Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
20-11-2013
20 november Hoe zeere vallen z'af...
Hoe zeere vallen zaf, de zieke zomerblaadjes Ik moet
onwillekeurig aan Guido Gezelle denken elke keer als we in het bos door een
regen van neerdwarrelende bladeren wandelen. Die bladeren vallen niet altijd
vanzelf, uit eigen kracht, van de bomen. Zoals uit deze foto blijkt loopt er in
het bos wel eens een vrijwilligster rond die aan de bomen, dun en dik, gaat
schudden om het kaal worden ietwat te bespoedigen. Er is klaarblijkelijk nog
veel werk aan de winkel en we moeten dus nog vaak gaan wandelen de komende
dagen. Dat ik dan in de buurt ben met een fototoestel klinkt ondertussen vrij
logisch toch? Phaido vindt het allemaal wel goed. Het vrouwtje heeft immers zit
en blijf gezegd en hij weet dat er binnen enkele ogenblikken een snoepje
wordt tevoorschijn gehaald als beloning. Dan is het ondergaan van een
bladerenregen niet eens zon zware beproeving
Er was niet veel licht meer toen ik dit plaatje schoot, daarom een groot
diafragma en een hoge Iso-waarde om een aanvaardbaar korte sluitertijd te
krijgen en zo de dwarrelende blaadjes toch nog enigszins scherp te hebben.
( f 2,8 1/250 en Iso 1600 ruisreductie met Nik Dfine )
Het lijkt me vrij logisch dat je in dit seizoen herfstfotos
maakt, zeker als je sowieso al een meer dan gemiddelde belangstelling hebt voor
landschapsfotografie en als je daarenboven ook elke dag de natuur in trekt om
de woef uit te laten of moeten we zeggen: om uitgelaten te worden door de
woef. Enfin, we worden er allebei beter van zullen we maar vaststellen
De mooie plekjes zijn talrijk in onze Lichtaartse bossen en tijdens onze
wandelingen weten we ze ook allemaal wel te vinden. Afhankelijk van het weer,
het tijdstip van de dag, de lens die ik op mijn toestel heb zitten is er altijd
wel ergens een locatie waar ik even een korte tussenstop in wil lassen. Vandaag zag ik hier herfstfoto nummer zoveel....
Een wandelweg door het bos, in het midden een hardgereden strook, want dit is
ook een mountainbike-route en de herfst die bij de ene boom al wat meer
aanwezig is dan bij de andere, meer moet dat niet zijn.
We moesten toch in de buurt zijn en dus zijn we deze
namiddag Marie Leentje maar eens van school gaan halen. Of dat in de buurt zijn dan wel het van school
halen de echte reden was van onze rit naar Essen wil ik even in het midden
laten, feit is dat we allebei nu wel eens wilden zien waar de oudste van de
kleinkinderen haar schoolcarrière gaat verder zetten. Het college van Essen is
prachtig gelegen in een zeer groene omgeving en alles straalt hier grandeur uit,
zowel de imposante gebouwen als de omringende lanen, parken, vijvers, bomen en andere groenpartijen.
Fotomogelijkheden zat dus en voor de gelegenheid ben ik nog eens met een
spiegeling aan de gang gegaan. Dit geintje heb ik wel eens vaker uitgehaald,
het heeft een zeer bevreemdend effect. Als je dit op een PC bekijkt moet je nu
de monitor even 180° draaien, dan zie je wat ik zag toen ik de foto maakte, als
je een afdruk of een album voor je hebt ook gewoon even onderste boven houden. Je
kunt ook zelf op je hoofd gaan staan natuurlijk. J
Buiten dat omdraaien is er noch in Photoshop, noch in enig ander
fotobewerkingsprogramma ook maar iets veranderd aan de oorspronkelijke foto.
