Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
03-01-2014
03 december Polien
Zeer
uitzonderlijk is dit een oudere foto die ik voor de gelegenheid uit mijn
archieven heb opgediept.
Polien is dood. De boodschap trof me als een mokerslag toen ik vanmiddag in
Lommel aankwam om even binnen te wippen op een nieuwjaarsreceptie... Dit kan
niet waar zijn Polien was achter in de tachtig maar ze was nog altijd de
prachtige vrouw die in café De Lindeboom een begrijpend en luisterend oor
leende aan haar vele klanten. Na het kerstfeest in zorgcentrum Hoevezavel zijn
we er nog binnen gevallen en hebben we met haar nog uitgebreid gepraat over de
wereldproblemen Als ik uit mijn lijst van favoriete horecazaken er een zou
moeten kiezen die de titel authentiek bruin café verdient dan is het wel De
Lindeboom, en Polien was daar voor 90% voor verantwoordelijk. Polien was een
prachtmens, ik hield van haar.
Toeval bestaat niet zegt de volkswijsheid. Gisteren had ik, voor de eerste keer
sedert ik lid ben van onze fotoclub, toevallig en eigenlijk totaal onvoorbereid,
fotos en een projectie rond Polien getoond tijdens de wekelijkse vergadering en
dan hoor je enkele uren later dat ze er niet meer is
Ik kan het nog nauwelijks geloven, maar we zullen het voortaan zonder haar
moeten doen, zonder die goed getapte pintjes, zonder die ouderwetse warme gemoedelijke
familiaire sfeer die ze rond zich meedroeg, zonder café De Lindeboom vrees ik
en zonder haar steevaste afscheidsgroet Kom zo rap mogelijk terug
Polien, we zien elkaar ooit wel weer, ik hoop niet zo rap mogelijk, maar ooit
Klik even op de link hiernaast trouwens (
Onderweg no Polien ) , die staat er al heel lang. Nu wordt ie weer zeer
actueel, ik had het liever bij een andere gelegenheid gezien.
Nu de
feestdagen achter ons liggen herneemt het gewone leven zijn dagelijkse gangetje,
zo ook de wandelingen met Phaido langs de Smallebroeken. Niet dat we die in de
voorbije weken ooit hebben overgeslaan maar we hadden meestal wel andere
onderwerpen om te fotograferen.
Ik had het er vorig jaar al eens over. FC De Molenkring heeft afscheid genomen
van zijn accommodaties aan de Dressenstraat en alles lag er al een tijdje
behoorlijk te verloederen. Nu ze met de afbraak van de kantine begonnen zijn
kon ik vandaag de verleiding niet meer weerstaan en ben ik er toch maar eens
naar binnen geslopen. Je kunt het niet echt een urbex-ervaring noemen maar het
gaat in die richting. Wat ooit het decor was van feestjes omdat de Molenkring
gewonnen had en nog vaker van feestjes om door te spoelen dat ze verloren
hadden, waar familiefeesten, teerfeesten, pensenkermissen en mosseldiners
werden ingericht, waar ik menige Duvel soldaat gemaakt heb, waar de oorzaak van
vele katers te vinden was Zucht het was triestig om te zien hoe het er nu bij
ligt. Om dat gevoel nog een beetje te accentueren heb ik de kleurverzadiging
van de foto flink naar beneden gehaald.
Wat de toekomst op deze plek zal brengen is me voorlopig niet duidelijk maar ik
zal hier nooit voorbij kunnen wandelen zonder te denken aan de gezellige drukte
die binnen altijd heerste en aan de heroïsche sportprestaties - op de bodem van
vierde provinciale - die op dit terrein, waar het onkruid nu een meter hoog staat,
ooit werden geleverd.
Wij willen
ons graag aansluiten bij wat Phaido zo enthousiast in dat tekstballonnetje neerzet.
Vanwege Josee en mezelf de beste wensen voor een geweldig 2014, met vooral een
goede gezondheid, vreugde, geluk en succes in alles wat jullie ondernemen.
Laten we proberen er een betere wereld van te maken dit jaar, als iedereen zijn
eigen kleine steentje bijdraagt lukt dat wel.
