Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
30-05-2014
30 mei Op wandel
Na de
wandeling met de bewoners van het woon- en zorgcentrum Hoevezavel zijn we met zn
zessen in de Brugwachter nog een dagmenu gaan nuttigen en enige drank erbij
consumeren. Phaido, die we overal mee naar toe nemen was uiteraard van de
partij, maar ook puppy Rox mocht voor de eerste keer mee op restaurant. Beide
woefkes hebben zich voorbeeldig gedragen en met een beetje goede wil zou je dat
ook van onze dames kunnen zeggen. Wij heren gedragen ons natuurlijk altijd goed
Toen iedereen verzadigd was van natjes en droogjes wilden de dames te voet naar
huis met als argument dat de hondjes nog wat frisse lucht nodig hadden, het is
tenslotte maar enkele honderden meters. Wij heren weten dat je vrouwen op zijn
tijd eens gelijk moet geven en we hebben ons dan maar opgeofferd om de wagens veilig
thuis te brengen.
Langs de kant van de straat heb ik ze zitten opwachten. Toen ze voorbij kwamen
leken ze zich noch steeds even goed te amuseren. Van links naar rechts: Ellygorett,
Monique, Josee, Rox en Phaido. Alleen Phaido had ik de gaten dat ik aan het
fotograferen was blijkbaar.
Ik ben, toen
ik vannacht thuiskwam van de uitstap naar Aarschot nog niet meteen mijn bed in
gedoken. Eerst moest ik natuurlijk de foto-oogst even op de PC bekijken en er
eentje uitpikken voor deze blog, maar tegen drie uur ( in de ochtend dus )
wilde ik bij vriend Jef zijn. Met zn vieren hebben ze een motortrip naar
Spanje gepland en zo vroeg vertrekken ze om de eerste reisdag al zoveel
mogelijk kilometers achter de rug te hebben. Rudi en Jef vertrekken vanuit
Lichtaart en de twee anderen ontmoeten ze dan aan de snelweg. Oorspronkelijk
zou ik ook meerijden maar na rijp beraad heb ik afgehaakt omdat ik 5600 km op
11 dagen uiteindelijk net iets te ambitieus vond. Neemt niet weg dat ik toch
enige jaloerse gevoelens voelde opkomen toen ik ze ging uitwuiven. Goede reis
Jef en Rudje, hou het veilig en geniet er van.
Ik kreeg deze avond trouwens al een SMS-je met de melding dat alles opperbest
gaat en dat ze er al dik 900 km hebben opzitten
Nachtfotografie
met de fotoclub. Dat zijn altijd leuke avonden. Vandaag was dat niet anders. Op de vergadering was er beslist dat we in Aarschot zouden gaan fotograferen en hoewel het de
ganse dag maar twijfelachtig geweest was op weergebied klaarde het rond half
tien plots helemaal uit. We konden dus ten volle gebruik maken van het bekende
blauwe uurtje en de route die ik had uitgestippeld bleek eigenlijk veel te
lang - of de voorzien tijd te kort, we hadden afgesproken om 11 uur weer samen te komen -, als je druk bezig bent vliegt de tijd. De oogst was toch redelijk goed. Een
willekeurige keuze uit de reeks die ik aan het station schoot wil ik tonen om
de avond te illustreren. De nieuwe voetgangersbrug over de perrons leek mij een
ideaal onderwerp om de mogelijkheden van dat blauwe uurtje te benutten.
Dat we na het fotograferen nog uitgebreid de binnenkant van een Aarschots café hebben
verkend hoeft geen betoog.
Was me dat
een trieste, miezerige, kletsnatte dag vandaag zeg We waren deze morgen
tijdens de wandeling met Phaido al eens uitgeregend,en na een verkwikkende, opwarmende douche had
ik al vruchteloos van onder de pergola gezocht naar fotografeerbare onderwerpen,
zin om nog eens de deur uit te gaan en weer nat te worden had ik echt niet meer.
Misschien was er wel een insect dat kwam schuilen voor de nattigheid, of kwam
er toevallig een mooie vogel binnen zoombereik of een verdwaalde zeemeermin neen
dus. De bloemekes hingen ook al troosteloos, half gesloten de
weersomstandigheden te ondergaan, het regende dan weer net niet hard genoeg om
spectaculair opspattende druppels of blaasjes te vangen pffff. Ik besloot
mezelf dan maar voor de TV te planten en toen ik naar de Giro dItalia begon te
kijken op Eén zag ik dat het daar zowaar nog slechter was: meters sneeuw op de
Gavia en de Stelvio, renners die zich in onmenselijke omstandigheden naar boven
werkten, man wat wordt een mens daar mistroostig van. Dan ga je onvermijdelijk
even langs de koelkast en toevallig liggen daar toch wel enkele flesjes Duvel
in zeker. Dat kan helpen om het moreel weer enigszins te herstellen natuurlijk.
