Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
02-03-2014
02 maart Klein Hoefblad
De natuur
neemt nooit een time-out. Zelfs in de meest barre maanden is er altijd wel iets
te ontdekken en te fotograferen, de toverhazelaar is ieder jaar al wel eens
voorbij gekomen op deze plaats, maar er is meer, helleborus, winterjasmijn,
sneeuwklokjes zelfs in het koudste seizoen blijf je niet op je honger zitten
als je flora-liefhebber bent. Nu dat de maand maart ook de echte lente lijkt mee
te brengen, is er geen houden meer aan. De massas krokussen die op alle
foto-websites voorbij komen zijn maar het begin van de lawine
Vandaag zijn we gaan fietsen om de canavalsdrukte zo ver mogelijk te ontwijken
en de Kasseman in Geel is een van die plekken waar ik graag vertoef. Het was
dan ook niet onlogisch dat we daar belandden. Meestal heb ik de tele er op
staan als ik er naar toe trek om te fotograferen, als vogelliefhebber kom je daar
wel aan je trekken, maar deze keer wilde ik wel eens met eigen ogen zien wat
deze veel belovende vroege lente ons te bieden had aan zogezegd wilde bloemen.
Ik zag warempel al enkele madeliefjes ( fotos op verzoek ), maar het mooiste
plaatje uit mijn dagelijkse oogst vond ik deze keer een close up van het kleine
hoefblad. Traditioneel is dat een vroegbloeier, maart - april is normaal, maar
om er begin maart - we zijn tenslotte nog maar de 2de - al zulke
hoeveelheden van te mogen zien vond ik toch wel zeer uitzonderlijk.
Dit noemen
we dan het nuttige aan het aangename koppelen. Ik ben nog steeds aan het spelen
met het idee om voor de fotoclub-opdracht stilleven iets te doen met wijn,
drank, flessen, glazen of zo iets. Vandaag ging ik daarom weer eens aan het
experimenteren. Ik wilde proefondervindelijk vaststellen welke drank het beste
zou overkomen op de foto en daarom heb ik dus diverse flessen moeten openmaken,
alles voor de kunst he In deze fase van het experiment vergeleek ik een glas Mandarin
Napoléon met een glas Porto. In dit geval vond ik de Mandarin Napoléon het
lekkerste oeps, het mooiste natuurlijk
Er staat nog een hele rij kandidaten te wachten om getest te worden, dus ga ik
deze uitleg niet te lang maken
PS. Zelfs de glazen weten er van merk ik nu tot mijn verbazing.
PS2. Zien jullie da ook, die dubbele schaduwen? of ben ik echt al zo
aangeschoten?
Het was
vandaag een dag met zeer tegenstrijdige emoties. Deze voormiddag was er de
begrafenis van een buurmeisje - niet eens volle 30 jaar oud - die de strijd
tegen de gevreesde ziekte verloren had en daarna wilden we in de namiddag
present zijn bij het carnavalsfeest van de bewoners in Hoevezavel.
De vreugde waarmee de oudjes het feest beleefden was hartverwarmend en het moet
gezegd dat Josee en . ook Phaido meer dan hun duit in het zakje deden. Terwijl
ik met de camera allerlei interessante voorvalletjes probeerde vast te leggen
gingen die twee voluit meelopen in de polonaise. Gelukkig kreeg ik het net op
tijd in de gaten en kon ik mijn twee meest geliefde onderwerpen samen in beeld
nemen terwijl ze aan het rondhossen zijn.
We hebben
ondertussen behoorlijk wat potentiele wandelpartners. We nodigen uit, worden
uitgenodigd, gaan in groep op diverse locaties en zo houden we het afwisselend,
interessant en vooral gezellig.
We putten uit de ervaring en kennis van onze vrienden, hebben uiteraard zelf
ook onze voorkeurtrajecten en als we onze horizonten nog wat meer willen
verruimen zijn we ook niet vies van een zoektocht op het internet. Voor deze
tip hadden we het internet evenwel niet nodig. In ons eigen Kasterlee zijn we
gezegend met veel groen en vanzelfsprekend heeft ook onze gemeente daar de
nodige wandelinfrastructuur in uitgezet. Zoals er het fietsknooppuntennetwerk is,
hebben wij ook het wandelknooppuntennetwerk, er zijn diverse bewegwijzerde
wandelingen en nu merkten we aan de bordjes dat er weer een nieuwe is: de Tussen
pot en pint-route. Een sympathieke route lijkt het ons alleszins. Toch maar
even op het net gezocht en gevonden dat het 9,5 per persoon kost bij de
plaatselijke VVV om een kaart en bonnetjes te verkrijgen waarmee je tussen het
wandelen door bij diverse horecagelegenheden allerhande lekkernijen kunt degusteren
Lijkt ons wel iets voor een van de volgende weken. Bijgevoegd een foto van het
bordje dat ons op het spoor zette van een nieuwe uitdaging.
