Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-11-2013
28 november De bierkaart
Balance Health Center, het dans- en fitness-instituut waar
het vrouwtje, schoondochter en kleinkind wekelijks aan de conditie, de lijn en
de dansvaardigheden werken is toe aan een nieuwe website. Zaakvoerder Tim -
vorig jaar ben ik met hem doorheen America gereisd om zijn Race across America te
fotograferen - had mij gevraagd om wat fotos te maken en dus ben ik daar vandaag
mee bezig geweest. Actie dans, actie fitness, de diverse ruimtes en dan kom je uiteraard ook terecht in het
café. Het zal wel geen toeval zijn dat ik daar het meeste tijd spendeerde.
Natuurlijk maak je binnen zon opdracht ook de nodige detail-fotos en toen ik
deze rij bieren-op-fles, als illustratie van de bierkaart, zag staan was dat
een voorzet voor open doel. Ik ben de laatste tijd nogal vaak bezig met scherptediepte
en als onderwerp leende zich dat daar perfect toe. Ik stelde met een groot
diafragma ( f2.8 ) scherp op het derde flesje, niet dat Hoegaarden mijn ding is
maar voor het experiment wijk je al eens van je leefregel af. Dan zie je hoe
zelfs de kriek vooraan al een beetje onscherp is en voorbij de Leffe wordt het
helemaal vaag. Er tussen, in de verminderende scherpte ( symbolisch ? ) zitten
enkele flesjes die ik als consument zeker niet zou versmaden, mijn voorkeur
voor Duvel in flesje nummer zes is genoegzaam gekend, maar ook de beide
Maredsous-brouwsels in nummer vier en
vijf, de Karmeliet in acht en de Sint Bernardus in negen mogen ze mij altijd
presenteren. Niet dat ik die vandaag ook
allemaal geprobeerd heb, maar na volbrachte taak heb ik er toch één genuttigd.
Je mag drie keer raden welke J
Ik ben deze middag tot aan de Dekshoevevijver gefietst. Lang
geleden dat ik daar nog eens was gaan rond kijken. Ook in dit seizoen is er nog
een overdaad aan vogelsoorten te spotten merkte ik. Eendjes, allerlei soorten ganzen,
fuuten, een zilverreiger, meeuwen en veel klein grut en diverse aalscholvers
kreeg ik te aanschouwen. Bijzonder die laatste soort lijkt zeer goed
vertegenwoordigd hier zo lijkt het, waarschijnlijk tot grote frustratie van de
plaatselijke vissers die knarsetandend moeten toezien hoe die zich te goed doen
aan het visbestand van de plassen. Door de uitgestrektheid van de waterpartijen
is het trouwens redelijk moeilijk die beesten goed in beeld te krijgen want,
slim als ze zijn, blijven ze steeds de wacht optrekken in een van de bomen op
de eilandjes en tot nader order is dat verboden terrein voor de wandelende,
sportende of fotograferende bezoeker. Toen ik twee exemplaren in één boom zag
zitten heb ik toch eens aangelegd. Twee aalscholvers in één foto, die kans
krijg je ook niet alle dagen. Ondanks de 300 mm op de Eos bleek het net te ver om
juichend veel details van de veelvraten te kunnen vastleggen, maar als
compositie vond ik het wel het fotograferen waard, ook al omdat de bovenste zo
mooi in het zonnetje zat.
Als je dus een giga zoomlens ter beschikking hebt, een 500 mm of zo, en dan
liefst nog met een dikke converter er op, en je zoekt een plek om aalscholvers
te fotograferen, dan is de Dekshoevevijver in Geel, ook bekend als de Kasseman
of de gemeentelijke visvijver, de place to be als het weer nog eens vriendelijk
wil zijn de komende dagen
Om mooie natuur- en landschaps-fotos te maken hoef je niet
ver te reizen, zeker niet in dit seizoen. De herfst heeft me al een heleboel
prachtige plaatjes opgeleverd. De dagelijkse wandelingen met Phaido renderen
mag je wel stellen. De Smallebroeken is de naam van een rustig landelijk
veldweggetje in de groene omgeving tussen Lichtaart, Kasterlee en Tielen.