Wat mijn eigen goede voornemens betreft kan ik me bij hetzelfde als vorig jaar
houden, ik ben er jammerlijk in mislukt immers als ik het me goed herinner was
dat iets met 25 kg Een ander goed voornemen is dan weer wel gelukt. Ik heb
2014 gehaald. Daar hoef ik alleen het jaartal maar aan te passen. Ik zou dus
graag 2015 halen, in goede gezondheid, al fotograferend en al bloggend
Enneuhhh Phaido, de volgende keer dat ge zo op mij afgestormd komt als ik
roep, moet ge wel afremmen op het laatste he. Dat gras was nat en ik kan niet
meer zo gemakkelijk recht op mijn leeftijd
Hehe, ik ben
er weer in geslaagd, elke dag een foto met een omschrijving, een verhaaltje of
een anekdote, weer een jaar zonder één dag te missen. Ik ben best trots op
mezelf, nooit gedacht dat ik zoveel discipline kon opbrengen. Het houdt je
scherp als fotograaf moet ik zeggen.
Waar kan ik het jaar beter mee afsluiten dan met een foto van de
nieuwjaarszangertjes, in dit geval: zangeresjes Het is een mooie Kempense
traditie dat de kinderen op de laatste dag van het jaar komen zingen van deur
tot deur en natuurlijk krijgen ze dan een centje of een snoepje. Dat centje of
dat snoepje hoeft voor mij niet maar toch wil ik me graag aansluiten bij de
zangertjes. Speciaal voor de volgers van deze blog dus: een spetterend 2014
toegewenst en natuurlijk gaan we verder met onze dagelijkse bezigheid.
En als het dan toch moet, dan hou ik me aanbevolen om vroeg of laat eens een
Duvel te nuttigen met alle volgers.
See you in 2014 !!!
Wandelen in het bos. Je ziet een handschoen
liggen een beetje verscholen tussen de afgevallen bladeren en takken. Je raapt
'm op en hangt 'm goed zichtbaar aan een afgeknapte tak langs het wandelpaadje.
De dag erop kom je er weer langs, en vind op dezelfde plek een mooie wenskaart
met op de achterzijde deze boodschap. Hartverwarmend... Dit is wat ik eerder
deze maand schreef in een berichtje op mijn facebookpagina. Ik voegde er een
foto bij van de achterzijde van het kaartje, daar stond in een mooi
handschrift: Aan degene die mijn handschoen terug bezorgde: Van harte bedankt
en Prettige Feestdagen. Rita en Cumbel .
De dag erna heb ik aan dezelfde tak ook een zelfgemaakt kaartje gehangen, een
foto van Phaido met onze nieuwjaarswensen, en de boodschap Graag gedaan
En vandaag ging het verhaal verder. Toen wij vertrokken voor de wandeling met
Phaido werden we aangesproken door een dame met hond. Rita had Phaido namelijk
herkend van op ons kaartje en ze wilde weten of wij inderdaad Eerst hebben we
elk onze eigen wandeling voortgezet maar in het bos kwamen we elkaar weer
tegen. Dan hebben we wat beter kennis gemaakt, de honden ook en nadien hebben
we thuis nog samen koffie gedronken en zij had een gebakje meegebracht. Het is
een wat langer en meer diepgaand gesprek geworden dan we verwacht hadden, maar
we zijn blij dat we een luisterend oor konden bieden. Niet voor iedereen is het
leven vol rozengeur en maneschijn blijkbaar. We gaan zeker kontakt houden en
ook Phaido lijkt het goed te kunnen vinden met Cumbel
Phaido zal het mij wel niet kwalijk nemen dat ik voor één keer gefocust heb op
zijn nieuwe vriendje en hemzelf daardoor een beetje in de onscherpte gezet heb.
