Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-03-2014
21 maart Spin
Dit is niet
voor mensen met arachnofobie, spinnenangst...
Eenentwintig maart, de lente begint officieel vandaag en ik was van plan dat
feit te gedenken met enkele macrofotos. Ik was dan ook door onze hof aan het
dwalen, kruipen, rondneuzen op zoek naar insectjes, bloemetjes of eender welk
onderwerp dat de lente kon symboliseren. Nu zijn spinnen niet het eerste waar
ik aan denk als ik lentekriebels voel maar toen ik deze joekel in het oog kreeg
ging mijn interesse toch meteen die kant uit. Ik had de hoekzoeker op mijn
toestel, dus ik kon op mijn buik liggend een goede positie innemen om hem
frontaal te fotograferen. Voorlopig bleef hij stil zitten en ik kon dicht
genoeg sluipen om m goed in beeld te krijgen. Ik moest snel zijn Gelukkig had
ik de instellingen van de Eos al met de natte vinger voor macro-fotografie
aangepast. Diafragmavoorkeuze, f16 en ISO 250 leek mij een goed uitgangspunt.
Achteraf gezien had ik beter die ISO op 800 of nog hoger gezet, dat kan de 6D
makkelijk aan en dan was mijn sluitertijd korter geweest. Nu kwam ik uit op
1/13 sec. Zonder statief, met de ellebogen op de grond steunend kon ik enkele
opnames maken, toen ging ie er van door. Het moet zijn dat ik toch nog een
redelijk vaste hand heb, want met zulke lange sluitertijd vind ik de scherpte
nog best meevallen.
Een van de
fijne kanten van het geocachen is dat je plaatsen ontdekt waar je anders nooit
ofte nimmer zou gekomen zijn. Je zoekt op de site gewoon een leuke multicache,
leest de beschrijving en de logs van vorige bezoekers en zo kun je je een idee
vormen of je het de moeite waard vindt. Vandaag kozen we de wandeling in de
Looiendse bossen in Retie als decor waarin we met Phaido een dik uur zouden rondlopen.
Dat er in die Looiendse bossen ook nog een plas van redelijke afmetingen was
vond niet alleen Phaido leuk, ook de fotograaf kwam hier best aan zijn trekken.
Eerst moest ik natuurlijk de nodige hond-in-water fotos maken en daarna de
obligate hond-schudt-zich-droog fotos maar uiteindelijk nam ik toch ook even de tijd
om de omgeving vast te leggen. Het 16x9 formaat leek mij het best geschikt om deze
blik over de plas naar de groenpartijen er achter vast te leggen.
Voor het
geval er nog eens een mooie zonsondergang zou voorbij komen had ik al lang een
aantal plekjes in mijn achterhoofd die als decor konden dienen. De eik die ik
in de voorbije jaren menigmaal gefotografeerd heb in alle mogelijke seizoenen
en weersomstandigheden was een van de locaties waarvan ik vond dat die daar
geschikt voor zijn. Ik noem hem liefkozend mijn eik Hij is al diverse keren
opgedoken in deze blog en vandaag is het dus weer zo ver.
Ik was nog redelijk laat gaan wandelen met Phaido en toen ik door het bos terug
naar huis kuierde kleurde de lucht steeds maar roder. In het bos heb je
natuurlijk weinig weidse uitzichten om dergelijke mooie avondkleuren te vangen en
daarom spoedde ik me maar meteen met de fiets naar hetzelfde plekje dat ik al
zo vaak had opgezocht: het fietspad tussen de hoge en de lage Rielen. Thuis
gekomen met enkele, naar mijn idee, best aardige shots heb ik er toch even COLOR
EFEX PRO 4 op losgelaten voor nog iets meer dramatiek. Helemaal waarheidsgetrouw
is deze afbeelding dus niet, maar in naam van de kunst eigen ik me bij deze het
recht toe lichtelijk te overdrijven qua kleurgebruik. Waar zie je dezer dagen
trouwens nog een foto die niet door photoshop, lightroom of een aanverwant
programma gehaald is?
