Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-02-2014
11 februari De Noord-Zuid verbinding
Op 23
februari wordt het al zo lang geplande stuk Kempense Noord-Zuid verbinding
tussen Kasterlee en Geel feestelijk ingehuldigd. Binnen minder dan twee weken
zal de nieuwe N19g de bestaande N19 ontlasten en zal de dorpskern van Kasterlee
eindelijk verlost zijn van het doorgaand verkeer. Voor ons ligt Geel plots vijf
minuten dichterbij, niet dat die minieme tijdwinst zo belangrijk is, maar het
wordt wel lekker rustig cruisen nu over het 6,5 km lange traject zonder
kruispunten, dorpskernen of wat voor hindernissen dan ook. Over een afstand van
500 m hebben ze het natuurgebied de Hoge Mouw ondertunneld en het is de
bedoeling dat nieuwe groenaanplantingen zo snel mogelijk de door de werken
veroorzaakte milieuschade zullen doen vergeten. We hebben de gang van zaken de
voorbije twee jaar met veel aandacht gevolgd, ook regelmatig gefotografeerd en
nu we zo dicht bij de ingebruikname zijn wilden we vandaag nog eens een kijkje
gaan nemen ter plaatse. Qua infrastructuur ziet het er goed uit en alleen nog
wat laatste opsmukwerk, nog enige plantjes en boompjes moeten op de goede
plekken worden neergepoot voor alles kant en klaar is. Dit is de ingang van de
tunnel aan de noordzijde.
Sedert ik
Phaido enige tijd geleden neuze-neuze zag doen met de paarden in de
verboden-te-parkeren wei, en ik mijn camera nog uit de tas moest halen en dientengevolge
lichtjaren te laat was om dé opname van de dag te maken, loop ik elke keer we
daar weer voorbij wandelen met dat ding in aanslag. Een neuze-neuze moment is
er jammer genoeg sindsdien niet meer van gekomen, maar vandaag was er toch weer
enige toenadering. Phaido heeft zich een tijdje onderhouden met de dames aan de
andere kant van het hek en hij voelde zich klaarblijkelijk zodanig op zijn
gemak dat hij er bij was gaan zitten. Naar de inhoud was van het onderonsje had
ik het raden natuurlijk, ik spreek geen honds en ook geen paards, maar het zou
me niks verwonderen als er een van de volgende dagen weer een gezamenlijke
actie te fotograferen valt. Ik blijf alert de relatie volgen alleszins
Al voor de
zestiende keer werd vandaag de Valentijnsjogging ingericht in ons eigenste
Lichtaart. Vorig jaar waren wij nog fiere getuigen van de overwinning van onze
zoon bij de 4 km lopers, maar dit jaar kon hij er niet bij zijn als je bij de
spoorwegen werkt roept de plicht ook wel eens op zondag. Dat weerhield ons niet
om toch zeer geïnteresseerd bij het evenement aanwezig te zijn, wij kennen
uiteraard nog wel wat deelnemers. Buurman Thomas bijvoorbeeld of Nil, lid van
onze motoclub die, daags na ons teerfeest nota bene, toch de moed kon opbrengen
om door de plaatselijke bossen te draven op een zeer zwaar parcours. Dat
laatste kunnen wij uit eigen ervaring getuigen, want dat gaat grotendeels over
de route die wij elke dag wandelen met Phaido, het ligt er op veel plaatsen erg
vettig en modderig.
Nil bracht het er niet eens zo slecht van af als je het ons vraagt. Ze kon haar
zus Ria bvb al netjes achter zich houden en ik meen dat er nog wel een
twaalftal dames waren die in de uitslag een groter getal voor hun naam kregen.
Op bijgaande foto,enkele
meters van de finish, ons fiere clublid ( in het blauw ) die alles geeft om
haar zus voor te blijven.
Feest van
onze motorclub vandaag. We waren gezamenlijk gaan eten bij de plaatselijke
chinees en daarna zijn we in café De Langenberg nog de nodige dorstlavende bezigheden
gaan ontplooien. Uit die laatste activiteit komt de bijgaande foto trouwens. Ik
heb er geen idee van of het een teken van emancipatie is, dan wel of het als
discriminatie of seksisme moet worden bestempeld, maar we maken er meestal een
gewoonte van dat de dames samen en de heren onderling hun eigen praat- en kletshoekje
innemen. Men mag het me niet kwalijk nemen dat ik liever de mooiste helft van
het gezelschap fotografeer. Dit zijn dus onze meisjes ( 80% om precies te zijn,
Renilde was afwezig omwille van een medische ingreep en Lief had samen met Jakke
ook andere verplichtingen ).