Jefke is
deze morgen door zijn mama opgehaald maar de twee overblijvenden van het jonge
geweld blijven nog een tijdje logeren. Het zijn drukke dagen voor ons, maar ook
voor hen. TV-kijken ( proberen we zoveel mogelijk te beperken, maar als redder
in nood vaak makkelijk ), spelen met bal, Phaido, pake Pol, een wandeling van
net geen 10 km, verstoppertje, weer met de bal, tikkertje, en ga zo maar verder
Tussendoor heb ik weer een geheugenkaartje vol geschoten met bruikbare fotos
voor het jaarlijkse album, waar ik nog altijd mee bezig ben, maar de laatste
shot van de dag wilde ik even tonen. Het is zeker niet de mooiste
opname van de dag, toch vind ik dit wel grappig. Na een dag zo overvol
activiteiten zijn ze totaal uitgeteld en zijn ze samen, dwars op de onderste
verdieping van het grote stapelbed in slaap gevallen. Van de flash zijn ze
niet wakker geworden. Benieuwd hoe laat ze ons morgen vroeg zullen laten horen
dat ze weer klaar zijn voor een nieuwe drukke dag
Door al dat
gedoe rond de Kerstman de voorbije dagen en de bijhorende verkleedpartijen die
ondergetekende moest ondergaan zou een mens nog vergeten waar Kerstmis
eigenlijk echt om gaat. Binnen onze christelijke levenssfeer gaan wij er van
uit dat er 2014 jaar geleden een kindje geboren werd in een stal en dat het
prille begin van het nieuwe testament daar moet gesitueerd worden, zeg maar het
startschot van het Christendom Het is dan ook onze gewoonte dat wij in onze
huizen een kerstboom zetten, een spar, - of je die in het heilig land veel ziet
laat ik even in het midden -, en een stal met kribbe en beeldjes hoort er ook
bij. Dit vrome gebruik werd overgenomen door onze dorpen, gemeenten en steden en
op pleinen en markten pronken er in deze tijd van het jaar vele levensgrote
kerststallen, de ene al levensechter en grootser dan de andere, ieder jaar het
doelwit van talloze hobby-fotografen. Ook deze keer was ik weer bijna te laat
om tot het besef te komen dat in een 365-dagen-per-jaar blog er minimaal één
stal hoort te figureren, die van ons eigenste Lichtaart dan maar. Op de
terugweg van het Italiaanse restaurant heb ik de drie kleinste
kleinkinderen die op vakantiebezoek zijn, er voor geplaatst en even de camera
boven gehaald.
Het is nog
niet zo lang geleden dat ik dezelfde Photoshop-bewerking gebruikte om één van
de kleinkinderen in drievoud te laten voorbij komen. Tussen alle drukke
bezigheden waar een gepensioneerde zijn tijd over moet verdelen, komt er in
deze tijd ook nog eens de aangename taak bij om de jaarlijkse fotoalbums in
elkaar te knutselen en die over de kleinkinderen is elke keer weer de eerste waar
ik aan begin. Dan is het niet meer dan logisch dat je aan dit soort grapjes
gaat denken om het een beetje origineel te houden. Vandaag was Nicolas, de
oudste van de jongens, de ganse dag te gast bij oma en pake Pol. Natuurlijk
maakte ik gebruik van de gelegenheid. Uit de diverse composities die ik bedacht
vond ik deze locatie wel erg leuk.
De Kerstman
is weer vertrokken naar Rovaniemi in het hoge noorden van Finland. Vóór hij
vertrok wilde hij wel zijn handelsmerk nog even fatsoeneren. Omdat hij gisteren
toevallig nog persoonlijk in huize Pol en Josee de cadootjes kwam bezorgen
vonden wij het helemaal niet erg dat hij bij die gelegenheid, nadien in onze
badkamer even zijn baard tot beschaafde afmetingen reduceerde. Wij hebben
stiekem enkele fotos genomen terwijl hij zich aan het ontdoen was van alle
overtollig witte gewas. Uiteindelijk werd het een hele klus, bij deze opname
was ie nog niet eens halfweg en kon hij al bijna niet meer over de berg haren
stappen. Als hij zich nu in de komende maanden anoniem tussen het gewone volk wil
begeven, zal dat zijn met een mooi getrimd baardje.
Kerstfeestje
in huize Pol en Josee. Tien volwassenen en zes kleinkids, samen zestien monden
om de kerstkalkoen aan te vallen. Tussendoor werd er behoorlijk wat
afgebabbeld, gegrapt en gespeeld. Als er één feest is dat je met de familie
hoort te vieren, dan is het Kerstmis toch?
Om de kadootjes uit te delen hadden we de Kerstman himself uitgenodigd, maar
fotos daarvan zullen we deze keer niet tonen, de Kerstman is de voorbije dagen
al voldoende aan bod gekomen in deze blog.