Voorjaar,
tijd voor gezinsuitbreiding in de schapenfamilies. In menige weide zie je al
lammetjes rondhuppelen en ook bij boer Nicolas is er al jong leven. Er lopen er
al enkele te grazen tussen de andere hoevebewoners en eerder deze week was er
nog een heuse drieling de veestapel komen verrijken.
Toen we deze avond de kleinkinderen van school waren gaan halen kon Nicolas
niet snel genoeg in de stal zijn want er was weer een ooi bij wie het ging
gebeuren wist ie. Ik ging er natuurlijk achteraan met de camera. We waren net
te laat, of net op tijd, het is maar hoe je het bekijkt. Alweer drie stuks
waren net op de wereld gekomen, de bebloede navelstrengen vertelden ons dat het
nog niet zo lang geleden gebeurd was en toch stonden de kleine ukjes al, zij
het wankel, op vier poten, er was er zelfs al een die de weg naar de papfles
gevonden had zag ik. Het was nog niet zo makkelijk om een groepsfoto te maken
waar iedereen op stond, want mama kwam steeds weer beschermend tussen haar
kroost en die vreemde meneer staan. Uiteindelijk lukte het toch en dit is een
plaatje waar ik best gelukkig mee ben, ook al omdat boer Nicolas het mooi vond.
Ik ben deze
namiddag samen met Phaido nog eens een stuk Kasterlee gaan verkennen waar we
nog niet gewandeld hadden. Onze geocache-hobby brengt ons nog steeds, en steeds
vaker eigenlijk, naar plekjes waar we het bestaan niet van kenden. De omgeving
van de Zandhoef was het decor waarin een collega geocacher een mooie multi-zoektocht
had uitgestippeld en de aanwijzingen van onze wandel-GPS volgend genoten we
weer volop. De rust, de natuur, het wandelen
op zich en natuurlijk ook de fotomomenten zijn ingredienten die deze jongen helemaal
tevreden kunnen stemmen, en voor zover ik het kan inschatten denkt Phaido er
ook zo over.
Ergens in een weide zagen we deze jongedame met vlechtjes in het haar. Ze was
erg sociaal want ze kwam me meteen groeten en toen ik haar vroeg of ze even
wilde poseren deed ze dat ook zeer geduldig. Op mijn vraag of ze er bezwaar
tegen had dat ik haar foto op het internet zou plaatsen schudde ze het hoofd en
ik hoef me dan ook geen zorgen te maken omtrent portretrechten of andere
mogelijke juridische valkuilen. Deze schoonheid met vlechtjes wordt dus mijn
foto van de dag.
Pake Pol en
oma, allebei helemaal links in beeld, de zes kleinkinderen en dochter Ilse, de
mama van vier stuks van het kleine grut voeg daarbij de altijd goed poserende
Phaido en je krijgt de min of meer voorspelde of laten we zeggen beloofde
groepsfoto van ons animatieteam.
Ook vandaag is dit uiteraard geen foto die ik zelf gemaakt heb, de dank gaat dus
weer uit naar schoonbroer Dreeke voor de perfecte timing, compositie en
instellingen. Er zijn zo van die dagen dat ik uit tientallen fotos niet weet
welke kiezen om als foto van de dag te fungeren. Deze keer was het er maar één
maar dat ie goed zou zijn wist ik wel. Merci Dreeke. Morgen doe ik het weer
zelf
Ik ben een
fervente saunaganger. Transpireren, zweten, ik weet er alles van. Maar elk
saunabezoek isklein bier vergeleken met
de tweedaagse klus waar we vandaag aan begonnen zijn. De pakken die we
aantrekken om het paasverkoop-evenement van de Aarschotse middenstand te
animeren zijn mini-saunas in de overtreffende trap. Ik ben zeer gelukkig dat
het weer vandaag plots niet meer zo vroeg-zomers was als de vorige dagen, en
even zo gelukkig ben ik met het feit dat mijn pak niet uit waterdicht materiaal
vervaardigdwas, want anders was ik
zeker verdronken door het transpiratievocht dat ik er in gelaten heb.