In tegenstelling met de marathons van die andere grote
steden, Rotterdam, Londen, Berlijn, New York en consoorten, waar over een
stads-stratenparcours en verharde wegen wordt gelopen krijgen de atleten in
Kasterlee een natuurmarathon voorgeschoteld.Dat wil zeggen dat het hier grotendeels over zandwegen en door de groene
Kempense natuur gaat. Dit impliceert dat als er in de dagen en weken voor het
evenement veel nattigheid naar beneden is gekomen, de wedstrijd het aanzien van
een loopcross met marathonafmetingen krijgt lood- en loodzwaar. En vandaag was
het vandattume, dit wordt niet voor niks de hel van Kasterlee genoemd. Toen om
10 uur deze morgen om en bij de 1700 dapperen ( ongeveer 1250 voor de halve en
450 voor de hele marathon ) de Kastelse paadjes opgestuurd werden wisten de
meesten nog niet wat ze te wachten stond. Zoonlief was uiteraard present voor
deze thuiswedstrijd en hoewel wij eigenlijk niet overtuigd zijn van de
fun-factor van dit soort overmatige lichaamsbeweging moeten we toegeven dat ons
vaderhart enige tussentijdse kloppingen deed van trots toen hij als vijftiende
finishte in minder dan drie uur.
We hadden een strak schema uitgewerkt om op diverse plaatsen langs het parcours
voor bevoorrading te zorgen en we zijn er ook in geslaagd om dat foutloos uit
te voeren met de wagen he. Op de bijgaande foto reikt Sofie Mike een
voedings-gel aan. Aan de gezichten te zien beleefden de lopers er toch niet
echt veel plezier aan of het zouden allemaal masochisten moeten zijn natuurlijk
Naar het schijnt waren er plaatsen in Belgie waar ze vandaag
de zon hebben gezien. Dat was dan zeker niet in onze buurt, wij zaten de ganse
dag in de mist. Deze namiddag werd ie weliswaar een beetje minder dicht maar hij
was nog ruimschoots voldoende aanwezig om de honger naar mistfotos te stillen.
Een boswandeling naar Kasterlee en terug leverde weer een mooie oogst op.
Uiteraard kennen we de mooie plekjes en bij deze weersomstandigheden zijn die
vaak nog mooier. Ik zou de collegas die hier gefotografeerd hebben de kost niet
willen geven en ik heb hier zelf ook al vaak met de camera gestaan. Vandaag was
dat niet anders. Toen er mij een mountainbiker voorbij reed en ik de foto van
de dag zag wegglippen omdat ik te laat was ik moest de camera nog uit de tas
halen en die gast reed nogal snel heb ik een mooie standplaats gekozen om te
wachten tot er nog een zou komen. Dan zul je natuurlijk zien dat er plots pauze
is in mountainbikers land, of staking gelukkig kwam er na enkele minuten een
vriendelijke meneer met hond vanuit de tegenovergestelde richting aangewandeld.
Deze keer was ik niet te laat hij wandelde ook niet zo snel. J
Ik geef het toe, de inspiratie hiervoor heb ik gehaald uit
de foto die medeclublid Rita tijdens het salon van onze club presenteerde. Dit
is wel een andere benadering en wat mij betreft is er ook niks mis mee als je
fotos die je leuk vindt gebruikt als inspiratiebron, zolang je maar niet
klakkeloos hetzelfde doet. Tenslotte wordt het al moeilijk om echt originele
invalshoeken te zoeken, de meeste dingen zijn ergens ooit al wel eens
gefotografeerd he In dit gevalwilde ik
eigenlijk de spiegeling in het oog van dat paard gebruiken om me zelf ook in
beeld te krijgen met enige goede wil kun je mijn contouren ook herkennen, maar
ik kom nog wel eens terug om dit zelfde experiment te herhalen met de 70-300 er
op.
Ik ben nog eens op pad gegaan met de 50 mm op mijn toestel.
Als je een lens met vast brandpunt gebruikt dan ben je verplicht om anders te
kijken en dan moet je ook heel andere onderwerpen kiezen. Als zoomen niet kan
dan is voor- of achteruitlopen de enige mogelijkheid die je hebt om iets groter
of kleiner in beeld te krijgen. Uiteraard ligt het voor de hand dat je dan,
zeker in het bos, meer op details gaat letten. In dit seizoen is het niet zo
moeilijk kleurrijke dingen voor de lens te krijgen die er om schreeuwen om
gefotografeerd te worden. Neem nu zon simpele tak met enkele verkleurende
herfstbladeren... Ik had eigenlijk de achtergrond nog iets rustiger, iets meer
in de onscherpte willen hebben en de 50 mm bood me ook die mogelijkheid met een
diafragma van 1,4 maar dan werd het achterste blad van mijn onderwerp ook meteen
al behoorlijk minder scherp en dat wilde ik absoluut vermijden. Het is nu al
maar net scherp genoeg daar achter dat steeltje vind ik. Zo zie je maar dat ook
in het fotograferen het vaak belangrijk is een compromis te vinden. In dit
geval heette dat compromis: diafragma 3,5.