Uit de collectie performances die de kinderen ons voorschotelden waren wij het
meest gecharmeerd door hun vertolking van The cup song, ook al omdat we gisteren
datzelfde nummer, vertolkt door volwassenen, volledig de mist hadden zien in
gaan op een ander feestje. Uiteraard wilde Phaido mee spelen. Het was voor hem
weliswaar de eerste keer dat hij het nummer hoorde en de bijhorende ritmiekjes
met een bekertje en de voorpootjes waren hem nog niet bekend, maar hij had toch
al in de gaten dat hij iets met dat bekertje moest doen. Volgende keer heeft
hij de volledige choreografie onder de knie, zeker weten.
Ik weet niet
of er veel volgers van deze blog zijn die zich Mel Brooks nog herinneren. In de
seventies en de eighties was hij alleszins een van mijn favoriete acteurs,
regisseurs, producenten, komieken duizendpoot in een aantal films die ik nu,
anno 2013, nog steeds zonder enig teken
van veroudering of verveling graag wil herbekijken. Een van zijn iconische uitspraken die
ik me levendig voor de geest kan halen, ik weet niet meer precies uit welke film,
misschien The history of the world part 1, was Its good to be the king.
Als ik de scene in mijn gedachten weer zie lig ik opnieuw op de grond van het
lachen.
Daaraan moest ik denken toen ik me deze avond in mijn Kerstmanpak tussen deze
twee ravissante dames kon vleien, genietend van een glas champieter, wetend wat
het menu voor de rest van de avond zou zijn en mezelf omringd voelend door
alleen maar leuke mensen
Its good to be Santa Claus
Er zijn
zekerheden in het leven, of liever er zouden zekerheden moeten zijn. Inde winter is er een grote kans op vorst of op
sneeuw, in de zomer is het warm, in de herfst beleven fotografen heerlijke
tijden door de kleurenpracht van de afstervende bladeren en in de lente is het
zo mogelijk nog mooier want dan staat alles in bloei.
Bloei hoort in de lente dus Ik weet wel dat er uitzonderingen zijn op die
regel, ieder jaar ga ik in de winter de toverhazelaars fotograferen in het
arboretum in Kalmthout bijvoorbeeld maar de meeste bloemen en planten horen op
het ogenblijk in diepe winterslaap te zijn.
Voor degenen die net terug zijn van een lange trip naar een verre planeet wil
ik eerst even vertellen dat we op het ogenblijk de kortste dagen, de langste
nachten kortom de donkere dagen voor Kerstmis doorworstelen, volgens die
zekerheden waar ik het daarnet al over had zouden we nu dus midden in het
putteke van de winter zitten. En toch zag ik vandaag deze bloemekes. Misschien
dat er bij de volgers van deze blog biologen zijn die me kunnen afhelpen van
het misverstand dat dit een zeer foute timing is, maar vooralsnog hou ik het er
toch op dat er iemand op de verkeerde knoppekes aan het drukken is daarboven.
Mijn zus
woont in Langdorp, zeg maar minder dan 3 km van het centrum van Aarschot. Het
gebeurt wel eens dat we samen een of andere klus te verwerken krijgen. De
Kerstman die gisteren ook al in Aarschot rondliep had vandaag ook nog een
heleboel kadootjes overgehouden om uit te delen aan de bezoekers van deze
koopzondag. We waren, niet toevallig, alweer te vroeg ter plaatse om er aan te
beginnen, dus ik had nog wel wat tijd om in de buurt wat rond te lopen om te
zien of er geen fotografeerbare onderwerpen te vinden waren.Ik had meteen prijs. Tussen de Demer
en de tuin van huize zus kreeg ik deze blik op de kerk van Langdorp. Naar ik
hoorde is er geen priester meer die hier de honneurs waarneemt. De kerk zelf
lijkt me ook al ooit flink gerestaureerd en ik vraag me af of er in deze tijden
waar er toch op zowat alles bezuinigd wordt nog geld zal zijn voor het
onderhoud van dit stuk patrimonium.