Ik zag de
laatste tijd op facebook en op alle mogelijke foto-sites zoveel krokusjes en
andere bloemekes voorbij komen dat ik de zin om ook de macrolens weer maar eens
op mijn toestel te zetten echt niet meer kon onderdrukken. Het lijkt niet
alleen maar zo, maar als we de natuur bekijken dan is het ook lente. In onze
hof is evenwel nog niet veel bloemenpracht te vangen, op enkele verdwaalde
winterharde viooltjes na moet ik het doen met wat de doorsnee
niet-flora-specialist onkruid pleegt te noemen. Dat wil niet zeggen dat je dan
als macrofotograaf op je honger moet blijven zitten, integendeel. Zie eens hoe
mooi deze kleine witte dingetjes zijn, minder dan 2 mm groot, met het blote oog
vallen ze nauwelijks op als je over iets wandelt dat misschien ooit wel weer
eens een gazon wordt Ik vond het helemaal geen probleem om hiervoor nog eens
plat op de buik te gaan liggen en de hoekzoeker op mijn toestel te zetten om zodoende vanuit een extreem laag standpunt deze
schatjes een beetje beter in beeld te nemen.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: Eos 6D, Tamron 90 mm macro met Kenko 1,4x
extender, f 16 - 1/160 - ISO 400.
Ik had er
onlangs nog over, de wereld, de natuur, het bos is er voor iedereen en ik gun alleman
zijn plezier, of ie nu wandelaar, jogger, mountainbiker, ruiter of gewoon
verliefd is. Ik heb er geen probleem mee als ik eens door een plas of door de
modder moet omdat toevallig een landbouwer dat weggetje ook gebruikt om naar
zijn veld te rijden met de tractor of omdat er net een kudde fietsers voorbij
gekomen is, ik loop tenslotte ook wel eens over het moutainbike parcours, ik
wil desnoods discreet een eindje omlopen als een verliefd koppel in de verte plots
uit het zicht verdwenen is en ik vermoed dat er amoureuze activiteiten
plaatsvinden in de struiken, en ik vind het al helemaal niet erg dat er op een
boswegeltje ineens een paard mijn pad kruist, ondanks het feit dat er speciaal
voor hen bestemde routes zijn uitgezet. Waar ik wel problemen mee heb, is dat
die beesten overal schijten en dat niemand het nodig vindt dat op te ruimen of
op zn minst opzij te vegen. In deze tijden van gas-boetes worden wij, hondeneigenaars
geacht altijd en overal hondenpoepzakjes op zak te hebben. Je kunt zelfs een
bekeuring krijgen zonder dat je hond iets achtergelaten heeft, gewoon als je er
geen bij hebt. Maar paarden mogen zo maar alles overal deponeren blijkbaar
zonder dat hun berijders zich daar iets van aan hoeven te trekken en laten we
wel wezen, dan praten we over een ander formaat, een veel grotere hoop Akkoord,
ik ruim ook niet altijd alles op als Phaido even het bos in trekt om kaka te
doen, maar die doet dat tenminste niet midden op een wandelpad. Toen we vandaag
voor de zoveelste keer tussen de paardendrollen door moesten laveren heb ik
Phaido er tussen gezet om te poseren. Je ziet aan zijn grijnslach dat ie er de
zwarte humor ook wel van inziet: dit is niet van mij hoor
De gisteren
uitgestelde Phaidomobieltest heeft vandaag dan maar doorgang gevonden. En op menig
punt is ie met vlag en wimpel geslaagd. De wimpel staat trouwens op de foto J
Om maar met een eerste twijfel komaf te maken: het karretje is niet uit elkaar
gevallen tijdens de maidentrip, alles zat nog even muurvast na de rit als er
voor. Om uit al die in een kartonnen doos verpakte onderdelen een rijklaar
voertuig in elkaar te toveren zonder duidelijk plan moet je al een fervente
Ikea adept zijn. Daar kun je mij dus niet van beschuldigen, maar goed, we hebben
er ons met succes doorheen geworsteld. Ik mag dus nog steeds tevreden zijn over
mijn knutselkwaliteiten.
