Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
09-06-2014
09 juni Onweer in de lucht
Een onweer
om U tegen te zeggen hadden we deze morgen al over ons heen gekregen. Op de
terugweg van de kaka- en pipi-wandeling met Phaido hadden we het snel
dramatisch zien veranderen en we waren net niet op tijd thuis Gelukkig bleek
de cameratas voldoende waterdicht, maar we hebben alles toch maar een tijdje te
drogen gelegd.
En deze namiddag was het weer vandattume. De wolken werden steeds maar
spectaculairder en het rommelde weer onheilspellend overal in het rond, maar
deze keer bleven we van het ergste gespaard. Ik heb van enkele regenvrije momenten
geprofiteerd om luchten te fotograferen, oorspronkelijk met de intentie ze in
een map te bewaren. Je weet maar nooit of je ooit eens een giga interessante
foto maakt met een totaal uitgebeten lucht dan kun je er iets moois in
photoshoppen als je dat bij de hand hebt J
Deze avond zag ik dat er nogal wat luchten-fotos de ronde deden op de sociale media
en toen vond ik dat ik eigenlijk voor mijn foto van de dag ook maar een keuze
moest maken uit mijn kersverse verzameling. Dan zal dat later ook een
herinnering zijn aan deze onweersdag.
Dit is de Kasterleesteenweg richting dorp, ik ben even de straat overgestoken
om die geparkeerde autos niet al te prominent in beeld te hebben. Ik hoorde nationale
Frank de naam van deze wolken nog noemen tijdens het weerpraatje, iets met
cumulus en dan nog wat, het oogde in ieder geval behoorlijk imposant.
We hebben ze
zitten opwachten deze avond. Ze hadden nog ongeveer 700 km voor de boeg deze
morgen en onze traditionele zondagse afspraak stond dus in het teken van
wanneer komen ze thuis
Elf dagen geleden vertrokken ze voor een ambitieuze trip naar Spanje. De
geplande 5600 km zijn er bijna 6000 geworden, maar toen wij met ons gezelschap
in afwachting iets zaten te drinken in De Korte Heide kwamen ze rond half tien daar
veilig en wel ook aangereden. Het moet heet geweest zijn in die motorpakken met
dit weer, er werd dus ook meteen gestript de verhalen over Spaanse
temperaturen kwamen evenwel meteen los en toen hadden we al net iets minder
medelijden. Een Belgische pint wilde er natuurlijk wel in bij die mannen en
daar waar wij als verantwoordelijke motorrijders eigenlijk gaan voor 0% alcohol
wilden we voor een keer een strenge uitzondering maken. Eén pintje mocht zonder
dat we de clubreglementen boven haalden. Ze wonen ook maar enkele honderden
meters verder tenslotte.
Zoon Michael
wilde van het mooie weer gebruik maken om even een ultieme testvaart te maken
om te controleren of de revisie-motor ook wel helemaal draaide zoals het hoort.
Al snel bleek dat er toch nog iets scheelde. Een telefoontje naar de firma die
de reparatie had uitgevoerd zorgde er voor dat er binnen de kortste keren hulp
kwam opdagen. Tot onze grote opluchting bleek dat we het probleem niet bij de
motor moesten zoeken, die draait als een klok, maar dat er in de staart, zeg
maar de koppeling tussen motor en schroef iets niet klopte of liever, wél
klopte, afgaande op het geluid tenminste. Het zou een kleinigheid zijn, maar de
boot moet toch weer even naar de werkplaats.
Deze foto van uit de sluis toont een telefonerende Michael die deskundige hulp
vraagt en het vrouwtje en kleindochter Julie, die hopen op een gezellige vaart.
Maar de reden waarom ik voor deze foto ging is dat je niet elke dag door een
sluis vaart met een speedboot. Ik vond het decor wel apart
Het was weer
een hele tijd geleden dat we nog eens samen geweest waren. En allemaal waren we
er niet, Jack onze toenmalige bassist woont alweer bijna een halve eeuw terug
in Omaha Nebraska en die konden we moeilijk vragen voor een gezellig onderonsje
anex etentje eens over te vliegen, maar de overige vier waren present en we
blijven kranig overeind, zo bleek maar weer eens.