Tijdens dit soort bezigheden kan ik zelf helaas geen camera meesleuren, maar
gelukkig is er dan schoonbroer Dreeke aan wie de fotoklus wel toevertrouwd is.
Voor een groepsfoto vermoed ik dat we beter tot morgen wachten, vandaag waren
immers drie van de kleinkinderen niet present wegens andere verplichtingen.
Maar toen ondergetekende in een onbewaakt moment een dansje pleegde met Phaido
had de fotograaf van dienst ook zijn vinger op de afdrukknop. Ik vond het
resultaat best illustratief voor de sfeer waaraan we onze bijdrage probeerden
te leveren.
Wij
kennen Mieke al een hele tijd. We hebben samen ooit plezier gemaakt, gepraat,
iets gedronken en nooit hadden we er op gelet of Mieke groene vingers had.
Mieke is ook een facebook-vriendin en niets in haar posts of commentaren liet
ook maar vermoeden dat wij haar ooit zouden zien met enig tuingereedschap in de
handen
Toen we in de vooravond Josees broer gingen oppikken om samen iets te gaan
nuttigen in de Brugwachter hadden we Mieke al gezien langs de baan, we hadden
zelfs gewenkt en teken gedaan om ook iets te komen drinken. Maar ze was te druk
bezig blijkbaar. Waarmee? Daar hadden we toen nog het raden naar. Tien minuten
later reden we er weer voorbij, deze keer in de andere richting en toen zagen
we het Mieke was aan het tuinieren, of toch iets wat er op leek. Ze was het voetpad
voor haar woonst aan het fatsoeneren meenden we te zien. Ik stopte langs de weg
zon 50 m er vandaan en Mieke merkte niet eens dat ik mijn hoofd en de camera
met de telelens door het open dak wurmde om een reeks fotos te maken, zo zeer
ging ze op in haar bezigheid. Eén keer keek ze recht in mijn richting, maar
zelfs toen had ze niks in de gaten. Ik zag wel dat haar bril daar zo maar hing te
bengelen, misschien is dat wel de verklaring. Zonder bril zag ze me niet
natuurlijk. Wie gaat er nu tuinieren met een bengelende bril rond zijn/haar
hals? Ja, Mieke blijkbaar
We waren
eigenlijk van plan vandaag naar de Ardennen te rijden. De wandeling langs de
Ninglinspo was al lang een van de items op mijn to-do-lijst. Ik wilde het
riviertje en de watervalletjes fotograferen met een lange sluitertijd en ik had
daarom ook al de ND- en de grijsverloopfilters in mijn fototas gestopt. In
laatste instantie hebben we omwille van het smogalarm en de raadgevingen om het
autoverkeer zoveel mogelijk te beperken, millieubewust als we zijn, maar
beslist in eigen regio te blijven. Snel hadden we in het Oostmalse gehucht
Salphen een aanvaardbaar alternatief gevonden. Dat scheelt toch wel zon 300 km
uitstoot J.
Het werd een zeer gesmaakte tocht en op een bepaald ogenblik werd het nog extra
leuk, want toen we over een brugje liepen zag ik langs de ene kant een
rimpelloos, spiegelend wateroppervlak en aan de andere kant behoorlijk wat
stroming en verval kon ik die filters toch nog gebruiken !!! Ik ben dus de wei
in gedoken, ben in een bocht van de rivier, tegenover het brugje, op mijn buik
in het gras gaan liggen en eerst ben ik even aan het rekenen gegaan. Met een
2-stops ND filter gecombineerd met een 1 stop grijsverloopfilter - om de lucht
iets donkerder te maken kwam ik bij ISO 100 en diafragma 22 uit op een
sluitertijd van 1/3 seconde. Dat leek me net voldoende om de stroming in het
water een beetje zachtheid mee te geven en niet zo akelig scherp te bevriezen.