Ik blijf voorlopig koppig nog even de mogelijkheden van mijn nieuwe toestel
aftasten en hoewel ik deze keer mijn opzet-flash wél meegenomen had, wilde ik,
met erg weinig licht in het café, toch weer deze groepsfoto maken zonder
flitsen. Iso 12800 alweer dus en over het resultaat ben ik niet ontevreden. Met
flitsen kan het zonder twijfel beter en scherper maar gun me even deze
experimentele fase
Ik ben deze
avond naar een optreden geweest van mijn favoriete bandje, Flying Shoe.
Natuurlijk ben ik een beetje vooringenomen, Nick de gitarist is een neefje van
Josee, maar los daarvan denk ik toch dat ik objectief genoeg ben om te vinden
dat ze echt goed zijn. Ze stonden vandaag geprogrammeerd in T.O.S. ( The Other Side
) in Peer, nota bene mijn geboortedorp, dubbel leuk dus. Ik heb er van genoten
en natuurlijk had ik ook fotografieplannen toen ik besloot dat ik daar bij
wilde zijn.
Ter plaatse bleek er toch wel erg weinig licht te zijn en ik had mijn
opzetflitser niet meegenomen, verdomme toch Dan maar het maximale uit de
mogelijkheden proberen te halen, dus de 50 mm 1.4 op mijn toestel gezet, diafragma 2,2 om
bij Iso 12800 tot een aanvaardbare sluitertijd van 1/160 te komen en alsnog enige scherpte diepte over te houden. Uiteraard
krijg je dan toch een beetje ruis en met Nik-Dfine ga je die dan te lijf, met als
gevolg dat de fotos toch een beetje softer worden, maar de omstandigheden in
acht genomen ben ik er best gelukkig mee.
Iedere
donderdagavond is het vergadering van onze fotoclub Visueel in Lichtaart. We
hebben een aardig ingevuld jaarprogramma, en zo werden vandaag de inzendingen
voor de Prijs van Vlaanderen ingezameld en becommentarieerd. Eigenlijk vond ik
het een beetje genant om tussen al die veel meer geroutineerde fotografen even
mijn toestel boven te halen, naar de overkant van het lokaal te sluipen en een
foto te maken maar anderzijds vond ik dat dit toch niet onbelangrijk facet van
mijn fotografiebeleving, al was het maar voor één keer, eens aan bod moest
komen in deze blog.
Het lijkt er trouwens op dat we met zijn allen gezellig wat zitten te kletsen
en te pintelieren, maar tussendoor wordt er ook serieus gedebatteerd en
gediscussieerd. De kritieken die voorbijkomen zijn altijd wel gefundeerd en
opbouwend bedoeld en ik ben de eerste om toe te geven dat ik er al veel
opgestoken heb. Een goede raad aan alle collegae amateur-fotografen ga bij een
fotoclub !!! Een link naar de site van
onze club staat trouwens in de linkerkolom van deze blog onder Links
Er zijn
nauwelijks onderwerpen die ik niet graag fotografeer. Door het feit dat we
dagelijks de hond uitlaten ( of is het omgekeerd ) en daar dan een lange
wandeling aan vast plakken komen er vaak landschappen, Kempense natuur en
onderwerpen die we onderweg tegenkomen voorbij, maar ook een portretje, de
vogeltjes, de bloemetjes, de beestjes en insecten groot en klein ik richt er
mijn lens wel eens op. Natuurlijk weet ik dat afwisseling de interesse levendig
houdt en dus bedacht ik vandaag toen ik even naar de club moest om fotos af te
drukken dat het al een hele tijd geleden was dat ik nog eens iets met
architectuur gedaan had. Het OC in de kelders is het lokaal van onze fotoclub
zou dan de logische keuze zijn, ik stond er immers voor, maar het licht zat
echt niet goed. De nieuwe plaatselijke bibliotheek er naast daarentegen vond ik
dan weer wél een poging waard. Diep door de knieen gaand kon ik het gebouw er
achter net buiten beeld houden en in photoshop heb ik thuis de schuine
vertikale lijnen, gevolg van de perspectiefwerking van uit zon laag standpunt,
mooi recht gezet.
Wij gaan zelf nog altijd naar de bib in Herentals, we hadden daar al langer een
lenerskaart, maar nu dat we ook in ons eigen dorp terecht kunnen moeten we toch
snel ook eens de binnenkant gaan bekijken. Dit is alvast de buitenkant.