Het was van 1966 tot 1969, zo kort, dat we samen een beat-orkestje vormden, zo heette
dat in die tijd, en toen we daarna allemaal onze eigen weg gingen hebben wij
zelf nog in menige andere en betere bandjes gespeeld maar van geen een is de
vriendschapsband zo intens blijven bestaan als met deze gasten. Regelmatig
proberen we samen te komen. Soms gebeurt dat omdat we het zoveelste reünie-optreden
gepland hebben, maar al even vaak omdat we vinden dat we er gewoon weer aan toe
zijn, zo maar. Het toeval speelt ook wel ooit zijn rol natuurlijk. We zijn samen ooit
naar Gambia geweest waar drummer Eddy al 15 jaar een horeca-zaak uitbaat en toen
we met z'n allen Jack bezochten in De States hebben we daar zelfs opgetreden, ze
spreken er nog altijd over in Omaha... Nu Eddy toch in Belgie moest zijn
om een controle en nabehandeling voor zijn hopelijk overwonnen ziekte te
ondergaan, zagen wij de kans schoon om
weer eens wat bij te praten... en een hapje te gaan eten
Voor we naar het restaurant trokken om de benen onder tafel te steken stopte ik
met een gerust gemoed de camera in handen van Josee. Zij weet ondertussen ook
al wel waar de afdrukknop zit. Voor één keer koos ik voor een vierkante
uitsnijding. Het zal wel zijn omdat ik bandjesfotos nog altijd associeer met
LP- of CD hoezen veronderstel ik En Phaido, die was er toen nog niet bij he mensen...
Kleinzoon
Nicolas was gisteren jarig en vandaag zijn we even naar Wuustwezel gereden om
de verjaardagswensen over te brengen. Natuurlijk wil ik dan met eigen ogen( en fototoestel ) gaan zien hoe het met de
veestapel gaat. In het bijzonder de paarden genieten mijn volle aandacht, en
niet in het minst de kleine Feetje, Orphelia volgens haar identiteispapieren. De
kleine meid is ondertussen ongeveer anderhalve maand oud en ze is al flink
gegroeid. Ze is ook niet meer zo schuchter als de eerste keer dat ik haar ging
fotograferen, integendeel, ze is best nieuwsgierig, laat zich strelen en is
best te vinden voor een close up als ik de Eos er bij haal. Ik heb uiteraard
een hele reeks fotos geschoten maar deze, van uit een laag standpunt, met mama
Sofie in de achtergrond vond ik wel heel speciaal.
Ik zat deze
morgen mijn krantje te lezen toen Josee met de handen achter de rug naar me
toekwam. Ge moogt kiezen zei ze, geel of groen Ik had geen idee waar ze
het over had en zonder veel overtuiging antwoordde ik doe mij maar geel dan.
Triomfantelijk haalde ze twee nieuwe tandenborstels te voorschijn en ze liet er
bij horen: Neen, die gele neem ik, ik heb me bedacht
Tja een mens moet om de zoveel maanden eens veranderen van tandenborstel en of
dat nu een groene of een gele wordt maakt mij eerlijk gezegd niet zoveel uit.
Maar de logica waarom ik eerst de keus kreeg en daarna weer niet ontgaat me
helemaal vrouwen, ik zal ze wel nooit begrijpen.
In de loop van de dag heb ik toch nog enkele keren aan het voorval terug
gedacht en zo kwam ik op het idee de bewuste tandenborstels maar de eer te
gunnen als foto van de dag te fungeren. Prima excuus om niet naar buiten te
moeten om te fotograferen met dit hondenweer trouwens
Ik vroeg aan
Josee waar al die Duvel gebleven was die volgens mij toch in de koelkast moest
liggen. Toen antwoordde ze met een wedervraag: of ik al gezien had hoe lang het
gras voor het huis was Ik probeerde nog even te argumenteren dat ik pas vorige
week het gras achter het huis afgereden had maar ik realiseerde me ook wel dat
zelfs met mijn allerdikste olifantenvel ik er niet aan zou kunnen ontsnappen.
De grasmaaier wachtte, niet meteen mijn favoriete werktuig. Tot overmaat van
ramp weet ze ook wel waar ze mijn camera kan vinden en de automatische P stand
heb ik haar helaas ook ooit gewezen.
Enfin, ik heb deze avond toch van mijn Duveltje kunnen genieten. Zo zie je maar,
Johan Cruyff had gelijk: elk nadeel heb zijn voordeel Eind goed, al goed.