Toen ik het eerste glas ingeschonken had zag ik ineens de sporen van veelvuldig
gebruik in de opdruk. Als dit glas kon spreken Zon doorleefd glas, daar heb
je een band mee, dat geeft je een goed gevoel, daar kikker je toch van op he,
en de inhoud draagt daar ook toe bij uiteraard. En dan vind je ineens dat je
dat gevoel maar moet vertalen in een tekstje en een foto voor je dagelijkse
blog f 4 1/100 ISO 1600
Mijn zus
woont in Aarschot en daar wilde ik deze avond even naar toe. We hebben namelijk
deze week met de fotoclub een nachtfotografie uitstap gepland en Aarschot kwam
uit de bus als bestemming. Dan is het handig als je info uit eerste hand kunt
verkrijgen van de locals. Schoonbroer Dreeke is trouwens beroepsfotograaf en
daar kon ik ook wel een en ander van meekrijgen.
Zus Lilly is een kattenvrouw - zelf ben ik eerder een hondenman - en deze avond
kon ik kennismaken met de nieuwe nummer drie uit de kattenpopulatie in huize Lilly en
André. Dat zit zo Ze namen ooit twee kittens in huis en ze dachten dat het
twee kattinnetjes waren. Ze noemden hen Mona en Lisa snapt U hem? Een van de
twee bleek bij nader inzien een katertje te zijn en die werd dus omgedoopt tot
Mon. Nu kwam er enkele tijd geleden een verwilderde huiskat bij hen schooien om
aandacht en eten en zus kon natuurlijk niet anders dan daar op ingaan. Wonder
boven wonder kwamen Mon en Lisa erg goed overeen met de indringer bleek al
snel. Na een tijdje was de toevallige bezoeker een regelmatige bezoeker
geworden, hij- inderdaad, een kater dus
- werd gevangen, gechipped, gefatsoeneerd en nu beschouwen ze hem ook een beetje als huiskat, een beetje veel zelfs :) .
Ze hebben hem Leonardo genoemd snapt U hem?
Neen? . Da Vinci
Toen we deze avond samen op het terras zaten kwam hij weer zijn rantsoen
ophalen en die vreemde meneer met dat rare ding voor zijn gezicht betrouwde hij
toch niet helemaal.
Negen uur
deze morgen. In Moorsele is de hemel stralend blauw, en het ziet er naar uit
dat dit in de loop van de dag in heel Belgie zo zal blijven. Dan is het
natuurlijk dubbel jammer dat je de laatste dag van ons motorweekend noodgedwongen
moet halveren omdat je vóór de sluitingstijd van de stembureaus je stemplicht
moet vervullen. De terugrit naar huis hebben we dus flink moeten inkorten. Bij
het vertrek van uit Ter Gracht getuigen de schaduwen op de voorgrond van het
feit dat niet alleen Josee fotos aan het maken was van de motards. Rudy heeft m
net in eerste gezet en het startsein is gegeven onze dames nemen weer voor even afscheid, tot
straks in Lichtaart.