Gisteren had ik het er ook al over, in
de verte ga je links een paadje in als je bij de Shetland ponies wilt geraken. Dat
was vandaag niet aan de orde, ik vond dit beeld mooi genoeg om er de camera
voor uit de tas te halen, even na te denken over een geschikte compositie en
dan enkele keren af te drukken. Een shot meer of minder kost niks extra in de
digitale fotografie he. Als ik heel eerlijk ben dan was het eigenlijk in
werkelijkheid toch een beetje somberder dan het op deze foto lijkt, maar met de
hulp van Photoshop en natuurlijk mijn onmisbare Nik-filters kon ik de
herfstkleurtjes toch net iets meer verzadiging en kontrast meegeven om zodoende
een warmere sfeer neer te zetten.
Als we langs de Smallebroeken richting Rulloop wandelen zien
we dagelijks in de verte onze vriendjes de Shetland Ponies, het is een bonte
grote groep, ik tel er meestal een stuk of tien. Ze grazen in een
achterliggende weide en we gaan niet elke keer even goede dag zeggen, we moeten
dan namelijk via een klein paadje de normale wandelroute verlaten, maar op zn
tijd willen we toch wel eens wat dichterbij gaan om te zien hoe het er mee
gaat. Het zijn vriendelijke en nieuwsgierige dieren, de hele kudde van op
afstand fotograferen is niet zo makkelijk want als ze me zien komen zijn ze
meestal sneller bij de afsluiting dan ikzelf en dan komen ze ongevraagd voor de
camera lopen om zodoende een totaalbeeld onmogelijk te maken. Ook vandaag moest
ik enkele keren opschuiven en van positie veranderen voor ik deze twee ongehinderd
in beeld kon nemen. Om de indruk te wekken dat de foto van binnen in de wei
gemaakt is moest ik over de draad leunen en mijn armen zo lang als mogelijk
maken. Vanuit dit laag standpunt ( of moet ik in dit geval hangpunt zeggen? )
kon ik uiteraard niet door het oculair zien, dus moest ik min of meer op het
gevoel richten, enkele keren afdrukken en hopen dat de automatische
scherpstelling zn werk goed zou doen. Snel op het schermpje kijken was
voldoende om te constateren dat het resultaat best wel aanvaardbaar was. Thuis heb
ik m wel nog even door Photoshop moeten halen om de horizon recht te zetten, gepast
te kadreren en de belichting te optimaliseren, maar zoals al vaker aangehaald:
ook dat hoort bij de hedendaagse fotografie.
Zondagavond staat in onze agenda steevast als bezet aangeduid.
Okee, het gebeurt wel eens dat er een andere verplichting opduikt waar we echt
niet onderuit kunnen, maar normaal gezien gaan we dan met de vrienden iets
consumeren in een van de kroegen in de buurt. Café De Pelleman is een van de gelegenheden
waar we graag belanden. Ook vandaag was dat de plek van afspraak.
Jef, of moeten we zeggen Vokke Pelleman, de kastelein, is iemand die altijd wel
interessante weetjes en anekdotes te vertellen heeft en hij maakt ook tijd voor
zijn stamgasten. Als hij dan bij ons gezelschap aan tafel komt zitten zijn we
altijd wel nieuwsgierig naar de nieuwtjes en de grappen die hij voor ons in
petto heeft.
Ik kon van op de plaats waar ik zat met de 17-70 net de kop van de stamtafel in
beeld nemen. De andere leden van het gezelschap zullen het me wel niet kwalijk
nemen dat op deze plaat alleen maar Jef Kiek, Josee, Weeltje en Carine staan die
met volle aandacht aan de lippen van onze cafébaas hangen. Bij een volgende
gelegenheid ga ik wel eens aan het andere eind van de tafel staan, dan komt de
andere helft ook in beeld J
Bij het begin en aan het einde van onze dagelijkse wandeling
komen we voorbij deze afsluiting. De tuin waar we langs lopen zit binnenin al
helemaal vol herfst veronderstel ik. Hoewel de bewoners hun best hebben gedaan
om al dat schoons op te sluiten en voor zich zelf te houden zie je op deze foto
dat de natuur altijd wint. De herfst kun je niet opsluiten, die zoekt en vindt
wel een uitweg. Doorheen de spleten, kieren en gaatjes komt de kleurenpracht
toch al naar buiten en zo kunnen voorbijwandelende fotografen daar ook van
genieten J
Voor deze foto werd ik een beetje geïnspireerd door iets wat
ik eerder deze week op een fotoblog zag, ik geef het toe. Dit is mijn toch
enigszins afwijkende versie daarvan. Een andere reden om de macrolens nog eens
boven te halen is dat ik vorige donderdag een gesprek had met een van de leden
van onze fotoclub die er aan denkt er een te kopen. Ik vertelde haar over de
specifieke eigenschappen en meer bepaald over de scherptediepte.