Er zijn zo van die dagen dat je blij bent dat je tijdens de
ochtendwandeling snel een foto hebt gemaakt. Ik hoef maar naar gisteren te
refereren. Gedurende de rest van de dag was het weer niet van dien aard om uit
te nodigen tot fotografie en er boden zich ook geen extra mogelijkheden aan
Omgekeerd zijn er dan ook weer dagen dat er zoveel gebeurt en dat je het jammer
vindt dat je moet leven met de beperking van één foto per dag die je jezelf
hebt opgelegd binnen de grenzen van deze blog. Het begon al deze morgen,
grootoudersfeest in Het Scholeke in Wuustwezel: fotos, fotos, fotos dan hadden
we deze namiddag afgesproken met Alex en Leentje om samen naar Lommel te rijden
op gemeenschappelijke fotosafari. We vertrokken langs de Sas 4-toren, fotos
dan ging het via de Maat, en de Blauwe Kei telkenmale fotos naar Lommel.
Uiteraard deden we café De Kroon aan, fotos de woensdagse markt, fotos eten
in de Brugwachter en daarna bezoek aan de Del-fy studio waar ze net aan het
opnemen waren, fotos van accomodaties, de zangeressen, de cantine Kortom, de keuze was moeilijk deze keer.
Uiteindelijk ging ik voor een shot van Phaido tijdens de markt. Onze anders zo
rustige troetel is plots een en al excitatie als hij dit kleine schattige
teefje in de gaten krijgt tja, hoe zou je zelf zijn, wij zijn ook jong geweest
Wat een miezerige dag werd het weer vandaag. Toen we onze
wandeling begonnen deze voormiddag was het weliswaar grijs, maar toch nog droog
helaas bleef dat niet duren.
Een paadje dat we altijd al tot onze favorieten gerekend hebben en dat we veel
te lang nauwelijks bewandeld hebben is de route langs de Rulloop, van achter vakantieverblijf
St. Lutgardis tot de brug bij Ossengoor. Nu Phaido zijn plaatsje heeft gekregen
in ons leven is dit weer bijna dagelijkse prik geworden. Vandaag lag het er
maar vettig bij, waarschijnlijk ook al omdat hier vorig weekend een
georganiseerde wandeltocht langskwam, en de vele sporen daarvan waren nog zeer
merkbaar. Tijdens een droog moment kon ik toch de camera even uit de tas halen alvorens
de druilerigheid weer naar beneden kwam.
Verder vond ik in de loop van de dag weinig onderwerpen om me op fotografisch
gebied over te verheugen Ik heb nog even getwijfeld of ik de camera zou
meenemen naar de avond rond straatfotografie, georganiseerd door de FGA in
Zoersel, maar daar als enige staan zwaaien met je toestel tussen allemaal beroeps-
en de betere amateurfotografen leek me welbeschouwd ook not done en ongepast.
Ik was trouwens ook niet echt onder de indruk van wat ik er te zien kreeg: een
fotograaf die gedurende twee uren plaatjes kwam tonen met als achterliggende
gedachte kijk eens hoe goed ik kan fotograferen ( waar ik trouwens soms mijn
bedenkingen bij had ) i.p.v. een met beelden geïllustreerde verhandeling rond
straatfotografie waar ik eigenlijk op gehoopt had ( Ze hadden er wel Duvel gelukkig )
We zijn al meer dan een maand aan het druiven plukken, eten,
persen en weggeven. Nu de voortschrijdende herfst en de recente stevige wind komaf
hebben gemaakt met de bladeren, merken we pas goed hoe gul onze druivelaars ook
dit jaar weer zijn geweest. Er hangt nog genoeg lekkers aan om ook dit jaar
weer de nodige bokalen boerenjongens te maken.