Niet
gehinderd of afgeleid door kleuren is dit volgens mij vaak de beste manier om
sfeer, contrast en licht te vangen. Toen ik deze foto maakte deze morgen
tijdens de dagelijkse wandeling was dat al meteen met het idee hem om te zetten
in zwart wit. Dit is vlak bij huis, geen tweehonderd meter van onze achterdeur.
Het viel me op hoe mooi het tegenlicht was. Het leek een aureool rond Josee te leggen.
Ik wil er graag bij vertellen dat ik haar gevraagd heb enkele malen precies daar,
doorheen die zonbeschenen plek, te wandelen. Dat Phaido elke keer braaf naast
haar meeliep was mooi meegenoemen. Thuis heb ik wat zitten experimenteren met een
aantal verschillende omzettingen en uiteindelijk kwam deze flink aangezette,
antiek aandoende sepia versie het best overeen met hoe ik de sfeer
interpreteerde op dat moment.
Zolang deze mid-winter-lenteprik
ons dermate overtuigend tot wandelen uitnodigt zullen ze ons niet binnen
houden. Vandaag hebben we weer alle verplichtingen, taken en andere
beslommeringen opzij gezet en zijn we er samen met Josees broer en schoonzus
op uit getrokken. Ik had op de geocache site een wandeling uitgekozen waarvan
de logs vertelden dat er een meer dan gemiddelde appreciatie was voor het
geboden natuurschoon. Uiteraard had ik de GPS meegenomen om ook aan die andere
hobby enige aandacht te besteden en we hebben in het Kolisbos, ergens tussen
Herent en Kaulille een fijne namiddag lang genoten van de natuur, de
lichaamsbeweging en de uitdagingen die de reeks Kelten en Rovers ons bood. Na
een succesvolle tocht wilden we per sé ook nog tot boven op de uitkijktoren bij
de parking klimmen. Monique deed niet mee aan de klimpartij, iemand moest
sowieso beneden blijven om op Phaido te passen die heeft trappenvrees en toen
we met zn drieen boven wat van het uitzicht genoten hadden vroeg ik of Josee
en broerlief weer eerst naar beneden wilden omdat ik van bovenaf nog een foto
wilde maken van het gezelschap. Een van de fotografieregels is namelijk: zoek
een afwijkend standpunt . Dit noemen we dus vogelperspectief.
We kunnen
alleen maar dankbaar zijn geen idee waar of wanneer we dit verdiend hebben,
maar het was alweer een prachtige wandeldag. We hebben daar dan ook van geprofiteerd
om een van onze favoriete natuurgebieden nog eens aan te doen: de Lommelse
Sahara. En er waren er nog veel die hetzelfde idee hadden merkten we, wandelaars,
moutain-bikers, joggers, honden en hondenbaasjes, vogelspotters,
natuurliefhebbers, fotografen en ruiters. Twee redelijk jonge dames waren zich
aan het amuseren door met hun paarden over de zanderige vlaktes en heuvels te
galloperen en te racen. Ik had ze al een tijdje in de gaten, had speciaal de 300
mm teletoeter plus extender op mijn camera gezet, enkele fotos in een
meetrekbeweging had ik al op mijn geheugenkaartje en toen gebeurde het. Net op
het moment dat ik mijn aandacht naar andere onderwerpen wilde verleggen zag ik nog
uit een ooghoek dat het voorste paard als in een vertraagde beweging op een vreemde
wijze door de knieen leek te gaan, de dame erop kwam naar voren en het koppel
ging overkop ik had de reflex om snel de camera terug te richten en af te
drukken net op tijd. Ik vrees dat er een klein beetje bewegingsonscherpte in
de opname geslopen is door de opwinding van het moment en de snelheid waarmee
het moest gebeuren, maar in dit geval kan ik daar best mee leven.
O ja na enkele tellen zijn ze allebei terug opgestaan, eerst nog een beetje
wankel, maar blijkbaar ongedeerd. Paard en ruiter mogen ook dankbaar zijn denk
ik dit had anders kunnen aflopen.