Allereerst
moet ik enkele dingen vertellen die meer met het dagboek dan met het foto
gedeelte van deze blog te maken hebben. Zo hebben we hier in Ter Gracht een
enorm slechte, onbetrouwbare, meestal gewoon falende internetverbinding en pas
deze avond slaagde ik er in, rijkelijk laat, toch de blog van gisteren - vrijdag - on line te krijgen, bijna 24 uur overtijd dus. En nu, op het ogenblik dat ik dit zit
te brouwen op de laptop is het weer van dattume: verbonden zegt ie, maar er
is geen site of geen link die geopend wordt als ik er op klik tja of de exploten
van deze zaterdag tijdig kunnen ge-upload worden lijkt me dus ook al zeer
twijfelachtig goed, we zien wel
Op fotogebied ook een niet onbelangrijk gegeven: ik kan het niet over mijn hart
krijgen de Eos 6D in de topkoffer van mijn machine te leggen om m mee te nemen
op de tocht. Te veel en te pittig V-twin geroffel en geschud lijkt me geen
geschikte behandeling om een positief effect te hebben op de levensduur van
mijn oogappel
De werkelijk schitterend mooie rit die we vandaag onder de wielen kregen moet
dus noodgedwongen zonder relevante illustraties blijven. Wat we dan weer wel
kunnen tonen is een beeld van het avondgebeuren en dat hoeft echt niet alleen
maar over eten, drinken en feesten te gaan. Lieve, een van onze dames, heeft
vriendschap gesloten met een lief klein poesje, en toen we probeerden Phaido
ook voor te stellen aan het kleine ding
was er van beide kanten een totaal gebrek aan belangstelling. Phaido heeft meer
interesse voor baasje en fototoestel dan voor het poesje van Lieve en het
poesje van Lieve heeft geen reden om een andere dan deze lekkere veilige plek uit
te kiezen om te genieten van de mooie avond en wie weet wat nog al meer
We zijn deze
morgen met zn zevenen vertrokken voor een weekendje Nord - Pas de Calais,
zeven gelukkige motards en zeven al even blije paardjes. De rit naar onze
uitvalsbasis was best de moeite waard. Rudi had de mooiste kilometers tussen
Lichtaart en hotel Ter Gracht in Moorsele uitgezocht en zelfs het weer leek ons
te willen verwennen tot de laatste 40 kilometers. Plotsklaps gingen de
hemelsluizen open met zulke intensiteit dat zelfs de regenpakken die we in
allerijl aangetrokken hadden niet konden verhinderen dat we als verzopen katten
op onze bestemming aankwamen, gelukkig zonder schuifpartijen of andere
ongevallen. We mochten de machines in de schuur zetten Ter Gracht is een
soort Hoeve-toerisme-hotel en terwijl ze stonden uit te hijgen heb ik ze ook
maar eens de eer gegund de dagelijkse blogbelevenissen te illustreren. Morgen
gaat het naar de Opaalkust, Cap Gris Nez en de bezienswaardigheden van Frans
Vlaanderen we kunnen alleen maar hopen dat alle nattigheid er vandaag
uitgevallen is maar de voorspellingen zijn niet erg hoopgevend
We proberen
de dagelijkse wandelingen met Phaido zo afwisselend mogelijk te houden. Het
hele Smallebroekenrondje kent ie ondertussen al veel beter dan wij zelf ( hij
snuffelt ook veel meer ) en dus gaan we regelmatig eens ergens anders de benen
strekken op locatie dus. We gaan dan met de wagen, Phaido achterin, en als we
dan de achterklep openmaken weet ie dat er een nieuw avontuur wacht.
Het is maar twee kilometer van thuis tot op de parking van het natuurgebied
Hoge Mouw en we wandelen er wel eens vaker te voet naar toe, maar als je het
gebied wat intenser wilt verkennen krijg je toch een uur wandelplezier extra ter
plaatse als je met de wagen tot ginder rijdt. Phaido is ondertussen een
geroutineerde wagenzitter geworden en die wacht op een sein van het baasje om
er uit te springen, maar die moet eerst nog fotograferen
We vinden
het ondertussen helemaal normaal dat wij deze ganzensoort meer en meer op onze
plassen, waters, vennen en aanpalende graslanden aantreffen. Toch was deze
exoot tot begin vijftiger jaren hier totaal onbekend. Of ze nu uitgezet zijn
als makkelijke prooien voor de jacht zoals ik na wat googelen als mogelijkheid vond,
of dat ze hier toevallig neerstreken tijdens een doorreis en maar bleven
plakken is eigenlijk achteraf gezien niet eens relevant feit is dat ze in de
tachtiger jaren, toen de jacht er op strikt gereglementeerd werd, zich echt
explosief gingen voortplanten zo dat we op het ogenblik over een heuse plaag
kunnen spreken. Krantenkoppen als Canadese ganzen vreten Vlaanderen kaal of
De bestrijding van de Canadese gans in provinciaal domein Puyenbroeck
vestigden al eerder de aandacht op het probleem - jawel, ik heb nog meer
gegoogeld - maar de maatregelen die onze overheid neemt om er iets aan te doen
ziijn druppels op hete platen. Zelfs al zouden we er enkele duizenden afknallen
dan nog zou hun leefgebied snel worden overgenomen door soortgenoten uit onze
buurlanden want daar zijn ze ook al even wijd verspreid. Ondertussen worden
onze eigen inheemse soorten in de verdrukking geduwd, worden onze weiden kaal
gevreten en onder de ganzenstront bedolven, 800 gram per gans per dag .
