Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
18-12-2013
18 december Olen Shopping Centrum
Het
vrouwtje wilde naar het shopping centrum in Olen en natuurlijk ging ik mee,
Phaido ook. Sta me toe meteen iedereen die me beter kent gerust te stellen ik
zou ondertussen in de buurt een paar uurtjes gaan wandelen met de woef. We
hebben er van genoten en toen we terug bij de wagen kwamen was Josee ook bijna
klaar met winkelen. We hadden nog net de tijd om even een schaduwen-foto te
maken van baasje met hond voor de overkapping op het centrale plein.
Toen begon de miserie De planologen die dat gedoe daar op die plaats hebben
ingeplant en dan ook nog eens zulke onmogelijke in- en uitritten hebben bedacht
zonder de verkeersinfrastructuur aan de verwachte drukte aan te passen, zouden
wat mij betreft gevierendeeld moeten worden. Anderhalf uur hebben we in een
onontwarbare verkeersknoop gestaan, een onoverzichtelijk kluwen van
gestresseerde, ongeduldige, in de valstrik
van de projectontwikkelaars gelopen slachtoffers van de grootheidswaanzin
Mensen mensen toch, waarom gaan we niet gewoon bij de winkelier in de
dorpsstraat, te voet of met de fiets? De leefbaarheid in onze dorpen zou er
zeker niet slechter op worden, de ene na de andere middenstander zou niet de
deuren moeten sluiten, de mensen zonder wagen zouden nog inkopen kunnen doen in
hun eigen straat en de verkeersinfarcten zouden veel kleiner worden.
Maar de lobbyisten van de multinationals en projectontwikkelaars doen hun werk goed
blijkbaar. En dan vernemen we dat langs de Brusselse ring, waar nu al het
verkeer drie kwart van de dag stil staat, ook weer zo een megalomaan onding
gepland is Daar kan de sakkerende automobilist die het shopping centrum van
Olen probeert te verlaten met zijn boerenverstand niet bij.
We vonden
het tijd om de pinda- en hazelnootjes, de vetbollen en andere versnaperingen
voor onze kleine gevederde vriendjes weer in de tuin te hangen. Ik neem aan dat
er nog wel voldoende te vinden is in de natuur, maar we wilden ze toch nu al de
weg laten ontdekken naar de plek waar ze in het barre seizoen aan voedsel
kunnen geraken. Ik had de camera op statief gezet en door een spleet van een
openstaand raam scherp gesteld op één van de bollen. Met de draadontspanner in
de hand zat ik quasi onzichtbaar te wachten, en al snel hadden ze het gratis
diner in de gaten.
Helaas vond ik deze avond tegen de glazen wand van de veranda een dood vogeltje.
We hebben de zuid-west kant met een grote ruit in veiligheids-glas afgeschermd
voor de elementen. Men had ons verzekerd dat het absoluut idiot-proof is, je
loopt er niet doorheen en zon klein koolmeesje al zeker niet. Dan probeer je
al eens iets goed te doen zucht.
Ik moet dringend kleefstickers van roofvogels op dat glas plakken, anders
gebeuren er nog meer ongelukken.
De voorbije
dagen heb ik weer zeer uitgebreid het Kempisch Kanaal bezocht. Dat heeft
uiteraard te maken met een grote serie geocachen die een mede-hobbyist daar
recent gelegd heeft en die ik nu wil loggen. Dat het weer ook nog eens
uitzonderlijk goed is voor de tijd van het jaar en dat er zich dientengevolge
ook wel de nodige fotomogelijkheden zouden voordoen was ook een leuke
bijkomstigheid natuurlijk. Gisteren en eergisteren had ik de fiets gekozen als
vervoermiddel, vandaag wilde ik het laatste stukjeal wandelend afleggen samen met het
vrouwtje en Phaido. We hadden de wagen geparkeerd in de buurt van de jachthaven
van Herentals en van daar tot aan het Albertkanaal en terug bleek best nog een
pittige tocht. Na acht gelogde cachen en een goede daad ( zie daarvoor mijn
facebookpagina ) kwamen we terug op deze plek. Ik had hier een dik uur eerder
ook al enkele opnames gemaakt in het tegenlicht, maar nu zat de zon zo mooi
laag, pal langs achter, dat ik dit plaatje niet kon laten voorbij gaan.