Zo vlak voor
de Kerst is het vanzelfsprekend dat de Kerstman al druk doende is met zijn
voorbereidingen om overal op tijd de nodige pakjes op de goede plaatsen te
krijgen. Zo nodig gaat hij zelfs de straat op en de winkels in om de mensen bij
te staan bij hun kerstinkopen en ze soms ook nog te verblijden met allerhande
kadootjes, waardebonnen en snoepjes voor de kinderen.
In Aarschot was dat vandaag niet anders. De plaatselijke middenstand had
kontakt opgenomen met het hoofdkwartier van de Belgische afdeling van het Finse
Kerstconcern en die hadden uit het Lichtaartse filiaal hun beste kracht
gestuurd om de boel daar op te vrolijken. Vlak voor de Kerstman aan zijn tocht
begon samen met zijn assistente zou het de zus van de Kerstman kunnen zijn?
kon de schoonbroer van de Kerstman met de camera van de Kerstman dit
tafereeltje vastleggen. Hohohoooo Hoe deze foto nu op mijn blog beland is, is
mij ook een raadsel.
Als je met
de macrolens op je toestel vertrekt voor de dagelijkse wandeling dan kijk je
anders, dan let je op de details. Ik kreeg deze prikkeldraad in de gaten net op
het moment dat ie zich koesterde in een streepje zon. Die laatste scheen
weliswaar volop vandaag maar doordat ze dezer dagen zo laag staat kwam ze maar
spaarzaam doorheen het lover en de dapperste straaltjes vielen toevallig net
goed. De prachtige roesttinten riepen van ver al om mijn aandacht. Met
prikkeldraad heb ik wel eens minder prettige ervaringen gehad, een van onze
honden ook ooit trouwens, maar in dit geval wilde ik daar liever niet aan
terugdenken. Ik heb onverwijld de Eos uit zijn tas bevrijd. Met een redelijk
groot diafragma kon ik de scherpte precies op die middelste engerd leggen. De
geringe scherptediepte van de lens zorgde voor rust in de achtergrond.
Ik zal dit afprinten voor Phaido met de boodschap Pas op, prikkelbaar.
Vóór de vergadering
van de fotoclub heb ik deze avond een tijdje, met de camera op statief, op de
hoek van de Leistraat en de Kloosterstraat gestaan. Ik wilde, als foto van de
dag, de kerstverlichting in het dorp fotograferen zonder voorbijkomend verkeer,
maar daarvoor was dat toch niet het goede tijdstip. Lichtaart City is blijkbaar
een populaire bestemming om acht uur s avonds De autos bleven maar komen,
rode achterlichten en witte koplampen zoefden quasi onafgebroken voorbij. Ze
deden het om me te pesten zo leek het wel. Uiteindelijk kon ik toch even profiteren
van een autoluw moment met slechts één naderende auto. Daar deed ik het dan
maar mee. Ik had wel het voornemen gemaakt om het na de vergadering nog eens te
proberen, als de meeste pestkoppen al slapen waren. Verkeersvrij was het toen
inderdaad, maar de meeste lichtjes waren ook al gedoofd. Besparingen neem ik
aan. Tja, dan hebben we gelukkig nog dat eerste shot he
Het
vrouwtje wilde naar het shopping centrum in Olen en natuurlijk ging ik mee,
Phaido ook. Sta me toe meteen iedereen die me beter kent gerust te stellen ik
zou ondertussen in de buurt een paar uurtjes gaan wandelen met de woef. We
hebben er van genoten en toen we terug bij de wagen kwamen was Josee ook bijna
klaar met winkelen. We hadden nog net de tijd om even een schaduwen-foto te
maken van baasje met hond voor de overkapping op het centrale plein.
Toen begon de miserie De planologen die dat gedoe daar op die plaats hebben
ingeplant en dan ook nog eens zulke onmogelijke in- en uitritten hebben bedacht
zonder de verkeersinfrastructuur aan de verwachte drukte aan te passen, zouden
wat mij betreft gevierendeeld moeten worden. Anderhalf uur hebben we in een
onontwarbare verkeersknoop gestaan, een onoverzichtelijk kluwen van
gestresseerde, ongeduldige, in de valstrik
van de projectontwikkelaars gelopen slachtoffers van de grootheidswaanzin
Mensen mensen toch, waarom gaan we niet gewoon bij de winkelier in de
dorpsstraat, te voet of met de fiets? De leefbaarheid in onze dorpen zou er
zeker niet slechter op worden, de ene na de andere middenstander zou niet de
deuren moeten sluiten, de mensen zonder wagen zouden nog inkopen kunnen doen in
hun eigen straat en de verkeersinfarcten zouden veel kleiner worden.