Verder was Phaido een gewillige passagier en onderging hij zonder morren alle
oneffenheden van onze Belgische fietspaden. Toen hij ontdekt had dat dit een
décapotable was een cabrio zeg maar stak hij regelmatig de kop naar buiten
om met de neus in de wind mee te genieten.
De bevestiging aan de fiets verliep vlot maar dan moest ik toch ook een iets
minder prettige vaststelling doen. Zon kar met daarin een knaap van ruw
geschat 30 kg, maakt het rijden meteen een heel stuk zwaarder, net of je de
hele tijd stevig bergop rijdt. Nu waren we voor een eerste rit misschien wat
optimistisch geweest, we hadden een route uitgestippeld van dik 30 km
waarschijnlijk was de omstandigheid dat er toch wel een stevig briesje was ook niet
bevorderlijk voor rustig ontspannen freewheelen, maar feit is dat ik behoorlijk
einde krachten was bij thuiskomst. Het moet lang geleden zijn dat ik Josee eens
niet hoorde klagen dat het te snel ging of dat het te ver was.
Ze hadden
aangenaam vrijetijdsweer voorspeld en we hebben het gekregen. Oorspronkelijk
hadden we het plan om met Phaido in zijn nieuwe fietskarretje naar de
feestelijke opening van de Noord-Zuid verbinding te gaan maar toen we een
telefoontje kregen van Lucien en Chris - tegenwoordig vaste partners in de
wandelarij- of we geen zin hadden om samen de grote Netewoud- en Belsbroekwandeling
te doen in Meerhout moesten we niet lang nadenken om van gedacht te veranderen.
Het werd een lange maar mooie tocht, fotos van eendjes, zandduinen, Galloway
runderen, paarden en typisch kempense landschappen ik kon mijn pret niet op. Uit
het gevarieerde aanbod koos ik ook vandaag voor paarden met koets, maar dan
toch heel anders dan gisteren. Dit span geniet op dezelfde manier van de
bewegwijzerde routes als de wandelaars en de mountainbikers ze laten wel meer
afval achter merkten we enkele keren.
De grote Phaidomobieltest werd dus uitgesteld, maar zoals het spreekwoord zegt:
uitstel is geen afstel. Morgen gaat het karretje achter de fiets. Sabine heeft immers
een verlengstuk beloofd aan het goede weer.
Drukke dag
weer vandaag. We reden al vroeg naar Wuustwezel, want dochter en schoonzoon moesten
naar Kalmthout om elk op hun manier een bijdrage te leveren bij een bruiloft.
Dochterlief zou zingen in de kerk en schoonzoon, die iets heeft met dieren en
met Brabantse boerenpaarden in het bijzonder, zou het gezelschap met span en
koets naar kerk, gemeentehuis en feestlokaal voeren. Babysitten was er niet
echt bij, alles wat er van ons verwacht werd was dat we de twee jongsten naar
een initiatiedag van de muziekacademie zouden brengen. Hannelore zou daar
worden ingewijd in de zangkunst en Pieter wilde wel eens proeven van het
drummen en het slagwerk. Later op de dag zou daar ook nog een voorstelling aan
vast gekoppeld worden. Dus hadden we in de voormiddag nog ruim de tijd om een fikse wandeling te doen rond het
Stappersven in de Kalmthoutse Hei, en omdat we toch in de buurt waren gingen we
ook nog even kijken aan de kerk. De paarden stonden geduldig te wachten tot
bruid en bruidegom naar buiten kwamen, maar het duurde en duurde... En dan
stonden we weer voor een dilemma: ofwel blijven we kijken naar het vervolg,
ofwel gaan we genieten van de muzikale prestaties van de kleinkinderen Tja dan
winnen de kinderen natuurlijk. Fotos van het Stappersven staan op facebook, die
van de kleinkinderen reserveren we voor het jaaralbum en de foto van de dag
werd er dus een van Klaartje en Sofie voor de feestkoets.
Qua
mobiliteit waren we de laatste tijd een beetje gehandicapt. Fietsen met zn
tweeën kon alleen nog maar als Phaido thuis bleef en we hebben ons nu eenmaal
voorgenomen hem bij zo veel mogelijk van onze activiteiten te betrekken. We
hadden dus al een tijdje een fietskarretje voor honden besteld. Een van onze
goede vrienden werkt bij een groothandel in dierenartikelen en via hem konden we
zon ding aan een gunstige prijs kopen. Vandaag werd dat thuis afgeleverd, in
een doos van ruw geschat 25 x 65 x 90 cm. Ik moest onwillekeurig aan Ikea
denken.