Dat je met een macrolens ook andere onderwerpen in beeld kunt nemen dan de
bloemetjes en de insectjes is wat mij betreft al lang duidelijk. Deze namiddag
ben ik eens met enkele spijkertjes aan het stoeien gegaan. De precieze
nederlandse benaming van die dingen ontgaat me, vroeger noemden we dit in het
dialect klompenagelkes. Ik ben trouwens op 1 april ooit door mijn vader naar
de winkel gestuurd om 100 gram klompenagelkeszaad, maar dit terzijde
Experimenteren met scherptediepte is iets wat ik altijd al fascinerend gevonden
heb sedert ik wat meer serieus met fotografie bezig ben. Dan is de macrolens
daarvoor het instrument bij uitstek natuurlijk.
Op deze grijze namiddag heb ik dus het bakje waarin ik alle oude vijsjes,
schoefjes en dies meer bewaar eens uit het rek gehaald en ik heb daaruit alle
soortgelijke spijkertjes gezocht en dicht bij elkaar rechtop op de tafel gezet.
Het deed me trouwens denken aan een groep mensen, - we zijn ook allemaal gelijk, maar toch zo
verschillend - meer specifiek misschien
aan een zangkoor. Bekeken door de
macrolens merk je hoe klein het gebied met volle scherpte is. Ik heb gefocust
helemaal vooraan op de sopranen en de alten en dan zie je hoe op de derde rij,
zeg maar anderhalve centimeter verder naar achter, alles al behoorlijk onscherp
wordt en helemaal achteraan, bij de bassen en de tenoren, nog eens een
centimeter verderop, zijn er alleen nog maar vage schimmen. Toch is dit
gefotografeerd met diafragma 14, een waarde waarmee je bij een gewone groothoek
bvb. alles van hier tot Oostende scherp hebt bij wijze van spreken
Ik kwam van Lommel naar huis gereden en ik had al een tijdje
in de gaten dat het in het westen behoorlijk rood aan het kleuren was achter de
wolkenflarden. Dit beloofde een mooie zonsondergang. Dan ga je meteen mogelijke
locaties bedenken waar je een fotostop kunt inlassen. Jammer genoeg
kon ik enkele keren ofwel het onderwerp niet tegen het mooiste deel van de
wolken-gloed positioneren, ofwel was er net op het ogenblik dat ik op een
gekozen locatie aankwam net geen mooie lucht, dus na twee mislukkingen ben ik
maar verder naar Lichtaart gereden. Opgeven is evenwel iets waar ik moeilijk
mee kan leven en ik kende nog wel wat mogelijkheden. De Snepkensvijver of de Zegge
met de Nete? Uiteindelijk koos ik voor de Korte Heide, de horeca zaak is in dit
seizoen gesloten in de week en van op het terras heb je daar een mooi uitzicht
over de vijver. Ik kon dus ongestoord mijn statief opstellen en aan de slag
gaan. Wel een beetje laat helaas, het werd al redelijk donker.
Om zeker te spelen was ik van plan er een HDR bewerking van te maken door een
goed belichte opname, een met 2 stops onderbelichting en een met 2 stops overbelichting
bij elkaar te voegen, maar uiteindelijk vond ik de onderbelichte foto op zich mooier
dan het bewerkingsresultaat. Uiteraard heb ik er wel nog een beetje
aan geprutst in de Raw conversie en daarna met Nik Viveza.