Met beide ellebogen stevig op de grond slaagde ik er toch in, met die relatief
lange sluitertijd, mijn toestel stabiel te houden en een aanvaardbare scherpte
over te houden.
Er mag dan wel brugje boven deze foto staan, eigenlijk was het me om het water
te doen he
De nieuwe
Noord-Zuid verbinding is ondertussen alweer een halve maand in gebruik en ik
vermoed dat er op het ogenblik wel niemand meer zal zijn die niet wil toegeven
dat dit een goede zaak is voor alles en iedereen. Zelfs de meest fanatieke
activist die ooit geijverd heeft om het project te saboteren zal toch wel de
voordelen moeten zien, voordelen voor de natuur, voor de leefbaarheid van
Kasterlee, voor de automobilist, voor de economische ontwikkeling van onze
regio , kortom ik zie niet wie nu nog valabele argumenten kan aanhalen om negatieve
aspecten te vermelden.
Ik heb het project van in het begin gevolgd, gefotografeerd en er regelmatig
aandacht aan besteed in deze blog. Het landschap is op de tunnel in- en uitgang
na weer in zijn oorspronkelijke vorm hersteld. Het is nu aan de natuur om
binnen de kortste keren zijn rechten weer te laten gelden. Het ziet er
voorlopig nog een beetje kunstmatig uit, maar laten we niet vergeten dat de Hoge
Mouw vóór de ingreep ook al grotendeels een zandvlakte was, en strikt genomen
zijn dennen niet meteen de meest van oudsher inheemse vegetatie, begroeing waar
de groene medemens zo naar streeft.
Er zullen zich in de toekomst waarschijnlijk nog wel fotomogelijkheden
aandienen van op deze plek, maar dan zullen de onderwerpen niet meer over
verkeer, bouwwerken en machines gaan. Nog één keer wil ik dus een foto tonen
van het voltooide project, de tunnel-ingang aan de noord-zijde, het verkeer dat
van Turnhout komt en dat nu niet meer in al zijn drukte dwars door Kasterlee
moet, met alle hinder van dien.
Fotografen
hoef ik niet te vertellen wat het blauwe uurtje is. Andere volgers van deze
blog behoeven misschien enige uitleg Na zonsondergang, als het voor onze ogen
al erg duister is blijft er nog een tijdje veel blauw in de lucht. Dat zie je
pas goed als je met lange sluitertijden gaat fotograferen, zoals op dit
plaatje.
Ik vond al een hele tijd dat ik toe was aan wat afwisseling qua
onderwerpen en dus ging ik deze avond rond 8 uur maar weer eens achter mijn
toestel aan met nachtfotografie-plannen. Ik had wat mogelijke locaties in mijn
achterhoofd en de Molen vant Veld tussen Geel en Lichtaart was een van de eerste
plekken die ik aandeed. In the middle of nowhere heb je daar absoluut geen last
van lichtpollutie en het was er dan ook echt wel donker maar met een
sluitertijd van 30 seconden, uiteraard vanaf statief, kon ik toch voldoende
licht vangen om er een opname van te maken. Ik had eigenlijk de maan ook mee in
beeld genomen voor nog wat meer romantiek maar met zulke lange belichting was
het resultaat toch enigszins anders dan ik gepland had. De typische stervormige
stralen die bij nachtopnames rond lampen en dergelijke plegen te verschijnen
kreeg ik nu in het groot te pakken. Ik had daar in photoshop gemakkelijk een
mooie heldere gedetailleerde maan in kunnen plakken, maar voor één keer verkoos
ik de foto te tonen zoals ie uit de camera kwam. Let trouwens ook op de kleine witte
streepjes dat zijn sterren die tijdens de 30 seconden dat de sluiter openstond
al een eind van plaats veranderden door de rotatie van de aarde.
De smartlap
onder de foto onderwerpen een zonsondergang.