Ik ben niet meteen een fan van het zelf in elkaar knutselen van spullen die je
bij de Zweedse meubelmultinational koopt en het leek er even op dat ik ook nu
weer een hoop narigheid en gesakker op mijn hals gehaald had, zeker omdat er
ook nog eens geen handleiding bleek bij te zitten. Gelukkig viel het allemaal
nogal mee gewoon enkele onderdelen uitklappen, vastzetten, wielen er op
klikken en klaar was ie.
We hebben Phaido meteen laten kennis maken met zijn nieuwe transportmiddel.
Eerst was ie niet erg enthousiast, maar toen hij merkte dat hij voortaan mocht
meerijden in een cabrio leek het toch of hij het al wat beter apprecieerde.
Zondag komt de eerste grote test, dan gaan we de jungle van de openbare weg op .
Bij de
Hobokense vesting van de firma Eriks hadden ze vandaag een open-deur dag voor
de klanten. Schoonbroer en geroutineerde beroepsfotograaf Dreeke had de klus op
zich genomen om van elke bezoeker een foto te maken en die bij het buitengaan
afgeprint mee te geven. Naarmate het duidelijker werd hoeveel bezoekers er
zouden komen en de voorziene klus meer en meer onoverzichtelijk werd vond hij
het wenselijk deze hobbyist in te schakelen om een deel van de taken over te
nemen. Ik vond het prachtig natuurlijk. Werken met een superprofessionele
belichtingsset, de Eos 1D leren kennen J, mijn fotobewerkingsroutines in de
praktijk toepassen hij hoefde het mij geen twee keer te vragen. Ik heb enkele
invalbeurten als fotograaf van dienst mogen smaken, maar mijn biotoop was in de
loop van een toch wel erg lange werkdag hoofdzakelijk deze ruimte. Een laptop
met Photoshop, een thermische HiTi-printer, een aantal geheugenkaartjes en
sloten koffie
Meer dan 400 fotos kreeg ik te verwerken. Elke foto moest van het
geheugenkaartje naar de laptop, dan naar de goede resolutie omgezet, ingepast
in een sjabloontje dat door Eriks was aangeleverd en tenslotte afgeprint worden
pffff.
We hebben het klaargespeeld en we hebben het overleefd, maar mijn oren zijn wel
zwartgeblakend van de rook die er in de loop van de dag begon uit te
ontsnappen. Zwaar? Jazeker toch vond ik het nog leuk ook. De file richting
Antwerpen deze morgen was wat mij betreft het enige minpunt van de dag, daar zou
ik niet elke dag in willen zitten.
Ik had het
er vorige week ook al over, als we op woensdag de kleinkinderen in Herentals
van school moeten halen kunnen we net zo goed een uurtje eerder vertrekken en daar
een rondje gaan wandelen met Phaido. Afwisseling van spijs doet eten zegt het
spreekwoord. Vandaag bood er zich een onverwacht probleempje aan. Toen we
eenmaal ter plaatse waren moest Josee toch even terug naar Lichtaart en dus hadden
we de keuze: ofwel doen we de wandeling zonder haar, ofwel gaan we samen over
en weer en gaan we deze namiddag op onze vertrouwd traject een frisse neus
halen. Deze namiddag had ik evenwel al andere verplichtingen, dus het werd de
eerste optie. Phaido en ik hebben de beproeving zonder al te veel averij doorstaan.
J
Phaido weet ondertussen wel dat baasje regelmatig met dat zwarte ding voor zijn
gezicht in allerlei richtingen staat te kijken en hij wacht dan ook geduldig
tot we samen weer verder trekken. Baasje vind het vaak niet erg dat Phaido ook
in beeld komt als hij een kompositie bedacht heeft om iets te fotograferen. De
kapel aan de kant van het kerkhof werd als onderwerp wat mij betreft nog net iets
interessanter met die stoere waakhond er voor.