Hoe zeere vallen zaf, de zieke zomerblaadjes Ik moet
onwillekeurig aan Guido Gezelle denken elke keer als we in het bos door een
regen van neerdwarrelende bladeren wandelen. Die bladeren vallen niet altijd
vanzelf, uit eigen kracht, van de bomen. Zoals uit deze foto blijkt loopt er in
het bos wel eens een vrijwilligster rond die aan de bomen, dun en dik, gaat
schudden om het kaal worden ietwat te bespoedigen. Er is klaarblijkelijk nog
veel werk aan de winkel en we moeten dus nog vaak gaan wandelen de komende
dagen. Dat ik dan in de buurt ben met een fototoestel klinkt ondertussen vrij
logisch toch? Phaido vindt het allemaal wel goed. Het vrouwtje heeft immers zit
en blijf gezegd en hij weet dat er binnen enkele ogenblikken een snoepje
wordt tevoorschijn gehaald als beloning. Dan is het ondergaan van een
bladerenregen niet eens zon zware beproeving
Er was niet veel licht meer toen ik dit plaatje schoot, daarom een groot
diafragma en een hoge Iso-waarde om een aanvaardbaar korte sluitertijd te
krijgen en zo de dwarrelende blaadjes toch nog enigszins scherp te hebben.
( f 2,8 1/250 en Iso 1600 ruisreductie met Nik Dfine )
Het lijkt me vrij logisch dat je in dit seizoen herfstfotos
maakt, zeker als je sowieso al een meer dan gemiddelde belangstelling hebt voor
landschapsfotografie en als je daarenboven ook elke dag de natuur in trekt om
de woef uit te laten of moeten we zeggen: om uitgelaten te worden door de
woef. Enfin, we worden er allebei beter van zullen we maar vaststellen
De mooie plekjes zijn talrijk in onze Lichtaartse bossen en tijdens onze
wandelingen weten we ze ook allemaal wel te vinden. Afhankelijk van het weer,
het tijdstip van de dag, de lens die ik op mijn toestel heb zitten is er altijd
wel ergens een locatie waar ik even een korte tussenstop in wil lassen. Vandaag zag ik hier herfstfoto nummer zoveel....
Een wandelweg door het bos, in het midden een hardgereden strook, want dit is
ook een mountainbike-route en de herfst die bij de ene boom al wat meer
aanwezig is dan bij de andere, meer moet dat niet zijn.
We moesten toch in de buurt zijn en dus zijn we deze
namiddag Marie Leentje maar eens van school gaan halen. Of dat in de buurt zijn dan wel het van school
halen de echte reden was van onze rit naar Essen wil ik even in het midden
laten, feit is dat we allebei nu wel eens wilden zien waar de oudste van de
kleinkinderen haar schoolcarrière gaat verder zetten. Het college van Essen is
prachtig gelegen in een zeer groene omgeving en alles straalt hier grandeur uit,
zowel de imposante gebouwen als de omringende lanen, parken, vijvers, bomen en andere groenpartijen.
Fotomogelijkheden zat dus en voor de gelegenheid ben ik nog eens met een
spiegeling aan de gang gegaan. Dit geintje heb ik wel eens vaker uitgehaald,
het heeft een zeer bevreemdend effect. Als je dit op een PC bekijkt moet je nu
de monitor even 180° draaien, dan zie je wat ik zag toen ik de foto maakte, als
je een afdruk of een album voor je hebt ook gewoon even onderste boven houden. Je
kunt ook zelf op je hoofd gaan staan natuurlijk. J
Buiten dat omdraaien is er noch in Photoshop, noch in enig ander
fotobewerkingsprogramma ook maar iets veranderd aan de oorspronkelijke foto.