Mobiliteit
is een hot item in de hedendaagse samenleving. Ik ben zelf voetganger, fietser,
motorrijder en automobilist, bij gelegenheid wil ik nog wel eens de bus of de
trein gebruiken om van A naar B te gaan en ook het vliegtuig vind ik een
bijzonder efficiënt ding om snel wat verder weg te geraken. Ik meen dus dat ik wel
enig zicht heb op de manier waarop mensen zich verplaatsen. Als ik, zoals
vandaag, langs het Kempisch kanaal fiets over het, laten we het maar eens
vermelden, erg fijne fietspad, dan erger ik me wel eens over de snelheid waarmee
autos, suvs en andere 4-wheel-drives je voorbij scheuren over de onverharde
weg aan de andere kant van de bomen, het stof en de wegstuitende stenen moet je
maar zien te overleven Wat een heerlijk zicht aan de overkant van het kanaal
was het dan, toen ik merkte dat deze twee vriendinnen elk met hun eigen vervoermiddel
een gemeenschappelijke uitstap maakten. Onthaasten noemen we dat. Ik had toevallig de 70-300 op mijn
toestel zitten, waardoor het niet moeilijk was ze een beetje dichter bij te
halen.
Ach ja, ik
weet ook wel dat dit geen origineel idee is. Schaduwenfotos hebben we al vaker
zien voorbij komen.
Toen we deze middag tijdens de wandeling de kans schoon zagen wilde ik het ook
wel eens proberen en na enkele niet eens zo onaardige shots ( voor het
jaaralbum ) vond Josee dat Phaido het best goed gedaan had en dat ie wel een
snoepje verdiend had. Ja natuurlijk had ik mijn visier nog altijd op scherp en
dit was wat mij betreft zelfs de beste van de serie.
Ik blijf
maar experimenteren met de onderwerpen waar ik mijn fotografische zinnen op
gezet heb. Deze morgen had ik al snel in de gaten dat er nog erg veel druppels
aan de takken hingen waarin het zonlicht op een bijzonder mooie wijze
reflecteerde. Ik vond het meteen een uitdaging om dit vast te leggen. Een
straaltje zonlicht en de druppel precies in lijn krijgen met de lens was niet
eens zo eenvoudig, maar na menige mislukking kon ik uiteindelijk toch tevreden
zijn met dit resultaat. De 17-70 lens laat me toe ook erg kort op mijn
onderwerp te kruipen en met 1/8000 kon ik knal in het tegenlicht de opname
maken die ik in gedachten had. In de nabewerking heb ik er nauwelijks iets aan
gedaan.
We waren deze
namiddag naar Leuven gereden. Vriendenbezoek, beetje bijkletsen, koffie en
gebak en, zoals verwacht trouwens, belandden we snel in het bruisende centrum
van de stad waar we na een aantal natjes en een uitgebreid droogje op de
kerstmarkt verzeilden. Het Ladeuzeplein is in deze tijd van het jaar omgetoverd
tot één groot kitscherig gedoe, voor Weihnachten moet je echt niet naar
Duitsland merkten we. De befaamde naald met kever van Fabre is wel de meest
originele kerstpiek die ik tot nu toe gezien heb moet ik even stellen. J Fotomogelijkheden zat, en ik heb ook
best wat geoogst, maar mijn ding is dit niet echt. Het duurde gelukkig niet lang of
ik mocht tevreden constateren dat ons gezelschap ook graag iets anders wilde.
Terug afzakkend naar de thuishaven van onze gastheer en vrouw moesten we toch
nog even langs het stadhuis, een van de allermooiste oude gebouwen ter
wereld. Dat hadden ze warempel ook al ingepakt in duizenden lichtjes en de kerstsfeer ter
wille hadden ze er nog enkele kermisattracties rond geplant op de koop toe. Ik vond de
combinatie paardenmolen met oud stadhuis voldoende dissonantie opleveren om de
foto maar helemaal scheef te zetten.