Het zijn mooie vogels en een plaatje van moeder gans met jongen kan echt
vertederend zijn maar als de natuurbeschermingsorganisaties toch zo begaan zijn
met de streekeigen flora en fauna zoals ze beweren dan vraag ik me af hoe ze
hier tegenover staan
In een van
de weiden langs ons wandelparcours in de Smallebroeken worden telkenjare een
tiental Shetland-paardjes te grazen gezet en ook nu zijn ze er al enkele tijd.
Het zijn vriendelijke beestjes en ze komen graag even tot aan het hek om ons te
begroeten als we er langs komen het kan ook zijn dat ze bij het zien van
mensen meteen denken aan eten of verzorging, maar aan gras hebben ze toch geen
gebrek in deze tijd van het jaar dacht ik zo. Deze haantje de voorste ( paardje
de voorste ? ) probeert zich iedere keer weer tussen de ijzers door te wringen,
dat geeft mij dan weer de gelegenheid om hem op mijn dooie gemak goed gefocust
in beeld te nemen. Als je net te dichtbij afgedrukt, bewust in dit geval, dan
is het resultaat een dikke neuzen foto, een zogezegde fotografische fout,
maar soms vind ik dat wel eens leuk.
Het waren
niet echt ideale omstandigheden om te fotograferen toen we deze middag een
multi-geocache aan het lopen waren in Retie. Het was best heet, en mijn overgewicht,
waar Josee het altijd over heeft, zorgde deze keer voor meer zweet dan me lief
was Fototechnisch gezien had ik te maken met keihard licht en daarmee
samengaand natuurlijk, zeer dichtlopende schaduwen. Toch wilde ik graag met
enkele fotos uit deze tocht thuiskomen, want de wandeling was echt de moeite
waard. In dit decor langs een beek, bedekt met eendenkroos, heb ik diverse keren
geprobeerd om Josee en Phaido goed belicht op mijn geheugenkaartje te krijgen
en dat was nog niet zo eenvoudig. Na meerdere pogingen met steeds weer andere
instellingen en waarbij ik aan mijn onderwerpen vroeg telkens weer hetzelfde
traject te wandelen Phaido had ondertussen de tong tot halfweg de grond
hangen was ik toch min of meer tevreden. Enige summiere fotobewerking bracht
ook nog een lichte verbetering in het plaatje en uiteindelijk vond ik dat het de
kwaliteitscontrole kon doorstaan. Ik moet meer geroutineerde collega-fotografen
die vinden dat je de beste fotos s morgens en s avonds maakt nu toch maar
eens gaan geloven. Maar om diezelfde tocht deze avond nog eens over te doen ?
Dat zou Phaido niet overleefd hebben vermoed ik, ik ook niet trouwens J.
Ik heb nog al wat hobbies, de ene beoefen ik al wat
intensiever dan de andere. Sedert ik de pensioengerechtigde leeftijd bereikt
heb, is er nog weinig mogelijkheid tot verveling geweest. Daarbij realiseer ik
me maar al te goed dat het motorrijden bijvoorbeeld op het ogenblik op een erg
laag pitje staat. De wekelijkse ritten met de boys en de regelmatige reisjes
worden behoorlijk gehypotekeerd door het fotograferen, het fotobewerken, het
geocachen, het stoeien met de kleinkinderen, het fietsen en het wandelen met Phaido.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat de interesse helemaal weg is Volgend weekend
trek ik er eindelijk weer eens op uit met de motorclub en als ik, zoals deze
namiddag, een prachtige machine zie staan, dan haal ik met evenveel
enthousiasme als vroeger het fototoestel boven om dat vast te leggen. We hadden
een mooie wandeling anex Geocache-zoektocht gedaan in de buurt van de abdij van
Postel en we gingen net iets nuttigen in een van de drankgelegenheden in de
buurt toen dit futuristische zijspan schreeuwde om mijn aandacht. Het is nooit mijn ding geweest, rijden met een
side car, en Josee krijg ik er al zeker niet in, maar geef toe dat het een opvallend
stuk speelgoed is dat daar te pronken stond.