Ja jong dor
hem ik leere zwemme. Ik denk da iedere gast uit de Kolonie of de Barrier dor wel
oojt gezwomme hee. Dor kroope we booven op en dan dooke we dr af, en da is
toch nie zo diep dor he. Ik zou da nie mir durreve, mar ja as ge jonk ze dan
doede zon dinge eh
Aan het woord is Thei Theo Loots, mede-gitarist van dat bandje waar we de
moeders van ongehuwde dochters de daver mee op het lijf joegen in de sixties. Na
de reunies die we in het voorbije decenium alsnog uit onze oude knoken wisten
te schudden zijn de vriendschapsbanden meer dan overeind gebleven en regelmatig
trekken we er tegenwoordig samen op uit met onze meisjes. Vandaag vertrokken Theo
en ikzelf dus met Josee en Ellygorett Phaido mocht ook mee natuurlijk voor een
mooie wandeling in het gebied van de Heuvelse Hei. Toen we langs de grote Fossé
en de blokken liepen kwamen de verhalen van vroeger los. Reden genoeg voor mij
om de camera weer maar eens boven te halen.
Twee of meer
hobbies combineren, men kan mij er wel vaker op betrappen. Ik ben constant op
zoek naar nieuwe mogelijkheden om onze wandelhorizonten te verruimen en vandaag
had ik op de geocaching site gezien dat er achter het Zilvermeer een interessante
multi-cache verborgen zat. Volgens de logs was de wandeling best de moeite
waard, dus deze namiddag ben ik er met het vrouwtje en Phaido op af getrokken. We
hadden de wagen geparkeerd aan de Kleppende Klipper en ze hadden niks te veel
gezegd. Tijdens een twee en half uur durende tocht hebben we weer wat meer charmes
van het Molse merengebied mogen ontdekken en gedurende al die tijd hebben we welgeteld
één koppel met twee honden gezien, hoewel dat ook maar in de verte was. Misschien
dat het hier in het weekend wel een beetje drukker is, maar de rust en de
stilte hier was oorverdovend. Van af de noordoever is dit een doorkijkje tussen
de bomen naar Port Aventura, de jachthaven aan het meer. De foto is genomen
rond half zes, het was dus al een beetje aan het schemeren, maar de bezige
photoshopper heeft mogelijkheden zat om de zaak een beetje op te helderen he J
Vorige
zondag moesten we onze wandeling doen tussen de joggers die ons parcours
ingepalmd hadden om de Valentijnscross te lopen en vandaag was het weer
vandattume. De plaatselijke mountainbike-club richtte haar jaarlijkse
mountainbike tocht in en uiteraard weten die gasten ook de mooie plekjes te
vinden. Aan het aantal renners dat wij vandaag op onze route tegenkwamen te
oordelen was ook deze uitgave weer een gigantisch succes. Wij gunnen al die sportievelingen
hun pret natuurlijk. De wereld is er voor iedereen, maar het minder leuke
gevolg van al dat gesport voor ons dan toch is dat wij Phaido quasi de
ganse wandeling aangelijnd moeten houden, daar waar hij normaal gezien overal mag
rennen en snuffelen. Wél leuk is dat zon event ontelbare fotomogelijkheden met
zich meebrengt. Voor één keer was ik trouwens ook best gelukkig met de
hoeveelheid regen die we de laatste tijd over ons heen kregen, want de talrijke
plassen waren even zovele ideale plaatsen om met spiegelingen aan het werk te
gaan, en das een van mijn dadas he J. Gelukkig was het deze morgen vrij
windstil in het bos en had ik dus een rimpelloos oppervlak om de bikers in
tweevoud te fotograferen.
Nil, lid van
ons motorclubje, bereikte vandaag een rond getal als leeftijd, reden genoeg om
te feesten. Zoals zo vaak kozen we weer café De Langenberg om als decor te dienen voor alle uitingen van feestvreugde. In de loop van de avond
werden de gesprekken bij het mannelijke deel van het gezelschap steeds maar
meer en meer intelectueel ( J ) terwijl onze meisjes zich helemaal lieten gaan op
de dansvloer. Gelukkig had ik tussen de Duveltjes en de verhitte discussies
door toch ook nog enig oog voor wat er zich bij de andere helft van ons
gezelschap afspeelde
Wij zijn
ondertussen bijna 45 jaar samen, mijn schatje en ikzelf. Maar eigenlijk kennen
we elkaar al veel langer. Het is weinig geweten, maar we deden zelfs ooit samen
onze eerste communie, zoals deze foto bewijst. We waren eerst met zn tweetjes
gaan shoppen om dezelfde witte kousen te kopen, lakschoentjes, zij witte en ik
zwarte, hetzelfde witte kerkboekje, witte handschoenen en dames dragen die op
een elegante manier terwijl mannen die schijnbaar achteloos in de hand houden.
Daarna hadden we een bezoekje gebracht aan de fotograaf om aan volgende
generaties een aandenken aan de heuglijke dag te kunnen bezorgen. Let trouwens
op de tedere manier waarop zij mijn arm lichtjes beroert. En tijdens het feest
hebben we elkaar eeuwige Valentijn gezworen.