Wij gaan al
sedert jaaaaren op vakantie naar Süd-Tirol, meer bepaald Schlanders, de
Italianen hebben daar de naam Silandro voor bedacht, maar ondanks het feit dat
dit Italiaans grondgebied is, is dit een oorspronkelijk Duitstalig gebied, dus
gebruiken wij ook liever de Duitse naam. We herinneren ons hoe we de
allereerste keer toen we daar aanbelandden dat moet al wel ongeveer 25 jaar
geleden zijn kennis maakten met een Belgische familie uit Geel, vlakbij onze thuis
dus. Annemie, de dochter zijn we verder zo ongeveer ieder jaar opnieuw tegen
gekomen in hotel Steinberger. Toen de ganse familie niet meer naar Schlanders
kwam, zagen we Annemie alleen verschijnen met haar vriendin Ria en ook met Ria
was aangenaam toeven. We zagen het koppel ook wel eens in Geel maar sedert
enige tijd was het kontakt een beetje verwaterd. Na de overname en
naamsverandering van hotel Steinberger gingen wij voortaan in de Goldene Rose
en zij bleven de oude stek trouw. Vandaag hebben we de vriendschapsbanden weer
opnieuw aangehaald. We waren uitgenodigd in huize Annemie en Ria voor een
babbel, een hapje en een drankje. Hoeft
het gezegd dat de geschonken wijn uit Süd Tirol kwam, een heerlijke Lagrein en
de kaastafel mocht er ook zijn trouwens. Een foto van de dames mag niet
ontbreken op deze blog.
De laatste
vrijdag van de maand, vaste prik, vergadering van de leden van de motorclub die
zich geroepen voelen om het reilen en zeilen mee te sturen. We kiezen als
locatie telkens een andere horecazaak in Lichtaart, kwestie van met alle kasteleins
beste vriendjes te blijven. Vandaag waren we in de taverne aan de camping Korte
Heide, waar ik vorige woensdag overdag nota bene nog voor een gesloten deur
stond, maar nu konden we er gelukkig wél onze kelen smeren. Pal er tegenover is
de ingang van Bobbejaanland en toen we na de vergadering naar huis reden vonden
we het vreemd dat de verlichting ingeschakeld was ofwel had iemand vergeten de
schakelaar om te zetten, ofwel was er een of ander onderhoud bezig want bij
mijn weten zitten ze daar midden in de wintersluiting. Het leek me alleszins
een prima gelegenheid om nog eens aan de slag te gaan met nachtfotografie. Ik
heb de wagen dus opnieuw aan de kant geparkeerd, de camera op statief gezet en
met een lange sluitertijd heb ik deze foto gemaakt terwijl Phaido en Josee al
mopperend te kennen gaven dat het toch wel erg lang duurde. Toen er ondertussen
enkele wagens voorbij kwamen heb ik even gevloekt omdat ik die opname verknoeid
waande, maar achteraf gezien heeft dat ook zijn charme en vond ik dat zelfs de
beste van de serie.
Ik herinner
me uit prehistorische TV-tijden ene Miss Piggie die te pas en te onpas Kissie
kissie vroeg aan de mannelijke medespelers en in het bijzonder aan Kermit, in
de hoop ook eens van de grond te gaan.
In de wei met de vele parkeerverbodsplaten waar ik het eerder deze maand al over
had lopen enkele paarden. Het zijn vriendelijke beesten. Als we er voorbij
wandelen komen ze meestal even tot aan de omheining om ons te begroeten en ook
Phaido lijkt het niet erg te vinden ze beter te leren kennen. Gisteren was ik
slechts een zucht te laat om een neuze-neuze moment vast te leggen. Vandaag had
ik de camera in aanslag toen we in de buurt kwamen, maar het neuze-neuze
ritueel was er deze keer niet bij. Was het om ons uit te lachen, om ons te
verleiden of om ons uit te dagen? De manier waarop een van de dieren de lippen
tuitte bracht me meteen het beeld van miss Piggie voor ogen Ik vrees dat ik
precies hetzelfde zou reageren als Kermit evenwel het hoeft niet voor mij. Sorry
young lady, maar die onverzorgde eetkamer ziet er niet erg appetijtelijk uit,
en om je de waarheid te zeggen, die snor- en baardharen zou je ook beter eerst
afscheren
Phaido en ik
waren met het vrouwtje meegereden tot in Herentals toen ze deze middag de
kleinkinderen van school moest halen en we hebben de terugweg met zn tweetjes al
wandelend afgelegd, niet langs de grote baan natuurlijk, maar door de mooie
natuur achter de Snepkensvijver. Dat is best een pittige wandeling maar ik
verheugde me al op de beloning die ik mezelf beloofd had ergens onderweg. De
taverne aan de camping Korte Heide bleek echter nog gesloten, een
ommetje langs de voormalige St. Hubertushoeve in dit seizoen alleen in het
weekend geopend vloek dan maar verder gewandeld tot bij den Tim in de Balance
oef !!!