Het hoeft
niet altijd groots, speciaal, ingewikkeld, geweldig of spectaculair te zijn om
mooi te zijn. Vaak is er evenveel schoonheid te vinden in de kleine eenvoudige
dingen, je moet er alleen maar voor openstaan, je moet het willen zien
Vandaag hadden we De Hooiput in Arendonk uitgekozen als decor voor een extra wandeling
met Phaido. Het is een klein zeer gevarieerd gebiedje dat ligt tussen het
kanaal, de Biezen en de Watering. Je zult er zonder twijfel in elk seizoen wel
van de natuur kunnen genieten maar zeker in deze tijd van het jaar is er een
uitbundige pracht van bloemen, planten en groen. De groei van gewassen, grassen,
kruiden en onkruiden is dermate explosief dat je als wandelaar goed moet opletten
waar je loopt, maar dat kon onze pret niet drukken. Veel kleurige bloemsoorten
en insecten zijn er dankbare onderwerpen voor de natuur- en macrofotograaf en
de fotomogelijkheden dienen zicht dan ook in een hoog tempo aan. Ik koos vandaag
eens niet voor een close-up of een macro maar dit plaatje van bloeiende
digitalis langs het wandelpad kon me wel bekoren. Zoals ik al zegde: niet
spectaculair maar stille ingetogen schoonheid.
Ik zag deze
avond op Facebook een foto van een op de grond liggende manspersoon met een
mutsje dat precies op dat van mij leek. Verdorie, dat ben ik daagde het al
snel
We waren met zn achten gaan wandelen op het Hoksent in Eksel en toen we, na
afloop en na de obligate verdiende verfrissingen, bij Swa en Monique nog wat
stonden na te praten was de lokale woef, puppy Rox, al even in veilige haven
geplaatst, achter het hek. Puppy Rox evenwel vond dat ie er nog steeds bij
hoorde en hij deed zijn uiterste best om weer bij vrouwtje en baasje te komen.
Een maand geleden kon ie nog tussen de houten latten of er onderdoor, maar dat
was plotsklaps niet meer mogelijk oh wanhoop Ik vond de pogingen om toch uit
te breken best een foto waard en de jongedame die dat dan weer vastlegde had
zeker ook wel een leuk plaatje van een buikliggende fotograaf op fotojacht. Het
resultaat van mijn fotoijver zie je hier. Voor de foto van the making of moet
je naar mijn facebookpagina, want ik heb m gedeeld.
Zoals ik
vorige woensdag al aangaf was de tijd die we hadden uitgetrokken voor onze
nachtfotografie uitstap naar Aarschot eigenlijk te kort. Van de mogelijke
locaties die ik had uitgezocht en voorbereid had ik er niet eens de helft
kunnen bezoeken. Ik ben dus samen met het vrouwtje en Phaido deze avond er nog
maar eens naar toe gereden. Toen ik woensdag er aan begon te denken het
begijnhof ook maar eens met een bezoek te vereren was het zonder dat ik dat
gemerkt had al zo laat geworden dat ik me ijlings terug naar de collegas moest
haasten en alle verdere fotomogelijkheden maar moest vergeten Dat heb ik
vandaag dus goedgemaakt. En ook deze keer was het blauwe uurtje de ideale tijd
om de mooiste plaatjes te schieten. De enkele lantaarns die tegen de gevels van
het begijnhof hangen gaan al snel voor overbelichting zorgen bij lange
sluitertijden. Toch wilde ik daar best mee leven bij deze shot. De bloemen op
de voorgrond heb ik zelfs nog een beetje bijgelicht met een zaklantaarn, bij
een sluitertijd van 30 seconden bleken ze bij een eerdere proefopname te
donker. Overbelichting enerzijds te donker anderzijds fotograferen is vaak
keuzes maken, en de gulden middenweg vinden is niet altijd even makkelijk.
Na de
wandeling met de bewoners van het woon- en zorgcentrum Hoevezavel zijn we met zn
zessen in de Brugwachter nog een dagmenu gaan nuttigen en enige drank erbij
consumeren. Phaido, die we overal mee naar toe nemen was uiteraard van de
partij, maar ook puppy Rox mocht voor de eerste keer mee op restaurant. Beide
woefkes hebben zich voorbeeldig gedragen en met een beetje goede wil zou je dat
ook van onze dames kunnen zeggen. Wij heren gedragen ons natuurlijk altijd goed
Toen iedereen verzadigd was van natjes en droogjes wilden de dames te voet naar
huis met als argument dat de hondjes nog wat frisse lucht nodig hadden, het is
tenslotte maar enkele honderden meters. Wij heren weten dat je vrouwen op zijn
tijd eens gelijk moet geven en we hebben ons dan maar opgeofferd om de wagens veilig
thuis te brengen.