Tijdens de
dagelijkse wandeling komen we langs enkele plekjes die voor Phaido
onweerstaanbaar zijn blijkbaar. Hier wil ie telkens weer even het bos in en als
we hem dan roepen komt ie ook weer elke keer over deze gevallen boom springend
naar ons toe gelopen. Ik heb eergisteren ook al eens geprobeerd deze foto te
maken, maar met de 17-70 op de body en helemaal ingezoomd, was f 4 het grootst mogelijk diafragma. Met
het weinige licht in het bos in dit seizoen kwam ik bij ISO 1600 hoger kan ik
echt niet gaan met de 50D uit op een sluitertijd van 1/800 en aan Phaido
vragen om wat langzamer te lopen was onbegonnen werk. Geen enkele opname was
dus echt scherp. Vandaag had ik daarom mijn meest lichtsterke lens er op gezet, de
50 mm f 1.4, en gewapend met statief, draadontspanner en een duidelijk plan zou
ik dat eens overdoen. Eerst had ik de camera op statief gezet en manueel
scherpgesteld op de boomstam. Toen kwam het er op aan af te drukken precies op
het moment dat Phaido er over zou springen, daarvoor had ik dus de
draadontspanner nodig, dan had ik beter zicht op mijn aanstormend onderwerp. Gelukkig
is Phaido een superhond en vond hij het niet erg om een tiental keren hetzelfde
spurtje er uit te persen, het vrouwtje aan de ene kant van de heuvel en ikzelf bij
de camera aan de andere kant. Uiteindelijk waren er enkele shots bij die goed
genoeg bleken. Bij f 1.8 en ISO 1250 kwam ik uit op een sluitertijd van 1/3200
en dat was snel genoeg om zelfs een supersonische Phaido in de beweging te
bevriezen. Door de achteraf toegepaste ruisreductie is het resultaat toch iets
softer geworden dan ik wilde, maar daar doen we later wel eens iets aan, als ik
een full-frame zal hebben het is binnenkort Kerstmis en ik speel zelf Kerstman.
J
Het lijkt wel alsof alle fotografen dezer dagen beslist
hebben het internet te overladen met mooie kleurige zonsondergangen. Zowel op
facebook als op flickr als op Zoom.nl en op alle andere sites waar ik toevallig
verzeil tijdens mijn omzwervingen in cyberworld komen er prachtige avondluchten
voorbij. Ik kon dus niet achterblijven. Toen we deze avond, iets over vijf uur,
van Wuustwezel naar huis reden - we hadden de kleinkinderen van school gehaald
en veilig thuis afgeleverd - zag ik dat de hemel toch wel erg opvallend kleurde
in het westen. In de hoop ergens een fotografeerbaar plekje te vinden met één
of ander voorgrond-object ben ik in de buurt van Loenhout dan maar zonder veel terreinkennis en
op goed geluk een zijstraatje ingedraaid. Deze rij bomen leek me al meteen een
geschikt onderwerp. Het moest wel uit de losse hand want ik had geen statief
bij, maar al steunend tegen de wagen lukte het toch nog om met ISO 800, f 3,5
en 1/60 de boel voldoende scherp te houden. Lang leve de beeldstabilisatie J
Het is rijkelijk laat natuurlijk, Sinterklaas is al enkele
dagen terug naar Spanje, maar toen ik deze avond Phaido nog even uitliet in de
tuin zag ik de maan door de bomen schijnen en ik moest onwillekeurig aan het
liedje denken. De kronkels in de menselijke geest zijn vaak ondoorgrondelijk
want bijna tezelfdertijd wist ik dat ik dit wilde fotograferen. Hoe begin je
daaraan? Flitsen wilde ik niet, dus ben ik even terug naar binnen gelopen,
camera en statief mee naar buiten gesleurd, en een zaklamp. Na dat ik met
behulp van de flash scherp gesteld had op de boom heb ik de sluiter 30 seconden
open gezet terwijl ik boom en omgeving met de zaklamp bescheen. Dit is het
resultaat. De maan die wazig door de lichte sluierbewolking net niet voor
overbelichting zorgt en de gele gloed van de straatverlichting in de verte zorgen
samen voor een heel aparte sfeer. De zaklamp
was net voldoende om ook vooraan een beetje licht te hebben. Ik zit ondertussen
al andere toepassingen van dit procedé te bedenken J
Als je dan een foto maakt van de kerstversiering thuis, dan zou
het logisch en normaal zijn dat je kleurtjes laat zien, en toch vond ik ook
hier weer de zwart wit omzetting sterker. Het origineel, in full colour, zal ik
wel op facebook gooien tussen alle
andere shots die ik vandaag maakte van de activiteiten van het vrouwtje.