Maar de lobbyisten van de multinationals en projectontwikkelaars doen hun werk goed
blijkbaar. En dan vernemen we dat langs de Brusselse ring, waar nu al het
verkeer drie kwart van de dag stil staat, ook weer zo een megalomaan onding
gepland is Daar kan de sakkerende automobilist die het shopping centrum van
Olen probeert te verlaten met zijn boerenverstand niet bij.
We vonden
het tijd om de pinda- en hazelnootjes, de vetbollen en andere versnaperingen
voor onze kleine gevederde vriendjes weer in de tuin te hangen. Ik neem aan dat
er nog wel voldoende te vinden is in de natuur, maar we wilden ze toch nu al de
weg laten ontdekken naar de plek waar ze in het barre seizoen aan voedsel
kunnen geraken. Ik had de camera op statief gezet en door een spleet van een
openstaand raam scherp gesteld op één van de bollen. Met de draadontspanner in
de hand zat ik quasi onzichtbaar te wachten, en al snel hadden ze het gratis
diner in de gaten.
Helaas vond ik deze avond tegen de glazen wand van de veranda een dood vogeltje.
We hebben de zuid-west kant met een grote ruit in veiligheids-glas afgeschermd
voor de elementen. Men had ons verzekerd dat het absoluut idiot-proof is, je
loopt er niet doorheen en zon klein koolmeesje al zeker niet. Dan probeer je
al eens iets goed te doen zucht.
Ik moet dringend kleefstickers van roofvogels op dat glas plakken, anders
gebeuren er nog meer ongelukken.
De voorbije
dagen heb ik weer zeer uitgebreid het Kempisch Kanaal bezocht. Dat heeft
uiteraard te maken met een grote serie geocachen die een mede-hobbyist daar
recent gelegd heeft en die ik nu wil loggen. Dat het weer ook nog eens
uitzonderlijk goed is voor de tijd van het jaar en dat er zich dientengevolge
ook wel de nodige fotomogelijkheden zouden voordoen was ook een leuke
bijkomstigheid natuurlijk. Gisteren en eergisteren had ik de fiets gekozen als
vervoermiddel, vandaag wilde ik het laatste stukjeal wandelend afleggen samen met het
vrouwtje en Phaido. We hadden de wagen geparkeerd in de buurt van de jachthaven
van Herentals en van daar tot aan het Albertkanaal en terug bleek best nog een
pittige tocht. Na acht gelogde cachen en een goede daad ( zie daarvoor mijn
facebookpagina ) kwamen we terug op deze plek. Ik had hier een dik uur eerder
ook al enkele opnames gemaakt in het tegenlicht, maar nu zat de zon zo mooi
laag, pal langs achter, dat ik dit plaatje niet kon laten voorbij gaan.
Mobiliteit
is een hot item in de hedendaagse samenleving. Ik ben zelf voetganger, fietser,
motorrijder en automobilist, bij gelegenheid wil ik nog wel eens de bus of de
trein gebruiken om van A naar B te gaan en ook het vliegtuig vind ik een
bijzonder efficiënt ding om snel wat verder weg te geraken. Ik meen dus dat ik wel
enig zicht heb op de manier waarop mensen zich verplaatsen. Als ik, zoals
vandaag, langs het Kempisch kanaal fiets over het, laten we het maar eens
vermelden, erg fijne fietspad, dan erger ik me wel eens over de snelheid waarmee
autos, suvs en andere 4-wheel-drives je voorbij scheuren over de onverharde
weg aan de andere kant van de bomen, het stof en de wegstuitende stenen moet je
maar zien te overleven Wat een heerlijk zicht aan de overkant van het kanaal
was het dan, toen ik merkte dat deze twee vriendinnen elk met hun eigen vervoermiddel
een gemeenschappelijke uitstap maakten. Onthaasten noemen we dat. Ik had toevallig de 70-300 op mijn
toestel zitten, waardoor het niet moeilijk was ze een beetje dichter bij te
halen.