Toen we inmiddels al weer meer dan 10 jaar geleden van onze Nederlandse vrienden
Kees en Hannie twee druivenranken kregen hadden we er geen idee van dat ze ons
zo overvloedig vrucht zouden schenken. Onze toenmalige woefkes Fons en Joep
hebben ze enkele keren behoorlijk mismeesterd. We hebben ze wel vier keer
moeten verplanten, en ten langen leste hebben we ze maar vóór het huis geplant,
waar de honden niet konden komen. En toch hebben ze het overleefd en zijn ze levenskrachtiger
dan ooit vermoed. Ieder jaar beleven we
een waar druiveninfarct. Zoals al gezegd zijn we voorbij het eet- en persgedeelte
ondertussen ze komen me neus en oren uit , genoeg is genoeg maar naar de
alcoholische metamorfose kijk ik alweer likkebaardend uit.
Voor de volledigheid volgt het recept. Op een zacht vuurtje losse men al
roerend een goede halve kilo suiker op in twee deciliter water. Daaraan voegt
men naar keuze een fles cognac, rum of jenever toe en een dikke kilo zorgvuldig
van de steeltjes gehaalde en gewassen druiven. Het geheel aan de kook
brengen, niet laten doorkoken en in bokalen overgieten. Luchtdicht afsluiten en
de wilskracht opbrengen er enkele maanden af te blijven alvorens het snoepen
kan beginnen.
Niet gebruiken vóór het autorijden J
Sommige folkloristische feesten zijn zeer streekgebonden en
worden heel anders ingevuld in verschillende landen, regios, dorpen en
gehuchten. Het feest van Sint Maarten ( Sinte Merte ), wordt in grote delen van
Limburg en zeker in Lommel al van oudsher tot groot jolijt van jong en oud
gevierd met forse vreugdevuren. Waar vroeger de medemens al dan niet vrijwillig
en meestal bij verrassing zwart gemaakt werd met de asse van die vuren, houdt
de traditie heden ten dage stand, zij het in enigszins afgezwakte vorm. Er wordt
nog lang en fanatiek hout gezocht, gespaard, en gestapeld - iedere buurt wil de
grootste hebben -, de brand wordt er ook in gestoken op 11 november ( of de
vooravond zoals vandaag in de Barrier ) en bij het nuttigen van de nodige
eenheden alcohol, en enige boterhammen met spek, worstenbroodjes of andere
hapjes is het geëvolueerd naar een gezellig samenzijn voor de ganse buurt. De
brandstapel van Gerard en Tiest wordt elk jaar imposanter, deze keer vermoed ik dat er een rekord
gevestigd is. Om een uur of zeven ging de vlam er in en toen wij rond half tien
naar huis moesten omdat wij de kleinste van de kleinkinderen meegenomen hadden
brandde hij nog volop.
Op de foto: Gerard, die al sedert Barrier-kermis in juli driftig aan de stapel
aan het bouwen was en in wiens hof het feest doorgaat, verder Hannelore die even poseert voor ze aan
Gerard gaat vertellen dat ze ook een boterham met spek wil, op de rug gezien,
Tiest, die mede verantwoordelijk is voor drank, stemming en goed verloop en, op
de achtergrond, rond het vuur, enkele van de drinkende, etende en keuvelende buren
en vrienden.
Ik zou me beter maar eens beraden omtrent de vraag of ik er
wel goed aan gedaan heb Phaido op te nemen in ons gezinnetje. De helft ( of
meer ) van de knuffels die Josee in de loop van een dag uitdeelt, en die
vroeger grotendeels voor mij bestemd waren gaan nu naar hem
Nu weet ik wel dat als Josee in haar zetel aan het raam gaat zitten, ik daar
met mijn 120 kg beter niet op ga liggen en dat de 30 kg van Phaido beter te
verdragen zijn, maar toch Hij beleeft er zichtbaar plezier aan, en daar zal ik
mee moeten leren leven.
Ikke jaloers? Bah nee
De mogelijkheden om prachtige wandelingen te maken in onze
Lichtaartse bossen zijn zeer uitgebreid. Het gebeurt niet zo vaak, maar
occasioneel gaan wij ook wel eens aan de andere kant van het dorp, zeg maar,
tussen Lichtaart en Herentals, onze dagelijkse portie zuurstof tanken. Niet zo
ver van de Diestweg, onzichtbaar achter de begroeiing voor de toevallige
passant, staat dit buitenverblijf, of moeten we zeggen ex-buitenverblijf, want
het verval begint nu echt wel toe te slaan.
