag hadden we een afspraak voor de jaarlijkse controle en enkele
inentingen om mee naar Italie te mogen reizen in de zomer. Helemaal zeker over
hoe hij nu zou reageren waren we niet. Het zou immers kunnen dat ie de eerste
keer de geur van de dierenartsenpraktijk nog niet in de neus had en dat ie deze
keer wel degelijk gealarmeerd zou zijn maar niks daarvan Kwispelstaartend
ging ie mee naar binnen, vrolijk zat ie in de wachtkamer zijn beurt af te
wachten, en toen Frans hem tenslotte onderzocht en enkele naalden in zijn
pelsje prikte leek ie het nog leuk te vinden ook, getuige daarvan de likjes die
Frans kreeg. Hoe konden we twijfelen aan Phaido, de beste, vriendelijkste,
gehoorzaamste hond van het universum en omliggende
Een onweer
om U tegen te zeggen hadden we deze morgen al over ons heen gekregen. Op de
terugweg van de kaka- en pipi-wandeling met Phaido hadden we het snel
dramatisch zien veranderen en we waren net niet op tijd thuis Gelukkig bleek
de cameratas voldoende waterdicht, maar we hebben alles toch maar een tijdje te
drogen gelegd.
En deze namiddag was het weer vandattume. De wolken werden steeds maar
spectaculairder en het rommelde weer onheilspellend overal in het rond, maar
deze keer bleven we van het ergste gespaard. Ik heb van enkele regenvrije momenten
geprofiteerd om luchten te fotograferen, oorspronkelijk met de intentie ze in
een map te bewaren. Je weet maar nooit of je ooit eens een giga interessante
foto maakt met een totaal uitgebeten lucht dan kun je er iets moois in
photoshoppen als je dat bij de hand hebt J
Deze avond zag ik dat er nogal wat luchten-fotos de ronde deden op de sociale media
en toen vond ik dat ik eigenlijk voor mijn foto van de dag ook maar een keuze
moest maken uit mijn kersverse verzameling. Dan zal dat later ook een
herinnering zijn aan deze onweersdag.
Dit is de Kasterleesteenweg richting dorp, ik ben even de straat overgestoken
om die geparkeerde autos niet al te prominent in beeld te hebben. Ik hoorde nationale
Frank de naam van deze wolken nog noemen tijdens het weerpraatje, iets met
cumulus en dan nog wat, het oogde in ieder geval behoorlijk imposant.
We hebben ze
zitten opwachten deze avond. Ze hadden nog ongeveer 700 km voor de boeg deze
morgen en onze traditionele zondagse afspraak stond dus in het teken van
wanneer komen ze thuis
Elf dagen geleden vertrokken ze voor een ambitieuze trip naar Spanje. De
geplande 5600 km zijn er bijna 6000 geworden, maar toen wij met ons gezelschap
in afwachting iets zaten te drinken in De Korte Heide kwamen ze rond half tien daar
veilig en wel ook aangereden. Het moet heet geweest zijn in die motorpakken met
dit weer, er werd dus ook meteen gestript de verhalen over Spaanse
temperaturen kwamen evenwel meteen los en toen hadden we al net iets minder
medelijden. Een Belgische pint wilde er natuurlijk wel in bij die mannen en
daar waar wij als verantwoordelijke motorrijders eigenlijk gaan voor 0% alcohol
wilden we voor een keer een strenge uitzondering maken. Eén pintje mocht zonder
dat we de clubreglementen boven haalden. Ze wonen ook maar enkele honderden
meters verder tenslotte.
Zoon Michael
wilde van het mooie weer gebruik maken om even een ultieme testvaart te maken
om te controleren of de revisie-motor ook wel helemaal draaide zoals het hoort.
Al snel bleek dat er toch nog iets scheelde. Een telefoontje naar de firma die
de reparatie had uitgevoerd zorgde er voor dat er binnen de kortste keren hulp
kwam opdagen. Tot onze grote opluchting bleek dat we het probleem niet bij de
motor moesten zoeken, die draait als een klok, maar dat er in de staart, zeg
maar de koppeling tussen motor en schroef iets niet klopte of liever, wél
klopte, afgaande op het geluid tenminste. Het zou een kleinigheid zijn, maar de
boot moet toch weer even naar de werkplaats.
Deze foto van uit de sluis toont een telefonerende Michael die deskundige hulp
vraagt en het vrouwtje en kleindochter Julie, die hopen op een gezellige vaart.
Maar de reden waarom ik voor deze foto ging is dat je niet elke dag door een
sluis vaart met een speedboot. Ik vond het decor wel apart
Het was weer
een hele tijd geleden dat we nog eens samen geweest waren. En allemaal waren we
er niet, Jack onze toenmalige bassist woont alweer bijna een halve eeuw terug
in Omaha Nebraska en die konden we moeilijk vragen voor een gezellig onderonsje
anex etentje eens over te vliegen, maar de overige vier waren present en we
blijven kranig overeind, zo bleek maar weer eens.