Ik was zo druk bezig met fietsen, geocachen en fotograferen dat ik de tijd een
beetje uit het oog verloren had en ik moest nog een heel eind naar huis. Tandje
bijsteken dan maar, hijg, hijg. Onderweg langs het fietspad tussen de lage en
de hoge Rielen had ik nog even een stop ingelast om de eik die ik al jaren lang
regelmatig fotografeer nog eens te bezoeken. Ik had al volop geprofiteerd van
het mooie avondlicht, enkele fotos geschoten, maar de horizon zit op die plaats
verborgen achter hoge begroeing en een van de hoodfrolspeelsters om de
kompositie te maken die ik in gedachten had kreeg ik er niet te zien. Toen ik
verder reed werd het licht steeds maar warmer en uiteindelijk had ik tussen de
hoofdingang van het domein en Lichtaart wat meer vrij zicht naar het westen en de
zon kon zich niet langer verstoppen. Ze was toen al zo laag dat de helderheid behoorlijk
verminderd was. Daar knal tegen in fotograferen leek me best het proberen waard
Zo maar een Kempens landschap met die heerlijke gloed wie zegt daar dat
smartlappen niet mogen?
Het was al
een uur of vijf toen we terug in de buurt van onze geparkeerde wagen kwamen,
dat zie je ook aan de iets langer wordende schaduwen. Toch waren we rond de
middag vertrokken voor een geocache-wandeling in het Rielens Gebroekt. De
zoektocht via diverse tussenpunten zette ons evenwel enkele keren op het
verkeerde spoor en zo werden de oorspronkelijk geplande 8 km er uiteindelijk
ruw geschat zeker wel 12, of 13 of meer. We waren op die plek maar een kleine
3 km van huis, maar waren wij blij dat we toch maar met de auto tot aan het
beginpunt van de tocht gereden waren .
Teveel is trop zegde Vanden Boeynants ooit en dat was zo ongeveer wat ik op een
bepaald moment ook dacht. Josee hield zich dapper, Phaido liet de tong tot
tussen zijn voorpoten hangen en zelf wilde ik natuurlijk ook niet tonen dat ik
stikkapot was. Gelukkig had ik toch nog de tegenwoordigheid van geest om te
zien dat het avondlicht erg mooi was en zo kon ik mijn lotgenoten vastleggen
terwijl ze door de avondzon belicht werden.
Voor de
dagelijkse lichaamsbeweging zijn we vandaag naar Balen getrokken. De Schepswandeling
was in 2012 verkozen als wandeling van het jaar en daar wilden wij op deze
mooie dag wel eens van proeven. Onze verwachtingen werden niet beschaamd, het
werd een zeer afwisselende tocht met riet- en waterpartijen, open velden,
weiden, knuppelpad kortom wij kunnen dit aan collega wandelliefhebbers alleen
maar aanbevelen. Dat er zich onderweg ook de nodige fotomogelijkheden
aandienden is dan ook niet verwonderlijk. Ik had weer een rijke oogst.
Bij de keus van deze foto van de dag was het mij eigenlijk te doen om het mooie
licht dat op de pluizige rietstengels viel. Dat ik om dat te vangen pal tegen
de zon in moest fotograferen was wel een uitdaging, maar het dynamisch bereik
van de 6D en de gecombineerde mogelijkheden van fotograferen in RAW en het
gebruik van de filters van Nik software zorgden er toch voor dat ik het
resultaat dat ik voor ogen had ook uit de bewerking kon puren.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: f 9, ISO 400, 1/1250 op 24 mm. Ik had een
2 stops verloopfilter schuin voor de lens gemonteerd om het licht in de hoek
met de zon een beetje te dimmen en daardoor moest ik in de nabewerking het riet
daaronder ook weer wat ophelderen met Viveza. Al bij al is dit ongeveer wat ik
wilde vastleggen.