Langs de kant van de straat heb ik ze zitten opwachten. Toen ze voorbij kwamen
leken ze zich noch steeds even goed te amuseren. Van links naar rechts: Ellygorett,
Monique, Josee, Rox en Phaido. Alleen Phaido had ik de gaten dat ik aan het
fotograferen was blijkbaar.
Ik ben, toen
ik vannacht thuiskwam van de uitstap naar Aarschot nog niet meteen mijn bed in
gedoken. Eerst moest ik natuurlijk de foto-oogst even op de PC bekijken en er
eentje uitpikken voor deze blog, maar tegen drie uur ( in de ochtend dus )
wilde ik bij vriend Jef zijn. Met zn vieren hebben ze een motortrip naar
Spanje gepland en zo vroeg vertrekken ze om de eerste reisdag al zoveel
mogelijk kilometers achter de rug te hebben. Rudi en Jef vertrekken vanuit
Lichtaart en de twee anderen ontmoeten ze dan aan de snelweg. Oorspronkelijk
zou ik ook meerijden maar na rijp beraad heb ik afgehaakt omdat ik 5600 km op
11 dagen uiteindelijk net iets te ambitieus vond. Neemt niet weg dat ik toch
enige jaloerse gevoelens voelde opkomen toen ik ze ging uitwuiven. Goede reis
Jef en Rudje, hou het veilig en geniet er van.
Ik kreeg deze avond trouwens al een SMS-je met de melding dat alles opperbest
gaat en dat ze er al dik 900 km hebben opzitten
Nachtfotografie
met de fotoclub. Dat zijn altijd leuke avonden. Vandaag was dat niet anders. Op de vergadering was er beslist dat we in Aarschot zouden gaan fotograferen en hoewel het de
ganse dag maar twijfelachtig geweest was op weergebied klaarde het rond half
tien plots helemaal uit. We konden dus ten volle gebruik maken van het bekende
blauwe uurtje en de route die ik had uitgestippeld bleek eigenlijk veel te
lang - of de voorzien tijd te kort, we hadden afgesproken om 11 uur weer samen te komen -, als je druk bezig bent vliegt de tijd. De oogst was toch redelijk goed. Een
willekeurige keuze uit de reeks die ik aan het station schoot wil ik tonen om
de avond te illustreren. De nieuwe voetgangersbrug over de perrons leek mij een
ideaal onderwerp om de mogelijkheden van dat blauwe uurtje te benutten.
Dat we na het fotograferen nog uitgebreid de binnenkant van een Aarschots café hebben
verkend hoeft geen betoog.
Was me dat
een trieste, miezerige, kletsnatte dag vandaag zeg We waren deze morgen
tijdens de wandeling met Phaido al eens uitgeregend,en na een verkwikkende, opwarmende douche had
ik al vruchteloos van onder de pergola gezocht naar fotografeerbare onderwerpen,
zin om nog eens de deur uit te gaan en weer nat te worden had ik echt niet meer.
Misschien was er wel een insect dat kwam schuilen voor de nattigheid, of kwam
er toevallig een mooie vogel binnen zoombereik of een verdwaalde zeemeermin neen
dus. De bloemekes hingen ook al troosteloos, half gesloten de
weersomstandigheden te ondergaan, het regende dan weer net niet hard genoeg om
spectaculair opspattende druppels of blaasjes te vangen pffff. Ik besloot
mezelf dan maar voor de TV te planten en toen ik naar de Giro dItalia begon te
kijken op Eén zag ik dat het daar zowaar nog slechter was: meters sneeuw op de
Gavia en de Stelvio, renners die zich in onmenselijke omstandigheden naar boven
werkten, man wat wordt een mens daar mistroostig van. Dan ga je onvermijdelijk
even langs de koelkast en toevallig liggen daar toch wel enkele flesjes Duvel
in zeker. Dat kan helpen om het moreel weer enigszins te herstellen natuurlijk.