Op mijn facebook-pagina heb ik al een selectie geplaatst van de foto-oogst uit
de tocht en bij de hier getoonde keuze voor deze blog wil ik graag een en ander
vertellen. Een drietal van de gezelligere horecazaken in onze regio werden onlangs
overgenomen en worden nu uitgebaat door een bekend figuur in de plaatselijke
uitgaanswereld. Jef-Moustache heeft alleszins een visie en een consequente
manier om zijn etablissementen te positioneren in het café-landschap. De St.
Sebastiaenshoeve in Olen werd De Hel, het Stationneke werd De Hemel en van
de St.Hubertushoeve in Lichtaart maakte hij Het Vagevuur. Laat nu deze St.
Hubertushoeve het allereerste café zijn waar ik aanlegde toen wij in 1973 hier
in de streek verzeilden. Wij hadden een jaarkontrakt om op te treden in Bobbejaanland
en met de overige leden van het entertainment team kwamen we na gedane dagtaak hier
wel eens onze dorst lessen en de stress afschudden. Met enige nostalgie toon ik
dus bij deze één van mijn eerste herinneringen aan Lichtaart, plaats die wij
ondertussen al meer dan een half leven onze thuishaven mogen noemen.
Ik zat
rustig naar de voetbalwedstrijd te kijken op TV en ik dacht dat het vrouwtje
wat zat te lezen aan de andere kant van de woonkamer. Tijdens de rust wilde ik
even naar de PC om te zien of er e-mail of beweging op facebook was en toen zag
ik dat ze warempel in slaap gesukkeld was. Toen ik de camera te voorschijn had
gehaald was haar alarmbelletje al afgegaan want ze zat schijnbaar alweer te
lezen toen ik klaar was om te fotograferen. Iets klopte er niet evenwel. Lezen
zonder bril?
Er zit geen opklap-invulflits op de 6D maar voor dit soort opnames is dat ook
niet nodig. Om zeker te zijn dat ik geen bewegingsonscherpte zou hebben en ook
al om het toestel nog eens op de proef te stellen had ik de ISO-waarde op 12800
( ! ) gezet en bij het bekijken van de opname op de PC zag ik deze keer toch enige
ruis. Met Nik Define kon ik die wel vrij makkelijk inperken en toen ik toch
bezig was met bewerken heb ik er links en rechts nog enkele filters op los
gelaten. Al bij al had ik minder tijd nodig om mijn schatje er perfect uit te
laten zien dan zij zelf s morgens in de badkamer. J
We beleven
weer een uitzonderlijk zachte winter en net zoals vorig jaar is het arboretum
in Kalmthout vroeger opengegaan want de toverhazelaars staan al enkele weken
volop in bloei. Ik zat al een tijdje te zoeken naar een gaatje in onze
welgevulde agenda als gepensioneerde heb je het druk en telkens kwam er
weer iets tussen, maar vandaag lukte het dan toch om tot daar te rijden. Het weer
was weliswaar niet zo schitterend, maar om te fotograferen heb je geen
uitbundige zonneschijn nodig he
We hebben ze weer mogen bewonderen, en ik heb weer enkele honderden fotos
geschoten van toverhazelaars ( hamamelis voor de plantkundigen onder ons ) en andere
winterbloeiers. En toen begon het te
regen schuilen in de cantine dan maar, iets gegeten en gedronken en ons even bezonnen
over de wenselijkheid om hier wat vaker te komen. Het winterbezoek is
ondertussen vaste prik, maar we kwamen er achter dat er diverse formules zijn
om een jaarabonnement te nemen. We kozen voor de één plus drie kaart. Ik mag voortaan
gedurende het ganse jaar met drie willekeurige gasten op bezoek komen. Voor een
schamele 45 zitten er ook nog een heleboel andere voordelen aan vast. Leden
van de fotoclub, familie, vrienden, de kleinkinderen ik zit al vol plannen.
Uit de tientallen mogelijke tinten hamamelis was het moeilijk kiezen, het
vrouwtje en ikzelf konden het maar niet eens worden, dus hebben we maar een
Euro opgegooid.
Op mijn facebookpagina zal ik een meer uitgebreide selectie zetten.
Er zullen
maar weinig clubs of verenigingen zijn nooit eens de bodem van de schatkist
zien nemen wij aan. De kas gevuld houden vraagt vaak enige creativiteit. Een
mosselfestijn is een welgekend middel om de financiele middelen op pijl te
houden. Dat weten ze bij Carnavalsvereniging de Barrierse Rietschieters ook.