Ze hebben in
basisschool De Wijngaard echt wel een goede relatie met de weergoden. Het jaarlijks
schoolfeest hebben wij nog nooit zonder zon geweten. Zolang Julie en later ook Jef
daar naar school gaan, dat is ondertussen toch al een jaar of acht, zijn wij
iedere keer present geweest en telkens weer hadden ze er de fijnste dag van het
voorjaar uitgepikt. Deze keer moesten ze van datum veranderen omwille van de
verkiezingen volgende week, maar het beste weekend van de lente schoof mee een
week naar voren
Omdat het de laatste keer was dat Julie aan schoolfeest deelneemt, - volgend
jaar gaat ze naar de humaniora -, vond ik dat zij vandaag het onderwerp van deze
blog moest zijn. We waren tijdig aanwezig, en dan zoek je een plaatsje uit,
helemaal van voor aan de dranghekkens, al snel blijkt alles vol te lopen en als
dan ons prinsesje aan de beurt is blijkt die helemaal aan de andere kant van
het terrein te evolueren. Ik heb geprobeerd nog van positie te wisselen, maar
een doorgang vinden in de massa was onbegonnen werk. En dan tijdens het
allerlaatste nummer, de gemeenschappelijke dans bij het schoollied gebeurde het
mirakel. Plots openden zich de gelederen en kreeg ik alsnog vrij zicht voor een
shot zonder in de weg lopende mensen of collega leerlingen. Een close up kon er
niet meer bij, want toen sloten zich de rangen weer voor me.
Vrijdag is
wandeldag in het rust- en zorgcentrum Hoevezavel. Met een groep vrijwilligers
trekken we er elke week met de bewoners op uit, als het weer het toelaat
tenminste. Vandaag was dat alleszins het geval, een heerlijke lentedag was het
en de groep was dan ook behoorlijk groot, ook al omdat we de voorbije weken
niet echt verwend waren op weer-gebied.
Ongeveer halverwege de wandeling stoppen we altijd ergens om wat te rusten, te
genieten, bij te praten, een snoepje te krijgen kortom om het groepsgevoel en
het sociaal contact zijn werk te laten doen. Deze keer was het
petanque-pleintje in de Joost van den Vondelstraat het decor van onze
tussenstop.
Ook tijdens het duwen van de rolstoel sleur ik mijn cameratas mee natuurlijk en
als de gelegenheid zich voordoet om een foto te maken zal ik het zeker niet
laten he. Ik heb wat afstand moeten nemen om de ganse groep er op te krijgen,
rechts stonden er nog enkelen onder een boom, maar als ik die er bij had gewild
was de afstand zo groot geworden dat de figuurtjes onherkenbaar klein zouden
zijn. Vandaar dus deze middenweg. De twee rusthuishonden, Quinten en Otti, staan
er ook op en uiteraard was Phaido van de partij. Hij staat braaf naast Josee
een tikkeltje rechts uit het centrum en het lijkt wel alsof ie zijn hele leven
lang niets anders gedaan heeft dan rolstoelen begeleiden, zo flink is ie.
Ik manoevreer
mezelf wel eens in posities die het vrouwtje interessant genoeg acht om de
camera even van me over te nemen. Achteraf laat ze het zien van de beelden dan meestal
vergezeld gaan van uitspraken als: Hoe ouder hoe zotter of Moet ge daar zo
oud voor geworden zijn
We hebben vandaag een erg mooie multicache afgewerkt in de Lommelse Sahara. Op
diverse plekken langs een werkelijk schitterende wandelroute moesten we
aanwijzingen of coordinaten zoeken die ons uiteindelijk naar een verborgen schat
zouden leiden. Op de voetgangersbrug over het Kempisch kanaal zouden we een
plaatje met enkele gegevens moeten vinden en als tip kregen we mee dat het maar
beter was dat we een spiegeltje bij hadden natuurlijk heeft Josee dat in haar
sjacoche J
Met die hint leek het me logisch dat wat we zochten onder de brug zou zitten en
dus heb ik op mijn knieen, op mijn buik, in het spiegeltje kijkend de hele onderkant
geïnspecteerd en uiteindelijk vond ik ook een plaatje met daarop een noord- en
een oost-coordinaat. Dat ik ondertussen de reden van verwondering bij andere
voetgangersbruggebruikers was en het onderwerp van allerhande al dan niet
humoristische opmerkingen bij de medewandelaars kon me geen snars schelen, een
fanatieke geocacher gaat er voor zelfs al weet ie dat het vrouwtje ijverig de
afdrukknop aan het bespelen is.