Als Josee aan de kerstversiering begint heb ik daar meestal weinig inbreng in.
Hooguit mag ik op de ladder om de hoogste, voor haar onbereikbare dingen op te
hangen, en met elektriciteit heeft ze ook weinig affiniteit. Goed, ik zie haar
dan bezig en uiteraard is het fototoestel nooit ver weg, maar als een deel van
het project afgewerkt is wordt wel mijn mening gevraagd. Zeg maar, de
omgekeerde wereld van wat er meestal gebeurt als ik mijn fotos bewerkt heb. Het
venster aan de straatkant, klaar zijnde, vond ik zeer smaakvol in groen en
zilver. Jammer voor de kleurenkijkers maar dat zie je niet in zwart wit
natuurlijk, ook hier ging het me bij de foto evenwel meer om de lichtinval,
o.a. op haar favoriete zetel, dan om de kleuren, die alleen maar afleiden.
Ik had de 90 mm macrolens op mijn toestel gezet voor de
dagelijkse wandeling. Enerzijds beperkt dat de potentiele onderwerpen maar je
dwingt jezelf zo om anders te kijken en creatief om te gaan met je fotografie,
anderzijds kan ik absoluut niet klagen over de scherpte van deze lens met vast
brandpunt, de beperkte scherptediepte schept daarenboven weer andere leuke
mogelijkheden.
Voor kleine beestjes moet je in deze tijd van het jaar niet meer in het bos
zijn, maar gelukkig leent een macrolens zich ook voor andere dingen, zoals daar
zijn: planten, bladeren, paddenstoelen, schimmels enz. enz Ik kon enkele zwavelkopjes,
elfenbankjes en een totaal afgetakelde kastanjeboleet verschalken, maar echt
fris waren die niet meer, het meeste aandacht had ik voor de laatste kleurrijke
herfstbladeren. Nu het herfstlover uitgedund is tot nog enkele spaarzame
eenzame blaadjes zijn totaalbeelden al veel minder interessant en zodoende ging
ik voor de details. Deze eikentak die onder de hoge dennenbomen om mijn
aandacht schreeuwde vond ik een prima doel om er even de camera op te richten. Diafragma
2,8 zorgde er voor dat het grote kontrast tussen lucht en donkere takken in de
achtergrond flink getemperd werd - het had wat mij betreft nog iets rustiger
gemogen maar je kunt niet alles willen J
- en met een beetje inflitsen kreeg ik de onderkant van de bladeren toch
voldoende belicht.
Het hoeft niet altijd groot en spectaculair te zijn, schoonheid schuilt ook
vaak in de simpele dingen, je moet het alleen maar willen zien.
Er zijn zo van die dagen dat het meezit, mooi licht, mooie
luchten en precies op het goede moment ergens langs gewandeld komen. In deze
tijd van het jaar krijg je zeer lange schaduwen door de laag staande zon en de
bomen achter mij zorgden voor een bijzonder schouwspel. Je hoeft geen fotograaf
te zijn om te zien dat dit als het ware glijbanen zijn die de blik naar achter
in het beeld trekken. Het enige probleem om dit soort situaties te fotograferen
is meestal dat je eigen schaduw er ook op staat. Ik heb dus geprobeerd mijn
weelderig lichaam zo te positioneren dat het in de schaduw van enkele bomen
verborgen zat, maar op de een of andere manier waren die bomen toch net niet
dik genoeg J (
of kunnen we dat ook anders uitdrukken? )
Waar blijft ie nu weer ? Met zn tweeën staan ze te wachten tot ik bijgebeend ben. Phaido
begrijpt ook niet waarom ik altijd achterblijf en dan met dat zwarte ding voor
mijn gezicht in zijn richting lijk te wijzen. Hij is langs Josee gaan staan en
maakt zich zo groot mogelijk om beter te kunnen zien.