Toen ik het eerste glas ingeschonken had zag ik ineens de sporen van veelvuldig
gebruik in de opdruk. Als dit glas kon spreken Zon doorleefd glas, daar heb
je een band mee, dat geeft je een goed gevoel, daar kikker je toch van op he,
en de inhoud draagt daar ook toe bij uiteraard. En dan vind je ineens dat je
dat gevoel maar moet vertalen in een tekstje en een foto voor je dagelijkse
blog f 4 1/100 ISO 1600
Mijn zus
woont in Aarschot en daar wilde ik deze avond even naar toe. We hebben namelijk
deze week met de fotoclub een nachtfotografie uitstap gepland en Aarschot kwam
uit de bus als bestemming. Dan is het handig als je info uit eerste hand kunt
verkrijgen van de locals. Schoonbroer Dreeke is trouwens beroepsfotograaf en
daar kon ik ook wel een en ander van meekrijgen.
Zus Lilly is een kattenvrouw - zelf ben ik eerder een hondenman - en deze avond
kon ik kennismaken met de nieuwe nummer drie uit de kattenpopulatie in huize Lilly en
André. Dat zit zo Ze namen ooit twee kittens in huis en ze dachten dat het
twee kattinnetjes waren. Ze noemden hen Mona en Lisa snapt U hem? Een van de
twee bleek bij nader inzien een katertje te zijn en die werd dus omgedoopt tot
Mon. Nu kwam er enkele tijd geleden een verwilderde huiskat bij hen schooien om
aandacht en eten en zus kon natuurlijk niet anders dan daar op ingaan. Wonder
boven wonder kwamen Mon en Lisa erg goed overeen met de indringer bleek al
snel. Na een tijdje was de toevallige bezoeker een regelmatige bezoeker
geworden, hij- inderdaad, een kater dus
- werd gevangen, gechipped, gefatsoeneerd en nu beschouwen ze hem ook een beetje als huiskat, een beetje veel zelfs :) .
Ze hebben hem Leonardo genoemd snapt U hem?
Neen? . Da Vinci
Toen we deze avond samen op het terras zaten kwam hij weer zijn rantsoen
ophalen en die vreemde meneer met dat rare ding voor zijn gezicht betrouwde hij
toch niet helemaal.
Negen uur
deze morgen. In Moorsele is de hemel stralend blauw, en het ziet er naar uit
dat dit in de loop van de dag in heel Belgie zo zal blijven. Dan is het
natuurlijk dubbel jammer dat je de laatste dag van ons motorweekend noodgedwongen
moet halveren omdat je vóór de sluitingstijd van de stembureaus je stemplicht
moet vervullen. De terugrit naar huis hebben we dus flink moeten inkorten. Bij
het vertrek van uit Ter Gracht getuigen de schaduwen op de voorgrond van het
feit dat niet alleen Josee fotos aan het maken was van de motards. Rudy heeft m
net in eerste gezet en het startsein is gegeven onze dames nemen weer voor even afscheid, tot
straks in Lichtaart.
Allereerst
moet ik enkele dingen vertellen die meer met het dagboek dan met het foto
gedeelte van deze blog te maken hebben. Zo hebben we hier in Ter Gracht een
enorm slechte, onbetrouwbare, meestal gewoon falende internetverbinding en pas
deze avond slaagde ik er in, rijkelijk laat, toch de blog van gisteren - vrijdag - on line te krijgen, bijna 24 uur overtijd dus. En nu, op het ogenblik dat ik dit zit
te brouwen op de laptop is het weer van dattume: verbonden zegt ie, maar er
is geen site of geen link die geopend wordt als ik er op klik tja of de exploten
van deze zaterdag tijdig kunnen ge-upload worden lijkt me dus ook al zeer
twijfelachtig goed, we zien wel
Op fotogebied ook een niet onbelangrijk gegeven: ik kan het niet over mijn hart
krijgen de Eos 6D in de topkoffer van mijn machine te leggen om m mee te nemen
op de tocht. Te veel en te pittig V-twin geroffel en geschud lijkt me geen
geschikte behandeling om een positief effect te hebben op de levensduur van
mijn oogappel
De werkelijk schitterend mooie rit die we vandaag onder de wielen kregen moet
dus noodgedwongen zonder relevante illustraties blijven. Wat we dan weer wel
kunnen tonen is een beeld van het avondgebeuren en dat hoeft echt niet alleen
maar over eten, drinken en feesten te gaan. Lieve, een van onze dames, heeft