Het was van 1966 tot 1969, zo kort, dat we samen een beat-orkestje vormden, zo heette
dat in die tijd, en toen we daarna allemaal onze eigen weg gingen hebben wij
zelf nog in menige andere en betere bandjes gespeeld maar van geen een is de
vriendschapsband zo intens blijven bestaan als met deze gasten. Regelmatig
proberen we samen te komen. Soms gebeurt dat omdat we het zoveelste reünie-optreden
gepland hebben, maar al even vaak omdat we vinden dat we er gewoon weer aan toe
zijn, zo maar. Het toeval speelt ook wel ooit zijn rol natuurlijk. We zijn samen ooit
naar Gambia geweest waar drummer Eddy al 15 jaar een horeca-zaak uitbaat en toen
we met z'n allen Jack bezochten in De States hebben we daar zelfs opgetreden, ze
spreken er nog altijd over in Omaha... Nu Eddy toch in Belgie moest zijn
om een controle en nabehandeling voor zijn hopelijk overwonnen ziekte te
ondergaan, zagen wij de kans schoon om
weer eens wat bij te praten... en een hapje te gaan eten
Voor we naar het restaurant trokken om de benen onder tafel te steken stopte ik
met een gerust gemoed de camera in handen van Josee. Zij weet ondertussen ook
al wel waar de afdrukknop zit. Voor één keer koos ik voor een vierkante
uitsnijding. Het zal wel zijn omdat ik bandjesfotos nog altijd associeer met
LP- of CD hoezen veronderstel ik En Phaido, die was er toen nog niet bij he mensen...
Kleinzoon
Nicolas was gisteren jarig en vandaag zijn we even naar Wuustwezel gereden om
de verjaardagswensen over te brengen. Natuurlijk wil ik dan met eigen ogen( en fototoestel ) gaan zien hoe het met de
veestapel gaat. In het bijzonder de paarden genieten mijn volle aandacht, en
niet in het minst de kleine Feetje, Orphelia volgens haar identiteispapieren. De
kleine meid is ondertussen ongeveer anderhalve maand oud en ze is al flink
gegroeid. Ze is ook niet meer zo schuchter als de eerste keer dat ik haar ging
fotograferen, integendeel, ze is best nieuwsgierig, laat zich strelen en is
best te vinden voor een close up als ik de Eos er bij haal. Ik heb uiteraard
een hele reeks fotos geschoten maar deze, van uit een laag standpunt, met mama
Sofie in de achtergrond vond ik wel heel speciaal.
Ik zat deze
morgen mijn krantje te lezen toen Josee met de handen achter de rug naar me
toekwam. Ge moogt kiezen zei ze, geel of groen Ik had geen idee waar ze
het over had en zonder veel overtuiging antwoordde ik doe mij maar geel dan.
Triomfantelijk haalde ze twee nieuwe tandenborstels te voorschijn en ze liet er
bij horen: Neen, die gele neem ik, ik heb me bedacht
Tja een mens moet om de zoveel maanden eens veranderen van tandenborstel en of
dat nu een groene of een gele wordt maakt mij eerlijk gezegd niet zoveel uit.
Maar de logica waarom ik eerst de keus kreeg en daarna weer niet ontgaat me
helemaal vrouwen, ik zal ze wel nooit begrijpen.
In de loop van de dag heb ik toch nog enkele keren aan het voorval terug
gedacht en zo kwam ik op het idee de bewuste tandenborstels maar de eer te
gunnen als foto van de dag te fungeren. Prima excuus om niet naar buiten te
moeten om te fotograferen met dit hondenweer trouwens
Ik vroeg aan
Josee waar al die Duvel gebleven was die volgens mij toch in de koelkast moest
liggen. Toen antwoordde ze met een wedervraag: of ik al gezien had hoe lang het
gras voor het huis was Ik probeerde nog even te argumenteren dat ik pas vorige
week het gras achter het huis afgereden had maar ik realiseerde me ook wel dat
zelfs met mijn allerdikste olifantenvel ik er niet aan zou kunnen ontsnappen.
De grasmaaier wachtte, niet meteen mijn favoriete werktuig. Tot overmaat van
ramp weet ze ook wel waar ze mijn camera kan vinden en de automatische P stand
heb ik haar helaas ook ooit gewezen.
Enfin, ik heb deze avond toch van mijn Duveltje kunnen genieten. Zo zie je maar,
Johan Cruyff had gelijk: elk nadeel heb zijn voordeel Eind goed, al goed.
Het hoeft
niet altijd groots, speciaal, ingewikkeld, geweldig of spectaculair te zijn om
mooi te zijn. Vaak is er evenveel schoonheid te vinden in de kleine eenvoudige
dingen, je moet er alleen maar voor openstaan, je moet het willen zien
Vandaag hadden we De Hooiput in Arendonk uitgekozen als decor voor een extra wandeling
met Phaido. Het is een klein zeer gevarieerd gebiedje dat ligt tussen het
kanaal, de Biezen en de Watering. Je zult er zonder twijfel in elk seizoen wel
van de natuur kunnen genieten maar zeker in deze tijd van het jaar is er een
uitbundige pracht van bloemen, planten en groen. De groei van gewassen, grassen,
kruiden en onkruiden is dermate explosief dat je als wandelaar goed moet opletten
waar je loopt, maar dat kon onze pret niet drukken. Veel kleurige bloemsoorten
en insecten zijn er dankbare onderwerpen voor de natuur- en macrofotograaf en
de fotomogelijkheden dienen zicht dan ook in een hoog tempo aan. Ik koos vandaag
eens niet voor een close-up of een macro maar dit plaatje van bloeiende
digitalis langs het wandelpad kon me wel bekoren. Zoals ik al zegde: niet
spectaculair maar stille ingetogen schoonheid.
 "Very Happy"){kind=icon}