Meer op mijn facebookpagina
We blijven
van het mooie voorjaar genieten. Deze middag zijn we naar de Kalmthoutse heide gereden
om met Phaido nog eens een lange wandeling te maken. Dat daar enkele nog niet
gevonden geocaches zaten speelde uiteraard mee in de keuze van de bestemming
en we hebben ze bovengehaald. Maar eerst waren we nog een rondje gaan lopen in
het arboretum. We hebben tenslotte een jaarkaart en die moet renderen he. De
lente is daar nu echt losgebarsten. Ik heb weer een karrevracht kleurige fotos
geschoten en om er eentje uit te kiezen heb ik iene miene mutte gedaan Een selectie uit de overige schoonheden zal ik op mijn facebook-pagina zetten.
De
kleinkinderen zijn weer naar hun mamas en papas en wij hebben van het werkelijk
schitterend vroege lenteweer geprofiteerd om een groooote wandeling te ondernemen.
Zoals we dat wel vaker doen zijn we te voet naar Kasterlee getrokken om daar op
een terrasje iets te gaan drinken. Dat een tocht die normaal gezien zon 10 km
op de teller zet meer dan vijf uur duurde heeft alleen maar te maken met het
feit dat het zo lekker toeven was op het terras van café De Mastentop en dat de
ene bekende na de andere bij ons kwam aanschuiven. Deze foto is gemaakt nog
voor het drukker werd aan tafel één. Kommetje water voor Phaido, koffietje voor
het vrouwtje, ook iets voor het baasje en dat was maar het begin van een
lange rij. De terugtocht naar Lichtaart hebben we al zingend afgelegd.
Carnaval is
nog maar net voorbij en wij zitten al met Pasen in ons hoofd. We gaan
binnenkort samen een Paas-happening animeren. We, dat wil zeggen oma, ik zelf,
de kleinkinderen, dochter Ilse en mijn zus Lilly. Die laatste organiseert o.a. dit
soort dingen. Vandaag trokken we dus naar Antwerpen voor een bezoek aan het huis
Baeyens, algemeen gekend als dé place to be voor toneelkostuums en
feestartikelen. Jaren geleden toen we nog in de shows van Ancienne Belgique en
Het Witte Paard optraden kwamen we hier bijna wekelijks en we merkten dat er
eigenlijk nauwelijks iets veranderd is in al die jaren. Voor het jonge volkje
was dit op zich al een avontuur. Het uitzoeken en aanpassen van de spullen die
willen gaan dragen tijdens het event kon niet leuker verlopen. We werden
geconfronteerd met een aanbod van hier tot in Jaccamacca, we deden er een
tijdje over om tot een keuze te komen die enige uniformiteit bood, maar
uiteindelijk raakten we het toch eens en het ziet er veelbelovend uit. Ik zal
zelf de haan spelen en mijn entourage zal bestaan uit kippen, kuikens en
paashazen.. Bij de meeste gekozen kledij is er nog wel wat werk nodig om alles
mooi te laten passen - de kinderen hebben niet dezelfde maten als de gemiddelde
vaderlandse acteurs en actrices - en de groepsfoto, die ik wilde maken, was
daarom nu nog niet mogelijk. Daarom ging ik maar voor dit zelfportret. De rest
van mijn weelderig lichaam wordt te zijner tijd ook nog verpakt in een
hanen-outfit, maar ik vond deze kop al leuk genoeg om even vast te leggen.
De eerbiedwaardige ouderdom van de accommodaties van het huis Baeyens kun je al
proeven bij het bekijken van het pashokje en de oude spiegel hier is de hele
Belgische showbizz-wereld ooit voorbijgekomen, deze haan kon er ook nog wel bij
dus.
Het is een
beetje logisch dat in de krokusvakantie de fotografische interesse zich
toespitst op de kleinkinderen. Gisteren waren ze nog maar met zijn drieën en
vandaag logeerden er al vijf bij pake Pol en omaatje. We proberen zo creatief
mogelijk zijn om ze in de mate van het mogelijke van de verlokkingen van de
mobiele multi-media spullen te houden en we trekken er dan ook zo vaak mogelijk
op uit. Natuurlijk biedt elke uitstap ook weer de nodige fotomogelijkheden. Allemaal
samen, individueel, al dan niet geposeerd, ik krijg er een behoorlijk
afgetrainde rechter wijsvinger van.