Het is al enkele jaren verlaten en het verwondert me eigenlijk dat ik er nooit
eerder aan gedacht heb in foto-onderwerp-termen en het verwondert me al
evenzeer dat ik er nog nooit meer uitgebreid poolshoogte ben gaan nemen. De
deur stond open en wars van de alles-wat -niet-te-vast-zit-nemen-we-mee
verhalen was ik ten derde male zeer verwonderd dat binnen nog bestek, servies
en dergelijke, redelijk zichtbaar aanwezig waren. Om ook aan dat andere manco
iets te doen heb ik met de camera tegen een boom geklemd om wat steun te
zoeken, met een relatief lange sluitertijd ( 1/25 ) in dat donkere bos, deze
opname gemaakt. In de nabewerking heb ik, omwille van de sfeer, de kontrasten
een beetje opgepept en een likje vignettering toegevoegd in de hoeken.
Onder het motto Humor is overal, je moet het alleen maar
zien heb ik al vaker fotos gemaakt en gedeeld met de rest van de wereld. In
de hoop ergens een glimlach los te weken wil ik graag tonen waar ik vandaag
weer tegen aan liep. Ik vind dit namelijk een opvallende, lachwekkende,
makabere kombinatie.
Op de hoek van de Leistraat en de Tielense Steenweg in ons dorp is er een
pizzeria , La Torre ( met de warme aanbeveling van deze bourgondische
smulpaap trouwens ), ernaast heeft de
begrafenisondernemer zijn stek Omdat de reclameborden van beide zaken naast
elkaar hangen leest de overal-humor-spotter: Funerarium Take away . Om het
nog leuker te maken heb ik het wandelende groene mannetje van de
verkeerslichten mee in beeld genomen, dat kun je met beide borden kombineren
natuurlijk, en als kers op de taart lijkt het er op dat, in de spiegeling, er
uit het funerarium ook nog zon groen mannetje wegloopt. Een geest die een
lichaam heeft verlaten en er alleen van door gaat of zo iets? Een zombie? Halloween?
Kijk, als ik daar voorbij wandel, dan krijg ik een brede grijns op mijn gezicht,
dan slaat mijn fantasie op hol en dan haal ik de camera boven.
Ik neem aan dat mijn vrienden, kennissen en toevallige
voorbij komende geïnteresseerden wel op de hoogte zijn van mijn voorliefde voor het beste bier van de wereld en omliggende galaxies: nl.
Duvel.
Wij zijn deze avond gaan eten met Alex en Leentje in Het Castelijnshof in
Halle Zoersel, erg lekker gegeten trouwens, een aanrader, en voor één keer wil
ik graag een foto plaatsen die niet door mezelf of Josee geschoten is. Alex,
die als enige zijn toestel mee naar binnen genomen had, een Nikon nota bene, heeft
mij gefotografeerd met mijn favoriete drink in de hand voor een poster van .
mijn favoriete drink. Dat zag ik wel zitten voor deze blog.
Deze voormiddag was duidelijk het beste deel van de dag. We
hadden goed geluisterd naar de weervoorspellers en de dagelijkse wandeling werd
meteen na het ontbijt en het krantje aangevat. De Nete, onze thuisrivier, was
deze keer het decor en dat was natuurlijk grotendeels omwille van het feit dat
daar in de herfst vaak sfeervolle beelden te schieten zijn. De storm van enkele
dagen geleden had evenwel al een groot deel van de bomen langs de oevers net
iets kaler achtergelaten dan ik verwacht had, maar toch vond ik het nog de
moeite waard om van af het bekende houten brugje tussen
Houtum en Hinnekensbergen de sfeer even vast te leggen. En ja, ik heb achteraf het resultaat even
gekieteld in photoshop das een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie
geworden toch?