Intimi weten natuurlijk dat Josee enkele jaren jonger is en dat dit verhaal
niet klopt Goed dan, toegegeven, met dit rotweer heb ik deze namiddag, tussen
alle valentijngeminnekoos door, voor de PC gezeten om twee oude communiefotos
in te scannen en daar dan dit gecombineerde resultaat van bij elkaar te
photoshoppen. Voor deze foto van de dag ben ik dus eigenlijk credits
verschuldigd aan twee andere fotografen . maar al sla je me dood, ik heb geen
namen kunnen terugvinden. Gesteld dat ik hierdoor ooit problemen krijg met
auteursrechtenorganisaties, dan wil ik me bij voorbaat verontschuldigen. J
Collega fotografen mogen me vertellen of ik in de foto van Josee geplaatst ben
of omgekeerd, dan wel of wij allebei voor een andere achtergrond geplaatst
zijn
Enkele dagen
geleden kwam ik door Postel gereden. Ik moest naar Lommel en ik was een beetje
vroeger vertrokken want ik wilde even binnen lopen in de abdij om te zien of er
geen interessante avondopnames te maken waren. En inderdaad, ik had enkele leuke
beelden op mijn geheugenkaartje toen ik thuis kwam. Bij deze ingang van het
nieuwe gedeelte bijvoorbeeld had ik meteen zwart wit in mijn achterhoofd, maar
bij het bewerken op de PC zag ik dat ik er niet precies midden voor stond toen
ik afdrukte en dat de symmetrie niet helemaal klopte.
Deze avond kwam ik er opnieuw langs en deze keer wist ik precies wat ik wilde
dus nu had ik niet veel tijd nodig om snel iets nauwkeuriger mijn positie te
bepalen en dezelfde opname opnieuw te maken. De zwart-wit omzetting ging ook
vrij vlot. Dit is gewoon één van de presets uit Silver Efex Pro 2.
We moesten deze
middag de kleinkinderen van school gaan halen in Herentals. Dan kombineer je
het aangename met het nuttige toch? De dagelijkse wandeling kunnen we net zo
goed in de groene omgeving van de Wijngaard doen als in de bossen vlakbij huis.
We zijn dus een dik uur eerder vertrokken met Phaido in de wagen, en nog voor
de schoolbel de vrije woensdagmiddag aankondigde hadden wij al een fikse tocht
achter de rug. Over de kruisberg, achter het kerkhof naar de toeristentoren en
dan verder het bos in tot bijna aan de Brink en terug Phaido vond het leuk,
wij ook. Dit is de toeristentoren waar ook in dit seizoen meestal wel enkele mede-wandelaars
en honden met baasjes te spotten zijn. De Papenkelder, drankgelegenheid in de
toren, was helaas gesloten. Regelmatig zie je er ook wel eens een verdwaalde
fotograaf, en ook zonder de Duvel die hij daar op zijn tijd gaat consumeren weet
die de locatie wel te appreciëren J
Op 23
februari wordt het al zo lang geplande stuk Kempense Noord-Zuid verbinding
tussen Kasterlee en Geel feestelijk ingehuldigd. Binnen minder dan twee weken
zal de nieuwe N19g de bestaande N19 ontlasten en zal de dorpskern van Kasterlee
eindelijk verlost zijn van het doorgaand verkeer. Voor ons ligt Geel plots vijf
minuten dichterbij, niet dat die minieme tijdwinst zo belangrijk is, maar het
wordt wel lekker rustig cruisen nu over het 6,5 km lange traject zonder
kruispunten, dorpskernen of wat voor hindernissen dan ook. Over een afstand van
500 m hebben ze het natuurgebied de Hoge Mouw ondertunneld en het is de
bedoeling dat nieuwe groenaanplantingen zo snel mogelijk de door de werken
veroorzaakte milieuschade zullen doen vergeten. We hebben de gang van zaken de
voorbije twee jaar met veel aandacht gevolgd, ook regelmatig gefotografeerd en
nu we zo dicht bij de ingebruikname zijn wilden we vandaag nog eens een kijkje
gaan nemen ter plaatse. Qua infrastructuur ziet het er goed uit en alleen nog
wat laatste opsmukwerk, nog enige plantjes en boompjes moeten op de goede
plekken worden neergepoot voor alles kant en klaar is. Dit is de ingang van de
tunnel aan de noordzijde.