In tegenstelling met de marathons van die andere grote
steden, Rotterdam, Londen, Berlijn, New York en consoorten, waar over een
stads-stratenparcours en verharde wegen wordt gelopen krijgen de atleten in
Kasterlee een natuurmarathon voorgeschoteld.Dat wil zeggen dat het hier grotendeels over zandwegen en door de groene
Kempense natuur gaat. Dit impliceert dat als er in de dagen en weken voor het
evenement veel nattigheid naar beneden is gekomen, de wedstrijd het aanzien van
een loopcross met marathonafmetingen krijgt lood- en loodzwaar. En vandaag was
het vandattume, dit wordt niet voor niks de hel van Kasterlee genoemd. Toen om
10 uur deze morgen om en bij de 1700 dapperen ( ongeveer 1250 voor de halve en
450 voor de hele marathon ) de Kastelse paadjes opgestuurd werden wisten de
meesten nog niet wat ze te wachten stond. Zoonlief was uiteraard present voor
deze thuiswedstrijd en hoewel wij eigenlijk niet overtuigd zijn van de
fun-factor van dit soort overmatige lichaamsbeweging moeten we toegeven dat ons
vaderhart enige tussentijdse kloppingen deed van trots toen hij als vijftiende
finishte in minder dan drie uur.
We hadden een strak schema uitgewerkt om op diverse plaatsen langs het parcours
voor bevoorrading te zorgen en we zijn er ook in geslaagd om dat foutloos uit
te voeren met de wagen he. Op de bijgaande foto reikt Sofie Mike een
voedings-gel aan. Aan de gezichten te zien beleefden de lopers er toch niet
echt veel plezier aan of het zouden allemaal masochisten moeten zijn natuurlijk
Naar het schijnt waren er plaatsen in Belgie waar ze vandaag
de zon hebben gezien. Dat was dan zeker niet in onze buurt, wij zaten de ganse
dag in de mist. Deze namiddag werd ie weliswaar een beetje minder dicht maar hij
was nog ruimschoots voldoende aanwezig om de honger naar mistfotos te stillen.
Een boswandeling naar Kasterlee en terug leverde weer een mooie oogst op.
Uiteraard kennen we de mooie plekjes en bij deze weersomstandigheden zijn die
vaak nog mooier. Ik zou de collegas die hier gefotografeerd hebben de kost niet
willen geven en ik heb hier zelf ook al vaak met de camera gestaan. Vandaag was
dat niet anders. Toen er mij een mountainbiker voorbij reed en ik de foto van
de dag zag wegglippen omdat ik te laat was ik moest de camera nog uit de tas
halen en die gast reed nogal snel heb ik een mooie standplaats gekozen om te
wachten tot er nog een zou komen. Dan zul je natuurlijk zien dat er plots pauze
is in mountainbikers land, of staking gelukkig kwam er na enkele minuten een
vriendelijke meneer met hond vanuit de tegenovergestelde richting aangewandeld.
Deze keer was ik niet te laat hij wandelde ook niet zo snel. J
Ik geef het toe, de inspiratie hiervoor heb ik gehaald uit
de foto die medeclublid Rita tijdens het salon van onze club presenteerde. Dit
is wel een andere benadering en wat mij betreft is er ook niks mis mee als je
fotos die je leuk vindt gebruikt als inspiratiebron, zolang je maar niet
klakkeloos hetzelfde doet. Tenslotte wordt het al moeilijk om echt originele
invalshoeken te zoeken, de meeste dingen zijn ergens ooit al wel eens
gefotografeerd he In dit gevalwilde ik
eigenlijk de spiegeling in het oog van dat paard gebruiken om me zelf ook in
beeld te krijgen met enige goede wil kun je mijn contouren ook herkennen, maar
ik kom nog wel eens terug om dit zelfde experiment te herhalen met de 70-300 er
op.
Ik ben nog eens op pad gegaan met de 50 mm op mijn toestel.
Als je een lens met vast brandpunt gebruikt dan ben je verplicht om anders te
kijken en dan moet je ook heel andere onderwerpen kiezen. Als zoomen niet kan
dan is voor- of achteruitlopen de enige mogelijkheid die je hebt om iets groter
of kleiner in beeld te krijgen. Uiteraard ligt het voor de hand dat je dan,
zeker in het bos, meer op details gaat letten. In dit seizoen is het niet zo
moeilijk kleurrijke dingen voor de lens te krijgen die er om schreeuwen om
gefotografeerd te worden. Neem nu zon simpele tak met enkele verkleurende
herfstbladeren... Ik had eigenlijk de achtergrond nog iets rustiger, iets meer
in de onscherpte willen hebben en de 50 mm bood me ook die mogelijkheid met een
diafragma van 1,4 maar dan werd het achterste blad van mijn onderwerp ook meteen
al behoorlijk minder scherp en dat wilde ik absoluut vermijden. Het is nu al
maar net scherp genoeg daar achter dat steeltje vind ik. Zo zie je maar dat ook
in het fotograferen het vaak belangrijk is een compromis te vinden. In dit
geval heette dat compromis: diafragma 3,5.