Dag één na het fotosalon. We hebben vier goed gevulde, soms redelijk
hektische dagen overleefd en nu hadden we eindelijk tijd om enkele dingen te
doen die we noodgedwongen voor ons uit hadden moeten schuiven. Naar de garage
met de wagen om die kapotte zijruit te laten vervangen bijvoorbeeld , en
aansluitend verder rijden naar Limburg om te doen wat de meesten al tijdens het
weekend gedaan hadden, namelijk even een bezoekje brengen aan de plekken waar
onze overleden dierbaren rusten. Allerheiligen
en Allerzielen zijn van oudsher de dagen van het jaar waarop wij in onze streken onze doden herdenken. Nu
vind ik zelf dat je beter het ganse jaar door regelmatig eens bij de meest
uiteenlopende gelegenheden in stilte terugdenkt aan vrienden, kennissen en
familieleden die ons voorgingen, dan dat je op die verplichte eerste dagen van
november op een kerkhof tegen een zerk gaat staan praten, maar de traditie
heeft haar rechten
Op de begraafplaats van Lommel, waar de ouders van Josee rusten, hebben we even
staan mijmeren bij het graf. Ze worden niet vergeten, we denken nog vaak aan
hen maar of ze in de hemel veel plezier zullen beleven aan die bloemstukjes?
Ik durf het te betwijfelen Gouden tijden voor de bloemisten, dat wel.
Het was best druk op ons fotosalon. Tussen alle andere
bezigheden heb ik gelukkig ook nog wat tijd gevonden om links en rechts wat
rond te fotograferen. Het publiek, de zaal, de collegas ach je vindt altijd
wel iets leuks als je rondkijkt. Neem nu Alex en Guy Guy krijgt het na drie
zware dagen blijkbaar even moeilijk en moet wat uitpuffen. Alex daarentegen
lijkt nog vol leven te zitten en wijst de koffie aan als de reden daarvan. De
brandblusser tussen beiden heeft uiteraard geen enkele symbolische of wat dan
ook voor andere betekenis en het gele plaatje met daarop Uw snor, laat ze
staan is op geen van beiden toepasbaar vermoed ik. Zomaar een shot van twee toffe
vrienden - collegas en dat moet ook eens een keer kunnen in deze dagelijkse
blog.
Het vrouwtje is naar Intratuin geweest en ze heeft andere
plantjes gekocht om in de groene bakken achter het huiste zetten, een mij tot nu toe onbekende, maar
volgens haar redelijk populaire soort. Bergthee of gaultheria is waar ze deze
keer voor gevallen is en ik moet toegeven dat het een goede keuze is. Het
altijd groene kleine plantje wordt vaak gebruikt in kerststukjes vertelde ze en
daar zullen de mooie rode besachtige vruchtjes en de prachtig gerande en
verkleurende bladeren wel voor iets tussen zitten. Uiteraard ben ik daar meteen
met het fototoestel op gedoken, eerst een overzichts foto, dan één bak, dan een
close up en toen ik zag dat er een mooie druppel aan een van die blaadjes hing
was dat interessant genoeg om de macrolens er nog maar eens op te zetten. Dit
is het resultaat.
We hebben hier binnen onze fotoclub weer een heel jaar naar
toe geleefd. Het resultaat van een jaar clubwerking, fotograferen, beoordelen,
kiezen, wikken en wegen, van geschikte passe-partouts voorzien en daarna inkaderen, wordt vandaag, morgen en
overmorgen aan de gemeenschap getoond. We waren vanaf woensdagavond druk in de
weer met de opbouw en om alles op zijn plaats te krijgen, panelen, belichting, tafels
en stoelen, drank ( onze bezoekers willen uiteraard niet de hele tijd dorst
lijden tijdens het rondkijken ), de inrichting van de projectieruimte er komt
nogal wat bij kijken, maar vele handen maken het werk licht. Om tien uur deze
morgen waren we zo ver, de grote zaal van het OC in Lichtaart was helemaal
klaar om het publiek te ontvangen. Met de 17 mm die ik op de camera had zitten
kon ik net niet breed genoeg om de hele breedte van de tentoonstellingsruimte
te vatten, maar ik heb aan Sinterklaas een 15 mm besteld... volgend jaar
misschien.
Zondag avond, als de laatste bezoekers weg zijn moeten we trouwens dathele zootje ook weer afbouwen en opruimen
want er staan dan weer andere dingen te gebeuren in het OC.