Dit is het brugje over de Rulloop aan de ingangspoort naar de Hoge Rielen,
langs de kant van Kasterlee. Op dit punt moeten we kiezen of onze dagelijkse
wandeling er nog een extra lus bij krijgt, of dat we gewoon rechtsaf slaan om
terug richting huis te trekken. Hier moeten ze wel op me wachten als ik weer
druk aan het fotograferen ben.
Ik vermoed trouwens dat ik alle fotogenieke plekjes op onze vaste ronde wel al
ooit gefotografeerd heb, maar een foto van dit brugje met Phaido die zijn
voorpoten op de reling legt om te zien waar baasje blijft had ik nog niet
Woensdag, kleinkinderen-dag, das vaste prik wat betreft de
Herentalse tak van het nakomelingschap alleszins. We hadden eerst grote zus
afgezet bij Balance Health Center voor de balletles en daarna waren we met de
wagen een eindje verderop gereden om een frisse wandeling te ondernemen rond
het Zwart Water. Phaido en Jefke, dat
jonge grut, die stoeiden en spurtten er op los, terwijl oma en pake Pol rustig
de mooie paadjes volgden.
Plotsklaps zagen we in de verte, tegen een boom geleund, nog een tweede Jefke
staan, en Jefke één wilde natuurlijk graag gaan kennismaken. Na een korte
vriendschappelijke babbel hoorden ze boven zich een stemmetje: Hallooo, ik ben
hier , en daar zat warempel nog een derde Jefke op een tak van de boom
Gelukkig had ik het fototoestel in aanslag en kon ik het tafereeltje
vastleggen.
Het kan ook zijn dat dit verhaal helemaal verzonnen is natuurlijk en dat ik me
een beetje heb zitten amuseren met de mogelijkheden van het gebruik van lagen
in Photoshop
We hebben nog een extra heerlijke zonnige late herfstdag
gekregen, best frisjes, dat wel, maar ideaal wandelweer. We hebben er van
geprofiteerd om naar Turnhout te rijden en het pad rond de Melle nog eens te stappen,
zon goede twee-en-halve kilometer
wandelplezier. Het was er best druk trouwens, er waren nog een aantal
liefhebbers die van deze waarschijnlijk laatste mooie dag gebruik maakten om er
op uit te trekken. Phaido was ook van de partij natuurlijk en tussen de vele
fotos die ik weer maakte zitten er wel enkele die in aanmerking komen voor de
jaarlijkse kerstkaart Hier poseert ons
wandelvriendje voor een doorkijk naar de wijdsheid van de plas en het landschap
er omheen.
Frank had het gezegd op TV: Profiteer maar van dit weer
want het zal niet blijven duren . Dit soort aansporingen hebben wij eigenlijk
niet nodig om de wandelschoenen aan te trekken, wel zorgde het er misschien
voor dat de tocht vandaag net iets langer werd dan gewoonlijk en dat we eens
een andere kant uit trokken.We zijn met
Phaido aan de overzijde van de Kasterleesteenweg gaan wandelen, richting Hoge
Mauw en Kabouterberg. Vanouds is de Kabouterberg een populaire bestemming voor
ouders en grootouders die een dagje natuur willen beleven met de kroost. Wij
hebben er zelf ook ettelijke dagen gesleten met onze eigen kinderen en meer
recent met de kleinkinderen en we kennen er alle paadjes en plekjes. Maar ook
voor de hondjes is dit een leuke bestemming natuurlijk. In dit seizoen lopen er
niet veel kinderen en bezorgde ouders in de weg en dus vonden wij dit de
geschikte tijd om Phaido eens te laten kennismaken met een stukje Kasterlee dat
voorlopig nog onontgonnen gebied was voor hem. De vele luchtwortels van de
dennen wijzen er op dat de duinen van de Kempense heuvelrug hier vroeger hoger
waren en een kombinatie van natuurlijke wind-erosie en intensieve recreatie
heeft gezorgd voor die bijzondere fenomenen.