Er zijn zo van die dagen dat je blij bent dat je tijdens de
ochtendwandeling snel een foto hebt gemaakt. Ik hoef maar naar gisteren te
refereren. Gedurende de rest van de dag was het weer niet van dien aard om uit
te nodigen tot fotografie en er boden zich ook geen extra mogelijkheden aan
Omgekeerd zijn er dan ook weer dagen dat er zoveel gebeurt en dat je het jammer
vindt dat je moet leven met de beperking van één foto per dag die je jezelf
hebt opgelegd binnen de grenzen van deze blog. Het begon al deze morgen,
grootoudersfeest in Het Scholeke in Wuustwezel: fotos, fotos, fotos dan hadden
we deze namiddag afgesproken met Alex en Leentje om samen naar Lommel te rijden
op gemeenschappelijke fotosafari. We vertrokken langs de Sas 4-toren, fotos
dan ging het via de Maat, en de Blauwe Kei telkenmale fotos naar Lommel.
Uiteraard deden we café De Kroon aan, fotos de woensdagse markt, fotos eten
in de Brugwachter en daarna bezoek aan de Del-fy studio waar ze net aan het
opnemen waren, fotos van accomodaties, de zangeressen, de cantine Kortom, de keuze was moeilijk deze keer.
Uiteindelijk ging ik voor een shot van Phaido tijdens de markt. Onze anders zo
rustige troetel is plots een en al excitatie als hij dit kleine schattige
teefje in de gaten krijgt tja, hoe zou je zelf zijn, wij zijn ook jong geweest
Wat een miezerige dag werd het weer vandaag. Toen we onze
wandeling begonnen deze voormiddag was het weliswaar grijs, maar toch nog droog
helaas bleef dat niet duren.
Een paadje dat we altijd al tot onze favorieten gerekend hebben en dat we veel
te lang nauwelijks bewandeld hebben is de route langs de Rulloop, van achter vakantieverblijf
St. Lutgardis tot de brug bij Ossengoor. Nu Phaido zijn plaatsje heeft gekregen
in ons leven is dit weer bijna dagelijkse prik geworden. Vandaag lag het er
maar vettig bij, waarschijnlijk ook al omdat hier vorig weekend een
georganiseerde wandeltocht langskwam, en de vele sporen daarvan waren nog zeer
merkbaar. Tijdens een droog moment kon ik toch de camera even uit de tas halen alvorens
de druilerigheid weer naar beneden kwam.
Verder vond ik in de loop van de dag weinig onderwerpen om me op fotografisch
gebied over te verheugen Ik heb nog even getwijfeld of ik de camera zou
meenemen naar de avond rond straatfotografie, georganiseerd door de FGA in
Zoersel, maar daar als enige staan zwaaien met je toestel tussen allemaal beroeps-
en de betere amateurfotografen leek me welbeschouwd ook not done en ongepast.
Ik was trouwens ook niet echt onder de indruk van wat ik er te zien kreeg: een
fotograaf die gedurende twee uren plaatjes kwam tonen met als achterliggende
gedachte kijk eens hoe goed ik kan fotograferen ( waar ik trouwens soms mijn
bedenkingen bij had ) i.p.v. een met beelden geïllustreerde verhandeling rond
straatfotografie waar ik eigenlijk op gehoopt had ( Ze hadden er wel Duvel gelukkig )
We zijn al meer dan een maand aan het druiven plukken, eten,
persen en weggeven. Nu de voortschrijdende herfst en de recente stevige wind komaf
hebben gemaakt met de bladeren, merken we pas goed hoe gul onze druivelaars ook
dit jaar weer zijn geweest. Er hangt nog genoeg lekkers aan om ook dit jaar
weer de nodige bokalen boerenjongens te maken.