We hebben
nogal wat water over ons heen gekregen vandaag. Het begon al deze morgen. Net toen
ik dacht een regenvrij gaatje gevonden te hebben in de eindeloze buienrij werd
ik tijdens de terugtocht van de wandeling toch nog overgoten met alles wat de
wolken de voorbije maand opgespaard hadden. Deze namiddag ging dat maar verder:
twee keer een onweer om U tegen te zeggen, afschrikwekkend genoeg om Phaido,
die wij toch de sereniteit in persoon waanden, op de schoot van het vrouwtje te
laten kruipen van angst Ondertussen was de straat voor de deur een rivier
geworden en achter het huis kwamen de bootjes via het tuinpad tot aan de
pergola. Getuige daarvan deze foto J
In de
Smallebroeken is het oppassen geblazen, voor je het weet wordt je er beslopen
door een of ander wild dier. Wij zijn niet echt bang aangelegd en veel geloof
hechten we niet aan verhalen over muskusratten zo groot als volwassen everzwijnen
die in de Rulloop zouden huizen, maar vandaag dachten we toch even dat we prijs
hadden
We waren weer eens rustig ons dagelijkse vaste rondje aan het wandelen toen
Phaido erg onrustig werd. We verstaan ondertussen de lichaamstaal van onze
goede vriend redelijk goed en veiligheidshalve hebben we hem maar even
aangelijnd, je weet maar nooit Phaido bleef maar naar de kant van de wei aan
de linkerkant trekken en zich beschermend opstellen voor zijn baasjes en jawel
hoor, toen zagen, maar meer nog, hoorden we het ook geritsel in het gras er
lag iets in hinderlaag, klaar voor een aanval. Gelukkig werden we gered door
een stem die van achter het struikgewas iets verderop kwam: Neeerooooo
Neeeeroookeeee !!! Het monster aarzelde even, draaide zich toen om en baande
zich door het hoge gras een weg richting stem, niet alvorens ik toch snel een
foto had kunnen maken van onze belager. Hij staat er niet helemaal op, jammer
genoeg en de twijfel blijft dus, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen
dat we aan iets vreselijks ontsnapt zijn.
Ik ben al
sedert een hele tijd een fervente geocacher. Ik zoek dingen, maak wandelingen,
kom op plaatsen allemaal dank zij collega geocachers die ooit de moeite namen
ergens, op een interessante locatie iets te verstoppen en de coordinaten dan op
de site te zetten. Ik kan niet genoeg vertellen hoe zeer ik daar van al genoten
heb. Ik vond het nu stilaan tijd om eens iets terug te doen voor die community.
Ik ga dus zelf ook een geocache leggen, of liever een multicache. Het lag voor
de hand dat ik zo iets zou doen in de vorm van een fotozoektocht natuurlijk. Vandaag
ben ik dan ook enkele tientallen detailfotos gaan maken op plekjes die als je
ze verbindt samen een mooie wandeling vormen. Hoe dat de medecachers
uiteindelijk naar een eindbestemming zal leiden is een verhaal dat te lang en
te ingewikkeld is om in enkele woorden uit te leggen. En omdat ik toch een foto
van de dag moest uitkiezen voor deze blog deed ik maar een willekeurige greep
in de map die ik voor de toekomstige Smallebroekencache aanmaakte. Dit is dus een
item dat de zoekers zullen moeten herkennen, er een lettertje aan een gegeven
cijfer verbinden om dan samen met veel andere cijfertjes de coordinaten te
berekenen waar ik een doosje met inhoud zal verstoppen.
Ik vond het frappant
dat de Conchita die Tom Waes bezong ook al voorzien was van een baard J De Conchita die ik vandaag in
gedachten had is uiteraard niet de echte diva die zo vaak 12 points of the jury kreeg, maar een knipoog naar de actualiteit vind ik altijd wel leuk.
Communiefeest in huize Pol en Josee, alle zes de kleinkinderen aanwezig, dan
heb je keuze zat om modellen te vinden waar een mens zijn inspiratie op
fotogebied kan op loslaten. Ik had gisteren mezelf er niet toe kunnen bewegen
naar het grote circus dat Eurovisiesongfestival heet te kijken maar natuurlijk
had ik al eerder, via kranten, TV en sociale media, het fenomeen Wurst leren
kennen. En vandaag kon je er al helemaal niet meer aan ontsnappen ze/hij heeft
warempel nog gewonnen ook. Dan heb ik zon rare hersenkronkel die daar iets mee
wil doen. De mooie haren van de oudste kleindochter waren een voor de hand
liggend hulpmiddel om enige begroeing op een vrouwengezicht te suggereren, maar
dan nog zag het er mij niet voldoende hermafrodiet-achtig uit. Een oude vilten
hoed maakte het plaatje dan weer wél geloofwaardig vond ik.