Ik heb dit al vaker gefotografeerd en ook vandaag kwam ik met een flinke oogst
thuis. Nadat ik wat had zitten experimenteren met allerlei bewerkingen kwam ik
plots op het idee dat de beste manier om deze bizarre wortels te tonen
misschien wel een pittige zwart-wit omzetting zou zijn dan word je alvast niet
afgeleid door kleur, en gaat het alleen maar over de vorm. Ik heb dus Nik
Silver Efex-Pro 2 hier maar eens op
losgelaten.
Tijdens deze derde en laatste dag van ons weekendje
Moezelstreek, had ik voorgesteld een wandeling door het Dortebachtal te doen,
uiteraard had dat iets met een van mijn hobbies te maken. Op de site Geocaching.com
had ik gezien dat daar een erg mooie multicache was gelegd en daar wilde ik wel
eens naar op zoek. Prima gelegenheid om nog wat meer vrienden aan te steken met
het geocaching-virus. Ik had er meteen bij verteld dat ik in de omschrijving ook
gezien had dat het een zeer zware wandeling dreigde te worden en de
weersomstandigheden waren niet echt van dien aard om juichend de wandelpaden op
te trekken. Toch waren we met zn twaalf om de tocht aan te vatten. De overige
vier uit het gezelschap hadden er voor gekozen de Reichsburg in Cochem te gaan
bezoeken. Maar goed dat het een beetje fris was trouwens want we hebben gezweet
!!! Zwaar was het inderdaad, steil, smal, vaak glibberig en eigenlijk soms ook
wel een beetje gevaarlijk. Maar we slaagden er in zonder averij tot bij de
eindlocatie te raken en ondanks de aanslag op onze fysieke capaciteiten vond
iedereen het een van de highlights van ons verblijf.
Na de vondst en het loggen waren we nog niet aan het einde van ons avontuur. Het
paadje waarlangs we weer terug naar Klotten afdaalden werd steeds maar steiler
en smaller en op het einde was het zelfs de naam paadje niet meer waard. De
laatste meters was er zelfs geen paadje meer, en dat is waar ik deze foto
maakte. Je zou het teambuilding kunnen noemen.
Als het over wijn gaat wil ik graag een woordje meespreken.
Met ons vriendenclubje op weekend aan de Moezel stond er uiteraard een bezoek
aan een wijnkelder met rondleiding en jawel, een wijnproeverij op het
programma. Josee is niet zon liefhebber en Phaido is al helemaal niet
geïnteresseerd, dus die waren met zn tweetjes in het hotel gebleven, maar ik
liep op de eerste rij he
Toen onze gids voorstelde met mijn toestel een foto te maken van onze groep
ging ik daar graag op in, dan sta ik er zelf ook eens op Je ziet overduidelijk
dat de stemming opperbest was na de tiende soort en lijkt het maar zo of was
het inderdaad ook waar dat de beste wijn op het laatst geschonken wordt?
Ik ben er ondertussen toch maar mooi in geslaagd enkele van de mede-moto-club-leden aan te steken met het geocache-virus. Het was zeker een bijzondere gewaarwording toen ik alvast als eerste van de groep een welkoms-wijntje aan het nuttigen was en de anderen me kwamen vragen eerst "mee een cachke te gaan zoeken" vooralleer in de andere geneugten te duiken... Gedeelde vreugde is dubbele vreugde he. We hebben 'm gevonden!!! In Klotten aan de Moezel ( let wel, met dubbele "t" ) is voor ons team niks meer onvindbaar. We gaan zo meteen onze vondst vieren met alles wat drinkbaar is hier... en ik vrees ( ben er van overtuigd ) dat ze hier wel een en ander in huis hebben...
 "Wink"){kind=icon}