In de buurt van de toeristentoren in Herentals waren vandaag de meeste
terrasstoelen verdwaald in de omliggende zandduinen. We hadden er vijf op een
rijtje gezet om een groepsfoto te maken, en toen ik na een hele serie shots vond
dat ik zeker wel materiaal genoeg had om er minimaal enkele goede uit te kunnen
kiezen, vertelde ik de kids dat ze verder mochten gaan stoeien. Je moet ook
niet overdrijven met dat gefotografeer he. De twee oudste meisjes bleven nog
even zitten om wat te keuvelen en net toen ze in de gaten kregen dat ik toch
nog het toestel in aanslag had drukte ik nog één keer af, en dat was wat mij
betreft de beste van de sessie. Ze zijn best wel meegaand en bereidwillig als
ik ze vraag om te poseren, maar zo helemaal spontaan en naturel heb ik ze toch het liefste
De groepsfotos heb ik inmiddels op facebook gezet.
Eigenlijk is
dit een foto waar onder Zonder woorden zou moeten staan, uitleg overbodig grinnik,
grinnik.
Hoe waren we zelf vroeger? Van af het moment dat iets verboden was wilden we
dat nog net iets liever uitproberen dan al die andere dingen die wél toegelaten
waren, toch?
Toen we de deugnietenblik in de ogen van onze rakker meenden te herkennen waren
we er van overtuigd dat hij ook wel gelezen had wat er op dat plaatje stond en dat
we met een redelijke kans op succes het vervolg konden voorspellen. Het moet
zijn dat de aantrekkingskracht van die witte muur op de bal die vertrok van de
voet van Pieter niet groot genoeg was. Het kan ook zijn dat hij gewoonweg
helemaal niet op die muur mikte, hij miste hem met vele meters In dat geval
kan ik niet anders dan concluderen dat de jeugd van tegenwoordig toch een stuk
braver is dan die van midden vorige eeuw.
Waarom toch al die commotie rond die GAS-boetes dat is toch niet nodig?
Ik vind trouwens ook dat de bordjesmaker van dienst eens zou moeten
geïnformeerd worden over het bestaan van lidwoorden in het Nederlands
De natuur
neemt nooit een time-out. Zelfs in de meest barre maanden is er altijd wel iets
te ontdekken en te fotograferen, de toverhazelaar is ieder jaar al wel eens
voorbij gekomen op deze plaats, maar er is meer, helleborus, winterjasmijn,
sneeuwklokjes zelfs in het koudste seizoen blijf je niet op je honger zitten
als je flora-liefhebber bent. Nu dat de maand maart ook de echte lente lijkt mee
te brengen, is er geen houden meer aan. De massas krokussen die op alle
foto-websites voorbij komen zijn maar het begin van de lawine
Vandaag zijn we gaan fietsen om de canavalsdrukte zo ver mogelijk te ontwijken
en de Kasseman in Geel is een van die plekken waar ik graag vertoef. Het was
dan ook niet onlogisch dat we daar belandden. Meestal heb ik de tele er op
staan als ik er naar toe trek om te fotograferen, als vogelliefhebber kom je daar
wel aan je trekken, maar deze keer wilde ik wel eens met eigen ogen zien wat
deze veel belovende vroege lente ons te bieden had aan zogezegd wilde bloemen.
Ik zag warempel al enkele madeliefjes ( fotos op verzoek ), maar het mooiste
plaatje uit mijn dagelijkse oogst vond ik deze keer een close up van het kleine
hoefblad. Traditioneel is dat een vroegbloeier, maart - april is normaal, maar
om er begin maart - we zijn tenslotte nog maar de 2de - al zulke
hoeveelheden van te mogen zien vond ik toch wel zeer uitzonderlijk.