Toen we inmiddels al weer meer dan 10 jaar geleden van onze Nederlandse vrienden
Kees en Hannie twee druivenranken kregen hadden we er geen idee van dat ze ons
zo overvloedig vrucht zouden schenken. Onze toenmalige woefkes Fons en Joep
hebben ze enkele keren behoorlijk mismeesterd. We hebben ze wel vier keer
moeten verplanten, en ten langen leste hebben we ze maar vóór het huis geplant,
waar de honden niet konden komen. En toch hebben ze het overleefd en zijn ze levenskrachtiger
dan ooit vermoed. Ieder jaar beleven we
een waar druiveninfarct. Zoals al gezegd zijn we voorbij het eet- en persgedeelte
ondertussen ze komen me neus en oren uit , genoeg is genoeg maar naar de
alcoholische metamorfose kijk ik alweer likkebaardend uit.
Voor de volledigheid volgt het recept. Op een zacht vuurtje losse men al
roerend een goede halve kilo suiker op in twee deciliter water. Daaraan voegt
men naar keuze een fles cognac, rum of jenever toe en een dikke kilo zorgvuldig
van de steeltjes gehaalde en gewassen druiven. Het geheel aan de kook
brengen, niet laten doorkoken en in bokalen overgieten. Luchtdicht afsluiten en
de wilskracht opbrengen er enkele maanden af te blijven alvorens het snoepen
kan beginnen.
Niet gebruiken vóór het autorijden J
Sommige folkloristische feesten zijn zeer streekgebonden en
worden heel anders ingevuld in verschillende landen, regios, dorpen en
gehuchten. Het feest van Sint Maarten ( Sinte Merte ), wordt in grote delen van
Limburg en zeker in Lommel al van oudsher tot groot jolijt van jong en oud
gevierd met forse vreugdevuren. Waar vroeger de medemens al dan niet vrijwillig
en meestal bij verrassing zwart gemaakt werd met de asse van die vuren, houdt
de traditie heden ten dage stand, zij het in enigszins afgezwakte vorm. Er wordt
nog lang en fanatiek hout gezocht, gespaard, en gestapeld - iedere buurt wil de
grootste hebben -, de brand wordt er ook in gestoken op 11 november ( of de
vooravond zoals vandaag in de Barrier ) en bij het nuttigen van de nodige
eenheden alcohol, en enige boterhammen met spek, worstenbroodjes of andere
hapjes is het geëvolueerd naar een gezellig samenzijn voor de ganse buurt. De
brandstapel van Gerard en Tiest wordt elk jaar imposanter, deze keer vermoed ik dat er een rekord
gevestigd is. Om een uur of zeven ging de vlam er in en toen wij rond half tien
naar huis moesten omdat wij de kleinste van de kleinkinderen meegenomen hadden
brandde hij nog volop.
Op de foto: Gerard, die al sedert Barrier-kermis in juli driftig aan de stapel
aan het bouwen was en in wiens hof het feest doorgaat, verder Hannelore die even poseert voor ze aan
Gerard gaat vertellen dat ze ook een boterham met spek wil, op de rug gezien,
Tiest, die mede verantwoordelijk is voor drank, stemming en goed verloop en, op
de achtergrond, rond het vuur, enkele van de drinkende, etende en keuvelende buren
en vrienden.
Ik zou me beter maar eens beraden omtrent de vraag of ik er
wel goed aan gedaan heb Phaido op te nemen in ons gezinnetje. De helft ( of
meer ) van de knuffels die Josee in de loop van een dag uitdeelt, en die
vroeger grotendeels voor mij bestemd waren gaan nu naar hem
Nu weet ik wel dat als Josee in haar zetel aan het raam gaat zitten, ik daar
met mijn 120 kg beter niet op ga liggen en dat de 30 kg van Phaido beter te
verdragen zijn, maar toch Hij beleeft er zichtbaar plezier aan, en daar zal ik
mee moeten leren leven.
Ikke jaloers? Bah nee