Kostuums en praalwagens krijg je nu eenmaal niet gratis. Ieder jaar wordt er
dus rond deze tijd van het jaar beroep gedaan op de eetlust van zo veel
mogelijk sympatisanten om centen in het laatje te krijgen.
Omdat wij een goede portie mosselen zeker niet versmaden en wij de
carnavalisten een warm hart toedragen zijn wij telkenmale van de partij, een
zware beproeving is het niet, integendeel. J Dat ze lekker waren willen we graag
bevestigen en dat we nog wat extra gesteund hebben door enige drankconsumptie
ook.
Het is
vandaag een beetje laat geworden vóór middernacht de blog on-line brengen
lukte echt niet meer, zelfs nog niet een beetje. Helemaal ongeschonden zijn wij
ook niet uit de strijd gekomen dus moet ik proberen met uiterste concentratie
enige samenhangende commentaar te tikken i.v.m. deze foto.
Onze opperbeste vriend Jef was eerder deze week jarig en vandaag had hij ons
uitgenodigd om dat samen met onze voltallige vriendenkring te komen vieren.
Lekker eten en voldoende drank hoort bij een feestje in huize Jef en dus vonden
wij het raadzaam om al meteen bij het begin van de avond een foto te maken van
het feestvarken maar goed ook want later werd het steeds maar minder toonbaar.
J
Wat een
mooie januaridag mochten we vandaag beleven !!! Das maar goed ook, want het
bezoek aan de Westhoek, dat we met enkele leden van de fotoclub wilden brengen
hadden we al eens verschoven in de hoop op goed weer. We zouden enkele
oorlogskerkhoven gaan bezoeken, in het kader van de 100ste
verjaardag van het begin van de eerste wereldoorlog hebben we dat ook op ons
lijstje staan binnen de club, en om alvast in dit seizoen al enkele beelden te
schieten vatten we met zn drieën deze morgen de lange rit aan naar de uithoek
van West-Vlaanderen.
Zeer specifiek gingen we op zoek naar graven van Lichtaartse gesneuvelden en zo
kwamen we terecht in Hoogstade, Adinkerke, De Panne en Ramskapelle. Tussendoor
hebben we uiteraard ook aan de inwendige mens gedacht en hebben we nog een
doorsteekje tot op het strand van De Panne gedaan - daar kennis gemaakt met een
leuk hondje trouwens, Phaido zal het me wel niet kwalijk nemen -, maar
uiteraard was de oogst aan WO1 gerelateerde fotos het grootst.
Op het kerkhof van De Panne heb ik me nog eens gewaagd aan een panorama oefening.
Uit 9 staande opnames heb ik deze avond thuis deze samengestelde foto in elkaar
geknutseld. Het beperkte formaat dat op deze blog mogelijk is laat weliswaar
niet toe om er in al zijn details van te genieten, maar ik vond hem toch te indrukwekkend
om hem niet te plaatsen. Afhankelijk van je browser zal je er waarschijnlijk van links naar rechts doorheen moeten scrollen, hij past - bij mij althans - niet op het scherm...
Nico Haak
zaliger zong ooit As ze me misse dan ben ik visse
Dit is een van de plekken waar ze mij wel eens zouden kunnen vinden als ze me
missen, de vogelkijkhut bij het Zwart Water en voor alle duidelijkheid, dan is
dat niet om te vissen J. Vogelkijkhutten zijn een habitat waar ik graag vertoef
namelijk, meestal met de camera en een flinke teletoeter er op natuurlijk. Ik
ken en bezoek er nog al wat, die aan de Snepkensvijver, de Liereman, het
Hageven, de Kasseman, de Kattesteertvijver mogen mij regelmatig onderdak of
beschutting verlenen. Deze namiddag kwam ik hier langs gewandeld met Phaido,
niet speciaal op jacht naar vogels, die zaten er trouwens ook niet en met de 50
mm kon ik hier toch niet veel komen doen, maar de hut zelf vond ik ook wel eens
een foto waard. Ik heb er thuis in de nabewerking behoorlijk aan geprutst moet
ik zeggen. De kleurverzadiging en het kontrast een beetje omhoog, Nik Color Efex
Pro er over heen en nog enkele photoshop geintjes zorgden er samen voor dat het
plaatje er toch iets vrolijker uitziet dan het in werkelijkheid was vandaag. Noem
het artistieke vrijheid