vriendschap gesloten met een lief klein poesje, en toen we probeerden Phaido
ook voor te stellen aan het kleine ding
was er van beide kanten een totaal gebrek aan belangstelling. Phaido heeft meer
interesse voor baasje en fototoestel dan voor het poesje van Lieve en het
poesje van Lieve heeft geen reden om een andere dan deze lekkere veilige plek uit
te kiezen om te genieten van de mooie avond en wie weet wat nog al meer
We zijn deze
morgen met zn zevenen vertrokken voor een weekendje Nord - Pas de Calais,
zeven gelukkige motards en zeven al even blije paardjes. De rit naar onze
uitvalsbasis was best de moeite waard. Rudi had de mooiste kilometers tussen
Lichtaart en hotel Ter Gracht in Moorsele uitgezocht en zelfs het weer leek ons
te willen verwennen tot de laatste 40 kilometers. Plotsklaps gingen de
hemelsluizen open met zulke intensiteit dat zelfs de regenpakken die we in
allerijl aangetrokken hadden niet konden verhinderen dat we als verzopen katten
op onze bestemming aankwamen, gelukkig zonder schuifpartijen of andere
ongevallen. We mochten de machines in de schuur zetten Ter Gracht is een
soort Hoeve-toerisme-hotel en terwijl ze stonden uit te hijgen heb ik ze ook
maar eens de eer gegund de dagelijkse blogbelevenissen te illustreren. Morgen
gaat het naar de Opaalkust, Cap Gris Nez en de bezienswaardigheden van Frans
Vlaanderen we kunnen alleen maar hopen dat alle nattigheid er vandaag
uitgevallen is maar de voorspellingen zijn niet erg hoopgevend
We proberen
de dagelijkse wandelingen met Phaido zo afwisselend mogelijk te houden. Het
hele Smallebroekenrondje kent ie ondertussen al veel beter dan wij zelf ( hij
snuffelt ook veel meer ) en dus gaan we regelmatig eens ergens anders de benen
strekken op locatie dus. We gaan dan met de wagen, Phaido achterin, en als we
dan de achterklep openmaken weet ie dat er een nieuw avontuur wacht.
Het is maar twee kilometer van thuis tot op de parking van het natuurgebied
Hoge Mouw en we wandelen er wel eens vaker te voet naar toe, maar als je het
gebied wat intenser wilt verkennen krijg je toch een uur wandelplezier extra ter
plaatse als je met de wagen tot ginder rijdt. Phaido is ondertussen een
geroutineerde wagenzitter geworden en die wacht op een sein van het baasje om
er uit te springen, maar die moet eerst nog fotograferen
We vinden
het ondertussen helemaal normaal dat wij deze ganzensoort meer en meer op onze
plassen, waters, vennen en aanpalende graslanden aantreffen. Toch was deze
exoot tot begin vijftiger jaren hier totaal onbekend. Of ze nu uitgezet zijn
als makkelijke prooien voor de jacht zoals ik na wat googelen als mogelijkheid vond,
of dat ze hier toevallig neerstreken tijdens een doorreis en maar bleven
plakken is eigenlijk achteraf gezien niet eens relevant feit is dat ze in de
tachtiger jaren, toen de jacht er op strikt gereglementeerd werd, zich echt
explosief gingen voortplanten zo dat we op het ogenblik over een heuse plaag
kunnen spreken. Krantenkoppen als Canadese ganzen vreten Vlaanderen kaal of
De bestrijding van de Canadese gans in provinciaal domein Puyenbroeck
vestigden al eerder de aandacht op het probleem - jawel, ik heb nog meer
gegoogeld - maar de maatregelen die onze overheid neemt om er iets aan te doen
ziijn druppels op hete platen. Zelfs al zouden we er enkele duizenden afknallen
dan nog zou hun leefgebied snel worden overgenomen door soortgenoten uit onze
buurlanden want daar zijn ze ook al even wijd verspreid. Ondertussen worden
onze eigen inheemse soorten in de verdrukking geduwd, worden onze weiden kaal
gevreten en onder de ganzenstront bedolven, 800 gram per gans per dag .
Het zijn mooie vogels en een plaatje van moeder gans met jongen kan echt
vertederend zijn maar als de natuurbeschermingsorganisaties toch zo begaan zijn
met de streekeigen flora en fauna zoals ze beweren dan vraag ik me af hoe ze
hier tegenover staan
 "Very Happy"){kind=icon}
